Ħ บน บาน ศาล รัก Ħ 11th Blessing || 16.06.2015

ภาคต่อของงานวัดมาแล้วค่ะ

ขอให้อ่านอย่างมีความสุขนะคะ ^^

ชอบไม่ชอบประการใด ฝากความในใจเอาไว้ได้เลย

รักคนอ่านทุกท่านเหมือนเดิมค่ะ

Ħ------------------------------------------------------------------------------------Ħ

The 11^th Blessing

เพลิดเพลินเคยเดินด้วยกัน  แทะไหมฝันดูรถไต่ถัง 

หยอกเย้าบนชิงช้าสวรรค์  ถ่ายรูปคู่กันขนมจีนข้างทาง – ภาคสอง

“โว๊ะ!... มีรำวงด้วยเหรอวะ?! งานวัดที่นี่แม่งแจ่มสัดสัดว้อยยยย!!!” เต๋อเป่าปาก ก่อนพูดเสียงดังด้วยความถูกอกถูกใจ เมื่อเห็นว่าเวทีริมน้ำที่กลุ่มน้องรหัสนำมานั้นเป็นสถานที่จัดกิจกรรมย้อนวันวานที่น่ารักมากกิจกรรมหนึ่ง...

หากไม่นับว่า สาวรำวงเกือบทั้งเวที...ควรได้รับการเชิดชูให้เป็นสมบัติประจำชาติอันล้ำค่าที่ผ่านกาลเวลามาหลายสิบลมหนาว มากกว่าปล่อยให้มานั่งหง่าวรอมาลัยในชุดกระโปรงสีส้มสะท้อนแสงแสบทรวงซึ่งออกแบบให้ด้านบนวอมแวมล่อสายตา ส่วนกระโปรงด้านล่างก็บานเสียจนกางเกงขาสั้นเสมอเข่าด้านในแพลมออกมาจั๊กจี้หัวใจคนมองได้ถึงเพียงนี้

“ฉิบหายล่ะ! ไอ้พวกนั้นมันขึ้นไปทำอะไรกันบนเวทีวะ?” กังฟูสบถเมื่อเห็นกลุ่มชายหนุ่มที่ตัวเองเฝ้าตามติดประหนึ่งหิดบนแผ่นหลังขึ้นไปยืนประจำที่เป็นหย่อมๆยังมุมต่างๆของเวที

“เอ๊า... ก็นั่นมันเวทีสาวรำวง พวกมันคงจะขึ้นไปตั้งวงเล่นไฮโลกันหรอกนะ...แหม่! ถามมาได้...ไม่รู้จักยั้งคิด!” ความรู้สึกกระชุ่มกระชวยที่ได้เอาตัวไปผูกติดกับกังฟูเหมือนเมื่อครั้งยังเป็นเด็ก ทำให้เต๋อร่างหมีกลับมายียวนกวนประสาทกังฟูแบบท็อปฟอร์มได้อีกคราว

กังฟูที่ดูจะลังเลอยู่มากตั้งแต่เห็นเวทีรำวงยกพื้นสูงเด่นเป็นสง่าล่อสายตาผู้คนมากมาย

กลับตัดสินใจแบบเด็ดขาดได้ทันที เมื่อเหลือบไปเห็นเก็กกับบ๊วยยืนจับมืออยู่คู่กัน หลังจากอดีตเดือนมหาลัยยัดเงินสินบนจำนวนไม่น้อยและหมากพลูพร้อมปูนแดงจำนวนหนึ่ง ตบท้ายด้วยการกราบไหว้อ้อนวอนสาวรำวงของทั้งคู่เสียยกใหญ่  

“ไปด้วง! ไปวัดกับพวกแม่งดูสักรอบ” กังฟูที่กลั้นใจรวบรวมความกล้าเพียงชั่วพริบตาเอ่ยชวนเพื่อนรักให้ขึ้นไปเสียหน้าร่วมกันทันที เมื่อด้วงได้เห็นร่างเล็กๆของคนที่ตนแอบรักก้าวฉับๆขึ้นบันไดไปซื้อคูปองแถมพวกมาลัยอย่างมุ่งมั่น นั่นถึงกับทำให้ชายหนุ่มผมยาวผู้สงบเสงี่ยมเรี่ยมเร้เรไรและไม่ค่อยพูดเสียอาการพาลจะเป็นลมให้ได้

“เฮ่ย! ฟู!... เอาจริงเหรอ?”

“ไงกะเทย... หรือมึงป๊อด?” เต๋อส่งสายตาดูหมิ่นไปให้ชายหนุ่มผมยาวที่ยังยืนงงเป็นไก่ตาแตกอยู่พิกัดเดิม  

วินาทีนี้...การท้าทายของใครคงไม่ได้ผลกับด้วงเท่ากับคำที่หลุดจากปากของเต๋ออีกแล้ว...

เขาจะยอมแพ้ความใจกล้าหน้าด้านของคู่แข่งหัวใจ...คนที่กล้าแย่งจูบริมฝีปากน้ำลายเยิ้มของเด็กชายกังฟูเมื่อครั้งเรียนอยู่อนุบาลสามผู้นี้ไม่ได้อีกเป็นอันขาด!!  

ด้วงไม่ตอบโต้ หากแต่เดินผ่านหน้าเต๋อตามฟูขึ้นเวทีไปด้วยท่วงท่าสง่างามตามความเคยชิน

ส่วนกังฟู ก็ไปจูงสาวรำวงคนหนึ่งที่ยังดูสดใสไร้วี่แววว่าจะเป็นลมตรงช่วงกลางเพลงให้มายืนเบียดข้างๆคู่ของเก็กกับบ๊วย  

จากนั้น ชายหนุ่มร่างเล็กก็ถูกประกบด้านหลังด้วยคู่ของด้วงอีกที ซึ่งนั่นไม่ผิดไปจากที่เต๋อคาดเอาไว้ล่วงหน้าแม้แต่น้อย

กระนั้น...เมื่อเสียงเพลงประจำรอบยังไม่เริ่มต้น...

ทุกอย่างๆยังเปลี่ยนแปลงพลิกผันได้เสมอ  

จังหวะที่เสียงดนตรีเร่งเร้าช่วงต้นเพลงกำลังจะเริ่มเล่น เต๋อร่างหมีก็เข้าไปจูงสาวรำวงผู้เป็นคู่ของกังฟูไปคืนไว้บนหิ้ง

แล้วจึงยื่นหน้ามาสิงเป็นคู่เต้นให้คนตัวเล็กแทนสาวรำวงรุ่นป้าที่ตนเพิ่งกำจัดให้พ้นหูพ้นตาไปเมี่อครู่แหม่บๆนี่เอง

ชาติก่อนเราเพียง คู่เคียง

เก็บดอกไม้ร่วมต้น

แต่ว่าเราสองคน ไม่สนใจ

ใส่บาตรร่วมขัน

ชาตินี้เราสองเราสองจึงต้องโศกศัลย์

รักกันชอบกัน ไม่ได้กัน

บุญเรานั้นไม่มี

“อ้าวเฮ่ย... นั่นผู้หญิงของกู มึงจะทำอะไร?!!” ฟูประท้วงตาตั้ง ทว่ายังหยุดเต้นหยุดเดินเพื่อฟาดงวงฟาดงาใส่เต๋อไมได้ ด้วยเพราะคนทั้งวงกำลังเคลื่อนไหวไปข้างหน้าตามจังหวะเพลงอันคึกคัก  “ป้าครับ! เดี๋ยวก่อนครับ!! อยู่เต้นกับผมก่อน!!” คนตัวเล็กหน้าตาเหรอหรากวักมือร้องเรียกสาวรำวงที่เดินกลับไปนั่งพักเหนื่อยยังที่นั่งดั้งเดิมเป็นที่เรียบร้อย

“เรียกพวกน้องเค้าว่าป้า เดี๋ยวมึงก็ได้ตายคาเวทีหรอก” เต๋อที่เต้นเหมือนคนเมาหากแต่เข้าจังหวะอย่างยอดเยี่ยมยื่นหน้าเข้ามากระซิบกระซาบใกล้ๆอีกฝ่ายด้วยความตั้งใจ ฝ่ามือเล็กๆตามขนาดตัวของหนุ่มคู่เต้นก็กดประทับเข้าให้ในตำแหน่งกึ่งกลางใบหน้าหมีๆของเต๋ออย่างพอดีเป๊ะ ก่อนออกแรงดันให้หงายห่างระหว่างที่เจ้าตัวก่นด่าหมีควายผู้ไร้ยางอายอย่างบ้าคลั่ง

“ไอ้สัดเต๋อ! ไอ้คนจัญไร!!...ไอ้หน้าแก่แต่เด็ก!!!  น้องห่าอะไร...สาวรำวงพวกเนี้ยะน่ะ น้องๆยายมึงได้แล้วมั้ง!!” เสียงโหวกเหวกโวยวายของกังฟูทำให้สาวรำวงรุ่นล้ำกว่าแม่ไปหลายช่วงตัวหันขวับมาส่งสายตาประหัตประหารใส่สองหนุ่มโดยพร้อมเพรียงกัน... สำหรับหญิงสาวแล้ว เรื่องอายุ ความงาม และ ความพ่วงพี...เป็นอะไรที่ซับซ้อนและอ่อนไหวต่อความรู้สึกโดยแท้

“อุ๊บ!!! อ่อย อ่าอาอ๋างอู!! (ปล่อย อย่ามาขวางกู!) / มึงนี่น้า ถึงไม่รัดตัวกลัวตาย ก็เสียดายชีวิตหน่อยเหอะว้า... อีกอย่าง กูไม่ได้มาขวาง แต่กูมาเต้น”

เต๋อถือโอกาสรวบคนตัวเล็กเข้ามากอดแล้วเอามือปิดปากกังฟูเอาไว้แน่นโดยไม่ทันได้คิดหน้าคิดหลัง

ฝั่งด้วงที่โดนสาวรำวงมากหน้าเข้ามาโรมรันพันตูอยู่รอบทิศ อันเป็นผลผลิตแห่งคาถาหญิงรักหญิงหลงชั่วขยิบตาของเจ้าพ่อไทรทอง ก็ยังสลัดตัวเองไม่พ้นจากมือกาวติดแน่นทนของเหล่าป้าๆ จนไม่เหลือเวลาว่างมาช่วยเพื่อนรักให้รอดพ้นจากสถานการณ์คับขันได้

พี่จะทำบุญ ก่อทุน ไว้ตามน้องชาติหน้า

ชาตินี้พี่ต้องลา ก่อนหนา น้องจ๋าคนดี

ก่อนลาน้องจ๋า น้องจ๋าจงได้ปราณี

ขอหอมซักที เถิดคนดี ก่อนพี่จะจากไป

“ไอ้อัดเอ๋อ!! อ่อยยยยยยยยย!!!!! (ไอ้สัดเต๋อ! ปล่อยยยยยยยยย!)” กังฟูได้แต่ดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมอกของชายหนุ่มร่างหมีโดยไม่มีทีท่าว่าจะใช้กำลังตอบโต้... การที่โดนอีกฝ่ายกอดเอาไว้ทั้งตัวเป็นครั้งแรก ทำให้เรี่ยวแรงที่จะแยกตัวเป็นอิสระของชายหนุ่มร่างเล็กหดหายไปไหนหมดก็ไม่รู้

“ปล่อยก็ได้...แหม่ ทำอย่างกะกูอยากจับนักแหละ” เต๋อรีบปล่อยคนตัวเล็กกว่าทันทีที่รู้สึกว่าทำเกินกว่าเหตุ... แต่ลึกๆ เขาปฏิเสธไม่ได้ว่าแอบเสียดายโอกาสงามๆหนนี้ไม่น้อย

จังหวะที่ทั้งสองผละจากกัน ก็พอดีกับที่ร่างสูงหนาของด้วงถลาเข้ามาแทรกตรงกลางระหว่างสองหนุ่มแบบเหมาะเจาะ

แต่ความพยายามของด้วงกลับสิ้นสุดลงบัดเดี๋ยวนั้น เพราะอภินิหารของคาถามหาเสน่ห์ความยาวตลอดหนึ่งช่วงเพลงของเทวบุตรสุดชิค ทำให้สาวๆรุ่นลายคราม...ตามติดด้วงมาเป็นพรวนจนกระบวนเต้นรำเสียไปหมด

“ไอ้เหี้ย!! หลบ!” กังฟูอาศัยจังหวะชุลมุนวิ่งเข้าไปแทรกคู่รักที่เซิ้งกันแบบซอฟท์ๆขัดกับเสียงดนตรีแปดหลอดจนคนตัวเล็กอยากเหวี่ยงลำโพงใส่ แต่สุดท้ายชายผู้เป็นพี่ของอดีตเดือนมหาลัยก็โดนสมุนเลวคนแล้วคนเล่าซึ่งมัวเมาอยู่กับการฟ้อนรำหน้าคว่ำหน้าหงายบูชาผีฟ้าไล่ต้อนให้อยู่ห่างจากทั้งเก็กและบ๊วยซ้ำแล้วซ้ำอีก

ผู้คนที่เฝ้ามองการเต้นรำในรอบนี้ต่างรู้สึกฉงนในใจเมื่อได้เห็นความโกลาหลอลหม่านที่เกิดขึ้นบนเวที...

...ทั้งชายหนุ่มผมยาวหน้าตาดีที่ถูกห้อมล้อมไปด้วยสาวรำวงรุ่นแม่แต่แต่งตัวด้วยชุดสีเจ็บ จนทั้งหมดไม่เป็นอันเต้น

...ชายหนุ่มสองคนที่เดินจูงมือเข้าจังหวะแบบนิ่มๆ เพราะมัวแต่แลกเปลี่ยนสายตาหยาดเยิ้มกับรอยยิ้มให้กันและกันอยู่นั่น

...กับอีกคู่ ที่ร่างหมีๆเอาแต่ยักแย่ยักยันพันหน้าอ้อมหลังคนตัวเล็กกว่าแบบเรื้อนๆ เหมือนพวกขี้เมารำแปๆหน้าขบวนแห่นาคอย่างไรอย่างนั้น  และที่จะขาดเสียไม่ได้ คือ...ชายหนุ่มอีกสามคนที่เซิ้งแซ่ดๆม้วนหน้าม้วนหลังเปะปะไปทั่วทั้งเวทีแบบไม่มีใครยอมใคร

“เหนื่อยสัดหมา!!!” กังฟูยืนปาดเหงื่อที่ไหลย้อยลงมาตามกรอบหน้าพลางกระพือคอเสื้อเพื่อเรียกลม

“ฟู... ไหวไหม?” ด้วงที่สภาพเยินผิดมาดตามปกติถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใย ระหว่างแอบไล่นิ้วติดกระดุมกางเกงยีนส์ที่หลุดออกจากรังดุมตั้งแต่เมื่อไร...เขาก็ระบุไม่ได้ชัดนัก

“พวกแม่งไปแอบแดกม้ากันมาหรือไง...ทำไมถึงได้คึกเป็นผีบ้ากันแบบนี้วะ?” กังฟูเอ่ยพาดพิงถึงกลุ่มเด็กเต็กที่เต้นตามเพลงอย่างกับโดนยาสั่งตั้งแต่ต้นจนจบ  ด้วงจึงสอดส่ายสายตามองหาชายหนุ่มกลุ่มนั้นแทนเพื่อนที่กำลังยืนเหนื่อยแบบนอยด์ๆ ก่อนจะร้องเรียกความสนใจของกังฟูผู้หันหลังให้โลกโดยสิ้นเชิงด้วยน้ำเสียงตื่นๆ

“ฟู...ไปเร็ว!!!  เดี๋ยวตามเก็กไม่ทันกันพอดี”  

“ห๊ะ?! เก็กมันไปต่ออีกแล้วเหรอ?” พอรู้ว่าน้องชายตัวดีแอบหนีไปที่อื่นโดยไม่รอ กังฟูก็ถึงกับร้องออกมาอย่างท้อแท้... สรุปว่าเป็นเขาหรือไอ้เด็กสองคนนั่นกันแน่ ที่กำลังโดนปั่นหัวอย่างไม่มีหยุดหย่อน?!!!

“อืม... ไปโน่นแล้วล่ะ” ด้วงรับคำเซ็งๆ เพราะตั้งแต่หัวค่ำจวบจนตอนนี้... ความพยายามในการกีดกันคนอื่นให้ออกห่างจากกังฟูดูจะล้มเหลวแบบไม่คาดฝันทั้งสิ้น   เต๋อเดินยิ้มๆกลับเข้ามาหาสองหนุ่มผู้พ่ายแพ้ให้กับสมรภูมิแห่งดนตรีสามช่าเมื่อครู่จนหมดรูป

“หึ หึ หึ... อ่วมเลยสิพวกมึง...

.

...อ่ะนี่แดกซะ กูอุตส่าห์มีน้ำใจเดินไปซื้อมาให้” พูดจบ น้ำเย็นสองขวดก็ถูกยัดใส่มือของทั้งด้วงและกังฟูอย่างไม่มีพิธีรีตรอง

“ขอบใจนะเต๋อ” ด้วงพูดด้วยความซาบซึ้งในความเอาใจใส่ของอีกฝ่าย เพราะน้ำขวดนี้ช่วยชุบชีวิตของชายหนุ่มผมยาวให้กลับคืนมาอีกครั้งได้อย่างไม่น่าเชื่อ... แต่คนฟังกลับใช้มันเป็นเครื่องมือทำร้ายเพื่อนรักของตัวเองโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์

“แล้วมึงล่ะเตี้ย... รู้จักขอบใจคนอื่นบ้างไหม? หรือว่าดีแต่ใช้กำลัง?” เต๋อแสยะ

“เฮอะ! ขอบใจนะไอ้ขี้ทวง!!” กังฟูประชดเสียงแข็ง... น่าแปลกที่มันไม่ได้ทำให้เต๋อกระอักเลือดหรือเดือดร้อนอย่างที่เคย เต๋อร่างหมีกลับยิ้มร่าหน้าบานเป็นจานดาวเทียม ก่อนจะเร่งทั้งสองหนุ่มให้เคลื่อนพลตามกลุ่มไปเสียที  

“เอ้า เดินเร็วๆสิ เดี๋ยวน้องพี่หมีกับน้องบูบู้จะแอบไปสวีทกันสองต่อสองไม่รู้น้า” เต๋อยิ้มยั่วทิ้งท้ายก่อนจะเดินนำเพื่อนซี้ทั้งสองไปยังที่หมายใหม่ ซึ่งไอ้เด็กแว่นแอบดอดมาบอกเอาไว้ล่วงหน้าตั้งแต่เมื่อเพลงรำวงจบลงแบบหมาดๆ

“พวกมันไปทางไหน?!!” หูของกังฟูกระดิกทันทีหลังจากได้ยินชื่อปัญญาอ่อนทั้งสอง ชายหนุ่มจึงตะคอกถามด้วง...จนเพื่อนรักต้องลากให้ออกเดินพร้อมกับบุ้ยใบ้นำหน้าไป เพื่อช่วยให้คนใจร้อนได้พอมีเบาะแส

“โน่น! เพิ่งเดินเข้าไปในนั้นน่ะ เราเห็นหลังพวกนั้นไวๆ”

“ห๊ะ?!!! ในนั้นน่ะเหรอ?” คนตัวเล็กตะโกนเสียงดังอย่างไม่อายเมื่อรู้ว่าเพิงข้างหน้า คือ สถานที่ซึ่งเขาไม่มีวันเฉียดกรายเข้าใกล้ ถัดลงมาจากป่าช้า ห้องดับจิต และบ้านผีสิงที่ฮิตๆทั้งหลาย

“หึ หึ หึ... มึงป๊อดอ่ะเด้ไอ้เตี้ย...

.

...ไอ้เก็กน้องมึงนี่ฉลาดนะ เข้าใจหาที่สวีทกับแฟนสองต่อสอง สงสัยมันจะรู้ว่าพี่ชายแม่งตาขาวเกินกว่าจะเข้าไปจับแยก...

...จะบอกอะไรให้นะ ไอ้บ๊วยน้องรหัสกูน่ะ...มันเป็นพวกขวัญอ่อนอย่างที่สุดเสียด้วย...

.

.

...ไม่อยากจะนึกเลยว่า ถ้าบ๊วยมันเกิดตกใจขึ้นมามากๆ น้องมึงจะฉวยโอกาสทำบัดสีบัดเถลิงใส่น้องกูไปถึงไหนๆ...

...ว่าแล้วก็เข้าไปแอบดูหนังสดดีกว่า”

เต๋อพยายามหลอกล่อให้กังฟูโมโหจนลืมกลัว แล้วหน้ามืดตามัวเดินเข้าไปด้านในพร้อมๆกับตนเอง

ซึ่งแม้ว่าบ้านผีสิงตามงานวัดจะเป็นการจัดฉากตุ้งแช่ไว้แหย่เด็ก...

แต่หนนี้ กังฟูกลับไม่มีความกล้าพอจะรวบรวมแรงโทสะให้เอาชนะความกลัวอย่างที่สุดของตนได้

“เออ...ดี! มึงเข้าไปเลย!...

.

...แล้วถ้ามึงเห็นว่าสองคนนั้นทำอะไรกัน มึงโทรออกมาบอกด้วย กูจะตามเข้าไปแหกอกพวกมันเอง” กังฟูสั่งความหลังจากกำหนดหน้าที่ของตัวเองได้แล้ว... เขายอมป๊อดต่อหน้าไอ้หมีอริเก่าเพื่อจะได้ยืนปักหลักอย่างปลอดภัยอยู่ตรงนี้จนกว่าน้องชายกับไอ้เด็กบูบู้นั่นจะถูกเต๋อลากคอออกมา อย่างน้อยก็ดีกว่าหลับหูหลับตาเดินฝ่าความมืดอันน่าหวาดกลัวตามน้องชายเข้าไปก่อเรื่องด้านใน

“แล้วถ้ากูโทรมาแล้วโกหกล่ะ...

...อย่างนี้มึงไม่ต้องฝ่าดงผีเข้าไปเสียเที่ยวฟรีๆหรอกเหรอ?...

.

...กล้าๆหน่อยดี้ ไหนๆก็โตจนหมาเลียก้นไม่ถึงแล้ว มึงจะกลัวอะไรกับไอ้ผีหลอกเด็กตามงานวัดพวกนี้วะ?...

...เหอะ!!  โทษที...กูลืมไปว่า...มึงมันอ่อน!”

เต๋อพยายามสับขาหลอกเป็นครั้งสุดท้าย...

หากกังฟูเปลี่ยนใจ เขาสัญญากับตัวเองว่า จะอยู่ข้างๆคนตัวเล็กกว่าโดยไม่ยอมห่างไปไหนเหมือนเมื่อบ่ายวันนั้นในอดีตนานมาแล้ว 

ถึงคำพูดถากถางของเต๋อจะไม่ทำให้กังฟูฮึดสู้

แต่เพราะไม่เชื่อคำพูดของคู่แค้นแสนชาติแม้สักประโยค ด้วงจึงต้องตกที่นั้งลำบากแทนกังฟูอย่างเลี่ยงไม่ได้

“ด้วง... กูขอแต่งตั้งมึงให้เข้าไปเป็นตัวแทนกู เพราะฉะนั้น...มึงเข้าไปพร้อมมันดิ๊!” ชายหนุ่มหวงและเป็นห่วงน้องชายอย่างที่สุด แต่ความกลัวที่อาจฆ่าเขาให้ตายทั้งเป็นกลับรั้งเขาไว้ให้ต้องกลายเป็นฝ่ายเฝ้ารอด้วยใจร้อนรน

“เอาอย่างนั้นจริงๆเหรอฟู? ฟูอยู่คนเดียวได้จริงๆนะ?” ด้วงถามย้ำอีกครั้ง เพราะเขายินดีจะทำตามบัญชาของกังฟูอย่างไม่มีข้อแม้ ติดตรงแค่เป็นห่วงอีกฝ่ายที่ต้องถูกทิ้งเอาไว้คนเดียวหน้าบ้านผีสิงที่ทั้งเปลี่ยวและวังเวงเช่นนี้

“เหอะน่า กูจะรออยู่ข้างนอกนี่แหละ ตรงนี้คนเยอะแยะ...ไม่น่ากลัวเท่าข้างในนั้นหรอก” กังฟูรับรองกับเพื่อนรักด้วยการหลับหูหลับตาปลุกปลอบตัวเองไปพร้อมๆกัน

“อ๊ากกกกก!” เสียงแหกปากร้องด้วยความตกใจของผู้ชายหลายคนดังแว่วมาเข้าหูสามหนุ่มที่ยังคงตกลงใจไม่ได้

“เอ้า กะเทย...จะไปไม่ไป?...

.

...หรือมึงจะรอให้น้องไอ้เหี้ยเตี้ยแม่งได้เสียกับน้องกูสักสามสี่รอบก่อน?...

...ก็ดีนะ ถือว่าพวกมึงช่วยอุ้มสมให้พวกมันได้เอากันนอกสถานที่แบบไม่อายผีสางนางไม้” เมื่อได้ยินคำพูดเร่งเร้าของเต๋อ กังฟูจึงรุนหลังด้วงให้เดินเข้าข้างในไปทันที  

หลังจากทุกคนเดินลับเข้าบ้านผีสิงหลอกเด็กตรงส่วนท้ายๆของงานวัดไปเพียงไม่กี่นาที

กังฟูที่ยืนรอด้วยใจจดจ่ออยู่ข้างนอกก็เริ่มจะอยู่ไม่สุก

ชายหนุ่มนึกสยองในความเปลี่ยวเหงาของซุ้มบ้านผีสิงจนต้องไล่สายตามองฟ้ามองดินไปเรื่อยเปื่อย

จังหวะที่กวาดตามองต้นไม้ใหญ่ข้างบ้านผีสิงนั่นเอง  

กังฟูก็รู้สึกเหมือนโดนพลังบางอย่างดึงดูดให้สายตาของเขาจับจ้องไปยังลำต้นอวบใหญ่ของไม้ต้นนั้นแบบไม่วาง

เพียงวูบเดียว...สายตาของเขาก็เปิดรับภาพของผู้หญิงผมยาวหน้าตาสะสวยห่มสไบสีทองโผล่ออกจากต้นไม้ผ่านเข้าคลองจักษุ ก่อนที่เจ้าของเรือนร่างงามระหงจะผลุบหายไปในอากาศแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

เมื่อขยี้ตาจนแน่ใจว่าตนเองไม่ได้ตาฝาดกับภาพสั้นๆแค่ชั่วขณะจิต

ชายหนุ่มก็วิ่งอย่างไม่คิดชีวิตผ่านเข้าประตูสองบานด้านหลังตามเพื่อนรักเข้าด้านในทันที...

.

.

.

เพราะตราบใดที่ข้างนอกไม่มีคนพลุกพล่าน และคนอื่นๆที่รู้จักเดินวนอยู่ในบ้านผีสิงแห่งนี้...

ข้างนอกที่มีผีจริงๆสิงสถิตย์ต้นไม้อยู่ ย่อมอันตรายและโหดร้ายยิ่งกว่าด้านหลังประตูบ้านผีหลอกๆแน่ๆ

สุดท้ายช่วงขาสั้นๆทั้งสองของกังฟูก็หยุดนิ่งทันทีที่ก้าวล่วงเข้าเขตพื้นที่มืดสนิท

ชายหนุ่มตัวเล็กรีบกดมือถือต่อสายหาด้วงโดยพลัน เพื่อหาตัวช่วยที่ไว้ใจ...ให้มาช่วยรับมือกับความกลัวสุดหูรูดของตน

“ด้วง... มารับกูหน่อย กูรออยู่ตรงด้านในประตูทางเข้าบ้านผีสิง”

“รีบๆมานะ... กูกลัว....ฮึก ฮึก...” เสียงอ้อนวอนเจือด้วยหางเสียงสะอื้น ทำให้คนปลายสายทุรนทุรายฝ่าความมืดเดินกลับทางเดิมเพื่อมารับเพื่อนรักของตัวเองทันที... ตามมาห่างๆด้วยร่างหมีๆที่แอบฟังบทสนทนาทั้งหมดด้วยความตั้งใจ

“คุณ... คุณทำให้เจ้ากังฟูกลัวขนาดนั้นได้ยังไงน่ะ?” เจ้าพ่อห่อไหล่ถามเจ้าพ่อไทรทองด้วยน้ำเสียงทึ่งจัด แค่นั้นก็ทำให้เทวบุตรสุดชิคเชิดหน้าด้วยความภาคภูมิที่ทำให้อีกฝ่ายประทับใจในความสามารถอันหลากหลายของตนได้สำเร็จ

“หึ หึ หึ... บันยันแค่ปรับคลื่นกระแสจิตของเจ้าหนุ่มนั่นให้ตรงกับคลื่นกระแสจิตของวิญญาณส่วนใหญ่ซึ่งสถิตย์อยู่ ณ ที่แห่งนี้แค่ชั่วคราวน่ะครับเบ๊บ...

.

...เคราะห์ดีนะครับ ที่ตรงนี้ไม่ใช่สุสาน แถมยังมีนางทิพย์ประจำต้นตะเคียนใหญ่ปกปักรักษาอาณาเขตอยู่อีกต่างหาก...

...ไม่อย่างนั้นเจ้าหนุ่มนั่นคงคลุ้มคลั่งจนวิ่งตาตั้งเตลิดไปไหนต่อไหน หลังจากได้เห็นวิญญาณเร่ร่อนมากหน้าหลายตาล่องลอยผ่านไปผ่านมาแบบจะจะอย่างเมื่อครู่”  เจ้าพ่อไทรทองอธิบายถึงหลักการของลูกเล่นที่ทำให้เจ้าพ่อห่อไหล่ชื่นชม

“เทพสายบู๊นี่ลูกเล่นเยอะจริง” หากเจ้าพ่อห่อไหล่รู้ว่า การประชดประชันกลลวงอันแพรวพราวของเทพอีกองค์จะทำให้ตนเองเพลี่ยงพล้ำ... องค์เทวบุตรคงปรับคำพูดเสียใหม่ให้ไร้ช่องโหว่ไปแล้ว

“หึ หึ หึ... แต่เรื่องหัวใจบันยันไม่มีลูกเล่นอะไรเลยนะครับเบ๊บ...

.

...ซื่อๆโปร่งใส แถมยังเข้าใจง่ายราวกับพระสูตรเวอร์ชันอนิเมะเลยเชียวแหละ” เจ้าพ่อไทรทองส่งสายตากระลิ้มกระเหลี่ยตอบแทนความน่ารักของโฮลี่ฮิปสเตอร์ยามเผลอไผล  ก่อนจะหายตัวไปลอยไหล่ชนไหล่ชวนให้เจ้าพ่อประจำมหาวิทยาลัยออกอาการวางตัวไม่ถูก

“ผมตามไปดูเจ้ากังฟูดีกว่า ชักจะทนฟังเทวดาแถวนี้เพ้อเจ้อจับสาระไม่ได้เสียแล้วสิ” ว่าแล้วเจ้าพ่อห่อไหล่ก็หายตัวไปในชั่วพริบตา แต่นั่นไม่ได้ทำให้เจ้าพ่อไทรทองสะเทือนสักกระผีก  

“แหน่ะ!.. เมื่อก่อนจะหายตัวไปไหนนี่ไม่เคยบอก...

.

...เดี๋ยวนี้ล่ะออกตัวแรงชี้แจงพิกัดเรื่อยเลยนะครับเบ๊บ...

...แฟนใครน้า ทำไมน่ารักแบบนี้ก็ไม่รู้ ฮิ ฮิ” เจ้าพ่อไทรทองเอ่ยกับตัวเองอย่างอารมณ์ดี ก่อนที่จะหายตัวตามไปเฝ้าเจ้าพ่อห่อไหล่ด้วยความรักและหวงแหนไม่มีใครเกินอีกทอดหนึ่ง

ท่ามกลางความมืดสลัวจนมองไม่เห็นสิ่งใดกระทั่งแขนขาของตัวเอง

กังฟูกำลังต่อสู้กับความกลัวด้วยการยืนหลับตาอยู่นิ่งๆ...

เขารู้...หากเขาดื้อเพ่งมองฝ่าความมืดที่ห้องล้อมอยู่รอบๆ เขาจะหวาดกลัวจนช่วยตัวเองไม่ได้อีกต่อไป

เพราะฉะนั้น...การหลับตาให้ภาพทุกอย่างหายไปจากม่านสายตา น่าจะใช่การรับมือกับสถานการณ์ตรงหน้าที่ดีที่สุด

 เสียงฝีเท้าหนักๆที่ดังเข้ามาใกล้ ช่วยให้คนฟังที่ยังยืนหลับตาใจชื้นขึ้นอีกโข

กังฟูรีบโบกมือถือซึ่งเปิดหน้าจอค้างเอาไว้ตั้งแต่เมื่อครู่เพื่อให้สัญญาณกับเพื่อนรักที่มาช่วยเหลือ

แต่แล้วกลับเป็นเต๋อ...ที่ไปถึงตัวของกังฟูก่อนด้วง เพราะระหว่างทางเดินย้อนกลับมาตรงหน้าประตู

เจ้าพ่อห่อไหล่ได้วางหลุมพราง บังคับให้หนุ่มผมยาวเดินหลงไปอีกทางโดยที่เจ้าตัวไม่อาจหลบเลี่ยง

“ด้วง! ด้วง!! ด้วงมาแล้วเหรอ? เราอยู่ตรงนี้... เราก้าวขาไม่ออกแล้ว” กังฟูกำลังอ่อนแอถึงขีดสุด... เมื่อมองไม่เห็น สองแขนของเขาก็ไขว่คว้าเอาร่างหนาๆของคนที่เดินเข้ามาหาให้แนบใกล้ไม่ต่างกับการโผเข้าหาขอนไม้ใหญ่ที่ลอยน้ำมาช่วยชีวิตคนเรือแตก เสียงหัวใจโครมครามของคนตัวใหญ่ที่เขากอดรัดอยู่ทำให้ชายหนุ่มผ่อนคลายความหวาดหวั่นได้อย่างน่าอัศจรรย์

“ไม่เป็นไรแล้วนะฟู... ไม่เป็นไร  เราอยู่กับฟูแล้ว...ผีทำอะไรฟูไม่ได้หรอก” เต๋อเอ่ยปลอบอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยนเหมือนเมื่อครั้งที่ทั้งคู่ยังเป็นเพียงเด็กน้อยวัยห้าขวบ

ขณะที่รวบร่างบางของกังฟูเข้าสู่อ้อมอกของตัวเองอีกครั้ง... เต๋อรู้ตัวดีว่าสิ่งที่ตนเองกำลังทำนั้นเกิดขึ้นเพราะเหตุใด

เขาอยากกอดให้คนตัวเล็กลืมความกลัวไปให้หมด...

อยากกอดกังฟู เพื่อให้คลายความห่างเหิน และเพื่อทนแทนเวลาอันเปลี่ยวเหงาที่เสียไปกว่าสิบปี...

เขาอยากกอดคนๆนี้ เพื่อลบล้างความเกลียดชังปลอมๆที่ตัวเขาสร้างขึ้นอำพรางความเสียใจหลังจากเหตุการณ์วันนั้น...

เวลานี้ เขาอยากกอด... อยากกอดกังฟูมากที่สุด 

สำหรับอีกคนที่ยังไม่อาจใช้ประสาทสัมผัสในการมองเห็น...

เมื่อรู้แล้วว่าผู้ที่กลับมารับตนเองเป็นใคร ชายหนุ่มตัวเล็กกลับไม่ได้ผลักไสอีกฝ่ายอย่างที่เคย

กังฟูผู้พ่ายแพ้ให้แก่ความกลัว เผลอเปิดใจให้คนที่พึ่งพาได้มาโดยตลอดอย่างเต๋ออีกครั้งทั้งที่ไม่รู้ตัว

อ้อมกอดของอีกฝ่าย ขับไล่เสียง ภาพ และสิ่งไม่พึงปรารถนาทั้งหลายให้มลายไปจนหมด...กระทั่งทิฐิของเขาก็ไม่เว้น

“ฮืออออออ  เต๋อ....เรากลัว เรากลัว” กังฟูร้องสะอึกสะอื้นเหมือนเด็กๆ จนเต๋อเผลอกดจูบเบาๆตรงกระหม่อมของคนตัวเล็กซ้ำๆพลางปลอบด้วยน้ำเสียงอบอุ่นและอ่อนโยนตามนิสัยที่แท้จริง

“ชู่ว์...หลับตาเอาไว้นะ เดี๋ยวเราจะพาฟูออกไปข้างนอกเอง”  เต๋อโอบวงแขนกระชับเข้ากับเอวสอบของร่างเล็ก ก่อนจะพาเดินฝ่าความมืดที่แสนอบอุ่นกลับสู่โลกภายนอก ชายหนุ่มร่างหมีแอบหวังว่า...ทุกๆอย่างหลังจากคืนนี้ จะเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีกว่าอดีตที่เคยเป็น

แม้จะเดินพ้นประตูทางออกจนได้ยินเสียงร้องทักของน้องๆที่ดังเกรียวกราวไม่ห่างหู  

กังฟูก็ยังไม่ยอมลืมตาหรือหาทางออกจากวงแขนแข็งแรงของอีกฝ่าย ด้วงจึงต้องเป็นฝ่ายปรี่เข้าหา แล้วแยกสองคนออกจากกัน ก่อนจะตระกองกอดร่างอ่อนแรงของกังฟูผู้ตื่นตกใจเอาไว้แนบอกตัวเองทันที  

“ฟู เราเข้าไปตามหาฟูหลายรอบแล้วแต่ก็ไม่เจอ... ฟูไปหลบอยู่ตรงไหนมา?” ด้วงถามเพื่อนรักที่ยืนเอนตัวพิงอกตัวเองด้วยความสับสนระคนหงุดหงิด... ทำไมทุกอย่างจึงผิดแผนไปหมดแบบนี้นะ?!!

“ไม่รู้เหมือนกัน กูไม่ทันได้มอง” กังฟูตอบเอื่อยๆ... เรื่องน่าหวาดเสียวเมื่อครู่ทำเขาเหนื่อยรากเลือดยิ่งกว่ารำวงแบบเมดเล่ย์สองชั่วโมงติดเสียอีก   

“เอาเถอะ... ฟูไม่เป็นไรก็ดีแล้ว...

.

...เดินไหวไหม? อยากให้เราช่วยพยุงหรือเปล่า?” ด้วงตัดบทเพราะไม่มีเหตุผลใดๆให้เขาจี้กังฟูในสภาพจะล้มแหล่ไม่ล้มแหล่แบบนี้

“ไม่ต้องหรอก... เมื่อกี๊กูยังไม่ทันเห็นอะไร” กังฟูตอบพลางหย่อนตัวลงนั่งตรงม้าหินตัวหนึ่งท่ามกลางวงล้อมของชายหนุ่มที่เหลือ

“เฮียฟู... เฮียไม่ไหวเฮียก็ไปนั่งพักก่อนได้นะครับ...

.

...เดี๋ยวเก็กไปเล่นชิงช้าสวรรค์กับบูบู้เสร็จแล้วเราค่อยไปกินข้าว แล้วกลับมอพร้อมกัน” เก็กที่ดูไม่เดือดร้อนกับความเป็นความตายของพี่ชายเท่าไรนักกล่าวด้วยสีหน้าระรื่นชื่นบาน  อดีตเดือนมหาลัยรู้ดีว่า...คำพูดเหล่านั้น ไม่ต่างกับฟืนชั้นดีที่ทำให้กองไฟแห่งความเกลียดชังปล่อยพลังมาขับเคลื่อนให้ร่างเล็กๆของพี่ชายลุกขึ้นสู้ยิบตาตามเจตนารมณ์ดั้งเดิมอีกครั้ง

“กูไหว... กูจะไปนั่งชิงช้าสวรรค์ด้วย!!” กังฟูประกาศกร้าว... ต่อให้โดนผีสางทำร้ายจนม่อยกระรอก เขาก็จะไม่ยอมแสดงความอ่อนแอใดๆให้ไอ้เด็กบูบู้หน้าจืดแอบเอาเรื่องของเขาไปหัวเราะเยาะลับหลังแน่ๆ  

“เอางั้นก็ได้... เฮียค่อยๆเดินตามไปแล้วกันนะครับ...

.

...ไปครับบูบู้” เก็กเดินโอบบ๊วยออกไปทันทีที่ได้ยินคำยืนยันหนักแน่นจากทิฐิของพี่ชาย อดีตเดือนมหาลัยเตือนตัวเองว่า...นี่ไม่ใช่เวลามาพะวงถึงสภาพจิตใจของเป้าหมายร่วมสายเลือดผู้โหดร้ายกับหัวใจและความรู้สึกของเขาได้อย่างไม่น่าเชื่อ

“พี่หมี... วันนี้เราเลิกแผนกันก่อนดีไหม? เฮียฟูดูอาการไม่ดีเลยนะ” บ๊วยพยายามต่อรองด้วยเห็นแก่กังฟูที่ยังนั่งหน้าซีดเซียวอย่างไร้เรี่ยวแรงเดินตามเหมือนเมื่อหัวค่ำ

“บูบู้ครับ บูบู้ต้องเข้าใจนะว่าเรายกเลิกแผนกลางคันเพราะรู้สึกเห็นใจเฮียฟูไมได้...

.

.

...คิดดูสิครับ กว่าบูบู้จะหลอกล่อเฮียฟูออกมาจากห้อง...

...กว่าทางแฝดกับสกลจะมัดมือชกพี่เต๋อมาด้วยได้ พวกเราต้องเหนื่อยกันมากขนาดไหน บูบู้ลืมไปแล้วหรือไงครับ...

.

...งานนี้ แม้พวกเราจะพร้อมใจกันทำเพื่อล้างพรให้ตัวเค้า...

...แต่บูบู้ก็อย่าลืมสิว่า แผนของพวกเราก็เป็นการช่วยให้เฮียฟูหวั่นไหวจนยอมเปิดใจให้พี่เต๋อด้วยเหมือนกัน...

...เพราะฉะนั้น บูบู้ก็คิดเสียว่าวินวินกันทั้งสองฝ่ายดีกว่าไหมครับ?” แม้ปากจะปลอบให้อีกฝ่ายร่วมดำเนินแผนการโดยไม่ไหวหวั่น แต่ในใจเก็กกลับรู้สึกยินดีที่คนที่เขาเดินโอบมีน้ำใจกับพี่ชายที่ทำตัวร้ายกาจใส่บ๊วยมาตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้ากัน

“แต่หน้าเฮียฟูซีดมากเลยนะพี่หมี...

.

...ถามจริงๆ พี่หมีไม่สงสารเฮียฟูบ้างเลยเหรอ?” บ๊วยถามต่อหลังจากยังไม่เห็นเงาของพี่ชายอีกฝ่ายเดินตามมาประกบ

“บูบู้ครับ เมื่อกี๊บูบู้ไม่เห็นเหรอครับว่า พี่เต๋อเดินกอดเฮียฟูออกมาจากบ้านผีสิง...

.

...กอดกันกลมดิกเลยนะครับ ไม่ใช่แค่จับมือ จูงแขนหรือทำอย่างอื่นที่เบสิคกว่านี้” เก็กย้ำภาพที่ทำให้ทุกคนตื่นตะลึงไปจนถึงอ้าปากค้างอย่างกับว่ามองเห็นโลกมีพระอาทิตย์สามดวงประดับฟากฟ้าช่วงกลางวันอย่างไรอย่างนั้น  

“ก็เห็น แต่พวกเราทำกับเฮียฟูรุนแรงไปหรือเปล่า?...

.

...เมื่อตอนบ่ายก็ครั้งนึง แล้วยังจะมาซ้ำแผลเดิมที่นี่อีก เฮียฟูจะรับไม่ไหวเอานะ” บ๊วยยังคงไม่เลิกราง่ายๆ เรื่องความเป็นความตายของคนอื่น...โดยเฉพาะคนสำคัญของเก็ก ทำให้เขาไม่อาจนิ่งนอนใจวางตัวเฉยเมยอยู่ได้

“บูบู้เชื่อเค้าสิ...

...ถ้าเฮียฟูยังเดินตามจองล้างจองผลาญต้องการจะแยกเราสองคนออกจากกันเป็นผีชัตเตอร์ได้แบบนี้...

.

...แสดงว่าสภาพของเฮียฟูยังดีอยู่...

...บูบู้รู้ไหม เฮียฟูน่ะ...ตายยากกว่าแมงสาบอีกนะ” เก็กพยายามหว่านล้อมด้วยถ้อยคำสัพยอกหยอกเอินให้อีกฝ่ายยิ้มได้... แต่มันกลับกลายเป็นการขุดหลุมฝังตัวเองชัดๆ!!

“พี่หมี! พี่หมีพูดอย่างนี้ได้ยังไง?...

.

...นั่นน่ะพี่ชายแท้ๆของพี่หมีเลยนะ...

...แล้วดูเปรียบเทียบเข้าสิ เดี๋ยวเถอะ!”  บ๊วยตำหนิด้วยน้ำเสียงไม่จริงจังนัก หากแต่สายตา คำพูด และการแสดงออกโดยรวมทั้งหมดนั้น ทำให้อดีตเดือนมหาลัยปั่นป่วนในหัวใจจนแผลอก้าวเท้าลงบนพื้นดินที่เต็มไปด้วยระเบิดแสวงเครื่องซึ่งถูกฝังเอาไว้อย่างกระจัดกระจายโดยไร้คำเตือนทันที

“เดี๋ยวเถอะทำไม? บูบู้จะทำอะไรเค้าได้... หืมมมม?.....อุ๊ก!”  

น้ำเปรี้ยวอันเป็นสัญญาณบอกว่าการหลอกตัวเองของชายหนุ่มได้จบเห่ลงแล้ว ถูกเก็กกลืนลงคอไปด้วยความยากเย็น...

หากปล่อยเอาไว้แบบนี้ เห็นทีว่าจะไม่ดีแน่...

แต่เขาจะทำอย่างไรได้ ในเมื่อแผนการใหญ่ยังไม่สำเร็จ...

ส่วนตัวเขาเอง ก็ชักไม่อยากอยู่ห่างจากแฟนปลอมๆคนนี้มากขึ้นเรื่อยๆเสียแล้วสิ

“พี่หมี... พี่หมีเป็นอะไร?” บ๊วยถามด้วยสีหน้าตกใจ มือผอมแห้งหากแต่นุ่มผิดคาดแตะเบาๆตรงหน้าผากของเขาอย่างลืมตัว... นี่คงจะเป็นห่วงเขามากเสียจนไม่ทันได้ระวังตัวเลยสินะ

“....ปละ ปละ...เปล่า เค้าแค่เพลียน่ะ... ตอนก่อนมาถึงโรงหนังเผลอเดินตากแดดนานไปหน่อย” เก็กรีบโกหก เขาไม่มีทางยอมเผยความลับอีกด้านของพรจากเจ้าพ่อไทรทองให้บ๊วยรู้แน่... การดูแย่ในสายตาคนตัวเล็กเพราะอาการผิดปกติของร่างกายแบบที่ควบคุมตัวเองไม่ได้ ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการสักนิด

“พักก่อนไหม? เดี๋ยวเอาไว้ค่อยเล่นก็ได้นะ” ฝ่ามือถูกเลื่อนจากหน้าผากของเขา ย้ายไปกระตุกข้อมือเบาๆแทนการเรียกร้องความสนใจ  สีหน้าเป็นห่วงจริงจังของบ๊วยทำให้เก็กอดชอบใจไม่ได้

“ไม่ต้องหรอก ไว้รอไปพักทีเดียวในชิงช้าสวรรค์เลยแล้วกัน...

.

...บูบู้อย่าทำหน้าตกใจอย่างนั้นสิครับ เดี๋ยวเฮียฟูจะจับสังเกตได้นะ” อดีตเดือนมหาลัยเตือนแฟนจำเป็นของเขาไม่ให้เป็นห่วงจนหลุดบทบาท

“งั้นระหว่างรอคิวชิงช้าสวรรค์ ถ้าพี่หมียืนไม่ไหว พี่หมีจะพิงเค้าไว้ก็ได้นะ” บ๊วยเสนอตัวด้วยยังไม่วางใจในสวัสดิภาพของอีกฝ่าย ไหนๆก็ตัวติดกันกับเก็กมาหลายชั่วโมง...ยอมเป็นเบาะให้คนป่วยเสียหน่อย คงไม่แปลกอะไร

“ครับ... ขอบคุณครับ” เก็กตอบด้วยความซาบซึ้งในน้ำใจของคนตัวเล็๋ก็๋็ก

“มาเร็วครับพี่ฌาน ฌอน... พวกเรามาขึ้นชิงช้าสวรรค์ร่วมกัน ชาติหน้าจะได้เกิดมานั่งชิงช้าสวรรค์ด้วยกันอีก” สกลที่ออกเดินทิ้งห่างล่วงหน้าไปยังชิงช้าสวรรค์ร้องเรียกเพื่อนแฝดเหมือนเด็กๆ

“สกล...

...พี่ฌานถามจริงๆเถอะ ที่สกลบอกว่าสกลชอบเข้าวัดน่ะ...

.

...จริงๆแล้ว สกลเข้าไปขโมยมะม่วง หรือเข้าไปแอบจับปลาสวายในเขตอภัยทานกันแน่?...

...ทำไมอะไรๆมันถึงได้ฟังดูพิกลพิการไปหมดแบบนี้วะ?” แฝดพี่ที่เดินตามมาอย่างรวดเร็ว เอ่ยถามด้วยความสงสัยในตรรกะแปลกๆของเพื่อนรักสุดเกรียน

“แหม่ พี่ฌานครับ...

.

...พี่ฌานอย่าเอาการกระทำตามวิสัยอันเป็นธรรมชาติของตัวเองมาตัดสินตัวผมอย่างนั้นสิครับ...

...ใครเขาจะไปทำชั่วช้าให้ฟ้าผ่าตายได้ง่ายๆแบบที่พี่ฌานชอบทำกันล่ะเอ้อ” สกลเหยียดยิ้มมุมปากด้วยสีหน้าชวนให้กระแทกฝ่าเท้าเข้าสัมผัสอย่างที่สุด

“ลองเปลี่ยนเป็นขโมยสมเด็จนางพญาที่พี่ชายหวงนักหวงหนายังจะใกล้เคียงความเป็นจริงกว่าตั้งเยอะใช่ไหมล่ะสกล?” แฝดน้องผู้ที่ยังดูดีแม้มีหัวจุกน้ำพุอยู่บนหัวชงประเด็นอ่อนไหวต่อความรู้สึกของพี่ชายขึ้นมาทันที ฌานถลึงตาใส่เพื่อนหน้าแว่นที่ทำทีแบ่งรับแบ่งสู้แบบเฟคๆ

“โธ่พี่ฌาน!...

...พี่ฌานอย่าทำหน้าจะกินเลือดกินเนื้อผมอย่างนั้นสิครับ...

.

...เมื่อคืนตอนเมาหลับ หลวงพ่อท่านมาเข้าฝันผม...

...ท่านบอกว่าให้ผมพาท่านกลับมาด้วยกันเพราะอยู่ที่นั่นเสียงมันดังเจี๊ยวจ๊าวจนท่านชักจะไม่ไหว...

...ไหนจะลูกรักลูกยม กุมารทอง ลูกกรอก ท่านไม่เคยไปเข้าฝันบอกเหรอครับว่าตำหนักพี่ฌานน่ะ นานวันยิ่งเหมือนเนอสเซอรี่มากกว่าที่ปฏิบัติธรรม... ผมเลยจำใจพาท่านกลับมาด้วยอย่างเสียไม่ได้” สกลแยกเขี้ยวอธิบายด้วยเหตุผลข้างๆคูๆที่ผู้ฟังไม่อยากได้ยิน

“อทินนา เวรมณี...

...ศีลข้อที่สอง...

.

...ถ้าเจ้าของไม่นั่งจ้อง ก็หยิบได้ใช่ไหมแว่น?” ฌานกดเสียงต่ำระหว่างเอ่ยถามเพื่อนรักอย่างช้าๆและชัดถ้อยชัดคำ... เขาจะไม่โกรธจนเผลอฆ่าสัตว์สองเท้าแลกกับสมเด็จนางพญาแน่ๆ... ถ้ายังหักห้ามใจไหว

“อุ๊ย! ชิงช้ามาแล้ว ผมขอประเดิมขึ้นไปทดสอบความแข็งแรงของการรับน้ำหนักผู้ใหญ่ให้พวกเราทุกคนก่อนนะครับ” สกลกระโดดแผล็วเข้าไปในชิงช้าตัวแรกที่จอด  โดยปาดหน้าเค้กเก็กกับบ๊วยไปเรียบร้อย คู่รักจอมปลอมที่หันมาเห็นสายตาทำลายล้างของแฝดพี่ถึงกับพร้อมใจกันย้ายไปยืนรอคิวตรงท้ายแถว แล้วปล่อยให้เพื่อนๆพี่ๆคนอื่นๆแซงคิวล่วงหน้าได้ตามสะดวก

“น้องชาย... สรุปว่าแว่นมันเอาหลวงพ่อติดมือกลับมอมาหรือเปล่า?” แฝดพี่หันไปถามคนหน้าเหมือนกันที่ยืนอยู่ข้างๆ คำตอบของน้องแฝดที่คลานตามกันออกมาจากท้องแม่ ทำให้ชายหนุ่มเกือบล้มหน้าหงาย

“เปล่าครับ...

...พี่ชายเสียรู้สกลแล้วล่ะ หึ หึ...

.

...ไปกันเถอะครับ ชิงช้ามาแล้ว” สองหนุ่มฝาแฝดเดินเข้าไปในกระเช้าเล็กๆของชิงช้า ฌานไม่รู้จะด่าใครก่อนดีระหว่างน้องชายตัวเอง หรือเพื่อนหน้าแว่นที่รวมหัวกันดัดหลังเขาจนได้  

“ไอ้เหี้ยเต๋อ... ทำไมมึงถึงไม่ไปขึ้นชิงช้าตัวเดียวกันกับไอ้เด็กแว่นนั่นวะ?” กังฟูพยายามข่มความอายที่เพิ่งเกิดขึ้นสดๆร้อนๆด้วยการกรรโชกถามคนร่างหมีที่ยืนต่อแถวรอชิงช้าสวรรค์แบบแทบจะหายใจรดต้นคอ

“กูจะอยู่รออุ้มมึงเข้าชิงช้าตามประสาทาสที่ดีไง... ไม่ชอบเหรอ?” เต๋อเลิกคิ้วยิ้มยียวนพลางจ้องหน้ากังฟู... รู้อยู่หรอกว่าอีกฝ่ายคงอับอายสายตาคนอื่นหลังหลุดออกจากบ้านผีสิง แต่จะให้ทำอย่างไร... ก็ใจมันอยากแหย่คนตัวเล็กให้หน้าร้อนตัวแดงๆอีกสักรอบนี่นา

“สัดเหอะ!! ใครขอ?” กังฟูทำปากขมุบขมิบเหมือนจะบ่นอริตลอดกาลอยู่คนเดียวให้หายแค้น... ทั้งที่เมื่อก่อน แมนๆอย่างเขาเคยยืนติ๋มๆให้ชายอื่นมาทำหน้ากระลิ้มกระเหลี่ยใส่ที่ไหนกัน

เมื่อชิงช้าตัวถัดไปจอดตรงหน้าสามหนุ่มรุ่นพี่  ด้วงก็เข้าไปนั่งรอฟูอยู่ข้างในเพื่อกันไม่ให้เต๋อดอดเข้ามา

แต่จังหวะที่เต๋อจะจับตัวกังฟูยัดเข้ากระเช้าไปนั้น

ร่างเล็กก็อาศัยความกะทัดรัดหมุนตัวไปดันหลังเต๋อให้ถลำเข้าด้านในชิงช้าแทนตัวเอง

ก่อนจะบอกให้พนักงานเฝ้าเครื่องปล่อยกระเช้าขังผู้ชายร่างหมีสองคนขึ้นไปทันที  

“มองอะไรกะเทย... ไม่เคยเห็นหน้ากูแบบฟูลเอชดีเหรอไง?”  เต๋อเปิดฉากฉะด้วงที่นั่งหน้าโหดใส่เขาตลอดเวลาตั้งแต่กระเช้าลอยเหนือขึ้นจากพื้นดินแบบผิดแผน

“เปล่า... เราแค่อยากรู้ว่านายคิดอะไรกับฟูกันแน่? ทำไมอยู่ๆนายถึงได้มาคอยประกบฟูแจ ทั้งๆที่นายกับฟูเกลียดขี้หน้ากันมาตลอด” ด้วงถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง  ท่าทางขึงขังของเขาในเวลานี้ ไม่เหลือเค้าของสาวประเภทสองผู้ตุ้งติ้งเหมือนหญิงสาวอีกต่อไป 

“ถ้ามึงบอกว่ากูคอยตามติดกังฟู แล้วสิ่งที่มึงทำล่ะด้วง... กูต้องเรียกว่าอะไร?...

.

...พะเน้าพะนอเอาอกเอาใจไอ้เตี้ยจนมันไม่เห็นหัวใครหน้าไหน...

...บำบัดความใคร่ให้ตัวเองด้วยการหาเศษหาเลยเพราะไอ้เตี้ยมันเสือกเป็นทองไม่รู้ร้อน...

...หรือรอช้อนตอนกังฟูมันพลาดพลั้งยั้งอารมณ์ไม่อยู่?” เต๋อแดกดันจากสิ่งที่เห็น ซึ่งความรู้สึกและความต้องการลึกๆของอีกฝ่ายยิ่งดูชัดเจน เมื่อด้วงพยายามขัดขวางไม่ให้เขาเข้าใกล้กับฟูได้อย่างใจมาค่อนคืน

“เรากับนายไม่เหมือนกัน!!” ด้วงตวาดกร้าว...  

แน่ล่ะ...จะมีใครยอมทำทุกอย่างเพื่อกังฟูได้แบบเขากัน?

คนที่ไม่รู้อะไรอย่างเต๋อ... อย่าเสนอหน้ามาตัดสินจะดีกว่า!!

“ก็เออสิวะ... กูมันผู้ชายแท้ๆ  ส่วนมึงน่ะไม่แน่จริง...ไอ้ชายกระโปรงดีแต่แอ๊บเอ๊ย!!” เต๋อยั่วโมโหด้วงเพื่อชิมลางดูอาการ แต่ส่วนหนึ่ง...ก็เพราะความพาลด้วยนั่นแหละ

“เรายอมเป็นชายกระโปรง หรืออะไรก็ได้... ขอแค่ให้เราได้อยู่ข้างๆฟูไปเรื่อยๆแบบที่นายทำไม่ได้ยังไงล่ะ!!” หนุ่มผมยาวตอกกลับจนเต๋อร่างหมีเจ็บจี๊ด ทว่าชายหนุ่มผู้กรังแต่เปลือกกลับพูดจากลบเกลื่อนทันควัน

“นี่มึงกินฮอร์โมนเพศเมียมากไปหรือเปล่าวะด้วง?  สมองมึงถึงได้กลวงจนเพ้อเจ้อเป็นวรรคเป็นเวรอยู่แบบนี้น่ะ”

“การที่นายมองว่าเรื่องของเรากับฟูเป็นเรื่องเพ้อเจ้อนี่ก็ดีเหมือนกัน...

.

...เราจะได้สบายใจว่า นายจะไม่มีวันกลืนน้ำลายแล้วเอาตัวเองมายุ่งกับเรื่องไร้สาระของเรากับฟู เพื่อรอเราเผลอแล้วดอดมาแย่งฟูไปจากเรายังไงล่ะ!!” ด้วงสำทับอย่างตรงไปตรงมาอีกครั้ง ด้วยหวังว่าเต๋อจะไม่เข้ามาวุ่นวายความรักของเขาอีกต่อไป 

“หึ! ใครมันจะไปอยากได้ไอ้กังฟูหมาตื่นมาเป็นแฟนกันวะ?!...

...แจกฟรีแถมบุหรี่สองตัว...กูยังไม่ชัวร์เลยว่าจะมีใครเอาแม่งมาทำพันธุ์ให้อายุสั้นก่อนเวลาอันควรหรือเปล่า” เต๋อเสตอบตรงข้ามกับความรู้สึก ก่อนจะสาธยายถึงสาเหตุที่หยิบยกขึ้นมากล่อมตัวเองแบบน็อนสต็อปเพื่อสั่งจิตใต้สำนึกให้เชื่อตามนั้น...ทั้งที่ก็รู้ว่ามันไม่ใช่เหตุผลที่แท้จริงสักนิดเดียว

“มึงรู้ไว้เลยนะว่าที่กูต้องอดทนเหม็นเบื่อหน้าไอ้กังฟูอยู่แบบนี้ ก็เพราะมันเสือกตั้งตนเป็นปฏิปักษ์กับความรักของน้องรหัสสุดประเสริฐของกู...ซึ่งกูยอมไม่ได้...

.

.

...ถึงชาตินี้ไอ้เหี้ยเตี้ยจะมักน้อย ปล่อยให้กะเทยอย่างมึงเข้าสิงสู่จนดูน่าทุเรศ  กูก็ไม่สนหรอก...

...แต่กูไม่ได้บอกเสียหน่อยว่า คนอย่างมันจะมีสิทธิมากำหนดทางเดินชีวิตของน้องมันได้แบบครบสูตร...

...ยิ่งคนที่น้องมันกำลังคบหาอยู่ด้วยเป็นบ๊วย...จะให้กูไม่ช่วยน้องกู ก็คงไม่ได้เหมือนกัน...

...เพราะฉะนั้น... ตราบใดที่ไอ้กังฟูไม่ยอมรามือจากความสัมพันธ์ของน้องมันกับน้องกู กูก็จะอยู่เป็นก้างชิ้นโตคอยขวางคอมันเอง”

“แล้วเราจะคอยดูว่านายจะทำได้อย่างที่พูดจริงหรือเปล่า” ด้วงที่ไม่ปักใจเชื่ออะไรง่ายๆพูดดักทางจนอีกฝ่ายนึกเสียใจทีหลัง ทว่าในเมื่อเต๋อยังรู้ไม่เท่าทันหัวใจตัวเอง... ยามนั้นชายหน้าคมเข้มจึงตอบหนุ่มผมยาวหน้าหยกไปอย่างไม่นึกยี่หระ

“หึ! ก็เอาสิ”

กังฟูรอจังหวะที่ถึงตาของบ๊วยกับเก็กขึ้นชิงช้า แอบแทรกกลางเข้ามานั่งรอด้านในพร้อมๆกับบ๊วย

จนเก็กต้องตามเข้ามาด้วยเพราะปล่อยให้พี่ชายอยู่ตามลำพังกับแฟนบังหน้าของเขาไม่ได้จริงๆ

“เฮียฟู เฮียขึ้นมาทำไม? ชิงช้ามันรับน้ำหนักผู้ใหญ่ได้แค่สองคนเองนะ” เก็กประท้วงพลางส่งสายตาของความช่วยเหลือจากเจ้าพ่อทั้งสองที่ลอยละล่องประกบอยู่ด้านนอกกระเช้าอย่างใกล้ชิด แต่กังฟูผู้ดื้อด้านก็มิได้นำพา

“เก็ก... ถ้ามึงไม่อยากตกลงไปตายโหงตายห่า อย่าหือ!!!” ว่าแล้ว...กังฟูก็ข่มขวัญอีกฝ่ายด้วยการโยกตัวไปข้างหลังอย่างช้าๆแบบซ้ำๆเพื่อให้กระเช้าแกว่งต่องแต่งน่าหวาดเสียว

“โธ่เฮีย!! มีอะไรก็ค่อยๆพูดค่อยๆจ...

“หุบปาก... อย่าริอ่านมาห้ามกู!!” กังฟูโยกกระเช้าแรงขึ้นเพื่อปิดปากให้เก็กยอมแพ้ อดีตเดือนมหาลัยได้แต่นั่งตัวลีบติดกับบ๊วยเพราะการเจรจาไม่เป็นผล  พี่ชายคนโตของสุดหล่อจึงได้โอกาสหันไปเหยียดสายตามองไอ้เด็กบูบู้ที่ดูตระหนกไม่น้อยไปกว่าแฟนกำมะลอของตน

“เอาล่ะไอ้หน้าจืด...ตอบคำถามของกูมาเสียดีๆ อย่าให้กูมีน้ำโห”

บ๊วยเหลือบมองสองเจ้าพ่อที่ลอยเยื้องไปทางด้านหลังของกังฟูข้างละองค์

โดยในมือของเทวบุตรทั้งสองต่างถือป้ายไฟช่วยใบ้คำตอบกันอย่างแข็งขัน 

ทีนี้ก็เหลือแค่เลือกว่าจะใช้ช๊อยส์ไหนรับมือกับพี่ชายของเก็กดีล่ะสินะ

“คระ คระ ครับ” บ๊วยรับปากเมื่อเห็นกองหนุนศักดิ์สิทธิ์อยู่กันพร้อมหน้าอย่างอุ่นหนาฝาคั่ง ไม่เท่านั้น...ฝ่ามือใหญ่ที่กุมมือของเขาอยู่ของเก็ก ก็ช่วยปลอบประโลมให้ชายกลางสงบลงได้มาก

“มึงเริ่มคบกับน้องกูมานานเท่าไร?” กังฟูเริ่มประเด็นสำคัญให้คุ้มค่ากับเวลาอันจำกัด  บ๊วยเลือกตอบตามความจริงโดยไม่พึ่งพาข้อความจากป้ายไฟของเทวบุตรองค์ใดทั้งสิ้น

“เมื่ออาทิตย์ที่แล้วครับ”

“รู้จักกันได้ยังไง?” กังฟูหรี่ตาจับผิดจนบ๊วยเริ่มประหม่า

“เอ่อ... คือ ผมรู้จักพี่หมีฝ่ายเดียวก่อนน่ะครับ แล้วก็เป็นผมอีกเหมือนกัน...ที่เข้าไปจีบพี่หมีก่อน” บ๊วยบอกตามตรงโดยละเรื่องของเจ้าพ่อทั้งสองออกไปจนหมดสิ้น

“แล้วไอ้เหี้ยเก็กก็เสือกเล่นด้วยง่ายๆเสียอย่างนั้น... มันง่ายไปเปล่าวะ?!...

.

...น้องกูแม่งประสาทกลับถึงขนาดหลับตาคว้ามึงมาเป็นแฟน โดยไม่หลอนสะพรึงกับหนังหน้ามึงแม้แต่นิดเดียวเนี่ยะนะ?!!” ชายร่างเล็กตวัดหางตาไปมองเก็กอย่างไม่พอใจที่อีกฝ่ายหักหาญน้ำใจของคนเป็นพี่แบบเขาด้วยการทำในสิ่งที่กังฟูเกลียดที่สุด ก่อนจะร่ายยาวอีกชุดใส่หน้าบ๊วยอย่างเจ็บแสบ

“สารภาพมาซะดีๆว่ามึงแอบไปลงนะหน้าทองของอาจารย์สำนักไหน  ถึงได้กล้าเผยอตัวเล่นของสูงอย่างไม่เจียมบอดี้เหมือนไม่มีใครสั่งใครสอนแบบนี้?” กังฟูปิดท้ายด้วยคำพูดหนักๆอีกระลอกโดยไม่เปิดโอกาสให้บ๊วยได้ชี้แจง “รู้ตัวใช่ไหมว่าหน้าตามึงน่ะมันธรรมดา แบบว่าต่างกับไอ้เก็กน้องกูราวฟ้ากับเหว?“

“รู้ครับ” บ๊วยยอมรับตามความเป็นจริง... ทำไมเขาจะไม่รู้ ก็เห็นกันอยู่ตำตาว่าคนธรรมดาๆในทุกๆด้านแบบเขาไม่คู่ควรกับเก็กมากแค่ไหน

“รู้ตัวก็ดี!!...

.

...ก่อนที่มึงจะถลำลึกจนน้องชายกูสึกหรอไปมากกว่านี้...

...กูขอเตือนมึงด้วยความหวังดีว่า ถ้ามึงยังขืนดื้อด้านฝืนคบกับมันต่อไป...

...มึงได้โดนออร่าไอ้เก็กกลบจนกลายเป็นคนมืดมนหม่นหมองแน่ๆ และบอกเลยว่า...กูไม่มีวันปล่อยมึงให้เสวยสุขกับมันง่ายๆ...

.

.

...เพราะฉะนั้น...

...กูขอสั่งให้มึงเลิกคบกับมันเสียตั้งแต่วันนี้  ถือเสียว่าทำเพื่ออนาคตอันสดใสของตัวมึงเอง...

...ปล่อยน้องกูให้ก้าวหน้าแบบที่ไม่มีมึงมาคอยขัดขวางเหนี่ยวรั้งเสียดีๆเถอะ”  ฟังไปฟังมา...บ๊วยก็เริ่มสับสนว่า สิ่งที่พี่ชายของเก็กพูดนั้น...มันเพื่อความเจริญรุ่งเรืองของตัวเขา หรืออดีตเดือนมหาลัยกันแน่?!  

“ขอโทษครับเฮียฟู...

...ผมคงยอมเลิกกับพี่หมีตามที่เฮียฟูขอไม่ได้หรอกครับ เพราะผมรักพี่หมีจริงๆ...

.

...สิ่งเดียวที่จะทำให้ผมตัดใจจากพี่หมีได้ คือการที่พี่หมีไม่มีใจให้กับผมอีกต่อไป...

...ถ้าวันนั้นมาถึงจริงๆ...

...ต่อให้เฮียออกปากรั้งผมไว้ ผมก็จะไม่อยู่ให้พี่หมีระคายสายตาหรอกครับ” บ๊วยเมินป้ายไฟแล้วตอบอีกฝ่ายตามความเป็นจริง ซึ่งชายหนุ่มตั้งใจจะให้มันเกิดขึ้นทันทีหลังจากที่เหล่าสมุนเลวและเจ้าพ่อทั้งสองช่วยกันคืนความรู้สึกรักให้กับเก็กได้สำเร็จ

“ไอ้หน้าจืด... มึงคงคิดสินะว่าถ้ามึงไม่ยอมถอย คนอื่นก็ต้องยอมอ่อยให้มึง...

.

...หึ! มึงลืมไปหรือเปล่าว่ากูเป็นใคร?...

...กูคือผู้ปกครองที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของไอ้เก็ก...

...นั่นก็หมายความว่า...กูสามารถสั่งห้ามไม่ให้มันมาคบกับมึง เพราะกูมีสิทธิจะทำอะไรกับน้องกูก็ได้แล้วแต่กูจะพอใจ” กังฟูเลือกใช้ไม้แข็งเมื่อเห็นสายตามุ่งมั่นไม่สั่นคลอน และความแน่วแน่ไม่ยอมแพ้ง่ายๆของอีกฝ่ายที่ทำให้กลยุทธไม้อ่อน ถูกไอ้เด็กบูบู้หักลงในชั่วพริบตา

“ถึงเฮียฟูจะเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของพี่หมี...

...แต่เฮียฟูครับ... พี่หมีก็มีหัวจิตหัวใจไม่ต่างจากเฮียฟูเลยสักนิด...

.

...ผมแน่ใจว่า พี่หมีต้องเสียใจมากแน่ๆ ถ้าเฮียฟูทำร้ายพี่หมีด้วยการช่วงชิงความรักของพี่หมีไปแบบนี้”  บ๊วยตั้งใจชิ่งกระทบเรื่องพรของเจ้าพ่อไทรทองเพื่อเตือนสติรุ่นพี่ แต่กังฟูกลับเข้าใจไปว่า ชายกลางผู้นี้กำลังกระทบกระแทกแดกดันตัวเองแบบสุภาพค่าที่สอดแส่เข้ามากีดกันความรักของทั้งสองคน

“หึ หึ ไอ้หน้าจืด มึงนี่ปากดีกว่าที่กูคิดไปหลายขุมเลยนะ...

.

...ไหนมึงบอกกูอีกทีซิว่า มึงเป็นใคร?...

...กูจะให้เกียรติจำชื่อไอ้คนที่มันกล้าปะทะฝีปากกับกูเอาไว้ ก่อนที่กูจะกำจัดไปให้พ้นๆทาง” กังฟูตั้งใจฟังด้วยจะจดจำชื่อของไอ้เด็กบูบู้นี่ไปจนตายโทษฐานที่มันกล้าเข้ามาแลกกับเขาโดยไม่คิดหน้าคิดหลัง

“ผมชื่อบ๊วย เรียนสถาปัตย์ปีสองครับ...

.

...เอ่อ...

...ผมไม่ได้เก่งกล้าสามารถอะไรนักหรอกครับ ผมแค่รักพี่หมีมากๆเฉยๆ” บ๊วยพูดนิ่งๆ ถึงความจริงจะทำให้เขาเจ็บปวดมากก็เถอะ

“พอ พอ! แค่ฟังมึงสองคนคุยกันกูก็จะอ้วกออกมาเป็นโรงงานน้ำตาลอยู่แล้ว อย่าให้กูต้องเลี่ยนมากไปกว่านี้เลยเหอะ” กังฟูยกมือขึ้นห้าม เขามีภูมิต้านทานความหวานของทั้งสองหนุ่มต่ำเตี้ยเรี่ยพื้นเป็นที่สุด ประมาณว่าได้ยินขึ้นมาเมื่อไร...ก็อยากจะใช้เท้าทั้งสองถองเข้าที่กลางลำตัวของน้องชาย และไอ้เด็กบูบู้จนสะบั้นกลางแบ่งร่างเป็นสองท่อนให้รู้แล้วรู้รอด

“เอาล่ะไอ้บ๊วยสถาปัตย์ปีสอง...  

...ถ้ามึงไม่ยอมเลิกกับน้องชายกูเสียตั้งแต่วันนี้...

...กูรับรองเลยว่า กูจะทำให้ความรักของพวกมึงมีแต่คราบน้ำตาแบบที่หาความสุขไม่เจอ จนกว่าพวกมึงจะยอมเลิกกัน...

...เพราะฉะนั้น บอกกูมา...ว่ามึงยังจะดึงดันคบต่อ หรือถอยห่างไปรอคนอื่นที่ไร้การจดจำและจืดจางพอพอกับคนอย่างมึงมากกว่าน้องชายกู?” รุ่นพี่ตัวเล็กชี้หน้าถามเด็กหน้าจืด ท่าที่คุกคามของกังฟูไม่ได้ทำให้บ๊วยหวั่นกลัวแต่อย่างใด

“ผมรักพี่หมีครับ และผมจะไม่มีวันเลิกกับพี่หมีด้วยเหตุผลที่ไม่เกี่ยวกับหัวใจของเราสองคนแน่ๆครับเฮียฟู”

ระหว่างที่นั่งฟังบ๊วยทวนคำตอบเดิมๆอีกครั้งเป็นรอบที่เท่าไรก็ไม่รู้   คนตัวโตที่นั่งข้างๆก็แอบดีใจจนต้องกลั้ยยิ้ม  

เพราะทุกๆคำตอบที่ได้ยิน...ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าพ่อทั้งสองเสนอให้บ๊วยใช้เป็นแนวทางในการตอบข้อสอบมหาโหดของเฮียฟู...

ไม่ใกล้เคียงเลยสักนิด

นั่นก็หมายความว่า...

คนตัวเล็กที่นั่งเคียงบ่าเคียงไหล่เผชิญหน้าเฮียฟูอย่างมั่นคงคนนี้ จะต้องมีความรู้สึกดีๆให้เขาจริงๆ...

ซึ่งสิ่งนี้ ทำให้อดีตเดือนมหาลัย เปิดดวงตาเพื่อมองคนธรรมดาๆคนนี้อย่างละเอียดละออเป็นครั้งแรกหลังจากปล่อยเวลาให้ผ่านเลยไปตั้งเกือบอาทิตย์

“หึ! แล้วกูกับมึงจะได้เห็นดีกัน!!!” กังฟูยังไม่ลดมือที่ชี้หน้าอีกฝ่ายลง... ส่วนน้องชายผู้อาภัพ ก็ไม่อาจกำจัดความรู้สึกผะอืดผะอมและแสบร้อนกลางอกเพราะน้ำเปรี้ยวไหลย้อนกลับได้อีกต่อไป

“เบ๊บครับ... ไหนเบ๊บเคยบอกบันยันว่า บ๊วยไม่อยากพูดจาประหลาดๆชวนเลี่ยนให้พี่ชายของนายเก็กฟังไม่ใช่เหรอครับ?...

.

...แล้วทำไมคราวนี้บ๊วยถึงพูดปร๋อไม่ต้องรอบทจากเราทั้งสองตนเลยล่ะ?”  เจ้าพ่อไทรทองถามความเห็นของเจ้าพ่อห่อไหล่ด้วยความสงสัยในจิตใจอันเกินหยั่งของมนุษย์หนุ่มที่ชื่อบ๊วยคนนี้  ทว่าโฮลี่ฮิปสเตอร์กลับเผยวาทะอันสลับซับซ้อนให้เทวบุตรสุดชิคได้ฟังแทน

“หึ หึ... พวกมนุษย์ก็แบบนี้แหละ... ปากกับใจไม่ตรงกัน” เจ้าพ่อห่อไหล่ส่ายหัวพลางเหลือบมองบ๊วยด้วยสายตายอมรับนับถือ เห็นทีว่าพรที่ริบหรี่ในทีแรกของชายกลางผู้นี้...จะเป็นจริงได้ไม่ยากต่างจากที่องค์เทวบุตรเคยเข้าใจเมื่อได้อ่านคำบนบานของเด็กหนุ่มเสียแล้วสิ

“เบ๊บครับ กระเช้าตู้นั้นว่าง เราไปนั่งสร้างประสบการณ์งานวัดด้วยกันสักรอบสองรอบจะดีไหมเอ่ย?” เจ้าพ่อไทรทองชักชวนเจ้าพ่อห่อไหล่ด้วยทุกๆองค์ประกอบที่องค์เทวบุตรจะนึกออก

สายตาเว้าวอน ท่าทางเจียมตัวกึ่งมุ่งหวัง และรอยยิ้มน้อยๆปิดท้ายคำพูดน่าฟังเมื่อครู่

ทำให้เจ้าพ่อห่อไหล่หายตัวไปนั่งรอเทพผู้ออกปากชักชวนในกระเช้าสีม่วงทันที โดยที่เผลอคิดด้วยความสุขอยู่ในมโนสำนึกของตนเพียงลำพัง

‘หึ! เทวบุตรองค์นี้...ก็ปากตรงกับใจจนเป็นอันตรายต่อหัวใจของเราเสียเหลือเกิน...

.

.

...เจ้าเทวดาบ๊องเอ๊ย...

...บ้า บ้า บ้า บ้า บันยันบ้าที่สุด!!’

Ħ------------------------------------------------------------------------Ħ

ขอบคุณเนื้อเพลง:

ทำบุญร่วมชาติ◘ ชาย เมืองสิงห์ 

ที่มา: http://www.music4thai.com

Ħ------------------------------------ TBC ------------------------------------Ħ