เขาวานให้ผมเป็น 'สายรับ' (เคคู่ผู้รู้รอบฯ) : บทรุกที่ 25: ชี้โพรงให้กระรอก

บทรุกที่ 25: ชี้โพรงให้กระรอก

(ชี้โพรงให้กระรอก : ชี้แนะช่องทางที่ไม่ดีให้ผู้อื่นเห็น หรือให้เขาคิดได้ เพื่อเป็นแนวทางให้คนนั้นกระทำสิ่งไม่ดีนั้น)

ผมเดินถือแก้วน้ำกลับมานั่งลงตรงขอบเตียง ข้างๆผม...ร่างขาวๆที่มีจุดแดงขึ้นไปทั่วแผ่นหลังกำลังนอนคว่ำหน้าหลับตาคล้ายๆกับคนนอนหลับ แต่ผมรู้ดี...ว่าอีกคนแค่กำลังหลับตาเพื่อพักเอาแรงช่วงสั้นๆหลังจากเซ็กส์รอบที่แล้วของเราเพิ่งจะเสร็จสิ้นลงอย่างเร่าร้อน ผมปัดปอยผมที่ปรกเคลียข้างแก้มของขนุนออก แล้วเลื่อนมือลงมาลูบไล้ลากเส้นเชื่อมต่อระหว่างจุดแดงๆแต่ละจุดที่ผมฝากทิ้งเอาไว้ตามลำตัวของอีกฝ่าย เหมือนกับเกมสมัยเด็กๆที่ผมเคยชอบเล่น พลางพูดเสียงนุ่ม “ขนุนฮะ... น็อตขออะไรอย่างได้ไม๊ฮะ?”

ทั้งที่ยังปิดเปลือกตาสนิท แต่คนที่ยังนอนคว่ำตะแคงหน้าหันมาทางผมก็เอ่ยออกมาเรียบๆด้วยน้ำเสียงติดจะงัวเงียนิดๆ “...ฮื่อออออ... ถ้าน็อตจะขอต่ออีกรอบ  ขอขนุนพักเดี๋ยวได้ไม๊?”

ผมถึงกับยิ้มกว้างออกมาทันทีเมื่อได้ยินสิ่งที่ขนุนบอก อย่าบอกนะว่า ขนุนแม่งเห็นผมเป็นจักรกลเซ็กส์สังหาร ผู้ไม่จำเป็นต้องพักยกชั่วคราวเพื่อผ่อนคลายกล้ามเนื้อฟองน้ำประจำกาย แล้วออกไปยืดเส้นยืดสายนั่งอัดบุหรี่ กระดกเหล้าระหว่างฟังเพลงเบาๆ หรือทำอย่างอื่นที่สร้างสรรค์นอกเหนือไปจากการสังวาสบ้างจริงๆหรือ??!!...

 ...เหยดดดด!! แค่ได้มีอะไรกันเพียงคืนเดียว ความเก่งกล้าสามารถอันโดดเด่นไม่เป็นรองใครในด้านนี้ของผม ก็สามารถทำให้ขนุนออกปากชมผมออกสื่ออย่างเมื่อครู่นี้ได้เลยหรือนี่.....ฮื๊ยยย ภูมิใจว่ะสัด!! หึ หึ

ผมเลยตอบไปอย่างชอบอกชอบใจด้วยน้ำเสียงเอ็นดู แล้วย้ายปลายนิ้วมือมาไล้ไปตามส่วนต่างๆของใบหน้าเล็กๆแทน “ฮะ ฮะ ฮะ...น็อตไม่ได้จะขอเรื่องนั้นฮะ แต่มันก็เป็นอีกเรื่องอื่นที่สำคัญมากพอๆกัน”

พอสิ่งที่ผมตอบอยู่นอกเหนือไปจากความคาดหมายของอีกฝ่าย เปลือกตาบางๆนั่นจึงเผยให้ผมได้เห็นดวงตาใสๆสีดำขลับที่หรี่ลงนิดๆเพื่อสู้แสงโคมไฟหัวนอน  ขนุนเอามือข้างหนึ่งสอดรองใต้ใบหน้า เพื่อหนุนให้ตนเองสามารถจ้องมองหน้าผมนิ่งๆได้โดยไม่ต้องขยับร่างกายส่วนที่เหลือให้เสียพลังงานโดยใช้เหตุ แล้วถามออกมาเบาๆ “แล้วน็อตอยากขออะไรล่ะ?”

ทันทีที่เห็นหน้ายู่ยี่ไม่สู้แสงของขนุน ผมจึงพลิกตัวกลับไปอีกด้าน ก่อนวางศอกยันลงบนที่นอนแล้วเอนตัวลงใกล้ๆหน้าขาวเนียนนั่นเพื่อมองหน้าขนุนใกล้ๆ ไปพร้อมๆกับช่วยบังแสงโคมไฟไม่ให่ส่องแยงตาใสๆคู่นั้นโดยตรงแบบเมื่อครู่  “เวลาจะไปไหนมาไหน จะใกล้ หรือไกลจากสายตาน็อต ขนุนบอกน็อตก่อนได้ไม๊ฮะ?..

.

.

...เมื่อคืน ตอนน็อตออกมาจากห้องน้ำแล้วไม่เจอขนุนอยู่ในห้อง น็อตตกใจจนทำอะไรไม่ถูกไปพักใหญ่ๆเลยนะฮะ...

...ใจน็อตน่ะคิดกลัวไปว่า ขนุนจะแอบหลบไปนอนที่บ้าน  ตอนนั้นคนเป็นห่วงน็อตก็เฝ้าแต่คิดอยู่อย่างเดียวว่า ต้องรีบออกไปตามหาตัวขนุนให้เจอโดยเร็วที่สุดน่ะฮะ” ผมอธิบายให้อีกฝ่ายเข้าใจ เพราะตลอดเวลาที่ผมเริ่มเปิดประเด็นเรื่องนี้ ขนุนแม่งทำหน้างงเหมือนคนหลงทาง

เสียงเล็กๆฟังง่วงๆของขนุนถามสวนออกมาทันทีเพื่อไขข้อข้องใจ “แล้วทำไมน็อตถึงคิดว่า อยู่ดีๆขนุนจะอยากกลับไปนอนที่บ้านตัวเองล่ะ?”

ผมยิ้มให้เขินๆแล้วจึงบอกความจริงให้อีกฝ่ายได้รับรู้ “ก็น็อตคิดว่า ขนุนอาจจะกลัวที่จะต้องมีอะไรกับน็อต ก็เลยหนีไปน่ะฮะ”

คนฟังเงยหน้าขึ้น เหลือบตาขึ้นมองผมอย่างเจ้าเล่ห์ แล้วกัดริมฝีปากล่างของตัวเองพลางยักคิ้วให้ แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ตอบโต้กับท่าทางยั่วยุอย่างจงใจด้วยมาตรการอันเฉียบขาดใดๆ... ริมฝีปากนั้นก็เปลี่ยนมาเป็นยั่วยิ้มน้อยๆส่งมา ก่อนปิดท้ายด้วยคำพูดที่ชวนให้เลือดในตัวผมร้อนรุ่มผิดปกติ  “...แล้วไอ้ที่เห็นอยู่นี่ มันยังแปลว่าขนุนกลัวที่เราจะมีเซ็กส์กันอยู่รึเปล่าล่ะ?”

หึ หึ ถ้าในอนาคตข้างหน้า ผมจะกลายเป็นไอ้หื่นหรรมฟูแบบไม่รู้จักเวล่ำเวลา แม่งก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร... นอกจากจะไม่อายแล้ว ผมก็พร้อมจะยืดอกรับอย่างภาคภูมิแล้วป่าวประกาศให้ทุกๆคนในโลกได้ล่วงรู้ว่า... ที่หงี่เงี่ยนเจียนบ้าได้มากขนาดนี้ เพราะมีเมียเป็นดาวยั่ว

คิดแล้วผมถึงกับต้องส่ายหัวให้กับความเพ้อเจ้อช่างจินตนาการของตัวเอง และความแสบของเมีย คนอาไร๊...ขยันหาเรื่องยั่วผมได้ตลอดเวลา... ผมเลยตอบขนุนกลับไประหว่างที่มือทั้งสองข้างไล้ไปตามแก้มนิ่มๆอย่างเพลิดเพลิน “หึ หึ...นี่ถ้าไม่ติดว่าขนุนขอเอาไว้ น็อตคงได้เริ่มเอาขนุนให้สมกับความเซี๊ยวซ่าของประโยคสุดเร้าใจไปอีกรอบแล้วนะฮะเนี่ยะ...

.

.

.

...จะว่าไปแล้ว  ถ้าให้บอกตรงๆ น็อตว่า...ตอนนี้น็อตน่าจะเริ่มเป็นฝ่ายรู้สึกกลัวแทนแล้วนะฮะ”

ขนุนเอียงคอแล้วมองตรงเข้ามาในตาผมก่อนจะถามอย่างสนอกสนใจ “กลัวอะไรเหรอน็อต?”

ในเมื่อขนุนติดเบ็ด...ผมก็ขอเล่นเสียหน่อย เดี๋ยวจะเสียของ “ก็ขนุนเล่นทนทายาด แถมยังหัวไว...เรียนรู้และรับมือทุกๆกระบวนท่าของน็อตได้อย่างรวดเร็วแม่นยำออกซะขนาดนี้.... น็อตจะไม่โดนขนุนล้วงไส้ล้วงพุงเอาเคล็ดวิชาทั้งหลายที่น็อตสู้อุตส่าห์สั่งสมมาตลอดช่วงหลายปีไปอย่างง่ายดายหรอกเหรอฮะ”

อีกฝ่ายกำลังจ้องเข้ามาในตาผมนิ่งๆเหมือนต้องการจะสื่อความหมายอะไรบางอย่าง มือเรียวๆของขนุนถูกส่งมาให้ลูบแก้มผมเบาๆเพื่อเรียกความสนใจ เมื่อผมประสานสายตาจ้องตอบ ขนุนก็ยิ้มร้ายๆให้แล้วพูดช้าๆชัดถ้อยชัดคำและเน้นย้ำทุกๆวลีอย่างตั้งใจ  “หึ หึ หึ... เพ้อเจ้อใหญ่แล้วนะ”

หึ หึ...พอได้ยินที่ขนุนเอ่ยเสริมทัพมาอีกประโยค ผมก็รู้ได้ทันทีเลยว่า เมียผมต้องอยู่ในอารมณ์อยากจะยั่วผมแน่ๆ “ที่พูดนี่ตั้งใจจะยั่วน็อตรึเปล่าฮะ?” ผมเลื่อนปลายนิ้วไปคีบริมฝีปากล่างแดงบวมฉึ่งเอาไว้แล้วดึงเล่นเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว

“แล้วน็อตเข้าใจว่าไงล่ะ?” ขนุนพูดจบแม่งก็ส่งปลายลิ้นเรียวๆมาดุนไล้ไปตามนิ้วผม โดยระหว่างนั้น ไอ้สายตาท้าทายนี่แม่งไม่ได้ละไปจากหน้าผมเอาเสียเลย... ฮึ่ยยยย!!  ทำไมเมียผมถึงได้ชอบลูบคมทดสอบความอดทนของผมเสียเหลือเกินวะ???!!  นี่ถ้าไม่ติดว่า ตลอดทั้งคืนที่ผ่านมา ขนุนโดนผมสอยไปหลายดอก จนร่างกายบอบบางถูกใช้งานเกินพอดีทั้งที่ยังมีสถานะเป็นเคะมือใหม่.. ผมแม่งต้องมีจัดต่อล่อให้ฟ้าเหลืองกันทั้งคู่ให้รู้แล้วรู้แร่ดไปแล้วล่ะฮะ 

เพื่อสุขภาพที่ดีของเมีย และการมีเซ็กส์ของเราไปตราบนานเท่านาน...ผมจะต้องไม่ละโมบ ทั้งๆที่อีกฝ่ายได้ทอดสะพานนอนยิ้มหวานเชิญชวนอยู่ต่อหน้าต่อตาก็ตามทีเถอะ  ผมยกยิ้มมุมปากแล้วตอบนิ่งๆ โดยพยายามข่มความอยากด้านมืดเอาไว้อย่างยิ่งยวด “หึ หึ...นอนเถอะฮะ นี่ก็ใกล้จะเช้าแล้ว เมื่อคืนก็ไม่ได้นอนมาเกือบทั้งคืน เดี๋ยวคืนนี้จะไม่มีแรงไปซะเปล่าๆ”

“ครูของขนุนนี่นอกจากจะใจดียอมปล่อยให้นักเรียนพักแล้ว...ยังจะขยันขันแข็งเข้าสอนได้ทุกค่ำคืนไม่คิดอู้  ขนุนนี่ไม่รู้จะตบรางวัลให้คุณครูผู้น่ารักยังไงเลยเนี่ยะ...หึ หึ”  ถ้าคนอื่นจะบอกว่าผมกวนตีนได้โล่ห์... เมียผมแม่งก็ยั่วได้น่าเย่สไม่แพ้กันแหละฮะ เพราะไอ้ประโยคประชดนิ่มๆของขนุนนี่ ตีความได้ว่า...เจ้าตัวแม่งยังอยู่ในโหมดสั่นคลอนตัวตนฝ่ายดีของผมแบบไม่คิดจะถอนตัวง่ายๆเสียด้วย

ผมเลยต้องปรามตามประสาสามีผู้มีอำนาจสูงสุดในการปกครอง...

“ขนุน!! อย่ายั่วน็อต!” ...ที่ผมต้องดุขนุน ไม่ใช่เพียงเพราะคำพูดของขนุนนะฮะที่กำลังทำผมขันแตก เพราะไอ้นิ้วมือผมเมื่อกี๊ ที่ขนุนยังเลียเล่นอยู่แหม่บๆ ตอนนี่แม่งก็เสือกทรยศผมวิ่งเข้าไปประจบลิ้นเรียวในปากขนุน แล้วปล่อยตัวปล่อยใจให้อีกฝ่ายอมๆดูดๆอย่างย่ามใจ จนความลื่นนุ่มนิ่มที่ปลายนิ้วผมกำลังสัมผัส ได้ถูกสมองแปลงเป็นคลื่นสัญญาณหื่นวิ่งไปปลุกไอ้ดุ้นโตด้านล่างให้ตื่นขึ้นมา เพื่อหาทางเสียบเข้าในโพรงปากของขนุนแทนดัชนีขึ้นมาตงิดๆเสียแล้วสิ  

เมื่อผมพูดจบ...อีกฝ่ายก็ยอมปล่อยให้ผมชักนิ้วมือออกจากโพรงปากของเขาได้ สายตาขนุนที่มองตามสายน้ำเชื่อมซึ่งไหลติดปลายนิ้วชี้ของผมออกมาบอกได้ว่าเจ้าตัวกำลังเสียดาย...

...สัด!! นั่นมันสายตาพิฆาตชัดๆเลยฮะขนุน คุณรู้ตัวบ้างหรือเปล่า??!!

คนที่ไม่ได้รับรู้เรื่องหื่นๆภายในหัวผม เลียรอบๆริมฝีปากของตัวเองอย่างช้าๆด้วยเจตนาบางอย่างที่ผมเองก็รู้ดี  “หึ หึ...ก็แค่อยากแน่ใจน่ะ ว่าน็อตโอเคจริงๆ ถ้าขนุนจะนอน ทั้งที่น็อตยังตาสว่างอยู่แบบนี้”

ผมที่ต้องใช้ความพยายามเล่นบทพระเอกมากกว่าหนไหนๆเอ่ยออกไปอย่างยากลำบากว่า  “ไม่ต้องห่วงหรอกฮะ...อีกเดี๋ยวน็อตก็จะตามลงไปนอนด้วยแล้วล่ะ ขอแว่บไปดูพี่ปีย์กับพี่กานต์เดี๋ยวเดียวฮะ”

ดูเหมือนขนุนแม่งจะอ่านทางผมขาดจริงๆ ว่าผมกำลังทำตัวปากอย่างใจอย่าง เพราะไอ้แววตาวิบวับของเจ้าตัวที่เขามักจะเผลอทำเวลาที่เราเริ่มนัวเนียกันยังไม่หนีหายไปไหน... ขนุนยืดแขนมาทางผม จับปอยหางม้าบนหัวก่อนออกแรงดึงน้อยๆนำหัวผมให้ก้มต่ำลงไปหาใบหน้าเล็กๆและดวงตาฉ่ำเยิ้มน่ามอง ก่อนจะพูดสั้นๆ “....ก่อนไป......ขอดูดปากหัวจุกทีซิ”

ผมถึงกับยิ้มกว้างอย่างชอบใจในความก๋ากั่นของเมียตัวเอง “หึ หึ...น็อตบอกแล้วใช่ไม๊ฮะ ว่าอย่ายั่ว!..นี่ถ้าไม่เห็นว่าตาจะปิดอยู่รอมร่ออย่างนี้... น็อตไม่ปล่อยให้นอนจริงๆนะฮะ”

คนฟังขายั่วของผมเลยปิดท้ายด้วยการสมนาคุณผมให้เข้าอีกดอก ด้วยการปล่อยมือจากปอยผม เปลี่ยนมาเป็นคว้ามือข้างที่ไม่ได้ใช้รับน้ำหนักตัวของผม เพื่อเอาไปวางลงตรงแก้มก้นเด้งๆของตัวเอง แล้วออกแรงบีบก้นตัวเองหนักๆโดยมีมือผมเป็นทางผ่าน แล้วพูดทิ้งท้าย  “งั้น...พอขนุนตื่นแล้ว เราค่อยกลับมาเอากันใหม่ก็แล้วกันนะหัวจุก.../ ขนุน!! / ฮะ ฮะ ฮะ ฮะ ฮะ ฮะ ฮะ ฮะ ฮ...ฮื่มมมมม......ฮื่ออออ................อืออออ...............อื้มมมมม......... หลังจากโดนยั่วถึงที่สุด หลังจากใบหน้าของเราสองคนอยู่ใกล้กันจนเกินไป หลังจากที่อีกฝ่ายสอดปลายนิ้วใต้ปอยหางม้าบนหัวผมอีกครั้ง และหลังจากที่ผมดุขนุนสุดเสียงแต่เจ้าตัวกลับเอาแต่ระเบิดหัวเราะเสียจนน้ำตาไหล ผมก็มอบจูบหวานๆรับอรุณให้ขนุนตามคำขอ

นี่นับเป็นครั้งที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ ที่ผมกับขนุนแลกลิ้นกันอย่างดูดดื่มแบบนี้ แต่ทุกครั้ง...มันก็ยังรู้สึกเหมือนครั้งแรกที่เราจูบกันเสมอ ผิดก็แต่เรื่องเดียว... คือเมียผมแม่งจูบเก่งขึ้นเรื่อยๆ จนผมเองยังหวั่นใจ  คราวนี้...การกระตุ้นของขนุนทำเอาผมเกือบเสียการควบคุมตัวเองไปอย่างหวุดหวิด

นอกจากจะล้อเล่นตอบโต้ลิ้นกระหายสัมผัสของผมได้อย่างสูสีไม่มีเพลี่ยงพล้ำ  ลิ้นเล็กเรียวนุ่มนิ่มของขนุนยังดิ้นพลิ้วไปทั่วทุกๆจุดที่กระตุ้นให้ผมรู้สึกคึกคักได้  ไม่เท่านั้น... ไอ้ปลายนิ้วมือทั้งห้าที่สอดอยู่บนหัวผมแม่งก็วิ่งวนดึงปอยผมตรงโน้นตรงนี้หยอกล้อไปทั่วจนผมเริ่มจะคิดอะไรไม่ถ้วน ไหนจะเสียงครางแหบเสน่ห์ในลำคออย่างสมใจของเขาอีกล่ะ เหี้ยเอ๊ย!! ไม่เคยแม้สักครั้ง ที่ผมจะเกิดอารมณ์ได้ง่ายๆ เพียงแค่ได้จูบกับใครสักคนแบบนี้มาก่อนเลยจริงๆ...

ก่อนที่อะไรๆจะดำเนินไปในทิศทางตรงกันข้ามไปจากการคาดการณ์ของผมอย่างสุดขั้ว ผมก็ค่อยๆผละหน้าออกมาจากหน้าเล็กๆสุดเอ็กซ์ของขนุน แล้วเอ่ยเบาๆพลางจัดผ้าห่มและท่านอนให้อีกฝ่าย “นอนพักหน่อยนะฮะคนเก่ง”

ขนุนที่ตอนนี้เปลี่ยนท่าเป็นนอนหงายปิดเปลือกตาทั้งสองข้างสนิทเหมือนคนกำลังหลับ  ก็พูดตอบออกมาด้วยรอยยิ้มโดยไม่คิดลืมตา “กลับมาเร็วๆนะหัวจุก” ผมเห็นคนพูดยกมือขึ้นแล้วก็ชูหนังยางรัดผมที่เคยถูกใช้มัดจุกบนหัวผมขึ้นในอากาศเหมือนเด็กๆอวดรูปวาดของตัวเองให้พ่อแม่ดู...นั่นก็แปลว่า ระหว่างที่เราจูบกัน ขนุนได้แอบปลดเอาหนังยางบนหัวผมออก เพื่อปล่อยให้ผมปอยได้เป็นอิสระ เหมือนที่ผมมักจะทำเป็นประจำก่อนนอนทุกคืน

“(ฟอดดดดด) นอนได้แล้วฮะ”  ผมกดมือของอีกคนลงวางข้างๆตัวแล้วลูบหัวขนุนเบาๆคล้ายๆกับกล่อม ระหว่างนั้น ผมก็ไล่สายตามองร่างขาวๆที่เต็มไปด้วยรอยรักของผมอย่างหลงใหล

ผิวอ่อนๆของขนุนแม่งขึ้นสีดีชิบหาย ขนาดว่าผมพยายามยั้งมือไม่ทิ้งรอยจูบเอาไว้ตามตัวเขาแทบตาย เพราะไม่อยากให้มีใครได้เห็นร่องรอยการแสดงความรักของผมบนตัวเขา แต่ลำพังแค่แช่ริมฝีปากจูบเบาๆเอาไว้ไม่นาน  ร่างขนุนยังลายพร้อยเสียจน ถ้ามองเผินๆ อาจจะเผลอเข้าใจผิดไปได้ว่า ขนุนต้องเป็นโรคติดต่อร้ายแรงอะไรสักอย่างแหงๆ   ที่ผมไม่อยากให้คนอื่นเห็น ไม่ได้เป็นเพราะว่า ผมกลัวคนอื่นจะรู้เรื่องของเราหรอกนะฮะ แต่ผมไม่อยากให้รอยใดๆก็ตาม เรียกสายตาคนอื่นให้มองมาที่ขนุนอีกเลย...  

เรื่องที่ว่าผมกลัวตอนที่คุยกับเขาเมื่อครู่น่ะ...ของจริงฮะ  แต่ผมกำลังกลัวเรื่องอื่นที่หนักหนายิ่งไปกว่าเรื่องเซ็กส์ระหว่างเรา หรือความเก่งกาจหัวไวของขนุนอย่างที่พูดเล่นหัวกับอีกฝ่าย...

...ยิ่งสิ่งที่ผมได้สัมผัสจากร่างกาย และตัวตนของขนุนตลอดทั้งคืนทำให้ผมรู้สึกดีมากเท่าไร ผมก็ยิ่งกลัวว่าคนอื่นจะได้เห็นขนุนตอนที่เจ้าตัวเป็นแบบนี้มากขึ้นเท่านั้น   ผมไม่อยากให้ใครรู้ว่าขนุนเป็นอย่างไร เวลาที่เขาปล่อยตัวตามสบายและเป็นตัวของตัวเองที่สุด ผมไม่อยากให้ใครค้นพบความฉลาด ความเซ็กซี่  ความน่ารักและน่าหลงใหล แถมเสน่ห์ที่ทำเอาผมยากจะถอนตัวถอนใจไปจากเขาได้ง่ายๆ...  

...ผมเริ่มกลัวเสียจนรู้สึกว่าตัวเองใกล้จะเป็นบ้า กลัวจนอยากจะเก็บขนุนเอาไว้คนเดียว ไม่อยากให้ใครได้มาพบเห็นอีกเลย   คิดดูสิฮะ...ขนาดตัวผมที่ผ่านมาเยอะจนโชกโชนช่ำชองประมาณตัวพ่อยังต้องอาย  พอได้มาเห็นหน้าขนุนตอนโดนผมสอดใส่นี่...ผมก็แทบจะละลายเสียให้ได้   แล้วถ้าลองเผลอปล่อยให้ไอ้ตัวผู้หน้าไหนได้มีโอกาสใกล้ชิดกับขนุนแบบที่ได้เห็นเจ้าตัวตอนมีอารมณ์อย่างว่า และไอ้เหี้ยตัวนั้นแม่งเกิดใจไม่แข็งพอ... รับรองเลยฮะ ว่าร้อยทั้งร้อยต้องยอมพ่ายแพ้ให้กับหน้าตาอีโรติกผลาญพร่าคร่าสามัญสำนึกของขนุนแน่ๆ

...อาการของผมแม่งก็หนักหนาเอาเรื่องอยู่  เพราะผมตั้งใจเอาไว้แล้วว่า หลังจากวันนี้เป็นต้นไป ผมจะไม่ออกปากร้องขอให้ขนุนแต่งตัวดีๆ ทำผมเผ้าให้ดูเป็นผู้เป็นคน ใส่คอนแทค หรือทำอะไรก็ตามที่เป็นชนวนให้ใครหน้าไหนหันมามองขนุนอย่างสนอกสนใจอีกต่อไป เพราะพอคลาดสายตาผมเมื่อไร...ขนุนอาจจะเผลอหลุดความเอ็กซ์แตกแหกโค้ง ที่มาพร้อมกับความน่ารักเรี่ยราดไม่บันยะบันยังเป็นที่สุดออกมาให้คนอื่นได้เห็นก็เป็นได้...

...แต่สิ่งที่ผมกลัวที่สุดในเวลานี้... กลับไม่ใช่คนนอกหรอกฮะ  หากแต่คือใจของขนุนซึ่งผมเดาไม่ออก แถมยังไม่ได้เคยได้รับรู้ความรู้สึกที่เจ้าตัวเก็บเอาไว้อยู่ภายในอีกด้วย แม้จะพยายามหลอกถามอยู่บ่อยๆเมื่อมีโอกาสก็ตามที...  

...และสิ่งแรกที่ทำเอาผมกลัวจนหัวหด ก็คือ...ผมกลัวว่าขนุนจะไม่อยากมีอะไรกับผมอีกต่อไป ถ้าอยู่ๆขนุนเกิดรู้สึกว่า ผมหื่น หรือ บังคับให้เขาทำโน่นทำนี่ที่เกี่ยวข้องกับเซ็กส์มากจนเจ้าตัวเกิดทนไม่ไหว  ทีนี้...ลำพังแค่จะขออยู่ใกล้ๆ หรือคอยดูแลไม่ห่างไปไหนในฐานะเพื่อนคนหนึ่ง ผมก็คงไม่มีสิทธิแม้แต่จะคิดลงมือทำ

สาเหตุที่ทำผมกังวลเรื่องจะไม่ได้มีอะไรกับขนุนอีก และการยับยั้งชั่งใจปล่อยให้อีกฝ่ายได้พักผ่อน ทั้งที่ขนุนออกจะให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีไปเมื่อครู่ คงจะเป็นเพราะ เมื่อคืนหลังจากครั้งแรก...ผมแม่งก็ยิงยาวเอาขนุนแบบน็อนสต็อปเลยฮะ... พูดง่ายๆว่า แทบจะไม่ปล่อยให้ขนุนได้พักหายใจหายคอนานนัก เหมือนพวกตายอดตายอยากมาเป็นแรมปีอย่างไรอย่างนั้น 

หึ...ผมยอมรับฮะว่า ผมไม่สามารถควบคุมความต้องการเอาไว้ได้จริงๆ แถมความอดทนของผมก็เสือกต่ำเตี้ยเรี่ยดินอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน  แต่จะว่าผมอยู่ฝ่ายเดียวก็คงจะว่าไม่ได้เต็มปากสักเท่าไร เพราะอีกคนแม่งก็ประเสิรฐเลิศล้ำนำหน้าใครๆในโลกหล้าจริงๆฮะ...  ไอ้ที่ผมชื่นชอบน่ะ ไม่ใช่แค่รสสัมผัสจากการร่วมรักที่สุดยอดหาใดเปรียบเท่านั้นนะฮะ ที่ทำเอาผมโด่ไม่มีล้มซ้ำๆซากๆได้ตลอดทั้งคืนจนถึงเมื่อตะกี๊นี้  แต่มันยังเป็นเพราะขนุนเอ็กซ์เหนือโลกสุดจินตนาการของหื่นแมนอย่างผมไปหลายขุม...

  

...ใครมันจะไปทนสายตาฉ่ำเชื่อมที่มองลึกเข้ามาในตาผม แล้วบอกทุกๆความต้องการอย่างตรงไปตรงมาได้แบบดวงตาของขนุนกัน??!  .ไหนจะใบหน้า และรอยยิ้มที่เหมือนจะคอยยั่วให้ผมกระโจนเข้าใส่เจ้าตัวเกือบตลอดเวลานั่นอีกล่ะ   ไม่เท่านั้นนะฮะ... ไอ้เสียงหวานๆที่ครางกระเส่าสุดลำคอ ตลอดเวลาที่เรามีอะไรกันก็ช่างปลุกปั่นให้อารมณ์ของผมกระเจิดกระเจิงดีเหลือเกิน...

...นี่ผมยังไม่ได้นับรวมการตอบสนองของร่างกาย และความรู้สึกที่ได้รับภายหลังจากการสอดใส่เข้าด้านในรูหรรษา ที่ทำผมฟินตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า เท้าจรดหัวไปเสียทุกครั้งที่ผมขยับบั้นเอวเข้าออกนั่นอีกล่ะฮะ... โฮ๊ยยย!! สุดยอดอ่ะฮะ  คนๆนี้น่ะถือเป็นที่สุดของที่สุด  ต่อไปนะ...ผมว่า แค่ได้จ้องหน้าขนุนสักพัก...ผมแม่งต้องโด่แน่ๆว่ะ...

...ที่สำคัญที่สุด ถึงเจ้าตัวจะไม่เคยมีอะไรกับใครมาก่อน แต่เขากลับไม่เคยทักท้วง ปิดกั้นจินตนาการทางเพศ หรือท่วงท่าใดๆที่ผมคิดจะลองเลย หึ หึ...หลังจากนี้นะฮะ ผมจะลองเล่นกับขนุนให้ครบทุกท่าที่ผมเคยฝันว่าอยากทำมาตลอดเลยฮะ เพราะเมียผมแม่งโคตรตามใจ เอาใจ เข้าใจ และได้ใจเลยฮะ

ก็อย่างที่ผมบอกขนุนไปน่ะแหละฮะ  สาเหตุที่ผมยังนั่งมองขนุนอยู่ได้โดยที่ยังไม่ล้มพับไปเสียก่อน ก็เพราะว่า ผมอยากจะลองไปดูอาการพี่ปีย์เสียหน่อย ไม่รู้ว่าเมื่อคืนแกร้องกวนพี่กานต์ให้ต้องอยู่โยงเฝ้าไข้จนไม่ได้หลับได้นอนไปอีกคนหรือเปล่า

อีกอย่าง ผมน่ะอยากจะไปอ้อนให้พี่กานต์ทำอาหารเช้าอ่อนๆเหมือนของพี่ปีย์เพิ่มให้อีกที่หนึ่ง แล้วก็ว่าจะไปหายามาให้ขนุนกินกันไข้ถามหาเสียหน่อย เพราะถ้าขืนปล่อยเอาไว้...ไข้น่าจะมาเข้าเยี่ยมเมียผมแน่ๆฮะ  ที่แน่ใจว่าขนุนจะจับไข้คงเป็นเพราะว่า...ส่วนหนึ่งขนุนต้องทนอดตาหลับขับตานอนเกือบทั้งคืน  อีกส่วนหนึ่ง...คงเพราะโดนผมทำอะไรต่อมิอะไรไปตั้งหลายยก...

...ถึงขนุนจะไม่เจ็บตัวมากในครั้งแรกๆที่ผมสอดใส่ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าร่างกายที่ไม่เคยหักโหมทำอะไรแบบเมื่อคืนนี้มาก่อน จะสามารถทนรับมือกับจำนวนรอบและระยะเวลาในการร่วมรักของเราได้ดีเท่าไรหรอกนะฮะ

...คนรักเมียมากก็อย่างนี้แหละฮะ  ไม่ต้องทำมาเป็นอิจฉาหรือหมั่นไส้การดูแลเอาใจใส่ขนุนเป็นอย่างดีของผมไปหรอก หึ หึ 

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

หลังจากขนุนและผมตื่นนอนช่วงบ่ายแก่ๆ พี่กานต์ก็มาขอแรงผมให้ช่วยออกไปซื้อของสดมาตุนเอาไว้ในบ้าน จริงอยู่ว่าตู้เย็นบ้านผมไม่ค่อยจะเหลือของสดมากอย่างที่ควรจะเป็นในช่วงปกติ  แต่เท่าที่กะคร่าวๆด้วยสายตา...ไอ้ของกินที่มีอยู่นี่ แม่งก็น่าจะพอสำหรับเลี้ยงปากท้องของเราสี่คนให้อิ่มหมีพีมันไปได้ถึงวันหยุดเสาร์อาทิตย์ที่จะถึงนี้แน่ๆ  

หึ! สงสัยว่าไอ้ที่ผมต้องออกไปซื้อของสดกับเครื่องปรุงโน่นนี่เข้าบ้านเร็วกว่ากำหนด น่าจะเป็นเพราะพี่กานต์คงอยากจะทำกับข้าวโน่นนี่ให้พี่ปีย์กิน เพื่อเอาใจคนป่วยให้หายวันหายคืนได้เร็วๆแหงๆ

หึ หึ...ก็ดีเหมือนกัน พอพี่ปีย์หาย... พี่ผมจะได้มีโอกาสลิ้มรสความหฤหรรษ์ด้วยความบันเทิงจากบั้นท้ายของชายผู้เป็นที่รักเหมือนที่ผมเพิ่งได้ทดลองไปหมาดๆเสียที  แต่ถ้าถึงเวลานั้นจริงๆ พี่ปีย์ต้องอิจฉาผมแหงๆ ถ้าได้รู้ว่า...น้องชายคนนี้ ก้าวล้ำนำหน้าพี่แกไปถึงไหนๆ เพราะทุกๆคืนหลังจากนี้...ผมแม่งจะทำการวิจัยร่างกายขนุนทุกส่วนสัดให้รู้จัดเจนแบบที่ว่า หลับตาก็คลำถูกจุดกระสันได้ทันที เคี๊ยกกกกก กรั่ก กรั่ก กรั่ก

ผมเลยออกปากชวนขนุนที่นอกจากจะไม่มีไข้แล้วยังดูสดชื่นกระปรี้กระเปร่าไม่น้อยให้ออกไปซื้อของด้วยกัน เพราะไม่อยากให้อยู่ห่างสายตา อีกอย่าง...ผมก็ว่าจะแอบแว่บพาขนุนไปกินอาหารญี่ปุ่นร้านอร่อยเพื่อเติมพลัง ก่อนที่เราทั้งคู่จะกลับบ้านมารบราอ้าฟันกันอย่างร้อนแรงในคืนนี้อีกครั้ง แล้วก็ว่าจะเลยไปถอยโทรศัพท์เครื่องใหม่ให้ขนุนเสียวันนี้เลย...เผื่อเราต้องมีเซ็กส์โฟนแบบฉุกเฉิน  ผมจะได้ไม่ต้องเมื่อยมือจัดการกับใช้ไอแพดไปพลาง ถือหูไปพลางเหมือนเมื่อคืนก่อนอีก

ระหว่างที่ผมเดินตามพี่กานต์ขึ้นไปเพื่อเอารายการของสดที่ต้องซื้อบนห้องพี่ปีย์  ผมก็บอกให้เมียผมนั่งดูทีวีรอผมอยู่ตรงโซฟาชั้นล่าง ทันทีที่ผมได้รายการสั่งซื้อของจากพี่กานต์ ผมก็แทบจะเหาะกลับลงมา เพื่อหาโอกาสนัวเนียกับเมียสักรอบก่อนจะออกไปข้างนอกด้วยกัน

แต่พอเดินลงมาถึงชั้นล่าง...ขนุนแม่งก็หายไปอีกแล้ว เฮ้อออ!!

ถึงอย่างนั้น รอบนี้ผมกลับไม่ต้องเสียเวลาตามหาขนุนเสียให้ยากเหมือนกับเมื่อคืน เพราะผมได้ยินเสียงเล็กๆของขนุนดังออกมาจากทางหน้าบ้าน...

...คงจะไม่แปลกเท่าไร หากเสียงที่ผมได้ยินอยู่จะเป็นเสียงของเมียผมพูดพึมพำอะไรอยู่คนเดียว เหมือนที่เจ้าตัวชอบทำเมื่อก่อน แต่นี่มันหนักหนากว่าการติดต่อกลับไปยังดาวแม่ที่จักรวาลแอนโดรเมด้าที่ขนุนทำตอนแอบชอบพี่กานต์หลายเท่านัก... เพราะแม่งมีเสียงไอ้ตัวผู้ที่ไหนก็ไม่รู้ดังทำลายความเงียบระหว่างที่เมียผมไม่พูดอะไรแทรกมาอีกหนึ่งเสียง ซึ่งไอ้เสียงปริศนาที่ว่า เสือกเป็นเสียงที่ผมโคตรจะไม่คุ้นหูเอาเสียเลย ผมเลยเดินเดือดควันออกหูย่ำเท้าหนักๆอย่างไม่พอใจ แล้วเปิดประตูหน้าบ้านตามออกไปทันที

และไอ้ตัวผู้ซึ่งเป็นเจ้าของเสียงสุดหม้อที่ผมไม่คุ้นหูแม่งเสือกเป็นไอ้ห่าตัวท้ายๆบนโลก ซึ่งผมภาวนาเอาไว้ในใจว่า รองลงมาจากไอ้เหี้ยเจี๊ยวแล้ว  ขอให้ชาตินี้...ขนุนอย่าได้ต้องมาพบเจอคนอย่างมันเลย  ให้ตายสิ!..ยิ่งเกลียดยิ่งเจอว่ะห่า!!

และไอ้เหี้ยห่าและสารพัดสัตว์ที่ผมก่นด่าอยู่ไม่ขาดปากในใจนี่ก็คือ...ไอ้ณัธ เพื่อนหน้าหม้อที่ขอทำตัวเป็นมดแดงแฝงพวงมะม่วงของพี่กานต์มาเป็นเวลาหลายปีดีดัก  ไอ้เห็บหมาหน้าหม้อโคตรพ่อหูดำเอ๊ยยยย เมื่อไรมึงจะไปที่ชอบ ที่ชอบสักทีวะ??!!

ปัจจัยอีกอย่างที่ทำให้สถานการณ์ยิ่งวิกฤตไปกันใหญ่เห็นจะเป็นคนของผมเองนี่แหละฮะ...

...ขนุนอยู่ในสภาพเชิญชวนให้ลงลิ้นแล้วกลืนกินสุดๆ  เพราะตอนนี้เมียผมกำลังโชว์หน้าขาวผ่องปราศจากแว่นป้า แถมยังอยู่ในชุดนอนเสื้อย้วยกับกางเกงขาสั้นโชว์ขาขาวๆอย่างเต็มยศแบบที่ผมเห็นแล้วยังน้ำลายไหล   ผมแม่งกำลังสวดภาณยักษ์ตัวเองอยู่ไม่รู้รอบที่เท่าไร... ที่ไม่ได้บังคับให้ขนุนเปลี่ยนชุดตอนก่อนลงมาข้างล่างนี่  เพียงเพราะผมกะว่า มันคงจะสะดวกต่อการนัวเนียของเรามากกว่าจะแต่งตัวเนิร์ดเต็มยศ  แล้วพอนัวกันจนกระชุ่มกระชวยเมื่อไร ผมค่อยบังคับให้ขนุนเปลี่ยนชุดกลับไปหลุดโลกเหมือนเดิม จากนั้นจึงค่อยออกจากบ้านไปข้างนอกด้วยกัน...

...กูนะกู พลาดจนได้!!

ตอนที่ผมยังใส่รองเท้าแตะอยู่ตรงหน้าบ้าน ผมก็ได้ยินเสียงเห่าของไอ้หน้าหม้อณัธลอยเข้าหูมากระตุกเส้นเอ็นปลายฝ่าเท้าของผมให้อยากจะลอยขึ้นไปสอยหน้าแม่งสักสองสามที  “คุณเป็นเพื่อนบ้านของกานต์เหรอครับ? คุณชื่ออะไรครับ? ทำไมผมไม่เคยเห็นหน้าคุณมาก่อนเลย...

.

...ทั้งๆที่รูปร่างหน้าตาดีๆอย่างคุณนี่ ผมต้องจำได้ขึ้นใจตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นเลยนะครับ”

ไม่ต้องให้ผมหันกลับไปมอง หรือต้องมีจิตสัมผัสห่าเหวอะไร ผมก็บอกได้เลยทันทีอ่ะฮะว่า ไอ้เหี้ยณัธนี่ แม่งกำลังหม้อขนุนอยู่อย่างไม่คิดเก็บอาการ... นี่กลางวันแสกๆนะฮะสัดดด!! มึงกล้าจะหม้อผู้ชายอย่างไม่อายฟ้าดินเลยเหรอฮะสัดดด?? แล้วขอโทษนะฮะ...คนที่มึงกำลังหม้อใส่อย่างไม่ดูตาม้าตาเรือนี่...เมียกูนะฮะสัดดด!!

พอผมใส่รองเท้าเสร็จแล้วก็วิ่งห้อออกไปทันที ก่อนจะไปหยุดยืนข้างหน้าขนุนที่กำลังอ้ำอึ้งเหมือนตุ๊กตาหมดลาน เมื่อเห็นผม...ขนุนก็ส่งสายตาขอความช่วยเหลือทันที  ผมเลยคุยกับขนุนแทรกบทสนทนาสุดเลี่ยนของไอ้เหี้ยณัธออกมาอย่างไม่สนมารยาทอะไร “ทำอะไรอยู่ฮะ??... น็อตลงมาแล้วไม่เห็นอีกแล้วนะ”

ขนุนยื่นมือมาประสานนิ้วเอาไว้กับนิ้วผมแล้วพูดออกมาเบาๆ พลางส่งสายตาพยักเพยิดไปทางไอ้เหี้ยณัธโดยไม่ได้ละสายตาไปจากผม “...คือ...ขนุนเห็นคุณคนนี้เค้ามาด้อมๆมองๆบ้านคุณกานต์อยู่ซักพักแล้วน่ะ ขนุนเลยออกมาถามเค้า เผื่อจะช่วยอะไรได้น่ะ”

ผมเลยปลอบขนุนที่ยังดูตื่นๆอยู่เบาๆ “เดี๋ยวน็อตคุยเองฮะ” เมื่อคุยกับเมียรู้เรื่อง ผมก็หันหลังกลับไปเผชิญหน้ากับไอ้เห็บหมาณัธทันที โดยไม่ลืมฉุดแขนขนุนให้มาหลบหลังผมเอาไว้ ก่อนจะพ่นประโยคห้วนๆอย่างไม่ไว้หน้าส่งกลับไปให้ไอ้เห็บหมาหน้าแป้น  ”มีธุระอะไรไม่ทราบ?”

เวลานี้ ผมแม่งไม่คิดกั๊กสีหน้า ท่าทาง และเจตนาที่อยากจะฆ่าคนแบบเต็มสตรีมอีกต่อไปแล้วนะฮะ... 

...ซึ่งโดยปกติ ถ้าใครที่แม่งสติดีๆแล้วเกิดผ่านมาเห็นผมทำหน้าเหมือนญาติเสียใส่อยู่แบบนี้... แม่งต้องรู้สึกรักตัวกลัวตายจนต้องโกยตีนหมาหนีหน้าไปให้ไกลสุดลูกหูลูกตา... แต่กับไอ้เหี้ยเห็บหมานี่แม่งกลับไม่ใช่  เพราะมันยังยืนทำหน้าแป้นแล้นไม่รู้สึกรู้สา แถมยังตอบผมกลับมาอย่างอารมณ์ดีไม่มีใครเกิน “ผมมาหากานต์น่ะ...ผมเป็นเพื่อนเค้า อยากรู้ว่าเค้าไปไหน เพราะผมพยายามติดต่อเค้าหลายทีตั้งแต่กลับมาจากยุโรป เค้าก็ไม่ติดต่อผมเลย”  มึงมีความสุขมากรึไงวะสัด??!! กรวยไตมึงสั่งให้ยิ้มแบบชาตินี้ไม่เคยยิ้มให้ใครมาก่อนอยู่ตลอดเวลาเลยหรือไงวะ?? หรือว่าเพิ่งจะเล่นเนื้อมาเลยควบคุมกล้ามเนื้อหน้าไม่ได้??... เหม็นน้ำหน้าไอ้เห็บหมาหน้าหม้อนี่สัดๆอ่ะฮะ วินาทีนี้!!!

.

.

พอแม่งตอบผมเสร็จ มันก็ขยับตัวเยื้องไปทางด้านข้างแล้วส่งสายตากระลิ้มกระเหลี่ยมาให้คนที่ยืนนิ่งๆอยู่ข้างหลังตัวผมด้วยความพยายามเต็มที่ “...แต่ยังไม่ทันได้ถามคุณขนุน คุณชื่อขนุนใช่ไม๊ครับ... หึ หึ ผมได้ยินคุณเรียกตัวเองเมื่อกี๊น่ะครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ผมชื่อณัธครับ” ...มึงช่วยเอาความพยายามของมึงในครั้งนี้ ไปใช้กับการทำเรื่องดีๆ แบบช่วยคนตกน้ำ ทำหมันหมาจร หรือ...อะไรๆเทือกนั้นจะไม่ดีกว่าหรือไงวะ....คนที่มึงหม้ออยู่นี่ เมียกูนะว่อยยยยย!!

ในเมื่อกระแสจิตด้านลบของผมทำอะไรแม่งไม่ได้ ผมเลยต้องลงมือจัดการเก็บขนุนเอาไว้ในที่ปลอดภัยจากไอ้เห็บหมามหาภัยนี่เสียก่อน  ผมสั่งขนุนโดยไม่ละสายตาจากไอ้ณัธแม้แต่วินาทีเดียว “ขนุน...เข้าบ้านไปก่อนเถอะฮะ  ขอน็อตคุยกับคุณณัธอะไรนี่หน่อย เดี๋ยวน็อตตามเข้าไปนะฮะ”

ขนุนพูดเบาๆพอแค่ให้ผมได้ยิน แล้วปล่อยมือผมก่อนจะเดินเข้าบ้านไปอย่างรวดเร็ว “...อื้อ...”

แทนที่จะโล่งอก ผมกลับยิ่งต้องปรี๊ด เมื่อเห็นสายตาของไอ้เห็บหมามองตามขาขาวๆของขนุนอย่างไม่เกรงอกเกรงใจผม ทั้งที่กำลังยืนหัวโด่ทำหน้าเป็นผีชัตเตอร์จ้องหน้าแม่งอยู่เนี่ยะ ด้วยความอดรนทนเห็นหน้าหม้อๆของมันไม่ได้อีกต่อไป ผมเลยพูดออกไปหยาบๆอย่างไม่เกรงอกเกรงใจหมาตัวไหนอีกแล้ว “พี่กานต์ไม่อยู่ ไม่รู้ไปไหน คุณกลับไปได้แล้ว”

ถึงผมจะพูดจาเสียมารยาทออกขนาดนี้...แต่ไอ้เห็บหมาแม่งก็ยังจะไม่รู้สึก แถมยังทำเมินไม่สนใจแล้วก็พูดกับตัวเองอยู่คนเดียวเหมือนเป็นบ้า “ขนุนเหรอ...หึ หึ”

นี่เห็นว่าไอ้เหี้ยเห็บหมานี่มันพัวพันกับเรื่องของพี่กานต์มากอยู่หรอกนะ ผมเลยทำได้แค่แดกมันไปเบาๆเท่านั้น “คนที่มาหาไม่อยู่ แล้วจะมายืนขวางหูขวางตาอยู่หน้าบ้านคนอื่นทำไม...กลับไปให้พ้นๆได้แล้ว!!”

ไอ้เห็บหมาก็โคตรหน้าด้าน เพราะแม่งตอกหน้าผมกลับมาอย่างไม่ยี่หระอะไร แถมยังทิ้งท้ายเอาไว้ให้ผมขึ้นได้อีกรอบก่อนจะเดินหายขึ้นรถไป “ไม่ใช่ธุระอะไรของนายนะไอ้น้อง...  ...เอ้อ! ฝากบอกคุณขนุนด้วยนะว่า...แล้วเราจะได้เจอกันอีกเร็วๆนี้ หึ หึ” หึ!! ...กับพ่องน่ะสิไอ้เห็บหมา  มึงอย่าหวังเลยว่า มึงจะได้เจอหน้าเมียสุดที่รักของกูอีก... ต่อให้กูตายเป็นผีไปแล้ว กูก็จะไม่มีวันปล่อยให้มึงเจอหน้าขนุนได้อีกเป็นครั้งที่สอง

พอแน่ใจว่าไอ้เห็บหมาออกรถไปแล้ว ผมถึงกับต้องยืนตั้งสติ สูดลมหายใจเข้า – ออกลึกๆ อยู่หลายนาที ก่อนจะเดินกลับเข้าบ้านไปหาขนุนที่กำลังนั่งจ๋องมองหน้าผมอย่างรู้สึกผิดอยู่ตรงโซฟา  ผมยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างไม่เต็มหน้านักพลางเดินเข้าไปหา แล้วฉุดข้อมือเล็กๆขาวๆของขนุนให้เดินตามกลับเข้าห้องนอนไปทันที  และเมื่อประตูห้องปิดลง ผมก็เริ่มประเด็นสำคัญโดยไม่พิรี้พิไรให้เสียเวลา

ผมเดินเข้าไปกอดขนุนเอาไว้จากทางด้านหลังจนร่างเล็กๆฝังเข้ามาอยู่ในอกผม แล้วพูดด้วยเสียงอ่อนแรง “ไหนเราสัญญากันแล้วยังไงล่ะฮะ ว่าก่อนจะไปไหน ขนุนต้องบอกน็อตก่อน”

ขนุนเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผมใกล้ๆแล้วตัดพ้อออกมาทันทีเหมือนจะไม่ค่อยพอใจที่ต้องมาโดนผมตำหนิเอาแบบนี้ ทั้งที่เจ้าตัวไม่ได้มีเจตนาร้าย แถมคนที่ผิดเต็มประตู คือ ไอ้เห็บหมาณัธแต่เพียงตัวเดียว “ก็น็อตขึ้นไปข้างบนกับคุณกานต์นี่นา...แล้วอีกอย่าง ขนุนคิดว่า แค่ออกไปหน้าบ้าน ไม่น่าจะเป็นอะไร...

.

.

...ใครจะไปคิดล่ะว่า คนๆนั้นเค้าจะทำหน้าทำตาและพูดจาแปลกๆใส่ขนุน ทั้งๆที่ไม่เคยเห็นหน้าค่าตากันมาก่อนน่ะ”  ผมน่ะเข้าใจดีถึงคำอธิบายของขนุน เป็นผม...ผมก็คงจะไม่คิดมากอะไร แต่เพราะมันเป็นขนุน... ที่โคตรจะโมเอ้น่าจับกด และไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไร พอต้องมาเจอกับ ไอ้พารามีเซียมเหลี่ยมจัดจอมลวงโลกอย่างไอ้ณัธ  ผมเลยอดฟาดงวงฟาดงาใส่คนต้นเรื่องไม่ได้จริงๆ... ผมคงจะปล่อยให้ขนุนอยู่ห่างตาผมไม่ได้อีกต่อไปแล้วล่ะ

ผมกอดขนุนเอาไว้แน่น พรมจูบไปทั่วหน้าเล็กๆของเจ้าตัว ระหว่างที่พูดเรื่องจริงอีกเรื่องที่เขาควรทำความเข้าใจ “ขนุนต้องระวังตัวเองให้มากๆรู้ไม๊ฮะ... เพราะเดี๋ยวนี้ขนุนน่ะ น่ารัก ยิ้มหวาน พูดเก่ง แถมยังน่ามองสุดๆ ใครๆมาเห็นขนุนตอนนี้ก็ต้องชอบกันทั้งนั้นแหละฮะ”

ขนุนมองหน้าผมอย่างไม่เชื่อหูตัวเองราวกับสิ่งที่ผมเพิ่งพูดออกไปเป็นเรื่องล้อเล่น แต่เพราะสายตาจริงจังของผมที่ส่งออกไปให้เพื่อยืนยันประโยคที่ผมเพิ่งเอ่ย ขนุนเลยเปลี่ยนเป็นทำหน้านิ่งๆเหมือนกำลังใช้ความคิดประมวลผลอะไรสักอย่างอยู่อย่างเคร่งเครียดแทน

.

.

ระหว่างที่อีกคนยังทำหน้ามุ่ย คิ้วมุ่นเพราะคิดหนักอยู่นั้น ผมก็ถามออกไปอย่างไม่ยั้งคิด เพราะอยากฟังความเห็นของอีกฝ่าย เพื่อความสบายใจของตัวเอง “น็อตถามจริงๆเถอะฮะ ขนุนชอบรึไง...ที่โดนผู้ชายหื่นๆทำหน้าก้อร่อก้อติกใส่อยู่แบบนั้นน่ะ?”

ขนุนเงยหน้ามองผมอีกครั้งแล้วตอบเสียงเรียบแบบจริงจังไม่แพ้กันกลับมาให้ “ไม่มีเมะดีๆคนไหนชอบเป็นฝ่ายถูกจีบแบบเมื่อกี๊ทั้งนั้นแหละ...หรือน็อตว่ายังไงล่ะ?”

เฮ๊ยยย!! สาบานได้ว่าผมได้ยินประโยคเมื่อครู่นี้ไปแบบเต็มๆสองรูหูของตัวเอง...

...ผมเองยังไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ขนุนเพิ่งจะพูดออกมาเลย...ให้ตาย!!

...ขนาดเราผ่านเรื่องเมื่อคืนมาด้วยกันอยู่แหม่บๆแท้ๆ ขนุนแม่งยังกล้าฝังใจคิดว่าตัวเองยังเป็นเมะผู้องอาจโดยไม่คิดตะขิดตะขวงใจอะไรหน่อยเลยเหรอวะ??  ทั้งๆที่เมื่อคืนก็นอนเอ็กซ์แผ่หราอ้าขาร้องเรียกชื่อผมอยู่ตลอดเวลา ไม่ก็ออดอ้อนให้ผมกระหน่ำร่างกายท่อนล่างเข้าหาตัวเองหนักๆอยู่เนี่ยะนะ?!!  ผมชักเริ่มอยากจะรู้เหลือเกินว่า ขนุนไปเอาความมั่นใจเรื่องการเป็นเมะตั้งแต่อ้อนแต่ออกของตัวเองมาจากที่ไหนนักหนาวะ???

ผมที่ยังอึ้งกับสิ่งที่เพิ่งได้ยินไปก็ตอบสวนไปทันทีโดยไม่ได้คิดอะไรมาก รู้แต่ว่า...ผมแม่งต้องตามน้ำไปก่อน เพื่อให้ขนุนไม่เอะใจเรื่องที่ผมกำลังคิดหนักอยู่ข้างในจนร้อนรุ่มและวุ่นวายไปหมด นอกเหนือไปจากความรู้สึกทึ่งเรื่องการเป็นเมะของขนุน  “ฮะ...ก็นี่ยังไงล่ะฮะ...ถึงทำให้น็อตต้องออกปากขอร้องให้ขนุนคอยบอกว่าจะไปไหน ไปทำอะไร เวลาที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน  แต่ถ้าทำได้...น็อตก็อยากให้ขนุนอยู่กับน็อตตลอด เพราะน็อตจะได้คอยกีดกันคนอื่นที่เข้ามาเพราะหวังประโยชน์อะไรบางอย่างจากตัวขนุนออกไปให้พ้นๆได้ง่ายๆยังไงล่ะฮะ”

เมื่อตอบเสร็จ...ผมก็กลับมาคิดเรื่องที่ขนุนเพิ่งจะพูดไปในอีกมุมมองทันที...

...จะว่าไป จริงๆแล้ว ไอ้ผมเองแม่งก็ไม่ต่างอะไรกับไอ้เห็บหมาณัธนักหรอก...

...เพราะผมก็เฝ้ามองขนุนด้วยสายตาหื่นๆอยู่เสมอ แถมยังคอยจะหาโอกาสลวนลามขนุนด้วยคำพูด สายตา และการกระทำทุกครั้งเมื่อสบโอกาส   จะผิดกันก็แค่เรื่องเดียว คือผมจริงจัง จริงใจ และรักขนุนเกินหน้าใครๆในโลก จนอยากจะทำให้เขากลายมาเป็นคนรักเสียให้ได้โดยเร็วที่สุด...

...ผมคงต้องเร่งมือทำอะไรหลายๆอย่าง เพื่อให้ขนุนยอมเปิดปากบอกผมเสียที ว่าคิดอย่างไรกับผมกันแน่... ไม่ก็หาทาง รวบหัวรวบหาง ติ๊ต่างเอามาเป็นแฟนให้ได้ในเร็ววันเสียแล้วสิ!!

มือเล็กๆนุ่มนิ่มถูกส่งขึ้นมาลูบแก้มผมไปมาเบาๆอย่างเอาอกเอาใจ ก่อนที่เสียงเล็กๆไม่สั่นไหวของขนุนจะเอ่ยออกมา “ขนุนขอโทษนะน็อต ที่ปล่อยให้เกิดเหตุการณ์อย่างเมื่อกี๊ขึ้น...

...ทั้งที่ขนุนน่าจะเดินเลี่ยงออกมาแท้ๆ แต่ขนุนกลับมัวแต่ยืนอึ้งอยู่ตรงนั้นเพราะทำอะไรไม่ถูก..

.

.

...น็อตอย่าโกรธขนุนเลยนะ... นะ นะ...

...เอาอย่างนี้ดีไม๊ ขนุนยอมให้น็อตลงโทษอะไรก็ได้หนึ่งอย่าง แลกกับการที่เราสองคนลืมเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ไปเสียที... 

.

...หัวจุกโอเคไม๊คับ?” พอพูดจบ ขนุนก็เขย่งปลายเท้าขึ้นแล้วจูบเบาๆลงบนริมฝีปากผมอยู่หลายครั้ง จนเจ้าตัวแน่ใจว่าทำให้ผมยิ้มได้แล้ว เขาจึงกลับไปยืนนิ่งๆพิงหน้าอกผมเพื่อรอคำตอบ...

 ...ผมรู้ว่าผมกำลังหึงและหวงอีกฝ่ายมากเหลือเกิน เพราะขนุนเป็นคนของผม... และจะเป็นของผมเพียงคนเดียวเท่านั้นจากนี้จนถึงวันสุดท้าย แต่เพราะไอ้สิ่งที่ขนุนเพิ่งจะพูดออกมาพร้อมๆกับการกระทำสุดแสนจะน่ารักนี่แหละ ที่ทำให้ผมสามารถเปลี่ยนอารมณ์เป็นคนละคนกับเมื่อครู่นี้ได้ในพริบตา

ผมก้มลงแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ให้อีกคน ก่อนจะปล่อยขนุนออกจากอ้อมแขน แล้วเดินไปหยิบบางอย่างออกมาจากลิ้นชักหนึ่งของตู้เสื้อผ้า จากนั้นก็หันหลังเดินกลับมาหาคนตัวเล็กกว่า และเอ่ยอย่างช้าๆชัดๆให้กับอีกฝ่ายที่ทำหน้าสนอกสนใจอย่างที่สุดฟัง “ถ้างั้น...ขนุนช่วยใส่ไอ้นี่เอาไว้ตลอดเวลาที่เราออกไปข้างนอกกันให้หน่อยซิฮะ... ถ้าขนุนยอมนะ รับรองว่าหัวจุกต้องลืมเรื่องไม่สบอารมณ์วันนี้ไปในพริบตาเลยฮะ”

คนฟังของผมทำหน้าตกใจอยู่ครู่หนึ่งเมื่อเห็นสิ่งที่ผมถืออยู่ในมือ แต่สุดท้ายก็เปลี่ยนมาเป็นตอบคำผมด้วยสายตาท้าทายไม่แพ้กัน “น็อตคงต้องช่วยขนุนใส่...ใช่ไม๊ล่ะ?”

ผมยิ้มอย่างชอบใจให้อีกคนทันที... เพราะไม่มีใครรู้ใจของผมดีเท่ากับขนุนอีกแล้วล่ะ ผมเอ่ยบอกอีกฝ่ายอย่างทันกันว่า “แต่เราคงต้องเตรียมตัวกันก่อนที่ขนุนจะได้ใส่นะฮะ...

.

...รับรองเลยว่า น็อตจะระวังอย่างเต็มที่ และขนุนต้องชอบเจ้านี่แน่ๆฮะ หึ หึ ”

ผมว่า...ผมชักจะชอบให้เกิดเรื่องไม่คาดฝัน ก่อนเวลาที่เราจะออกไปข้างนอกด้วยกันอย่างวันนี้บ่อยๆเสียแล้วสิ เพราะในท้ายที่สุด ผมก็ได้กลายเป็นผู้ได้รับผลประโยชน์จากสถานการณ์ทั้งหมดไปเต็มๆแต่เพียงผู้เดียว  แต่คำถามในใจของผมเพียงข้อเดียวก็คือ... หลังจากที่ขนุนใส่ไอ้นั่นแล้ว ผมจะทนอดใจไม่แตะต้องหรือจ้องจะล่วงเกินขนุนอีกเลย จนกว่าเราจะกลับมาถึงบ้านได้จริงๆน่ะหรือ???

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

สถานที่: ภัตตาคารอาหารญี่ปุ่น ใจกลางย่านสุขุมวิท

หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ผมก็ขับรถฝ่าการจราจรที่เริ่มจะคับคั่งของเย็นวันทำงานเพื่อพาขนุนออกมาจากบ้านมุ่งหน้าไปยังร้านอาหารญี่ปุ่นสุดหรูแห่งหนึ่งย่านสุขุมวิท เรื่องแปลกเรื่องเดียวที่เกิดขึ้นตลอดช่วงเวลาเย็นนี้ ก็คือ ตั้งแต่ที่เราสองคนแต่งตัวเสร็จ ขนุนก็เปลี่ยนท่าทีเป็นนิ่งเงียบ ไม่พูดไม่จาหรือซักถามอะไรผมเหมือนที่เจ้าตัวชอบทำ ขนาดว่าผมทั้งแหย่ ทั้งกวนประสาท ทั้งชวนคุยเรื่องโน่นนี่นั่นอยู่ตลอดก็แล้ว เจ้าตัวเอาแต่จะคอยนั่งมองผมนิ่งๆ ไม่บางครั้งก็ทำตัวสั่น คล้ายๆกับหนาว แล้วก็เอนไหวพิงไอ้นู่นไอ้นี่ราวกับคนไม่มีแรง แถมเอะอะก็ยังถอนหายใจหนักๆอยู่ตลอดเวลาอีกด้วย...

...หรือว่ามันจะเป็นเพราะ สิ่งที่ผมขอให้ขนุนใส่นั้น มันจะทำให้ขนุนลำบากใจเกินไป  แต่ส่วนตัวผม ผมก็ว่าไม่น่าจะใช่หรอกมั้ง...เพราะไอ้สิ่งที่ผมขอให้ขนุนใส่เป็นพิเศษก่อนออกจากบ้านมาในวันนี้น่ะ แม่งไม่ได้เรียกสายตาให้คนอื่นเหลียวมองขนุนราวกับตัวปละหลาด หรือทำให้เจ้าตัวดูผิดแปลกไปจากมาดเนิร์ดๆตามปกติตรงไหนเลย กลับกัน...มันออกจะอยู่ในที่มิดชิดเสียด้วยซ้ำ

ภายในห้องกินข้าวส่วนตัวที่ตกแต่งในสไตล์ญี่ปุ่นต้นตำรับแท้ๆ ผมก็พยายามชวนอีกฝ่ายที่นั่งอยู่ข้างๆกันพูดคุยเพื่อทำลายความเงียบ  ระหว่างรอให้พนักงานจัดการเรื่องบิลและการจ่ายเงินให้เรียบร้อย  “ขนุนทานนี่อีกคำซิฮะ...ไหนบอกว่าอร่อยไม่ใช่เหรอ คำสุดท้ายแล้วนะ จะได้มีแฟนหล่อๆยังไงล่ะฮะ หึ หึ” ผมคีบปลาดิบชิ้นสุดท้ายในจานรูปเรือขนาดใหญ่เอามาวางให้ขนุนที่ดูเหมือนจะไม่อยากขยับตัวไปไหน...

...ไม่สิ ผมต้องบอกว่า ทันทีที่พนักงานเสิร์ฟยกอาหารคาวหวานทั้งหมดมาวางเรียงรายบนโต๊ะกินข้าวเตี้ยๆจนครบถ้วน และขอตัวออกจากห้องตามคำขอของผมไปแล้ว ขนุนก็ทิ้งตัวพิงลงมาในอ้อมอกผมเหมือนคนป่วยไข้ไม่มีแรง ผมเลยต้องโอบแขนรอบๆไหล่อีกฝ่ายเพื่อประคองร่างบางๆเอาไว้ตลอดเวลา เพื่อกันไม่ให้เมียไหลลงไปนอนกองกับพื้นเสื่อเสียก่อน

ขนุนเงยหน้าแล้วจ้องผมผ่านแว่นป้าด้วยดวงตาหวานเยิ้มแล้วบอกออกมาเบาๆ “ฮื่ออออ” พูดจบ ตะเกียบในมือเล็กๆก็คีบเนื้อปลาทั้งแผ่นหายลับเข้าปากไป

ผมเห็นหน้าแดงๆชื้นเหงื่อของขนุน ระหว่างที่เจ้าตัวกำลังเคี้ยวแก้มตุ่ยอย่างช้าๆลอยอยู่ไม่ห่างจากหน้าผมเท่าไร แล้วก็อดยิ้มอย่างอารมณ์ดีออกมาไม่ได้  “เป็นไงฮะ อาหารที่นี่ ...อร่อยไม๊?”

ด้วยความมีมารยาทในการร่วมโต๊ะอาหารที่ดี เมียผมก็พยายามจะรีบเคี้ยวและกลืนอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพลิกตัวเปลี่ยนข้างนั่งพับเพียบพลางตอบ “อื้อ...อร่อยมากเลยล่ะ” อีตอนที่เจ้าตัวทิ้งน้ำหนักลงก้นหลังจากเปลี่ยนท่านั่นแหละฮะ ที่ผมได้ยินเสียงครางเบาๆออกมาจากปากเล็กๆแดงก่ำของขนุน ”...อ๊าห์...” ทันทีที่เสียงไม่พึงประสงค์ของขนุนหลุดออกมาจากปาก ขนุนรีบเม้มปากแน่นเพื่อกลบเกลื่อยนอาการเขิน และคงหวังว่า การปิดปากจะช่วยกั้นเสียงแปลกๆไม่ได้หลุดออกมาให้ใครได้ยินได้อีกล่ะมั้ง...

...หึ หึ... ร่างกายขนุนตอนนี้แม่งคงจะไวต่อสัมผัสมากสุดๆไปเลยสินะ... ยิ่งเห็นว่าเจ้าตัวพยายามทำท่าเหมือนปกติมากเท่าไร...ผมก็ยิ่งรู้สึกอยากจะแกล้งคนที่ผมโอบกอดเอาไว้แนบกายคนนี้ขึ้นมาชิบหายวายวอดเลยว่ะ

ผมเลยก้มหน้าลงไปกระซิบเบาๆลงข้างหูขนุน โดยจงใจให้ริมฝีปากปัดไปโดนติ่งหูของอีกฝ่ายเกือบจะตลอดเวลาที่เปลี่ยนรูปปากไปตามถ้อยคำต่างๆ พร้อมกับเป่าลมเข้าในหูแทบจะคำเว้นคำเลยทีเดียว  “น็อตดีใจนะฮะที่ขนุนชอบ เดี๋ยววันหลังน็อตพามากินอีกบ่อยๆนะฮะ”

พอจบคำผม คนฟังนี่แทบจะหลอมร่างกลายมาเป็นส่วนเดียวกับตัวผมไปแล้วล่ะฮะ เพราะขนุนทำตัวเหลวเหมือนสิ่งของนุ่มๆไม่มีรูปร่างพาดลงมาบนไหล่ อก หัว ตัว คอ..และทุกๆตรงของผม เท่าที่เจ้าตัวจะอาศัยพิงถ่ายน้ำหนักได้ระหว่างที่เราสองคนยังอยู่ในท่านั่ง

เจ้าของสีหน้าทรมานนิดๆเอ่ยออกมาด้วยหางเสียงเคืองๆ ผสมครางแหบๆเบาๆ “...ฮ่าห์...แต่ไม่เอาอย่างวันนี้แล้วนะ...อื้อออ..”

เมื่อผมได้เห็นแววตาอาฆาตของขนุนที่ส่งมาให้อย่างหมายมาด แล้วก็อดหัวเราออกมาดังๆไม่ได้จริงๆ “ฮะ ฮะ ฮะ...งั้นเอาไว้คราวหน้าค่อยมาแก้ตัวกันใหม่แล้วกันนะฮะ...

.

.

...ส่วนวันนี้...ขนุนก็แค่อดทนอีกไม่กี่ชั่วโมง เดี๋ยวเราก็กลับถึงบ้านกันแล้วล่ะฮะ” พูดจบ...ผมก็ให้รางวัลอีกคนด้วยการกระตุกแขนเสื้อยืดตัวใหญ่ลงด้านล่างเบาๆเพื่อเผยผิวบางๆตรงหัวไหล่ แล้วฝังจูบซุกไซ้ไล้ไปทั่วเนื้อเนียนๆที่โผล่พ้นคอเสื้อย้วยๆออกมา ด้วยความรักใคร่ใหลหลง

“...ฮื่อออ.....อ๊ะห์........ฮ๊าห์........ คนที่โดนผมไซ้หนักๆก็ดึงให้ผมกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงอีกครั้งด้วยการครางแผ่วๆ คล้ายๆกับกังวลว่า เสียงเล็กๆน่าฟังของเขาจะไปสร้างความรำคาญให้กับแขกของร้านอาหารที่ใช้บริการห้องรับรองอื่นๆอยู่อย่างนั้นแหละ... น่ารัก น่ารักเสียไม่มีล่ะเมียผม หึ หึ

ผมเงยหน้าขึ้นแล้วจ้องมองใบหน้าเล็กๆของขนุนที่เอนลงจนเกือบจะนอนราบอยู่ในอ้อมแขนผมอย่างพินิจพิเคราะห์ สิ่งที่ผมเห็นอยู่เต็มๆสองตา ทำให้ผมอดพูดออกมาดังๆไม่ได้ “ขนุนรู้ตัวไม๊ฮะ ว่าขนุนน่ะเซ็กซี่...และก็น่าเอาสุดๆไปเลยฮะ” สิ้นคำ ผมก็ช้อนแขนลงข้างใต้วงแขนของคนตัวเล็กกว่า แล้วยกตัวขนุนให้ลุกขึ้นมานั่งอีกครั้ง... แต่คราวนี้ ผมรองก้นขนุนด้วยหน้าขาของตัวเอง

พอจับขนุนมาวางลงบนตักของตัวเองได้แล้ว ผมก็ค่อยๆสอดมือซ้ายเข้าไปข้างใต้ตำแหน่งหว่างแก้มก้นนุ่มนิ่มทั้งสองพอดิบพอดี  เมื่อแน่ใจในพิกัด...ผมจึงกดปลายนิ้วโป้งหนักๆลงบนจุดอ่อนไหวที่สุดของขนุนในเวลานี้เป็นระยะๆ คนที่อ่อนปวกเปียกซึ่งไม่อาจต่อสู้หรือห้ามปรามใดๆ ก็ได้แต่ร้องครางในลำคอ โดยไม่คิดจะปล่อยให้เสียงใดๆเล็ดลอดออกมา “...ฮื่มมมม.........ฮื๊อออออ........ฮื่ออออ................  เมื่อผมได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ๆประตูหน้าห้องแล้วหยุด ผมก็อมยิ้มแล้วยกนิ้วชี้ขึ้นแตะปากขนุน เพื่อบอกให้อีกฝ่ายที่กำลังนอนขดตัวเป็นลูกแมวอยู่ในอ้อมอกผม หยุดส่งเสียงใดๆระหว่างที่ผมจัดการตรวจสอบใบเสร็จและเซ็นสลิปบัตรเครดิต

พนักงานที่เข้ามามีสีหน้าตกใจนิดหน่อยที่เห็นขนุนอยู่ในสภาพของสสารไร้รูปทรง ผมเลยยิ้มแล้วอธิบายกับพนักงานคนนั้นสั้นๆว่า “เพื่อนผมเค้าไม่ค่อยสบายน่ะฮะ” ที่ผมกล้าบอกคนอื่นออกไปแบบนี้ เพราะหลักฐานประกอบคำให้การของผมออกจะสมจริง เพราะสภาพของขนุนในเวลานี้ ช่างดูไม่ต่างอะไรกับคนเป็นไข้ตัวร้อนแม้แต่น้อย  ก็หน้าเหน้อ หูเหอของเจ้าตัวเล่นขึ้นสีแดงไปทั้งหมด  เผลอๆ ผมว่า...สีผิวของลำตัวขนุนในเวลานี้ ออกสีแดงยิ่งกว่ากุ้งต้มอีกนะฮะ  แถมคนหน้าแว่นยังจะนอนหายใจรวยริน เหงื่อตกไปทั่วทั้งหน้า ทำตาเชื่อมอยู่ในอกผมไม่กระดุกกระดิกไปไหนอีก...

...แต่เรื่องเดียวที่ผมไม่ได้บอกขนุน ก็คือ...ผมจะไม่หยุดมือข้างซ้ายที่ประชิดหน้าด่านเมืองหลวงของขนุนแน่ๆ หึ หึ

ระหว่างที่ผมตรวจเอกสารประกอบการจ่ายเงินอย่างละเอียดถี่ถ้วน มือผมก็ดำเนินการกลั่นแกล้งเมียไม่มีว่างเว้น คนป่วยตามคำอ้างของผมก็สะดุ้งแล้วสะดุ้งอีกเป็นระยะๆ...  จะว่าไป เมียผมก็เล่นบทคนป่วยได้สมบทบาทดีนะฮะ ยิ่งตอนที่ผมขยี้ปลายนิ้วลงตรงปากทางเข้าแล้วแช่ไว้สักพักนี่ หน้าขนุนแม่งขึ้นสีแดงแป๊ดออกมาทันทีราวกับสั่งได้ แถมยังหายใจหนักๆเหมือนกับทางเดินหายใจมีปัญหาอุดตันอย่างไรอย่างนั้นเลยทีเดียว

ทันทีที่พนักงานเดินคล้อยหลังออกไปจากห้อง ผมก็วางริมฝีปากลงบนใบหูสีแดงร้อนฉ่า แล้วบอกเบาๆอย่างพออกพอใจกับความอดทนของเจ้าตัว “คนเก่ง...อดทนอีกหน่อยนะฮะ เดี๋ยวพอซื้อของเสร็จแล้ว น็อตจะช่วยให้หายทรมานทันทีเลย” ว่าแล้วผมก็ค่อยๆประคองร่างของขนุนแล้วเดินออกไปจากร้านอาหารแห่งนี้โดยไม่คิดรีบเร่ง...

...หึ หึ... นี่มันยังแค่เริ่มต้นเองนะฮะ...

...ผมกะว่า จนกว่าที่เราจะกลับถึงบ้าน ผมจะบ่มขนุนให้สุกเต็มที่ ก่อนจะอุ้มขึ้นเตียงไปปอกกินให้เต็มคราบอีกสักคืน

ระหว่างทางที่ไปผมขับรถไปจอดในห้างละแวกใกล้ๆกันนั้น  ผมก็คอยจะหาโอกาสหันไปมองคนนั่งข้างๆ ซึ่งใบหน้าทั้งดวงได้เปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อตลอดเวลาไปแล้ว  หน้าเนียนๆของตุ๊กตาหน้าแว่นประจำรถของผมถูกพรมไปด้วยเม็ดเหงื่อพราว...ช่างสวยงามเกินคำบรรยายจริงๆฮะ  เพราะเมื่อใบหน้านั้นต้องแสงไฟยามค่ำคืนที่รายล้อมรอบๆตัวเราอยู่ในตอนนี้  ก็สามารถช่วยเร่งให้จังหวะหัวใจของผมเต้นเร็วไม่เป็นส่ำได้ในชั่วพริบตา   ลมหายใจแผ่วๆ แววตาใสเซื่องๆใต้แว่นตาทรงป้า กับริมฝีปากเล็กๆที่แสนอร่อยลิ้นที่ผมรักเหลือเกิน ก็ช่างดึงดูดสายตาและความสนใจทั้งหมดของผมไม่ให้หลงเหลือไปเพ่นพ่านที่ไหนได้อีก

พอจ้องหน้าขนุนนานๆเข้า ก็พลอยทำให้ผมเผลอคิดถึงความโรคจิตของตัวเองที่เพิ่งจะกำเริบไปเมื่อครู่นี้เข้าอีกจนได้...

...ถึงตอนนี้ ผมชักจะสงสัยตัวเองขึ้นมาติดหมัดไม่หายว่า... ทำไมผมถึงไม่รู้สึกอิ่ม ไม่รู้สึกพอกับรสสัมผัสที่ได้จากร่างกายของขนุนเลยแม้แต่นิดเดียว ตรงกันข้าม...ผมรู้สึกราวกับว่า ตัวผมได้กลายเป็นผืนทรายกว้างใหญ่อันร้อนแล้งแห้งเหือด ต่อให้เทน้ำลงไปมากเท่าไร... ก็ไม่มีวันที่จะทำให้เม็ดทรายจำนวนมากอย่างผมชุ่มชื้น และสามารถกักเก็บน้ำจนกลายเป็นโอเอซิสขึ้นมาได้ง่ายๆ

นั่นก็เปรียบได้กับความเป็นจริงที่เกิดชึ้นระหว่างเราสองคน ตลอดช่วงเวลานับตั้งแต่ที่เราเริ่มสัมผัสร่างกายกันและกันได้ไม่ถึงอาทิตย์ดี ผ่านมาถึงเซ็กส์ครั้งแรกด้วยกันเมื่อคืน จนถึงเวลานี้... ผมแทบไม่ปล่อยให้ขนุนได้อยู่เฉยๆ โดยที่ร่างกายของเราไม่แตะต้องโดนกันได้นานเกินชั่วโมงเลย 

ก่อนออกมานี่...ผมแม่งก็เกือบจะเผลอลงมือกับขนุนไปอีกรอบ...  ระหว่างที่เราอาบน้ำด้วยกัน และระหว่างที่ผมช่วยขนุนแต่งตัวด้วยเครื่องประดับพิเศษสำหรับเย็นวันนี้ บรรยากาศและอารมณ์ที่ไหลผ่านจากร่างของผมไปยังอีกร่างหนึ่ง ช่างหมิ่นเหม่และเอื้อต่อการลงเอยด้วยกิจกรรมเข้าจังหวะที่เตียงเสียเหลือเกิน...  ยังดี ที่ผมพอจะยั้งคิดถึงความรับผิดชอบ และความตั้งใจที่จะไม่ผิดคำพูดกับพี่กานต์

ทุกครั้งที่ผมเริ่มจะหวั่นไหว ผมต้องคอยพยายามเพ่งสมาธิทั้งหมดไปใคร่ครวญถึงมาตรการในการป้องกันไอ้เหี้ยเห็บหมาในครั้งถัดไป รวมทั้งหาวิธีกำจัดไอ้ตัวผู้หน้าไหนที่แม่งกล้าแหยมเข้ามาหาขนุน เพื่อจะได้ไม่ต้องจดจ่อกับร่างกายเปลือยเปล่าขาวผ่องของขนุนที่ลอยอยู่ตรงหน้า...

...ยิ่งผมต้องใช้ความอุตสาหะมากเท่าไร มันก็ทำให้ผมรู้ตัวเองว่า ผมไม่อาจทนเห็นขนุนอยู่ต่อหน้าต่อตาโดยไม่คว้าตัวมาทำอะไรๆให้ชื่นใจแทบไม่ได้อีกต่อไปแล้วล่ะฮะ  ใจหื่นๆของผม อยากจะลากขนุนมาปู้ยี้ปูยำให้หน้าแดงตัวแดง ร้องครวญครางชื่อผมอยู่ตลอดเวลาเสียให้ได้...

...ซึ่งผมแม่งไม่เคยรู้สึก หรือมีอาการแบบนี้กับใครหน้าไหนมาก่อนเลยแม้แต่คนเดียว...

...เท่าที่ผ่านมา พอมีอะไรกันเสร็จ ผมก็รีบฉากออกมาทันที เพราะเราทั้งสองฝ่ายต่างไม่คิดจะมีพันธะใดๆต่อกันอยู่แล้ว...

...แต่ในรายที่ผมยอมปลงใจคบกันยาวๆราวๆสามสี่เดือน ผมก็มักจะคอยหาทางเลี่ยงการค้างคืน หรือพักค้างอ้างแรมด้วยกันสองต่อสองนานเกินหนึ่งคืน เพราะผมแม่งโคตรขี้เกียจช่วงเวลาทำตัวติดกันกับผู้หญิงคนไหน...

...ยิ่งการเรียกร้องขอให้ผมกอด ให้ผมจูบและลูบไล้หลังจากมีเซ็กส์  ซึ่งดูเหมือนจะกลายเป็นภาระและความรับผิดชอบของฝ่ายชายที่พึงกระทำต่อหญิงสาวผู้เป็นที่รักด้วยแล้ว... มันยิ่งทำให้ผมเซ็งเสียจนไม่อยากจะเปิดเกมรุก  เพื่อแลกกับการมีเซ็กส์กับพวกเธอๆสักเท่าไร...  

...พอผมไม่มีอารมณ์อยากจะทำขึ้นมาบ่อยๆเข้า เจ้าหล่อนทั้งหลายก็จะนั่งร้องไห้ ไม่ก็วีนเหวี่ยงโดยทำตัวเหมือนอยู่ในช่วงวันแดงเดือดตลอดศก แล้วก็พร่ำบอกอยู่แต่ว่า ผมไม่เซ็นสิทีฟบ้างล่ะ ไม่โรแมนติกบ้างล่ะ บางรายที่ดราม่ามากหน่อย ก็บีบน้ำตาพลางต่อว่าว่า พอผมได้ตัวเขาแล้วผมก็เปลี่ยนไปบ้างล่ะ...

...จนหลายปีหลังๆมานี่ ผมจึงตัดสินใจเลี่ยงปัญหาน่ารำคาญทั้งหมด โดยการปิดรับสมัครตำแหน่งแฟนอย่างถาวรแม่งไปเลย จะได้ไม่ต้องมาคอยประคบประหงมกันหลังน้ำแตกตามออร์เดอร์จของคุณเธอแต่ละคนให้เหนื่อย... บอกตรงๆว่า เหตุผลเดียวที่ทำให้ผมเปลี่ยนคู่นอนเร่ร่อนไปเรื่อยอย่าไม่รู้จักเบื่อหน่าย จริงๆแล้วก็เพื่อตัดรำคาญข้อเรียกร้องยิบย่อยพวกนั้นน่ะแหละฮะ

จะว่าไปแล้ว... ความรักนี่ก็มีอาณุภาพยิ่งใหญ่เหนือสิ่งใดอย่างที่ใครๆว่าไว้จริงๆนะฮะ เพราะตั้งแต่ที่ผมรักขนุนอย่างจริงๆจังๆ  ความรักก็ได้เข้ามาเปลี่ยนแปลงนิสัยของคนอย่างผมได้ภายในช่วงเวลาไม่นาน แถมยังสร้างเสริมสมรรถภาพทางเพศของผมให้เจริญรุ่งเรือง ใหญ่โตมโหฬารเสียจนต้องหาทางระบายอยู่เรื่อยๆแบบนี้อย่างไรล่ะฮะ  หึ หึ

ฮื๊ยยย!! อยากให้ถึงคืนนี้เร็วๆจริงๆเลยว้อยยย ผมจะได้คอยบอกขนุนว่ารักด้วยร่างกายให้อีกฝ่ายซึ้งกันไปเลย จั๊กกรู๊ววว!!

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐