เขาวานให้ผมเป็น 'สายรับ' (เคคู่ผู้รู้รอบฯ) : บทรุกที่ 34: กงเกวียนกำเกวียน

บทรุกที่ 34: กงเกวียนกำเกวียน

(กงเกวียนกำเกวียน : สิ่งที่เกิดตามกันมา ใช้เปรียบกับการกระทำของมนุษย์ ว่าผู้ใดทำกรรมอย่างใดไว้ย่อมได้รับผลกรรมนั้น)

 ทุ่มกว่า/ วันพุธ/ ห้องพักผู้ป่วยในโรงพยาบาล

ผมกำลังถูกขังอยู่ในกล่องสี่เหลี่ยมใบเล็กๆใบหนึ่ง... 

ผมไม่รู้ว่า สิ่งที่อยู่เบื้องหลังผม...สิ่งอื่นๆที่อยู่ร่วมกันภายในกล่องนี้ คืออะไรบ้าง...

แต่ผมรู้ว่า ที่ข้างนอกกล่องมีอะไร...

ที่ตรงนั้น ร่างบอบบางสุดที่รักของผมกำลังยืนหันหลังให้   ข้างๆกายขนุน มีแผ่นหลังของผู้ชายคนอื่น...ซึ่งมองอย่างไร ก็ไม่ใช่ผม กำลังโอบไหล่เล็กๆของเมียผมแล้วลูบต้นแขนเบาๆราวกับจะปลอบ  หลังจากนั้นไม่นาน...แผ่นหลังของขนุนก็กระเพื่อมขึ้นลงอย่างรุนแรง เหมือนกับกำลังสะอื้นหนัก...ผมพยายามเปล่งเสียงร้องเรียกชื่อขนุนซ้ำไปซ้ำมา หากแต่ว่า...ไม่มีเสียงใดๆเล็ดลอดออกมาจากปากผมแม้แต่นิดเดียว...

แต่ผมจะสิ้นหวังและยอมแพ้ไม่ได้...

ผมพยายามวิ่งเอาตัวเข้ากระแทก เตะ ทุบ และทำทุกวิถีทางให้กระจกใสตรงหน้าแตกละเอียด... ขอแค่รอยแตกเพียงเล็กน้อย ที่จะพาผมหลุดออกจากกล่องใบนี้ไปให้จงได้...

เพื่อให้ผมได้กลับไปยืนอยู่กับขนุนตรงนั้น ไปทำหน้าที่ที่ผมเหมาะสมอย่างที่สุด...

แต่ดูเหมือนทุกอย่างจะไม่เป็นผล...

สักพัก ผมก็ได้ยินเสียงของไอ้ผู้ชายที่กำลังหาเศษหาเลยกับขนุนพูดกับร่างบางของผม “พี่ขนุนครับ...ทำไมพี่ต้องทนอยู่กับคนที่เอาแต่สร้างความเดือดร้อนไม่มีหยุดหย่อนอย่างเค้าด้วยล่ะครับ”

...ฟังแค่เสียง ผมก็รู้ได้ทันทีว่าไอ้เหี้ยที่กำลังยืนเกาะไหล่เมียผมอยู่นั้น มันเป็นใคร...

...กะอยู่แล้วเชียว ว่าจะต้องเป็นมึง...ไอ้เหี้ยช็อป!  มึงเอามือของมึงออกจากไหล่เมียกูเดี๋ยวนี้นะ!!

“ฮึก...แต่พี่รักน็อตนะช็อป พี่รักเค้ามาก และพี่จะรักเค้าเพียงคนเดียวไปตลอดชีวิตของพี่...

.

...ฮึก ฮึก แต่ถึงจะรักมากแค่ไหน ดูเหมือนว่าความรักของพี่ก็ไม่มีความหมาย..

...พี่ไม่รู้จะทำยังไงดี...ตลอดมา พี่พยายามจะขอร้องให้เค้าเปลี่ยนนิสัย  บอกให้เค้าใจเย็น ห้ามไม่ให้เค้าใช้กำลัง...

...จนแล้วจนรอด เค้าก็ยังจะดื้อแพ่ง ทำตามความต้องการตัวเองโดยไม่คิดหน้าคิดหลังอยู่อีก” เสียงสะอื้นที่เบาลงมากแล้วของขนุนระบายความรู้สึกออกมาอย่างหนักใจ

ไอ้เหี้ยช็อปยังคงยุแยงเมียผมไม่ขาดปาก “ก็นั่นน่ะซิครับ... คนๆนี้ ต่อให้พูดอะไรไปเท่าไร คงจะไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอกครับ...อีกอย่าง ที่เค้าหึงหวงพี่ขนุนออกนอกหน้าอยู่ตลอดเวลาแบบนั้นน่ะ มันไม่ได้หมายความว่า เค้าไม่เคยไว้ใจพี่ขนุนเลยซักครั้งหรอกเหรอครับ?” พูดจบ มันก็เอื้อมมือมาลูบผมขนุนเบาๆ แล้วกดให้หัวทุยของเมียผมเอนลงซบกับบ่าของมันทันที

...หนอย!! นี่มึงชักจะทำเกินกว่าเหตุไปแล้วนะ อย่าให้กูออกไปได้เชียวนะมึง...

...กูรับรองเลยว่า คราวนี้...มึงต้องได้นอนหยอดน้ำข้าวต้มแน่ๆ!!!

พอหัวของขนุนวางลงบนไหล่ของอีกฝ่าย เมียผมก็เริ่มจะสะอึกสะอื้นเหมือนเด็กๆออกมาอีกรอบ “ฮึก...ฮึก...ช็อปว่าพี่ควรทำยังไงดี... พี่เหนื่อยกับการคอยตามแก้ปัญหาที่เกิดเพราะความวู่วามของน็อตเต็มทีแล้วล่ะ ฮึก..”

...ขนุน!! ขนุนอย่าเพิ่งถอดใจไปจากเค้าสิฮะ... 

...เค้าสัญญา...เค้าจะเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเตง  เตงให้โอกาสเค้าอีกครั้งนะฮะ!

ไอ้เหี้ยช็อปเหลือบมามองยังที่ๆผมยืนอยู่ แล้วยิ้มร้ายๆอย่างเจ้าเล่ห์ พลางเอ่ยเสนออีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงของผู้ชนะ “หึ หึ...ไม่เห็นจะยากเลยครับ พี่ก็เปลี่ยนมารักกับผมแทนซิ รับรองว่า...จะไม่มีปัญหางี่เง่าพวกนั้นมาคอยทำให้พี่ขนุนปวดหัวอีกต่อไป”

...มึงเองสินะ ที่เป็นคนจับกูมาขังเอาไว้ในนี้ แล้วก็ทรมานกูด้วยทุกสิ่งทุกอย่างที่กำลังเกิดอยู่ต่อหน้ากูนี่...

...ไอ้เหี้ยช็อป...มึงต้องไม่ได้ตายดีแน่ เชื่อตีนกูได้เลย!

“จริงเหรอช็อป... ต่อไป พี่ไม่ต้องมาคอยเสียใจกับเรื่องไม่เป็นเรื่องพวกนั้นอีกต่อไปแล้วใช่ไม๊?” เมียผมถามอย่างโล่งอก ราวกับสนใจข้อเสนอของไอ้เหี้ยช็อปเสียเต็มประดา

“ครับ...เชื่อใจผมซิครับ ผมรักพี่ขนุนนะครับ” ไอ้คนใจหมาที่กล้ามาแย่งคนรักของผมไปหน้าด้านๆ แม่งก็ตอบรับคำด้วยน้ำเสียงระรื่น แต่นั่นยังไม่ชวนให้เจ็บปวดเท่ากับสิ่งที่ผมได้ยินออกจากปากขนุน

“ฮื่อออ...พี่ก็รักช็อปเหมือนกัน” พูดจบ ใบหน้าด้านข้างของเมียผมก็ส่งยิ้มหวานแบบที่เจ้าตัวมักจะยิ้มให้ผมเพียงคนเดียวไปให้ไอ้เหี้ยช็อป แล้วริมฝีปากแดงก่ำของเขา ก็ประทับลงบนแก้มของไอ้เด็กเวรนั่นราวกับการลงนามท้ายสัญญา

...ขนุน ขนุน...ขนุน เดี๋ยวก่อนซิฮะ!...

...ขนุนอย่าเปลี่ยนใจไปจากน็อตนะฮะ เค้ารักเตงนะ เค้ารักเตงมาก........ไม่นะ!!!!!

รู้สึกตัวอีกที ก็เป็นตอนเดียวกับที่มือของพี่กานต์แตะลงบนไหล่ของผมเบาๆจนผมเผลอสะดุ้งตื่น เมื่อมองไปรอบๆก็พบว่า ข้างนอกมืดไปหมดแล้ว... ผมยังอยู่ที่โรงพยาบาล และบนเตียงที่ผมนั่งฟุบหลับไปนั้น มีร่างของพี่ปีย์นอนหลับสนิทอยู่ พอผมหันกลับไปหาเจ้าของฝ่ามือที่บีบหัวไหล่ผมอย่างเป็นห่วง ผมก็เห็นพี่กานต์กำลังยิ้มให้อย่างเอ็นดู ก่อนจะถามออกมาด้วยความสงสัย “น็อต...น็อต เป็นอะไรรึเปล่า?... กลับบ้านไปพักก่อนดีไม๊ ไม่ต้องห่วงปีย์หรอกนะ พี่มาเปลี่ยนเวรนอนเฝ้าปีย์คืนนี้ให้แล้ว”

จริงสิ...พี่กานต์กลับบ้านไปตั้งแต่เช้าเพื่อไปเคลียร์งานที่ค้างมาหลายวัน แล้วก็เตรียมข้าวของที่จะใช้ระหว่างการมาเฝ้าไข้คนป่วย  เมื่อสองวันก่อน... พี่ปีย์โดนผลักตกลงจากชั้นสองทำให้หัวกระแทกพื้นสระ จนป่านนี้คนป่วยก็ยังไม่ลืมตา สีหน้ายิ้มๆของพี่กานต์ดูหม่นลงทันที เมื่อสองตานั้นเลื่อนจากใบหน้าผมไปจับจ้องคนรักของตัวเองที่ยังนอนนิ่งไม่ไหวติงราวกับคนหลับลึกที่ปลุกเท่าไรก็ไม่ยอมตื่นเสียที  

เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายใจเสีย ผมเลยรายงานอาการล่าสุดของพี่ชายต่างสายเลือดให้พี่สะใภ้ได้รับทราบ พลางยกมือไหว้ทักทายตามความเคยชิน “พี่กานต์...หวัดดีฮะ พี่ปีย์ยังไม่ฟื้นฮะ หมอบอกว่าอาการน่ะไม่น่าเป็นห่วง แต่ที่นอนหลับไปนาน อาจจะเพราะร่างกายเหนื่อยสะสม  แถมยังถูกความเครียดจู่โจมจากเรื่องเมื่อวานเข้าไปอีกดอกน่ะฮะ”

“อืมม พี่ถามอาการจากพยาบาลมาแล้วล่ะ ที่เหลือก็แค่รอให้เค้ายอมตื่นมาเจอโลกใบเก่า เพื่อเริ่มเรื่องราวใหม่ๆซะที...ใช่ไม๊น็อต” พี่กานต์พยายามกลบเกลื่อนความกังวลด้วยใบหน้า และน้ำเสียงร่าเริง ดูก็รู้ว่าคนตรงหน้าผมเป็นห่วงพี่ปีย์มากแค่ไหน  นี่ถ้าพี่กานต์ไม่ได้หน้าตาดีมากเป็นทุนเดิม...ผมว่า ความโทรมเนื่องจากการประสานงานเรื่องโน่นนี่จิปาถะ จะต้องเล่นงานคนๆนี้อ่วมจนดูไม่ได้ขนาดนี้แน่ๆ

ผมมองกระเช้าผลไม้นอกที่ดูแพงไม่ใช่เล่นที่วางอยู่ตรงโต๊ะข้างๆหัวนอนของคนป่วย ก็อดรู้สึกแปลกใจขึ้นมาไม่ได้... ไม่มีเหตุผลอะไรที่พี่กานต์ ซึ่งเป็นแฟนของคนป่วยจะต้องสิ้นเปลืองจัดกระเช้ามาเอาใจพี่ปีย์... ทำไมต้องทำเหมือนกับเป็นคนอื่นคนไกลแบบนี้ด้วยล่ะ??

ด้วยความสงสัย ผมก็เผลอหลุดปากตั้งข้อสังเกตออกมาดังๆจนได้ “พี่กานต์ไม่เห็นต้องซื้อของแพงๆอย่างนั้นมาเยี่ยมพี่ปีย์เลยนี่ฮะ...ลำบากเปล่าๆ” พี่กานต์ทำหน้าสงสัยในทีแรก แต่เมื่อมองตามสายตาผมไป เจ้าตัวเลยยิ้มน้อยๆออกมาให้อย่างเอ็นดูอีกครั้ง แล้วพูดเสียงเบา

“อ๋อ...ไม่ใช่ของพี่หรอกจ๊ะ พอดีคุณขนุนเค้าเอาของเยี่ยมปีย์ฝากพี่มา ตอนพี่กลับไปเอาของที่บ้านน่ะ...

.

.

...ว่าแต่ น็อตกับคุณขนุนมีเรื่องอะไรกันรึเปล่าจ๊ะ วันสองวันมานี่...พี่เห็นน็อตขลุกอยู่ที่ห้องคนป่วยกับพี่ตลอดเวลา ไม่เห็นจะกลับบ้านไปอาบน้ำอาบท่า หรือเอาของใข้ส่วนตัวที่ไหนเลย...

...ทั้งที่ปกติ น็อตกับคุณขนุนไม่เคยห่างกันนานขนาดนี้เลยนี่  มีอะไรให้พี่ช่วย...บอกได้นะ”

ผมเห็นท่าไม่ดี เลยรีบลุกขึ้น แล้วเลี่ยงบทสนทนาที่ไม่จำเป็นเสียดื้อๆ “ไม่มีอะไรหรอกฮะ... พอดีผมยุ่งๆเพราะเป็นห่วงพี่ปีย์ เราเลยยังไม่ได้คุยกันน่ะฮะ......ผมกลับก่อนนะฮะพี่กานต์ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าผมจะมาใหม่” พูดจบ ผมก็เดินออกนอกประตูห้องคนป่วย โดยทิ้งพี่กานต์ให้ยืนงงอยู่ตรงนั้นอย่างไม่ใยดี

กลางดึกสงัด/ วันจันทร์/ บ้านน็อต

เสียงเล็กๆของเมียที่กำลังนอนหนุนแขนผม พลางเอามือไล้ไปตามรอยสักที่หน้าท้องผมแบบที่เขาชอบทำเวลาที่เรานอนคุยกันระหว่างเซ็กส์เอ่ยออกมาเรียบๆ “เตง เค้าว่าพรุ่งนี้เค้าจะคุยกับน้องช็อปให้รู้เรื่องนะ”

ผมถึงกับยันตัวขึ้นแล้วคร่อมทาบทับร่างบางเอาไว้เพื่อจะได้มองเห็นหน้าของอีกฝ่ายได้อย่างถนัดถนี่ และถามคาดคั้นถึงเหตุผลของอีกฝ่ายออกมาทันทีอย่างหัวเสีย “ทำไมเตงต้องไปคุยกับมันด้วย เค้าว่ามันก็น่าจะรู้ได้แล้วนะว่าอะไรเป็นอะไร”

ใบหน้าและดวงตาขุ่นๆของขนุนบอกผมว่าเจ้าตัวกำลังรู้สึกเดือดร้อนใจกับท่าทางของผมไม่น้อย คนข้างล่างตัวผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆหลายครั้ง แล้วพูดช้าๆชัดๆยิ่งกว่าทุกที “เตง ใจเย็นๆก่อนซี่... เค้าอยากให้เตงฟังเค้าก่อนได้ไม๊? นะครับหัวจุก.....  เค้าคิดว่า ถ้าเค้าบอกปัดน้องช็อปอย่างเป็นเรื่องเป็นราวด้วยตัวของเค้าเอง มันน่าจะช่วยให้อีกฝ่ายเข้าใจทุกๆอย่างได้ชัดแจ้ง  น้องเค้าจะได้ไม่ต้องเสียทั้งเวลา เสียทั้งความรู้สึกกับเรื่องที่ไม่มีทางเป็นไปได้ยังไงล่ะ...

.

.

...เตงรู้ไม๊ ความเจ็บปวดที่รุนแรงรวดร้าวยิ่งกว่าการแอบชอบและ เฝ้าหลงใหลใฝ่ฝันในตัวใครซักคนแบบลมๆแล้งน่ะ ยังเทียบไม่ได้กับการที่เราลงมือ ลงแรงทุ่มเททำทุกอย่างอยู่ทุกลมหายใจเข้าออก เพื่อแลกกับการทำให้คนที่เราแอบชอบหันกลับมามองเราซักครั้ง โดยที่เราไม่รู้เลยว่า...ตลอดเวลาที่ผ่านไปนั้น นอกจากความพยายามของเราจะไม่มีค่าแล้ว มันยังเป็นสิ่งที่สร้างความรำคาญให้กับคนๆนั้นมหาศาลอีกด้วย...

.

.

...เตงเชื่อเค้าเถอะ เค้าผ่านเรื่องแบบนี้มาบ่อยซะจนนับครั้งไม่ถ้วน...

...เค้าเข้าใจความเจ็บปวดชนิดนี้เป็นอย่างดี  เค้าเลยไม่อยากให้ใครต้องมาสัมผัสความรู้สึกเดียวกันกับที่เค้าเคยเป็นอีกต่อไป... การที่เค้าเดินเข้าไปบอกน้องช็อปด้วยตัวเอง ก็ถือเป็นการช่วยให้น้องเค้าเข้าใจ และได้รับรู้ถึงความจริงทั้งหมดออกจากปากเค้าด้วยตัวเอง”

ผมมองสีหน้าจริงจังของอีกฝ่ายแล้วก็ได้แต่ทำใจ เพราะทั้งเข้าใจ และแน่ใจว่า ขนุนต้องคิดและตัดสินใจเรื่องนี้มาเป็นอย่างดีแล้ว ที่สำคัญ...เขายังคิดถึงวิธีที่จะหว่านล้อมผมจนต้องยอมลงให้อย่างที่ผมกำลังจะทำอยู่นี่...

...แต่ใครบอกว่าผมจะยอมโดยไม่มีเงื่อนไขกันล่ะฮะ...

“เฮ้อออ...เอาล่ะ เอาล่ะ...เค้ายอมเตงก็ได้ แต่เค้าต้องอยู่กับเตงด้วย” ผมยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างเจ้าเล่ห์... เรื่องอะไรที่ผมจะยอมปล่อยเมียให้อยู่ในที่รโหฐานกันสองต่อสองกับไอ้เด็กเหี้ยที่จ้องจะตีท้ายครัวผมอยู่ตลอดเวลา ถ้าขนุนจะทำแบบนั้นจริงๆ ขนุนก็ต้องทำด้วยวิธีที่ผมเห็นชอบแล้วเท่านั้น

“ไม่!!” เสียงเล็กๆสวนกลับมาทันควัน คิ้วดำสนิทบนใบหน้าขาวผ่องขมวดเข้าหากัน... นี่ถ้าคนตัวเล็กนิ่วหน้าไปมากกว่านี้ สงสัยขนคิ้วทั้งหมดคงจะสมัครสมานรวมร่างกันจนแยกไม่ออกอีกต่อไปแหงๆ

ผมก้มมองใบหน้าเด็ดเดี่ยวของเมียด้วยความตื่นตะลึง ก่อนจะร้องขัดเจตนาอีกฝ่ายออกมาอย่างเสียไม่ได้ “ขนุน!!!”

เสียงเล็กๆที่เริ่มจะมีอารมณ์ก็ตอบโต้ผมออกมาอย่างไม่ไว้หน้า “เตง...เรื่องแบบนี้น่ะมันละเอียดอ่อนต่อความรู้สึกนะ เค้าไม่อยากให้น้องเข้าใจไปว่า เราสองคนแท็คทีมกันแกล้งเด็ก”...ขนุนน่ะคงไม่ แต่ผมน่ะ...อยากจะทำมากกว่าแกล้งไอ้เด็กเหี้ยนั่นเสียอีก หึ!

ผมเห็นท่าไม่ดี เลยตัดสินใจต่อรองอย่างไม่คิดจะยอมแพ้พ่ายในศึกครั้งนี้ไปง่ายๆ “(จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ) เค้าสัญญาว่าเค้าจะไม่พูดอะไรซักคำ เค้าจะฟังเฉยๆ...ต่อให้เตงอ้อนวอนให้เค้าพูด เค้าก็จะไม่หลุดเสียงออกมาซักแอะ... นะฮะ นะ...ขอเค้าอยู่ด้วยนะ (จุ๊บ จุ๊บ)” พูดจบผมก็ยิ้มประเหลาะอีกฝ่าย... ใช่ว่าขนุนจะรู้จักจุดอ่อนของผมดีอยู่คนเดียวเสียเมื่อไร เจ้าตัวเองก็แพ้ลูกอ้อน และรอยยิ้มของผมไม่แพ้กันน่ะแหละฮะ... ผมเลยได้ใจทุกครั้งที่การออดอ้อนผสมการสัมผัสร่างกายของคนหน้าแว่นเล็กๆน้อยๆ เพราะมันมักจะให้ผลดีตามที่ผมต้องการอยู่เสมอ

มือทั้งสองข้างของเมียวางทาบลงตรงข้างแก้มผม เจ้าของมือจับหน้าผมแล้วส่ายไปมาระหว่างที่ออกคำสั่ง “เตงห้ามพูดแม้แต่คำเดียวนะ...ไม่ว่าน้องช็อปจะพูดจาไม่เข้าหู ไม่ว่าเตงจะโดนยั่วยุมากแค่ไหน เตงต้องห้ามปริปาก และห้ามทำร้ายร่างกายน้องช็อปด้วย...

.

...ถ้าเตงควบคุมอารมณ์ไม่ได้ขึ้นมาเมื่อไหร่... เค้าจะไล่เตงให้ออกไปรอเค้าข้างนอก จนกว่าเค้าจะคุยกับน้องช็อปจบ...ทุกอย่างจะเป็นตามนี้นะ เตงเข้าใจใช่ไม๊?” ขนุนปิดท้ายประโยคคำถามด้วยการหยิกแก้มผมทั้งสองข้างเบาๆ

“โธ่...เตง! เตงพูอย่างกับว่าเค้าเป็นพวกเลือดร้อนควบคุมตัวเองไม่ได้ยังงั้นแหละ” ผมอดตัดพ้อออกมาไม่ได้ ที่อีกฝ่ายเห็นว่าผมต้องได้รับการควบคุมความประพฤติอย่างเคร่งครัดถึงขนาดนี้...

...ผมแน่ใจว่า ผมโตพอที่จะรักษาสัญญา และรู้ตัวดีว่า ควรวางตัวอย่างไรในสถานการณ์แต่ละประเภทได้เป็นอย่างดีโดยไม่ต้องให้ใครมาคอยบอก คอยเตือนอย่างนี้มาก่อนแม้สักครั้ง  ขนุนนี่ก็เหลือเกิน...ทำไมต้องคอยตอกย้ำเรื่องไร้สาระพวกนี้ด้วยก็ไม่รู้

 “หรือไม่จริง?” ขนุนแสยะยิ้มมุมปาก แล้วทำหน้ากวนๆ

...เมื่อลองนึกย้อนดู ผมคงจะปฏิเสธขนุนไม่ได้อีกต่อไป ในเมื่อเมียผมต้องตกอยู่ในสถานการณ์ไม่สู้ดีอยู่บ่อยครั้ง เมื่อผมโมโหหึงจนขาดสติ ผมเลยยอมรับออกมาเสียงอ่อย “ง่า...ก็เฉพาะแต่เรื่องที่เกี่ยวกับเตงน่ะแหละ ที่เค้าห้ามตัวเองไม่ได้ซักที”

ทันทีที่ได้ยินคำตอบของผม แม้เจ้าตัวจะมีสีหน้าชอบอกชอบใจอยู่ไม่น้อย หากแต่ขนุนกลับตอบผมด้วยน้ำเสียงจริงจังจนผมชักจะหวั่นใจ “เค้าไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ เตงไม่ต้องมาคอยหวง คอยห่วงเค้าอยู่ทุกฝีก้าวซะหน่อย...

.

...เตงอย่าลืมซิ  ถึงตอนอยู่บนเตียง...เค้าจะเป็นเมียตัว แต่เค้าก็เป็นผู้ชายเหมือนกับเตงทุกๆอย่างนะ...

...เค้าดูแลตัวเองได้” ดวงตากลมสุกใสจ้องมองเข้ามาในตาผมนิ่งๆ นั่นก็บอกผมได้ดีว่า...ทุกๆคำที่อีกฝ่ายเพิ่งเอ่ยมา หนักแน่น และเจ้าตัวต้องการให้ผมตระหนักถึงความหมายของมันอย่างจริงจัง

ถึงอย่างนั้นก็เถอะ... ต่อให้ขนุนจะเป็นผู้ชาย และสรีระทุกๆอย่างไม่ต่างอะไรไปจากผม แต่ผมก็ยังอยากจะเฝ้าทนุถนอมตัวเขาด้วยความรัก และการดูแลอย่างดีที่สุดอยู่เสมอ เพราะผมปฏิเสธตัวเองไม่ได้อีกต่อไปแล้วว่า ขนุนคือบุคคลผู้เป็นที่รักอย่างที่สุด

ผมตอบเมียไปอย่างจริงจังไม่แพ้กัน “แต่เตงเป็นเมียเค้า...เค้าต้องดูแลเตง...

.

.

...ไม่เคยมีใครบอกให้เตงรู้ตัวเลยเหรอว่า เตงน่ะน่ารัก น่ามอง แล้วก็เซ็กซี่มาก...

...ยิ่งหลังจากที่เรามีอะไรกัน...หลังจากที่เตงเป็นเมียเค้า เตงยิ่งดูมีน้ำมีนวลจนใครๆก็มักจะมองตามเตงกันเหลียวหลัง...

...ถ้าเค้าไม่คอยประกบเตงเอาไว้ ไอ้พวกตัวผู้ไม่ซ้ำหน้าทั้งหลายแม่งต้องรี่เข้ามาหาทางหม้อเตงแน่ๆ”

“ไม่หรอก...เค้าว่าไม่มีอะไรอย่างที่เตงว่าหรอก...

...ก่อนที่เค้าจะคบกับเตง...ทุกอย่างก็เป็นงี้อยู่แล้วนะ คือ...เวลาไปไหนๆ ผู้ชายคนอื่นก็มักจะมองมาที่เค้าด้วยสายตาแปลกๆอยู่บ่อยๆ  แต่ก็ไม่เห็นจะมีอะไร...เพราะไม่เคยมีใครมาทำอะไรอย่างที่ตัวว่าซักคน” ขนุนยังไม่รู้ร้อนรู้หนาว เพราะสิ่งที่เขาตอบผมนั้น บอกได้ดีว่าเจ้าตัวไม่เคยตระหนักถึงความน่ารักน่าใคร่ และเสน่ห์ความเย้ายวนของตัวเองตามประสาเคะตัวแม่แต่กำเนิดที่แผ่อานุภาพรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ หลังจากที่โดนผมเจาะไข่แดง และดูดไข่กินจนพรุนไปหมดทั้งตัว

ระหว่างผมพลิกตัวลงนอน ผมก็สอดแขนงัดเอาร่างบางให้กลับขึ้นมาเป็นฝ่ายคร่อมผมเอาไว้แทน แล้วเอาแขนทั้งสองข้างกอดเอวขนุนเอาไว้หลวมๆ ก่อนจะโต้เมียไปอย่างเผ็ดร้อน  “ก็เพราะเมื่อก่อนเตงไม่ได้คิดว่าเตงจะเป็นรับให้ใครยังไงล่ะฮะ เตงเลยไม่ได้ระแวงว่า ไอ้พวกตัวผู้ที่แม่งชอบมาด้อมๆมองๆรอบๆตัวเตงน่ะ มันหวังที่จะทำมากกว่าแค่ส่งสายตาโลมเลียร่างกายเตงจากแค่ภายนอกแบบนั้นไง...

...แต่เตงจะมัวไว้ใจคนอื่นสุ่มสี่สุ่มห้าอีกต่อไปไม่ได้ เพราะเตงรู้ไม๊ว่า ฟีโรโมนของเตงน่ะ...ทำลายความยับยั้งชั่งใจของผู้ชายทุกคนได้ในพริบตาเลยนะ ดูเค้าเป็นตัวอย่างซิ...เค้านี่แทบจะทิ้งเตงไปไหนไกลๆไม่ได้เลยนะ...... ไม่ได้เห็นหน้า ไม่ได้ดมกลิ่น ไม่ได้ยินเสียง ไม่ได้สัมผัสร่างกายเตงซักสิบห้านาที เค้าก็เริ่มรู้สึกคล้ายกับจะขาดใจตายซะให้ได้ยังไงก็ไม่รู้”

ขนุนเอามือมาหยิกปลายจมูกผมเบาๆ ใบหน้าใสเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มหลังจากที่ได้ฟังคำผม ก่อนเจ้าตัวพยายามซ่อนความงดงามนั้นเอาไว้ใต้ใบหน้าถมึงทึงที่ดูจะไม่แนบเนียนนัก เสียงเล็กๆเอ่ยออกมาราวกับรำคาญ...หากแต่ความรู้สึกที่ผมสัมผัสได้นั้น  กลับไม่ใกล้เคียงแม้แต่น้อย

“เว่อร์!!! เตงนี่ช่างจินตนาการยังไม่พอ เตงยังรักเค้ามากขนาดที่ว่าเริ่มจะพูดจาเป็นตุเป็นตะ ทำอย่างกะเค้าหน้าตาดีมากกกกอย่างงั้นแหละ...... อย่าไปเที่ยวพูดถึงเค้าแบบนี้ให้คนอื่นฟังนะ เดี๋ยวเค้าจะหาว่าเตงเพ้อเจ้อ เพราะตัวตนที่แท้จริงของเค้า ดีไม่ได้ครึ่งของที่ตัวพูดมาเมื่อตะกี๊เลย หึ หึ...

.

.

...ไม่รู้ล่ะ เรื่องของน้องช็อป เตงต้องทำให้ได้ตามที่รับปากเอาไว้นะ...ห้ามตุกติก ห้ามใช้กำลัง ห้ามทำตามใจตัวเองเด็ดขาด  ถ้าเตงพูดไม่รู้เรื่อง...ก็เดินออกไปรอข้างนอก เตงเข้าใจนะ......และอย่าคิดนะว่าเค้าจะยอมอภัยให้ ถ้าตัวไม่รักษาสัญญา...เพราะเราตกลงกันแล้ว โอ่เค๊?” เมียผมกำชับเสียงเฉียบอีกครั้งจนผมชักจะอ่อนใจ

พอขนุนพูดจบ ผมก็ยกมือสองข้างขึ้นเสมอไหล่แล้วทำท่ายอมแพ้ พร้อมเอ่ย “ฮะ โอเคฮะ...แหม่ พูดซะอย่างกับเค้าเป็นเด็กๆเลยนะฮะ”

“หรือเตงไม่เด็ก?” สายตาจริงจังเมื่อครู่วูบวาบเป็นประกายขึ้นทันทีราวกับรู้สึกสนุกที่ได้แหย่ผม

ผมเลยถือโอกาสปิดบทสนทนาเกี่ยวกับคนอื่นลง เพื่อดึงอีกฝ่ายมาเข้าเรื่องระหว่างเราสองคนเสียที “เด็กกว่าตัว แต่ไม่เล็กนะฮะ”  พูดพลาง ผมก็เอามือเล็กๆของร่างบางไปจับรูดน้องชายที่ยังอ่อนนุ่มอยู่ของตัวเองเอาไว้ทันที แล้วยิ้มให้อย่างสื่อความหมาย

ขนุนยิ้มให้อย่างเข้าใจก่อนพูดเบาๆ “หึ หึ...แล้วใครบอกว่าเล็กล่ะ” เมื่อพูดจบ...ปลายลิ้นเล็กๆก็ลากเส้นตรงผ่านกลางหน้าอกระหว่างคืบคลานลงต่ำไปตามตัวผม ทำเอาผมเผลอถอนหายใจหนักๆออกมาทันที

เมื่อมือและลิ้นของขนุนชักจะซุกซนได้ที่ ผมก็แซวอีกฝ่ายพร้อมกับส่งสัญญาณให้อีกฝ่ายรับทราบถึงสิ่งที่ผมอยากจะให้เกิดขึ้นเต็มแก่ “ตอนนี้ยิ่งใหญ่ขึ้นมากแล้วด้วย...รับของใหญ่ไปทานเล่นซักหน่อยไม๊ฮะ?”

ขนุนตวัดปลายลิ้นเล็กๆเลียไปรอบๆริมฝีปากแดงเต่งของตัวเองราวกับหมายมั่น แล้วเอ่ยด้วยสีหน้าน่าเอาสัดๆ “อืมมม...เค้าไม่กินของใหญ่หรอก  แต่ถ้าน้ำที่อยู่ข้างในน่ะ...ชอบมากเลยล่ะ หึ หึ”

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

ก่อนหกโมง/ วันพฤหัสบดี/ ข้างๆรั้วบ้านขนุน

สองคืนที่ผ่านมา ในความคิดผม...ผมว่า ช่วงเวลากลางคืนแม่งยาวนาน และทรมานยิ่งไปกว่าทุกที...

...ใช่ว่าผมจะไม่เคยโต้รุ่งมาก่อนที่จะมาเจอขนุน หนักกว่าเซ็กส์ทั้งคืนที่ทำกับคนหน้าแว่น ผมก็ทำมาแล้ว แต่ผมกลับไม่ชินเมื่อต้องนอนเดียวดายบนเตียงโดยไม่มีขนุนอยู่เคียงข้างอีกต่อไป นี่ล่ะมั้ง...คือเหตุที่ทำให้ผมไปอยู่โยงนอนเฝ้าพี่ปีย์โดยไม่คิดจะลี้ไปที่อื่น

พอรู้ตัวว่าหมดหวังที่จะข่มเปลือกตาให้หลับลงได้ ผมก็อาบน้ำแต่งตัวแล้วลุกขึ้นมานั่งจ๋องอยู่ตรงหน้าศาลพระภูมิเลขที่ 21 ตั้งแต่ก่อนตีห้า จนตอนนี้ฟ้าเริ่มจะสางเพราะแสงของวันใหม่ หลังจากไฟทั้งบ้านดับพรึ่บลงโดยพร้อมเพรียงกัน ก็มีร่างเล็กๆหัวสีม่วงๆเปิดประตูแล้วเดินออกมาตรงหน้ารั้ว ผมที่แอบมองอยู่ตรงข้างบ้านเลยรีบเดินไปดักหน้าคนที่เพิ่งออกมาจากบ้านของขนุนทันที

“นิ้ง!..นิ้ง ขอพี่เข้าไปเจอหน้าขนุนหน่อยได้ไม๊?” ผมอ้อนวอนน้องเมียอย่างหมดท่า เพราะตอนนี้ นิ้งเป็นความหวังเดียวที่จะทำให้ผมได้มีโอกาสเจอหน้าขนุนอีกสักครั้ง หลังจากที่เจ้าตัวตัดขาดการติดต่อทั้งหมดของผมไปราวกับอีกฝ่ายกลายเป็นคนสาบสูญ

อาจจะเป็นเพราะผมเข้ามาทักอีกฝ่ายอย่างกะทันหัน น้องหัวม่วงจึงมีสีหน้าตกใจราวกับเห็นผี  คงไม่มีใครคาดการณ์มาล่วงหน้าหรอกฮะ ว่าผมจะมานั่งดักรอตั้งแต่ก่อนไก่โห่อยู่แบบนี้  น้องเมียพูดด้วยเสียงลนลาน พลางหันกลับไปมองที่ห้องชั้นสองอยู่เกือบตลอดเวลาที่คุยกับผม “พี่เขย  พี่เขยกลับบ้านไปก่อนดีกว่า แจ้เค้ายังไม่อยากเจอหน้าพี่ตอนนี้น่ะ”

พูดจบ สองมือของยัยนิ้งก็ทั้งดันทั้งผลักผมไปให้พ้นจากระยะหน้าบ้าน...ทำอย่างกับว่า ถ้าผมยืนอยู่ตรงนั้นนานกว่านี้ จะมีคนกดให้ระเบิดที่ฝังอยู่ใต้ดินตูมตามขึ้นมาอย่างนั้นแหละ  ผมพยายามขืนตัวแล้วร้องขอความเมตตาจากอีกคนด้วยความอับจนหนทางอย่างที่สุด “นิ้ง...ตอนนี้พี่ใกล้จะตายเต็มทีแล้วนะ... เห็นใจพี่เถอะ  พี่ไม่ได้เจอหน้าเค้ามาจะสามวันแล้วนะนิ้ง นิ้งช่วยพี่ด้วยนะ”

น้องเมียที่ไม่มีทีท่าว่าจะสนใจคำขอของผม  เพราะมัวแต่หวาดระแวงอำนาจที่ส่งตรงออกมาจากห้องชั้นสอง ก็ละล่ำละลักออกมาด้วยเสียงหวั่นๆ “พี่เขย...งานนนี้นิ้งช่วยพี่เขยไม่ได้จริงๆ เพราะแจ้ยื่นคำขาดว่า ถ้านิ้งช่วยพี่เขย หรือยอมให้พี่เขยเข้าบ้าน แจ้จะตัดเงินเดือนนิ้ง”

พอดันผมพ้นหน้าบ้านมาได้หน่อยนึง ยัยนิ้งก็หันกลับมามองหน้าผมก่อนจัดทรงผมและเสื้อผ้าของตัวเองที่อยู่ผิดที่ผิดทางหลังจากใช้ความพยายามในการย้ายมวลร่างกายผม ออกจากอาณาเขตหน้าบ้านตัวเองตลอดหลายนาทีที่ผ่านมาให้เข้าที่  แล้วจึงพรั่งพรูคำพูดออกมาไม่ขาดสาย  “พี่เขยโคตรซวยเลยอ่ะที่มาทะเลาะกับแจ้ตอนนี้  เพราะผู้สนับสนุนหลักอย่างเป็นทางการของพี่เขยอย่างเฮียก็ดันมาติดบินยาว อีกตั้งสองอาทิตย์โน่นแหน่ะกว่าเฮียจะกลับไทย  พี่เขยเลยไม่เหลือใครมาคอยเป็นแบ็คอัพช่วยไกล่เกลี่ยให้...

.

...ทางที่ดี นิ้งว่า...พี่เขยอดทนรอให้แจ้เย็นลงอีกหน่อย แล้วค่อยหาทางมานั่งคุยกันอีกทีแล้วกันนะ...นะ นะ...  

...ถ้าพี่เขยจะไม่คิดถึงใจใคร นิ้งขอให้พี่เขยคิดถึงชะตากรรมของน้องเมียคนนี้หน่อยเท๊อะ... เพราะเวลาแจ้โกรธจริงๆขึ้นมา กระทั่งเฮีย...เฮียยังไม่กล้าแหยมแจ้เลย...

.

.

...พี่เขยอย่าโกรธนิ้งเลยน้า...เค้าขอโทษ ที่ต้องเลือกข้างแจ้เพื่อความอยู่รอดของตัวเค้าเอง  พี่เขยอย่าว่าเค้าเลยน้า!! ...

...อูยยย หน้าพี่เขยนิ๊งนิ่ง...งั้น...นิ้งขอกราบลาไปเรียนก่อนนะค้า...แหะ แหะ” พูดจบยัยนิ้งก็วิ่งตื๋อหายลับตาผมไปราวกับนักวิ่งลมกรดโดนหมาวิ่งไล่ ผมที่เอาแต่จ้องมองอย่างเลื่อนลอยขึ้นไปยังห้องชั้นสองอันเป็นฐานทัพของเมียจึงไม่ทันได้คว้าร่างยัยนิ้งเพื่อยื่นข้อเสนอต่อรองแลกกับการได้เข้าไปหาขนุนในบ้าน โดยมีข้ออ้างและเกราะกำบังที่ดีพอ

ผมสิ้นหวังเสียจนเผลอบ่นกับตัวเองออกมาอย่างหงุดหงิด “โธ่เว้ย!!! ทำไมล่ะขนุน...ทำไมเตงไม่ยอมเจอหน้าเค้า ทำไมเตงถึงไม่ยอมคุยกับเค้า... หรือว่าความผิดที่เค้าทำ มันรุนแรงเกินกว่าที่เตงจะยอมอภัยให้ง่ายๆ??? ทำไม?????!!!” สองมือผมก็เฝ้าแต่กดปุ่มโทรออกไปยังหมายเลขเดียวซ้ำๆทุกๆเมื่อที่ผมทำได้ และเสียงเพลงรับน้องก็ดังลอดออกลำโพงมาเบาๆอย่างไม่ขาดสาย จนมันทนตัวเองต่อไปไม่ไหว...แล้วก็ตัดสายไปเองในที่สุด

(...♫ โอ้ทะเลแสนงาม  ฟ้าสีครามสดใส มองเห็นเรือใบ.... ♪...แล่นอยู่ในทะเล....หาดทรายงามเห็นปู...♫.♪...ดูซิดูหมู่ปลา กุ้งหอยนานา อยู่ในท้องทะเล ♪ เมื่อเราเดินเที่ยวไป........................................................)

ผมมองหน้าจอมือถืออย่างเหม่อลอย แล้วก็ได้แต่พูดเบาๆกับตัวเอง “แค่รับสายเค้า ตัวก็ยังไม่ยอม...ทำไมล่ะฮะ....ทำไม?? แล้วเมื่อไรเราจะได้คุยกันซักทีล่ะฮะ???”

เก้าโมงเช้า/วันอังคาร/ ห้องรับแขกบ้านขนุน

ยังไม่ทันจะนั่งลง ไอ้เด็กเหี้ยที่เดินหน้าตาบอกบุญไม่รับเข้าบ้านขนุนมาก็ถามโดยไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย “ที่พี่นัดผมมาคุยวันนี้ มีเรื่องอะไรเป็นพิเศษรึเปล่าครับ?”

...ไอ้เด็กเหี้ยนี่แม่งโคตรจะไม่มีสัมมาคารวะเลยให้ตาย...เจอหน้ารุ่นพี่ตั้งสองคน มันยังไม่คิดจะยกมือไหว้เพื่อทักทายตามสมควร...ไอ้เด็กพ่อแม่สั่งสอนแล้วไม่รู้จักจำเอ๊ย!!

เมียผมรอจนไอ้ม้าหมากรุกหย่อนก้นลงบนโซฟาตัวเดี่ยวที่ไม่ห่างออกไปเรียบร้อยแล้ว จึงพูดออกมาเบาๆ “ช็อป... คือพี่ว่า เราควรต้องคุยเรื่องที่เกิดขึ้นให้เข้าใจได้แล้วนะ”

ระหว่างที่เมียผมพูด ไอ้เหี้ยช็อปก็เอาแต่มองหน้าผมกับขนุนสลับกันไปมา...

...ผมไม่รู้ว่าแม่งกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ที่รู้แน่ๆ ก็คือ...ความรังเกียจที่แผ่ออกมาจากสายตามันเป็นระยะๆน่ะ น่าถูกเจ้าตัวเจาะจงส่งออกเพื่อใช้จ้องผมโดยเฉพาะแน่ๆล่ะฮะ รับรองได้

“ระหว่างเรา มีเรื่องอะไรที่ยังต้องคุยอยู่อีกเหรอครับ?” ดูไอ้เด็กเปรตนี่แม่งตอบเมียผมสิครับ...แล้วอย่างนี้ ผมจะทนนั่งนิ่งๆไม่พูดไม่จาอะไรได้นานสักกี่น้ำกัน

ขนุนกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก แล้วพูดเต็มเสียงแม้จะดูไม่มั่นใจเท่าไรนัก “คือ... พี่แค่อยากจะบอกว่า พี่รักพี่น็อตน่ะ และเราสองคนกำลังคบหาดูใจกันในฐานะคนรัก... ช็อปเข้าใจใช่ไม๊?”

ไอ้เหี้ยช็อปมองหน้าเมียผมนิ่งๆ แล้วพูดอย่างเชือดเฉือน “ผมขอแสดงความยินดีกับการที่พี่สองคนคบกัน และรักกัน...

.

.

...พี่ได้ยินทุกอย่างตามที่พี่อยากได้ยินอย่างนี้แล้ว...

...ทีนี้ ผมก็ไปได้ซักทีซินะครับ” ไอ้เหี้ยช็อปทำท่าจะลุกขึ้น แต่ขนุนกลับรั้งมันเอาไว้

...เฮ๊ยย!! นี่มันอะไรกันวะ???

...ทำไมไอ้เหี้ยช็อปต้องทำท่าเสียอกเสียใจจนแทบจะเป็นบ้า ทั้งๆที่แม่งเพิ่งจะพูดจาแดกดันเมียผมออกมาอยู่หยกๆ...

...แล้วทำไมขนุนต้องใส่ใจ และทำท่าเหมือนรู้สึกผิดสัดๆ ในเมื่อขนุนไม่ได้ทำร้ายจิตใจอะไรของแม่งเลยแม้แต่น้อย... ได้ข่าวว่า ไอ้ที่เจ้าตัวกำลังทำอยู่นี่ คือ การยื่นมือเข้าช่วยเหลือเพื่อทำให้ไอ้เด็กเหี้ยนี่มันทำใจได้ไม่ใช่หรือไง หรือผมกำลังเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า??? ใครก็ได้ ช่วยบอกผมหน่อยเถอะฮะว่า...ไอ้สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นทั้งหมดต่อหน้าผมนี่ มันคืออัลไล????!!

ขนุนถึงกับหลับตาแล้วถอนหายใจอย่างช้าๆ ซึ่งเป็นท่าที่เจ้าตัวชอบทำเพื่อข่มอารมณ์ขุ่นมัว และไม่ออกอาการหงุดหงิดโดยไม่จำเป็น เสียงเล็กๆของเมียผมพูดช้าๆ “ช็อป... พี่ว่าพี่เคยคุยเรื่องนี้กับเราแล้วนะ”

...เห???!! นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ขนุนคุยเรื่องนี้กับไอ้เหี้ยช็อปหรอกเหรอ?

...เมียผมเคยพูดจาแบบนี้ต่อหน้ามันมาแล้ว และที่ขนุนต้องพูดซ้ำแบบนี้ ก็แสดงว่า อีกฝ่ายแม่งไม่อยากจะยอมรับความจริงข้อนี้หรอกเหรือ?? นี่ผมควรจะดีใจที่เมียบอกอีกฝ่ายอย่างเด็ดขาดไปก่อนหน้านี้แล้ว หรือควรจะเสียใจที่จนป่านนี้ ไอ้เหี้ยช็อปแม่งก็ยังจะตื๊อไม่เลิกรา เลยพลอยทำให้ผมกับเมียต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเป็นครั้งที่สองอยู่แบบนี้...

...ไอ้สัดช็อป ไอ้สมองหนา...มึงน่าจะเข้าใจอะไรๆได้ง่ายๆไปตั้งแต่ครั้งแรกที่ขนุนบอกมึงแล้วนะ... หรือว่ามึงอยากจะให้กูเอากับเมียให้มึงดูต่อหน้า มึงถึงจะประจักษ์แจ้งแก่ใจว่า มึงสมควรจะตัดใจจากเมียกูได้สักที???

ไอ้เหี้ยช็อปตอบออกมาเนือยๆอย่างไม่ใส่ใจนัก “เรื่องที่พี่บอกผมว่า พี่กับพี่น็อตรักกันน่ะเหรอครับ...ใช่ครับ เราเคยเคลียร์รื่องนี้กันมาก่อนแล้ว และผมก็ความจำดีพอ พี่ขนุนไม่ต้องออกปากย้ำให้เหนื่อยหรอกครับ”

...นี่มึงกล้าย้อนเมียกูเหรอ???

...ตั้งแต่ที่มึงมานั่งลงตรงนี้โดยที่ไม่แสดงความนอบน้อมกับผู้ใหญ่อย่างกูสองคนนี่ มึงพูดจาหมาไม่แดกมากี่ครั้งกันแล้ววะเนี่ยะ? สงสัยหลังจากนี้ผมคงต้องหาทางสั่งสอนแม่งนอกรอบให้สาสมเสียหน่อยแล้ว มันจะได้เป็นผู้เป็นคนมากขึ้นบ้าง

.

.

.

ขนุนนิ่งไปสักพัก แล้วพูดออกมาอย่างช้าๆ ชัดๆ “ที่พี่อยากจะบอกก็คือ...พี่ขอบคุณช็อปมากนะ ที่รู้สึกดีๆกับพี่ แต่...พี่คงรับมันไว้ไม่ได้”

...ผมมองหน้าขนุนอย่างภูมิใจ ที่สุดท้าย เขาก็สามารถทำในสิ่งที่เขาตั้งใจได้สำเร็จ แม้ว่าจะต้องเป็นฝ่ายถูกไอ้เด็กเหี้ยเมื่อวานซืนค่อนขอดจนไม่เหลือชิ้นดีก็ตาม

ไอ้เหี้ยช็อปเสริมหลังจากขนุนพูดจบ “พี่ขนุนไม่ต้องพูดอะไรให้มากความไปหรอกครับ แค่การกระทำของพี่กับพี่น็อตที่ทะเลเช้าวันนั้น มันก็อธิบายทุกอย่างได้ดีทั้งหมดแล้ว...

.

...ไหนๆเราก็มาเจอกันทั้งที  ผมขอถามพี่ขนุนให้หายข้องใจหน่อยเถอะครับว่า...คนแบบนี้น่ะเหรอครับ ที่พี่ขนุนรัก? คนที่ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้แม้แต่นิดเดียว ชอบทำตัวเป็นเด็กเอาแต่ใจ แถมยังเที่ยวหาเรื่องคนอื่นเค้าไปทั่ว...

...อย่างนี้น่ะเหรอครับคือคนที่สมควรจะได้รับความรักดีๆจากพี่?” ตั้งแต่ที่แม่งเริ่มพูดเรื่องนี้ สายตากวนตีนของไอ้เหี้ยช็อปก็จ้องประสานกับสายตาผมอย่างดุเดือดเลือดพล่าน ราวกับฉากบู๊ล้างผลาญในหนังโหดบัดซบของอาหลองอย่างเรื่องโคตรทองลำดับที่สามสิบ

“นั่นมันก็เป็นเรื่องของพี่ สิทธิของพี่ ที่พี่จะรักใครก็ได้...และเวลานี้ น็อตคือคนที่พี่รัก” เสียงเล็กๆที่เริ่มจะหงุดหงิดน้อยๆของเมียผมตอบโต้ออกไปทันที...

...หึ หึ...เมียผมเริ่มจะไม่พอใจที่ผัวต้องมาถูกไอ้เด็กห่านี่ด่าอยู่อย่างนี้ใช่ไหมจ๊ะ...

...ฮึ่ยยย! น่ารักจริงๆเล๊ย เดี๋ยวพอกลับบ้านเราไปแล้ว พี่จะตอบแทนความน่ารักของเมียอย่างถึงอกถึงใจจนครางไม่ทันไปเลยนะจ๊ะ เบ่เบ๋

แต่ผมก็สุขได้ไม่นาน เพราะเสียงของไอ้เหี้ยช็อปดังลอดมาทำลายภาพหวานในหัวผมลงในพริบตา “ชีวิตพี่จะมีความสุขสงบไปตลอดเหรอครับ ถ้าแฟนพี่เล่นไปหาเรื่องคนโน้นที คนนี้ที  เพราะไม่อยากให้ใครหน้าไหนเข้าใกล้พี่อีกต่อไปน่ะครับ?”

...กูไม่ได้แย่ขนาดนั้นเสียหน่อย...

...เพราะมีคนคิดไม่ซื่ออย่างพวกมึงคอยมาป้วนเปี้ยนล้อมหน้าล้อมหลังเมียกูตลอดเวลา กูถึงได้อารมณ์เสียได้ทุกเมื่ออยู่แบบนี้ไงสัด!!  

“ขอบคุณนะช็อปที่เป็นห่วงพี่ แต่พี่ว่าพี่จัดการได้นะ” ขนุนเริ่มจะเข้าโหมดไม่ต่อปากต่อคำแล้วฮะ สงสัยว่าเมียผมจะกลายเป็นฝ่ายที่ทนไม่ไหวเสียเองโดยที่ผมไม่ต้องออกแรงแยกสองคนนี้ออกจากกันให้เหนื่อย หึ หึ...จะว่าไป วิธีนี้ก็ดีเหมือนกันนะ

ถึงอย่างนั้น ไอ้เหี้ยช็อปแม่งก็ยังจะกัดไม่ปล่อย “พี่ขนุน...ผมมั่นใจว่าผมดูคนไม่ผิด และผมก็ยิ่งมั่นใจไปกันใหญ่ว่า คนอย่างพี่...ต้องไม่มีความสุขกับการต้องอยู่ท่ามกลางความรุนแรงแน่ๆ เพราะฉะนั้น..ถอนตัวออกมาตอนนี้ ผมว่าก็ยังไม่น่าจะสายเกินไปหรอกนะครับ...

.

.

...พี่ไม่ต้องชอบผมก็ได้ แต่พี่ช่วยหยุดคิดซักนิดเถอะครับว่า ต่อไป...ชีวิตพี่จะเป็นยังไง หากคนที่อยู่เคียงข้าง เอาแต่สร้างปัญหาไม่รู้จักหยุดหย่อน”

...ชั่ววินาทีนั้น ผมได้ยินเสียงวี๊ดดดดดดังสั้นๆขึ้นในหู ก่อนที่ทุกอย่างจะเงียบสงัดไร้เสียงใดๆแทรกแซง...

...รู้ตัวอีกที ผมก็หลุดปากออกไปอย่างที่ใจคิด พร้อมทั้งกระโจนเข้าใส่ร่างที่นั่งอยู่อีกฟากฝั่งของโซฟาเป็นที่เรียบร้อย

“หนอยยยย...ไอ้เหี้ยช็อป มึงงงง!!!” ผมกระชากคอเสื้อไอ้เหี้ยหน้าเดียวขึ้นมาแล้วจ้องหน้ามันอย่างกับต้องการจะใช้สายตาทิ่มแทงแม่งให้ตาย แต่ทันทีที่ผมรู้สึกถึงแรงกระตุกเบาๆของชายเสื้อด้านหลัง ผมก็ยอมปล่อยมือจากไอ้เหี้ยช็อปทันที

จังหวะที่ผมหันหลังกลับไปหาร่างเล็ก เจ้าของเรือนร่างน่ามองสุดที่รักของผมก็สั่งเสียงเฉียบขาดออกมาทันที “เตงออกไปรอเค้าอยู่ข้างนอกเดี๋ยวนี้เลย ขอเค้าคุยกับน้องแค่สองคนพอ!!”

ถึงผมจะรู้ดีว่าสายตาแข็งๆของขนุนจะหมายความตามที่พูดทุกอย่าง และไม่คิดจะอ่อนข้อให้ก็ตาม ผมก็ยังจะเจรจาต่อรอง เพื่อให้คนตัวเล็กกว่ายอมผ่อนผันอีกครั้งให้จงได้ “เตง!! เตงทำอย่างงี้ไม่ได้นะ เตงก็เห็นอยู่ไม่ใช่เหรอว่า มันกำลังพูดยุแยงให้เตงแตกกับเค้าอยู่นะ... ถ้าขืนเค้าปล่อยให้เตงอยู่กับมันสองต่อสอง แล้วเตงเกิดเชื่อที่มันเป่าหูเตง...เค้าก็ตายกันพอดีสิ”

ขนุนบอกปัดผมทันทีอย่างไร้เยื่อใย “เตง...เตงออกไปรอข้างนอกเถอะนะ เค้าขอคุยกับน้องช็อปก่อน...ไม่นานหรอก รับรอง”

พอรู้ว่าไม่มีหวังจะเปลี่ยนแปลงการตัดสินใจของเมีย ผมก็หันไปข่มขู่ไอ้มือที่สามทันทีก่อนที่จะเดินออกจากบ้านไป “มึงอย่าได้คิดพูดจาอะไรให้ร้ายกูเชียวนะ...ถ้าหลังจากนี้ กูกับขนุนมีเรื่องบาดหมางกัน...

.

...มึงเตรียมรอโดนกูกระทืบได้เลย”

“น็อต!!” เสียงปรามของขนุนดังไล่หลังผมมาทันที แต่ผมก็เลือกจะไม่เอามันมาใส่ใจ เพราะลำพังแค่ต้องเดินออกมาจากตรงโดยปล่อยให้ขนุนอยู่กับไอ้เหี้ยช็อปสองต่อสองนั้นก็ยากพออยู่แล้ว

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

เก้าโมงเช้า/ วันพฤหัสบดี/ ห้องพักผู้ป่วยในโรงพยาบาล

ก่อนที่ผมจะเปิดประตูที่ตรงป้ายหน้าห้องมีชื่อและนามสกุลของพี่ชายต่างสายเลือดของผมสอดอยู่ ก็มีเสียงต่ำของผู้ชายสองคนคุยกันงุ้งๆงิ้งๆดังลอดออกมาพอให้ได้ยิน และเสียงนั้นก็ทำให้ผมยิ้มออกมาได้ทันที

หลังจากที่ผมเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปข้างใน ผมก็ตะโกนเรียกชื่อคนที่สลบไสลเป็นเวลากว่าสองวันออกมาอย่างร่าเริง โดยที่ยังไม่ต้องเห็นหน้าอีกฝ่าย “พี่ปีย์!!! พี่ปีย์ฟื้นแล้ว!!!”

พี่ชายผมนั่งยิ้มกริ่มพิงหมอนอยู่บนเตียง หน้าตาของพี่ปีย์วันนี้ดูสดใสและไม่เหลือเค้าของคนป่วยอีกต่อไป พอเห็นหน้าผม พี่ปีย์ก็แซวออกมาทันที  ตามสไตล์ของพี่แกล่ะฮะ...“หึ หึ...ไงครับคุณน็อต ดีใจเหมือนเจอเงินพันนึงตกอยู่บนพื้นเลยนะมึง”

ผมยิ้มรับแต่ไม่สนใจ เพราะอยากรู้อาการของพี่ปีย์มากกว่า “พี่ปีย์ พี่ปีย์รู้สึกตัวตั้งแต่เมื่อไรอ่ะ?”

คนป่วยหันไปยิ้มกับแฟนตัวเองระหว่างที่ทำท่านึกอะไรอยู่พักหนึ่ง แล้วจึงตอบผม “รอบแรกก็กลางดึกเมื่อคืน  แล้วนี่ก็เพิ่งตื่นก่อนมึงมาแป็บนึงนี่แหละ...

.

.

...มึงล่ะ เป็นไงมั่ง...ได้พักมั่งไม๊ป๊ะเนี่ยะ?...ทำไมหน้าตามึงดูไม่ค่อยสดชื่นเลยวะ... ถูกเมียโหมรีดน้ำจนซีดเซียวไปหมดทั้งตัวแล้วรึไง?”

พอนึกถึงเรื่องหลายวันที่ผ่านมา โดยที่ไม่ได้เจอกระทั่งหน้าตาสักเสี้ยวของขนุน ผมก็หลุดปากบ่นออกมาทันทีด้วยความน้อยใจ “หึ! ถ้าได้อย่างงั้นก็ดีดิวะพี่  เมียผมแม่ง...”

พี่ปีย์ถามออกมาอย่างอารมณ์ดี “แม่งทำไม? เค้าบอยคอตไม่ให้มึงนอนกับเค้างะ?”

เมื่อไม่รู้จะสรรหาถ้อยคำสวยหรูอะไรมาเคลือบความจริงอันแสนเจ็บปวดเอาไว้ได้ ผมก็เลยต้องรับสารภาพกับพี่ชายไปตรงๆ “เค้าบอกว่าให้เราลองอยู่ห่างๆกันซักพักว่ะพี่ปีย์”

“โธ่ไอ้น็อตเอ๊ยยย!!...แล้วมึงไปทำอีท่าน๊ายยย คนใจเย็นอย่างคุณขนุนเค้าถึงได้ปรี๊ดจนแตะจุดเดือดได้?” พี่ปีย์ถามออกมาอย่างเหลืออด

...หึ! ก็ไม่ยังไงหรอกฮะ...

...แค่ผมเผลอทำในสิ่งที่เขาไม่ชอบ แถมยังออกปากห้ามเอาไว้หลายครั้งหลายหนต่อหน้าต่อตาเขา...

...แถมคราวนี้ ผมยังทำให้เขาต้องเจ็บตัวเพราะสิ่งที่ผมทำอีกด้วยอย่างไรล่ะฮะ

เก้าโมงเช้า/วันอังคาร/ ห้องรับแขกบ้านขนุน

แม้ผมจะรับปากว่าผมจะยอมหลบออกไปอยู่ข้างนอกเพื่อรอให้ขนุนกับไอ้เหี้ยช็อปแม่งสะสางปัญหากันให้จบจริงๆ แต่ก็ใช่ว่าผมจะไม่แอบดูให้รู้เสียหน่อยนี่ฮะ ว่าสองคนนั้นทำอะไรกันอยู่ข้างในบ้าน ระหว่างที่ผมถูกเตะโด่งออกมาอยู่ตรงหน้าบ้านนี่  ผมแอบมองลอดม่านลายดอกที่ถูกรูดปิดกั้นสายตาคนนอก แล้วก็เห็นช็อตเด็ดเข้าพอดี!!...

...ไอ้เหี้ยช็อปแม่งกำลังจับข้อมือของขนุนอยู่ แม้อีกฝ่ายจะพยายามสะบัด และขืนตัวสู้ แต่ดูเหมือนว่าไอ้เด็กเหี้ยมันจะไม่ยอมปล่อยเมียผมง่ายๆ ผมเลยสวมวิญญาณจาพนม วิ่งกลับเข้าข้างในบ้านด้วยความรวดเร็วกว่าที่ใจคิด พร้อมๆกับส่งเสียงตะโกนสุดคอหอย “ไอ้เหี้ยช็อป มึงทำอะไรเมียกู??? อย่าอยู่เลยมึ้งงงงง !!” จากนั้นก็ต่อยเสยเข้าตรงชายคางของไอ้เด็กเหี้ยจนมันล้มลงไปกองเปลี้ยอยู่กับพื้น

พอเห็นไอ้เด็กเหี้ยทำสำออยส่งสายตาละห้อยมองมาหาเมียผม ผมก็ก้มลงไปกระชากคอเสื้อแม่ง เพื่อจะจัดการมันในรอบต่อไปได้ง่ายๆ

“น็อตต!!” เสียงขนุนร้องห้ามดังจนผมเองก็ตกใจ เพราะไม่คิดว่าขนุนจะตะโกนได้ดังถึงขนาดนี้...เมื่อมองหน้าขนุน ผมก็เข้าใจได้ เพราะเมียผมแม่งกำลังถูกองค์เทพธิดาขันแตกแหลกไม่มีชิ้นดีเข้าประทับร่างอยู่ แต่ผมกลับไม่สนใจ เพราะตอนนี้คือเวลาของการกำจัดไอ้สัดตรงหน้านี่ไปให้พ้นหูพ้นตาเสียก่อน

ผมตะคอกใส่หน้าไอ้เหี้ยช็อปที่อยู่ห่างไปไม่กี่นิ้ว “เมียกูก็พูดออกจะชัดว่าเค้าไม่คิดอะไรกับมึง ทำไมมึงยังกล้าทำรุ่มร่ามกับเค้าอีก....หึ หรือว่ามึงไม่รักตัวกลัวตาย ถึงได้กล้าแส่เอาชีวิตมาทิ้งแบบนี้.... ได้!! เดี๋ยวกูจะช่วยสงเคราะห์ให้”

ไอ้เด็กเหี้ยมันคงจะอกหักจนไม่รักชีวิตอีกต่อไป เพราะแม่งยังมีแก่ใจเห่าหอนต่อปากต่อคำกับผมอยู่ดี แม้ว่าตัวมันจะตกอยู่ในสถานการณ์เสียเปรียบผมมากเหลือเกิน “หึ หึ...มึงคิดว่าที่มึงทำอยู่นี่คือการปกป้องพี่ขนุนเหรอ?...

.

...เคยถามเค้าซักคำไม๊ว่าเค้าอยากให้มึงปกป้องแบบนี้รึเปล่า?...

...เค้าเคยร้องขอความช่วยเหลือจากมึงให้คอยมาทำแบบนี้ให้เค้าไม๊?...

...หรือว่ามึงไม่มีอะไรดีพอที่จะมัดใจเค้าเอาไว้กับมึง มึงถึงได้คอยกันไม่ให้คนอื่นเข้าใกล้เค้า???...

.

.

...ต่อไป มึงไม่ต้องใช้โซ่ล่ามขาเค้าเอาไว้เพื่อไม่ให้ไปไหนห่างจากสายตามึงเลยงั้นซิ???!!...

...กูว่า พี่ขนุนน่าสงสารว่ะ ที่เค้ายอมเป็นคนรักของมึง เพราะกะอีแค่จะใช้ชีวิตประจำวันตามปกติ เค้ายังทำไม่ค่อยจะได้ แถมยังต้องมาคอยระวังตัวแจ เพราะไม่อยากให้แฟนตัวเองกลายร่างเป็นหมาบ้าวิ่งไล่กัดใครต่อใครไปทั่วอย่างงี้อีก...

.

.

...หึ หึ...ที่แท้มันเป็นเป็นแค่การกระทำของไอ้หน้าตัวเมียที่กลัวว่าจะเสียคนรักไปก็เท่านั้น...

...มึงนี่น่าสมเพชจริงๆ” พูดจบ ไอ้เหี้ยช็อปก็ลอยหน้าลอยตามองผมอย่างสะใจ

ทั้งสิ่งที่มันสำรอกออกมา และหน้าตากับท่าทางที่ไม่สลดของมัน ทำเอาผมเผลอง้างหมัดออกมาตั้งท่าอีกครั้งอย่างอดไม่ได้  “ไอ้สัดช็อป...มึง!!!”

“น็อต!! เตงหยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!” ขนุนเข้ามารั้งข้อศอกข้างที่ยกหมัดเอาไว้ แล้วออกแรงดึงเพื่อขืนไม่ให้ผมทำอะไรได้ตามใจชอบ

ผมที่กำลังเลือดขึ้นหน้าก็ตอบเมียออกไปโดยไม่คิดจะลดราวาศอก “ไม่!! เค้าไม่หยุดจนกว่ามันจะเลิกปากหมาถึงเรื่องเราสองคนซะที” แต่ด้วยความที่ผมเอาแต่โมโห จ้องจะเอาชนะไอ้เด็กเปรตด้วยกำลังเพียงอย่างเดียว ผมเลยเผลอลืมตัวสะบัดแขนข้างที่ถูกเกาะกุมให้เป็นอิสระ โดยไม่ทันได้คิดว่า...แรงเพียงหยิบมือหนึ่งของผม อาจจะมากเกินกว่าที่ร่างบางๆของขนุนจะต้านทานได้

...เมื่อผมรู้สึกตัวอีกที ผมก็หันกลับไปมองตรงที่ๆขนุนเคยยืนเมื่อครู่ แต่แล้วกลับต้องเห็นภาพที่ทำให้เลือดในกายผมจับตัวเป็นก้อนได้อย่างรวดเร็วด้วยความกลัวถึงขีดสุด เพราะร่างบางๆของคนตัวเล็กกำลังลอยละลิ่วปลิวไปตกกระทบเข้ากับมุมตู้โชว์อย่างจัง ก่อนจะล้มลงฟาดเข้ากับพื้น  เสียงเล็กๆของขนุนร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด “โอ๊ยยย!!.....ซี๊ดดดดส์”

ผมปล่อยมือจากไอ้เหี้ยช็อปแล้ววิ่งไปประคองร่างบางที่กำลังกุมหัว กุมบั้นเอวของตัวเองเอาไว้ พลางเอ่ยปากด้วยความเป็นห่วงและรู้สึกผิดอย่างที่สุด “ขนุน!!!! ขนุน...ขนุนเจ็บมากรึเปล่าฮะ???!! น็อตไม่ได้ตั้งใจนะฮะ น็อตขอโทษ!!!”

“ปล่อยนะ!! อย่ามายุ่ง!!...อะ...อูยย...” คนตัวเล็กปัดมือของผมออกจากตัว ก่อนจะเดินกลับไปนั่งลงอย่างช้าๆตรงโซฟา พลางมองผมตาเขียว

“ขนุน!!! อย่าทำอย่างนี้ซิฮะ ไหนขอเค้าดูหน่อย ว่าเตงเป็นอะไรมากรึเปล่า” ผมพยายามยื่นมือเข้าไปหาใบหน้าขนุนใกล้ๆเพื่อจับดูว่ามีส่วนไหนแตก หรือเลือดตกยางออกรุนแรงจนต้องรีบปฐมพยาบาล หรือส่งตัวไปหาหมอหรือไม่

แต่แล้ว...ฝ่ามือขาวเนียนละเอียดก็ปัดมือผมออกจากตัวอีกครั้ง ขนุนพูดด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียวกว่าทุกที ดูก็รู้ว่าเจ้าตัวคงโกรธเสียจนไม่อาจสะกดกลั้นอารมณ์ได้อีกต่อไป “ตัวหายบ้าแล้วเหรอ? ตัวเป็นปกติแล้วใช่ไม๊? ตัวพร้อมจะคุยแล้วใช่ไม๊? ต้องให้เค้าเจ็บก่อนใช่ไม๊ ตัวถึงจะยอมหยุดน่ะ?” ดวงตาใสรื้นน้ำตาของขนุนจ้องมองผมอย่างขมขื่น...จนผมรู้สึกละอายใจอย่างที่สุด

...ผมเริ่มจะรู้สึกว่า สิ่งที่ขนุนพูดมาฟังดูจะถูกต้องไปเสียทั้งหมด จนผมชักจะเริ่มกลัว...

...นี่ผมจะต้องบ้าไปจนกว่าทำลายทุกอย่างเสียสิ้นซาก  กระทั่งขนุน...คนที่ผมรักมากที่สุดอย่างนั้นหรือ???

.

.

...ไม่...ผมจะไม่มีวันยอมให้มันเกิดขึ้นอย่างแน่นอน แต่ก่อนอื่น...ผมต้องทำให้ขนุนเข้าใจสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นทั้งหมดเสียก่อน

ผมพยายามอธิบายให้อีกฝ่ายเข้าใจ...ทั้งๆที่ยิ่งพูด ก็ยิ่งฟังดูเหมือนการแก้ตัวเข้าไปทุกที “ไม่ใช่อย่างนั้นนะฮะ เค้าไม่ได้ตั้งใจทำร้ายตัว...เค้าแค่พลั้งมือไปเท่านั้น”

ขนุนตอกหน้าผมกลับมาอย่างเหลืออด “เค้าบอกกี่รอบแล้วว่าไม่ให้ตัวใช้ความรุนแรง...แล้วรอยพวกนี้มันคืออะไร???...” ขนุนถลกชายเสื้อขึ้นเพื่อเปิดให้ผมดูรอยแดงเข้มเป็นปื้นยาวตรงสีข้างของเขา...ตำแหน่งของร่างกายที่ฟาดเข้ากับตู้โชว์ ผมถึงกับหน้าถอดสีเมื่อรู้ว่า สิ่งที่ผมทำเมื่อตอนขาดสติ ส่งผลร้ายแรงกับคนรักของตัวเองมากขนาดไหน... ทั้งๆที่ผมตั้งใจมาตลอดว่า ผมจะเป็นคนๆเดียวบนโลกนี้ ที่จะไม่ทำให้ขนุนต้องเจ็บทั้งกาย ทั้งใจแท้ๆ

.

.

เมื่อเห็นว่าผมยอมรับฟัง ขนุนก็พูดต่อทันที “...เค้าขอให้ตัวออกไปรอข้างนอก เพราะว่าเค้าจะจัดการเรื่องของน้องข็อปเอง แต่ตัวก็ไม่เชื่อใจ แอบกลับเข้ามา แล้วก็ยังก่อเรื่องอีกตั้งเท่าไร...

.

...ดูซิ น้องช็อปเลยต้องมาโดนหางเลขไปด้วย ทั้งๆที่น้องเค้าไม่ได้ผิดอะไร” คนตัวเล็กกว่าเอ่ยพลางก็ทำหน้าเสียอกเสียใจระหว่างที่มองหน้าไอ้เหี้ยช็อปที่ยังนั่งหน้างงอยู่บนพพื้น ทันทีที่มันได้ยินเมียผมเรียก...ไอ้เด็กเหี้ยที่กำลังถูกพาดพิงก็เปลี่ยนสีหน้าหน้าเป็นเสียใจเสียเต็มประดา ราวกับบิดามันเพิ่งจะตายส่งกลับมาให้ทั้งผมและขนุนดู...

...ไอ้เหี้ยเอ๊ย!! นี่ขนาดมึงอยู่เฉยๆ มึงยังดราม่าออเชาะขอคะแนนความเห็นใจได้ขนาดนี้.. เห็นหน้ามึงตอแหลได้โล่ห์ต่อหน้าต่อตา ส่วนเมียผมนี่ ไปโดนมันเป่าหูมาหรืออย่างไร ทำไมต้องออกโรงปกป้องไอ้เด็กเวรนี่ด้วย???

...ผมว่าผมจะไม่แล้วนะ...แต่ผมคงจะทนโดนประนามว่าเป็นไอ้ตัวร้ายต่อไปไม่ไหวอีกแล้วว่ะ

ด้วยความโกรธที่โดนได้เหี้ยช็อปยั่วยุ ที่มาเป็นแพ็คคู่กับความน้อยใจเมีย ผมเลยตะคอกถามขนุนออกมาอย่างลืมตัว “เตงพูดออกมาได้ไงว่ามันไม่มีความผิด...ก็เค้าเห็นมันจับมือเตงอยู่เมื่อกี๊ด้วยสองตาของตัวเอง แล้วตัวยังจะกล้าแก้ตัวให้มันอยู่อีกเหรอ?”

ดูเหมือนว่าผมไม่ควรจะทำอะไรตอนขาดสติเสียจริงๆ เพราะเมื่อประโยคที่ผมพูดจบลง ความอดทนของขนุนก็คล้ายกับโดนทำลายลงในพริบตา เสียงเล็กๆของเมียที่น่าฟังในยามปกติเปลี่ยนเป็นเสียงสั่นเครือระหว่างโต้ตอบผม “นี่ที่ผ่านมา ตัวไม่เชื่อใจเค้าเลยใช่ไม๊??? ถ้าลองว่าเค้าอยู่ลับหลังตัว เค้าต้องไปมีใคร ต้องไปกอดกับใคร ต้องไปนอนกับใครที่ไม่ใช่ตัวใช่ไม๊?”

...ร่างของผมชาดิกตั้งแต่หัวจรดเท้า หลังจากได้รับฟังสิ่งที่ขนุนรู้สึกผ่านคำพูดที่สื่อมากกว่าความหมายของประโยคคำถามทั่วๆไปไม่กี่ประโยค เพราะว่ามันกำลังสะท้อนให้ผมรับรู้ได้ถึงความเสียใจ น้อยใจ และผิดหวังในตัวผมอย่างที่สุดของเจ้าตัว

ผมอึกอัก แต่ก็ยังไม่หยุดเอ่ยปาก เพราะไม่อยากให้เกิดความเงียบขึ้นในเวลานี้... เพราะมันจะยิ่งทำให้เราต้องอึดอัดกับสถานการณ์ตรงหน้า จนไม่ใครก็ใคร อาจจะบอกศาลาแล้วเดินหนีไปก่อนที่เราจะปรับความเข้าใจกันได้ “ขนุน...เปล่านะฮะ ไม่ใช่อย่างนั้น ไม่ใช่ว่าเค้าไม่เชื่อใจตัว แต่เค้าไม่เชื่อใจคนอื่นที่เข้ามาหาตัวมากกว่า...

.

.

...ตัวน่ะเชื่อคนง่าย และก็ใจดี...ตัวอาจจะโดนหลอกใช้ หรือตักตวงผลประโยชน์จากร่างกายได้ง่ายๆ เค้าเลยเป็นห่วง อยากจะคอยดูแลเตงอยู่ตลอดเวลา”

คนฟังลุกยืนขึ้นแล้วถามตรงๆใส่หน้าผมด้วยความโกรธอย่างที่สุด “เตงจะบ้าเหรอ? เตงจะมาคอยอยู่เฝ้าเค้าตลอดเวลาได้ยังไง??  เตงมีงาน เค้าเองก็มีงาน มีหน้าที่ที่ต้องดูแลรับผิดชอบไม่ต่างกัน...ถ้าเตงจะมาคอยจับตาดูเค้า เพื่อไม่ให้ยุงมาไต่ ไรมาตอมได้...ตัวไม่ต้องลาออก เค้าไม่ต้องลาออก แล้วไม่ต้องทำอะไร...จะได้มาอยู่ด้วยกันในโลกที่มีแต่เราสองคนหรอกเรอะไง?”

...ถ้าผมย้อนเวลาไปได้... ผมจะกลับไปบอกตัวเองให้ใจเย็นลงกว่านี้ เพราะผมจะเข้าใจได้ดีว่า ถ้าได้ยินประโยคที่ขนุนเพิ่งจะประชดออกมาหมาดๆประโยคนี้แล้ว ผมควรเลือกที่จะเอ่ยคำขอโทษออกมาอีกสักร้อยสักพันครั้ง ดีกว่าที่จะพูดจาเอาแต่ใจตอบเขาออกไปแบบที่ผมกำลังจะทำในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า...

“ต่อให้ถ้าตัวอยากจะทำอย่างนั้นจริงๆ  เค้าก็สามารถบันดาลให้ได้...เพราะเค้ามีปัญญา เค้าเลี้ยงตัวโดยที่ตัวไม่ต้องทำงานอะไรเลยก็ยังได้ ขอแค่ให้ตัวไม่ต้องไปเจอหน้าใคร ไม่ต้องไปอยู่ใกล้ใครที่เค้าไม่ไว้ใจ เค้าสามารถเนรมิตรให้ตัวได้ทุกอย่าง”

.

.

.

ร่างบางถึงกับทิ้งตัวลงนั่งกับโซฟาอย่างคนหมดแรง แล้วเอ่ยออกมาโดยไม่มองหน้าผมอีกเลย “น็อต...เค้าว่าเราห่างกันซักพักจะดีกว่า”

...เมื่อกี๊ขนุนว่าอะไรนะ???...

...ห่างกันซักพักเหรอ?...

...ห่างกันทำไม ทำไมต้องห่างด้วย??... ห่างกัน แล้วเมื่อไรจะได้กลับมาเจอหน้ากันล่ะ???...

...นี่แปลว่าขนุนอยากจะเลิกกับผมหรือเปล่า???... ไม่นะ ผมไม่อยากห่าง ผมไม่เข้าใจ...ทำไม?????

เมื่อต้องได้ยินในสิ่งที่ผมไม่อยากฟังมากที่สุด ผมก็อดคาดคั้นขนุนออกมาไม่ได้ “ขนุน!!! ทำไมเตงพูดงั้นล่ะฮะ” ผมนั่งคุกเข่าแบบหมดสภาพลงตรงหน้าร่างบอบบาง ที่กำลังก้มหน้าแล้วเอาสองมือประคองปิดใบหน้าตัวเองเอาไว้ ราวกับไม่อยากรับรู้เรื่องอะไรอีกต่อไป

เสียงเล็กๆฟังอ่อนล้าเอ่ยตอบ “เค้าไม่เคยคิดว่าตัวจะเป็นเอามากถึงขนาดนี้...

...ตลอดมา เค้าไม่เคยเชื่อที่ใครๆเคยเตือนว่า ถ้าเค้าคบตัว...เรื่องราวรอบๆตัวเค้ามันจะยุ่งและวุ่นวายอย่างที่สุด เพราะตัวจะต้องคอยราวีทุกๆคนไม่ให้เข้าใกล้เค้าแน่ๆ  เคราะห์หามยามร้ายมากๆเข้า...ถ้าตัวเกิดไม่พอใจใครก็ตามที่เข้ามาหาเค้า เข้าขั้นไม่ถูกชะตา หน้าไม่อยากจะมอง...ตัวก็จะหาเรื่องต่อยตีกับคนๆนั้น จนกว่าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะยอมแพ้พ่ายและร้างลาไปเอง...

.

.

...แต่ตัวรู้ไม๊...เค้ากลับเลือกที่จะเชื่อใจตัวเอง เลือกที่จะให้โอกาสทั้งเค้าและตัวาได้เรียนรู้ ได้รักกัน....

...ระหว่างนั้น เค้าก็พยายามอย่างเต็มที่ที่จะแก้ไข ปรับความเข้าใจ รวมทั้งแสดงออกอย่างชัดเจนให้ตัวได้เล็งเห็นตลอดมาว่า ตัวสามารถไว้ใจเค้าได้ นอกจากนั้น...เค้ายังเป็นคนรักเดียวใจเดียว ที่พร้อมจะทุ่มเททุกๆอย่างที่เค้ามีให้กับตัวมากขนาดไหน...

.

.

.

...หึ หึ...แต่ดูเหมือนว่า แค่ไม่กี่นาทีที่ผ่านมา...ทุกๆอย่างที่ตัวทำ สิ่งที่ตัวอ้างว่ามันเป็นการปกป้องเค้าจากเงื้อมมือของคนอื่น กลับทำให้ความพยายามทั้งหมดที่เค้าเคยเฝ้าทำมาสูญเปล่า ไร้ค่า และหมดความหมายไปในชั่วพริบตาเข้าจนได้... 

.

...เค้าชักเริ่มจะเชื่อที่คนอื่นพูดกรอกหูเค้าซะแล้วซิว่า คงไม่มีวันนั้น...วันที่ตัวจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง และเริ่มที่จะเชื่อใจ ไว้ใจเค้าโดยสมบูรณ์ได้หรอก...ไหนตัวลอกบอกเค้าซิว่า เราจะรักกันได้ยังไง ถ้าเราไม่รู้จักการเชื่อใจกันและกัน?”

ผมเอ่ยเสียงอ่อน เพราะรู้ว่าผิดเต็มประตู “เค้าเชื่อใจตัวนะฮะ แต่เค้าจะวางใจได้ไงว่าตัวจะไม่เพลี่ยงพล้ำถ้าเจอไอ้พวกที่มีเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว หรือตุกติกจนเป็นสันดาน เค้าเลยต้องลงมือทำอะไรซักอย่าง”

ใบหน้าเล็กๆที่ผมรัก หากแต่ดวงตากลับแดงก่ำไม่สดใสหันมองผมด้วยสายตาว่างเปล่าขณะที่เอ่ยอย่างเศร้าสร้อย “นั่นมันห่างไกลกับคำว่าเชื่อใจที่เค้าคิดไว้มากเลยนะน็อต...

.

...เค้าว่า มันคงดีที่สุดแล้วล่ะ ถ้าเราจะลองใช้เวลาอยู่กับตัวเองซักพัก เพื่อตัดสินใจอีกครั้งว่า เราได้เลือกในสิ่งที่เหมาะสมและดีที่สุดสกำหรับตัวเราแล้วหรือยัง...

.

...ระหว่างนี้ เค้าขอใช้เวลาเป็นส่วนตัวซักหน่อยนะ...

...เอาไว้ถ้าเค้าพร้อมคุยกับตัวเมื่อไร เค้าจะติดต่อไปเองก็แล้วกัน” พูดจบ ขนุนก็ยืนขึ้นแล้วทำท่าเหมือนจะเดินกลับขึ้นไปบนห้องตัวเองโดยไม่เหลียวกลับมามองผมเลยแม้แต่น้อย

ผมเอื้อมมือไปคว้าข้อมือของขนุนเอาไว้แล้วร้องขอความเห็นใจของอีกฝ่าย “ขนุน!!!” ...ผมยอมโดนโกรธ ผมยอมโดนเกลียด โดนตี โดนด่าว่าแรงๆอย่างไรก็ได้ ขอแค่อย่างเดียว...ได้โปรดอย่าห้ามผมไม่ให้อยู่ข้างๆคุณได้ไหม? ผมคงทนอยู่ต่อไปไม่ไหวจริงๆ

ขนุนพูดเสียงเย็น กระทั่งหางตาของเขาในเวลานี้...ยังไม่ปรายมองมาที่ผมเลย “เตงอย่าทำให้เค้าต้องคิดไปว่า...รู้อย่างนี้  เค้ากลับไปแอบชอบเคะเหมือนเดิมซะยังจะดีกว่าตกลงใจมาคบหากับตัวเลยนะ...

.

.

...ปล่อย!” สิ้นคำ ขนุนก็สะบัดมือผมทิ้งอย่างง่ายๆ... ส่วนหนึ่งเพราะผมไม่เหลือเรี่ยวแรงที่จะยื้อร่างบางเอาไว้อีกต่อไป เพราะพลังกายพลังใจทั้งหมดของผมได้เหือดหายไปทั้งหมด ตั้งแต่ขนุนยืนยันเรื่องที่เราต้องแยกกันโดยไม่มีกำหนดเป็นครั้งที่สองแล้ว

“ขนุน... ขนุน เราคุยกันก่อนได้ไม๊ฮะ? เค้าว่าเตงเข้าใจเค้าผิดนะ” ผมร้องขออีกคนที่กำลังเดินหันหลังขึ้นบันไดไปอย่างมั่นคงอีกครั้ง โดยที่ยังหมดแรงนั่งกองจ่อมอยู่ตรงที่เดิม

ยังไม่ทันที่ผมจะได้ลุกขึ้นไปตามตื๊อขอความเห็นใจจากเมีย โทรศัพท์ผมก็สั่นขึ้นมาเพราะว่ามีสายเรียกเข้า ใจผมต้องการจะแค่เช็คดูว่าใครโทรมา ถ้าไม่สำคัญ...ผมจะได้ตัดสายทิ้งเพื่อจะได้ตามขึ้นไปอ้อนเมียให้หายโกรธ แต่เมื่อชื่อบนหน้าจอเป็นชื่อพี่ปีย์ เห็นทีว่าจะเลี่ยงสายนี้ไม่ได้จริงๆ

ผมกดรับสายพลางกรอกคำถามเข้าไปตามความเคยชิน แต่เสียงปลายสาย กลับไม่ใช่คนที่ผมคิดว่าจะได้คุยด้วย....และ  บทสนทนาสั้นๆที่เรามีด้วยกันเป็นครั้งแรก ก็ลากเอาตัวผมออกห่างจากขนุนได้โดยที่ผมไม่ทรมานใจมากเท่าที่ผมคาดเอาไว้ “ฮัลโหล...พี่ปีย์ ว่าไงฮะ?...

.

.

...อ้าว พี่กานต์เองเหรอฮะ...

...ห๊ะ?!! อะไรนะฮะ???...

...ได้ฮะ เดี๋ยวผมจะไปเดี๋ยวนี้เลยฮะ...

...พี่กานต์ทำใจดีๆก่อนนะฮะ เดี๋ยวเจอกันฮะ”

ผมเก็บมือถือกลับเข้าไปในกางเกง แล้ววิ่งออกจากบ้านขนุนไปทันที แต่ก็ไม่วายบ่นกับตัวเองออกมาด้วยการเล่นตลกของโชคชะตา “ทำไมแม่งจะต้องเกิดเรื่องอะไรแบบนี้เอาอีตอนมีเรื่องกับขนุนอยู่อย่างนี้ด้วยวะ???”

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

บ่ายสามโมง/ วันศุกร์/ ส่วนต้อนรับสำนักพิมพ์คนรักกล้วย

ผมเดินวนไปวนมาอยู่ข้างหน้าสำนักพิมพ์ของขนุนอยู่นานสองนาน เพราะไม่แน่ใจว่า สิ่งที่ผมคิดจะทำต่อไปนี้  มันดูงี่เง่าชวนให้เสียหน้า เสียศักดิ์ศรีเกินกว่าที่คนแบบผมควรจะลดตัวลงไปทำดีหรือไม่... แต่หลังจากที่เดินเถียงกับตัวเองอยู่กว่าครึ่งชั่วโมง จนผมชักจะเริ่มรู้สึกได้ถึงสายตาเป็นห่วง ไม่ก็วิตกกังวลของประชาสัมพันธ์ กับคนอื่นๆที่มานั่งรอติดต่องานอยู่ด้านใน ผมก็ตัดสินใจเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปทำมันจนได้

ระหว่างที่ผมก้มหน้าเหม่อสำรวจพรมอยู่นั้น ก็มีเสียงกวนประสาทดังขึ้นอย่างไม่พอใจ ระคนแปลกใจทักออกมา “คุณมาที่นี่วันนี้ มีธุระอะไร?”

ผมเงยหน้ามองคนที่จะช่วยเหลือผมได้เพียงคนเดียวในเวลานี้ด้วยสายตาซาบซึ้งอย่างที่สุด ก่อนจะพูดอย่างนอบน้อมแบบที่ผมไม่เคยทำให้คนๆนี้เห็นมาก่อน และนั่นก็ทำให้เขาถึงกับออกอาการเงิบไปพักใหญ่ “ผมมีเรื่องจะรบกวนให้คุณช่วยผมหน่อยน่ะฮะ...ได้โปรดเถอะ  ผมไหว้ล่ะ” พูดจบผมก็ยกมือไหว้อีกฝ่ายปลกๆอย่างสิ้นท่า

เมื่อเห็นท่าทางจนตรอกของผม คนตรงหน้าก็เริ่มจะยิ้มออกมาอย่างสะใจ แล้วจึงถามไถ่เหมือนเป็นเรื่องสนุกที่สุดของวัน “เรื่องขนุน?”

ผมพยักหน้ารับ ก่อนเปิดไพ่ทั้งมือให้อีกฝ่ายได้เห็นอย่างลืมอาย “ฮะ...เรื่องขนุน   เค้าไม่ยอมเจอหน้าผม เค้าปฏิเสธไม่ยอมติดต่อกับผมมาจะอาทิตย์ได้แล้ว ผมกำลังจะเป็นบ้าฮะ ผมกำลังจะตาย” ผมไม่ได้พูดเกินไป..เพราะผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ  ทุกๆคืนที่ต้องนอนโดยไม่มีขนุน...ผมแทบไม่ได้หลับตา ทุกๆมื้อที่ไม่ได้เห็นหน้า...ผมก็กินข้าวไม่ลงไปเสียดื้อๆ นี่ถ้าผมไม่ตัดสินใจกลับไปนอนที่บ้านใหญ่เมื่อสองคืนก่อน ผมว่าผมคงเหี่ยวแห้งตายอยู่ที่บ้านใหม่ ไม่ก็ที่คอนโดแหงๆ

ร่างที่ยืนค้ำหัวผมมาตั้งแต่ต้นพูดนุ่มๆแต่หางเสียงฟังคล้ายกับชอบใจกับสถานการณ์ที่จะได้เอาคืนผมอย่างหนำใจ โดยที่โอกาสดีที่ว่า...ลอยมาตกลงตรงหน้าแบบที่ไม่ต้องเสียเหงื่อออกแรง “หึ หึ...ผมจะยอมช่วยคุณก็ได้... แต่ของอย่างนี้ มันต้องมีอะไรแลกเปลี่ยนกันหน่อยนะคุณ”

ผมที่อยู่ในโหมดสิ้นไร้ไม้ตอกก็เอ่ยออกมาอย่างไม่คิดต่อรอง “คุณอยากได้อะไรคุณบอกมาได้เลยฮะ ผมยินดีทำให้คุณได้ทุกอย่าง...ยกเว้นรื่องยกขนุนให้คุณ” ...เรียกได้ว่า วินาทีนี้ ถ้าไม่นับเรื่องขนุนแล้ว...ต่อให้คนตรงหน้าจะอยากได้เดือนได้ดาวบนฟ้า ผมก็ต้องพยายามมหามากองให้เขาจนได้

.

.

.

คนฟังทำหน้าเจ้าเล่ห์จนผมรู้สึกเสียวสันหลังวาบ ก่อนจะพูดออกมาอย่างใจเย็น “คุณก็รู้ใช่ไม๊ว่า... ผมไม่ค่อยชอบขี้หน้าคุณเท่าไร......ถ้าคุณอยากให้ผมช่วยเรื่องขนุนจริงๆแล้วล่ะก็...

.

.

...กราบตีนผมซักครั้งซิ  ผมจะยอมช่วยโดยไม่ลังเลเลย หึ หึ”

 “......” แค่ได้ฟังสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการให้ผมแลกกับความช่วยเหลือของเขา ก็ทำเอาผมอึ้งจนแทบไปไม่เป็น

...น่านนนนไง!! คิดอยู่แล้วเชียวว่าแม่งต้องได้ทีจัดหนักกับผมก็คราวนี้...

...เข้าใจเล่นนะฮะไอ้เหี้ยพี่เจี๊ยว... กะจะทำกูให้ซาบซึ้งถึงกึ๋นเลยใช่ไหม??? ...แสรดดด!!...

.

...แต่เอาเถอะฮะ ไอ้ครั้นจะมานั่งเสียใจ กลับลำเอาตอนนี้ เรื่องของผมกับขนุนคงไม่ไปถึงไหน...

“หรือจะไม่ทำ...ก็ได้นะ  ผมก็ไม่เดือดร้อนอะไร” พูดจบ ไอ้เหี้ยพี่เจี๊ยวแม่งก็ทำท่าจะเดินกลับเข้าข้างในไปโดยปล่อยผมทิ้งเอาไว้เป็นซากเพื่อประจานความผิดพลาดของตัวเองตั้งแต่มีเรื่องกับขนุนเมื่อต้นอาทิตย์

ผมเลยต้องเอ่ยปากบอกอีกฝ่ายออกไปทันที เพราะกลัวว่าจะพลาดโอกาสได้คืนดีกับขนุนไปเสียก่อน “ได้ฮะ... แต่คุณต้องรับปากก่อนว่า คุณต้องช่วยผมให้ได้เจอกับขนุนให้ได้”

ไอ้เหี้ยพี่เจี๊ยวทำหน้าเหม็นเบื่อก่อนตอบผมเพื่อยืนยันให้มั่นใจ “ผมเป็นคนพูดจริงทำจริง”

“ผมก็เป็นลูกผู้ชายพอ” นั่นคือสิ่งที่ผมตอบอีกฝ่ายออกไปก่อนที่จะเดินหน้าทำตามคำขอของอีกฝ่ายอย่างหน้าชื่นอกตรม

บ่ายสามโมง/ วันพฤหัสบดี/ หน้าบ้านขนุน

 (...♫ โอ้ทะเลแสนงาม  ฟ้าสีครามสดใส มองเห็นเรือใบ.... ♪...แล่นอยู่ในทะเล....หาดทรายงามเห็นปู...♫.♪...ดูซิดูหมู่ปลา กุ้งหอยนานา อยู่ในท้องทะเล ♪ เมื่อเราเดินเที่ยวไป.......................................................)

ผมจ้องมองหน้าจอที่ต่อสายหาขนุนเป็นรอบที่ล้านของวัน พลางฟังเสียงเพลงรอสายแสนร่าเริงดังคลอซ้ำแล้วซ้ำเล่า  แต่ก็ไร้ซึ่งการตอบสนองใดๆจากคนที่ผมอยากคุยด้วยที่สุด  พลาปรารภกับตัวเองอย่างอ่อนอกอ่อนใจพลางไล่สายตามองไปยังระเบียงของห้องชั้นสอง แล้วคอยคิดเข้าข้างตัวเองว่า หลังม่านหนาๆนั่น...ขนุนคงกำลังแอบเฝ้ามองดูผมอย่างเศร้าซึมไม่ต่างกัน “เฮ้ออออ...จนป่านนี้แล้ว ขนุนยังไม่คิดจะรับสายผมอีกเหรอวะเนี่ย?...

.

.

...คุณจะปล่อยให้ผมต้องทรมานใจไปอีกจนถึงเมื่อไรฮะ... 

...ผมสำนึกผิดแล้ว ผมรู้ดีว่าผมทำเกินไป...

.

.

...เตง...เตงฮะ...ได้ยินเค้าไม๊... เค้าอยากบอกเตงจังเลยฮะว่า ต่อไ...เค้าจะไม่วู่วาม  เค้าจะไม่ทำอะไรให้เตงต้องเสียใจอีกแล้วฮะ เค้าสัญญา“ สายตาที่ยังมองเข้าไปในบ้านขนุนของผมต้องมีอันเบิกกว้าง เมื่อเห็นร่างของไอ้เหี้ยช็อปเดินอย่างสบายใจออกมาจากรั้วบ้านของเมียผม

...ไอ้เหี้ยช็อปมันเข้าไปทำอะไรในบ้านขนุน...

...หรือว่า...ตั้งแต่เมื่อวันนั้น มันยังไม่ได้ย่างกรายออกจากบ้านขนุนไปไหนเลยแม้แต่ครั้งเดียว... หรือว่ามันดอดเข้าไปทำหน้าที่ปลอบใจขนุนแทนผมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว???

...ไม่!! ผมต้องไม่คิดอย่างนั้น ผมต้องหัดเชื่อใจขนุน ผมต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ได้!!

แม้ว่าใจผมจะพยายามห้ามปรามตัวเองไม่ให้คิดไปไกล แต่ร่างกายผมแม่งเสือกขยับเข้าไปขวางหน้าไอ้เด็กเวรเอาไว้ แล้วถามอย่างข่มขู่ออกไปทันที “ไอ้เหี้ยช็อป มึงมาทำอะไรที่บ้านขนุน?”

“หึ หึ...ผมไม่จำเป็นต้องบอกคุณ” ไอ้เด็กเวรมันตอบผมด้วยสีหน้าอมภูมิอย่างที่สุด... กูล่ะเกลียดขี้หน้ามึงจริงๆเลยว่ะ...พับผ่าสิ!!  

.

.

.

ถึงจะไม่ชอบขี้หน้าไอ้เด็กเวรนี้มากแค่ไหน แต่พอเห็นปลายคางช้ำๆบนหน้าแม่ง  สุดท้าย...ผมก็ตัดสินใจทำในสิ่งที่ขนุนต้องดีใจมากๆ หากได้รับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงของผมในครั้งนี้ในภายหลัง เพราะมันเป็นก้าวแรกที่จะนำผมไปสู่เส้นทางที่เราสองคนจะเดินร่วมกันอย่างมีความสุขในภายภาคหน้า 

“ขอโทษ...” ผมเอ่ยออกไปเบาๆ... แต่ก็มั่นใจว่า ไม่ว่าอย่างไร...ไอ้คนตรงหน้าผมจะต้องได้ยินเป็นแน่แท้

“เมื่อกี๊คุณพูดอะไรออกมารึเปล่านะ?  เผอิญผมไม่ทันได้ยิน” ไอ้เหี้ยช็อปเสือกกลับทำหน้าไขสือ พลางเอามือตบเข้าที่หูตัวเองเบาๆราวกับจะบอกว่า เมื่อกี๊นี้...ไม่มีอะไรลอยผ่านเข้าหูแม่งแม้แต่ประโยคเดียว...

...ไอ้เด็กเหี้ยนี่แม่งโคตนจะวอนอยู่ไม่ถึงปีหน้าเสียจริงๆ!

ผมสูดลมหายใจเข้าปอดหนักๆ พร้อมกับเรียกความมั่นใจ และบอกตัวเองว่า...ผมกำลังทำในสิ่งที่ถูกต้อง ผมกำลังแก้ไขความผิดของตัวเอง และผมใกล้จะเป็นคนใหม่...คนที่ขนุนจะรักได้อย่างหมดหัวใจโดยไม่ต้องหวาดระแวง และเจ็บปวดทั้งกายและใจในอนาคตที่จะถึง แล้วผมก็เอ่ยคำนั้นออกไปให้ไอ้เด็กเหี้ยหน้านิ่งฟังดังๆอีกครั้ง

“กูบอกว่าขอโทษ!!”

.

.

.

“หึ หึ ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าคนอย่างคุณจะยอมขอโทษใครก่อน” ไอ้เด็กเวรแม่งตอบผมง่ายๆ ด้วยสีหน้าแบบที่ผมอยากจะเอาฝ่าเท้าไปประทับเพื่อวัดความยาวจากตีนผมถึงปลายคางให้แม่งเสียจริงๆ...

...ใครสั่งใครสอนให้มึงตอบรับคำขอโทษอย่างจริงใจของคนอื่นด้วยท่าทางแบบนี้กัน???...

...อย่าให้รู้นะ...กูจะ..

...กูจะตามไปชื่นชมคนๆนั้นถึงบ้านทีเดียว...

...ใจเย็นไว้นะไอ้น็อต มึงต้องผ่านมันไปให้ได้!!

“เออ ก็กูผิด กูก็ต้องขอโทษก่อนซิ” ผมเลยย้ำให้แม่งได้ชื่นใจไปอีกครั้งอย่างไม่ค่อยเต็มเสียงนัก... แหม่ ก็ใครกันล่ะฮะจะชอบสาวไส้ตัวเอง ให้เห้อย่างไอ้เด็กนี่กินกันนักล่ะ

ไอ้เด็กเวรตอบผมออกมาอย่างขำๆ “โอเคๆ...ผมยกโทษให้ และไม่ติดใจอะไร...

.

.

...หวังว่า คุณคงจะสบายใจได้ซักที  ถ้างั้น...ผมขอตัวก่อนนะครับ” ไอ้เหี้ยนี่แม่งก็กลัวเปลืองเวลาเหลือเกิน... คุยกับผมได้ไม่ถึงห้านาที แม่งก็มองนาฬิกาข้อมืออีกแล้ว... นี่มึงจะรีบไปไหนนักหนา? ลืมเปิดก็อกน้ำทิ้งไว้หรือไง ถึงได้ต้องรีบกลับบ้านไปทั้งๆที่ผมยังไม่ได้ถามอะไรเกี่ยวกับขนุนเลย

ผมเลยไม่ปล่อยให้อีกคนเดินหายไปโดยที่ยังไม่ได้ข่าวคราวของคนที่ผมอยากรู้เรื่องราวของเขามากที่สุด “เฮ๊ยยย เดี๋ยวก่อนดี้... ขนุนล่ะ ขนุนอยู่ในบ้านไม๊? เค้าเป็นไงมั่ง?”

“ได้ข่าวว่าคุณสองคนเป็นแฟนกัน รักกัน แถมยังชอบเอากันมากไม่ใช่เหรอครับ...แล้วทำไมคุณถึงไม่เข้าไปหาแฟนคุณด้วยตัวเองล่ะครับ?...จะมาถามไอ้มือที่สามอย่างผมไปทำไม?” ไอ้เหี้ยช็อปแม่งสวนมาอย่างจัดหนักแบบครบทุกดอกที่ผมเคยเล่นแม่งเอาไว้อย่างสาสม เล่นเอาผมสะอึกไปหลายทีในคราวเดียว...

...คุณช็อปครับ กระผมรู้ครับว่าผมได้ทำการลบหลู่คุณเอาไว้ไม่ใช่น้อย แต่นี่มันใช่เวลากวนตีนกระผมไหมครับ???

ด้วยความปากไว ผมเลยสวนกลับไปอย่างลืมตัว “นี่กูอุตส่าห์บากหน้ามาขอโทษมึงถึงที่นี่  ใจคอมึงจะไม่เห็นใจ แล้วให้โอกาสพี่มึงได้แก้ตัวหน่อยเหรอวะ”

ไอ้เด็กเวรแม่งก็ตอกผมเสียหน้าหงาย “คุณเคยบอกว่า คุณไม่เคยนับผมเป็นน้อง... แล้วเรื่องอะไรที่ผมจะต้องยอมช่วยคุณ”

...โคตรเหนื่อยฮะบอกเลย...

...เผลอๆเหนื่อยกว่าทำงานเจ็ดวันรวดมาทั้งเดือน  เหนื่อยกว่าต้อนให้ขนุนยอมรับข้อตกลงกับยอมเป็นแฟนผมรวมกันอีกฮะ ผมยอมรับเลยว่า ไอ้เด็กนี่แม่งโหดสัสกระดูกขัดมันสุดๆ!!

ผมเลยอ้อนวอนแม่งแบบไม่มีอะไรจะเสียอีกต่อไป “จะให้กูไหว้ก็ได้นะช็อป แต่กูจนปัญญาจริงๆว่ะ  กูอยากเจอหน้าเค้า อยากกอดเค้า... แต่หลังจากวันนั้นที่มีเรื่องกัน เค้าก็ไม่ยอมเจอหน้ากู ไม่ยอมให้กูเข้าบ้านไม่ยอมรับโทรศัพท์  เค้าเลี่ยงไม่เจอหน้ากูที่โรงบาลตอนที่เต้าไปเยี่ยมพี่ปีย์...

.

...ไม่ว่ากูจะพยายามทำให้ตายยังไง เค้าก็ไม่ยอมให้กูเจอหน้า....

...แต่ตอนนี้ กูเริ่มจะไม่ไหวแล้วนะ กูคิดถึงเค้าว่ะ”

.

.

.

ไม่ว่าผมจะมาไม้ไหน ไอ้เด็กเหี้ยแม่งก็ยังคงเหี้ยได้อย่างสม่ำเสมอ “มันก็ไม่ใช่เรื่องอะไรของคนนอกอย่างผม” พูดจบแม่งก็อมยิ้มน้อยๆอย่างมีความสุข...

...มึงคงจะพอใจกับช่วงเวลาเอาคืนกูล่ะสินะ ไอ้เหยดแม่งเอ๊ย!!

...นี่ถ้าไม่ใช่เพื่อง้อให้เมียกลับมาอยู่ในอ้อมอกผมเหมือนที่เคยเป็นนะ ผมไม่ยอมก้มหัวให้ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำเงินอย่างแม่งมาลอยหน้าพูดจาแบบนี้ใส่อยู่ได้ โดยไม่ตั๊นหน้าแม่งสักหมัดหรอก...

...แต่ก็เอาวะ ไอ้ที่ต่อยหน้าแม่งไปเมื่อวันก่อน ผมจะถือเสียว่ามันจ่ายดาวน์ล่วงหน้าเรียบร้อยแล้วก็แล้วกัน

ผมยังไม่หยุดหว่านล้อมไอ้เด็กเปรต แหล่งข่าวเดียวที่ผมจะพอหาได้ในยามยากเช่นนี้ “จะไม่ใช่ได้ไง ก็มึงชอบขนุนเหมือนกันไม่ใช่เหรอ? แล้วก็มึงอีกนี่แหละ ที่เข้ามาสร้างเรื่องจนทำกูเป็นบ้าไล่หึงขนุนจนเรามีปัญหากัน”

“หึ หึ...ผมแค่เคยชอบพี่ขนุนครับ...

...แต่ถ้าคุณยังมองไม่ออกว่าพี่ขนุนรักและแคร์ใครที่สุด  คุณสองคนคงหมดหวังที่จะได้คืนดีกันแล้วล่ะ...

.

.

...หึ หึ ถ้าเป็นอย่างนั้นได้ก็ดี...ผมจะได้ขอพี่ขนุนจากคุณเลยก็แล้วกันนะ...

...ถึงก่อนหน้านี้ ผมจะเฮิร์ทมากที่พี่เค้าไม่ค่อยจะใยดี...

...แต่พอมาคิดๆดูอีกที...สีหน้าพี่ขนุนตอนมีอารมณ์นี่ก็เอ็กซ์ใช้ได้เลยนะครับ”

“ไอ้เหี้ยช็อป!!” ผมสืบเท้าเข้าไปจ้องหน้าไอ้เด็กเวรตรงหน้าอย่างเหลืออด  

หากแต่อีกฝ่ายกลับหาได้รู้สึกเกรงกลัวแต่อย่างใด เพราะมันเอาแต่ยิ้มอย่างมีเลศนัยส่งมาให้พลางพูดนิ่มๆ “หึ หึ...เค้าว่ากันว่า ไม่ใช่นิสัยหรอกที่เปลี่ยนกันไม่ได้ สันดานตั่งหากที่ยากเกินจะปรับ”

“ถ้ามึงจะเห่ามากกว่านี้ ก็ไปให้พ้นๆหน้ากูเลยไป รำคาญว่ะ!” ผมตอบแม่งไปอย่างเหลืออด...

...ไอ้เด็กเหี้ยนี่ก็ขยันทดสอบความอดทนของผมดีเหลือเกิน...

...ผมว่า ตั้งแต่ที่เริ่มคุยกับไอ้ช็อปมา ผมน่าจะใช้เครดิตความอดทนในอนาคตข้างหน้าจนหมดไม่เหลือสักหยดแล้วแน่ๆ

“ถ้าคุณไม่รีบทำอะไรซักอย่าง ผมจะรุกแล้วนะ เพราะพี่ขนุนเค้าไม่มีพันธะอะไรกับคุณแล้วนี่” ไอ้ช็อปพูดนิ่มๆด้วยสีหน้าไม่สะทกสะท้านเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผิดอยู่แต่ว่า...คราวนี้ พอผมออกปากไล่ มันกลับไม่ได้เดินหนีไป ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้แม่งทำหน้าอย่างกับอยากจะกลับบ้านอยู่ใจจะขาดรอนๆ ผมว่าแม่งต้องอยากอยู่กวนตีนผมให้ล้มตายไปต่อหน้าแหงๆ

ผมเลยต้องเตือนความจำให้แม่งได้เข้าใจให้ถูกต้องอีกครั้ง “กูกับเค้ายังไม่เลิกกันเว่ย...เค้ายังเป็นเมียกูอยู่ เพราะฉะนั้น...มึงต้องข้ามศพกูไปก่อน มึงถึงค่อยคิดเรื่องจะแอ้มขนุนอย่างที่มึงคุยเอาไว้”

แล้วไอ้เหี้ยช็อปแม่งก็สาดน้ำเกลือราดรดแผลสดของผมอย่างไม่ไว้หน้าใดๆ “ผมว่าคงจะไม่ยากเท่าไรหรอก กับแค่จะข้ามศพคุณ... แต่ผมเดินเข้าไปบอกพี่ขนุนว่าคุณมาดักทำร้ายผมอยู่ข้างนอก... คุณก็จะได้กลายเป็นศพโดยที่มือผม ไม่ต้องเปื้อนเลือดซักหยด หึ หึ”

ผมเลยพลั้งปากพูดอย่างใจเพื่อชมแม่งไปสักดอก “มึงนี่มันเหี้ยใช้ได้จริงๆ”

ไอ้เด็กเหี้ยยิ้มรับอย่างภูมิใจ แล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง “คุณเองก็เหี้ยเหมือนกันแหละฮะ...แต่เป็นพวกเหี้ยใช้ไม่ได้ เพราะดีแต่ปากและก็ใช้กำลัง ทั้งที่ก็ไม่ได้โง่อะไร...

.

.

...คุณลองไปนั่งทบทวนดูแล้วกันฮะ ว่าที่ผ่านมาคุณทำอะไรเอาไว้บ้าง...

...บางอย่างมันเกินไปไม๊ แล้วคุณพอจะแก้ไขตัวเองได้รึเปล่า เพราะจนถึงตอนนี้...พี่ขนุนเค้าก็ยังรอคุณ รอให้คุณเปลี่ยนแปลงตัวเอง ไม่ได้คิดจะมีใครใหม่ง่ายๆ... หึ หึ...ผมว่าเค้าคงไม่มองใครนอกจากคุณหรอก...

...เรื่องง่ายๆแบบนี้ ไม่เห็นจะต้องให้เด็กมาสอนเล๊ย  นี่ถ้าใครรู้...ผมว่า น่าอายนะคุณ... เสียชื่อแบดบอยคาสโนว่ากันพอดี คุณว่าไม๊ หึ หึ”

ถึงจะไม่ค่อยชอบใจในสิ่งที่ได้ยินเท่าไรนัก แต่ผมก็เห็นด้วยกับความคิดของไอ้เหี้ยหน้านิ่งนี่อย่างเถียงอะไรไม่ออก สุดท้าย..เมื่อมันพูดจบ ผมก็พูดกับมันไปสั้นๆด้วยความตั้งใจจริง “ขอบใจ”

.

.

.

พอได้ยินที่ผมพูด คราวนี้ไอ้เด็กเหี้ยก็ออกเดินทันทีฮะ แต่ก็ยังไม่วายจะตอบทิ้งท้ายเอาไว้ให้ผมได้งงไปหลายวิฯ “ไม่ต้องขอบคุณผมหรอก... ผมซิ ต้องขอบคุณๆมากกว่า เพราะว่า แกล้งคุณนี่สนุกดีว่ะ...

.

.

... ผมเข้าใจแล้ว ว่าทำไมพี่ขนุนถึงได้ลงมือแกล้งดัดนิสัยคุณซะแรงแบบนี้”

“ห๊ะ??? เมื่อกี๊มึงว่าไงนะ?”

...นั่นแหละฮะ คือ สิ่งที่ผมรู้สึกและเอ่ยปากถามออกไปในจังหวะเดียวกันกับที่ใจคิด แต่ไอ้เด็กเวรแม่งก็เดินเข้าบ้านไปสักพักแล้ว จึงไม่เหลือใครมานั่งสาธยายขยายความสิ่งที่ไอ้ช็อปแม่งเพิ่งหย่อนระเบิดทิ้งเอาไว้...

...ไอ้ช็อปบอกว่าขนุนกำลังดัดนิสัยผมอยู่หรอกเหรอ??

...แล้วผมจะรู้ได้อย่างไรว่าไอ้เด็กเหี้ยนี่พูดความจริงหรือเปล่าล่ะ?

...สงสัยผมคงต้องรีบกลับบ้านไปตรวจสอบอะไรเสียหน่อยแล้วล่ะ ได้ข่าวว่า ตั้งแต่ที่ผมเริ่มเป็นแฟนกับขนุน ผมละเลยเรื่องพวกนี้ไปนานเหลือเกิน... ...หึ หึ... แล้วเราจะได้เห็นดีกัน

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

บ่ายสอง/ วันเสาร์/ ในรถเกี๊ยว/ หน้าบ้านขนุน

เกี๊ยวค่อยๆชับรถเทียบจอดหน้าบ้านขนุนอย่างช้าๆและนุ่มนวลผิดปกติ  เพราะเจ้าตัวยังไม่ค่อยชินกับรถยุโรปราคาแพงคันนี้มากเท่าไร เนื่องจากเพิ่งจะได้ขับเป็นครั้งแรกเมื่อเช้านี้เท่านั้น ตุ๊กตาหน้ารถของเขาในวันนี้ถามออกมาทันทีเมื่อทั้งสองคนกลับมาถึงหน้าบ้านของเจ้าตัว

“ที่วันนี้พี่เกี๊ยวพาผมออกไปทานข้าว ก็เพื่อจะคุยเรื่องสัพเพเหระเองหรอกเหรอครับ?”

เกี๊ยวยิ้มแหยๆให้อีกฝ่ายที่ทำหน้าสงสัยอย่างที่สุด...แน่ล่ะ ก็ร้อยวันพันปีเขาไม่มีทางขับรถมารับขนุนออกไปทานอาหารกลางวัน แล้วก็พากลับมาส่งบ้านอยู่อย่างนี้หรอก... ที่สำคัญ เขาเองก็ไม่นึกว่า อีกฝ่ายจะตอบรับคำชวนของเขาง่ายๆ โดยไม่อิดออด ทั้งที่เมื่อก่อน ขนุนมักจะปฏิเสธคำชวนของเขาอยู่เสมอๆ กระทั่งเอาเรื่องงานมาบังหน้าอย่างในครั้งนี้ก็ตามที

เขาพยายามควบคุมเสียงให้เป็นปกติ แล้วตอบอีกฝ่ายตามบทที่ตนเองได้ซักซ้อมมาเป็นอย่างดี “ไม่หรอก... พี่บอกตั้งแต่ตอนที่มารับขนุนแล้วไม่ใช่เหรอครับว่า วันนี้...พี่มาเจอเราด้วยเรื่องงาน แต่พี่แค่เห็นว่า นานแล้วที่เราไม่ได้กินข้าวด้วยกันสองต่อสอง พี่เลยพาขนุนออกไปกินข้าวก่อนยังไงล่ะครับ...

.

...แต่ครั้นจะนั่งคุยแต่เรื่องที่พี่เมี่ยงสั่งแก้งาน เดี๋ยวอาหารจะไม่อร่อยไปซะก่อน

...อ่ะนี่... งานด่วนที่ต้องรีบแก้แล้วส่งให้แกภายในอาทิตย์หน้า” พูดพลางก็ยื่นเอกสารที่เสียบอยู่ข้างๆฝั่งคนขับให้

“อืมม...แปลกดีนะครับ เมื่อเช้าตอนที่แกตอบเมลผม ก็ไม่เห็นแกจะพูดอะไรเรื่องงานแก้ซักนิดเลยนี่นา” ขนุนตั้งข้อสังเกตอย่างเฉียบขาด จนอีกฝ่ายต้องลอบถอนหายใจออกมาทันที

เกี๊ยวยิ้มแห้งๆ แล้วบอกปัดขนุนเป็นพัลวัน “แกคงจะลืมล่ะมั้ง แต่ก็ช่างเถอะ...แกคงจะเริ่มป้ำๆเป๋อๆลืมนั่นลืมนี่ไปตามวัยกล้วยไม้ของแกแหละครับ...

.

...เอาล่ะ พี่มาส่งขนุนถึงบ้านโดยปลอดภัยแล้วนะครับ แต่ก่อนจะลงไป ขนุนนั่งรอพี่อยู่ในรถก่อนนะ พี่ขอเดินไปหยิบงานที่ต้องแก้เพิ่มเติมที่พี่เก็บเอาไว้ตรงกระโปรงหลังก่อน” พูดจบคนขับก็รีบลงจากรถไปทันที อีกฝ่ายที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาอ่านเอกสารที่มีรอยปากกาชี้แจงการแก้ไขของงานล่าสุดเลยไม่ทันได้สังเกตอาการลุกลี้ลุกลนจนเกิดเอะใจ

เกี๊ยวลงจากรถไปไม่ถึงนาทีดี ประตูฝั่งคนขับก็ปิดลงมาอีกครั้ง ก่อนที่ออโต้ล็อคของทั้งคันจะทำงานอีกทอดหนึ่ง เมื่อรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ ขนุนก็เงยหน้าขึ้นจากต้นฉบับในมือ พลางถามระหว่างหันไปมองฝั่งคนขับด้วยสีหน้าสงสัยกับการกระทำแปลกๆของอีกฝ่าย หากแต่กลับเป็นเขาเองที่ต้องตกใจจนร้องเสียงหลงออกมาในที่สุด

“พี่เกี๊ยวทำไมกลับมาเร็วจังล่ะครับ?... น็อต???!! น็อตมาได้ไงอ่ะ?... แล้วพี่เกี๊ยวล่ะ? พี่เกี๊ยวไปไหน? แล้วนี่น็อตจะพาขนุนไปไหน?” ขนุนถามออกมาเป็นชุดเมื่อเห็นว่ารถกำลังเคลื่อนไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูง ต่างจากสปีดที่คนขับคนก่อนหน้าเลือกใช้อย่างลิบลับ ตามประสาเจ้าของรถที่ย่อมต้องมั่นใจในระยะดีกว่าคนอื่นที่เขาให้รถไปยืมขับเพียงชั่วคราวเท่านั้น... ไม่ต่างอะไรกับการให้ยืมควงแฟนตามข้อตกลงระหว่างกัน

“เค้าจะพาเตงไปรับโทษข้อหาที่ทำกับเค้าเอาไว้เจ็บแสบยังไงล่ะ” น็อตตอบโดยไม่มองหน้าอีกฝ่ายแม้แต่น้อย เพราะเจ้าตัวกำลังข่มความโกรธถึงขีดสุดที่โดนอีกฝ่ายต้มเสียจนสุก

ขนุนพยายามตีหน้าตายแล้วถามออกไปนิ่งไม่ต่างจากทุกที ทั้งที่ในใจกำลังเต้นตุ๊มๆต่อมๆกับสิ่งที่เพิ่งได้ยิน “นี่เตงพูดอะไร เค้าไม่เข้าใจ”

น็อตตอบกลับอีกฝ่ายด้วยเสียงเหี้ยมเกรียม “เตงจำได้ไม๊ เตงเคยบอกเค้าว่า...ถ้าคิดจะหลอกใครจริงๆ  มันต้องเนียนๆเข้าไว้... 

.

.

...เตงรู้ไม๊...

.

...เตงเกือบจะหลอกเค้าได้สำเร็จแล้วล่ะ...

...ถ้าเตงไม่เผลอเขียนสารภาพความผิดทั้งหมดเอาไว้ในพล็อตของนิยายเรื่องใหม่ของเตงน่ะ”

พูดจบ...คนขับก็เร่งเครื่องด้วยความรวดเร็ว และขับอย่างฉวัดเฉวียนจนน่าเวียนหัวยิ่งกว่าเดิมอีกหลายเท่า แต่นั่นกลับไม่ได้ทำให้คนที่นั่งข้างๆตัวหวาดกลัวได้เท่ากับเมื่อได้รู้ว่า ความจริงเกี่ยวกับเรื่องที่ตัวเองได้ทำกับอีกฝ่ายเอาไว้ ได้ถูกเปิดเผยจนหมดไส้หมดพุงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว  

.

.

.

ต่อจากนี้...คือ...ครั้งแรกที่ขนุนได้จะสัมผัสกับน็อตในรูปแบบหนุ่มวายร้ายเต็มคราบ

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐