เขาวานให้ผมเป็น 'สายรับ' (เคคู่ผู้รู้รอบฯ) : บทรุกที่ 27: กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

บทรุกที่ 27: กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

(กลืนไม่เข้าคายไม่ออก : ไม่รู้จะทำยังไงดี)

จังหวะที่ผมนอนหงายแผ่วางสายตาจ้องแสงสว่างแรกของวันใหม่ส่องลอดผ่านม่านเข้ามาพาดเป็นแถบเส้นตรงสีขาวสว่างสไวอยู่บนเพดาน  ผมก็เผลอตั้งคำถามในใจถึงบรรยากาศรอบๆตัวในเวลานี้... เวลาที่ผมสัมผัสได้ถึงความสุขอุ่นๆซ่านซึมอยู่ทั่วไปภายในอก ‘เพราะขนุนใช่ไหม ที่ทำให้การแค่ได้นอนกอดกันเฉยๆกับใครสักคนไม่น่าเบื่ออย่างที่ผมเคยเข้าใจ?...แล้วถ้าเราสองคนได้ลงเอยกันจริงๆ แต่ละวินาทีของชีวิตผม จะมีความสุขได้มากขนาดไหนกันนะ?’

คิดพลางผมก็หันหน้าไปมอง ร่างแบบบางขาวนวลเนียนในอ้อมกอด  คนตัวเล็กกว่ากำลังนอนคว่ำหน้ามาทางผมระหว่างพักสายตาหลังอยู่บนที่นอนอุ่นๆนุ่มสบาย ระหว่างที่กำลังหนุนต้นแขนของผมอยู่  เครื่องหน้ากระจุ๋มกระจิ๋มน่ามองบนใบหน้าเล็กๆขาวใสไหลลงมากองรวมกันบนแก้มเด้งๆที่กดแนบอยู่ตรงหัวไหล่  ทำไมหน้าตาตอนไม่พร้อมออกสื่อของเมียถึงได้ดูน่ารักน่าชังมากขนาดนี้กันวะ?!! ...

...เปลือกตาปิดสนิทที่ผสานรอยต่อให้แนบแน่นเพื่อกันไม่ให้แสงร้อนแรงใดๆลอดผ่านได้ง่ายๆด้วยแผงขนตายาวเป็นแพ จมูกทรงหยดน้ำกระจุ๋มกระจิ๋มน่ากัดเล่นดีจริงๆ  ที่ทำให้ยิ่งน่าเอ็นดูไปกันใหญ่เห็นจะเป็น...ริมฝีปากเล็กๆแดงเจ่อหลังผ่านการดูดเคล้นมานับครั้งไม่ถ้วนตลอดคืน อ้าน้อยๆจนเผยให้เห็นฟันขาวๆเรียงต่อกันอย่างเป็นระเบียบ ซึ่งดูเหมือนกลีบดอกไม้สีแดงสดที่น่าเด็ดออกมาดอมดมเสียเหลือเกิน

ระหว่างกำลังตั้งข้อสังเกตเกี่ยวกับความน่ารักอย่างไม่มีขีดจำกัดของเมีย  ปลายเท้าของคนนอนชาร์จแบตอยู่ข้างๆก็สะกิดเบาๆตรงฝ่าเท้าของผมคล้ายกับเรียก ผมพลิกตัวเป็นนอนตะแคงหันหน้าเข้าหาคนนอนคว่ำที่ส่งสัญญาณเรียกร้องความสนใจ แล้วจ้องมองหน้ายู่ยี่ที่กำลังหลับตาด้วยสายตารอคอยคำอธิบายของการทักทายเมื่อครู่ เสียงเล็กๆฟังอู้อี้ถามออกมาเบาๆ “เมื่อกี๊....น็อตชอบไม๊?” คนพูดยังไม่คิดลืมตาขึ้นมามองหน้าผม... หึ หึ...ขี้เกียจจังเลยน้าคุณภรรยาที่ร๊ากกกก

ผมยื่นหน้าเข้าไปหาแล้วจูบเหม่งใสเบาๆแล้วเอ่ยอย่างเอ็นดู “ฮะ....โคตรชอบเลยฮะ ขนุนถามทำไมเหรอฮะ?” เพื่อไม่ให้เป็นการเสียของ...ผมเลยส่งมือข้างที่ไม่ได้ทำหน้าที่ต่างหมอนให้ร่างเล็ก ลงไปลูบไล้ลำตัวเปลือยเปล่าของอีกคนที่เริ่มจะแห้งสนิทไร้ซึ่งเม็ดเหงื่อเกาะพราวไปทุกส่วน เหมือนอย่างที่เป็นหลังจากยกล่าสุดเพิ่งสิ้นสุดลงเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้า

ตอนนี้ตากลมใสเหมือนตาเด็กเล็กๆค่อยๆลืมขึ้น แล้วทอดสายตามองหน้าผมจนทั่ว ก่อนเจ้าตัวจะเอ่ยถาม “ขนุนอยากรู้ว่า ขนุนต้องเปลี่ยนแปลง หรือปรับปรุงอะไรบ้างรึเปล่าน่ะ?”

ผมถึงกับชะงักค้างพลางหยุดทุกๆการกระทำ แล้วหันกลับไปจ้องหน้าเล็กๆที่ทำสายตาหวั่นใจระหว่างรอคำตอบออกจากปากผม เพราะผมต้องการยืนยันอย่างหนักแน่นให้อีกฝ่ายรับรู้ได้ถึงความสุขและอิ่มเอมใจที่ผมได้รับทุกครั้งหลังจากได้เล่นบทรักกับขนุน เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่คนตัวเล็กสุดที่รักคอยถามผมซ้ำๆด้วยคำถามทำนองนี้ 

แรกๆผมก็ไม่คิดอะไรหรอกนะฮะ...เพราะเข้าใจไปว่า ขนุนคงอยากได้ข้อมูลเชิงลึกด้านอารมณ์และความรู้สึกจากฝั่งรุกเพื่อเอาไปใข้เป็นวัตถุดิบในการเขียนนิยาย แต่พอผมได้รับฟัง อีกทั้งยังต้องตอบคำถามที่สะท้อนถึงความหวาดหวั่นของเขาบ่อยเข้า บ่อยเข้า มันกลับกระซิบให้ผมรู้ได้ในทันทีเลยว่า ที่ต้องเอ่ยถามสิ่งเหล่านี้กับผมซ้ำแล้วซ้ำอีก น่าจะเป็นเพราะเขาไม่มั่นใจในเสน่ห์ของร่างกายตัวเองเลยแม้แต่น้อย  ทั้งที่ทั้งเนื้อทั้งตัวของร่างเล็กๆน่าทนุถนอมนั่น มีของดีติดตั้งมาตั้งแต่แรกเริ่มเดิมทีเยอะแยะไปหมด...

...พักหลังๆ พอผมได้ยินคำถามพวกนี้ทีไร มันก็ชวนให้ผมอยากจะทำอะไรสักอย่างเพื่อให้ขนุนมั่นใจในตัวเองได้เสียทีว่า ผมจะไม่มีทางชอบรสสัมผัสของใครได้มากเท่ากับการสัมผัสและร่วมรักกับเขาอีกแล้ว  ผมจึงรีบตอบออกไปทันทีเพื่อหยุดอาการเศร้าเป็นหมาเหงาของขนุนก่อนจะบานปลายไปกว่านี้ “เฮ๊ยยยย!! ไม่ต้องเปลี่ยนแปลงอะไรเลยฮะ... ขอแค่เรียกชื่อน็อตตลอดเวลา ครางดังๆ แล้วก็บอกน็อตว่าชอบอะไร ไม่ชอบอะไร อยากให้ทำท่าไหนเป็นพิเศษ หรือชอบให้น็อตสัมผัสตรงไหนมากที่สุด...

.

...แค่เท่านี้ น็อตว่ามันก็แหล่มลืมมมมมแล้วล่ะฮะ” ผมพูดแบบหยิกแกมหยอกเพื่อให้อีกคนที่จ้องมองผมตาแป๋วได้ผ่อนคลาย 

หากแต่คราวนี้ กลับเป็นผมที่ต้องช็อคเมื่อได้ยินสิ่งที่ออกจากปากขนุน เพราะผมเดาเจตนาของการถามหนนี้ผิดไปถนัดใจ......คำถามเมื่อครู่ ไม่ได้ถูกถามออกมาเพื่อสร้างความมั่นใจเกี่ยวกับเซ็กส์ระหว่างเราหรอกฮะ หากแต่แม่งถูกส่งออกมาเพื่อปูทางไปสู่เรื่องอื่นซึ่งผมไม่อยากให้คนน่ารักคนนี้หวนคิดถึงมันอีกต่อไป

เพราะเมื่อขนุนได้ยินคำตอบอย่างจริงจังจริงใจของผม เจ้าตัวก็ยันร่างกาท่อนบนขึ้นด้วยการเท้าศอกลงกับที่นอน แล้วยื่นใบหน้ากระดี๊กระด๊าและสายตาแวววาวที่แสดงความสนอกสนใจในสิ่งที่ผมเพิ่งพูดไปอย่างที่สุดเข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะถามอย่างเป็นการเป็นงาน  “ถ้างั้นก็แปลว่า ขนุนเก่งพอที่จะลองไปเป็นเมะให้คนอื่นได้แล้วน่ะซิ?”...ไม่พูดเปล่า ขนุนแม่งยังทำดี๊ด๊าร่าเริงไปกันใหญ่ ด้วยการยกปลายขาแกว่งขึ้นลงสลับกันเบาๆอย่างสบายอกสบายใจเหมือนเด็กๆตอนว่ายเล่นตีขาอยู่ในสระ...

...หึ!! ไอ้ที่ขนุนทำอยู่แม่งคงจะดูน่ารักน่าใคร่กว่านี้มาก หากเขาไม่พาดพิงถึงชายชู้ในอนาคตคนอื่นๆ ที่ผมยังไม่รู้ว่ามันเป็นใคร สงสัยต้องถามให้รู้เรื่องเสียหน่อยแล้วล่ะว่ะ จะได้ตามไปอาฆาตข่มขู่ได้ถูกตัว  “ห๊ะ???!! ไปเป็นเมะให้คนอื่น??? คนอื่นนี่คนไหนเหรอฮะ?”

ขนุนอมยิ้มแล้วพูดทั้งสายตาเชื่อมหวานปานกับกำลังเพ้อฝัน “อืมม... น็อตว่าน้องโชเป็นไงมั่งล่ะ?

.

.

...จริงอยู่....สิ่งที่น็อตเตือนขนุนเมื่อคืนวันนั้น มันก็ดูจะเป็นไปได้มากทีเดียว   ขนุนเองก็รู้สึกเหมือนกับน็อตน่ะแหละว่า น้องเค้าดูจะเด็กเกินไป และอาจจะไม่สนใจขนุนเท่ากับที่เค้าให้ความสนใจน้องเค้ก...

.

...แต่ขนุนว่า หลังจากน็อตสอนขนุนหลายๆอย่าง ทั้งเรื่องสังคม และเรื่องบนเตียง ขนุนก็น่าจะพอมีหวังที่จะจีบน้องโชได้สำเร็จอยู่บ้างน่ะแหละ เพราะแม้ขนุนจะไม่ได้ร่าเริง หรือสดใสได้อย่างน้องเค้ก แต่ความอบอุ่นและการเป็นที่พึ่งแบบผู้ใหญ่ๆน่ะ ก็น่าจะทำให้น้องโชละลายได้เหมือนกันน่ะแหละ.. 

...ที่สำคัญ...เรื่องที่น้องโชดูจะชอบน้องเค้กนี่น่าจะเป็นข้อดีมากกว่าข้อเสียนะ เพราะขนุนจะได้ไม่อกหัก หรือเสียใจกับการไปไล่จีบผู้ชายแท้ๆที่ไม่ได้ชอบผู้ชายด้วยกันมาก่อนยังไงล่ะ”

...จึ้กกก! โดนเลยฮะ ดอกนี้ผมโดนเข้าไปเต็มๆ!!... ผมรู้สึกเหมือนคำพูดฟังเรียบง่ายและไม่ซับซ้อนของขนุนนี่กระซวกอย่างจังเข้าตรงกลางใจผม ทำเอาร้าวไปทั้งทรวง  หึ หึ...นอกจากผมจะเป็นแค่เพื่อนที่แสนดี ผู้ไม่มีอะไรสักอย่างตรงตามสเปคแล้ว ผมยังเป็นผู้ชายแท้ๆที่ทำให้เกย์แต่แรกเกิดอย่างขนุนไม่เหลียวมองเป็นอันขาด เนื่องจากเจ้าตัวไม่อยากอกหัก....อ๊ากกกก!! ผมอยากจะบ้า!!!

แต่มือนิ่มๆที่ลูบไล้หน้าอกผมเล่นไปมาอยู่นี่ก็รั้งสติของผมเอาไว้ ทำให้ธาตุไฟของผมยังไม่แตกซ่านไปเสียก่อน...

ที่ขนุนพูดมา อาจจะเป็นแค่ความเพ้อฝันของเจ้าตัว เหมือนอย่างที่เข้าใจผิดมาโดยตลอดว่าตัวเองเป็นฝ่ายรุกก็ได้นี่หว่า...เพราะถ้าขนุนไม่คิดอะไรกับผมอยู่บ้าง... ก็ไม่น่าจะร่วมฝ่าค่ำคืนอันหนักหน่วงนัวเนียเคียงบ่าเคียงไหล่ผมอย่างน่าภาคภูมิตลอดสามคืนสามวันติดกันได้อย่างนี้หรอก...

...แล้วไอ้การสัมผัสแบบตอดเล็กตอดน้อยของขนุนที่ทำกับผมระหว่างไม่ได้มีเซ็กส์กันพวกนั้นอีกล่ะ...ทั้งจูบเอย กอดเอย หอมเอย ลูบไล้ไถถูเอย...และไอ้นั่นโน่นนี่อีกสารพัดที่เจ้าตัวเป็นคนเริ่มทำกับผมก่อนน่ะ  ถ้าจะมาแถว่า มันไม่ได้สื่อถึงความพิศวาสในตัวของผม แล้วไอ้สายตาแห่งความสุขเมื่อได้สัมผัสร่างกายของผมที่ขนุนมี มันหมายความว่าอะไร??

ผมไม่เชื่อหรอกฮะ  ว่าเกย์ที่ต้องฝืนใจรับบทบาทหน้าที่บนเตียงตรงข้ามกับสัญชาตญาณที่แท้จริงซึ่งร่ำร้องอยู่ภายใน ต้องมาคอยตามเอาอกเอาใจคู่ขาหลังการขายเป็นอย่างดี ขนาดต้องลงทุนฝืนใจตัวเองด้วยการสัมผัสชื่นชมร่างกายของอีกฝ่ายอยู่บ่อยๆอย่างที่ขนุนทำกับผมอย่างนี้หรอกว่ะ   

เอาวะไอ้น็อต!! ไหนๆก็ได้ตัวขนุนมาครอบครองโดยสมบูรณ์แบบแล้ว มึงต้องไม่หยุดกินท้อเอาตอนนี้  เพราะถ้ามึงเชื่อว่าขนุนติดใจมึงมากจริงๆ... ลองดึงเช็งเอาไว้อีกสักหน่อย ระหว่างหาทางรวบหัวรวบหาง ก็ไม่น่าจะผิดกติกา แถมยังดูไม่เหนี่ยวรั้งอีกฝ่ายจนน่าเกลียดอีกด้วย...หรอกมั้ง...ใครจะไปรู้

ผมฝืนยิ้มกว้างส่งไป แล้วส่ายหัวคล้ายกับไม่เห็นด้วยในความคิดของอีกฝ่าย  พร้อมกับส่งถ้อยคำสื่อความไม่ต้องการที่จะสนับสนุนการกระทำดังกล่าวของขนุนอย่างรุนแรง “โฮ๊ยยยย!! อย่าเพิ่งหุนหันพลันแล่นเพราะร้อนวิชาไปเลยฮะขนุน  จริงๆแล้ว...น็อตว่าขนุนยังไม่พร้อมซะทีเดียวหรอกฮะ เพราะชั่วโมงบินของขนุนยังน้อย...

.

.

...เซ็กส์น่ะ ถ้าจะให้ดีแบบถึงใจอีกฝ่าย เราต้องเชี่ยวชาญกรำสังเวียนนานระดับหนึ่ง แต่สำหรับขนุน..น็อตมองว่า มันออกจะเร็วเกินไป หากขนุนจะคิดไปรุกใคร เพราะเดี๋ยวถ้าเกิดน็อตปล่อยให้ขนุนไปรุกใครขึ้นมาจริงๆ แล้วผลลัพธ์มันออกมาไม่ดีเท่าไร ขนุนนี่แหละที่จะเสียความมั่นใจไปเปล่าๆ....

.

...อีกอย่าง น็อตเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า ขนุนยังต้องปรับปรุงเรื่องบนเตียงเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่งอย่างเร่งด่วน และมันเป็นเรื่องที่ไม่อาจจะละเลยได้ ซึ่งการจะปรับปรุงตัวเองในส่วนนี้ได้นั้น มันต้องอาศัยเวลามากพอสมควร...

...น็อตมองว่า  อีกนาาาาาานนนนเลยฮะ กว่าที่ขนุนจะสามารถทำสิ่งนี้ได้อย่างเป็นธรรมชาติและไม่เคอะเขินไปเสียก่อน เพราะฉะนั้น...ขนุนน่าจะยังต้องฝึกฝนตัวเองต่อไปก่อนพักใหญ่ๆ เมื่อไรก็ตามที่ขนุนเอาชนะข้อบกพร่องข้อนี้ได้ เราค่อยมาว่ากันอีกทีเรื่องที่จะไปจีบคนอื่นแล้วกันนะฮะ (ฟอดดดดด)” ผมผละหน้าออกจากแก้มนุ่มๆหอมๆ แล้วยิ้มกว้างให้ร่างตรงหน้าที่ทำท่าเหมือนจะผิดหวังยกใหญ่

ขนุนผู้หน้างอพูดเสียงอ่อนอย่างคนท้อใจ “จริงเหรอน็อต...ขนุนยังมีสิ่งที่ต้องปรับปรุงอยู่อีกเหรอ?  แล้วขนุนต้องปรับปรุงเรื่องอะไรล่ะ?” หึ หึ...หน้าเหน้อคิ้วเคิ้วของเจ้าตัวตอนเผลอแสดงอารมณ์ออกมาทั้งหมดนี่มันน่ารักจริงๆฮะ แม้อารมณ์พวกนั้น...จะก่อให้เกิดความหงุดหงิดใจให้ผมอยู่ลึกๆก็ตามที

ผมเลื่อนมือไต่ลงไปยังท่อนล่างของคนที่กำลังจ้องมองผมอย่างเลื่อมใส เพื่อนวดเฟ้นแก้มก้นเด้งๆอย่างเบามือ เมื่อขนุนรับรู้ได้ถึงสัมผัสและเจตนาซ่อนเร้นของผม เขาก็เผลอเม้มปากด้วยความเขินอายอย่างลืมตัว ผมเลยส่งยิ้ม และสายตาสื่อความหมายไปให้ ระหว่างเอ่ยคำชักชวนเข้าเรื่องสำคัญของเราต่อจากนี้  “หึ หึ ฟังอย่างเดียว คงจะไม่ได้ความหรอกฮะ... สงสัยเราจะต้องลงมือทำไปพร้อมๆกันเสียแล้วล่ะ”

คนฟังของผมหลับตาลงพลางส่งสีหน้าผ่อนคลายระคนชอบอกชอบใจมาให้ เมื่อปลายนิ้วของผมล่วงลงไปสอดใส่ในช่องทางด้านหลังซึ่งเจิ่งนองไปด้วยของเหลวแห่งรักระหว่างเรา ที่ผมได้ฝากเอาไว้ด้านใน  “อืมมมห์  อย่างนั้นเหรอ...

.

...อ๊ะห์...ลองดูก็ได้  ฮ่าาาห์ ขนุนจะได้พัฒนาตัวเองได้เร็วๆ  หลังจากนั้น...ขนุนจะได้ลองไปจีบเคะคนอื่นอย่างจริงๆจังๆซะที  ฮ๊าาาาห์”  ผมมันก็นิสัยเสียเหลือเกิน...พอได้ยินคำพูดแสลงหูของเมีย ก็เผลอกดมือเข้าข้างในด้วยความรุนแรงเกินกว่าที่ควรจะทำเข้าจนได้ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายกลับชื่นชอบ เพราะเมื่อได้รับการกระตุ้นหนักๆ ก้นเล็กๆน่ารักก็ลอยโด่งขึ้นรับสัมผัสทันที

ผมกัดฟันโกหกเคลือบน้ำตาลหวานชวนฟังไปให้อีกฝ่าย พลางเพิ่มนิ้วสอดใส่แล้วหมุนบิดข้อมือทันทีทั้งที่ยังพูดไม่จบประโยค “ฮะ... ขนุนจะได้ไปจีบเคะคนอื่นได้ซะที  เนอะ!!” ร่างบางเผลอกัดริมฝีปากล่างอย่างลืมตัวหลังจากความรู้สึกเสียวซ่านเมื่อปลายนิ้วผมกระทบกับจุดกระสันเข้าอย่างจัง...  และทุกอย่างที่ควรจะเกิดหลังจากที่ผมได้เห็นท่าทางยั่วยวนโดยไม่ตั้งใจนั่น   ก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง...อย่างเป็นทางการ

.

.

.

.

....ฝันไปเถอะขนุน  ไม่มีวันเสียหรอก ที่ชาตินี้ผมจะยอมปล่อยให้คุณหลุดมือจนตกเป็นของใครหน้าไหน...ที่ไม่ใช่ผม!!

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

ขณะที่ผม ขนุน และพี่กานต์กำลังนั่งกินข้าวเย็นอยู่ด้วยกัน  หนึ่งในสามแฝดก็เปิดประตูเดินหน้านิ่งเข้ามาในบ้าน...ผมว่า หน้าหิวเงินแถมยังไม่รับแขกแบบนี้ ต้องเป็นไอ้ไชล็อกคนพี่แหงๆ...

...แล้วก็จริงดังคาด เพราะพี่กานต์เอ่ยทักไอ้แฝดหน้าปลาตายขึ้นมาด้วยรอยยิ้มทันที สงสัยพี่ปีย์เรียกมาแหงๆ “อ้าวช็อป มาพอดีเลย....พี่ปีย์กำลังรออยู่พอดีแน่ะ”

ไอ้เด็กหน้านิ่งผู้ไม่คิดสุงสิงกับใครถ้าไม่เห็นประโยชน์ยกมือไหว้พี่กานต์ ขนุน ก่อนจะปรายตามามองผมในขณะที่ลดมือลงเรียบร้อยแล้ว “หวัดดีครับพี่กานต์ พี่ขนุน พี่น็อต...ก่อนมาผมคุยนกับพี่ปีย์แล้วล่ะครับ งั้นผมขอตัวขึ้นข้างบนก่อนนะครับ” ไอ้หน้าเรียบๆที่มาพร้อมกับสายตานิ่งเฉียบไม่รู้สึกรู้สาที่แม่งใช้มองพี่กานต์กับขนุนนี่ผมพอเข้าใจได้นะฮะ...ว่าแม่งเป็นคาแร็กเตอร์ส่วนตัว  แต่ไอ้หางตาที่แม่งใช้แฉลบมามองผมนี่...มันดูหยามๆหน้ากันอย่างไรไม่รู้สิฮะ...

...ยิ่งมอง ผมก็ยิ่งรู้สึกว่า การทักทายทิ้งท้ายที่ส่งมาให้ผมของไอ้เด็กเหี้ยนี่ช่างกวนตีนดีเหลือเกิน  

...น้องครับ...ได้ข่าวว่ามึงอ่อนกว่ากูครึ่งทศวรรษ แต่ดูท่ามึงนี่ไม่คิดจะทำความเคารพคนที่เห็นโลกมามากกว่าอย่างกูเลยนะครับ อย่าให้กูได้มีโอกาสอบรมน้องเลยนะครับ... กูจะรับขวัญน้องชายร่วมโลกอย่างมึงให้หนักขนาดที่ว่า ไม่กล้าไปทำหน้าทำตาแบบนี้กับใครที่ไหนอีกต่อไปเลยคอยดู

พี่กานต์ยิ้มให้ไอ้หน้าปลาตายอย่างเอ็นดูพร้อมรับไหว้ ก่อนจะผายมือชี้ขึ้นไปยังด้านบน แล้วบอกไอ้เด็กเวร “อืม...ช็อปไปเถอะ”

.

.

ทันทีที่ไอ้แฝดนรกผู้พี่กำลังจะหมุนตัวเพื่อมุ่งหน้าไปยังบันไดบ้าน ขนุนก็วางช้อนส้อม แล้วบอกกับผมเบาๆ “...เดี๋ยวขนุนมานะน็อต” เมียผมไม่ได้รอให้ผมพูดอะไร เพราะเจ้าตัวกระโดดลุกออกจากเก้าอี้แล้วรีบเดินยังทิศทางเดียวกับไอ้สิ่งมีชีวิตที่มีเพียงร่าง แต่ไร้จิตวิญญาณของความเป็นมนุษย์อย่างไอ้แฝดนรกนั่น

ผมที่กำลังตักน้ำแกงเข้าปากก็ได้แต่รีบกลืน มองตามแผ่นหลังเล็กๆเดินจากไปพลางส่งเสียงถาม  “เห?? ขนุนจะไปไหนฮะ?”  พอรู้ว่าเมียผมไม่หยุดเดินเพื่อตอบคำถาม ผมก็ปรี่เดินตามไปยืนคุมเชิงเป็นผีเจ้ากรรมนายเวรของขนุนเยื้องไปทางด้านหลัง... เผื่อจะได้ส่งสายตาอาฆาตมาดร้ายไปให้ไอ้เด็กเวรนั่น เพื่อที่มันจะได้รู้สึกเกรงใจผมขึ้นมาบ้าง และขนุนจะได้ไม่ต้องเสียเวลาเจ๊าะแจ๊ะกับแม่งนานเกินไป

.

.

.

ร่างบางของผมพูดเบาๆเพื่อเรียกให้ไอ้เด็กหน้านิ่งที่กำลังจะก้าวขึ้นบันไดไปให้หยุดคุยก่อน  “ขอโทษนะครับน้องช็อป” ...ขนุนมีเรื่องอะไรจะต้องเสวนากับไอ้แฝดหน้าโบท็อกซ์ทุกอณูนี่กันวะ???!

พอไอ้เด็กเวรได้ยินเสียงเรียก มันก็หยุดทันที แล้วหันกลับมาหาขนุน “ครับ???...พี่ขนุนมีอะไรรึเปล่าครับ?”

“คือพี่อยากจะรบกวนขอเบอร์ติดต่อของน้องโชหน่อยน่ะครับ  เห็นว่าน้องโชวาดการ์ตูนได้ แล้วทางสำนักพิมพ์ของพี่กำลังหาคนวาดการ์ตูนประกอบนิยายเรื่องใหม่อยู่  พี่เลยว่าจะขอให้น้องโชลองส่งตัวอย่างงานเก่าๆมาเป็นตัวอย่าง เพื่อให้บ.ก.ได้ตัดสินใจอีกทีน่ะครับ”

พับผ่า!!!...ทำไมผมถึงคิดไม่ทันว้า นั่นสินะ...ไอ้หน้านิ่งนี่มันเป็นพี่ชายของไอ้น้องโช เป้าหมายใหม่ของขนุนนี่หว่า...

ไอ้ที่เมียผมรับปากปาวๆก่อนหน้านี้ว่าจะฝึกปรือฝีมือเรื่องบนเตียงให้สำเร็จเคล็ดวิชา ก็ไม่ได้หมายความว่าเมียผมแม่งจะถอดใจจากไอ้น้องโชเสียหน่อย... อยากได้เบอร์ไอ้น้องนั่นถึงขนาดต้องเอาเรื่องงานมาบังหน้าเลยเหรอฮะขนุน??!!... สงสัยคืนนี้ผมต้องจัดให้หนักเพื่อให้ลืมไปเคะหน้าหวานคนไหนๆในโลกไปเลยแล้วล่ะมั้ง หึ!!

ผมพยายามถลึงตาและส่งกระแสจิตสาปแช่งให้ประสาทหูของไอ้เด็กเวรเกิดขัดข้องขึ้นกลางคัน เผื่อว่ามันจะได้เดินลอยผ่านหน้าขนุนเลยขึ้นไปคุยธุระกับพี่ปีย์ให้จบๆไปเสียที  แต่ดูเหมือนพลังด้านลบของผมจะไปรบกวนคลื่นความถี่ของแม่งเข้าอย่างจัง...เพราะหลังจากผมยืนจ้องหน้าแม่งเพียงไม่นาน  อยู่ๆไอ้น้องช็อปมันก็เงยหน้าขึ้นมองมาทางผม แล้วมองหน้าขนุนสลับกันไปมา...ก่อนที่มันจะอมยิ้ม พร้อมส่งสายตาร้ายๆแล้วตอบขนุนไปสั้นๆ “ได้ครับ...”

พอแม่งพูดจบ...ไอ้เด็กเวรแม่งก็เปลี่ยนท่าทางจากจะก้าวขึ้นบันได มาเป็นออกเดินก่อนหยุดยืนข้างๆขนุน แล้วก้มขยุกขยิกก่อนจะทำอะไรสักอย่างตรงข้างหน้าเมียผม...พลางพูด “นี่ครับ นามบัตรผม...เดี๋ยวผมจะเขียนเบอร์ของโชกับแชมป์แนบเอาไว้ให้พี่ขนุนด้วย” พอแม่งเว้นจังหวะพูด มันก็เงยหน้าขึ้น ก่อนจะเบือนหน้ามองเยื้องมาตรงจุดที่ผมยืน แล้วแสยะยิ้มให้ พลางก้มกลับลงไปใกล้ๆหน้าขนุนอีกครั้ง

ผมเห็นแม่งแอบยิ้มมุมปากระหว่างที่ใบหน้าของแม่งอยู่ห่างจากแก้มใสของขนุนไปไม่ถึงฝ่ามือ พอผมเริ่มจะทนไม่ไหว...และกำลังจะก้าวเข้าไปแยกทั้งสองคนออกจากกัน ไอ้เด็กเวรแม่งก็สรุปใจความอย่างรวดเร็วแล้วผละไปยืนฝั่งตรงข้ามทำหน้าตาเจี๋ยมเจี้ยมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  “เผื่อว่าพี่ขนุนมีงานอะไรอื่นๆอยากจะเรียกใช้ผมหรือน้องๆ... บอกได้เลยทุกเมื่อนะครับ”

คนของผมที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวตอบออกไปง่ายๆ “ครับ...เอาไว้เราค่อยคุยกันใหม่นะครับ” พอเมียผมพูดจบ ไอ้เหี้ยช็อปแม่งก็ส่งยิ้มทิ้งเอาไว้ให้ขนุน พลางเหลือบตามาเย้ยผมพอเป็นพิธีก่อนจะหมุนตัวเดินลอยขึ้นไปหาพี่ปีย์ที่ห้องนอนชั้นสาม

ผมรีบเดินเข้าไปประกบด้านหลังเมียแล้วพูดอย่างร้อนอกร้อนใจ “ขนุนฮะ...น็อตช่วยหาคนวาดการ์ตูนให้ก็ได้นะฮะ”

ขนุนหันกลับมามองหน้าผมด้วยสีหน้าตกใจ แล้วถามอย่างสงสัย “อ้าว! น็อตมายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไร?”

“ก็ทันได้ยินเรื่องงานน่ะฮะ” ผมตอบเจ้าตัวกลับไปอย่างเซ็งๆ

.

.

.

”ที่จะช่วย เพราะว่าคนที่ขนุนติดต่อ คือน้องโชใช่ไม๊?......นี่มันเกี่ยวกับเรื่องที่เราคุยกันเมื่อเช้ารึเปล่า?” ขนุนถามจี้จุดผมได้ดีเหลือเกิน... ใช่ฮะ ผมน่ะ ไม่อยากให้ขนุนเข้าใกล้ใครก็ตามที่ได้รับความสนใจเป็นพิเศษจากเจ้าตัว หรือกระทั่งไอ้พวกที่ทุ่มความสนใจทั้งหมดมาให้เขาในทางกลับกัน... ผมต้องกีดกันไอ้น้องโชออกห่างจากขนุนให้ได้ เพราะลำพัง...ไอ้พี่ชายคนโตที่ขนุนไม่ได้นึกรักใคร่อะไรมาก แม่งยังแสบทรวงสุดติ่งเป็นทิงเจอร์ตอนเจอแผลสดออกเสียขนาดนี้  รับประกันได้ว่า...ไอ้น้องคนเล็กหน้าบอกบุญไม่รับแม่งก็ต้องแผลงฤทธิ์ได้ร้ายแรงไม่น้อยไปกว่ากันแน่ๆ

เพื่อให้แผนสกัดดาวรุ่งของผมดำเนินไปอย่างไม่มีสะดุด ผมก็ต้องไม่ทำให้เมียจับสังเกตความตั้งใจของผมได้กลางคัน ผมเลี่ยงสายตาจับจ้องของขนุนด้วยการยิ้มหวานใส่แล้วบอกปัดเป็นพัลวัน “เฮ๊ยยยย เปล่า!!! เปล่าเลยฮะ น็อตไม่ได้ห้ามขนุนไม่ให้ทำงานกับน้องโชนะฮะ... ถ้าน้องเค้าทำงานได้ดี น็อตก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ที่บอกว่าจะช่วยหา ก็เพราะไม่อยากให้ขนุนต้องมาคอยเหนื่อยติดต่อประสานงานเรื่องพวกนี้....เดี๋ยวจะไม่มีเวลาเขียนงานกันพอดีน่ะฮะ””

คนฟังดูจะยอมเชื่อสิ่งที่ผมพูดอย่างไม่มีข้อสงสัย ขนุนอธิบายด้วยใบหน้าจริงจังต่อเลยทันที “อย่างนั้นเองหรอกเหรอ ถ้าน็อตไม่ได้ติดใจเรื่องน้องโช ขนุนก็สบายใจ...

.

...ส่วนเรื่องวุ่นวายกับการประสานงานจนไม่เป็นอันเขียนนิยายน่ะ น็อตไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ... ถ้าเราไม่ได้ออกไปไหนกัน ขนุนก็มีเวลาเขียนงานตลอดทั้งวันอยู่แล้วล่ะ  อีกอย่าง...พอได้ตัวอย่างงานมาแล้ว ขนุนก็จะปล่อยให้ทางทีมบ.ก.ติดต่อกับน้องโชเองแหละ” ผมควรจะสบายใจและเชื่อใจเมียเสียดีๆ หรือผมควรจะเริ่มเป็นห่วงตัวเองดีล่ะ..ก็เมียผมเล่นไม่แสดงสีหน้าใดๆออกมาเพื่อบอกใบ้ความคิดข้างในของเขาเลยแม้แต่นิดเดียว...

...เอาอย่างนี้แล้วกัน...ตอนนี้ เล่นตามน้ำไปก่อน แล้วค่อยคิดดูอีกที ว่าจะเอาอย่างไรกับขนุนและว่าที่ตัวสอดแทรกความรักของผมทั้งหลาย  ผมเลยโอบไหล่ขนุนแล้วพาเดินกลับไปที่โต๊ะกินข้าว ที่พี่กานต์นั่งกินข้าวไปพลาง อ่านตำราอาหารฟื้นฟูกำลังและสมรรถภาพร่างกายของคนป่วยไปพลาง ระหว่างรอพวกผมให้กลับไปร่วมวงด้วยอีกครั้ง “งั้นเรารีบกินให้เสร็จเร็วๆเถอะฮะ ขนุนจะได้กลับไปทำงานเย็นนี้ให้เสร็จเร็วๆ เราจะได้มาเรียนบทเรียนใหม่ของวันนี้กันซะที”

ขนุนยิ้มน้อยๆให้ผม ก่อนจะปรับเปลี่ยนสีหน้าเป็นเรียบนิ่งเหมือนทุกทีระหว่างรับคำ “อืมมม...ก็ได้”

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

หลังจากกินข้าวเสร็จ ผมก็รีบเก็บล้างด้วยความไวแสงแล้วขอตัวกับพี่กานต์ที่กำลังนั่งรอส่งไอ้เด็กเวรซึ่งยังไม่ลงมาจากห้องพี่ปีย์ แล้วลากขนุนกลับเข้าห้องทันที... เพราะผมไม่อยากต้องเจอหน้าไอ้เด็กเวรนั่นเพื่อให้เสียอารมณ์ก่อนนอน  อีกอย่าง...เราสองคนมีสิ่งที่น่าสนใจซึ่งต้องทำร่วมกันอยู่อีกเป็นกระตั้กตลอดทั้งคืน 

ผมที่ถือคติเกี่ยวกับเรื่องเซ็กส์ว่า...นกตัวแรกที่ออกหากินก่อนจะได้หนอน...

...และเพื่อให้แน่ใจว่า หนอนยักษ์ของผมจะได้กินขนุนจนอิ่มตื้อไปอีกวัน  เลยทำให้ผมไม่อยากจะเสียเวลาแห่งความหวานชื่นไปกับเรื่องไร้สาระน่าขัดใจใดๆทั้งสิ้น...หึ หึ หึ

พอข้าวเรียงเม็ด ผมก็ลากขนุนเข้ามาแช่น้ำอุ่นเสียด้วยกัน...  ไม่รู้วันนี้ขนุนไปอารมณ์ดีมากจากที่ไหน ถึงได้ออกปากอาสาขัดหลังให้ ทั้งที่ทุกๆวัน...กลับเป็นผมคนเดียวนี่แหละฮะ ที่ทำหน้าที่ดูแลผิวพรรณและความงามของเมียอย่างประณีตไปเสียทุกส่วนสัด

เมื่อมือเล็กๆทั้งสองของคนที่นั่งอยู่ทางด้านหลังตัว ประคองฟองน้ำนุ่มๆเอาไว้ในมือและลูบไล้หนักๆไปตามแผ่นหลังของผมได้สักระยะ เขาก็ถือโอกาสพักจากความล้าด้วยการจรดปลายนิ้วลากเส้นไปตามรอยสักต่างๆของผม เสียงเล็กๆจากด้านหลังถามออกมาหลังจากที่ปลายนิ้ววนไปเกือบถ้วนทั่วทุกร่องรอยของน้ำหมึก  “น็อต...ทำไมถึงสักเต็มตัวอย่างนี้ล่ะ?”

คำถามของขนุนทำให้ผมนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ในวัยเด็กที่เปิดโอกาสให้ผมได้ทำความรู้จักกับศิลปะจากปลายเข็มที่อาศัยร่างกายของผู้คนประหนึ่งผ้าใบวาดรูปเป็นครั้งแรก พอคิดถึงความตื่นตาตื่นใจของเด็กชายน็อตในวันนั้น ทำให้ผมตอบอีกคนออกไปอย่างอารมณ์ดี  “ไม่รู้ซิฮะ น็อตว่ามันสวยดีอ่ะฮะ... 

.

.

...ตอนเด็กๆจำได้ว่า ตอนไปต่างประเทศกับที่บ้าน น็อตเคยเห็นฝรั่งคนนึง มีรอยสักตรงหัวไหล่ คลุมลงมาถึงปลายแขนดูไกลๆ น็อตนึกว่ารอยสักของเค้าคือปลอกแขนเสื้อ แต่ด้วยความเป็นเด็กและไม่เคยเห็นการสักมาก่อน...น็อตก็ได้แต่สงสัยว่า ฝรั่งคนนั้นประหลาดจัง ทำไมถึงกล้าออกมาข้างนอกทั้งๆที่ใส่เสื้อที่มีแขนข้างเดียว...

...จนคุณป๋าต้องอธิบายให้น็อตฟังจนเข้าใจว่า ลายที่น็อตเข้าใจผิดว่าเป็นแขนเสื้อของผู้ชายหัวทองที่ว่า คือการใช้ปลายเข็มดูดหมึกเฉพาะ แล้วจิ้มลงไปใต้ผิวเพื่อให้ปล่อยให้หมึกฝังตัวอยู่ในชั้นผิวหนังอย่างถาวร...

.

.

...จากวันนั้นมา น็อตก็ติดใจกับการสักขึ้นมาซะเฉยๆ เพราะรอยสักของฝรั่งคนนั้นมันสวยติดตาเอามากๆเลยอ่ะฮะ...สวยจนน็อตคิดเอาไว้ในใจว่า ถ้าโตพอที่จะหาเงินใช้ได้เองเมื่อไร...น็อตจะไปสักเหมือนฝรั่งคนนั้นให้ได้”

มือเล็กๆเลื่อนสูงขึ้นไปตรงต้นคอผมแล้วลากเส้นตามรอยสักเหนือสุดที่อยู่เกือบถึงตีนผม “อืม...งั้นก็แสดงว่า ตอนนี้น็อตหาเงินได้แล้วเหรอ?...ทั้งที่ยังเรียนอยู่เนี่ยะนะ??” ...มันมาแล้ว คำถามแจ็คพ็อต... หึ หึ ดีนะ ที่ระวังตัวพอสมควร แถมยังนั่งหันหลังให้ขนุน เมียผมเลยไม่มีโอกาสได้เห็นสีหน้าหลุกหลิกก่อนที่ผมจะตอบเรื่องส่วนตัวที่อาจจะกระทบกับงานได้

ผมรีบตอบออกไปเพื่อไม่ให้ดูผิดสังเกต โดยบิดเบือนความจริงนิดหน่อยให้ตรงตามบทบาทในหน้างานปัจจุบัน  “ฮะ...คงเป็นเพราะน็อตอยากสักมากจริงๆล่ะมั้งฮะ น็อตเลยเรียนไปด้วย ทำงานไปด้วย...น็อตก็เลยเริ่มสักได้เร็วกว่าที่คิดไว้”

พอได้ยินคำตอบแสนหล่อของผม ขนุนก็ต่อคำด้วยเสียงสลดออกมาทันที “น็อตนี่ขยันจังเลยเนอะ ตอนขนุนเรียน...ขนุนยังเอาแต่ขอเงินพ่อแม่อยู่เลย... พอฟังเรื่องของน็อตแล้ว ทำให้ขนุนดูกลายเป็นเด็กรักสบายไปเลย หึ หึ”...แหม่... มีเปรียบเทียบเพื่อทำให้ตัวเองเศร้าเล่นๆขึ้นมาเสียอย่างนั้น... นี่มันอะไรกันฮะเมีย ไหงอยู่ดีๆก็ดึงเข้าดราม่าเฉ๊ยยยยย??!

ผมเลยต้องตบเข้าโหมดร่าเริงให้ได้อีกครั้ง “แหม่..อย่าคิดอย่างนั้นซิฮะขนุน ที่น็อตทำงานพิเศษ ก็เพราะอยากได้ในสิ่งที่พ่อแม่ไม่สนับสนุน ส่วนเรื่องค่าใช้จ่ายอื่นๆ น็อตก็แบมือขอพ่อแม่เหมือนกันแหละฮะ”...แต่ถ้าเอาจริงๆน่ะเหรอฮะ... เหอะๆ ก็เงินพ่อแม่ทั้งนั้นแหละฮะ ที่เอาไปผลาญกับน้ำหมึกและฝีเข็มมาทั้งเนื้อทั้งตัวนี่ล่ะ...

...แหม่ กว่าจะได้มาลายพร้อยเต็มตัวเท่านี้ มันก็ต้องอาศัยเวลาและความพร้อมของร่างกาย ไอ้ครั้นจะให้มาเริ่มสักเอาตอนเริ่มงานเมื่อสามปีที่แล้วเพราะอยากภูมิใจที่ได้ใช้เงินที่มาจากน้ำพักน้ำแรงของตัวเองมาสักน่ะเหรอฮะ  ป่านนี้เขากวางสักข้าง ยังไม่รู้จะได้เริ่มหรือยัง เพราะตั้งแต่เริ่มทำงานมา...ผมแทบไม่มีเวลาไปทำโน่นทำนี่อย่างที่อยากทำเลยสักอย่าง

เจ้าของมือนุ่มที่ยังไม่ละไปจากรอยสักที่ต้นคอก็ถามออกมาอีกครั้งอย่างสนอกสนใจ “อือฮึ... แล้วรอยสักรอยนี้ได้มายังไง?” เจ้ารอยสักที่ว่า คือลายเส้นสะอาดๆที่ได้แรงบันดาลใจมาจากเกจ์วัดความเร็วของรถแข่งที่เข็มชี้ทะลุความเร็วสูงสุด พร้อมกับตัวพิมพ์ภาษาอังกฤษเขียนเป็นประโยคสั้นๆ

ผมตอบระหว่างหลับตานึกภาพปลายนิ้วเล็กๆของขนุนที่กำลังไล้ไปตามส่วนต่างๆของรอยสักนั้นอย่างตั้งอกตั้งใจ “ตอนแรกน็อตก็ชอบลายวาดทั่วๆไปนะฮะ... แต่พอมาเห็นลายสักแบบกราฟฟิคเข้าก็ถูกใจ น็อตก็เลยอยากจะลองสักดูซักลาย อีกอย่าง...ตรงต้นคอด้านหลังมันยังว่างอยู่พอดีอ่ะฮะ”

สมกับที่เรียนด้านภาษาศาสตร์มาหลายปี  เพราะขนุนอ่านประโยคที่ผมสักเอาไว้ตรงต้นคอออกมาด้วยสำเนียงไม่มีที่ติ “...live your life to the fullest... เต็มที่กับชีวิต... 

.

.

...หึ!...สมกับเป็นน็อตจริงๆเลยนะ” น้ำเสียงที่บอกว่าเจ้าของคำพูดปักใจเชื่อในความหมายของประโยคภาษาอังกฤษที่ว่าซึ่งสามารถบ่งบอกตัวผมได้นั้น  ทำให้ผมเกิดสนใจขึ้นมาจนต้องหันหน้ากลับไปหาคนที่นั่งอยู่ด้านหลัง แล้วจึงคว้าร่างเล็กที่มีสีหน้าตกใจกับการเปลี่ยนท่าอย่างกะทันหันของผมเข้ามากอดเอาไว้

ผมก้มลงเอาปากคลอเคลียข้างๆใบหูแล้วถามอีกคนออกไปเบาๆ “ยังไงฮะ ที่ขนุนว่าสมกับเป็นน็อต?”

มือทั้งสองข้างของขนุนชูสูงขึ้นในอากาศก่อนจะเอื้อมมาพาดประสานรอบคอของผมเอาไว้ ยกริมฝีปากเนียนนุ่มของตัวเองมาแตะลงตรงแก้มผมเบาๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงชิลๆ “ก็น็อตน่ะ...ดูเป็นคนชอบทำอะไรท้าทาย ชอบลองทำโน่นทำนี่ที่ แม้ตัวเองอาจจะไม่เคยทำสิ่งๆนั้นมาก่อนก็ตาม...  

.

...ซึ่งถ้าเป็นคนอื่น...อาจจะเลี่ยง หรือปฏิเสธที่จะทำ เพราะกลัวความเสี่ยง กลัวจะต้องรับมือกับความปลี่ยนแปลง กลัวความล้มเหลว กระทั่งไม่มีความกล้าเพียงพอที่จะลงมือทำ...

.

.

...แต่ขนุนรู้สึกว่า เมื่อไหร่ก็ตามที่น็อตสนใจจะทำสิ่งใหม่ๆสิ่งใด ความรู้สึกลังเลใจ หรือความกังวลเหล่านั้นกลับไม่เคยเกิดขึ้นกับน็อตแม้แต่ครั้งเดียว... แม้ระหว่างขั้นตอนการเรียนรู้ที่จะทำสิ่งใหม่ อาจจะก่อให้เกิดความยุ่งยาก หรือลำบากลำบนอยู่บ้าง แต่สุดท้าย ก็จำไม่มีอะไรมากีดขวางความตั้งใจจริงที่จะทำสิ่งๆนั้นของน็อตจนกว่าจะสำเร็จได้”

พอฟังที่ขนุนพูด ผมก็ถึงกับยิ้มด้วยความชอบใจ เพราะทุกๆอย่างที่เจ้าตัวเพิ่งบรรยายออกมายาวเหยียดนั้น มันคือตัวผมแทบทั้งสิ้น  และการที่คนๆหนึ่ง จะสามารถบอกอัตลักษณ์ของใครคนใดคนหนึ่งได้เป็นเป็นเรื่องเป็นราวแบบนี้ เพราะเจ้าตัวได้ให้ความสำคัญกับคนที่ตนพาดพิงถึงพิเศษเกินกว่าระดับที่มีให้กับผู้คนทั่วๆไป ผมเลยอดแซวออกมาไม่ได้ เพราะไม่ต้องการเปลี่ยนบรรยากาศเป็นโหมดโรแมนซ์จนทำให้อีกฝ่ายพลอยรู้สึกอึดอัดกันจนเกินพอดี “หูยยยย...นี่รับจ๊อบเสริมเป็นหมอดูเป่าฮะเนี่ยะ แม่นยั๊งก๊ะอยู่ด้วยกันมาหลายสิบปี...

.

...เอ หรือว่า ขนุนจะแอบปลื้มน็อตเอามากๆ จนส่งคนออกติดตามและสืบพฤติกรรมของน็อตจนรู้จักน็อตดีแบบทะลุปรุโปร่งกัน???”

มือที่คล้องคอผมคลายออก เพราะหน้าเล็กๆนั่นเขยิบเข้ามาหาหน้าผมใกล้ๆ จนสายตาผมเบลอจับภาพไม่ได้ชัดเจน พอรู้ตัวอีกที...ปลายจมูกผมก็ถูกฟันซี่เล็กๆคาบเอาไว้แล้วสะบัดเบาๆคล้ายกับอีกฝ่ายต้องการระบายความรู้สึกหมั่นเขี้ยวตัวผมให้คลายลงไปบ้าง  เมื่อทำร้ายผมจนพอใจแล้ว ขนุนก็พูดพลางอมยิ้ม  “อืมมมมม...แล้วขนุนก็รู้อีกอย่างที่บอกความเป็นน็อตสุดๆ”

“อะไรเหรอฮะ?” ผมถามอย่างสนอกสนใจ แล้วยกแขนทั้งสองข้างของขนุนให้วางกลับไปที่เดิมที่มันเพิ่งจากมา จากนั้นมือผมก็เลื่อนไปเคล้าคลึงเม็ดทับทิมสีชมพูตรงหน้าอกทั้งสองข้าง

“น็อตตัวจริงน่ะ...ต้องเพ้อเจ้อด้วยยังไงล่ะ” สิ้นคำ..เมียผมก็ยิ้มเย้าๆ แล้วยักคิ้วหลิ่วตาให้เหมือนกับทุกครั้งที่เจ้าตัวอยู่ในอารมณ์อยากจะเล่น

ผมก็รับลูกทันที “หึ หึ หึ...ไม่ได้เพ้อเจ้ออย่างเดียวนะฮะ..../ แต่ว่าต้องหื่นมากกกกกกกกกก และก็บ้าาาาาาามากด้วยใช่ไม๊ล่ะ?” คนที่ยังอยากเล่นก็สวนออกมาทันทีโดยไม่รอให้ผมพูดจนจบประโยคด้วยสีหน้าภูมิใจ

ผมอดยิ้มอย่างเอ็นดูในความรู้อกรู้ใจของเมียไม่ได้จริงๆ “แหม่....รู้ใจน็อตดีอย่างนี้ มาตบรางวัลหน่อยซิฮะคนเก่ง” ผมกอดรัดร่างในวงแขนจนไม่อาจขยับหนีไปไหนได้ แล้วฝังหน้าลงตรงซอกคอขาวๆเพื่อซุกไซ้อย่างย่ามใจ

“ฮื่ออออ......เดี๋ยวก่อน ขนุนยังมีเรื่องอยากจะถามน็อตอีก” ขนุนส่งเสียงหวานอ้อนออกมาเบาๆ  เพื่อดึงให้ผมกลับมาสู่บทสนทนาอีกครั้ง

“ขนุนอยากจะรู้อะไรอีกเหรอฮะ?” ผมอดถามด้วยความสงสัยไม่ได้จริงๆ... เพราะเมื่อเหลือบไปดูปลายนิ้วที่เริ่มเหี่ยวของตัวเอง ก็รู้ว่า...ใกล้ถึงเวลาอันสมควรที่เราสองคนจะต้องขึ้นจากน้ำกันเสียที

.

.

.

หลังจากที่นิ่งไปพักหนึ่ง ขนุนก็ถามถึงสิ่งที่ทำเอาผมไม่รู้จะตอบอย่างไรให้ฟังดูมีเหตุผลมากที่สุด โดยไม่เปิดเผยความเป็นจริง แต่ในขณะเดียวกัน...ผมก็ยังสามารถสื่อความต้องการภายในของผมออกไปได้ด้วย “ที่น็อตทำท่าไม่พอใจมากๆเวลาเจอหน้าพี่เกี๊ยวน่ะ น็อตคิดอะไรอยู่เหรอ?”

ผมค่อยตอบขนุนออกไปอย่างช้าๆ “อืมมม... ก็ไม่ได้คิดอะไรหรอกฮะ น็อตก็แค่เป็นห่วงขนุนน่ะฮะ ว่าจะพลาดท่าเสียทีไอ้พี่เกี๊ยวนั่นรึเปล่า”

แต่ดูเหมือนว่าคำตอบของผมจะไม่เข้าหูผู้ฟังที่เคารพสักเท่าไรนัก เพราะขนุนสวนกลับมาทันทีด้วยประโยคคำถามที่มาพร้อมหางเสียงกระชากนิดๆ “ขนุนดูอ่อนแอไร้เดียงสาขนาดนั้นเชียว?”

“ก็นิดนึงอ่ะนะฮะ...  อีกอย่าง น็อตก็ไม่ค่อยไว้ใจพี่เกี๊ยวเท่าไร เห็นหน้ามันมองขนุนแต่ละทีนี่ อย่างกับมันอยากจะกลืนขนุนเข้าไปทั้งเนื้อทั้งตัวยังไงยังงั้น...น็อตไม่ชอบเลยฮะ” พูดจบผมก็ก้มลงประทับรอยจูบเบาๆลงตรงแก้มขนุนซ้ำๆ ราวกับไม่อยากให้แก้มใสๆนี้ห่างไปไหนนานๆ

“ไม่ต้องห่วงหรอกน็อต ขนุนดูแลตัวเองได้... จะว่าไป ขนุนว่า หลังจากเรื่องที่เกิดขึ้นวันนั้นที่ซุปเปอร์ฯ...พี่เกี๊ยวเค้าคงจะไม่คิดอะไรกับขนุนแล้วล่ะมั้ง” เมียผมหันหน้ามาหาผมเพื่อรับจูบที่หมายจะประทับลงบนแก้มตอนที่เจ้าตัวหันข้างให้ผมแทน เราสองคนจูบกันไป ก็ยิ้มให้กันไปอย่างชอบอกชอบใจ

เพื่อจะเตือนให้เมียอย่างเหลิงกับสถานการณ์จนประมาทจนเกินไป ผมต้องยอมระงับความละมุนละไมที่ริมฝีปาก แล้วเอ่ยอย่างเป็นห่วง “ขนุนอย่าแน่ใจไปฮะ เพราะของแบบนี้ มันต้องดูกันไปยาวๆ” ผมพักหน้าผากเอาไว้ตรงเหม่งของอีกฝ่ายระหว่างจ้องมองปากที่ลอยอยู่ใกล้จนไม่อาจโฟกัสสายตาขยับเปลี่ยนรูปร่างไปเรื่อยๆ

ก่อนที่จะพูดออกมาอีกคครั้ง ปากเล็กๆนั่นก็เผลอส่งฟันบนออกมาขบเนื้อตรงริมฝีปากล่างเบาๆแล้วค่อยคลายสัมผัส...ท่านี่เป็นท่าประจำตัวของอีกฝ่ายเวลาที่ต้องคิดไตร่ตรองเรื่องอะไรบางอย่างที่ตัวเองก็ไม่แน่ใจนัก หากใช่การกลั้นอารมณ์เหมือนที่เจ้าตัวมักจะทำระหว่างเซ็กส์...ผมเลยยอมปล่อยให้ขนุนรอดตัวไป... “น็อตเชื่อขนุนซิ ขนุนรู้จักพี่เกี๊ยวดี... ต่อให้เวลานี้ขนุนไม่ได้อธิบายว่าอะไรเป็นอะไร พี่เกี๊ยวก็น่าจะเข้าใจว่า...ระหว่างขนุนกับพี่เกี๊ยว คงไม่มีทางเป็นไปได้อย่างแน่นอน”

ตอนนี้ริมฝีปากเล็กๆตรงหน้าผมเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มแล้วฮะ... เมื่อได้มองรอยยิ้มของเมียในระยะใกล้ๆแบบนี้  ทำให้ผมพาลคิดไปว่า มองไปมองมา...รอยยิ้มเล็กๆของขนุนก็ดูคลับคล้ายคลับคลากับรูปหัวใจเหมือนกันนะเนี่ยะ...น่ารักดีว่ะ หึ หึ

แต่นี่กลับไม่ใช่เวลาชมความน่ารักของเมีย ผมเลยวกกลับเข้าเรื่องที่ยังคุยกันค้างอยู่แล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ถึงขนุนจะว่าอย่างนั้น แต่ น็อตก็ยังไม่ว่างใจ   ไม่รู้ซิฮะ...มันคงเป็นสัญชาตญาณลึกๆล่ะมั้งฮะ ที่ทำให้น็อตยังเป็นห่วงอยู่” นี่เป็นเพียงความจริงเพียงส่วนเดียวที่ผมกล้าบอกต่อหน้าอีกคน ส่วนที่เหลือน่ะเหรอฮะ...

...ล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่ผมตั้งใจจะทำโดยไม่คิดขออนุญาตหรือความเห็นชอบจากเมียก่อนให้เสียเวลา เพราะผมจะจับตาดูผู้ชายทุกคนที่ขนุนมีปฏิสัมพันธ์ด้วยอย่างไม่ปล่อยปละละเลย และเมื่อไรที่มีโอกาส...ผมจะหาทางกำจัดไอ้ตัวผู้ทั้งหน้าเก่าหน้าใหม่เหล่านั้น ให้พ้นหูพ้นตาของขนุนไปให้หมด

มือเล็กๆทั้งสอง เลื่อนมาประคองหน้าของผมเอาไว้เพื่อให้มองเห็นหน้ากันได้อย่างถนัดอีกครั้ง เมื่ออยู่ในระยะที่พอดี...เจ้าตัวก็ส่งสายตาประสานเข้ามากับสายตาผม ขนุนยิ้มแล้วพูด “อืมม...ไม่เอาแล้ว เปลี่ยนเรื่องๆดีกว่า... ขนุนอยากรู้ว่า...

.

.

...เวลาน็อตรักใคร  น็อตจะทำตัวยังไงเหรอ?”

เห???!!....ไหงกระชากอารมณ์กันดื้อๆอย่างนี้ล่ะฮะ  อยู่ๆก็กระโดดจากเรื่องไอ้เหี้ยเจี๊ยว แล้วเปลี่ยนมาถามเรื่องของผมเสียอย่างนั้น  แถมไอ้ที่ยิ่งทำให้มันฟังดูทะแม่งๆไปกันใหญ่ คือ การเจาะจงถามผมอย่างเอาจริงเอาจังเกี่ยวกับเรื่องรักๆใคร่ๆของผมอีก  ขนุนแม่งกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่หว่า???  หรือขนุนแม่งจะมาเหนือ...แอบล้วงความลับเกี่ยวกับความรู้สึกของผมที่มีต่อเขาแบบเนียนๆ ถึงได้สับขาหลอกด้วยการสร้างความสับสนเกี่บวกับหัวข้อของบทสนทนามั่วซั่วกันไปหมด เพื่อที่ผมที่กำลังมึนกับคำถามทจะได้มองข้ามเจตนาแอบแฝงของเจ้าตัว???!!

แต่เพราะสองมือนุ่มนิ่มที่ประคองข้างแก้มผมโดยไม่ยอมปล่อย แถมพอผมทิ้งช่วงคิดไปนาน เจ้าตัวก็ดึงหน้าผมเข้าไปใกล้จนผมว่า ตอนนี้ผมแม่งต้องกำลังตาเหล่อยู่แหงๆ...เพราะขนุนเริ่มจะอมยิ้มแปลกๆเสียแล้วสิ ผมเลยยื้อต้นคอเอาไว้ก่อนตอบออกมาอย่างใคร่ครวญ “อืมมม.....คำถามนี้ตอบยากเหมือนกันนะฮะ  เพราะชีวิตนี้ น็อตไม่เคยรักใครมาก่อน  อาการหนักสุดก็แค่แอบรัก...ที่ลงเอยด้วยอาการอกหักไม่เป็นท่าซะอีก น็อตเลยไม่รู้ว่า เวลาที่น็อตรักใคร น็อตจะมีอาการเป็นยังไง...

.

.

...แต่ถ้าน็อตรักใครจริงๆ น็อตคงอยากให้เค้าอยู่ใกล้ๆตัวน็อตตลอดเวลา น็อตอยากคอยดูแลเค้า...ทำโน่นทำนี่ให้เค้ามีความสุข เพราะน็อตหวังอยากจะเห็นรอยยิ้มของเค้าอยู่เสมอ  น็อตอยากเป็นที่พึ่งเพียงคนเดียวของเค้า อยากให้ไม่ว่าเมื่อไร...จะทุกข์หรือสุขยังไง คนแรกและคนสำคัญที่สุดที่เค้าจะนึกถึงคือน็อต...

.

...ที่สำคัญ...น็อตอยากให้เค้าเป็นของน็อตคนเดียว ไม่อยากให้เค้าสนใจใครหน้าไหนในโลกอีกต่อไป เพราะน็อตต้องทนไม่ได้แน่ๆถ้าเห็นเค้าต้องไปอยู่กับคนอื่น ยิ้ม...หัวเราะ หรือ ร้องไห้กับผู้ชายหน้าไหน ที่ไม่ใช่น็อต” ระหว่างที่ผมพูดแต่ละถ้อยคำ ผมจ้องดวงตาสุกใสแวววาวของขนุนไม่วาง... ผมอยากให้เขารับรู้ว่า ทุกๆสิ่งที่ผมกลั่นกรองออกมาจากใจเมื่อครู่นั้น คือการกระทำที่ผมยินดีที่จะทำเพื่อเขา และในทางกลับกัน ผมก็หวังที่จะให้เขาจดจำ และทำในสิ่งที่ผมร้องขอเมื่อผมได้ครองใจของเขาอย่างเป็นเรื่องเป็นราวเรียบร้อยแล้ว

ขนุนจ้องมองผมนิ่งๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ “ฟังดูแล้ว น็อตนี่ค่อนข้างจะทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของมากเหมือนกันนะ”

“ขนุนไม่ชอบเหรอฮะ?” ผมถามออกไปทันที เพราะไม่รู้ว่าสิ่งที่อีกฝ่ายพูดออกมา มันมีความหมายในแง่ดี หรือร้ายในความรู้สึกของเขากันแน่

.

.

.

ขนุนไม่ได้หลบสายตา หรือหันหน้าหนีผมไปไหน...หากแต่ส่งความว่างเปล่ากลับมาให้ในดวงตาคู่นั้นพลางเอ่ย “เปล่า...ขนุนไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อย แค่สรุปตามที่เข้าใจน่ะ อีกอย่าง...ขนุนจะชอบหรือไม่ชอบ น็อตก็อย่าเป็นกังวลไปเลย เพราะขนุนไม่ใช่คนๆนั้นที่น็อตพูดถึงซะหน่อย... ใช่ไม๊ล่ะ?”

พออารมณ์งุ่นง่านด้วยความอยากรู้มันปะทุขึ้นมาแล้ว ผมก็อดถามอีกฝ่ายที่ยังตีหน้าเรียบเฉยออกมาไม่ได้จริงๆ “แล้วถ้าแฟนขนุนเกิดมีนิสัยอย่างน็อตขึ้นมาล่ะฮะ...ขนุนจะว่ายังไง?” ...วินาทีนี้ ต่อให้โป๊ะแตกขึ้นมาจริงๆ...ก็ไม่เป็นไรหรอกฮะ ผมว่าผมแม่งชักจะไม่ไหวขึ้นมาเต็มทีแล้ว... เจอไอ้ประโยคเมื่อกี๊เข้าไป ผมแม่งน้อยใจว่ะสัด!!!

ขนุนปล่อยสองมือออกจากแก้มผม แล้ววักน้ำขึ้นรดตัวที่เริ่มแห้งระหว่างที่พูด “อืมมมม...ถ้าแฟนขนุนเหมือนน็อตทุกอย่างเลยน่ะเหรอ...

.

.

...มันคงเป็นไปไม่ได้หรอกมั้ง ก็จะมีใครนิสัยเหมือนน็อตได้อีกล่ะ นอกจากหัวจุกคนนี้คนเดียว...จริงไม๊ล่ะ...

...และถ้าเป็นน็อตจริงๆ เราคงไม่ได้เป็นแฟนกันหรอก เพราะน็อตไม่ได้ชอบผู้ชายซะหน่อย ที่สำคัญ น็อตวางแผนว่าจะแต่งงาน มีลูก แล้วก็ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขเหมือนผู้ชายทั่วๆไป เพราะฉะนั้น...ขนุนคงตอบคำถามนี้ไม่ได้หรอก เพราะขนุนนึกไม่ออกจริงๆ”

ทำไมพักหลังๆนี่ขนุนแม่งถึงได้ชอบตอกย้ำผมจังวะ ว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน   ผมชักจะทนไม่ไหวแล้วนะเว่ย... ก็เราน่ะลึกซึ้งกันมากและบ่อย ถึงขั้นประตูหลังของขนุนแม่งจะเชื่อมติดเป็นเนื้อเดียวกับน็อตน้อยอยู่แล้ว ขนุนแม่งยังกล้าพูดออกมาได้ว่าเขาไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับผมด้วย เฮ้อออ!!...พอมันมาเป็นเรื่องของความรักอย่างนี้ การเล่นเกมหลอกล่อชิงไหวชิงพริบกันอย่างไม่จบไม่สิ้นเสียทีนี่มันก็น่าเหนื่อยอยู่ไม่น้อยเหมือนกันนะฮะ

ฮื๊ยย!!! ไอ้เวลาที่ถามเรื่องอย่างว่า เมียผมแม่งก็ตรงได้โล่ห์ แต่พอถูกถามเรื่องความรู้สึกสำคัญๆ ทำไมถึงได้เฉไฉเบี่ยงประเด็นได้เด็ดดวงทะลวงไส้ขนาดนี้วะ???!!!  

ผมตัดพ้อออกมาเพราะอยากรู้แทบใจจะขาด พลางยกร่างบางๆให้ขึ้นมานั่งหันหน้าคร่อมร่างผมเอาไว้ ก่อนจะกอดเอวเล็กๆเอาไว้หลวมๆ  “โธ่!!! ขนุนฮะ ไม่เอาอย่างงี้ซิฮะ... น็อตอยากให้ขนุนลองคิดซะว่า ถ้าเราสองคนเป็นแฟนกันขึ้นมาจริงๆ โดยไม่ต้องคิดถึงเรื่องแต่งงาน เรื่องเป็นผู้ชายแท้ๆ เรื่องอะไรก็ตามที่ไม่สำคัญเท่ากับเรื่องหัวใจ....

.

.

...ขนุนจะโอเคกับการเป็นแฟนของน็อตไม๊?”  ผมพยายามเน้นประโยคหลังสุดทุกๆคำพูด เพื่อบอกให้คนตอบรู้กลายๆถึงความสำคัญของคำถามสุดท้ายนี้

เมื่อได้ยินการรับคำของขนุน ผมก็เบาใจ...อย่างน้อยๆ เจ้าตัวก็รับปากว่าจะยอมตอบคำถามแจ็คพ็อตของผมโดยดี “อือ...เอางั้นก็ได้...

.

...ถ้าสมมติว่าเราเป็นแฟนกันจริงๆ...เรื่องนิสัย ขนุนโอเคนะ  เพราะน็อตเป็นคนน่ารัก เทคแคร์ ดูแลขนุนดีมากๆ แถมยังเป็นห่วงเป็นใย คอยกันพวกคนที่ไม่น่าไว้ใจออกไป ไม่เท่านั้น...น็อตยังคอยให้ความช่วยเหลือขนุนในทุกๆเรื่องอย่างไม่คิดละเลย...  

.

.

...และประเด็นสุดท้ายที่จะไม่พูดถึงไม่ได้เลยก็คือ น็อตน่ะเก่งเรื่องบนเตียงมากกกกกกกอีกตะหาก...

...ถ้าขนุนได้คนอย่างน็อตเป็นแฟนนะ รับรอง...มีความสุขไปทั้งชาติเลยล่ะ”

ผมนี่ยิ้มจนปากจะฉีกไปถึงรูหูอยู่แล้ว เมื่อได้ยินคำตอบของขนุน เพื่อให้แน่ใจว่าสิ่งที่ได้ยินถูกต้องตามจริง ผมก็เผลอตัวถามย้ำออกมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงดีใจสุดๆ “จริงเหรอฮะ???  ถ้าเราเป็นแฟนกัน...ขนุนก็จะมีความสุขไปทั้งชาติจริงๆเหรอฮะ”

แต่ถ้อยคำตอกย้ำของขนุนก็ดึงผมกลับลงมายังโลกมนุษย์อีกครั้งจนได้ “อื้อ...ถ้าเราเป็นแฟนกันนะ  แต่คงจะเป็นไปไม่ได้หรอก...เนอะ” ผมว่าไม่ใช่แค่เรื่องเฉไฉแล้วล่ะ ที่ขนุนแม่งเก่ง... ผมว่าภายใต้สีหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์อะไรนี่ ต้องแอบซ่อนความเป็นจอมวางแผน หรือพวกที่ชอบเล่นเกมทางจิตวิทยาเอาไว้แน่ๆ เพราะไอ้การต่อปากต่อคำของขนุนนี่ ชวนให้ผมอึดอัดดีชะมัดเลย

แต่ผมจะไม่ยอมเพลี่ยงพล้ำทำอะไรตามอารมณ์อีกต่อไปแล้ว...ในเมื่ออีกฝ่ายไม่เคยเผยความรู้สึกที่แท้จริงและจับต้องได้ออกมาให้ผมได้รับรู้บ้าง...ผมคงไม่อาจบุ่มบ่ามเฉลยความในใจออกไปทั้งที่ขนุนไม่ได้คิดอะไรกับผม เพราะเมื่อความสัมพันธ์บังหน้าระหว่างเราพังทลายลง ก็จะไม่เหลืออะไรให้ผมใช้เป็นข้ออ้างในการเข้าหาขนุนได้อีกเลย

ผมถามลองใจขนุนออกไปอีกครั้ง  “แล้วถ้าสมมติว่ามันเป็นไปได้ล่ะฮะ? ขนุนจะว่ายังไง?”

“ที่ขนุนว่ามันเป็นไปไม่ได้น่ะ ก็เพราะ น็อตเป็นผู้ชายแท้ๆ ที่ชอบผู้หญิง... เพราะฉะนั้น น็อตไม่มีทางที่จะผันตัวมาชอบเกย์อย่างขนุนหรอก” ผมบอกเลยนะฮะ ว่าทันทีที่ผมได้ยินเหตุผลข้อนี้ของขนุน...ตัวผมที่อยู่ข้างในอกนี่แม่งกำลังกระชากทึ้งหนังหัวตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตาย เพราะไอ้คำตอบของขนุนแม่งก็คือข้ออ้างที่ผมยกขึ้นมาหว่านล้อมให้อีกฝ่ายยอมตบปากรับคำทำข้อตกลงกับผมเมื่อหลายอาทิตย์ก่อนนี่เอง.... ไอ้เรื่องแค่นี้หรอกหรือ ที่เข้ามากีดขวาง และลบล้างความเป็นไปได้ระหว่างความรักของเราสองคน...

...ถ้าผมรู้ว่าเรื่องนี้จะติดใจขนุนมากขนาดนี้ ผมจะไม่มีวันใช้มันเป็นข้ออ้างในการต่อรองกับขนุนอย่างเด็ดขาด!!

ในเมื่อมันมาถึงขั้นนี้แล้ว ผมก็ถามตามความเป็นจริงออกไปทันที “แล้วถ้าน็อตไม่ถือเรื่องนั้นล่ะฮะ...ขนุนว่ายังไง?”

ร่างเล็กๆบนตัวผมก็ยิ้มหวานให้...หากแต่สิ่งที่เขาพูดออกมาหลังจากนั้น กลับกลายเป็นเรื่องที่ผมทำใจรับฟังได้ยากเหลือเกินโดยเฉพาะช่วงประโยคหลังๆที่บอกให้ผมเข้าใจว่าคนพูดเหมือนจะปัดความคิดเรื่องของผมออกไปจากหัวได้ง่ายดายเสียเหลือเกิน

“ขนุนก็จะรับเอาไว้พิจารณา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า เราจะเป็นแฟนกันอย่างสมบูรณ์หรอกนะ เพราะถ้าเราจะเป็นแฟนกันได้จริงๆ ขนุนก็อยากจะรู้จักครอบครัวของน็อต เหมือนๆกับที่น็อตต้องได้ทำความรู้จักครอบครัวของขนุนเหมือนกัน... เพราะขนุนน่ะ เชื่อว่า เราควรจะต้องบอกเรื่องสำคัญอย่างเรื่องคู่ครอง ให้พ่อแม่ พี่น้อง และทุกๆคนที่เราเห็นความสำคัญของเค้าได้รับรู้ถึงเรื่องของเรา เพื่อที่เราจะได้อยู่ด้วยกันอย่างไม่ต้องหลบซ่อนและไม่มีความสุขไปตลอดชีวิตน่ะ...

.

.

...ซึ่งมันคงเป็นไปไม่ได้หรอกเนอะ เพราะทั้งหมดมันเป็นแค่เรื่องสมมติเองนี่นา...

.

.

...เอาน่า หัวจุก อย่าคิดมากกับเรื่องสมมติอะไรพวกนี้เลย มันไม่มีอยู่จริงตั้งแต่แรก และมันคงจะไม่มีทางเป็นความจริงไปได้หรอก ต่อให้ต้องคิดจนหัวแตกตายก็ตามทีเถอะ... เวลานี้ เรามาสนใจเฉพาะเรื่องสำคัญตรงหน้าจะดีกว่าไม๊?”

ผมที่กำลังเงิบก็ได้แต่บอกออกไปอย่างเลื่อนลอย “ฮะ...ได้ฮะ”

“งั้นเดี๋ยวขนุนไปรอในห้องนะ ถ้าน็อตอาบน้ำเสร็จแล้ว น็อตก็ตามเข้าไปแล้วกัน... ขนุนรออยู่นะ เด็กน้อย(จุ๊บบบ)” ขนุนยื่นหน้าเข้ามากดจูบลงบนปากของผมเบาๆแต่เนิ่นนาน แล้วยิ้มให้อีกครั้ง ก่อนไป...เจ้าตัวส่งปลายนิ้วมานวดคลายความเขม็งเครียดตรงหว่างคิ้วและหน้าผากผมสักพัก...จนเมื่อเห็นว่าหน้าของผมราบเรียบไม่มีร่องรอยแห่งความกังวล...คนร่างเล็กก็ค่อยๆพาร่างที่มีหยดน้ำเกาะพราวเดินหายลับออกประตูห้องน้ำไป

“ฮะ...เดี๋ยวน็อตจะรีบตามออกไปเลยฮะ”  ผมรับปากออกไปทันที เพราะรู้ดีว่า ต่อให้คิดให้หัวแตกอย่างที่ขนุนเตือน...ผมก็คงจะคิดอะไรไม่ออกอยู่ดี เอาเป็นว่า...ทำสิ่งที่สำคัญที่สุดตรงหน้านี้ให้ลุล่วงไปก่อน แล้วค่อยเอาเวลาที่ขนุนนอนมาคิดหาหนทางกันอีกรอบ

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐