ถึงคุณๆผู้อ่านทั้งหลายที่ติดตามบล็อกนี้ ก่อนอื่น...ได้โปรดรับทราบโดยทั่วกันว่า สิ่งที่คุณกำลังจะได้อ่านต่อไปนี้ เป็นการแบ่งปันประสบการณ์ในการท่องเที่ยวที่ผ่านมาของเราด้วยภาษาเมาท์ๆ หาใช่กระทู้ให้ข้อมูลการท่องเที่ยวอันเลอค่าและอัดแน่นไปด้วยเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยแบบที่ท่านสมาชิกหลายๆท่านได้ทำให้เชยชมผ่านหูผ่านตามาก่อนหน้าไม่
อย่างไรก็ดี ที่เราบากบั่นปั่นกระทู้นี้ขึ้นมา ก็เพื่อต้องการปลุกเปลวเพลิงแห่งการเดินทางในตัวพวกคุณให้กลับมาคุกรุ่นแผดเผาราวกับเปลวไฟชาวไซย่าผสมนาแม็กก็ไม่ปาน
อีกอย่าง...เท่าที่ไปเห็นฮานอยด้วยสองตาของตัวเองมา เสน่ห์ของเมือง ชีวิตความเป็นอยู่ รวมทั้งอาหารการกิน ได้ทำให้สมาชิกสองคนถ้วนของทริป นอนตะกายฝาร้องครวญครางอยู่ไม่เว้นแต่ละวัน แล้วผลัดกันยุแยงอีกฝ่าย เพื่อให้หาโอกาสกลับไปเที่ยวเล่นที่นั่นอยู่ยิกๆ ทั้งๆที่เพิ่งจะเสียเงินที่หามาอย่างเลือดตาแทบกระเด็นร่อนเร่กันไปเรื่อยเกือบทั้งเดือน...จนตอนนี้ เมื่อไรที่ขยับตัวก็มักจะได้ยินเสียงดังกรอบแกรบๆเป็นระยะๆแท้ๆ หึ หึ...ในเมื่อไปโดนกลับมาแล้วเกิดจะรู้สึกทุรนทุรายดีนัก เราก็จะไม่ขอสิ้นทายาท นอนตายด้วยความทรมานเพียงลำพัง
ดาหน้ากันเข้ามาเลยค่ะสหายผู้อ่อนต่อโลกกว้าง รวมทั้งเพื่อนร่วมเกาะกระทู้ผู้แกล้วกล้า กรำสังเวียนการท่องเที่ยวทั้งใน และต่างประเทศมานักต่อนัก เราพร้อมจะคายตะขาบส่งผ่านความอยาก...
...ความอยากที่จะเหินเวหามุ่งหน้าสู่ฮานอย เพื่อพักผ่อนหย่อนใจต่างบ้านต่างเมืองดูสักครั้ง...
...ไหนๆก็จะได้ดำรงตำแหน่งเป็นทายาทของเรากันแล้ว พอไปเที่ยวเสร็จ...อย่าลืมกลับมาเมาท์มอยให้คุณๆคนอื่นๆได้ฟังเหมือนเราบ้างนะเคอะ (นี่ถ้าทำเป็นจดหมายลูกโซ่ได้ แม่ทำไปแล้ว เหอ เหอ)
ทั้งนี้ เราก็มิได้หมายใจว่า พอได้อ่านกระทู้นี้จบลงแล้ว จิตวิญญาณแห่งการเป็นเนวิเกเตอร์ของคุณจะเกิดกลับเข้ามาสิงสู่เอาซะดื้อๆ จนอยู่ดีๆก็นึกฮึด ลุกขึ้นมาวางแผนเที่ยว โดยรามือจากกิจการงานหลวงงานราษฎร์ทั้งหลายแหล่แบบไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหม เพื่อออกเดินทางตามรอยดวงตะวันตรงอีกฟากฟ้าเอามันซะวันนี้พรุ่งนี้... อันนี้ก็เห็นจะไม่ใช่แนวของทายาทอสูรที่ดีนะเธอ
ป.ล. เรามิได้เขียนกระทู้นี้ตามคำขอของใคร นอกจากหัวใจตัวเอง ที่รู้สึกติดค้างคำขอบคุณเจ้าของกระทู้ดีๆในพันทิปหลายๆท่าน ที่อุตส่าห์สละเวลามาเขียนกระทู้อันทรงคุณค่า เพื่อให้อ่าน หาข้อมูล และทำความเข้าใจเมืองนั้นๆได้ง่ายๆโดยไม่ต้องเสียเงินซักแดงมานาน
หลังจากซุ่มหาข้อมูลการท่องเที่ยวประเทศต่างๆจากในนี้มาหลายต่อหลายครั้ง ประจวบกับสบโอกาสที่ตัวเองยังพอว่าง ก็เลยลุกขึ้นมาเขียนอะไรบางอย่าง เพื่อตอบแทน และส่งผ่านคำขอบคุณจขกท.ท่านอื่นๆ ที่ได้ชี้ทางสว่างให้กับเรามาแล้ว หวังใจเป็นอย่างยิ่งว่า กระทู้นี้ จะทำให้ใครหลายๆคนอยากจะกลับมาเขียนรีวิวเรื่องเที่ยว เรื่องกินในต่างแดน หรือที่ไหนๆ ให้เพื่อนๆคนอื่นๆได้มีไฟอยากจะเที่ยวขึ้นมาบ้างนะเออ
ทางเข้าบ้านแลดูขลัง และมีมวลพลังงานที่มองไม่เห็นได้ด้วยตาเปล่า ชวนให้ขนอ่อนตรงต้นคอลุกซู่อยู่มิได้ขาด...
...ต่อให้ไม่ใช่อาจารย์เจน เราก็สัมผัสได้ค่ะ
คำเตือนก่อนอ่านเรื่องเมาท์มอยหอยกาบเกี่ยวกับการเดินทางในครั้งนี้
(แล้วที่เขียนมาตะพึดตะพือข้างบนนี่...คืออะไร?)
หนึ่ง : กระทู้นี้ยาว เพราะเมาท์ไปเรื่อย... ถ้าอ่านข้อความเรียกน้ำย่อยข้างบนแล้วถูกจริต ขอเชิญคุณๆวิ่งไปเตรียมหมอนมุ้ง เสื่อสาดมาปูรออ่านได้เลย และถ้าไม่มักการอ่านข้อความเยิ่นเย้อเป็นการส่วนตัว...กดข้ามกระทู้นี้ไปเลยจ้า ไม่ว่ากัน (รีโมทในมือท่าน ลงถังเถอะครับ...ชะอุ๊ย! เกือบจะมาม่า)
สอง : เราได้หยิบยืมล็อกอินแฟนมาเขียน และเจียดตารางงานส่วนอื่นมาร่ายเนื้อหา เพราะฉะนั้น ขอให้กระทู้นี้เป็นการให้ข้อมูลทางเดียวก็แล้วกันโนะ คือแบบ...ตอนที่เขียนนี่ก็แน่ใจเกือบร้อยเปอร์เซนต์แล้วล่ะว่า คงไม่สามารถเข้ามาตอบความเห็น หรือเมนท์ทักทายอะไรได้ แต่ถ้ารักชอบกันจริงๆ เดี๋ยวจะถอดจิตลอยไปสิงถึงที่บ้านเลยแล้วกันนะจ๊ะ
สาม : สมาชิกทั้งสองของทริป ได้อุทิศตนให้กับการเที่ยวไปทั่วด้วยสองเท้าเป็นหลักมาหลายเมือง หลายวาระก่อนหน้า เพราะฉะนั้น...เรื่องที่จะเล่า ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นผ่านสายตาของเราตลอดสองข้างทาง ขณะที่สองขาอันมั่นคงเป็นตอหม้อได้เยื้องย่างผ่านไปทั้งสิ้น
นั่นก็หมายความว่า กระทู้นี้ คงไม่อาจให้เกร็ดเล็กเกร็ดน้อยเกี่ยวกับประสบการณ์ตบตีกับแท็กซี่ท้องถิ่น ที่คล้ายกับจะยอมร่วมมือเปิดมิเตอร์ซะดิบดีในทีแรก แต่สุดท้ายกลับมามอมเราด้วยภาษาถิ่นฟีทเจอริ่งกับภาษามือ ทำเอาเราเบลอ เผลอยื่นค่าโดยสารจำนวนมากกว่าที่ว่ากันไว้ให้พี่คนขับไปอย่างซื่อใส ก่อนจะต้องมานั่งเสียใจกันในภายหลัง
อย่าหวังว่าจะได้อ่านเรื่องเล่าสุดตื่นเต้นอลังการหลังจากได้เกาะท้ายพี่แว๊นรับจ้างท่ามกลางมวลมหามอ’ไซค์เจ้าถิ่น อันน่าตื่นตะลึงในการจราจรแบบฟรีจะตาย และเอะอะมะเทิ่งของพี่เวียดฯ หรือแม้กระทั่ง...ทริกในการขึ้นรถเมล์ด้วยมาดดุจไฮโซโบใหญ่ ไร้เหงื่อซึมขมับจากในกระทู้นี้ ต่อให้อ่านอีกซักสิบที ก็เห็นจะไม่มีเช่นกันเค่อะ ชัดเจนนะ!
สี่ : ตั้งแต่เริ่ม ก็จั่วหัวเลยว่าเป็นการเมาท์จงใจเพื่อให้อ่านเอามัน เพราะฉะนั้น...อาจจะมีภาษาวิบัติอยู่บ้าง แถมเรายังจะกล้า เน้นข้อความ ไม่เน้นรูปถ่าย เนื่องจากการเดินทางรอบนี้ ฟ้าฝนไม่เป็นใจ ส่งสายฝนพรำลงมาทำร้ายกันได้ตั้งแต่วันแรกจนวันสุดท้ายของทริป รูปเลยไม่งดงาม เลอค่าแก่การเอามาลงประกอบกระทู้สักเท่าไร (ไม่อยากจะบอกว่า ถ่ายรูปไม่เซียน...เลยทำเนียนว่าฝนตก ฮ่า ฮ่า)
ห้า : กระทู้นี้ไม่ได้แนะนำการท่องเที่ยวหัวเมืองบ้านใกล้เรือนเคียงฮานอย อย่างที่นักท่องเที่ยวผู้มีสติสตังดีๆซึ่งมีเวลาเที่ยวเกือบห้าวันเต็มเค้าทำกัน เพราะเราเน้นเดิน เดิน และเดินอย่างเดียว ด้วยอยากจะใช้เวลาอย่างช้าๆในการสำรวจเมืองแห่งนี้ตามแต่ปลายเท้าจะนำพา ถึงอย่างนั้น...เราขอสาบานว่า บรรยากาศ อารมณ์ ผสมกับเรื่องราวต่างๆนั้น เราจัดเต็ม!!
สุดท้าย : ดูจะออกตัวแรงว่า กระทู้นี้ไร้สาระ... ก็นั่นล่ะ ไร้สาระจริง แต่ในส่วนที่ให้ข้อมูลได้ ก็จะพยายามเต็มที่ก็แล้วกันนะจ๊ะ อีกอย่าง หากผิดพลาดประการใด วานผู้รู้มาแก้ไข พร้อมทั้งแนะนำได้เสมอนะคะ...เราขอขอบพระคุณล่วงหน้า และต้องกราบขออภัยเป็นอย่างสูงในความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ และภาษาที่อาจจะลามปามผู้ใดโดยไม่ได้ตั้งใจทั้งหลายแหล่...
...แต่ก็อย่างที่จั่วหัวไปข้างต้น จะให้ทำไงได้ ก็กระทู้นี้...แมวพิมพ์นี่นา
เบ้าหน้าและสองตาเหวี่ยง สองหูบอกว่าข้าพร้อมจะขวิด...ทำหน้าราวกับอาหารไม่ย่อยมาสามวัน
มองไปมองมาเราก็เผลอนึกว่า เป็นพี่น้องคลานตามกันมา...หากแต่พลัดพรากจากกันตั้งแต่ครั้งยังแบเบาะ
(ว่าแล้วก็เผลอทำหน้าเหวี่ยงใส่จอคอม พร้อมสะบัดบ็อบแล้วปรายตามองราวกับราชนิกูลผู้สูงศักดิ์)
No comments:
Post a Comment