<|No.03|>
การจะเปย์ให้เท่เหนือใคร
ต้องหัดดูทางหนีทีไล่ให้เป็น
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………...
“ชายคิดถึงพี่ผึ้งจัง
เมื่อวานพี่ผึ้งติดงานเหรอครับถึงไม่มาเรียน?”
ปาณัธตอบแทนคำทักทายอย่างเริงร่าเป็นควายคลุกปลักของเพื่อนรักหน้าเข่าด้วยการเหยียดมุมปากคว่ำพลางทำหน้าเซ็งใส่
“เหอะ! พอดีเมื่อวานซืนผู้ช่วยพ่อครัวมันลากะทันหันที่ร้านเลยวุ่นกันฉิบหาย
ตื่นอีกทีก็บ่ายสามเข้าไปแล้ว พี่เลยไปทำงานต่อแม่ง”
หญิงสาวคนเดียวของกลุ่มโยนกระเป๋าเป้ลงกลางวงก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งพลางหันไปรีดไถต้นฉบับการบ้านจากพิชญ์ที่นั่งอยู่อีกฟากฝั่งโต๊ะม้าหิน
“พิชญ์ เอางานเมื่อวานมาลอกหน่อยดิ๊” พูดจบ เจ้าหล่อนก็กระดิกนิ้วรัว ๆ พลางลอยหน้าลอยตามองข่มอีกฝ่ายอย่างผาดผยอง
จนพยานผู้ร่วมรู้เห็นเหตุการณ์อย่างชายอดสงสัยไม่ได้ว่า ปาณัธจะซิ่วกลับเข้ามาเรียนให้ลำบากทำไม
ในเมื่อหล่อนไม่เคยทำงานส่งอาจารย์ด้วยตัวเองเลยสักครั้ง
“อ่ะพี่ผึ้ง
แล้วก็นี่ เลคเชอร์เมื่อวาน ผมซีร็อกซ์ให้แล้ว”
“ขอให้เจริญ
ๆ เถอะนะพ่อคู๊ณ!” ทันทีที่ได้ในสิ่งที่ต้องการพร้อมของแถม
ผึ้งก็แสร้งชูมือขึ้นพนมเหนือหัวแบบพอเป็นพิธี กระนั้นแทนที่หล่อนจะถีบหัวส่งเพื่อนรุ่นน้องซึ่งเด็กกว่าตัวเองถึงสองปีตามเคย
ปาณัธกลับซักไซ้สหายร่างควายถึงการทำตัวสร้างกระแสไปเมื่อวาน “อ้าว! วันนี้ไม่แต่งตัวเข้ากับหน้าตาแล้วเหรอชาย?”
“พี่ผึ้งพูดอะไรอ่ะครับ
ชายไม่เข้าใจ” ชายชาตรีเอียงหัวน้อย ๆ พลางจ้องหน้าปาณัธตาปริบ ๆ ฝ่ายคู่สนทนาที่เอาแต่ก้มหน้าลอกการบ้านอย่างขมักเขม้นกลับไม่เฉลยความหากแต่ส่งเสียงเข้มถามตัวการซึ่งเกี่ยวข้องกับเรื่องดังกล่าวในบัดดล
“พิชญ์ไม่ได้แท็กชายมันเหรอ?”
“ไม่อ่ะพี่ผึ้ง
ขืนผมแท็กดิ มันคงได้ตื๊อให้ผมลบรูปทั้งวันแน่ ๆ ” หนุ่มบริหารรูปร่างสันทัดส่ายหัวดิกขณะตอบอย่างไม่ยี่หระ
“ปล่อยไว้แบบนี้ดีกว่าว่ะพี่ คนกดไลค์โคตรเยอะอ่ะ”
“สองร้อยกว่าอ่ะนะ?”
ปาณัธอ้างถึงความนิยมของโพสต์เจ้าปัญหาเท่าที่หล่อนเห็นผ่านตาไปเมื่อวาน ซึ่งแม้นั่นจะถือเป็นปฏิกิริยาตอบสนองเพียงหยิบมือหากเทียบกับคนดังคนอื่น
ๆ ในรุ่น แต่เชื่อเถอะว่า ไม่บ่อยหรอกที่คนแปลกหน้าจะให้การต้อนรับหัวเข่าดำด้านในชุดนักศึกษาอย่างอบอุ่นเช่นคราวนี้
ทว่าในความเป็นจริง
ปาณัธกลับประเมินศักยภาพของชายชาตรีต่ำไปถนัดใจ...
“เมื่อกี๊นี้ถึงพันห้าแล้วพี่ผึ้ง”
พิชญ์ยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจคล้ายภูมิอกภูมิใจในความชั่วร้ายของตัวเองเสียเต็มประดา
“โอ้โห! ฮ็อตใช่เล่นนะชาย” ปาณัธชื่นชมเพื่อนรักอย่างจริงใจก่อนจะด่าตบท้ายด้วยน้ำเสียงจริงจังไม่แพ้กัน
“แล้วทำไมป่านนี้ถึงยังขายไม่ออกอยู่อีกวะ?”
“ใครฮ็อตเหรอครับพี่ผึ้ง?
ชายงง” จนแล้วจนรอดชายชาตรีก็ยังไม่ได้ฟังคำตอบ เพราะอยู่ ๆ พิชญ์ก็ดึงดูดความสนใจของปาณัธไปหมดสิ้น
“พูดแบบนี้แสดงว่าพี่ผึ้งยังไม่ได้อ่านคอมเมนท์เลยอ่ะดิ”
“ไม่อ่ะ
เสียเวลาทำมาหากิน” แค่หล่อนยอมเสียสายตาเปิดเข้าไปดูรูปที่พิชญ์แท็กมาสด ๆ ร้อน ๆ
ช่วงเย็นวาน นั่นก็สยองขวัญสั่นประสาทมากพอแล้ว
“โหย! พี่แม่งพลาดแล้ว!”
“นี่ทุกคนกำลังคุยเรื่องอะไรกันอยู่อ่ะครับ
บอกชายด้วยสิ ชายไม่อยากตกข่าว” สายเปย์เริ่มร้องท้วงเมื่อเพื่อนทั้งสองจงใจละเลยศูนย์รวมน้ำใจและน้ำเงินของกลุ่มอย่างเขา
“หึ! ไม่ทันแล้วมั้งมึง” พิชญ์หัวเราะในลำคออย่างสาแก่ใจค่าที่เช้านี้เขาทำให้ควายงงได้หลายครั้งติด
ๆ กัน
“อะไรอ่ะพิชญ์
พิชญ์พูดอะไร?!”
“ไม่บอก!” พิชญ์แลบลิ้นปลิ้นตาใส่เพื่อนด้วยจริตไจแอนท์ผิดกับขนาดตัว
ฝั่งโนบิตะก็นั่งห่อตัวพลางทำหน้าหงิกพร้อมกับเริ่มเบะ
“พิชญ์บอกชายมาเดี๋ยวนี้นะ!” หากมองข้ามรูปร่างกำยำกับหน้าตาสุดอำมหิตไป
ชายชาตรีก็แทบไม่ต่างอะไรกับลูกแมววัยแบเบาะไร้เขี้ยวเล็บ จึงไม่แปลก หากคำสั่งทั้งหลายที่หลุดออกจากปากสายเปย์จะฟังคล้ายเสียงร้องโยเยของเด็กเล็ก
ๆ ในความรู้สึกของพิชญ์และผึ้ง
“ฮื่อพิชญ์
อย่าไปแกล้งชายมันดิวะ ลำพังหน้าตาปกติก็รับมือยากจะตาย อยากเห็นชายมันร้องไห้นักหรือไง?”
“โห่! พี่ผึ้ง... งี้ผมก็ต้องลบแล้วดิ” พิชญ์บ่นกระปอดกระแปดด้วยความเสียดาย
ทว่านั่นกลับไม่ใช่สิ่งที่จะใช้ต่อรองกับปาณัธในภาวะงุ่นง่านหลังการก็อปปี้ - เพสต์งานส่งอาจารย์ถูกรบกวนเลยสักนิด
“แล้วมันยังไง?”
การที่ผึ้งยอมละสายตาจากชีทงานขึ้นปรายหางตามองกดดันพิชญ์อยู่ครู่ใหญ่ ๆ ทำให้ชายหนุ่มทั้งโต๊ะรู้สึกตะครั่นตะครอจนออกอาการหงอกันถ้วนหน้า
“เร็ว ๆ ! เอามือถือให้มันดู อย่าลีลา”
สำหรับพิชญ์แล้ว
การสปอยล์ชายชาตรีอย่างไม่มีเหตุผลเป็นผลพวงของการตามใจอีกฝ่ายมาเนิ่นนานจนพาลเสียนิสัยกันทั้งสองฝ่าย
แต่กับปาณัธแล้วไซร้ ชายหนุ่มกลับมองว่ามันใกล้เคียงกับการรู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดีเสียมากกว่า...
ก็ไอ้ที่น่ากลัวกว่าผีและหมา คือ หญิงสาวผู้แกร่งกล้าคนนี้นี่แหละ
“ก็ได้พี่”
พิชญ์รับคำอย่างว่าง่ายพร้อมกับยื่นมือถือของตัวเองให้ชายชาตรีดูรูปถ่ายในหน้าฟีดของตัวเอง
บุคคลในภาพนั้น
คือ ชายชาตรีที่ถูกแอบถ่ายทีเผลอจากด้านหลังขณะนั่งทอดอารมณ์ในอิริยาบทสบาย ๆ ทว่าสิ่งที่ทำให้สายเปย์ดูแปลกตาไปกว่าทุกวัน
คือ ชุดนักศึกษาชายที่เก่าซอมซ่อ อีกทั้งยังหลวมเทอะทะผิดกับลุคปกติของเจ้าตัวแบบลิบลับ
เพราะชายชาตรีที่ใครต่อใครต่างเห็นกันเจนตานั้นจะต้องมาพร้อมกับเครื่องประดับแบรนด์เนมตั้งแต่หัวจรดเท้า
เข้าชุดกับเสื้อและกางเกงที่คับติ้วแนบเนื้อเสียจนกระดุมหรือซิปแทบเอาไม่อยู่
“โอ๊ะ! นั่นรูปชายหนิ!” คนถูกแอบถ่ายป้องปากร้องอุทานอย่างตื่นตะลึง
“เดี๋ยวนี้พิชญ์แอบถ่ายรูปชายตอนเผลอแล้วเอาลงหน้าเฟซด้วยเหรอ? พิชญ์นี่น่ารักสุด
ๆ ไปเล...” อาการกระเหี้ยนกระหือรือราวกระบือได้น้ำของชายชาตรีสิ้นสุดลงทันทีที่เจ้าตัวได้อ่านข้อความที่คนแปลกหน้าพากันวิพากษ์วิจารณ์รูปกายภายนอกของเขากันอย่างสนุกสนาน
“ทำไมอ่ะพิชญ์ ชายแต่งตัวแบบนี้ดูไม่เหมาะกับชายเหรอ?”
“แล้วถ้ากูบอกว่าไม่
มึงจะยอมเปลี่ยนตัวเองไหมล่ะ?” สีหน้าโศกสลดหมดอาลัยตายอยากของเพื่อนรักสุดป๋าทำให้พิชญ์ลบรูปเจ้าปัญหาทิ้งทันที...
ที่ยอมลบน่ะไม่ใช่เพราะสงสารอีกฝ่ายหรอกนะ แต่เพราะแก้แค้นจนพอใจแล้วต่างหาก
ลองว่าไอ้เด็กการ์ต้าร์นั่นทำอะไรชั่ว ๆ กับเขาสิ พ่อจะจองเวรไอ้ชายชาตรีจนไม่เหลือที่ยืนในสังคมเลยคอยดู!
“ไม่อ่ะ
ชายว่าแต่งแบบนี้แล้วชายดูดีออก” แม้จะยังเสียเซลฟ์อยู่มาก ทว่าหนุ่มบริหารสายเปย์กลับมิได้คลางแคลงใจกับเสื้อผ้าหน้าผมและรสนิยมอันดีเลิศของตัวเองเลยสักนิด
“ก็นั่นไง
แล้วมึงจะสนคนอื่นทำไมวะ?”
“แต่ชา...”
“ฮื่อชาย
ฟังพี่นะ” เมื่อใดก็ตามที่ปาณัธเอ่ยปากห้าม ความสงบนิ่งไม่ไหวติงย่อมมาเยี่ยมเยือนทุกหย่อมหญ้าอย่างน่าอัศจรรย์
“กับพวกขี้อิจฉาน่ะ อย่าไปให้ราคาพวกมันเยอะนักเลย ลองให้พวกมันรวยเท่าชายสิ
ขี้คร้านมันคงแต่งออกมาดูดีกว่าชายกันทุกคนนั่นแหละ”
“พี่ผึ้งอ้ะ! ชายไม่รักพี่ผึ้งแล้ว พี่ผึ้งปากร้าย!”
“เออ
ๆ ! จะไปรักใครที่ไหนก็ไปไป๊ พี่จะได้ลอกการบ้านสงบ
ๆ สักที”
ครั้นสำเหนียกได้ว่า
การดีดดิ้นกรีดร้อง รังแต่จะทำปาณัธมองแรงใส่ ชายชาตรีจึงทำหน้ายู่ทิ้งท้ายก่อนจะเบี่ยงความสนใจกลับไปที่รัก
ๆ ใคร่ ๆ และการมัดใจว่าที่เหนือชายให้อยู่หมัดโดยไม่รอช้า “พิชญ์
กลางวันนี้ไปกินข้าวกับน้องเดียวกันนะ”
“ไม่!” คนถูกชวนปฏิเสธทันควันด้วยสีหน้าหงุดหงิดติดลมบนจนตัวเขายังอดตกใจตัวเองไม่ได้...
อะไรวะ?! แค่ชื่อของไอ้เด็กนั่นยังทำให้เขาคลุ้มคลั่งได้ถึงขนาดนี้เชียวหรือ?!
“ทำไมอ่ะพิชญ์?
ไปด้วยกันดิ นะ นะ ไปด้วยกันเถอะ เมื่อวานน้องเดียวก็ไม่มา
ชายอยากเห็นหน้าน้องเดียวใกล้ ๆ ชายคิดถึงน้องเดียวอ่ะ”
“ไม่! หัวเด็ดตีนขาดยังไงกูก็ไม่ไป!”
“อ้าว! ไหนพิชญ์บอกว่าจะช่วยชายจีบน้องเดียวไง?”
ชายชาตรีผู้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ใด ๆ ตังป้อมเร้าหรือเพื่อนสนิทไปเรื่อยเปื่อยเหมือนทุกที
ทว่าจนแล้วจนรอด ก็ไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนใจพิชญ์ได้เลย
“คราวนี้กูขอใช้สิทธิข้ามหนึ่งตา! เอาเป็นว่ากูจะช่วยมึงจีบว่าที่ผัวคนต่อไปแล้วกัน!” พิชญ์ลั่นวาจาพลางนึกสาปส่งเด็กปีหนึ่งต่างคณะในใจ
“ไม่เอา! น้องเดียวจะต้องเป็นเหนือชายคนแรก คนเดียว
และคนสุดท้ายเท่านั้น!”
“งั้นมึงก็หาทางเอาเองแล้วกัน
คนนี้กูไม่ยุ่งด้วย!” สิ้นคำ
หนุ่มบริหารรูปร่างสันทัดก็ผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
“เดี๋ยวพิชญ์
คุยกันให้รู้เรื่องก่อน”
“ไม่!” พิชญ์ร้องห้ามเมื่อเห็นสายเปย์ตั้งท่าจะลุกด้วยอีกคน
“มึงไม่ต้องตามมาด้วย กูจะไปขี้!” ทันทีที่โป้ปดใส่สหายวัยเด็กเป็นที่เรียบร้อย
ชายหนุ่มก็กำชับปาณัธเป็นรายถัดไป “พี่ผึ้ง ผมขึ้นก่อนนะ
พี่อย่าลืมเอาชีทไปคืนผมด้วยล่ะ”
“เออ
ๆ เดี๋ยวพี่ตามขึ้นไป” หญิงสาวโบกมือไล่เจ้าของต้นฉบับการบ้านอย่างไม่ไยดีด้วยยังมีอีกตั้งหนึ่งหน้าแน่ะที่หล่อนจะต้องรีบปั่น
ฝ่ายชายชาตรีก็เหลือบมองเพื่อนทั้งสองสลับกันเพราะไม่รู้จะพูดอะไรหลังจากโดนเพื่อนรักโกหกใส่ในระยะเผาขนไปหมาด
ๆ
$$$$$$$$
พิชญ์
พิชญ์
12.15 AM
น้องเดียวไปหาหมออีกแล้ว
12.15 AM
น้องเดียวเป็นอะไรก็ไม่รู้
ขาดเรียนสองวันติดแล้วนะ
12.16 AM
ชายเป็นห่วงน้องเดียวจัง
12.16 AM
“อ้าวพี่! มานั่งทำไรตรงนี้ครับ?”
“เฮ่ย?!” ประโยคทักทายที่ดังขึ้นไม่ใกล้ไม่ไกลทำให้คนที่กำลังตั้งอกตั้งใจพิมพ์ข้อความสะดุ้งจนแทบตกเก้าอี้
“อ้าวยิม! เพิ่งลงมาเหรอ?”
“ครับ
เมื่อกี๊ผมคุยกับอาจารย์อยู่” พอเห็นรุ่นพี่ต่างคณะมานั่งจ๋องอยู่ตรงใต้ตึกเรียนของตัวเอง
ยิมก็อดถามขึ้นไม่ได้ “แล้วนี่พี่ไม่เจอไอ้เดียวเหรอ?”
คนถูกถามส่ายหัวพลางอธิบายด้วยสีหน้าเศร้าหมอง
“พวกเพื่อน ๆ ยิมบอกพี่ชายว่าน้องเดียวไปหาหมอน่ะ”
“หืม?! หาหมอ?”
“ใช่
พวกนั้นบอกพี่เมื่อกี๊เองว่าน้องเดียวลาไปหาหมอตอนบ่าย”
คำยืนยันอย่างหนักแน่นของชายชาตรีทำให้เด็กหนุ่มนึกได้ว่า
หลังจากหายหัวไปหนึ่งวันเต็ม ๆ ไอ้เดียวในสภาพหัวปูดเป็นลูกมะนาวก็ออกคำสั่งให้เพื่อน
ๆ ในกลุ่มทุกคนใช้เหตุผลดังกล่าวอธิบายกับรุ่นพี่หน้าเข่า ในขณะที่มันจะหายตัวเข้ากลีบเมฆทุก
ๆ ช่วงพักเบรกจนกว่าคู่กรณีจะตัดใจไปเอง
“เฮ่อ!” เด็กหนุ่มหน้าหนวดถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายด้วยไม่รู้จะวางตัวอย่างไร
ครั้นจะเข้าข้างรุ่นพี่เขาก็คงไม่เป็นผลดีกับเพื่อน ทว่าการช่วยไอ้เดียวโกหกปลิ้นปล้อน
ยิมก็ไม่เห็นด้วยเท่าไร
“แล้วนี่พี่กินอะไรหรือยัง?”
อาจเป็นเพราะไม่รู้จะปลอบใจอีกฝ่ายอย่างไร ยิมเลยอาศัยเรื่องปากท้องมาต่อบทสนทนากับชายชาตรีเสียเลย
“ตอนแรกพี่ก็ว่าจะมาชวนน้องเดียวไปกินข้าวนี่แหละ
แต่พอรู้ว่าน้องเดียวไม่สบาย พี่ชายก็ไม่อยากกินอะไรอีกเลย”
“ได้ไงพี่
ถึงเวลากินก็ต้องกิน เดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะตายกันพอดี ไปพี่ ไปกินข้าวกัน!” รุ่นพี่ต่างคณะในสภาพตายซากทำเอายิมรู้สึกผิดจนจุกไปทั้งลิ้นปี่
เฟรชชี่หน้าหนวดจึงอยากทำความดีชดเชยให้กับชายชาตรีแทนเพื่อนสนิทตัวเอง
“ยิมไปเถอะ
ตอนนี้พี่คงกินอะไรไม่ลงหรอก”
“เอาน่าพี่
เดี๋ยวผมเลี้ยงข้าวพี่เอง!” ไม่พูดเปล่า
เจ้าตัวอาศัยขนาดร่างกายที่ใหญ่กว่า เหนี่ยวคอรุ่นพี่มาแล้วตั้งท่าออกเดิน กระนั้นชายชาตรีกลับขืนตัวพลางบอกปัดอย่างสุภาพ
“ไม่เป็นไรยิม
ไม่ต้องห่วงพี่ชายหรอก พี่ชายดูแลตัวเองได้”
“โหพี่! พี่กล้าปฏิเสธผมได้ไง
ผมไม่เคยเลี้ยงใครมาก่อนเลยนะ” คราวนี้ยิมไม่รอให้รุ่นพี่บริหารได้ทันปฏิเสธ
เพราะทันทีที่พูดจบ เด็กหนุ่มก็เดินนำอีกฝ่ายโดยพลัน คนที่โดนกอดคอจึงต้องสาวเท้าตามกันไปโดยมีเสียงปลอบใจของเจ้ามือจำเป็นดังคลอ
“ไปน่าพี่ มื้อนี้ผมเลี้ยงเอง พี่ไม่ต้องเกรงใจ”
“เดี๋ยวยิม! นี่ยิมจะพาพี่เดินไปไหน?” ชายชาตรีเริ่มตกประหม่าเพราะทางที่อีกฝ่ายพาเดินมานั้นห่างไกลจากฝูงเด็กวิศวะทั้งหลายเข้าไปทุกที...
ที่นี่ที่ไหน? มีมุมอับแบบนี้ในมหาลัยเราด้วยเหรอ?! กระนั้น ท่าทางสบาย ๆ ของเด็กปีหนึ่งก็ทำให้รุ่นพี่คลายใจลงได้บ้าง
“ก็ไปเลี้ยงข้าวดิพี่
แต่ผมบอกก่อนนะว่าผมมีตังค์ไม่เยอะ ผมเลยจะพาพี่ไปกินที่ ๆ มันถูกหน่อย แต่รับรอง กับข้าวร้านนี้อร่อยสุด
ๆ ”
“ร้านไหนอ่ะ
ไม่ใช่ที่คาเฟ่วิศวะเหรอ?”
“ร้านนี้ถูกกว่าที่โรงอาหารอีกพี่
เชื่อผม พี่ต้องชอบ”
ถ้อยคำรับรองของคนเกิดทีหลังชักไม่อาจทำให้ชายชาตรีเชื่อมั่นได้อีกต่อไป
ยิ่งเมื่อเด็กหนุ่มพาเขาเดินผ่านประตูเล็ก ๆ ด้านหลังคณะวิศวะแล้วพาข้ามคลองระบายน้ำเสียกลิ่นเหม็นคละคลุ้งมุ่งหน้าไปยังสิ่งก่อสร้างข้างหน้าด้วยแล้ว
เขาก็ยิ่งรู้สึกว่ามันไม่ใช่... ไม่มีทางที่เพิงหมาแหงนโดดเดี่ยวข้าง ๆ
สายน้ำครำจะทำอาหารที่สะอาดและถูกสุขลักษณะไปได้ ชายไม่เชื่อ!
“ร้านนั้นน่ะเหรอ?”
สายเปย์ถามย้ำเพื่อความแน่ใจ
“ครับพี่”
“ไม่เอาอ่ะ
พี่ชายกินไม่ได้หรอก” ทันทีที่รู้ว่าใช่ ชายชาตรีก็ส่ายหัวรัว ๆ ด้วยความหวาดกลัวระดับสิบ...
คุณหญิงแม่บอกว่าชายธาตุอ่อน ชายเลยต้องกินอาหารตามห้างร้านหรือสถานที่ ๆ
ดูสะอาดสะอ้านเท่านั้น จะมองมุมไหนร้านนั้นก็ไม่ใช่ มันไม่ใกล้เคียงมาตรฐานของชายเลยสักนิด!!
“ทำไมจะกินไม่ได้ล่ะพี่
ผมยังกินได้เลย”
“หึ! ไม่ได้ ยังไงพี่ชายก็กินไม่ได้”
ท่าทางดื้อแพ่งเหตุผลยังฟังไม่ขึ้นของรุ่นพี่ทำเอาเฟรชชี่เกาหัวอย่างหงุดหงิด
“กินไม่ได้ยังไงวะพี่ ก็แค่พี่เอาเข้าปาก เคี้ยว ๆ แล้วกลืนลงคอ”
“พี่ชายบอกว่ากินไม่ได้ก็คือกินไม่ได้สิยิม
พี่ชายไม่ล้อเล่นเรื่องกินหรอกนะ” ชายชาตรีตัดบทเฉียบขาดก่อนจะสวมบทบาทที่ตนถนัดอีกครั้ง
“เอางี้ เดี๋ยวมื้อนี้พี่ชายเลี้ยงเอง แต่ขอเปลี่ยนเป็นให้พี่ชายเลือกร้านแทนแล้วกันนะ”
“โหพี่! ร้านนี้เลยเหรอ?” ยิมร้องออกมาทันทีเมื่อรู้ว่าร้านที่รุ่นที่พาเขามาคือร้านอาหารบุฟเฟ่ต์ชื่อดังซึ่งมีราคาต่อหัวแพงระยับ
แต่ชายชาตรีกลับมัวแต่สนใจเมนูพิเศษประจำวันตรงป้ายหน้าร้านโดยหาได้แคร์อาการตื่นตระหนกของเด็กหน้าหนวดไม่
“ก็ใช่น่ะสิ
กินได้ทุกอย่างใช่ไหม ยิมไม่แพ้อะไรนะ?”
เด็กวิศวะปีหนึ่งพยักหน้าพลางรับคำแบบแบ่งรับแบ่งสู้
“แต่มันแพงนะพี่”
“ไม่หรอก
นี่ร้านประจำของที่บ้านพี่ชายเอง อร่อยดี พี่ว่ายิมต้องชอบ ไป! เข้าไปข้างในกันเถอะ” ชายชาตรีว่าพลางพยักหน้าให้พนักงานต้อนรับเดินนำพวกเขาทั้งสองเข้าด้านใน
ทว่ายิมกลับคว้าข้อมือเขาไว้แล้วถามย้ำอีกรอบด้วยสีหน้าลังเล
“จะดีเหรอพี่?”
“เถอะน่า”
สายเปย์พยักหน้าส่ง ๆ พลางกระตุ้นรุ่นน้องให้เร่งฝีเท้าตาม “เร็ว พี่ชายเริ่มหิวแล้ว”
“เดี๋ยวพี่
ถ้าผมกินอิ่มแล้วผมขอกลับเลยได้เปล่าครับ ผมไม่อยากโดดเรียนตอนบ่ายอ่ะพี่” แม้ใจหนึ่งยิมจะรู้สึกติดค้างเจ้ามือมากพอตัว
แต่อีกใจกลับกลัวว่าจะเข้าเรียนได้ไม่คุ้มค่าเทอม เด็กหนุ่มจึงออกตัวกับรุ่นพี่แต่เนิ่น
ๆ เพื่อป้องกันไม่ให้การกินข้าวกลางวันบานปลายเป็นการทำกิจกรรมต่าง ๆ ตลอดช่วงบ่ายตามแต่ความพอใจของคนจ่ายเงิน
“ได้สิ
ไป ๆ เข้าไปกินได้แล้ว เดี๋ยวก็กลับไปเรียนไม่ทันกันพอดี”
“ครับพี่”
เมื่อไม่มีอะไรติดค้างอีกต่อไป เด็กวิศวะก็จำใจเดินตัวลีบตามชายชาตรีเข้าสู่ด้านในร้านอย่างเสียไม่ได้ในท้ายที่สุด
.
.
.
.
.
.
“ขอบใจนะยิมที่ชวนพี่มากินข้าวด้วยน่ะ”
ชายชาตรีเอ่ยขึ้นหลังจากทั้งสองเริ่มมื้ออาหารไปได้สักพัก
“ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณพี่
ถ้าพี่ไม่พามาเลี้ยง ผมคงไม่มีปัญญาได้กินของดี ๆ แบบนี้หรอกครับ”
“ถ้าชอบก็กินเยอะ
ๆ สิ ไม่ต้องเกรงใจนะ”
“แต่มันแพงมากเลยนะพี่
ผมต้องทำงานอย่างน้อยสี่วันแน่ะถึงจะมีเงินพอจ่ายค่าอาหารมื้อนี้ได้อ่ะ” เด็กหนุ่มออกความเห็นด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วนหลังจากแอบส่องตัวเลขหลายหลักบนใบเสร็จที่พนักงานเอามาวางบนโต๊ะ
กระนั้นรุ่นพี่ปีสามกลับไม่ประหวั่นพรั่นพรึงใด ๆ
“เอาน่า
ถือว่าพี่ตอบแทนยิมที่ยิมช่วยพี่ชายเอาไว้คืนนั้นก็ได้” หนุ่มบริหารหน้าเข่าพูดพลางเลื่อนจานสเต็กเนื้อนำเข้าไปวางตรงหน้ายิมพลางเชื้อเชิญ
“ลองกินนี่ดู เมนูโปรดพี่เลยนะ”
แม้ปากจะเคี้ยวหยับ
ๆ ทว่ายิมกลับไม่คลายความวิตก “พี่ชาย”
“หืม
มีอะไรเหรอ?”
“พี่จะไม่ปล่อยผมไว้แล้วหนีกลับไปใช่ไหมครับ?”
เด็กหน้าหนวดจับจ้องเจ้ามือด้วยสายตาน่าสงสารประมาณลูกหมาถูกทิ้ง
“ทำไมพี่ชายต้องทำแบบนั้นด้วยล่ะ?”
“ก็ผมไม่ใช่ไอ้เดียวนี่พี่
เกิดอยู่ดี ๆ พี่เปลี่ยนใจไม่เลี้ยงผมขึ้นมา ผมไม่ต้องล้างจานใช้เขายันชาติหน้าเลยเหรอครับ?”
ต่อให้ชายชาตรีจะยืนยันเป็นมั่นเหมาะ แต่เพราะทั้งเนื้อทั้งตัว
ยิมมีเงินติดกระเป๋าอยู่แค่ไม่กี่ร้อยบาท เด็กหนุ่มจึงไม่อาจนิ่งนอนใจได้ร้อยเปอร์เซนต์
“บ้าเหรอยิม?! พี่ชายจะทำแบบนั้นไปทำไม เงินแค่นี้เอง
ทำไมพี่ชายจะจ่ายไม่ได้” ด้วยเพราะเข้าใจสถานะทางการเงินของอีกฝ่ายเป็นอย่างดี ชายชาตรีจึงไม่รังเกียจหากต้องพูดประโยคเดิม
ๆ ซ้ำ ๆ เพื่อความสบายใจของเพื่อนร่วมโต๊ะอาหาร
“แต่พี่ยังเป็นแค่นักศึกษาเหมือนผม
ก็เท่ากับว่า เงินทุกบาททุกสตางค์ที่พี่ใช้อยู่ตอนนี้ คือเงินของพ่อของแม่ทั้งนั้นไม่ใช่เหรอครับ?”
“ก็ใช่
แต่คุณชายพ่อกับคุณหญิงแม่ของพี่ชายท่านรวยมาก พี่ชายเลยมีเงินใช้ไม่จำกัดน่ะ”
“ผมว่าพี่น่าจะช่วยท่านประหยัดบ้างนะ
อย่างน้อย ๆ ก็เพื่อตัวพี่เองไง เวลาไม่มีเงินมันลำบากมากเลยนะพี่” แม้จะกระดากใจที่เอาแต่พูดจาสวยหรูดูดีทั้งที่ยังเคี้ยวกร้วม
ๆ ไม่มีหยุดหย่อน แต่ยิมกลับไม่อาจหักห้ามอาการต่อมแดกอักเสบของตัวเองได้เลยสักนิด...
นี่ขนาดได้สัมผัสความหรูหราแค่เพียงเดี๋ยวเดียว
เขาก็กลายเป็นพวกปากว่าตาขยิบไปเสียแล้ว อาห์!อำนาจของเงินตราช่างน่าหวาดหวั่นเสียนี่กระไร?!
“ยิมไม่ต้องห่วงพี่ชายหรอก
ครอบครัวพี่รวยมากจริง ๆ นะ ถ้ายิมไม่เชื่อ เดี๋ยวไว้วันไหนพี่จะพายิมไปเที่ยวที่วังด้วยก็แล้วกัน”
“วัง?! บ้านพี่เป็นวังเหรอ?” อารามตกใจกับคำบอกเล่าด้วยท่าทางเป็นธรรมชาติของอีกฝ่ายทำให้ตะเกียบในมือยิมเกือบร่วงหล่น...
หรือเขาควรต้องพูดคุยกับพีชายด้วยทีท่านอบน้อมกว่านี้ดีวะ?! เกิดมาก็ไม่เคยมีคนรู้จักเป็นคนในวังเสียด้วย
“ใช่สิ
คนที่รวยระดับธรรมดา ๆ น่ะเขาอยู่บ้านหรือคฤหาสน์กันใช่ไหม
แต่ของพี่ชายน่ะอยู่วังนะ เพราะฉะนั้น ครอบครัวพี่ชายก็ต้องรวยกว่าคนรวยทั่ว ๆ
ไปอยู่แล้ว”
แม้จะตระหนักถึงความมั่งคั่งของอีกฝ่ายแล้วก็ตาม
แต่เพราะจนถึงตอนนี้ ชายชาตรีไม่เคยแสดงอาการถือตัวหรือทำท่าวางก้ามแบ่งแยกใส่
เด็กวิศวะจึงไม่รู้สึกอึดอัดหรือวางตัวลำบากใด ๆ ทั้งสิ้น “เอา ๆ รวยก็รวยพี่
ผมยอมซูฮกพี่เลย”
“ดีมาก
ทีนี้จะสบายใจได้หรือยัง?”
“ครับพี่
งั้นผมไม่เกรงใจแล้วนะ” เอาล่ะ!
ในเมื่อเจ้ามือไม่ขัด
เขาก็จะซัดให้เต็มคราบเลยทีเดียว!
“เอาเลย
ๆ กินให้เยอะ ๆ เลย จะกินเผื่อไปถึงอาทิตย์หน้าเลยก็ได้นะ พี่ชายเลี้ยงไหว” ชายชาตรีเอ่ยด้วยรอยยิ้มพลางตบกระเป๋าสตางค์ซึ่งทำจากหนังสัตว์อย่างดีอีกครั้งเพื่อสร้างความเชื่อมั่นให้แก่รุ่นน้อง
ซึ่งหลังจากฟังคำอธิบายของเขาจนพอใจ อีกฝ่ายก็คลี่ยิ้มออกมาเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ทั้งสองหย่อนตัวลงนั่ง
“ปกติพี่ชายทำแบบนี้กับทุกคนเลยเหรอครับ?”
อยู่ดี ๆ ยิมก็ถามขึ้นคล้ายห้ามตัวเองไม่ได้
“ไม่ทุกคนนะ
เฉพาะกับคนที่พี่ชายชอบ แล้วก็คนที่ดีกับพี่ชายแค่นั้นเอง” นึกขึ้นมาแล้วก็เสียดาย
หากคนตรงหน้าเป็นน้องเดียว บรรยากาศบนโต๊ะอาหารมื้อนี้จะดีแค่ไหนนะ?
“แต่ผมไม่เชื่อหรอกนะว่าวิธีนี้จะได้ผล
ถึงเงินจะจำเป็นจริง ๆ แต่มันซื้อใจคนไม่ได้หรอกนะพี่” ยิมเตือนสติรุ่นพี่ด้วยความปรารถนาดีพ่วงด้วยความเป็นห่วงอย่างบอกไม่ถูก
แต่ประโยคของเขากลับโดนอีกฝ่ายโต้ตกด้วยความมั่นหน้าอย่างหาใดเปรียบ
“ต้องได้สิ!
ขนาดคุณหญิงแม่พี่ยังซื้อใจคุณชายพ่อพี่ด้วยสมบัติของท่านตาได้เลยนะ” ชายชาตรีอวดโอ้วีรกรรมต้อยหนุ่มน้อยอ่อนวัยกว่าเกือบรอบของมารดาให้รุ่นน้องหน้าหนวดฟังอย่างภูมิอกภูมิใจคล้ายกับเป็นเรื่องราวของตัวเอง
แน่ล่ะ หากจะพูดว่าเขามีคุณหญิงแม่เป็นต้นแบบด้านการเป็นอมตะก็คงจะไม่ผิดนัก
ทว่าอึดใจนั้นเอง
จู่ ๆ ก็มีเสียงกระแทกช้อนส้อมดังโครมครามมาจากโต๊ะด้านหลังราวกับมีใครตั้งใจขว้างมันลงพื้น
และดูเหมือนต้นเสียงจะไม่ปล่อยให้สองหนุ่มต้องเก็บงำความสงสัยเอาไว้เนิ่นนาน เพราะไม่ทันไร
เขาก็มาปรากฏกายขึ้นตรงข้าง ๆ โต๊ะที่ทั้งชายและยิมนั่งอยู่
“ทีแรกกูกะจะรอให้พวกมึงกินเสร็จก่อนแล้วค่อยเข้ามาเฉ่งทีเดียว
แต่พอได้ยินที่มึงพูดเมื่อกี๊ กูนี่ขึ้นเลย!” เจ้าของประโยคเกรี้ยวกราดเมื่อสักครู่คือชายวัยกลางคนผู้หล่อเหล่าดูภูมิฐานและมีอันจะกินเป็นที่สุด
ข้าง ๆ กายของชายแปลกหน้าผู้นั้นรายล้อมไปด้วยบอดี้การ์ดท่าทางดุร้ายคล้ายช้างตกมันที่ยกขโยงกันมาเป็นโขลง
“หืม?!” วินาทีนั้น ยิมบอกไม่ได้ว่าระหว่างกลุ่มคนผู้มาใหม่กับใบหน้าซีดเผือดราวกับควายถูกเชือดของสายเปย์หน้าเข่า
อันไหนที่มองแล้วน่าหวั่นใจกว่ากัน แต่ในฐานะที่เด็กหนุ่มเป็นเพียงปลิงน้อยที่ติดสอยห้อยตามเจ้ามือมากินข้าวไกลถึงนี่
ยิมจึงเลือกบอกกับตัวเองว่า อย่างมากเอ็งก็แค่ต้องฉุดพี่ชายวิ่งหนีดงตีนไปให้พ้น ๆ
ก่อน
แต่สิ่งที่คิดกับความเป็นจริงช่างแตกต่างกันเสียนี่กระไร...
“คุณชายพ่อ?! คุณชายพ่อมาทำอะไรที่นี่ครับ?!!” ทันทีที่ระลึกรู้ว่าผู้ที่มาใหม่เป็นใคร
ชายชาตรีก็หลุดปากโพล่งด้วยความตกใจถึงขีดสุด
“ไม่ต้องพูดมาก
มึงต้องตามกูกลับบ้านเดี๋ยวนี้!” คุณชายพจน์คำรามพลางหันไปส่งสัญญาณให้หนึ่งในบอดี้การ์ดเข้าชาร์จบุตรชายด้วยความไวแสง
“เชิญครับคุณชายน้อย”
“แต่คุณชายพ่อครับ
ชายยังกินข้าวไม่เสร็จเลยนะครับ”
“กลับบ้านเดี๋ยวนี้!” สิ้นเสียงบิดา
ชายชาตรีที่ตั้งท่าจะต่อรองก็ต้องงับปากปิดสนิทแล้วลุกตามผู้ปกครองไปในสภาพจำยอม
ก่อนที่ยิมจะล่กเพราะวิตกเรื่องค่าอาหารบานตะไท
ชายในชุดซาฟารีสีดำจำนวนสองคนถ้วนก็เข้ามาประชิดตัวพลางเอ่ยอย่างสุภาพขัดกับสีหน้าขู่เข็ญแกมบังคับโดยสิ้นเชิง
“เชิญคุณด้วยครับ”
“หา?! ผมด้วยเหรอครับ?” ความตกใจระลอกล่าสุดจู่โจมเด็กวิศวะโดยไม่ทันตั้งตัว
แต่เพราะรู้ดีว่า หากมัวยืนอึ้งโดยไม่ยอมให้ความร่วมมือกับอีกฝ่ายโดยดี
เขาอาจจะไม่มีวันพรุ่งนี้ให้ตกใจอีกเลยก็ได้ สุดท้ายยิมจึงเดินก้มหน้าตามคู่พ่อลูกออกจากร้านอาหารไปอย่างไม่มีปากเสียง
$$$$$$$$
“หึ! มึงจะโง่ไปถึงไหนนักหนาวะชาย” พิชญ์บ่นกับตัวเองหลังอ่านข้อความของเพื่อนสนิทหน้าเข่าที่ส่งเข้าเครื่องเขาเมื่อราว
ๆ ครึ่งชั่วโมงก่อน ชายหนุ่มเก็บมือถือใส่กระเป๋ากางเกงก่อนออกเดินหาของกินก่อนจะมุ่งหน้ากลับบ้าน
“เฮ่ย!” เด็กบริหารร้องลั่นทันทีที่รู้สึกตัวว่าโดนกระชากแขนอย่างรุนแรงจากด้านหลัง
ซึ่งเมื่อเหลียวกลับไป พิชญ์ก็อดก่นด่าตัวเองไม่ได้ที่ตัดสินใจมาเดินเล่นที่ห้างสรรพสินค้าแห่งนี้เพียงลำพัง...
เหี้ยเอ๊ย! ห้างในกรุงเทพฯ แม่งมีเป็นร้อยเป็นพัน
ทำไมกูถึงต้องถ่อมาที่เดียวกับมันด้วยวะ!!
“ไงพี่
ไปคุยกันหน่อยดีไหม?” เดียวแสยะยิ้มชั่วร้ายพลางบีบแขนรุ่นพี่ตัวแสบอย่างไม่ออมแรง
“มึงปล่อยกูเดี๋ยวนี้นะ!” พิชญ์ชี้หน้าคู่กรณีขณะตอกส้นเท้าลงหมายจะกระทืบฝ่าเท้าของไอ้เด็กการ์ตาร์ให้ชักดิ้นชักงอ
ทว่าคราวนี้กลับกลายเป็นเขาเสียเองที่รับกรรม เพราะเดียวชักเท้าหลบได้ทันท่วงที “โอ๊ย!”
“อ๊ะอ้า! คิดว่าผมโง่เหรอครับ? วันนี้พี่ไม่ได้กินผมหรอก!” เฟรชชี่เยาะเย้ยด้วยสีหน้าสะใจก่อนจะลากเด็กบริหารให้เดินกระเผลกตามตัวเองไปยังลานจอดรถ
เป็นเพราะยังฝังใจกับเหตุการณ์ช่วงเข้าของเมื่อวานไม่หาย
พิชญ์จึงรีบคิดหาทางหนีทีไล่อย่างรวดเร็ว โชคดีที่อยู่ ๆ
ก็มีพนักงานบริษัทกลุ่มใหญ่เดินสวนมาไม่ห่าง เด็กบริหารจึงทำท่าทางขัดขืนพลางแหกปากลั่น
“ช่วยผมด้วยครับ ไอ้เกย์นี่มันจะลากผมไปตุ๋ย!”
“เฮ่ย! ผมเปล่านะครับ ผมแค่จ... โอ๊ย!” อารามตกใจที่โดนกล่าวหาโดยไม่รู้ตัว
เดียวเลยปล่อยมือจากอีกฝ่ายพลางปฏิเสธกับธารกำนัลเป็นพัลวันโดยหารู้ไม่ว่า
การกระทำดังกล่าว คือสาเหตุที่ทำให้กล่องดวงใจของเขาต้องเจ็บปวดร้าวรานด้วยการสั่งลาของคู่กรณีหน้าเก่าซึ่งเก๋าเกมกว่าเห็น
ๆ
“หึ! สมน้ำหน้า ทีหลังอย่าสะเออะมายุ่งกับกู
จำไว้!” ก่อนจะจากกันรอบนี้ พิชญ์ยังแสดงน้ำใจด้วยการยืนค้ำหัวคนเจ็บพลางเอ่ยคำพูดทิ้งท้ายเอาไว้ให้รุ่นน้องได้นำกลับไปครุ่นคิดอย่างไม่นึกหวงแหนอีกต่างหาก
จากเหตุการณ์ในครั้งนี้ พิชญ์เชื่อมั่นว่า
ไอ้เด็กการ์ตาร์จะต้องขอบคุณในความหวังดีของเขาอยู่ตลอดเวลาแน่ ๆ เลย... ว่าไหม?
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………...
ความในใจทิ้งท้ายตามสไตล์ชายชิค ๆ :
คุณหญิงแม่บอกว่าได้คุณชายพ่อมาเพราะสมบัติเท่าภูเขาเลากาของท่านตาล้วน
ๆ
นั่นก็แสดงว่าชายควรเริ่มถักอวนดักจับเด็กผู้ชายด้วยแบงค์พันนับตั้งแต่วันนี้
ถูกมะ?
$$$$<| TBC |>$$$$
