◘ ชั่ว...ฟ้า ดินสลาย ◘ #09 || 27.06.2015

#09

 (Rrrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrrrrrr)

เมื่อเห็นว่าหมายเลขที่โทรเข้าเป็นสายของกัลป์

เจ้าของร่างผอมบางที่เผลอปล่อยให้ตัวเองจมอยู่ในห้วงความทุกข์มาพักใหญ่

ก็รีบสูดน้ำมูก กลั้นเสียงสะอื้นแล้วจึงกดรับสายโดยเร็วด้วยไม่อยากให้คนปลายสายรอนาน

“ฮะ...ฮะ..ฮัลโหล”

((จ้า! ทำไมกลับเข้าบ้านแล้วถึงไม่ยิงเข้าเครื่องผม?...

...คุณไม่รู้หรือว่าคนรอน่ะห่วงแค่ไหน?...

.

...หรือที่เงียบหายไป เพราะคุณมีปัญหาอะไรหรือเปล่า?)) เสียงนุ่มทุ้มของชายหนุ่มปลายสายฟังตื่นตกใจกว่าทุกที... ความเป็นห่วงทำให้เขาเผลอตำหนิเด็กหนุ่มเสียยกใหญ่

ก็จริงดังที่อาจารย์หนุ่มต่อว่า จ้าไม่ได้โทรหากัลป์ทันทีที่กลับเข้าบ้านตามข้อตกลงที่อาจารย์หนุ่มร้องขอเอาไว้

แต่ครั้งนี้... ไม่เกิดจากความตั้งใจ หลงลืม หรือเลินเล่อเหมือนสองสามวันแรก...

ถ้าลองเป็นอาจารย์กัลป์มาเจอเหตุการณ์เดียวกับเรื่องที่เขาเพิ่งเจอ... อาจารย์ก็คงไม่มีกะจิตกะใจโทรหาใครเหมือนกัน

“...ฮึก...ปละ ปละ..เปล่าครับอาจารย์กัลป์  ผมปกติดี” แม้จะสั่งให้ตัวเองกล้ำกลืนความเศร้าโศกมาก่อนหน้า ทว่าเสียงที่กรอกผ่านโทรศัพท์ของจ้ากลับฟังครางเครือจนคนฟังจับสังเกตได้ไม่ยากนัก

((ทำไมเสียงคุณอู้อี้แบบนี้ล่ะ?...

...นี่คุณร้องไห้อยู่เหรอ?...

...จ้า! บอกผมสิ คุณเป็นอะไร? ใครทำอะไรคุณ?...

.

.

...หรือลุงคุณทำโทษคุณที่คุณไม่กลับบ้านเมื่อคืน?...

...ใช่ไหมจ้า? บอกผมมาสิว่าใช่หรือเปล่า?)) น้ำเสียงของกัลป์ฟังร้อนรนยิ่งกว่าเก่า ไม่ต้องป่าวประกาศให้ยุ่งยาก...คนฟังก็ตระหนักได้ว่า ผู้มีศักดิ์เป็นอาจารย์และนายจ้างเป็นห่วงตนเองมากเพียงใด

รุ่งรวีไม่คิดว่าตัวเองจะอ่อนแอได้มากถึงเพียงนี้...

ขนาดที่ว่า แค่ได้ฟังน้ำเสียที่แฝงไปด้วยความอาทรและห่วงใยของอีกฝ่าย น้ำตาก็ไหลเป็นสายออกมาราวกับเปิดวาล์ว

ครั้นจะมานึกเสียใจที่กดรับสายตามมารยาทเอาตอนนี้ก็ไม่ทันเสียแล้วสิ

“....เฮ่อออออ....” เพราะจนปัญญา ไม่รู้จะอธิบายความเป็นจริงที่เกิดขึ้นเบื้องหลังบานประตูสังกะสีเก่าๆของบ้านที่ซุกหัวนอนมาตั้งแต่เล็กๆให้อีกฝ่ายรับฟังอย่างไรดี รุ่งรวีจึงเลือกการถอนหายใจกับตัวเองแทนคำตอบ...

วันนี้ลุงกลับมารอเจอหน้าเขาตั้งแต่บ่าย  แกตั้งใจจะมาชำระความกับเขาด้วยสองข้อหา...

กล่าวคือ...ไม่อยู่รอเจอหน้าเพื่อเอาเงินที่หาได้ให้ลุงไปต่อทุน

และสองอันเป็นผลพวงมาจากข้อหาแรก

นั่นคือ...เมื่อคืน เด็กหนุ่มทำให้แกต้องบากหน้าไปขอยืมเงินเพื่อนบ้านเพื่อเอาไปเล่นแก้ขัด

ซึ่งนอกจากจะไม่เต็มเม็ดเต็มหน่วยแล้ว ยังทำให้แกต้องอับอายขายหน้าเพื่อนบ้านจนไม่กล้าออกไปสู้หน้าใคร

ผลสุดท้าย... เงินค่าจ้างทำความสะอาดก้อนแรกที่กัลป์เพิ่งจ่ายให้แก่เด็กหนุ่มเมื่อเสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมา

ก็ถูกแกคว้าติดมือไปใช้คืนให้เจ้ามือในบ่อน เพื่อจะได้ยืมก้อนใหม่มาถอนทุนในคืนนี้...

โดยที่ลุงไม่ลืมขอบอกขอบใจในความกตัญญูของเขาด้วยหลังมือและฝ่าเท้าที่ซัดไม่ยั้งตั้งแต่ประตูหน้าบ้านยังปิดไม่สนิท

((โอ๊ยตายแล้วจ้า!! ผมควรทำยังไงดี? ให้ผมไปหาตอนนี้เลยไหม?...

.

...นะ...ผมอยากคุยกับลุงของคุณให้รู้เรื่อง ผมไม่อยากให้ลุงคุณเข้าใจผิดไปมากกว่านี้))

การไม่ตอบรับหรือปฏิเสธของเด็กหนุ่มทำให้กัลป์เข้าใจผิด  เขาจึงรีบเสนอตัวเข้ามารับผิดชอบเรื่องทั้งหมดโดยไม่รีรอ...

หากนั่นจะทำให้ลุงของจ้าสบายใจ  ไปพร้อมๆกับเปิดโอกาสให้เขาได้ดูอาการของคนที่เขาเป็นห่วงมากที่สุดแล้วล่ะก็  

ต่อให้ชายหนุ่มต้องแต่งตัวและออกจากบ้านเอาตอนดึกป่านนี้ เขาก็ยินดีทำโดยไม่อิดออด

“....ฮึก.... อาจารย์กัลป์ไม่ต้องมาหรอกครับ  ลุงผมหลับไปแล้ว” จ้าโกหกเพื่อความสบายใจของอีกฝ่าย ก่อนจะให้รายละเอียดเพิ่มเติมเพื่อปฏิเสธข้อเสนอของอีกฝ่ายแบบอ้อมๆ

“อีกอย่าง ลุงก็ไม่ได้ดุอะไรมาก...

...ลุงแค่ทำโทษผมตามความผิดแค่นิดหน่อยเท่านั้นแหละครับ...

.

...ถ้าผมไม่ทำแบบนี้อีก ลุงแกก็ไม่ดุไม่ตีหรอกครับ...ฮึก” คำพูดเมื่อครู่ของอาจารย์หนุ่มทำให้รุ่งรวีถึงกับน้ำตารื้น... ตั้งแต่เสียพี่ชายสุดที่รักอย่างหรั่งไป กัลป์คือคนแรกที่ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองยังคงมีความสำคัญ

((โธ่จ้า! แล้วคุณเป็นอะไรมากหรือเปล่า? ต้องไปหาหมอไหม? ผมขับพาคุณไปส่งโรงพยาบาลได้นะ)) ชายหนุ่มปลายสายยังคงไม่วางใจ

“ผมไม่เป็นไรครับอาจารย์กัลป์ ไม่ต้องไปหาหมอหรอก...

.

...อาจารย์ไม่ต้องเป็นห่วงผมไปหรอกครับ...

...เรื่องเมื่อคืนนี้...ผมสมควรโดนลุงลงโทษจริงๆ แต่ลุงไม่ได้ทำเกินกว่าเหตุหรอกครับ...อาจารย์กัลป์สบายใจได้” รุ่งรวียังคงให้เหตุผลกับอาจารย์หนุ่มตามที่ตั้งใจเอาไว้โดยไม่เผลอหลุดบท

((ผมเป็นห่วงคุณจังเลยจ้า ผมไม่อยากให้คุณรับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้นคนเดียวเลยจริงๆ))

คำพูดของกัลป์เข้าหูซ้าย ทะลุออกทางหูขวาทันทีที่รุ่งรวีได้ยินสัญญาณแจ้งเตือนสายเรียกซ้อน...

ชายหนุ่มไม่ต้องดูหน้าจอ...ก็รู้ได้โดยสัญชาตญาณว่าเจ้าของสายเรียกเข้าในเวลานี้เป็นใคร เพราะนี่ไม่ใช่สิ่งแปลกใหม่...

เที่ยงคืนของคืนที่หก... กับสายเรียกเข้าจากหมายเลขของคนตาย  และเขาต้องรู้ให้ได้ว่าพี่ชายของเขาต้องการอะไร

“อาจารย์กัลป์ครับ...ผมขอวางสายก่อนนะครับ” จ้าตัดบทห้วนๆ ซึ่งมันทำให้กัลป์ประหลาดใจไปพร้อมๆกับฉุกคิดอะไรได้บางอย่าง

((ทำไมล่ะจ้า?... อย่าบอกนะว่า?!)) คำตอบของรุ่งรวีขาดหายไปหลังจากเด็กหนุ่มตัดสายของอีกฝ่ายทิ้งแบบไร้เยื่อใย เพื่อสลับสายแล้วจึงส่งเสียงทักทายปลายสายที่ใช้เบอร์คนตายโทรมาหาเขา...  

“ฮัลโหล”

คืนนี้ผิดไปจากครั้งที่แล้วที่เขาตัดสินใจรับโทรศัพท์จากหรั่ง

พี่ชายของเขาไม่ได้ตัดสายเพื่อส่งข้อความใดๆเข้ามาหา

ทว่าเด็กหนุ่มกลับได้ยินความเงียบสะท้อนกลับมาอยู่พักใหญ่...

จ้าชั่งใจ... เขาควรวางสาย หรือรอให้แน่ใจว่า พี่ชายที่ตายไปเดือนกว่าแล้ว...มีสิ่งใดที่อยากบอกให้เขารู้กันแน่?

ก่อนที่อนุสติซึ่งเอนเอียงตามเหตุผลของกัลป์ที่แย้งเขาจังจังเมื่อเช้า จะกล่อมให้เขากดตัดสาย

จ้าก็ได้ยินเสียงร้องด้วยความทุรนทุรายของพี่ชายที่เคารพรักอย่างที่สุดดังเข้าหู

((..........อ๊ากกกกกกกกกกกกกก!!!!........))

“พี่หรั่ง!!!!! พี่หรั่งเป็นอะไร?....พี่หรั่งครับ....พี่หรั่ง!!!!!!!”  ความตกใจ หรือ สับสนคงไม่อาจใช้บรรยายความรู้สึกที่ท่วมท้นในอกของจ้ายามนี้ได้

ทว่า...เพียงไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น เสียงปลายสายของหรั่งที่ฟังชอบกลอย่างไรไม่รู้

ก็ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกกระอักกระอ่วนขึ้นมาโดยพลัน

((....อ๊ะห์.....อ๊ะห์....อ๊าห์.......ฮ๊าาาา.... จ้า.......อ๊ะห์.....จ้า.......

....ฮื่ออออออออ.... จ้า!!!......อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก.........

เมื่อรู้ว่าอะไรเป็นอะไร... ปลายนิ้วเรียวเซียวซีดของจ้าก็กดตัดสายของพี่ชายโดยไม่ต้องรอให้ใครสั่ง

สุ้มเสียงที่สะท้อนความกระสันอยากตามสันดานดิบของมนุษย์ที่เพิ่งได้ยินไปนั้น ทำลายทำนบน้ำตาที่กั้นเอาไว้ตั้งแต่เมื่อตอนคุยกับอาจารย์หนุ่มให้พังทลายลงในพริบตา

“โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ!!!!” จ้าร้องไห้ราวกับโลกนี้ล่มสลายลงตรงหน้า...  

.

.

ลำพังแค่เกิดมาเป็นเศษชีวิตที่ไม่มีค่ามากไปกว่าเครื่องผลิตแบงค์ให้ลุง ก็หนักหนาพอแล้ว...

ทำไมเขายังต้องมาพบเจอเรื่องบ้าๆที่หาเหตุผลมาอธิบายไม่ได้อย่างครั้งนี้ด้วยก็ไม่รู้?!!

(Rrrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrrrrrr)

ความน้อยอกน้อยใจในโชคชะตา และความสับสน ปนกระดากจากสิ่งที่เพิ่งได้ยิน

ทำให้เด็กหนุ่มไม่ใส่ใจจะรับสายกัลป์ตามมารยาทอีกแล้ว

อาจารย์หนุ่มไม่ได้เซ้าซี้ หากแต่ส่งข้อความใหม่เพื่อบอกให้รุ่งรวีรับรู้ว่า

พรุ่งนี้เขาต้องออกไปสัมมนานอกสถานที่ ขอให้รุ่งรวีล่วงหน้าไปรอเขาแถวๆซองจอดรถประจำตัวตรงชั้นสามของตึกคณะต้นสังกัดเวลาหกโมงเย็น โดยไม่ต้องแวะขึ้นไปรอบนห้องเหมือนทุกที

เด็กหนุ่มอ่านข้อความเข้าใหม่พลางถอนหายใจ

ดีเหมือนกัน...ไม่ต้องไปรออาจารย์กัลป์ ก็คงไม่ต้องรับซอง...เหมือนอย่างวันนี้

คิดแล้วก็เหลือบมองซองจดหมายสีขาวที่เพิ่งได้มาตอนเย็น ซึ่งยังไม่มีร่องรอยของการเปิดผนึก...

จ้าเอนตัวลงนอนราบกับเบาะที่นอนเก่าๆแล้วปล่อยให้น้ำตาที่ยังค้างคาอยู่ภายใน ไหลรินเป็นสายโดยไร้เสียงสะอื้น  

สุดท้าย... ความเหนื่อยล้าสะสมตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมาก็กล่อมให้จ้าผล็อยหลับไปทั้งน้ำตา

โดยไม่ได้แตะต้องซองสีขาวที่เพิ่งได้รับแต่อย่างใด... ซึ่งภายหลัง ซองๆนี้ก็ถูกปล่อยทิ้งไว้โดยไม่ได้รับเปิดอ่านนับแต่นั้น  

น่าเสียดายที่จ้ากลับไม่มีโอกาสได้รู้ว่า เนื้อหาด้านใน...คือคำสั่งเสียของหรั่ง

ซึ่งเจ้าตัวเขียนแยกจากฉบับที่ส่งไปให้ตากับยาย เนื่องจากตั้งใจจะส่งให้จ้าเป็นพิเศษ  

ใจความว่าด้วยคำขอโทษครั้งสุดท้าย...ที่เจ้าตัวไม่มีโอกาสได้บอกให้น้องได้ยินด้วยตัวของเขาเอง

 Quand il me prend dans ses bras, Il me parle tout bas, Je vois la vie en rose.

(เมื่ออยู่ในอ้อมกอด ได้ฟังเสียงกระซิบเบาๆของเขาใกล้ๆ ฉันมองเห็นชีวิตที่เต็มไปด้วยความรักอันแสนหวาน)

Il me dit des mots d’amour, Des mots de tous les jours, Et ça me fait quelque chose.

(เขาพร่ำบอกรักกับฉัน  พร่ำหยอดคำหวานทุกวัน...จนฉันหวั่นไหว)

Il est entré dans mon cœur, Une part de Bonheur.

(เขาเข้ามาในใจของฉัน กลายมาเป็นส่วนหนึ่งของความสุข)

“หึ หึ! แค่เสียงครางยังทนฟังไม่ได้เลยเหรอเด็กดีของพี่?” มือหนาโยนมือถือเครื่องที่ไม่ใช่ของตนเองลงบนเตียงโดยไม่หยุดการเคลื่อนไหวแต่อย่างใด  เสียงเพลงภาษาที่สามที่เนื้อหาไร้ความหมายเร่งเร้าให้ผู้กระทำกระแทกส่วนกลางของร่างกายท่อนล่างเข้าหาร่างผอมบางจนเห็นกระดูกชัดเจนที่ถูกขึงพรืดอีกครั้งเพื่อการนี้อย่างไร้ปรานี  

“....อ๊าาาาาาาาาาาาห์ .....ฮื้ออออออออออออออออออออออ.....” ร่างผอมเซียวกรีดร้องด้วยความสุขสมระคนเจ็บปวด จากนั้นจึงกระตุกแรงๆอยู่หลายครั้ง ก่อนฟุบลงกับที่นอนเพื่อกลายร่างเป็นเป้านิ่งให้ชายหนุ่มผู้เปรียบเสมือนเจ้าชีวิตล่วงเกินได้อย่างใจ

ความหิวกระหายในรสกามาทำให้เจ้าของร่างสมชายชาตรีโถมแรงทั้งหมดที่มี

สาดความต้องการซัดลงกับร่างไม่ไหวติงไร้การตอบสนองตามสัญชาตญาณดิบจนพอใจ

“....ฮื่มมมมม......ฮ่าห์.....”  

สุ้มเสียงสุดท้ายของการปลดปล่อยดังขึ้นคล้ายกับการฉลองความสำเร็จ...

กระนั้น...แม้ร่างกายจะสุขสม หากแต่มันห่างไกลจากคำว่าอิ่มเอมมากนัก เพราะร่างที่พังพาบกับที่นอนไม่ใช้ของรัก...

ทว่าเป็นเพียงหมากตัวหนึ่ง ที่บังเอิญว่าใช้ขัดตาทัพไปก่อนได้

“ถึงกับสลบเลยเหรอ?...

.

...เฮ่อ...นายนี่ช่างไม่มีน้ำอดน้ำทนเลยนะ สู้เด็กดีของฉันก็ไม่ได้” ชายหนุ่มถอนตัวออกจากร่างไร้สติบนเตียงอย่างไม่อาลัยอาวรณ์ จากนั้นจึงเดินไปหยิบผ้าสะอาดกับอ่างน้ำมาวางใกล้ๆมือเพื่อเช็ดตัวและทำความสะอาดคราบไคลให้กับหมากสำคัญตัวนี้ของเขา

“อดทนอีกแค่ไม่นานหรอก เมื่อไรที่เด็กดีกลับมาหาฉัน...ฉันจะปล่อยนายไปในที่ๆนายควรจะไปเสียที”  ชายหนุ่มปรารภให้เจ้าของรอยสักที่เขาใช้ต่างเครื่องบำบัดความใคร่ได้ฟังระหว่างเช็ดตัว

เมื่อเขาพอใจกับสภาพสะอาดสะอ้านเหมือนใหม่ของหมากตัวดังกล่าว...

เขาก็ไม่ลืมตบรางวัลให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีของคนที่นอนสลบ ด้วยการปลดเชือกที่ขึงทั้งมือและเท้าออกให้

พร้อมทั้งฉีดน้ำใสๆหนึ่งไซริงค์ให้อีกฝ่ายโดยไม่ต้องอ้อนวอนร้อง... เท่านี้คงจะพอต่อชีวิตให้อยู่ต่อไปได้อีกวัน

จากนั้นชายหนุ่มก็เอื้อมไปเก็บมือถือเครื่องสำคัญบนเตียงมาใส่กระเป๋าชุดคลุม ปิดเพลง แล้วจึงเดินออกจากห้องสี่เหลี่ยมไร้หน้าต่างห้องนั้นเพื่อกลับไปนอนด้วยความกระปรี้กระเปร่าเบาไปทั้งร่าง

◘------------------------------------------------------------------------------------◘

“จ้า...หน้าไปโดนอะไรมา? ใครทำอะไรจ้า?” รักษ์ถามจ้าเมื่อเหลือบไปเห็นหางคิ้วบวมเป่งของอีกฝ่าย ในจังหวะที่เจ้าตัวเผลอเอี้ยวเสี้ยวหน้าตามร่างขณะคาดเข็มขัดนิรภัยหลังจากออกรถได้ไม่นาน

“เอ่อ... จ้าเดินชนมุมตู้ครับ พอดีลุงเปิดทิ้งไว้ จ้าหันหน้าเร็วไปคิ้วเลยชนเอาพอดี” ...แน่นอน นั่นคือคำโกหกที่เด็กหนุ่มเตรียมเอาไว้อธิบายกับทุกคนที่สนใจใบหน้าบวมช้ำของเขา

“เหรอ? ชนตู้อย่างนั้นเหรอ?” ผู้กองหนุ่มเลิกคิ้วขณะถามย้ำ แต่คำตอบของเด็กหนุ่มก็ยังคงเป็นเช่นเดิม

“ครับ” เด็กหนุ่มตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉยผิดปกติ จนทำให้รักษ์มั่นใจว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวพันกับลุงจอมของจ้าอย่างไม่ต้องสงสัย แต่เรื่องนี้ละเอียดอ่อนเกินไป...เขาจึงไม่คิดจะซักไซ้ให้มากความ

“วันนี้จะนอนเลยก็ได้นะ พี่เพิ่งได้เอ็มพีสามเพลงแจ๊ซใหม่ๆมา จ้าน่าจะนอนหลับสบาย” คนขับปรับแอร์ให้เย็นกำลังดี...อาศัยจังหวะที่รถชะลอตัวเอื้อมไปหยิบหมอนกับผ้าห่มผืนเล็กๆยื่นส่งให้คนนั่งข้างๆ ที่จำใจรับเครื่องนอนปิกนิกที่เพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรกมาจากรักษ์ซึ่งหันกลับไปสนใจถนนตรงหน้าเป็นที่เรียบร้อย

“ขอโทษนะครับพี่รักษ์” จ้ายกมือไหว้อีกฝ่ายด้วยความรู้สึกผิด แต่คนฟังกลับยืนยันความตั้งใจเดิมไม่ต่างไปจากทุกที

“จะขอโทษที่ทำไม...พี่บอกจ้าแล้วใช่ไหมว่าพี่เต็มใจทำทุกอย่างเพื่อให้จ้ามีความสุข”  รักษ์เอื้อมมือไปเปิดเพลงชุดที่เจ้าตัวเพิ่งจะโฆษณาให้เด็กหนุ่มได้รู้จักไปเมื่อครู่  “เออนี่จ้า...พี่ถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ?”...เขาหวังว่าท่วงทำนองเบาๆหวานๆจะช่วยทำให้อีกฝ่ายผ่อนคลายจนยอมเปิดปากอธิบายเรื่องเมื่อวานให้หายคาใจเสียที

“หืม? พี่รักษ์อยากรู้อะไรเหรอครับ?” จ้าที่เริ่มจะเอนตัวน้อยๆไปตามเบาะถามตาปรอย

“เมื่อวานตอนเช้า ที่พี่โทรหา...จ้าอยู่ไหนเหรอครับ?” ...ตำรวจหนุ่มภาวนาให้สิ่งที่เขากลัวที่สุดไม่เป็นจริง ขออย่าให้มีใครไปรับจ้าเลย!!

“เอ่อ...จ้าอยู่บนรถน่ะครับ คือ...ลุงบ้านข้างๆที่เป็นคนขับแท็กซีแกออกจากบ้านพอดี แกเลยบอกให้จ้าติดรถไปด้วยกัน จ้าเลยไม่กล้าคุยโทรศัพท์กับใครในรถ เกรงใจแกน่ะครับ” รุ่งรวีโกหกโดยไม่เสียเวลาคิด...เขาไม่อยากเล่าเรื่องของกัลป์ให้ใครฟัง  ไม่อยากให้ใครรู้ว่ากัลป์ได้กลายเป็นคนสำคัญในชีวิตเขาภายในระยะเวลาไม่นาน

“อย่างนี้นี่เอง...ต่อไปอย่าปิดมือถืออีกนะจ้า พี่เป็นห่วง...กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับจ้า แล้วพี่จะไปหา...ไปช่วยไม่ทัน” แค่ไม่ได้ยินสิ่งที่กลัว...รักษ์ก็ปักใจเชื่อคำลวงของจ้าอย่างไม่มีข้อสงสัย  

เขาเกือบจะได้ถามคำถามถัดไปอยู่แล้วเชียว หากอยู่ๆจ้าจะไม่ทำท่าทางแปลกๆพร้อมกับส่งเสียงร้องเหมือนเช้าแรกที่โรงพยาบาลหลังจากเด็กหนุ่มฟื้นคืนสติ ทว่าคราวนี้...ทุกอย่างเกิดขึ้นในช่วงเวลาเดียวกันกับอินโทรของเพลงใหม่ในไฟล์เอ็มพีสามเล่นได้ไม่นาน

Hold me close and hold me fast

(กอดฉันให้แน่นๆ...กอดฉันเดี๋ยวนี้เถิด)

The magic spell you cast

(มนตราที่เธอร่าย)

This is la vie en rose

(คือชีวีที่หอมหวาน)

When you kiss me, Heaven sighs

(ยามที่เธอจูบฉัน สวรรค์ยังอิจฉา)

And though I close my eyes

(แม้จะเผลอหลับตา)

I see la vie en rose

(แต่ฉันกลับเห็นโลกนี้เป็นสีชมพู)

“....อืออออออ........อือออออออ........อาาาาาาาาา..........อืออออออออออ.............”

“จ้า!!! จ้าเป็นอะไร????!!! จ้า!!!!” รักษ์ถามอีกฝ่ายพลางเปิดไฟฉุกเฉินเพื่อขอทาง ก่อนจะจอดรถข้างๆฟุตบาท

“.......................อืออออออออออออออออออออ.........................” รุ่งรวีขดตัวเป็นก้อนกลมก่อนจะยกมือทั้งสองขึ้นมาปิดฟูเอาไว้แน่นไม่ต่างกับตอนที่รักษ์เห็นก่อนเด็กหนุ่มจะโดนเหล่าพยาบาลมัดมือมัดเท้าและฉีดยาคลายเครียด

“.......................อืออออออออออออ..............อืออออออออออออออออออออออออ................” เด็กหนุ่มเริ่มโยกตัวไปมา ซึ่งนั่นทำให้รักษ์ยิ่งตกใจทำอะไรไม่ถูกไปกันใหญ่

“จ้า!!! จ้าครับ จ้า!!! ไม่เป็นอะไรนะ! พี่อยู่ที่แล้ว!!!!” เพราะตกใจจนลืมคำเตือนของเพื่อนสนิทอย่างโอ๊ตไปในพริบตา ตำรวจหนุ่มจึงโน้มตัวเข้าหาร่างเล็กที่ขดตัวจนกลมดิกเพื่อจะกอดปลอบไม่ให้ร่างผ่ายผอมของจ้าโยกไหวหนักไปกว่านี้  ทว่านั้นกลับยิ่งทำให้อีกฝ่ายตระหนกตกใจจนออกอาการผิดปกติไปกันใหญ่

“.......อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!.........” จ้ากรีดร้องสุดเสียงพลางกดฝ่ามือแนบกับหูมากยิ่งขึ้น ร่างเล็กๆดิ้นรนอย่างน่าเวทนาเพื่อให้ตนเองหลุดพ้นจากรอยสัมผัสของตำรวจหนุ่ม เมื่อเห็นท่าปิดหูแน่นของจ้า...รักษ์จึงลองปิดเพลงที่เล่นอยู่แล้วนั่งสงบสติอารมณ์อยู่ครู่ใหญ่  ก่อนจะลองเรียกสติของอีกฝ่ายเบาๆอีกครั้ง

“จ้าครับ...จ้าฟังพี่นะ  นี่พี่รักษ์เองนะครับ” พอเห็นจ้ามีท่าทีผ่อนคลายลงจากเดิมอยู่มากโข  รักษ์ก็ค่อยๆเอื้อมมือไปแตะต้นแขนของเด็กหนุ่มดูอีกครั้ง  ซึ่งคราวนี้...อีกฝ่ายกลับไม่ดิ้นรน หรือส่งเสียงหวีดร้องขัดขืน  เมื่อเห็นผลดังนั้น...รักษ์จึงออกแรงอุ้มคนตัวเบาเป็นนุ่นให้ลอยข้ามเบาะ มานั่งเหนือตักแล้วกอดปลอบใจทันที

“............อือออออออออออออ.............”

“ไม่เป็นไรแล้วนะจ้า  ไม่มีใครทำอะไรจ้าได้แล้วนะครับ....ไม่ร้องไห้แล้วนะ” รักษ์กอดพลางพูดปลอบเสียงอ่อนเสียงหวาน

“...........อือออออออ.........อือออออออ..........”

“ชู่ว์! ไม่ร้องแล้วนะครับ พี่รักษ์อยู่กับจ้าแล้วนะ” ปลายนิ้วของผู้กองหนุ่มปาดหยาดน้ำตาของจ้าออกจากแก้มอย่างเบามือ  เขาปล่อยให้ร่างเล็กนอนนิ่งๆอยู่อย่างนั้นครู่ใหญ่โดยทั้งคู่ไม่ได้พูดคุยอะไรกัน สุดท้าย...ชายหนุ่มก็ต้องอุ้มร่างของจ้าให้เอนลงนอนตรงเบาะข้างคนขับอีกครั้งก่อนจะออกรถเพื่อพาอีกฝ่ายไปส่งที่มหาวิทยาลัย หลังจากเจ้าของนัยน์ตาโศกผู้กุมหัวใจของเขาเอาไว้เผลอหลับไปทั้งน้ำตา  

รักษ์ตั้งใจว่า หลังจากเลิกงานวันนี้ เขาจะต้องหาทางลัดคิวเข้าพบคุณหมอโอ๊ตให้ได้

เพราะไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าอาการแปลกๆของจ้าที่เขาเพิ่งเห็นกับตาตัวเองเมื่อครู่

อย่างน้อยๆ เขาก็รู้เพิ่มเติมขึ้นมาอีกอย่างแล้วว่า จ้ามีปฏิกิริยาตอบสนองด้านลบกับเพลงที่เพิ่งได้ยินไป...

.

.

...La Vie en Rose เหรอ?...

...ทำไมล่ะ?

◘------------------------------------------------------------------------------------◘

หลังจากเหตุการณ์เมื่อเช้าในรถของรักษ์ รุ่งรวีก็รู้สึกว่าวันนี้...ช่างไม่ใช่วันของเขาเอาเสียเลย

เพราะนอกจากจะเรียนไม่รู้เรื่องแล้ว ตลอดเวลาที่เขาอยู่ในห้องเรียน  เขารู้สึกเหมือนว่า เขากลายเป็นเป้าสายตาของคนทั้งห้องไปแล้ว

แรกๆ เขาก็ไม่รู้สึกถึงความผิดปกติแต่อย่างใด

แต่พอนั่งเรียนไป...เขากลับรับรู้ได้ว่ามีสายตาหลายสิบคู่ผลัดกันเฝ้ามองมายังทิศทางที่เขานั่งเรียนอยู่

โดยเฉพาะเวลาที่ตัวเขาเดินผ่านเพื่อนกลุ่มใหญ่ๆ เขามักจะเห็นใครต่อใครพากันจ้องมาที่เขาเขม็ง

แต่เมื่อพอหันกลับไปมองยังทิศทางที่เขารู้สึก...คนพวกนั้นกลับหลบตา ไม่ก็ก้มหน้าก้มตาซุบซิบกันทันที...

.

.

...มันเกิดอะไรชึ้นกันแน่?!!

“นายๆ”

“.....” จ้าไม่ได้ตอบรับเสียงเรียกโดยไม่เจาะจงที่เพิ่งได้ยินไปเมื่อครู่ เขากลับไปสนใจข้าวในจานตรงหน้าอีกครั้งพลางบอกตัวเองว่าหูแว่ว

“นายนั่นแหละ...เราเรียกนายอยู่ หูไม่ดีเหรอ?” คราวนี้เจ้าของเสียงโผล่มายืนข้างๆพร้อมกับส่งรอยยิ้มแปลกๆให้... จ้ามั่นใจว่าตนเองไม่เคยรู้จักนิสิตชายคนตรงหน้านี้มาก่อน อาจจะเคยเห็นหน้า..แต่ไม่รู้จักมักจี่เป็นการส่วนตัวแน่ๆ

“...เอ่อ... คุณเรียกผมเหรอครับ?” จ้าเผลอหรี่ตาถามอีกฝ่ายด้วยไม่แน่ใจว่าเขาใช่คนที่ต้องประสงค์

“ก็เออสิ!” คนแปลกหน้ารับคำด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดราวกับคุยกันคนละภาษา... นี่เขากับคนตรงหน้าสนิทกันขนาดนี้เชียวหรือ?

“มีอะไรกับผมหรือเปล่าครับ?”

“นายรู้ไหมว่าคนๆนั้นเป็นใคร?” อยู่ๆนิสิตหนุ่มนิรนามก็ถามเขาขึ้นมาโต้งๆโดยไม่มีบริบทบอกใบ้...แล้วอย่างนี้เขาจะต่อบทสนทนานี้ได้อย่างไร หากไม่ใช่คำถามขอความกระจ่างจากอีกฝ่าย

“คนๆนั้น? คนไหนเหรอครับ? คุณพูดเรื่องอะไรอยู่...ผมไม่เข้าใจ”

“อ้าว! นี่ยังไม่รู้หรอกเหรอ...ข่าวออกจะดัง” ถึงจะฟังคล้ายคำตำหนิ แต่สีหน้าของอีกฝ่ายกลับดูชอบอกชอบใจที่ได้เป็นผู้เผยแพร่ข่าวนี้ให้คนที่ไม่รู้ประสีประสาได้รับทราบ  นิสิตหนุ่มนิรนามกุลีกุจอเปิดมือถือแล้วยื่นเนื้อความให้จ้าอ่านพลางสาธยายอย่างฉะฉาน “นี่ไง... มีคนไปปล่อยข่าวในบอร์ดซุบซิบของมหาลัย... บอกว่ามีเด็กปีสองคณะเราโดนเหมือนพี่คริสโดนน่ะ”  ดวงตาโศกเบิกโพลงมากขึ้นเรื่อยๆเมื่อได้อ่านข้อความดังกล่าวซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายครั้ง โชคยังดีที่อีกฝ่ายไม่รู้ว่า...สีหน้ายามตกใจของเขาเป็นเช่นไร

“สรุปอ่านแล้วรู้ไหมว่าคนๆนั้นเป็นใคร... รู้จักใครที่น่าจะเข้าข่ายบ้างหรือเปล่า?”

“ไม่นี่ครับ...ผม ผมไม่รู้หรอก” จ้าปดทันควัน

“ว้า! งั้นไม่เป็นไร  ขอบใจนะ...กินข้าวให้อร่อยล่ะ” เมื่อจ้าไม่ใช่คนที่จะให้คำตอบของคำถามนี้ได้ นิสิตชายคนเมื่อครู่ก็เดินผละจากโต๊ะเขา จากนั้นก็เข้าไปทาบทามนิสิตที่นั่งอยู่ในโรงอาหารประจำคณะฯโต๊ะอื่นๆทันที ซึ่งหนนี้...ดูเหมือนว่าเขาจะเจอคู่สนทนาที่ถูกใจ เนื่องจากทั้งสองฝ่ายต่างใช้เวลาพูดคุยกันอยู่นาน  ภาพนั้นทำให้จ้าลุกออกจากโรงอาหารโดยไม่คิดแตะต้องอาหารกลางวันแม้สักคำ...

.

.

...‘มัน’ กำลังจะมา!!!

ความกังวลใจของจ้าทวีความรุนแรงขึ้นตามลำดับ...

ช่วงบ่าย ไม่มีเสียงบรรยายหรือตัวหนังสือบนหน้าจอตัวใดไหลผ่านเข้าหัวเข้าหูของเขาสักตัว

สมองของเขาเอาแต่คิดถึงข้อความที่มือดีแอบโพสต์ลงบอร์ดซุบซิบของมหาวิทยาลัย...

ยิ่งคิดวนเวียนไปมามากเท่าไร ใจเขาก็ยิ่งวิตก  

อาการของเขาหนักข้อขึ้นเรื่อยๆ เพราะเขาไม่อาจสงบใจให้ไม่ฟุ้งซ่านยามที่ต้องเดินผ่านคนกลุ่มใหญ่...

รุ่งรวีเก็บเอาทุกๆอิริยาบท ทุกๆความเคลื่อนไหวของผู้คนโดยรอบเอามาคิดเป็นตุเป็นตะอยู่คนเดียว

ยิ่งเวลาได้ยินใครกระซิบกระซาบอยู่ใกล้ๆ ใจก็พาลจะคิดไปว่า...คนเหล่านั้น กำลังขุดคุ้ยเรื่องของเราเอามาพูดคุยกันสนุกปากเหมือนคราวเคราะห์ของพี่คริส

เมื่อรู้สึกว่าตัวเองนั่งไม่ติดที่อีกต่อไป

รุ่งรวีจึงตัดสินใจโดดเรียนคาบสุดท้ายเพื่อหลบไปพักหายใจหายคอที่ห้องสมุดกลางทันที...

หวังว่าเรื่องของเขา คงไม่ตามไปเป็นประเด็นใหญ่ถึงใจกลางหอสมุดประจำมหาวิทยาลัยหรอกนะ

พอร่างกายที่เหนื่อยล้ามาเจอเข้ากับอากาศเย็นๆและความเงียบของห้องสมุด จ้าจึงเผลอไผลหลับไปอย่างไม่ยากนัก

แต่ช่วงเวลาแห่งความสุขมักจะผ่านไปไวเสมอ เพราะคล้อยหลังเพียงหลักชั่วโมง....เสียงคนคุยกันอยู่ไม่ไกล ทำให้เขาไม่อาจข่มตานอนได้อีกแล้ว

“แล้วนี่มีใครรู้หรือยังว่าเด็กครุฯปีสองคนไหนที่โดนแอบถ่ายเหมือนพี่คริส?”

“ไม่รู้เหมือนกันว่ะ... แต่เห็นพวกนักสืบบอร์ดสาวไปแล้วก็เจอว่าเลขไอพีเป็นเครื่องในอินเตอร์เน็ตคาเฟ่แถวๆวิดวะ สงสัยจะเป็นเรื่องผัวเมียตีกัน แล้วฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเอาคลิปมาขู่แหงๆ”

“กูแม่งโคตรอยากรู้เลยว่ะว่าเป็นใคร...เล่นโปรยหัวว่าลีลาแจ่มกว่าพี่คริส...

.

...ชักอยากจะเห็นหน้าเสียแล้วสิ จะได้รู้ว่าแจ่มกว่ากันซักแค่ไหนเชียว”

“ไอ้สัด! มึงนี่ก็ม่อไม่เลือกฉิบหาย”

“เอ๊า! ได้ฟรีใครจะไม่เอากันวะ... ถึงจะหลวมไปหน่อย แต่คงสอยไม่ยากแล้วเหอะ”

จ้าทนฟังบทสนทนาบทนี้จนจบไม่ได้ เด็กหนุ่มรีบหลบออกมาด้วยจิตใจที่ว้าวุ่นยิ่งกว่าเก่า....

ข่าวนี้แพร่สะพัดไปไวมากกว่าที่เขาเข้าใจ... มันไม่ใช่เรื่องภายในคณะ หากแต่มันเป็นเรื่องใหญ่ระดับมหาวิทยาลัย

แล้วอย่างนี้เขาจะไปหลบข่าวได้ที่ไหน? ใครที่จะไม่พูดเรื่องส่วนตัวทำนองนี้ให้กับคนอื่นรู้?...ใครจะช่วยเก็บความลับของเขาเอาไว้ตลอดกาล?!!  

“น้องจ้า...วันนี้หน้าซีดๆนะคะ  มีอะไรหรือเปล่าเอ่ย?” เจ้าหน้าที่ธุรการทักทายเด็กหนุ่มผู้ช่วยอาจารย์ประจำภาควิชาที่เธอสังกัดด้วยรอยยิ้มไม่ต่างไปจากทุกครั้งที่เจอหน้าอีกฝ่าย จ้ายกมือไหว้แก้วอย่างมีสัมมาคารวะ

“ผมคงรีบเดินมากไปหน่อย หน้าก็เลยอาจจะดูซีดน่ะครับ...

.

...พี่แก้วครับ ไม่ทราบอาจารย์กัลป์ฝากกุญแจไว้หรือเปล่าครับ?” ความจริงไม่ใช่สิ่งจำเป็นที่เขาต้องใช้เพื่อแลกกุญแจเข้าห้องทำงานของกัลป์... สถานที่หลบภัยที่เขานึกขึ้นได้ในนาทีสุดท้ายก่อนจะหมดอาลัยตายอยากไปเสียก่อน

“จ๊ะ...อาจารย์กัลป์แกเอามาวางทิ้งไว้ทุกๆวันก่อนแกจะออกไปไหนๆน่ะ” เจ้าหน้าที่ธุรการผู้ร่าเริงอธิบายพลางหยิบข้าวของทั้งหมดที่มีคนฝากเอาไว้ให้เด็กหนุ่มแล้วยื่นให้พร้อมคำอธิบายพอเป็นพิธี “แล้วก็นี่จ๊ะ จดหมายน้อยของวันนี้”

“ขอบคุณครับ”  จ้ายกมือไหว้ขอบคุณผู้มีอาวุโสกว่าอีกครั้ง แล้วจึงเดินตัวปลิวเข้าไปหลบในห้องทำงานของกัลป์โดยเร็ว

หลังจากมั่นใจว่าทางสะดวก เด็กหนุ่มก็ฉีกซองเพื่อดูรูปล่าสุดที่ ‘มัน’ ส่งมาให้

ซึ่งภาพนี้ ทำให้จ้าตกใจจนแทบสิ้นสติ...

เพราะมันเป็นภาพขาวดำของตัวเขาขณะนอนสลบไสลในสภาพเปลือยเปล่าทั้งตัว

ตามร่างกายเต็มไปด้วยร่องรอยของการร่วมเพศ ประกอบกับของเหลวที่เป็นผลลัพธ์ของการสมสู่ด้วยความรุนแรงเปรอะเปื้อนไปทั่ว โดยเฉพาะส่วนที่ถูกล่วงล้ำชำเรามากที่สุด  ที่น่าแปลกก็คือ...ใต้ภาพ มีข้อความที่พิมพ์กำกับเอาไว้อย่างเป็นระเบียบเรียงร้อยอยู่สั้นๆ  ‘18.00 น. วันนี้...ที่ Engineering Amphi-theatre... ถ้าไม่มา หรือถ้าบอกคนอื่น จะปล่อยคลิปลงอินเตอร์เน็ตทันที’

เมื่ออ่านใจความในกระดาษจบ...รุ่งรวีก็เหลือบมองนาฬิกาแขวนบนผนังห้องทำงานของกัลป์แล้วก็นิ่วหน้าทันที

เพราะตอนนี้...ใกล้เวลาที่อีกฝ่ายระบุเอาไว้เต็มที่แล้ว จ้าจึงไม่รอช้า...รีบเก็บของทั้งหมดลงกระเป๋าแล้วออกวิ่งไปยังสถานที่ๆ ‘มัน’ กำหนดมาล่วงหน้าทันที

◘------------------------------------------------------------------------------------◘

กัลป์ที่เพิ่งกลับจากสัมมนาที่โรงแรมแห่งหนึ่งไม่ห่างจากมหาวิทยาลัยมากนัก

สามารถทำเวลาในขาเดินทางกลับมายังที่ทำงานของตนได้ดีเสียจนอาจารย์หนุ่มเดินทางกลับมาถึงคณะก่อนเวลานัดกับจ้าเกือบยี่สิบนาที  

กัลป์จึงเปลี่ยนใจตั้งเป้าหมายใหม่เป็นห้องทำงานของตัวเองเพื่อจะนำเอกสารคู่มือที่เพิ่งได้มาไปเก็บในห้องเสียก่อน

จังหวะที่เขากำลังจะก้าวขาขึ้นบันไดหน้าคณะ สายตาดันเหลือบไปเห็นร่างบางของจ้าเดินดุ่มๆลงจากทางเดินอีกฝั่งของตึกคณะวิทย์ราวกับกำลังมุ่งหน้าจะไปไหนด้วยความเร็วสูง

จ้าจะไปไหน?... นี่ก็ใกล้เวลาที่เขานัดอีกฝ่ายที่ลานจอดรถไม่ใช่หรือ?

แล้วนั่นจะรีบเดินทำไม? ทำไมไม่ขึ้นไปรอเขาที่ซองจอดรถ?...หรือจะไม่ได้อ่านข้อความที่เราส่งให้เมื่อคืน?

ท่าทางแปลกๆของจ้า กับความสงสัยเหลือคณษทำให้ชายหนุ่มเดินตามแผ่นหลังบอบบางนั้นไปทันที

ระหว่างที่เดินตามอยู่ห่างๆ... หางตาของกัลป์ก็มองเห็นร่างสูงหนาของนิสิตคนหนึ่งเดินตามจ้าอยู่ไม่ห่าง

กลายเป็นว่า แทนที่เขาจะติดตามรอยของจ้าแค่เพียงคนเดียว เขาลับต้องมาเดินตามนิสิตอีกคนต้อยๆ...

แล้วเด็กนั่นเป็นใคร...ทำไมต้องมาคอยตามจ้าแบบนี้ด้วย?

นอกจากจะมีคนเดินตามจ้าแบบรักษาระยะแล้ว

ทิศทางที่จ้าและอีกหนึ่งหนุ่มกำลังมุ่งหน้าไปนั้น ก็ทำให้เขายิ่งประหลาดใจไปกันใหญ่

เพราะปลายทางที่จ้ามุ่งไป...เป็นบริเวณอันกว้างใหญ่ของคณะวิศวกรรมศาสตร์... ทำไมจ้าต้องมาที่วิศวะ? 

จ้าเดินผ่านตึกเรียนทะลุสวนด้านหลังไปเรื่อยๆ  เป็นความโชคดีที่กัลป์สังเกตเห็นเสี้ยวหน้าของผู้ติดตามจ้าได้ทันจังหวะที่อีกฝ่ายเลี้ยวซ้ายตรงมุม..กัลป์จึงได้รู้ว่า...คนที่เดินตามจ้าต้อยๆคือ รัฐภาคย์...เด็กหนุ่มเพียงคนเดียวที่เขาสงสัยในเจตนาลึกๆมาโดยตลอด  

รัฐภาคย์มาทำอะไรที่นี่? ทำไมต้องทำท่าเหมือนมีพิรุธด้วย?  

สรุปว่าจ้าถูกรัฐภาคย์สะกดรอยตามจริงๆใช่หรือไม่?...ถ้าใช่...รัฐภาคย์ต้องการอะไรจากอีกฝ่ายกัน?

เพราะเขาเป็นห่วงความปลอดภัยของจ้าอย่างที่สุด  เขาเลยรีบกวดร่างสูงหนาของนิสิตหนุ่มวิศวะไปทันที 

กัลป์ไม่ได้ให้ความสนใจจ้าที่เพิ่งเดินหายเข้าโรงละครกลางแจ้งของคณะวิศวะเข้าด้านในไปแล้ว

เพราะชายหนุ่มรู้ว่า ทางเข้า – ออกจากโรงละครมีเพียงทางเดียว

แต่ที่น่าหนักใจเหลือเกิน เห็นจะเป็น...รัฐภาคย์ที่ใกล้จะเดินพ้นประตูด้านนอกของโรงละครเข้าไปแล้ว

เมื่อนั้น...กัลป์จึงออกวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตจนสองขาพาเขาวิ่งตามร่างของนิสิตหนุ่มคณะวิศวะได้ทันในที่สุด

“นี่คุณ... คุณมาทำอะไรแถวนี้?” กัลป์สะกิดแผ่นหลังของนิสิตหนุ่มต้องสงสัยพลางเอ่ยถามด้วยอาการหอบน้อยๆ แต่อีกฝ่ายที่หันหน้ากลับมามองดูจะตกใจสุดขีดที่เห็นหน้าเขา

“อาจารย์?!” รัฐภาคย์ทำหน้าตาราวกับเห็นผีตอนกลางวันแสกๆ

“รัฐภาคย์...คุณมาทำอะไรที่นี่เย็นป่านนี้?” กัลป์ย้ำคำถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง...สายตาและท่าทางทรงอำนาจของเขา ทำให้อีกฝ่ายดูอ่อนลงทันตา

“เอ่อ...เปล่าครับ  ผม...เอ่อ...ผมกำลังจะกลับบ้านครับอาจารย์...

.

...ผมขอตัวกลับบ้านก่อนนะครับอาจารย์” รัฐภาคย์ยกมือไหว้อาจารย์หนุ่มปลกๆ แล้วจึงกึ่งเดินกึ่งวิ่งหลบออกไปทันทีเพื่อซ่อนใบหน้าไม่พอใจอย่างที่สุดเอาไว้ไม่ให้กัลป์เห็น 

แม้ผู้ต้องสงสัยจะลอยนวลหนีไปไกลตาแล้ว....แต่กัลป์กลับโล่งอกได้เพียงไม่นาน

เพราะเสียงกรีดร้องเหมือนคนได้รับบาดเจ็บดังมาจากด้านในของโรงละครเพียงแห่งเดียวประจำคณะวิศวกรรมศาสตร์

ซึ่งเสียงนั้นจะเป็นเสียงของใครไปไม่ได้...นอกจากร่างบอบบางที่เพิ่งเดินหายเข้าไปด้านในเพียงไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้เอง...

.

.

.

...จ้าเป็นอะไร?

...หรือจะมีใครคนอื่นอยู่ในนั้นกับจ้า?!!!

“........ม่ายยยยยยยยยยยยยยยย!!!!.........”

กัลป์วิ่งกระหืดกระหอบตามเสียงของจ้าเข้าไปด้านใน

แล้วเขาก็ได้เห็นป้ายไวนิลขนาดใหญ่ราวๆฉากหลังผืนใหญ่ของละครเรื่องหนึ่งขึงตระหง่านเหนือเวที

ป้ายนั้น....มีรูปเปลือยของคนที่กำลังกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง และเมื่อเดินเข้าไปใกล้ๆ กัลป์จึงได้รู้ว่า แท้ที่จริงแล้วรูปใหญ่ดังกล่าว...ถูกสร้างด้วยการเอาภาพภาพลักษณะเดียวกันขนาดเท่าเอสี่มาวางต่อเนื่องเต็มพื้นที่ในลักษณะโมเสค  

เมื่อร่างบางหันมาเห็นว่าเขาตามเข้ามา...

จ้าก็วิ่งหน้าตาตื่นขึ้นไปบนเวที ก่อนจะฉีกทึ้งดึงป้ายไวนิลลงมาแล้วห่อตัวเอาไว้

จากนั้นก็ปล่อยให้ตัวเองนั่งร้องไห้อย่างหมดอาลัยตายอยากอยู่กับพื้นเวที

แม้ชายหนุ่มจะตะลึงกับภาพที่เห็นไม่น้อย แต่อาการเศร้าสร้อยสลับกับคลุ้มคลั่งของจ้าในตอนนี้ก็ทำให้เขาก้าวตามขึ้นไปบนเวทีเพื่อกอดร่างที่สะอื้นไห้อย่างหนักร่างนั้นเอาไว้กับตัว พลางปลอบรุ่งรวีให้สงบลง

“จ้า... ไม่เป็นไรแล้วนะครับ พี่อยู่นี่แล้วนะ” กัลป์เอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลที่สุดอย่างที่เขาไม่เคยเอ่ยให้ใครได้ยินมาก่อน ร่างบอบบางของจ้าสะท้านสั่นก่อนจะลั่นเสียงสะอื้นยาวแทนคำตอบ

“.......ฮือออออออออออออออออ........”

“ไม่ต้องร้องนะ พี่อยู่กับจ้าแล้ว... ไม่มีใครจะทำอะไรจ้าได้อีกแล้วนะครับ” กัลป์กระชับร่างในอ้อมกอดให้แน่นขึ้น เขาอยากส่งผ่านความรู้สึกปลอดภัยไปให้อีกฝ่ายรับรู้... ตราบใดที่เขายังอยู่ จ้าจะปลอดภัยเสมอ

“......อาจารย์ครับ... ฮือออออออออออ..... อาจารย์....ฮึก.....ฮืออออออออ...” จ้าพยายามจะสื่อสารสิ่งที่อัดอั้นอยู่ภายใน หากแต่ไร้ผลสำเร็จ

“ไม่เป็นไรแล้วนะ...พี่กัลป์อยู่กับจ้าแล้วนะครับ..

.

...พี่กัลป์จะไม่ให้ใครมาทำร้ายจ้าได้อีกแล้วนะครับ....นิ่งซะนะคนดี” เขายกร่างเล็กบางของจ้าขึ้นมานั่งคร่อมเหนือหน้าตัก ก่อนจะเช็ดน้ำตาให้อีกฝ่ายอย่างเบามือที่สุด

“...อาจารย์ครับ...ฮึก...ฮึก....อาจารย์เห็นแล้วใช่ไหมครับ?”...และแล้วสิ่งที่กังวลในใจของรุ่งรวีก็ถูกถ่ายทอดออกมาจนได้

“ครับ...พี่เห็นแล้วครับ...

.

...ถ้าจ้าไม่อยากพูดถึงมัน...พี่ก็จะไม่พูดถึงมันครับ” เขาเดาสิ่งที่เกิดขึ้นเอาไว้คร่าวๆ ซึ่งหากความเป็นจริงจะแตกต่างไปจากสิ่งที่เขาเข้าใจ ก็ไม่เป็นไรหรอก...เพราะอดีตไม่มีทางทำร้ายความรู้สึกที่เขามีต่ออีกฝ่ายได้อย่างแน่นอน

“ไม่พูดจริงๆนะครับ... สัญญาก่อนว่าจะไม่บอกใคร” จ้าถามอีกฝ่ายเหมือนเด็กเล็กๆที่ต้องการคำยืนยันและการรับรองจากพ่อแม่ เวลานี้...เขาต้องการแค่ใครสักคนที่จะอยู่เคียงข้างโดยไม่ซักถามให้ต้องหนักใจ

“ถ้าพี่กัลป์สัญญา จ้าจะเลิกร้องไห้ให้พี่กัลป์ได้ไหมครับคนดี?” ด้วยความลืมตัว...ชายหนุ่มเผลอประทับรอยจูบเบาๆลงตรงเปลือกตาของอีกฝ่ายราวกับลงยันต์กันไม่ให้น้ำใสๆไหลร่วงออกมาจากดวงตาโศกคู่นี้อีกต่อไป  

“ฮึก...ไม่ร้องครับ จ้าจะไม่ร้อง...ถ้าพี่กัลป์สัญญา” อารามตกใจและตื่นเต้น...คนเป็นน้องก็หลุดปากพูดด้วยสรรพนามแบบที่ทำให้คนเป็นพี่ที่คิดไม่ซื่อหัวใจพองฟูขึ้นมาได้ไม่ยาก

“พี่กัลป์สัญญาครับ...

.

...ความลับของจ้า คือความลับของพี่...

...รับรองว่าพี่จะไม่มีวันบอกใคร” ชายหนุ่มยืนยันหนักแน่นจนรุ่งรวีอดดีใจไม่ได้... เขาเลือกไม่ผิดจริงๆ ผู้ชายที่แสนอบอุ่นคนนี้ คือคนที่เขาจะฝากทุกสิ่งทุกอย่างหลังจากนี้เอาไว้ได้จริงๆใช่ไหม?

“ขอบคุณครับอาจาร..   คำพูดของเด็กหนุ่มถูกแทรกด้วยน้ำเสียงกระเง้ากระงอดไม่พอใจของผู้ฟัง... หลังจากเหตุการณ์นี้ กัลป์หวังจะพัฒนาความสัมพันธ์ของเขากับจ้าให้แนบแน่นยิ่งไปกว่าที่เคย

“ฮื่อ...เรียกพี่กัลป์เหมือนเมื่อกี๊สิครับจ้า...

.

...ต่อจากนี้ไป ระหว่างเรา...ไม่ใช่อาจารย์กับลูกศิษย์อีกแล้วนะ”  พูดจบชายหนุ่มก็กดจมูกลงบนแก้มนิ่มของอีกฝ่ายเบาๆโดยไม่ขออนุญาต เขาประกาศความต้องการเสียโจ่งแจ้งขนาดนี้...รุ่งรวีคงไม่มีทางหนีหัวใขของเขาไปไหนได้อีกแล้วล่ะ

“ครับ พี่กัลป์” จ้าไม่รู้ว่าตนเองแสดงสีหน้าแบบไหนออกไป...หากแต่อาการร้อนผ่าวตรงแก้มข้างที่เพิ่งถูกสัมผัสก็บอกให้เขารู้ชัดว่า ความรู้สึกดีๆที่เขามีให้อีกฝ่ายตลอดมา คือความรู้สึกแบบใดกันแน่  

“ไม่ร้องไห้แล้วนะครับเด็กดีของพี่กัลป์... ไปครับ เดี๋ยวพี่กัลป์พากลับบ้านนะ” กัลป์ประคองร่างแบบบางให้ลุกขึ้นอย่างไม่เร่งร้อน เขามีเวลารอเด็กหนุ่มตลอดทั้งชีวิตหลังจากนี้  

ซึ่งหากเขาไม่เข้าข้างตัวเองจนเกินไป

ดูเหมือนอีกฝ่าย...ก็พร้อมใจจะก้าวไปข้างหน้า โดยยอมให้เขาเดินอยู่ข้างๆแล้วล่ะ

“ครับ” จ้ารับคำพร้อมส่งยิ้มกว้างให้กัลป์

คืนนั้น...จอมไม่กลับบ้าน

ส่วนจ้าที่เหนื่อยกับเรื่องราวต่างๆมาตลอดวันก็เผลอร้องไห้กับตัวเองอีกครั้งจนหลับไป...โดยไม่ได้รับสายเรียกเข้าตอนเที่ยงคืนเหมือนอย่างทุกที

◘------------------------------------------------------------------------------------◘

ขอบคุณเนื้อเพลง:

La Vie en Rose ◘Edith Piaf

La Vie en Rose ◘Louis Armstrong

ที่มา: http://www.metrolyrics.cm

◘------------------------------------------- TBC -----------------------------------------◘