Ħ บน บาน ศาล รัก Ħ 14th Blessing || 27.06.2015

เนื่องจากตอนนี้ยาวแบบไม่น่าให้อภัย

เราขออนุญาตหักแบ่งเป็นสองท่อนนะคะ
ภาคต่อของเหตุการณ์วันนี้จะมาอัพให้อ่านกันวันอังคารค่ะ...

ไม่ต้องรอนาน แต่ก็ได้อารมณ์คิดถึงนิดๆหน่อยๆ จะได้ตื่นเต้นกันเนอะ

ยินดีต้อนรับนักอ่านหน้าใหม่ด้วยนะคะ

และขอมอบความรักให้แก่นักอ่านขาประจำทุกท่านค่ะ...

ขอให้อ่านเรื่องนี้ด้วยความสุขนะคะ ^^

รักชอบประการใด...ฝากความเห็นเอาไว้ได้เลยค่ะ

Ħ------------------------------------------------------------------------------------Ħ

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

||ประวัติความเป็นมาของ||

||ประเพณีเชื่อมความสามัคคี||

||วิศวะ & สถาปัตย์ฯ||

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

เมื่อนึกถึงบรรยากาศนอกห้องเรียนภายในรั้วมหาวิทยาลัยส่วนใหญ่ เรื่องสามัญที่รู้โดยทั่วไปประการหนึ่งซึ่งพบได้เกือบทุกหนแห่งคงหนีไม่พ้น  การที่นักศึกษาซึ่งสังกัดในคณะยอดนิยมอันเป็นแหล่งรวมมนุษย์เพศชายวัยกำดัดจำนวนมาก มักจะหาโอกาสชิงดีชิงเด่นเหนือนักศึกษาชายคณะอื่นอยู่เสมอ  ไล่มาตั้งแต่เรื่องขี้ผงจำพวกมองหน้าแล้วไม่ถูกชะตา ลากยาวมาถึงออกล่าหญิงทับพื้นที่กันโดยไม่ได้นัดหมาย สุดท้ายก็ลามไปกระทบความรู้สึกแบบอุปทานหมู่ หลังฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งกำชัยได้ครองถ้วยกีฬาบางประเภท อันเป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้เด็กต่างคณะเขม่นใส่กันอย่างไร้สติ

คู่กรณีลำดับต้นๆที่เราๆท่านๆต่างยินยอมพร้อมใจโหวตให้เป็นไม้เบื่อไม้เมาตลอดกาลปาวสาน โดยไม่ต้องเปิดป้ายขอคำใบ้ และไม่ต้องโทรศัพท์หาใครๆเพื่อเป็นตัวช่วย  ได้แก่...คณะทั้งสองแห่งผองสมุนเลวทั้งห้า... สถาปัตย์ฯ และวิศวะนั่นเอง

แต่ด้วยความชาญฉลาดของผู้ก่อตั้งมหาวิทยาลัยแห่งนี้ ซึ่งยกย่องความสามัคคีเป็นหนึ่งในคุณธรรมประจำสถาบัน  ผู้ใหญ่ทั้งหลายจึงได้ระดมสมองของเหล่าคณาจารย์ประจำสองคณะ มาร่วมกันหาแนวทางสกัดกั้นปัญหาไม่ลงรอยกันของเด็กๆในปกครองมาตั้งแต่ยุคเริ่มแรกแตกหน่อบ่มเพาะชื่อเสียงอันดีงามของมหาวิทยาลัย  สุดท้าย...กุศโลบายที่หมายสร้างน้ำหนึ่งใจเดียวกันระหว่างเด็กๆแห่งสองคณะใหญ่ ซึ่งเต็มไปด้วยกลิ่นอายของฮอร์โมนเทสโทสเตอโรน กับอีโก้ข้นคลั่กก็ปรากฏตัวในรูปประเพณีเชื่อมความสามัคคีที่จัดขึ้นเป็นพิเศษระหว่างคณะ ซึ่งจะประกอบไปด้วยสามกิจกรรมย่อยอันมีจุดประสงค์ปลีกย่อยแตกต่างกันออกไป

โดยกิจกรรมย่อยทั้งสามที่จะถูกจัดขึ้นทุกๆปีนับตั้งแต่ยุคบุกเบิกมหาวิทยาลัยเมื่อเกือบเจ็ดสิบปีที่แล้วนั้น จะมีขึ้นทุกๆสองเสาร์ – อาทิตย์ก่อน และหลังวันลอยกระทง เพื่อไม่ให้กระทบต่อการเรียนการสอนของนักศึกษาและอาจารย์   ด้วยเงื่อนไขที่ว่า เด็กๆทุกคน...ทุกชั้นปีผู้มีเกียร์และหน้าจั่วประทับอยู่ในสายเลือด ต้องได้เป็นส่วนหนึ่งของทุกกิจกรรมย่อยที่จะเกิดขึ้นภายใต้ประเพณีอันแยบยลนี้   ได้แก่...

...วิ่งห้าขาสามคนอลวนพี่เต็กน้องเกียร์...

กิจกรรมเบิกฤกษ์ที่มุ่งหมายให้เด็กๆจากทั้งสองคณะได้มีโอกาสถักทอความสัมพันธ์อันดีระหว่างกันแบบถ้วนทั่วทุกตัวคนจากระดับเล็กที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ โดยสภานักศึกษาประจำมหาวิทยาลัยจะเป็นโต้โผใหญ่ผู้ให้การสนับสนุนด้านสันทนาการ สวัสดิการ รวมไปถึงการเตรียมงานทั้งหมดตั้งแต่การแข่งวิ่งช่วงเช้า ไปจนถึงคอนเสิร์ตสังสรรค์เป็นการภายในช่วงเย็นย่ำค่ำคืน  ประมาณว่า...ขอแค่หายเมาขี้ตาแล้วเอาตัวมาร่วมเล่นเกมอย่างเต็มที่ ก็จะมีดนตรี อาหารว่าง อาหารกลางวันและดินเนอร์มื้อใหญ่ปิดท้ายแถมให้เป็นรางวัลกันฟรีๆ

...ลอยกระทงสุขสันต์  วิดวะออกร้าน  ‘ถาปัตย์บริบาลสุข...

กิจกรรมระดมทุนเข้าสโมสรประจำทุกๆคณะในวิทยาเขต ซึ่งกรรมการพิเศษจากส่วนกลางจะนำตัวเลขเงินได้ของเฉพาะสองคณะนี้มาเป็นตัวชี้วัดความสร้างสรรค์และความร่วมแรงร่วมใจภายในทีม  เนื่องจากทางมหาวิทยาลัยเปิดกว้างให้คนนอก รวมทั้งเด็กๆจากสถาบันการศึกษาอื่นๆในละแวกใกล้เคียงได้มาร่วมสนุกกันอย่างพร้อมหน้า... นับเป็นงานออกร้านคืนวันลอยกระทงที่ใหญ่โตและสนุกสนานที่สุดในย่านไกลปืนเที่ยงแห่งนี้เลยก็ว่าได้

...แข่งบอลแข่งวาสนานั้นไซร้  ไร้ถ้วยชะเอิงเอย...

กิจกรรมปิดท้ายในเย็นวันอาทิตย์หลังลอยกระทง อันเป็นโอกาสให้เหล่าเด็กชายได้ระบายฮอร์โมนเพศพ่ออย่างถูกต้องและเหมาะสม โดยผู้ชนะจะไม่ได้รับรางวัลใหญ่ใดๆกลับไป นอกจากความภูมิใจ น้ำใจนักกีฬา ความสนุกสนานเฮฮาของแสตนเชียร์ กับพาเรดขำขันที่สองคณะจะจับประเด็นร้อนมาล้อเลียน ชิงไหวชิงพริบตอบโต้ซึ่งกันและกันเรียกเสียงฮือฮาจากคนในสนามได้เป็นอย่างดี  ซึ่งกิจกรรมนี้ได้รับความนิยมล้นหลามจากชาวโซเชี่ยล รวมทั้งสปอนเซอร์เจ้าใหญ่ๆในประเทศทั้งหลายแหล่ที่แห่กันมาสนับสนุนในรูปของเม็ดเงินมหาศาล

ซึ่งกิจกรรมย่อยสองรายการสุดท้าย ถูกใช้เป็นตัวเร่งให้นักศึกษาแต่ละคณะงัดเอาของดีที่มีติดตัวออกมาแสดงให้อีกฝ่ายได้ประจักษ์อย่างถูกที่ถูกเวลาภายในเวลาอันจำกัด และนั่นจะนำพาความยอมรับนับถือจากก้นบึ้งของจิตใจมาสู่เด็กๆจากอีกคณะได้โดยไม่มีความรุนแรงแฝงอยู่... เพราะระหว่างช่วงเตรียมงาน เด็กทั้งสองคณะจะเหนื่อยและตายไปเองก่อนจะได้พะบู๊กับอีกฝ่าย

ที่อุตส่าห์เกริ่นมาเนิ่นนานบานเบือเสียขนาดนี้...

ก็เพื่อให้ทุกท่านเข้าใจตรงกันถึงเหตุการณ์ใหญ่ที่กำลังจะเกิดขึ้นกับเหล่าสมุนเลวทั้งห้า และรุ่นพี่ทั้งสาม...

ฌาน ฌอน สกล บ๊วย กังฟู และด้วง...หกขุนกระบี่ไร้น้ำใจผู้ไม่เคยอาสาสานต่อหรือรับผิดชอบหน้าที่ใดๆอย่างเป็นกิจลักษณะ ทว่ากลับไม่มีมนุษย์หน้าไหนบังอาจใส่ไคล้ให้ร้ายหรือทำลายด้วยลมปาก นั่นอาจเป็นเพราะ...ไม่มีใครกล้าท้าทายฤทธาอภินิหารของขั้วอำนาจไสยศาสตร์มนตร์ดำจัดหนักภายใต้การนำของฝาแฝดพี่ฌานน้องฌอน  อีกทั้งยังไม่เคยมีใครหากังฟูกับด้วงเจอหากทั้งสองไม่ต้องเข้าเรียน

เรื่องราวที่จะสอดแทรกเข้ามาระหว่างช่วงเวลาอันหนักหน่วงของการล้างพรให้อดีตเดือนมหาลัย ผู้ชดใช้และกู้ศักดิ์ศรีให้แก่คนเหนือดวงทั้งหกด้วยการเป็นศูนย์หน้าตัวจริงของทีมฟุตบอลวิศวะ ปะทะกัปตันทีมฟุตบอลอันอ่อนเปลี้ยของสถาปัตย์ฯอย่างโอปป้าเต๋อผู้กรังนำแต่ไม่ล้ำหน้า จะนำมาซึ่งผลลัพธ์และความวุ่นวายแบบไหน...

คงต้องรอให้กิจกรรมแรกอุบัติขึ้นในอีกไม่กี่อึดใจข้างหน้านี้เสียก่อนล่ะมั้ง

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

The 14^th Blessing

ห้าขาประเพณี... เพื่อนพ้องน้องพี่สามัคคี (ตรงไหน?)

 (( ประกาศครั้งที่หนึ่ง...

ขอให้สมาชิกของแต่ละทีมมาตั้งแถวตามลำดับที่จัดเอาไว้ให้ ภายในครึ่งชั่วโมง

หากใครเบี้ยวหนีกลับหอไปนอน

จะได้รับการโจษขานจนชั่วลูกชั่วหลานว่า ‘อ่อน’

จนไม่เหลือหน้าย้อนกลับมาเรียนถาปัตย์ เรียนวิดวะให้อับอายสายรหัสได้อีก

เพราะฉะนั้น...

พ่อแม่พี่น้องชาวเต็กเกียร์ที่รักทั้งหลาย

อย่าอู้ครับ  รีบมาเข้าแถวรับกรรมกันเสียดีๆ!!))

“ไอ้เหี้ยเต๋อ... ทำไมมึงถึงเจ๋อมาอยู่ทีมเดียวกับกูได้เนี่ยะ?...

.

...มึงติดสินบนทีมสันฯแล้วแอบโกงฉลากหรือยังไง?” กังฟูแหวใส่หนุ่มร่างหมีที่มายืนเสนอหน้าข้างๆกันหลังจากประกาศจากส่วนกลางจบลง   

การได้มาเจอหน้าอีกฝ่ายใกล้ๆทั้งที่ไม่ได้เตรียมใจมาก่อน ทำให้หัวใจอ่อนๆของหนุ่มตัวเล็กสั่นสะท้าน   

ก็จะอะไรล่ะถ้าไม่ใช่เพราะตั้งแต่วันที่ได้โทรศัพท์คืนจากเต๋อ กังฟูก็เผลอติดกับแผนชวนทะเลาะหาเรื่องต่อล้อต่อเถียงของอีกฝ่ายโดยไม่รู้ตัวอยู่หลายชั่วโมงต่อวัน 

ไม่สิ อธิบายแบบนั้นคงจะไม่ถูกต้องนัก... 

จริงๆต้องบอกว่า...ทั้งคู่หาเรื่องด่ากันผ่านตัวอักษรตลอดเวลาตั้งแต่ตื่นลืมตายันก่อนนอนเลยต่างหาก

พอต้องมาเจอหน้าอีกฝ่ายหลังจากขุดความทรงจำเมื่อครั้งที่ยังต่อยตีกันไม่ได้ขาดมาจาระไนจนไม่เหลือซาก

กังฟูก็เกิดรู้สึกกระดากจนเกือบจะเข้าหน้าเต๋อไม่ติด  

แต่ดูเหมือนหนุ่มร่างหมีจะไม่คิดแบบเดียวกันกับพี่ชายตัวเล็กของอดีตเดือนมหาลัย...

“อ้าวไอ้เหี้ยเตี้ย ไหงพูดจาหมาๆเที่ยวกล่าวหาคนอื่นแบบนั้นล่ะวะ?...

...ก่อนจะหน้าแหกเพราะเห่าไม่รู้เรื่องรู้ราว มึงช่วยลดความง่าวแล้วเบิ่งตาดูฉลากในมือกูเสียหน่อยดีไหม?...

.

.

...เป็นยังไง?...ชัดไหม?... ห้าห้าสาม...

...หมายเลขอัปยศที่นำพาให้กูต้องมาเจอหน้าไอ้เตี้ยสุดทรามอย่างมึง ทั้งๆที่กูไม่ได้รู้เรื่องห่าอะไรเลย” เต๋อที่วันนี้ใส่หมวกแก็ปปิดใบหน้าหล่อเหลาไปครึ่งหนึ่ง ยื่นกระดาษแผ่นเล็กๆที่มีตัวเลขเหมือนเลขสามตัวในฉลากของกังฟูเป๊ะๆให้อีกฝ่ายดู  

แม้จะสบายอุราและเริงร่าเป็นพิเศษเมื่อพบว่า ผู้ที่มายืนคอยท่าเขาอยู่ตรงจุดตั้งแถวใกล้ๆกับบริเวณปล่อยตัวนั้น

เป็นหนุ่มร่างเล็กที่เขาคอยหาโอกาสแกล้งให้โมโหผ่านตัวประโยคยอกย้อนค่อนแคะตลอดช่วงเวลาที่ไม่ได้เจอหน้ากัน... 

แต่ความหึงหวงกลับมีอานุภาพรุนแรงยิ่งกว่าความคิดถึงหลายเท่าตัว...

ระหว่างลอบชื่นชมใบหน้าเหลอหลาจนน่าเอ็นดูของคู่อริตลอดกาล หนุ่มร่างหนาก็ยืนกอดอกปั้นหน้าถมึงทึงประหนึ่งยักษ์วัดแจ้ง แล้วจัดแจงส่งสายตาอาฆาตแค้นให้กับไอ้ตัวผู้ที่แอบดูคนตัวเล็กผิวขาวโอโม่หน้าตาโมเอ้ข้างๆอย่างไม่กลัวตาย...

นี่ถ้าเขาเผาไอ้พวกขี้เสือกรนหาที่ให้กลายเป็นจุณด้วยดวงตาได้ สถิติของคนตายคงเลยครึ่งของผู้เข้าแข่งขันทั้งหมดไปแล้ว

“ซวยฉิบหาย...

.

...ลำพังไอ้เหี้ยเต๋อหน้าแก่ก็ทำกูก็แทบจะกระอักเลือดตายด้วยความอับอายเต็มที่แล้ว...

...ถ้าไอ้ตัวที่เหลือยังจะเป็นเด็กเต็ก...กูต้องได้ไปไหว้พระเก้าวัดเก้าจังหวัดเพื่อล้างเสนียดจัญไรให้พ้นตัวแหงๆ!!”กังฟูแสร้งแดกดันคนร่างหมีที่กระชับพื้นที่เข้าหาตัวเองมากขึ้นทีละนิด จังหวะนี้...เต๋อคิดจะสร้างแลนด์มาร์กขับไล่ไอ้พวกเดนตายจากสายตาประหัตประหารเมื่อครู่ของเจ้าตัวไปให้พ้นหน้าโดยเด็ดขาด

เรื่องน่าแปลกก็คือ นอกจากพี่ชายอดีตเดือนมหาลัยจะไม่กระถดตัวหนีอีกฝ่ายไปไหน

ชายหนุ่มยังทำเฉไฉหันไปถามเพื่อนรักที่ยืนประกบอยู่อีกข้างโดยไม่คิดขัดขวางความตั้งใจของร่างสูง ซึ่งตอนนี้โผล่มายืนซ้อนแนบชิดแผ่นหลังของตนจนสัมผัสได้ถึงไอร้อน และกลิ่นอาฟเตอร์เชฟอ่อนๆจากเรือนกายของอีกฝ่าย  

“ด้วง!! มึงได้เลขอะไร?” คนถามยื่นหน้าไปส่องฉลากของเพื่อนรักที่ยืนหน้าหมองเหมือนคนท้องร่วงมาทั้งคืน

“เราได้ลำดับที่ห้าห้าสี่น่ะ พลาดไปแค่เลขเดียวเอง... น่าเสียดายจัง”

อารามกลุ้มใจ...หนุ่มผมยาวจึงไม่ทันได้สังเกตความผิดปกติของตำแหน่งการยืนของเต๋อ  

ด้วงเหวอไปไม่น้อยเมื่อสัญลักษณ์บอกจำนวนในฉลาก คลาดจากเลขสามตัวของกังฟูไปแค่เพียงตัวเดียว...

.

.

ไม่จริงหรอก ต่อให้เป็นเลขอื่น ชายหนุ่มผมยาวก็ช็อคอยู่ดี...  

เพราะความฝันขั้นเลวสุดกำลังเกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาทั้งที่ยังลืมตากลางแดดอ่อนๆตอนเช้าตรู่แท้ๆ

 กล่าวคือ...แทนที่จะได้แยกกังฟูออกจากเต๋ออย่างที่หมายมั่นเอาไว้  

แต่เบอร์ที่ศัตรูหัวใจจับได้ ดันเปิดโอกาสให้อีกฝ่ายทำทุกๆกิจกรรมร่วมกับกังฟูตลอดทั้งวัน

ถึงอย่างนั้น ความอนาทรร้อนใจของด้วง...กลับไม่ได้ส่งผลกระทบต่อคนทั้งโลก รวมไปถึงคนเหนือโลกอย่างสกล คนเห็นผี

ที่ดูจะกระดี๊กระด๊าออกนอกหน้า ตั้งแต่รู้ว่าสมาชิกผู้ร่วมทีมวิ่งห้าขาสามัคคีมีใครบ้าง

“จะเสียดายทำไมครับคุณพี่ด้วง...

...ผมว่าการที่คุณพี่ด้วงได้ร่วมทีมกับพวกผมเป็นเรื่องดีมากกว่าน่าเสียดายนะครับ...

...เพราะโอกาสที่คุณพี่ด้วงจะได้สัมผัสตัวตนของน้องสกลและพี่ฌานผู้หาญกล้าบารมีเหนือผืนนภาจรดโลกบาดาลอย่างใกล้ชิดแบบนี้ คงไม่มีตกลงมาใส่หน้าคุณพี่ด้วงบ่อยนัก... 

.

...คุณพี่ด้วงคงจะยังไม่รู้สินะครับว่า พ่อค้าของแปลกในสวนจตุจักรยังเคยคิดจะมาจับตัวพี่ฌานไปขายทอดต่อให้พิพิธภัณฑ์ริปลียส์เพื่อจัดแสดงมาแล้ว...เห็นไหมครับว่าพี่ฌานของผมนี่เพ็ดดีกรีระดับพรีเมี่ยมแค่ไหน” สกลคุยโอ่ด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ ผิดกับหน้านิ่งบ่งความรู้สึกไม่ได้ของแฝดพี่ผู้เสียหายที่ถูกพาดพิงในทางเสียๆหายๆ

“ที่พูดมานี่สรรเสริญพี่ฌานแน่ใช่ไหมครับ?...

.

...แล้วเพ็ดดีกรีนี่มันยังไง?...

...ถ้าไม่รีบตาย รบกวนระวังคำพูดหน่อยนะครับแว่น”  ฌานปรามเพื่อนหน้าแว่นแบบไม่จริงจังนัก เนื่องจากชายหนุ่มกำลังดื่มด่ำกับบรรยากาศโดยรอบที่คึกคักเหลือกำลัง  

ปีที่แล้วขณะที่ยังเป็นเฟรชชี่...แฝดพี่กลับต้องพลาดการร่วมเล่นเกมๆนี้ไปอย่างน่าเสียดาย

หลังจากเด็กวิศวะที่จับฉลากได้เลขเดียวกับแฝดพี่ทั้งสองหน่อ พร้อมใจกันกระโดดลงบ่อหน้ามหาลัย แล้วว่ายน้ำหายลับไปแบบไร้ร่องรอย... ชะรอยจะเป็นเพราะออร่าสยบมวลมนุษย์ให้หมอบกราบของชายหนุ่มผู้นี้แน่ทีเดียว

กลับกัน...แม้จะถูกแฝดพี่ติติงซึ่งซึ่งหน้า แต่พ่อมหาฯกลับไม่นึกติดใจใส่อารมณ์อย่างทุกครั้ง 

หนุ่มแว่นเว้นวรรคการเปล่างวาจาเพื่อสูดลมหายใจครู่หนึ่ง แล้วจึงเอ่ยเสียงดังด้วยความผยองพองขนจนน่าถีบ

“เมื่อวิเคราะห์ดูหน่วยก้านของเราทั้งสามคนอย่างถี่ถ้วนแล้ว น้องสกลบอกคุณพี่ด้วงได้เลยว่า...

.

...ห้าห้าสี่ของพวกเราจะต้องคว้าอันดับต้นๆของการแข่งขันครั้งนี้มาครอบครองได้แน่ๆ อ่ะเหอ เหอ เหอ”

ด้วยเชื่อมั่นในศักยภาพของเพื่อนร่วมทีมทั้งสองที่จะร่วมทำการแข่งขันวิ่งห้าขาในปีนี้อย่างเต็มเปี่ยม  

สกลจึงกล้าลุกขึ้นมาสลัดคราบพ่อมหาฯหน้าแว่นผู้สงบเสงี่ยม เพื่อเตรียมสยายปีกผงาดกว้างอย่างไม่เห็นหัวผู้ใด

ความลำพองใจทำให้สกลเบ่งอกไก่แฟ่บๆ กู่ก้องประกาศศักดาและท้าทายผู้ร่วมแข่งขันทีมอื่นๆกลายๆไปเมื่อครู่

ซึ่งจะว่าไป ไอ้ท่าทางเหมือนเด็กผู้ชายท้าแข่งเยี่ยวไกลอวดกันแบบที่สกลทำอยู่นี่ ควรปล่อยให้ผ่านสายตาไปร้อยลี้พันลี้ มากกว่าจะเก็บเอามาใส่ใจให้รกสมอง... เว้นแต่คนที่ตอบสนอง จะมีวุฒิภาวะทางอารมณ์ไม่หนีจากผู้พูดสักเท่าไร...

.

.

...อ้าว! นายไม่คิดอย่างนั้นหรอกเหรอเต๋อ?!

“หึ! อย่ามาทำมาเป็นฝอยหน่อยเลยไอ้สัดแว่น  ทีมกูน่ะแมนๆทั้งนั้น... จริงป่ะเหี้ยเตี้ย?” เต๋อแสยะยิ้มพลางข่มกลับโดยลากเอากังฟูที่ยืนหน้าง้ำดำทะมึนเข้ามามีเอี่ยวด้วย...  หนุ่มร่างหมีแอบเห็นว่าคนตัวเล็กดูหงุดหงิดติดลมบน  เลยหาทางแหย่เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายคิดลบจนหมดความอดทนไปเสียก่อน

“ใครทีมมึง?!! กูบอกเมื่อไรว่าจะยอมลดตัวไปผูกขาติดกับอุ้งตีนขนยุ่บของมึง?...
.

.อี๋!!! แค่นึกถึงกูก็แขยงจะแย่”   พูดจบ เจ้าของริมฝีปากแดงฉ่ำน่าขย้ำก็ปรายตาลงมองขาของหนุ่มร่างหมี แล้วกระเถิบหนีด้วยทำท่ารังเกียจอีกฝ่ายเสียเต็มประดา...ซึ่งท่าทางไว้ตัวแบบนี้ล่ะ น่าแกล้งนัก!!!

“ธธธธธธธธโธ่! ขากูมันน่าโชว์มากกว่าขาไก่ไร้ข้อของมึงก็แล้วกัน...

.

.

...สาบาน...

...นี่มึงกำลังยืนชี้หน้ากูอยู่จริงๆใช่ป่ะ?!...

...รู้ใช่ไหมว่า มันไร้มารยาทมาก หากจะด่ากราดคนอื่นจากมุมต่ำเรี่ยพื้นแบบนั้นน่ะ หึ หึ หึ” ระหว่างขอดเกล็ดกังฟูออกสื่อ เต๋อก็แอบเหลือบดูขาตัวเองเทียบกับขาขาวเนียนไร้ขนที่โผล่พ้นกางเกงขาสั้นพอดีเข่าของอีกฝ่าย โดยไม่ลืมนับเลขหลักหมื่นในใจ เพื่อตั้งสติไม่ให้จิตด้านมืดเตลิดไกลไปถึงภาพที่เคยเห็นในห้องน้ำโรงอาหารกลาง  ซึ่งสีหน้าโกรธจัดราวต้องการจะกัดทึ้งให้ร่างเต๋อแหลกเป็นเสี่ยงๆของกังฟูช่วยเบี่ยงความสนใจของชายหนุ่มร่างใหญ่กว่าได้เป็นอย่างดี

“ไอ้สัดเต๋อ! พ่อมึงตาย!!!” กังฟูคำรามก้อง สองขาสั้นๆสาวกลับเข้าหาเต๋อที่ยืนทำหน้าเย้ยหยันด้วยความเมามันในหัวใจ

เมื่อฟูซิลล่าพร้อมจะดาหน้าเข้าถล่มเมืองให้ราพณาสูร

ก็ถึงคราวที่เหล่าสมุนแห่งเทพต้องออกทำหน้าที่พิทักษ์ความสงบให้กับโลกอีกครั้ง   

นำทีมโดยควิกซิลแว่น...ผู้เป็นประหนึ่งแขนขวาหน้าชั่วประจำตัวพ่อมดขาวซารูฌานที่เห็นท่าไม่ดี จึงออกอุบายสกัดดาวรุ่งไม่ให้ฟูซิลล่าเข้าปะทะตัวเมืองอย่างเร็วรี่สมกับเป็นเจ้าแห่งความปากไว

“เอ๊ะ!... ใครเห็นบ๊วยกับคุณธันวาผ่านไปผ่านมามั่งอ่ะครับ?” สกลจงใจถามเสียงดังแล้วจึงเว้นช่องไฟเพื่อให้ความสนใจของทุกคนช่วยทำงาน

“ผมไม่เห็นสองคนนั่นขยับห่างกันไปไหน ตั้งแต่ก่อนจับฉลากอันดับผูกขาเลยนะเนี่ย...

.

...พิโธ่พิถัง! ไม่รู้เพื่อนผมจะยังพอยั้งใจไม่ยอมให้คุณธันวาลากไปกินในน้ำได้ไหมนะ” หนุ่มหน้าแว่นสวมบทบาทแม่ผู้ที่เพิ่งจะนึกเป็นห่วงเป็นใยในความปลอดภัยของลูกสาวที่หนีตามผู้ชายไปได้หลายปี สุดท้าย...ละครดราม่าฉากนี้ก็ทำให้กังฟูเผลอตัวซึ้งตามจนได้

“ด้วง...มึงเห็นไอ้เก็กกับไอ้เด็กบูบู้ไหม? พวกแม่งแอบไปอี๋อ๋อลับๆล่อๆกันอยู่ที่หลืบไหนวะ?” กังฟูโวยวายเสียงดังด้วยความหงุดหงิดที่มัวแต่คิดเรื่องตัวเองจนไม่เป็นอันกีดกันน้องชายให้อยู่ห่างจากไอ้เด็กบูบู้จอมมารยาขาวางแผน...  

.

.

ไม่ได้การล่ะ ขืนปล่อยเอาไว้แบบนี้เห็นทีจะยิ่งแย่!!!!

เพื่อไม่ให้การอุทิศเวลาในการอ่านหนังสือพระเครื่อง และแรงกายที่มีอยู่น้อยนิดตามขนาดตัวต้องสูญเปล่า

เขาจะต้องปรี่เข้าไปขัดขวางสองคนนั่นโดยไม่ยอมให้คลาดสายตาตลอดเกมปัญญาอ่อนของสองคณะในปีนี้ให้จงได้

“เรียกหาเก็กกับบูบู้เหรอเฮีย?” ไม่ต้องรอให้ใครจุดธูปเรียก อยู่ๆไอ้รูปหล่อที่หายหน้าไปนานสองนานก็โผล่มายืนยิ้มแป้นตรงหน้ากังฟู ราวกับแอบหลบอยู่ใต้แผ่นหญ้าเทียมตรงลานคอนกรีตข้างๆ โดยด้านหลังของเก็กคือบ๊วยที่อดีตเดือนมหาลัยใช้ตัวมาบังกั้นไว้ เพื่อไม่ให้คนตัวเล็กกว่าต้องยืนเผชิญหน้ากับพี่ชายของตนตรงๆ

“มึงหายไปไหนมา?” คนเป็นพี่ใช้เวลาคาดคั้นน้องที่ตัวโตกว่าด้วยหน้าตาเอาเรื่องอยู่ไม่ถึงเสี้ยววินาที ก่อนจะหันไปเปิดฉากจิกกัดบ๊วยที่ยังงงกับความไม่มั่นคงของกังฟูต่อทันที... อย่างนี้สินะที่เขาบอกกันว่า เลือดข้นกว่าน้ำ

 “ไอ้บูบู้ มึงแอบพาน้องกูไปทำมิดีมิร้ายที่ไหน...บอกมานะ!!” กังฟูตวัดสายตามองเหยียดบ๊วยตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่มีหรือที่พ่อพระเอกจะทนให้พี่ชายใจร้ายโขกสับแฟนในนามของตัวเองต่อหน้าต่อตาได้อย่างใจโดยไม่ทำอะไรสักอย่าง... พักหลังๆ การปกป้องคนตัวเล็กกว่ามักจะเกิดขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติแบบที่อดีตเดือนมหาลัยไม่ต้องอาศัยบท

“บูบู้ไม่ได้ทำอะไรเก็กหรอกเฮีย เก็กต่างหากที่อยากทำบูบู้ใจแทบขาด แต่บูบู้ไม่อยากชิงสุกก่อนห่ามเลยห้ามเก็กไว้” สุดหล่อออกหน้ารับแทนแฟนกำมะลอด้วยการโกหกพกลมสั่งสมข่าวลือไปเรื่อย... เรื่องปกป้องบ๊วยน่ะก็ใช่ แต่การทำให้พี่ชายหมั่นไส้ก็ขาดไปไม่ได้

“ไอ้เหี้ยเก็ก! มึงนี่นะ!!!” กังฟูปรี๊ดถึงขีดสุดจนหลุดชี้หน้าด่าน้องชายตัวเอง

“เก็กล้อเล่นน่ะเฮีย...เห็นเฮียเครียดๆเลยอยากให้อารมณ์ดี” กังฟูตอบโต้น้องชายด้วยการจิกตาใส่ด้วยใจความว่า ‘ดีพ่อง!’  จนไอ้คนน้องหลุดยิ้ม “ที่หายไปเพราะเก็กพาบูบู้ไปตามหาสมาชิกอีกคนที่เหลือของทีมมาน่ะครับ”  เก็กพยักเพยิดให้รุ่นน้องตัวแถมที่เขาดักได้ตรงทางเข้าก้าวออกมาแสดงตัวต่อหน้าทุกคน

ระหว่างนั้น...อดีตเดือนมหาลัยก็หันไปส่งยิ้มทรงเสน่ห์ให้บ๊วยด้วยความตั้งใจ หาใช่เพื่อปั่นป่วนความรู้สึกของกังฟู

จากนั้นจึงปรายสายตาเหี้ยมเกรียมสลับไปจ้องหน้าหนุ่มน้อยท่าทางเด๋อด๋าที่ถูกทั้งสองตามหาจนเจอ

 เขาอยากแน่ใจว่าไอ้เด็กนี่จะไม่เผลอเหลือบตามองบ๊วยที่ส่งยิ้มอย่างน่ารักน่าใคร่ให้ตัวเขาชื่นชม...

.

.

มิติลี้ลับที่ล่อลวงให้ชายหนุ่มหลงทางเข้าไปหลังจากเปิดใจมองบ๊วยดีๆ ช่างมีเสน่ห์จนยากเกินถอนตัว...

จนชายหนุ่มนึกกลัวจนไม่อยากให้คนอื่นตามเข้ามาแย่งเนื้อชิ้นงามที่เพิ่งตามเจอชิ้นนี้ไปจากอก  

เพราะคนหล่อที่ต้องนก...คือเรื่องตลกที่ร้ายกาจสุดๆ

“อย่าบอกนะว่าพวกมึงสองคนได้อยู่ด้วยกัน?!!” กังฟูเอ่ยขัดมโนภาพวาบหวามของเก็กด้วยน้ำเสียงติดฉิว

“ใช่เฮีย... เนี่ยะ...เบอร์ห้าห้าห้าอ่ะ ทำไมเหรอ?” ชายหนุ่มทั้งสามคนซึ่งนำทีมโดยอดีตเดือนมหาลัยหงายฉลากของตนที่มีตัวเลขเหมือนกันทุกกระเบียดให้ทุกๆคนในที่นั้นดูโดยพร้อมเพรียง เลขห้าที่เรียงต่อกันเป็นพรืดพาลทำให้กังฟูรู้สึกเหมือนโดนบ๊วยหัวเราะเยาะใส่ด้วยความสะใจ

“ไอ้สัด!! มึงต้องเส้นพวกทีมสันฯกันแน่ๆ  ไม่งั้นมึงคงจับไม่ได้เลขเดียวกันอย่างนี้หรอก” รุ่นพี่ร่างเล็กฟาดงวงฟาดงา ...

...อะไรวะ? ทำไมทุกอย่างมันลงตัวเหมือนหวยล็อค??!! 

ทีมไอ้เก็กยิ่งแล้วใหญ่...เห็นหน้าสมาชิกแล้วชวนให้พูดไม่ออกบอกไม่ถูก 

กังฟูรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากลบางอย่างที่ไม่มีทางพิสูจน์ได้... ต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลังที่เขาหยั่งไม่ถึงแอบซ่อนไว้แน่ๆ

“หรือพวกมึงจะเล่นของถูฉลากให้เลขออกมาตรงกัน?!” พี่ชายอดีตเดือนมหาลัยเดาสุ่ม วาจาที่เปล่งโดยไร้ซึ่งเหตุผลหนุนนำ พลอยทำให้หนุ่มหน้าแว่นอดยื่นปากมาเหน็บรุ่นพี่ร่างเล็กเบาๆไม่ได้ แม้จะรู้แก่ใจว่า...การปรามาสอีกฝ่าย คือ หนทางแห่งความตายแบบเฉียบพลันก็เถอะ

“เอะอะก็ไสยศาสตร์ครองโลกตลอดศกอ่ะคนเนี้ยะ” สกลจีบปากจีบคอพองามตามระดับความหมั่นไส้แบบไม่จริงจังนัก

“มึงว่าอะไรห๊ะไอ้สัดแว่น?” กังฟูหันไปสวดภาณยักษ์ใส่หนุ่มหน้าแว่นทันทีเหมือนมีองค์ลงมาประทับ  แต่ลีลาการต่อปากต่อคำอันเหนือชั้นที่ได้รับการฝึกฝนมาเป็นแรมปี ทำให้ควิกซิลแว่นยืนหยัดต่อสู้กับฟูซิลล่าได้อย่างสมน้ำสมเนื้อ

“ปละ ปละ เปล่าครับคุณกรกฏ...

...แต่ขอประทานโทษเถอะครับ...

...ด้วยความเคารพ ว่างๆคุณกรกฏควรแวะไปปรึกษาจิตแพทย์เสียหน่อยนะครับ...

.

...ป๊าผมเคยบอกว่า คนที่มีอาการหูแว่ว...คือคนที่ส่อแววว่าใกล้บ้าโดยไม่ต้องอาศัยหมามากัดเลยนะครับ” สกลตอบหนุ่มรุ่นพี่ร่างเล็กด้วยการตีหน้าสลด...แต่นั่นกลับไม่ช่วยลดความรุนแรงของเนื้อหาที่เพิ่งเอ่ยได้แม้แต่นิดเดียว  

ก่อนเรื่องทั้งหมดจะบานปลายไปเป็นการวางมวย เจ้าพ่อไทรทองผู้เป็นตัวการของฉลากจัดตั้งตามแผนจัดทีมของเทวบุตรอีกองค์ผู้เป็นที่รัก ก็เป่าหูโฆษกส่วนกลางให้กรอกเสียงประกาศออกหน้าไมค์เรียกความสนใจจากทั้งหมดได้อีกครั้ง...ดูเหมือนพลังของเจ้าพ่อจะถูกใช้ไปในทางที่ผิด เพื่อช่วยชีวิตสกลให้รอดพ้นจากโทษประหารอย่างไรก็ไม่รู้

 (( เอาล่ะครับ ขอให้แต่ละทีมมาตั้งแถวรอตามลำดับที่ตอนนี้เลยนะครับ

เดี๋ยวอีกสักครู่...สวัสดิการกลางจะเดินไปแจกผ้าผูกขาสมาชิกในทีมเอาไว้ด้วยกัน

หลังจากนั้น...แต่ละทีมต้องไม่ลืมว่า แถบยางที่ใช้มัดขาของสมาชิกทั้งสามคนจะต้องไม่ขาดก่อนถึงเส้นชัย

และจะไม่มีสมาชิกคนไหนของทีม ล้มหายตายจากไปก่อนการแตะเส้นชัย...

ก่อนออกสตาร์ทอยู่ท่าไหน...ตอนเข้าเส้นชัยก็ต้องอยู่ท่านั้นกับเพื่อนร่วมทีมหน้ามันคนเดิมนะครับ))

“อ่าวเฮ่ย! แล้วมึงมายืนเงียบๆอยู่นี่ตั้งแต่เมื่อไรไอ้หัวจุก?” เต๋อสะดุ้งสุดตัวเมื่อหันไปอีกด้านแล้วเจอกับฌอนที่ยืนนิ่งๆไม่พูดไม่จาตั้งแต่ก่อนที่ทั้งฟูและเต๋อจะมายืนด่ากันปาวๆเสียอีก

“ผมก็อยู่ตรงนี้พร้อมๆกับพี่และคุณกังฟูน่ะแหละครับ... อันดับที่ห้าห้าสามน่ะ”แฝดน้องยืนยันคำตอบด้วยการกางฉลากให้ทั้งเต๋อและฟูดู พี่รหัสบ๊วยถึงกับกลั้นหัวเราจนร่างสั่นพลันชำเลืองมองหน้าของคนตัวเล็กที่โกรธจัดจนหน้าขึ้นสีแดง

“โอ๊ยยยยยย!!! ใครก็ได้ช่วยกูด้วย ทำไมกูต้องซวยมหาซวยแบบนี้ด้วยวะสัดเอ๊ย!!!” กังฟูสบถลั่นให้กับชะตากรรมอันน่าขันของตัวเอง

“ฟู...ใจเย็นๆก่อนนะ ฟูไม่ได้ซวยอยู่คนเดียวหรอก... ทางเราก็แย่ไม่แพ้กันเท่าไร” ด้วงพยายามปลอบใจเพื่อนรักด้วยการยกวิบากกรรมของตัวเองขึ้นมาเป็นกรณีศึกษา เพราะดวงของเขาช่วงนี้นับว่าแย่กว่ากังฟูอยู่หลายเท่า...ลำพังแค่ต้องเอาตัวไปยืนข้างๆสกล ก็ชวนให้หมองหม่นและรู้สึกสนใจในการทำอัตวินิบาตกรรมขึ้นมาเสียเฉยๆ แต่นั่นเทียบไม่ได้เลยกับการต้องวิ่งเคียงบ่าเคียงไหล่กับชายหนุ่มปลิ้นปล้อนไว้ใจไม่ได้อย่างฌอน

“เออๆ กูเห็นใจทั้งตัวเองและทั้งมึงเลยด้วง  ยังไงมึงก็ต้องเอาตัวให้รอดนะ จะได้กลับห้องไปนอนผึ่งพุงกันเสียที เบื่อหน้าไอ้เหี้ยนี่ฉิบหายแล้วว่ะ” คนพูดตัวเล็กปรายตามองเต๋อที่แสยะยิ้มอยู่ติดไหล่...ดูทรงแล้ว คงจะไม่ขยับเขยื้อนไปไหนอีกนาน

“ไม่ต้องห่วงหรอกฟู เราจะคอยประกบฟูไม่ห่างเลยล่ะ”  สิ้นคำมั่นของด้วงที่เอ่ยกับกังฟู สกลกับฌานที่แอบฟังบทสนทนาของสองเพื่อนรักมาโดยตลอดต่างลอบมองหน้าอีกฝ่าย พลางส่งสายตาชั่วร้ายเป็นการแลกเปลี่ยนความในใจ...

หึ! อยากกลับห้องเร็ว แต่ก็อยากประกบเพื่อนรักไม่ห่าง

เห็นทีสองสมุนตัวเอ้ของเจ้าพ่อทั้งสองคงต้องช่วยเลือกหนทางให้กับด้วงโดยไม่ต้องร้องขอเสียแล้วสิ

ขณะที่เพื่อนรักทั้งสองกำลังแบ่งปันช่วงเวลาศาลาคนเศร้าเคล้าวงเวียนชีวิตให้กันและกันได้รับฟังอยู่นั้น

เสียงใสๆของชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของร่างผอมเพรียวที่มาพร้อมกับหน้าตาน่ารักเกินกว่าผู้หญิงหลายคน ก็ดังแว่วเข้าหูเหล่าสมุนเลวและรุ่นพี่ทั้งสามยืนรวมกลุ่มกันไม่ห่างไปไหน

“ริบบิ้นนี่เอาไว้ใช้เล่นเกมสุดท้ายนะครับ ส่วนห่วงอีลาสติกห่วงใหญ่นี่ใช้สำหรับคล้องขาให้ติดกัน” เจ้าของเสียงใสอธิบายรายละเอียดของอุปกรณ์บังคับที่ใช้เล่นเกมในวันนี้ให้ทีมก่อนหน้าทีมของเหล่าสมุนเลวฟัง ด้วงที่เห็นหน้าเจ้าของเสียงก็ส่งยิ้มให้อดีตน้องโรงเรียน ก่อนจะออกปากขออุปกรณ์จากรุ่นน้องหน้าหวานอดีตเดือนบริหารแทนทั้งสามทีม

“ขอบใจนะ พี่ขอสามชุดได้ไหม...จะให้เพื่อนๆด้วยน่ะ” ใจด้วงอยากจะขอเผื่อแค่ทีมตัวเองกับกังฟู แต่เพราะรู้ว่าเจ้าหน้าที่สวัสดิการกลางคนนี้คงไม่สบายใจแน่ๆ หากต้องเจอกับเก็กอยู่พร้อมหน้ากับแฟนใหม่ หนุ่มผมยาวจึงรวบรัดจัดการทุกอย่างเสร็จสรรพในคราวเดียว

“ได้ครับพี่ด้วง... นี่ครับ” อิ๊กยื่นชุดอุปกรณ์ให้ตามคำขอโดยไม่ลืมส่งยิ้มทักทายให้เพื่อนสนิทของพี่ชายแฟนเก่า

“อ่ะฟู เราขอผ้ามาให้แล้ว... นี่...เก็ก...พี่ขอมาเผื่อทีมเราด้วย” ทั้งพี่และน้องอริยะตรัยรับซองอุปกรณ์ไปจากมือด้วง

“ขอบคุณครับพี่ด้วง” คนเป็นน้องยกมือไหว้ก่อนรับของจากรุ่นพี่ร่วมห้องตามความเคยชิน

“เก็ก” อดีตเดือนบริหารอาศัยจังหวะที่เก็กเบือนหน้าจากด้วง ทักทายคนรักเก่าเพื่อหวังดึงสายตาของชายหนุ่มรูปงามให้หันกลับไปมองเจ้าตัวที่ยังยืนนิ่งไม่ไปไหนแม้จะหมดหน้าที่กับผู้เข้าแข่งขันในบริเวณนี้แล้ว  

บรรยากาศเย็นยะเยือกราวกับมีมือดีหย่อนขั้วโลกเหนือพร้อมพายุหิมะลูกใหญ่ใส่มาเป็นฉากหลังในชั่วพริบตา

นำพาความรู้สึกกระอักกระอ่วนมวนท้องมาสู่เหล่าสมุนเลวรุ่นดั้งเดิมกับชายหนุ่มรุ่นพี่ทั้งสามผู้เห็นเหตุการณ์ตั้งแต่พายุตั้งเค้าโดยไม่มีใครน้อยหน้าใคร  ทั้งหมดวาดสายตาไปกลับสลับตำแหน่งระหว่างอดีตเดือนทั้งสอง และหนุ่มร่างจ๋องที่ดูจืดจางจนใกล้จะลางหายเข้าไปทุกที

ชายกลางในยามนี้...ตกอยู่ในภาวะกล้ำกลืนขื่นขมผสมวางตัวไม่ถูกอย่างสมบูรณ์แบบ

สถานะของผู้มาทีหลัง พ่วงตำแหน่งแฟนบังหน้ากำลังค้ำคอหอย จนลมหายใจของชายหนุ่มบุญน้อยเกิดอาการติดขัด

หากไม่ได้อยู่ต่อหน้ากังฟู เขาคงเดินหางลู่หูตกออกไปตั้งแต่ฝ่ายนั้นเดินเข้ากรอบสายตา...ไม่ต้องมายืนก้มหน้าเอาแต่นับจำนวนหญ้าเทียมอยู่เงียบๆคนเดียวแบบนี้

“อ้าวอิ๊ก... ปีนี้สภาขอแรงบริหารมาเป็นทีมสวัสดิการเหรอ?” อดีตเดือนมหาลัยผู้เป็นตัวแปรสำคัญระหว่างสองหนุ่มยังคงเล่นตามบทบาทที่ตนเองได้รับได้อย่างไม่มีที่ติ  เก็กส่งรอยยิ้มการค้าประสาอดีตตัวแทนโปรโมทมหาวิทยาลัยปีที่แล้วไปให้อีกฝ่ายตบท้ายคำถามที่ไม่อาจโยงเข้าสู่เรื่องส่วนตัวใดๆได้ ทว่าผู้มีศักดิ์เป็นคนรักเก่ากลับเลือกทำตรงกันข้าม

“เปล่า อิ๊กเข้ามาสมัครเอง...

.

...อิ๊กอยากมาช่วยงานคณะเก็กน่ะ” อดีตเดือนบริหารทิ้งท้ายด้วยสายตาเจ็บปวดยามจ้องมองใบหน้าของแฟนเก่าที่ยืนอิงแอบคนรักใหม่...ชายหนุ่มผู้ที่ตนเพิ่งได้เห็นหน้าค่าตาเมื่อวานตอนหัวค่ำแต่กลับจำได้ขึ้นใจไม่มีวันลืมเลือน

สายตาของอิ๊กทำเรี่ยวแรงของบ๊วยหดหายไปดื้อๆ ขาทั้งสองข้างสั่น และอ่อนแรงจนแทบจะทรงตัวไม่อยู่

ชายกลางจึงเบนความสนใจทั้งหมดไปที่ริบบิ้นที่เพิ่งได้รับแจก  สองมือแห้งๆวุ่นวายกับการคล้องริบบิ้นรอบคอก่อนจะผูกปลายทั้งสองด้านให้เป็นรูปโบว์ ลึกๆแล้ว...เขาแอบหวังให้กิจกรรมที่ทำอยู่นี้ช่วยทำให้เขาลืมไปว่าสถานการณ์ตรงหน้าตึงเครียดเพียงใด

อย่างไรก็ดี...

ดูเหมือนคนกลางอย่างเก็กจะจับสังเกตอารมณ์เศร้าหมองของร่างเล็กที่ยืนอยู่เบื้องหลังของเขาได้อย่างน่าอัศจรรย์

อดีตเดือนมหาลัยจึงตัดบทโดยไม่สนใจสายตาเว้าวอนของอิ๊กที่เขาเห็นจนชินตาตลอดช่วงเวลาเกือบปีที่ผันผ่าน ซึ่งเพิ่งจะมีช่วงไม่กี่เดือนหลังที่อีกฝ่ายเริ่มจะห่างหายไป

“อืม... ขอบคุณนะ ไว้คุยกัน”

กระทั่งเก็กยังนึกแปลกใจในความเด็ดขาดไร้เยื่อใยของตัวเอง...

บทจะไม่รู้สึกอะไรกับใครสักคนอย่างอิ๊ก เขาก็ดันไม่มีความรู้สึกยุกยิกในใจไม่ว่าจะบวกหรือลบ...ไม่ทุกๆอย่างจริงๆ  

แต่บทจะหวั่นไหวหลังจากได้เจอบ๊วย...ไอ้อาการเฮงซวยทั้งหลาย ก็เรียงแถวกันออกมาฟ้องจนต้องอับอายขายขี้หน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า... เป็นเพราะเขาหวั่นไหวกับคนใหม่มาก เลยไม่รู้สึกอาลัยอาวรณ์คนเก่าอีกต่อไปอย่างนั้นหรือ?

“เอ่อ... เก็กขออิ๊...    ประโยคของอดีตเดือนบริหารขาดลงแบบห้วนๆเมื่อคนพูดเห็นว่า คนฟังเพียงคนเดียวที่เขาต้องการคุยด้วยหันหลังกลับไปใส่ใจคนรักใหม่ของเขาเสียแล้ว...

เรื่องที่อีกฝ่ายหมดรัก ตัวเขาก็ทำใจยอมรับความเปลี่ยนแปลงมาได้สักพัก

แต่พอเห็นอดีตเดือนมหาลัยมีความรักใหม่อีกครั้ง ยังไม่นับว่าใส่ใจดูแล...มีแต่คนๆนั้นในสายตา

แถมดูท่าว่าจะเอ็นดูคนใหม่ดียิ่งกว่าที่เคยทำให้ตัวเอง  ร่างแบบบางก็รู้สึกเคว้งคว้างเหน็บหนาวจนเจ็บหน่วงไปทั้งอก

ไม่รู้เพราะเข้าใจสถานการณ์อย่างถ่องแท้ หรือเพราะแค่ไม่อยากกลายเป็นต้นเหตุของความวุ่นวายไม่รู้จบบทใหม่

แต่นี่นับเป็นครั้งแรกที่เหล่าสมุนเลวกับรุ่นพี่ทั้งสามต่างสมัครสมานสามัคคีสงวนวาจา โดยไม่มีใครกล้าเอื้อนเอ่ยประโยคใดๆ... กระทั่งสกลที่ปากไวกว่าใครเพื่อน ยังสงบปากสงบคำได้อย่างไม่น่าเชื่อ

กระนั้น  เมื่อเสียงพูดคุยของใครต่อใครหายไป...

กลับทำให้การพูดคุยเพียงแผ่วเบาของชายหนุ่มรูปหล่อดึงดูดความสนใจไปโดยปริยาย

“บูบู้ผูกได้หรือเปล่าครับ? ไหนขอเค้าดูซิ...

.

...โบว์เบี้ยวแหน่ะ อยู่นิ่งๆนะ เดี๋ยวเค้าจัดให้”  อดีตเดือนมหาลัยสาละวนกับการแกะริบบิ้นเพื่อผูกโบว์ให้กับคนตัวเล็กใหม่ เพราะของเดิมที่เจ้าตัวผูกเอาไว้...ใกล้เคียงกับเงื่อนขัดสมาธิมากกว่าโบว์ 

แค่การกระทำเล็กๆน้อยๆของอีกฝ่ายที่แสดงออกถึงความเป็นห่วงเป็นใยอย่างเปิดเผย ช่วยให้ชายกลางหายใจหายคอได้สะดวกยิ่งขึ้น  ทว่าการกระทำเดียวกันนี้เอง...ดันกลายมาเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาพาเสือหลับให้กลับฟื้นคืนชีพขึ้นมาวาดลวดลายให้เดือดร้อนกันทั่วหน้าได้อีกครั้ง

“ไอ้บูบู้ มึงง่อยเปลี้ยเสียขาหรือไง ถึงได้ต้องคอยให้น้องกูประคบประหงมเป็นลูกแหง่...

...ถ้าจะทำตัวง่อยเพื่ออ่อยน้องกูอยู่แบบนี้  มึงช่วยรีบจรลีหนีกลับไปนอนแดกนมแม่ที่บ้านไป๊!...

...คนอาไร๊...กะอีแค่ผูกโบว์ยังทำไม่ได้!...

.

...มานี่! เดี๋ยวกูช่วยสงเคราะห์เอาริบบิ้นรัดคอมึงให้เอง” ร่างเล็กๆของกังฟูที่ตั้งท่าจะเดินไปกระชากบ๊วยให้ออกห่างจากน้องชายตัวเอง ดีดเงิบหงายไปทางด้านหลังจนหนุ่มร่างหมีต้องรีบเข้ามาประคองเอาไว้ ในขณะที่ด้วงขยับตัวไปไหนไม่ได้เพราะขาทั้งสองข้างถูกผูกอยู่หว่างกลางประกบซ้ายและขวาด้วยขาของสกลกับแฝดพี่

“โอ๊ยยยย! ไอ้เหี้ยหน้าแก่...ปล่อยขากูเดี๋ยวนี้นะ!!” กังฟูด่ากราดเมื่อเหลือบลงไปเห็นแถบยางยืดสีเจ็บคล้องเข้าที่ข้อเท้าให้ผูกติดเข้ากับข้อเท้าของเต๋อตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้

“มึงก็ลุกขึ้นยืนก่อนสิเตี้ย กูจะได้เคลียร์ห่วงที่ขามึงให้” ชายผู้เป็นต้นเหตุที่ทำให้กังฟูเสียศูนย์ยืนกดใบหน้าจ้องมองคนตัวเล็กกว่าด้วยสายตาวาววามกึ่งหยามในที...ตราบใดที่ขาทั้งสองยังผูกกันอยู่แบบนี้ เต๋อจะไม่มีทางปล่อยให้คนตัวเล็กกว่าหลงสายตาไปก่อเรื่องวุ่นวายได้อย่างที่เจ้าตัวปรารถนาแน่นอน  

“ไอ้เหี้ยเต๋อ! ไอ้หมีควายหน้าชรา...

.

...ไอ้ ไอ้ ไอ้บ้าฟอซซิลล้านปี! นี่กูยืนขาแข็งอยู่ตั้งนานแล้วสัด!! โธ่โว้ยยยย!!”  กังฟูใช้อวัยวะที่ยังเป็นอิสระต่างอาวุธทำลายล้างแก้วหูบางๆของเพื่อนร่วมโลกอย่างไม่นึกเหน็ดเหนื่อย โดยเต๋อกับเหล่าสมุนเลวที่เหลือทำเป็นยืนรับลมเอื่อยๆ ปล่อยให้คำพูดเสียดหูของรุ่นพี่ร่างเล็กล่องลอยผ่านตัวไปด้วยความไม่ใส่ใจนัก  

ความโกลาหลอลหม่านที่กังฟูเป็นผู้สรรสร้างไม่อาจรบกวนโหมดจมปลักในความทุกข์ของอดีตเดือนบริหารได้

สายตาละห้อยของเรือนร่างบอบบางน่าทนุถนอมยังคงจับจ้องคู่รักใหม่โดยไม่ร้างลาไปไหน...

ในขณะเดียวกัน ชายหนุ่มผูกหัวจุกที่ยืนอยู่ห่างออกไป พร้อมด้วยเด็กชายหน้าตาจิ้มลิ้มรูปทองซึ่งลอยอยู่ไม่ห่างกายสูงใหญ่น่ามองนั้น... ต่างพากันจับจ้องดวงหน้าหวานปนโศกของคนอกหักด้วยสายตาอ่อนแรงพลางทอดถอนใจโดยไร้ถ้อยคำ

Ħ------------------------------------------------------------------------------------Ħ

“อย่าให้กูรู้นะว่าใครเป็นคนต้นคิดไอ้เกมเหี้ยนี่...

.

...กูทนเล่นมาสามปี...

...แม่ง! ทรมานไม่ต่างกันสักรอบ” กังฟูบ่นกระปอดกระแปดระหว่างลากขาทั้งสองข้างให้สัมพันธ์กับจังหวะที่ตกลงกันไว้กับอีกสองหนุ่มตั้งแต่ก่อนออกตัว ขืนเดินมั่วซั่ว...คงได้ล้มหัวหกก้นขวิดกันตั้งแต่ยังก้าวขาไม่พ้นเส้น

นับว่าเป็นโชคของกังฟูที่เต๋ออาสาเดินตรงกลางให้  

ไม่อย่างนั้น....ขาหนีบของเขาจะต้องฉีกขาดจนอาจเสียเลือดตายได้  เพราะแค่เทียบความยาวช่วงขากับสองหนุ่มร่างใหญ่

ไอ้ตะเกียบคู่ที่ป๊ากับม้าต่อติดจากตูดลงมาตั้งแต่ยังอยู่ในท้อง ไม่ทำให้เขามั่นใจสักนิดว่าจะจ้ำตามควายป่าทั้งสองทันได้...

ถ้าเปลี่ยนเป็นขี่คอไอ้หมีควายเต๋อแล้วให้มันหามไป...คงไวกว่าหลายเท่า

“เยอะนะเหี้ยเตี้ย กินแรงกูกับไอ้หัวจุกเสียขนาดนี้มึงยังกล้ามีปากเสียงอีกเหรอ...

.

...ขาแม่งก็สั้นจนกูแทบจะต้องกระเตงมึงเดินมาจะครึ่งทางอยู่แล้วเนี่ยะ...

...ช่วยอย่ามาทำให้ทีมกูเปลี้ยก่อนเข้าเส้นชัยได้ไหมวะ?” ด้วยสรีระและขนาดตัวของกังฟูที่เล็กกว่าเขากับไอ้แฝดน้องเป็นไหนๆ แถมยังแอบรู้มาว่า...อีกฝ่ายไม่ถนัดเรื่องการออกกำลังกายหนักมากนัก เต๋อจึงหันไปแซะตามหน้าที่เพื่อเรียกให้ไฟสปิริตของอีกฝ่ายลุกโชนขึ้นอีกครั้ง...ซึ่งแน่นอน ผลตอบรับของมันย่อมจะไม่ต่างไปจากทุกที

“ไอ้สัด! บ่นเป็นหมีควายกินหญ้าเลยนะมึง!!! แม่ง...   หางเสียงของร่างเล็กก็จะถูกกลืนหายลงคอหลังจากกังฟูตั้งหน้าตั้งตาเดินให้ได้ระยะไปสักพัก... เมื่อนั้น เต๋อก็จะรอทัก รอกระทุ้งด้วยคำพูดเจ็บแสบเพื่อเร่งทั้งฝีเท้าและฝีปากของอีกฝ่ายให้กลับมาสู้ใหม่ได้อีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง

ฝ่ายสกลซึ่งวางแผนกวนประสาทหนุ่มผมยาวผู้ไม่ละพยายามตั้งแต่ออกสตาร์ท ก็ประสานกำลังกับแฝดพี่ด้วยกลยุทธเดินรั้งท้าย หมายจะลอกเลียนความเร็วของหอยทากพิการให้สำเร็จ  ในขณะที่ด้วงน้ำตาแทบเล็ดเมื่อไม่อาจลากขาของตัวเองและชายหนุ่มอีกสองคนให้จ้ำตามทีมของกังฟูให้ทันได้

“คุณพี่ด้วงครับ จริงอยู่ที่ผมเปรยว่าห้าห้าสี่ของพวกเราจะเข้าเส้นชัยในอันดับต้นๆ...

...แต่พวกผมก็ไม่ได้กระหายชัยชนะ มากไปกว่าได้ดื่มด่ำความสุขของช่วงเวลาคุณภาพที่เราสามคนจะใช้ไปด้วยกันตลอดระยะเวลาของการแข่งขันเกมในวันนี้หรอกนะครับ...เพราะฉะนั้น ไม่ต้องรีบสับขาเดินเป็นยูเซน โบลต์ใส่เฝือกก็ได้...

.

.

...ปล่อยตัวปล่อยใจ แล้วค่อยๆออกเดินพลางชื่นชมความงดงามของสุมทุมพุ่มไม้สองข้างทางให้ผ่อนคลาย...

...แล้วรอให้พี่ฌานใช้พลังจิตปลิดชีวิตคู่แข่งจนล้มหายตายจากไปทีละทีมสองทีม...

...ถึงตอนนั้น พวกเราก็ชนะกันได้แบบสบายแฮ โดยไม่ต้องแคร์ว่าจะเสืยเหงื่อซักหยดแล้วล่ะครับ”  สกลพูดยกเมฆคล้ายกับปลอบใจรุ่นพี่ผมยาว ซึ่งคำพูดฟังไม่เข้ากับสายตาแพรวพราวและสีหน้าเจ้าเล่ห์เพทุบายอย่างแรง  ฌานที่เดินด้วยสปีดเต่าอยู่อีกฟากจึงเอ่ยผสมโรงอย่างมันปากตามหนุ่มหน้าแว่นไปอีกคน

“ถ้าคุณเดือดเนื้อร้อนใจเพราะอะไรบางอย่าง ก็เดินลากขานำไปก่อนได้เลย...

.

...พวกผมจะเดินตามอยู่เฉยๆแบบนี้แหละ” ไม่พูดเปล่า แฝดพี่กลับลากขาให้ก้าวช้าลงยิ่งไปกว่าเก่าเสียอย่างนั้น  นั่นจึงทำให้ขบวนสามหนุ่มร่างหนาหน้ากระดานค่อยๆคลานผ่านแต่ละหลักมิลลิเมตรไปอย่างอ้อยอิ่ง

“พวกนายนี่มัน!!!” ด้วงบ่นอย่างหัวเสีย การติดแหง็กอยู่ตรงกลางระหว่างก้อนอับเฉายักษ์ทั้งสองที่จ้องแต่จะก่อปัญหาไม่ใช่สิ่งที่เขาปรารถาเลยสักนิด... ลองถ้ากติกาเป็นการเดินแข่งประเภทเดี่ยว เขาคงไม่รู้สึกห่อเหี่ยวใจมากขนาดนี้แน่ๆ  

“บูบู้ครับ บูบู้เดินไหวไหม... เดี๋ยวก็ถึงฐานแรกแล้ว อดใจหน่อยนะครับ” อดีตเดือนมหาลัยที่อาสาเดินคั่นกลาง หันไปให้กำลังใจร่างเล็กที่เดินอยู่ด้านขวาของตนโดยไม่ปริปากบ่น หลังจากพวกเขาทั้งหมดเร่งฝีเท้าทิ้งห่างทีมห้าห้าสี่มานิดหน่อย

ตามที่ตกลงกันเอาไว้ แผนการของเหล่าสมุนเลวในวันนี้ก็คือ

ทีมของเขาจะต้องคอยรักษาระยะห่างจากทีมของกังฟูเอาไว้ให้ไม่ใกล้..ทว่าไม่ไกลจนเกินไปนัก

ไม่อย่างนั้นกังฟูจะพลาดช็อตกุ๊กกิ๊กทั้งหลายระหว่างคู่รักคู่ใหม่แค่ในนามไปอย่างน่าเสียดายทีเดียว

ส่วนทีมของแฝดพี่กับสกล...ทั้งคู่มีอิสระเต็มที่ในการควบคุมให้ด้วงอยู่ห่างจากกังฟูให้ได้มากที่สุด

และทีมที่สมุนหัวกุดอย่างฌอน มีหน้าที่แค่ต้องเอาตัวรอดจากสงครามระหว่างกังฟูและพี่รหัสบ๊วย เพื่อกลับมาช่วยแผนการช่วงเย็นให้ลุล่วงพร้อมกับร่างกายที่ครบสามสิบสองเท่านั้นเอง

“ครับพี่หมี” บ๊วยตอบพลางยิ้มให้กับร่างสูงที่โอบประคองตัวเขาเอาไว้ไม่ห่างตั้งแต่ประกบส่วนล่างเอาไว้ด้วยกัน... ถึงครั้งนี้จะเป็นการถูกอีกฝ่ายสัมผัสร่างกายอย่างแนบแน่นและยาวนานที่สุดเท่าที่เคยเกิดขึ้นระหว่างสองหนุ่ม แต่เหตุผลที่ว่า ‘มันเป็นงาน’ ก็ช่วยทำให้เขาควบคุมหัวใจตัวเองไม่ให้เต้นแรงจนส่งเสียงดังเกินไปได้เป็นอย่างดี  

“เอ่อ... พวกพี่เป็นแฟนกันเหรอครับ?”  ความสนิทสนมกลมเกลียวกันระหว่างสองหนุ่มรุ่นพี่ที่ดูอย่างไรก็ไม่ใช่ ‘แค่เพื่อน’ ทำให้น้องตัวแถมผู้ที่อดีตเดือนมหาลัยแทบไม่ใส่ใจอดสงสัยขึ้นมาไม่ได้   

คำถามที่เด็กหนุ่มรุ่นน้องแปลกหน้าเพิ่งเอื้อนเอ่ยออกมา ฟังรื่นหูเก็กอย่างไม่น่าเชื่อ

ชายหนุ่มรูปงามจึงหันไปไขความกระจ่างให้เด็กน้อยฟังด้วยน้ำเสียงปรานีกว่าทุกครั้ง นับตั้งแต่เริ่มคุยกันเมื่อเช้า

“ครับน้อง... เราอยู่เต็กปีหนึ่งเหรอ? อย่าอู้ล่ะ เดี๋ยวแฟนพี่เหนื่อย” เมื่อหมดธุระในการยืนยันความเป็นเจ้าของคนตัวเล็กกว่าที่เดินอยู่ด้านขวาของตัวเองแล้ว  เก็กก็หันไปอ้อล้อขอคะแนนนิยมจากบ๊วยอีกครั้งร่างสูงไม่ลืมเอาตัวบังใบหน้ายิ้มแย้มของคู่สนทนาไม่ให้ไอ้เด็กเต็กปีหนึ่งขี้สงสัยได้มองเห็นง่ายๆ  

“บูบู้ครับ เมื่อยไหม... เดี๋ยวเข้าเส้นชัยแล้วเค้าจะนวดให้นะ” คำสัญญาของอดีตเดือนมหาลัยไม่ใช่การพูดพล่อยๆเพื่ออ่อยเหยื่อพี่ชาย หากแต่นายธันวาหมายความตามที่ว่ามาจริงๆ

“ไม่เป็นไรครับพี่หมี... เดี๋ยวให้เค้านวดให้ดีกว่า พี่หมีน่ะเหนื่อยกว่าเค้าเยอะเลยนะ...ดูซิเนี่ย เหงื่อออกเต็มตัวไปหมดแล้ว” บ๊วยรับอารมณ์ต่ออย่างไม่มีสะดุดด้วยความเป็นห่วงร่างสูงกว่าที่ต้องชะลอฝีเท้ารอเขาอยู่หลายครั้ง ทั้งที่พวกเขาทั้งหมดเกือบจะตามทีมของพี่รหัสกับเฮียฟูได้อยู่หลายหนแล้วเชียว  

อนิจจา...ชายกลางผู้แสนดีกลับไม่นึกเอะใจสักนิดเลยว่า...

ไอ้คนฟังหน้าหล่อมันหวังไกลไปถึงไหนต่อไหนจนใกล้จะกลับตัวไม่ได้อยู่แล้ว

กระนั้น...หูทั้งสองข้างของไอ้พี่ชายจอมหวงที่กำลังย่ำตามหมีควาย และแฝดคิวพีอยู่ข้างหน้านั้น

กลับจับกระแสเสียงออดอ้อนออเซาะกันของสองหนุ่มด้านหลังได้อย่างชัดเจนแจ่มแจ๋ว

สองขาสั้นๆที่เคยก้าวย่างอย่างต่อเนื่องและดุดัน ถึงกับชะงักงันไปดื้อๆ

จากนั้น เจ้าของร่างเล็กราวเด็กมอต้นก็หมุนตัวหันหลังกลับเพื่อพุ่งเป้าเข้าทำลายคู่วายที่ตนชิงชังให้พังพินาศในบัดดล

แต่ดูเหมือนกังฟูจะลืมอะไรไปสักอย่าง...ที่ค่อนข้างสำคัญ

“เอ๊า!! ไอ้เหี้ยเตี้ย มึงจะเดินกลับไปไหน๊?!! เขาให้เดินไปข้างหน้า ไม่ใช่เดินถอยหลัง” เต๋อไม่ได้เอ่ยปากรั้งร่างเล็กแค่ทางวาจาเพียงอย่างเดียว เพราะขาข้างที่เหนี่ยวทั้งสองหนุ่มเอาไว้ด้วยกันก็ปักหลักอยู่กับที่โดยไม่เคลื่อนย้ายไปไหนสักองคุลี

“ปล่อยกู! กูจะไปเตะไอ้บูบู้หน้าจืดให้หายสำออย!!!” ฟูซิลล่าพ่นไฟใส่เต๋อ...ทว่าการอาละวาดด้วยลมปาก ไม่อาจฝากรอยแผลใดๆให้ระคายหนังหน้าทนไฟและน้ำลายของอีกฝ่ายได้แม้แต่น้อย

“หึ! อย่าหวังเลยมึง!” หนุ่มร่างหมีดับฝันของกังฟูทันควัน “ไอ้หัวจุก ตรึงกำลังเอาไว้...อย่าปล่อยให้ไอ้เตี้ยหมาตื่นมันเดินกลับไปได้!!!/ เฮ่ออออออออออ” เต๋อร้องสั่งแฝดน้องที่ยืนไว้อาลัยให้สมาชิกรุ่นใหญ่ทั้งสองด้วยการถอนหายใจยาว

“พวกนายตั้งใจเดินกันหน่อยสิ ไม่เห็นเหรอว่าเรากำลังรั้งท้ายอยู่เนี่ย?!!” ด้วงที่เห็นกังฟูดิ้นเร่าๆอยู่ไกลๆพยายามเร่งสองหนุ่มที่แทบไม่ขยับกายไปไหนให้ออกเดินเหมือนกับชาวบ้านชาวช่องเสียที ถึงจะไม่ได้ตีคู่กับทีมของกังฟู...ก็ดีกว่าอยู่ท้ายขบวนแบบในตอนนี้มากนัก 

“พี่ฌานครับ... นี่มันกีฬาเชื่อมสามัคคีประสาอะไร?...

.

...ทำไมคุณพี่ด้วงจากคณะวิศวะฯถึงกล้าแตกคอกับพวกเราสถาปัตย์ตั้งแต่ก่อนเข้าฐานแรกเลยล่ะครับ?” สกลลอยหน้าลอยตาถามแฝดพี่ที่เดินยิ้มพลางปรายตามองหนุ่มผมยาวตรงกลางที่กำลังว้าวุ่นใจไม่มีใครเกิน

“หึ หึ...พี่ฌานก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะสกล... 

.

.

...หรือไอ้ที่คุณพี่ด้วงเขาบอกว่ารั้งท้าย...

...เป็นเพราะไล่ทำคะแนนตามใครไม่ทันอย่างนั้นหรือเปล่าวะ หึ หึ หึ” คำพูดของฌานทำเอาด้วงสะอึก... ใช่ เขาเดือดเนื้อร้อนใจเพราะต้องทนเห็นปลาย่างที่เฝ้าทนุถนอมกล่อมเกลี้ยงมาเป็นเวลานาน ถูกไอ้แมวหมีคาบไปดอมดมต่อหน้าต่อตา

((ขอต้อนรับทุกท่านสู่ฐานกิจกรรมที่หนึ่งนะครับ

ฐานนี้เอาใจพี่เต็กน้องเกียร์ที่ต้องตื่นแต่เช้า

ทางทีมสันฯใจดีอย่างพวกเราเลยจัดเกมเพื่อให้เพื่อนพ้องน้องพี่ได้อิ่มหมีพีมันและสุขสันต์ไปในคราวเดียว))

ทันทีที่กลุ่มของเต๋อตบเท้าเข้ามายืนหลบไอร้อนอยู่ตรงเงาของต้นไม้ใหญ่อันเป็นที่ตั้งของฐานแรกในกิจกรรมเช้าวันนี้

คำพูดแดกดันเกินจริงไปมากโขของเต๋อก็ถูกส่งไปให้ร่างเล็กที่ยืนเหนื่อยเป็นหมาหอบแดดอยู่ข้างๆตัว

“เฮ่อออออ ในที่สุดก็มาถึงด่านแรกเสียที เดินกรังด์ปรีซ์ยังไม่เหนื่อยเท่าแบกไอ้เตี้ยอย่างเมื่อกี๊เลยมั้ง”  แม้จะได้ยินคำพูดกระทบกระแทกเต็มสองหู แต่ฟูซิลล่าที่ยอมตายดีกว่าโดนหยามกลับไม่เหลือเรี่ยวแรงจะใช้ต่อปากต่อได้อีกต่อไป

“สัด! (แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก)”...คำด่าสั้นๆตามด้วยเสียงหอบหายใจถี่ๆคือรางวัลที่เต๋อได้รับสำหรับความพยายาม  ชายหนุ่มร่างหมีจึงถอดหมวกแก็ปที่ตนใส่อยู่...สวมลงบนหัวทุยๆของคนตัวเล็กกว่าเพื่อบรรเทาความร้อนจากไอแดดยามสายให้อีกฝ่ายโดยไม่พูดจาสักคำ  

แต่ผลของการกระทำเพียงเล็กน้อยดังกล่าว...

กลับมากพอจะทำให้คนตัวเล็กเลี่ยงหลบสายตาคมของหนุ่มสถาปัตย์ เพื่อก้มมองปลายเท้าตัวเองพลางแอบฟังเสียงหัวใจที่เต้นไม่เป็นส่ำอย่างเงียบๆได้นานสองนานทีเดียว

 ((และจะมีเกมอะไรที่ทั้งอิ่ม ทั้งสนุก

ได้มากเท่ากับเกมกินวิบาก บาก บาก บาก...

และเพื่อให้ยิ่งท้าทาย เราจะขอให้แต่ละทีมเอาแขนมาคล้องคอเพื่อนคนข้างๆระหว่างเล่นเกม

จำเอาไว้ว่า แขนที่พาดคออยู่นั้น จะต้องไม่ตกลงข้างตัวนะครับ

คนที่จะจับสิ่งของต่างๆเข้าปากได้ คือคนด้านซายและขวาเท่านั้น

ส่วนคนกลางผู้เป็นคนสำคัญ...ก็วิ่งและกินมันไปให้ไวที่สุดเท่านั้นเอง

เอาล่ะครับ เชิญทั้งสิบทีมของกลุ่มนี้เข้าประจำที่เพื่อเตรียมตัวออกวิ่งได้เลย

ทีมไหนกินได้เร็ว กินได้ไวติดสามทีมแรก

เราแจกคะแนนพิเศษที่สามารถใช้ข้ามฐานหฤโหดอื่นๆให้ไปเลย!!!))

“ไอ้เหี้ยเต๋อ... แดกให้เต็มที่เลยนะ กูไม่อยากเข้าฐานเยอะ” กังฟูที่หูผึ่งทันทีที่ได้เรื่องยินสิทธิพิเศษของผู้ชนะ หันไปสั่งอริร่างหมีอย่างลืมความอายไปชั่วขณะ  ก่อนจะปรายตามองหน้าแฝดน้อง แล้วยื่นข้อเสนอแนะในการเล่นเกมอย่างถูกวิธีให้แก่ฌอนโดยไม่นึกหวงห้าม  “ส่วนมึงไอ้เด็กจุก...ถ้าเหนื่อยจนกินไม่ไหว ให้เคี้ยวหยาบๆแล้วพ่นใส่หน้าไอ้เหี้ยเต๋อได้เลย... กูอนุญาต!!”

เมื่อได้ยินสิ่งที่คนตัวเล็กลืมตัวหลุดปากพูดออกมา  เต๋อถึงกับต้องเบือนหน้าหันไปทางอื่นเพื่อซ่อนอาการยิ้มจนหน้าแป้น...  

.

.

.

เดี๋ยวนะ...เมื่อกี๊ใครอนุญาตอะไร?

แล้วทำไมไอ้ตัวเล็กถึงมีสิทธิอนุญาตให้คนอื่นมาทำร้ายเขาได้?...

พูดอย่างนี้คนอื่นจะไม่เข้าใจว่า เขากับเจ้าของคำพูดแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเมื่อกี๊มีอะไรลึกซึ้งต่อกันพอดีหรือ?!

ขนาดยังไม่ได้เป็นแฟน... ยังพูดจาราวกับถือสิทธิในตัวเขาได้อย่างเป็นธรรมชาติแบบนี้

ถ้าลองได้มี ‘กันและกัน’ เมื่อไร สงสัยกังฟูคงได้กลายเป็นจงอางหวงไข่นายเต๋อแหงๆ  

ส่วนอีกสองทีมที่ยืนถัดออกไปไม่ไกลนักก็กำลังปรึกษากันอย่างหน้าดำคร่ำเคร่งไม่แพ้หนุ่มๆกลุ่มแรก

“คุณพี่ด้วง พี่ฌาน...ด่านหนมโก๋กะโค๊กผมขอผ่านได้ไหมครับ?” สกลเปิดปากเรียกความสนใจของทั้งสองหนุ่มด้วยสีหน้าจริงจังผิดไปจากปกติ  ด้วงเห็นแล้วก็ใจไม่ดีเพราะเผลอคิดไปว่าหนุ่มหน้าแว่นอาจมีปัญหาทำนองว่ากินทั้งสองสิ่งไม่ได้ด้วยมีอันตรายต่อชีวิต  

“ทำไมล่ะ?” หนุ่มผมยาวสงสัย

“ป๊าบอกว่ากินหนมโก๋กับโค้กมากๆเดี๋ยวจะอิ่มเอาได้น่ะครับ” พอได้รับฟังคำเฉลยของรุ่นน้องหน้าแว่น...ด้วงก็นึกอยากบอกลาไอ้บ้าสองตัวนี่แล้วหนีไปสัมผัสกับโลกแห่งความตายขึ้นมาอีกครั้ง...

.

...คราวหน้าเขาจะระวังตัวให้มากกว่านี้

“นี่ไอ้น้องปีหนึ่ง... กินให้เร็วๆล่ะ อย่ามาทำตัวเกะกะให้เป็นภาระแฟนพี่...เข้าใจ๋?” อดีตเดือนมหาลัยที่ตั้งตนเป็นใหญ่ด้วยอาศัยขนาดตัวเข้าข่ม กำชับกับเด็กปีหนึ่งผู้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่เสียงเข้ม... เก็กต้องการกำราบไอ้เด็กอ่อนด๋อยคนนี้ให้ไม่กระด้างกระเดื่อง เพราะถ้าน้องเชื่องและทำความต้องการของเขาได้มากเท่าไร บ๊วยก็จะเหนื่อยน้องลงมากขึ้นเท่านั้น

 ((ทุกทีมเข้าใจกติกาดีแล้วนะครับ...

...พร้อมกันหรือยังเอ่ย...

...เอาล่ะ! ถ้าพร้อมแล้ว...

...เรามานับถอยหลังไปพร้อมๆกันเดี๋ยวนี้เลยดีกว่า... ))

“ไอ้สัดเต๋อ ไอ้หัวจุก สุดหล่อกังฟู......สู้ตายว้อยยย!!!  /  ไอ้เตี้ย...ต้องยืนก่อนวิ่งนะเว่ย!! /

ห้าห้าสี่สู้!...เฮ่ย์!!!  (ทั้งหมดที่ว่ามา...ดูเหมือนว่าจะเป็นเสียงของสกลล้วนๆ) /

ให้ว่องเลยไอ้น้อง...เฮ่ย! ก้มหน้าลงไป!! อย่ามาจ้องแฟนพี่! /พี่หมี...อย่าขู่น้องสิครับ!!”

เสียงตะโกนที่ฟังไม่ได้ศัพท์ดังออกมาจากปากของสมาชิกทั้งสามทีม ที่ดูขึงขังและเอาจริงเอาจังกับการแข่งขัยเป็นที่สุด

แม้พวกเขาจะมีปัญหาความไม่สงบภายในก่อนจะตบเท้าย่างกรายเข้าสู่ฐานแรก

แต่รางวัลล่อใจอันหอมหวานที่รออยู่หลังเส้นชัย...กลับทำให้คำว่าสามัคคีผุดผ่านกะโหลกหนาๆขึ้นมาปรากฏในหัวสมองของแต่ละคนเป็นครั้งแรกอย่างน่าอัศจรรย์ใจหาใดเปรียบ... นี่สินะที่เขาว่า การกีฬาสร้างสามัคคี   

 (( ...ห้า...สี่...สาม...สอง...(ปรี๊ดดดดดดดดด!!) ))

Ħ------------------------------------ TBC ------------------------------------Ħ