ขอฝากพี่เต๋อ
กับด้วงเอาไว้ในอ้อมใจด้วยนคะ เพราะทั้งสองนางนี้...น่ารัก
และจะรักฟูมากในตอนท้ายแน่ๆค่ะ
^^
อ่านตอนนี้แล้วรักชอบประการใด
ชี้แจงแถลงไขได้นะคะ...
ด้วยรักและขอบคุณเป็นอย่างสูงค่ะ
เจอกันวันเสาร์นะคะ!!
อ้อ! ลืมบอก...
ตอนนี้ยาวอีกแล้วนะคะ ขอโทษทีค่ะ แฮ่ ^_^
Ħ------------------------------------------------------------------------------------Ħ
The 06th
Blessing
เนื้อคู่ฟู...อยากรู้ว่าใคร???
เก่งกับหมา
ด่ากะเทย ยืนเฉยๆยังดูกรัง – สาบาน..ที่พูดมา ถูกคนใช่ไหม?
07.45 น. | ห้อง 303 | หอพักชายของมหาวิทยาลัยตึกยี่สิบห้าเอ
“ด้วงมึงงงงง...ตื่นยัง?”
ฟูใช้ปลายนิ้วเท้าเขี่ยม้วนผ้าห่มผืนยาวใหญ่ลายคิตตี้สีชมพูบนเตียงชั้นล่างให้กลิ้งไปกระแทกข้างฝา
ตราบใดที่ก้อนผ้านวมยังกลิ้งหลุนๆกลับมาหยุดยังจุดเริ่มต้น ฝ่าเท้าของชายหนุ่มก็พร้อมจะทำแบบนี้ซ้ำๆอย่างไม่รู้เบื่อ
เขาตั้งใจจะเตะม้วนผ้านี่จนกว่าที่ร่างซึ่งสอดไส้อยู่ภายในจะยอมตื่น...
ให้มันรู้ไปสิว่าใครจะดื้นด้านกว่าใคร
“ฮื่ออออออ....ฟู...
ฟูมีอะไรเหรอ?” สุดท้าย ร่างที่นอนขดอยู่ในผ้าห่มก็ถามออกมาด้วยน้ำเสียงแหบแห้งติดงัวเงียนิดๆ
“ตื่นซะทีเหอะวะ!!” ความรำคาญทำให้เขาเปลี่ยนมากระชากผืนผ้าออกจากร่างกายที่ใส่ชุดกระโปรงผ้าฝ้ายแขนยาวสีเขียวอ่อนลายดอกกระจุ๋มกระจิ๋ม
ซึ่งทันทีที่ความอบอุ่นห่างหายไป คนนอนก็เปลี่ยนท่าเป็นขดจนชายกระโปรงขลิบลูกไม้เลิกขึ้น
เผยให้เห็นบ็อกเซอร์ลายเทเลทับบี้ลายดิพซี่สีเขียวแสบตา
“อืออออ
ขออีกสิบห้านาทีได้ไหมฟู...เดี๋ยวหน้าไม่ฉ่ำน้ำอ่ะ” ด้วงอ้อนทั้งที่ยังหลับตาหน้ายู่
“ด้วง
ถ้ามึงไม่อยากขี่มอไซค์ไปเรียนเองจนหนังหน้ามึงมอดไหม้...
...กูขอใช้อำนาจเจ้าของรถคันที่มึงนั่งอยู่ทุกวัน
สั่งให้มึงตื่นเดี๋ยวนี้!!...
.
...ลุกเร็วๆดิวะ...
...เดี๋ยวก็ไปไหว้ศาลตรงหลังมอก่อนไปเรียนไม่ทันกันพอดี”
ดูเหมือนการเจาะจงสถานที่ต้นทางในเช้าวันนี้
จะมีผลต่อการรู้สึกตัวตื่นของคนขี้เซายิ่งกว่าการกระทำหยาบช้าใดๆ
เพราะทันทีที่ด้วงได้ยินเรื่องศาลเจ้าพ่อแห่งเดียวภายในมหาวิทยาลัย
เขาก็ยันตัวขึ้นนั่งราวกับหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง
“ฝันร้ายอีกแล้วเหรอ?
หรือฝันเห็นผี? ทำไมต้องไปไหว้เจ้าพ่อห่อไหล่ด้วย?” ฟูไม่ตกใจกับสีหน้าเป็นห่วงจนเกินเหตุของเพื่อนรักสักเท่าไร
เนื่องจากด้วงมักจะแสดงออกถึงความเป็นห่วงซึ่งมีให้เขาอยู่ตลอดเวลาราวกับมารดาคนที่สอง
ทว่าเจ้าของคำถามกลับดูกระอักกระอ่วนชอบกล
“ไม่รู้เหมือนกันว่ะ
เพราะเมื่อคืนกูไม่ได้ฝันห่าอะไรเลย...
.
...แต่หลังจากตื่นนอนเมื่อเช้า
กูรู้สึกว่ากูต้องไปไหว้ศาลเจ้าพ่อตรงนั้นก่อนไปเรียนให้ได้...
...แค่นั้นแหละ”
ฟูพูดพลางครุ่นคิดไปพลาง...เขาเองก็อยากจะรู้เหตุผลไม่ต่างจากด้วงเช่นกัน
เพราะแม้จะเลื่อมใสศรัทธาในสิ่งศักดิ์ทุกแห่ง แต่สำหรับศาลแห่งนี้ เขากลับไม่คิดจะย่างกรายเข้าใกล้
เพราะเรื่องสยองขวัญในมหาลัยกว่าครึ่ง ต่างใช้พื้นที่บริเวณโดยรอบศาลเจ้าพ่อห่อไหล่เป็นฉากหลังแทบทั้งสิ้น
“อย่างนั้นเองน่ะเหรอ?...อืมๆ
ไปก็ได้” ด้วงค่อยๆบิดตัวด้วยท่วงท่าโยคะอันงดงามพร้อมกับสูดลมหายใจเข้า - ออกช้าๆ
“ไปก็ลุกเร็วซี่! กว่ามึงจะแต่งตัวแต่งหน้าเสร็จอีก เดี๋ยวไปเรียนคาบแรกต่อไม่ทันพอดี”
ฟูชักจะทนเพื่อนชายผู้มีจริตจก้านงดงามยิ่งกว่าหญิงสาวบางคนไม่ได้ เขากระชากแขนอีกฝ่ายให้ลุกขึ้น
จนในที่สุด...คนที่ถูกยื้อยุดจากเตียงก็ยอมยุรยาตรไปยังตู้เสื้อผ้า
“ขี้บ่นจริงๆเลยนะพ่อคุณ...กับสาวกับแส้อย่างเพื่อนก็ยังไม่ละเว้น”
เสียงสัพยอกหยอกเย้าด้วยสำเนียงคล้ายๆการพูดการจาของผู้หญิงดังออกมาจากหลังบานประตูตู้ที่เปิดอ้าต่างม่านบังตา
เพียงไม่นานชุดนอนผ้าฝ้ายสีเขียวอ่อน ตามด้วยบ็อกเซอร์ก็หล่นลงกองกับพื้น ทว่าคนใจร้อนที่ไม่อาจเห็นเวลาแต่ละวินาทีผ่านไปอย่างเชื่องช้าได้กลับส่งเสียงเร่งยกใหญ่
“ด้วง...อย่าเยอะได้ไหมวะ
มึงช่วยรีบเข้าห้องน้ำไปเร็วๆ...กูรำคาญ”
“ใจเย็นๆสิจ๊ะสุดหล่อ...
ถูกคนสวยต่อว่าแค่นี้ไม่เห็นต้องอารมณ์ขึ้นเลย...
.
...อ้าว! แล้วเก็กไปไหนแต่เช้าล่ะเนี่ยะ?” ก่อนชายหนุ่มผู้นุ่งกระโจมอกด้วยผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่จะนวยนาดเข้าห้องน้ำไป
ด้วงก็มาหยุดยืนนิ่งๆ แล้วเหลียวมองไปรอบๆห้องเพื่อหาร่องรอยของน้องเมท
พร้อมๆกับใช้สองมือจัดหมวกอาบน้ำให้คลุมผมตรงยาวสลวยที่ถูกหนีบเอาไว้จนทั่วทั้งหมด
“ไม่รู้ว่ะ
เห็นมันบอกว่าวันนี้มันจะออกไปซ้อมบอลแต่เช้า...
...ช่างแม่งเหอะ
เดี๋ยวไปที่คณะก็เจอกัน...
.
.
...ส่วนมึง
อย่ามาทำเปลี่ยนเรื่อง...
...เข้าไปอาบน้ำได้แล้ว
อย่าให้กูต้องพูดซ้ำ!!” ฟูดันแผ่นหลังเพื่อนให้เดินตรงไปยังห้องน้ำ...
ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนมีกองไฟสุมอยู่ในใจ บางอย่างบอกเขาว่า..ความรุ่มร้อนในอกจะสงบลงเมื่อได้สักการะกราบไหว้เจ้าพ่อห่อไหล่แล้วสถานเดียว
“เจ้าค่าาาาาาา
คุณพ่อ!” ชายหนุ่มในชุดกระโจมอกซึ่งจำต้องก้าวเท้าออกเดินตามแรงผลักจากด้านหลัง
พูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน ทว่าใบหน้าหล่อเหลาชวนหลงใหลยามไร้เครื่องสำอางค์ของเขากลับยิ้มเริงร่าสดใสให้กับความใกล้ชิดทางกายของเขาและเพื่อนรัก
Ħ------------------------------------------------------------------------------------Ħ
08.25 น. | ด้านหน้าหอพักชายประจำมหาวิทยาลัย ตึกยี่สิบ
“ไง
บ๊วย” ฌอนร้องทักเพื่อนตัวเล็กที่กำลังก้มหน้าอ่านบางอย่างบนหน้าจอมือถือระหว่างยืนรอเขาและพี่ชายฝาแฝดตรงจุดนัดพบภายในเขตหอชาย
“พี่ฌาน
ฌอน...เมื่อคืนนอนกี่โมง?” ชายหนุ่มตัวเล็กยิ้มรับแล้วรีบเก็บเครื่องมือสื่อสารลงกระเป๋ากางเกงสแล็คอย่างมีพิรุธ
“ก็หลังบ๊วยกลับไปห้องนั่นแหละ...นอนเร็วเป็นประวัติการณ์เลยนะจะบอกให้”
แฝดน้องตอบด้วยรอยยิ้ม ทว่าแอบส่งสายตาให้พี่ชายลอบสังเกตอาการของเพื่อนสนิทตัวน้อยไม่ให้ตกหล่น
“ทำไมล่ะฌอน?”
“หึ
หึ...ไม่รู้เหมือนกัน สงสัยเราต้องไปขอบใจเก็กของบ๊วยล่ะมั้ง ที่เมื่อวานอุตส่าห์ยอมสละตัวเองให้พี่ชายแบกจนเหนื่อย
พอกลับถึงห้องได้ก็หลับเป็นตายยิงยาวถึงเช้าโดยไม่ยอมตื่น คิดดูสิ...ขนาดนั่งทางในตอนตีห้าพี่ชายก็ไม่ได้ตื่นมาทำ
เราเลยพลอยได้อานิสงส์เป็นการนอนเกินหกชั่วโมงตามไปด้วย”
แฝดน้องสงสัยว่าเพื่อนสนิทคนนี้กับอดีตเดือนมหาวิทยาลัยน่าจะได้พูดจาตกลงอะไรกันบางอย่างตั้งแต่เมื่อวานเย็น
เพราะนับแต่ตอนนั้น
แม้ใครจะพูดถึงเก็กขึ้นมา เพื่อนรักร่างเล็กก็ดูจะควบคุมความประหม่าเอาไว้ได้อย่างแนบเนียน
ที่สำคัญ...
บ๊วยยังสามารถแยกแยะ และจัดลำดับความสำคัญของเรื่องอื่นๆที่คอขาดบาดตายยิ่งกว่าเรื่องของธันวาได้อย่างรวดเร็ว
ทั้งที่เมื่อเทียบกับช่วงแรกๆ เมื่อพวกเขาแซวบ๊วยด้วยหัวข้อเกี่ยวกับอดีตเดือนมหาลัยทีไร
การตอบสนองของชายหนุ่มตัวเล็กเป็นต้องเออเร่อ ไม่ก็ดีเลย์ไปหลายนาทีแท้ๆ
“พี่ฌาน...พี่ฌานโอเคใช่ไหม?”
บ๊วยที่กำลังมีสีหน้าเหมือนกระต่ายตื่นตูมถามฝาแฝดอีกคนที่ยังยืนนิ่งๆ ทว่าฌานผู้ร่าเริงและชอบการอำผู้อื่นเป็นนิสัย
กลับไม่โต้ตอบใดๆ จนคนถามใจเสีย
“พี่ฌาน...พี่ฌานเป็นอะไรหรือเปล่า?...
.
...ทำไมผมพูดด้วยแล้วพี่ฌานไม่ตอบผมล่ะฌอน?...
...แล้วทำไมเมื่อกี๊
พี่ฌานไม่เถียงฌอนซักคำ?...
...พี่ฌาน
พี่ฌานป่วย...หรือกำลังไม่สบายใจเรื่องอะไรอยู่หรือเปล่า? พี่ฌานบอกผมได้ไหม?”
บ๊วยกำลังวุ่นวายกับแฝดพี่อย่างเต็มกำลัง ทั้งเขย่งปลายเท้าเพื่อเอาหลังมือแตะหน้าผากเพื่อวัดไข้
ทั้งจับมือจับไม้อีกฝ่ายแล้วบีบนวด จนแฝดน้องถึงกับคลี่ยิ้มด้วยความเอ็นดูเพื่อนตัวเล็กอย่างที่สุด
“ใจเย็นบ๊วย
พี่ชายแค่ปิดวาจาจนถึงเก้าโมงเช้าน่ะ...
.
...พักนี้พี่ชายมุสาบ่อย
พี่ชายเลยอยากสงบคำบ้าง...
...แต่เราก็ไม่รู้หรอกนะว่าพี่ชายจะทำได้อย่างที่ตั้งใจไหม
ถ้าได้เห็นหน้าสกลก่อนเวลาที่ตั้งใจเอาไว้...
...อ้าว! แล้วสกลไปไหนล่ะ?” ฌอนเพิ่งจะรู้ตัวและตกใจเอาตอนนี้
บ๊วยอดสงสารสกลไม่ได้ที่กว่าฝาแฝดจะรู้ว่า
สกลไม่อยู่...เวลาก็ล่วงไปนานหลายนาที...
หากกลุ่มแตก...แล้วแต่ละคนต้องแยกย้ายกันไปคนละทิศละทาง
นอกจากเขาแล้ว จะมีใครเอะใจถึงการหายตัวไปของเพื่อนหน้าแว่นบ้างไหมหนอ?
“ยังไม่มาเลยฌอน...
...รับสายผมเมื่อห้านาทีที่แล้วนี่เอง....
เพิ่งตื่นน่ะ...
...สงสัยเมื่อวานจะเหนื่อยมากไปหน่อย”
บ๊วยออกรับแทน
“สกลนะสกล...ตัวเองเป็นคนนัดคนอื่นแท้ๆ
แต่กลับมาสายซะได้...
.
...เอ้อ
แล้วเก็กล่ะ? บ๊วยบอกเก็กรึยังว่าพวกเราจะไปเจอสายหน่อย?” ฌอนอ่อนใจกับสกล ไปพร้อมๆกับนึกห่วงอีกคนที่พวกเขานัดให้ไปเจอที่หลังศาลเจ้าพ่อห่อไหล่เลยทีเดียว
“อ๋อ...ผมไลน์บอกแล้วล่ะ”
บ๊วยตอบเรื่อยๆ โดยไม่ได้แสดงอาการแปลกประหลาด ตกประหม่า หรือผิดปกติแต่อย่างใด
“แหน่ะ! เดี๋ยวนี้มีลงมีไลน์ของไอ้เก็กมันด้วยเหรอ?
ก้าวหน้านะเรา” เสียงนุ่มทุ้มหลอนที่ไม่ใช่เสียงของฌอนดังออกมาทันทีที่เพื่อนตัวเล็กพูดจบ
ทั้งบ๊วยและฌอนหันขวับไปมองแฝดพี่ที่ยืนยิ้มเผล่โชว์ฟันขาวเรียงสวยด้วยสีหน้ากระดี๊กระด๊า
“พี่ฌาน! พี่ฌานไม่ปิดวาจาแล้วเหรอ?!/ เฮ่อออออออ”
สองหนุ่มเลือกแสดงปฏิกิริยาต่อการกระทำของฌานด้วยวิธีต่างกัน...
คนแรกเป็นเดือดเป็นร้อนและเป็นกังวลแทน
ส่วนคนหลัง...แค่ฟังเสียงถอนหายใจก็บอกได้ว่า
ระอาขนาดหนัก แต่มีหรือที่แฝดพี่จะสนใจ
“เออว่ะ...พี่ฌานลืมตัวอ่ะ
ไม่เป็นไร...เปิดวาจาเลยก็แล้วกัน
ไหนๆก็แตกแล้วหนิ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
“ทั้งปี!” ฌอนพึมพำเบาๆพลางกลอกตาขึ้นมองฟ้าอย่างหน่ายๆ
Ħ------------------------------------------------------------------------------------Ħ
08.53 น. | ถนนหลังมหาวิทยาลัย เส้นติดกับท้ายตลาดฝั่งข้างรางรถไฟ
(โฮ่ง
โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง)
“ในมอแม่งมีหมาจรจัดตั้งแต่เมื่อไหร่วะ?”
ชายหนุ่มผิวสองสีรูปร่างสูงใหญ่ หน้าตาไทยแบบคมจัดหนักเพราะเครือเคราและไรหนวดครึ้มสบถอย่างหัวเสียเมื่อต้องกดเบรคผ่อนความเร็ว
สลับกับปั่นพวงมาลัยไปทางซ้ายที...ขวาที เขากำลังโดนสัตว์โลกสี่เท้าหลายตัวราวีอย่างไม่มีลดละ
“ห่าเอ๊ยยยยย! แล้วทำไมแม่งต้องมาวิ่งไล่งับยางกูด้วยวะเนี่ยยยยยยย?!! เหยดดดดดด! พวกมึงสะใจใช่ไหมเนี่ยะ?”
เขาไม่ได้ตาฝาด...
เจ้าตูบสองตัวที่ดูเหมือนจะเป็นหัวโจกกำลังแสยะยิ้มให้
ก่อนจะวิ่งล้อมหน้าล้อมหลังนำขบวนลูกสมุนสี่ขาอีกหลายตัวให้กระจายกำลังไปรอบๆรถที่กำลังเคลื่อนที่จนชายหนุ่มไม่มีสมาธิจดจ่อกับหนทางข้างหน้าอีกต่อไป
“ไปที่ชอบที่ชอบเถอะนะทูนหัว
พี่ไม่อยากสร้างเวรสร้างกรรมด้วยการขับรถชนหมา” ชายหนุ่มหักเลี้ยวซ้ายตรงแยกตัดเข้าถนนลูกรังข้างหน้าที่ร้อยวันพันปีไม่เคยได้ปรายตาผ่าน
คิดง่ายๆแค่ว่า ทางวิบาก...หมาหมู่มากมักไม่โปรด
ทว่าเขาคิดผิดไปถนัด
(แฮ่
กรรรรรรรรรรรรรรร!!)
“ไอ้หมาเหี้ย!!! ไม่ชอบให้เรียกว่าทูนหัวก็ไม่บอก....
.
.
...เหวออออออ
อย่านะเว่ย อย่ามากัดยางลูกรักกู!!!!”
หมาจ่าฝูงวิ่งเอาเถิดเจ้าล่อกับยางวงสีดำข้างฝั่งคนขับ
มันทำท่าราวกับอยากจะฝังคมเขี้ยวลงบนเนื้อยางเสียให้ได้
ชายหนุ่มปัดป่ายพวงมาลัยพลางกดคันเร่งด้วยแรงที่มากขึ้นนิดหน่อย
เผื่อว่าเสียงเครื่องยนต์คำรามจะช่วยขับไล่ให้หมาตกใจจนล่าถอยไปเอง
“โอ๊ยยยยย!! วันนี้มันวันอะไรนักหนาวะ?”
ชายหนุ่มสบถออกมาอีกครั้ง
พลางขยี้หนังหัวตัวเองแรงๆหลายครั้งระหว่างการขับรถในภาวะกดดันสูงสุด...
ถึงเขาจะดูเถื่อนสถุนสกุลกาและน่าถุยใส่มากแค่ไหน
แต่ถ้าได้ลองมองจนเห็นถึงเนื้อแท้ที่ซ่อนอยู่ภายใน...จะรับรู้ได้ว่า
นิสัยของชายหนุ่มหาได้ใกล้เคียงกับท่าทางกักขฬะที่เคลือบเอาไว้ภายนอกแม้แต่นิดเดียว
ฉะนั้น...เรื่องที่จะให้หลับหูหลับตาขับรถชนหมาเพื่อรักษาให้พาหนะคันโปรดอยู่รอดปลอดภัย...
ถ้าเขาเลือกได้
เขาจะไม่มีวันทำแบบนั้นเป็นอันขาด
เมื่อสิ้นเสียงขู่และเห่าของเจ้าสัตว์หน้าขนสี่ขาทั้งหลาย
ชายหนุ่มก็เพิ่งตระหนักได้ว่า
รถของเขากำลังแล่นอยู่บนถนนเส้นหนึ่งภายในมหาวิทยาลัย แต่กลับไม่ใช่ทางที่เขาใช้สัญจรไปมาบ่อยนัก
“ที่ไหนวะเนี่ยะ?...
.
...จำได้ว่าเคยมาตอนรับน้องเมื่อปีที่แล้ว...
...แยกข้างหน้ามันทางไปอ่างเก็บน้ำนี่หว่า...
...กี่โมงแล้ววะ?...
.
...อืม
ยังมีเวลา แวะเข้าไปไหว้ศาลเจ้าพ่อห่อไหล่ก่อนไปเรียนก็ดี จะได้ไปขอให้ท่านช่วยจัดการไอ้หมาเหี้ยฝูงเมื่อกี๊ด้วย...
...เล่นกับใครไม่เล่น
เสือกมาเล่นกับรถกู” ชายหนุ่มนึกชมตัวเองในใจที่ผ่านดงหมามาได้โดยที่อีกฝ่ายไร้ซึ่งการสูญเสียเลือดเนื้อ
หากคำพูดของชายหนุ่มจะทำให้พวกคุณเผลอเข้าใจไปว่า
เขาเป็นคนชาติชั่วใจหมาแล้วล่ะก็...
ขอได้โปรดย้อนกลับไปอ่านย่อหน้าบนๆเมื่อไม่นานมานี้อีกครั้ง
แล้วกล่อมตัวเองว่า...ไอ้หนุ่มคนนี้ มันก็แค่ปากดีไปอย่างนั้น
Ħ------------------------------------------------------------------------------------Ħ
08.55 น. | หลังต้นกรันเกราริมอ่างเก็บน้ำ ณ
ศาลเจ้าพ่อห่อไหล่
“ขอโทษนะเก็ก”
บ๊วยเอ่ยทั้งที่ยังหอบหายใจสั้นๆ หลังจากปั่นจักรยานด้วยความไวแสงทิ้งห่างเพื่อนทั้งสาม
แม้ทั้งหมดจะขี่ตามมาด้วยความเร็วระดับนักกีฬาโอลิมปิกก็เถอะ
“ไม่เป็นไร
ก็นายบอกเราแล้วหนิว่าเกิดอะไรขึ้น” อดีตเดือนมหาลัยช่วยลากจักรยานของคนตัวเล็กไปพิงเอาไว้กับจักรยานเสือภูเขาของตนเองที่พิงต้นกฐินณรงค์ต้นยักษ์ซึ่งถือเป็นมุมอับด้านหลังต้นกันเกรา
“รอนานไหม?” บ๊วยยังรู้สึกผิดไม่หาย
เลยไม่ทันได้สนใจเพื่อนอีกสามคนที่เพิ่งจูงจักรยานของตัวเองเดินตามเข้ามาจอดเอาไว้ข้างๆกัน
“เรามาก่อนบ๊วยแป๊บเดียวเอง”
เก็กโกหกหนุ่มตัวเล็กหน้าตาย โดยไม่ตั้งใจ...ชายหนุ่มเผลอชำเลืองมองเม็ดเหงื่อที่ผุดพรายตามกรอบหน้าของอีกฝ่าย
แล้วก็ได้แต่สงสัยว่าทำไมบ๊วยถึงได้ดูเหนื่อยขนาดนี้ ทั้งที่อีกสามหนุ่มที่กำลังเดินเข้ามาสมทบกลับดูชิลๆ
สิวๆ ไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“แล้วมีใครมาหรือยัง?”
คนตัวเล็กเบือนหน้าเพื่อทอดสายตามองยังถนนที่ว่างเปล่าตรงทางเข้าศาลเจ้าพ่อห่อไหล่
เก็กจึงอดมองตามไปเพื่อเช็คดูให้แน่ใจอีกครั้งไม่ได้
ก่อนจะย้ำสิ่งที่เขาเห็นกับตามาตลอดช่วงเวลาชั่วโมงกว่าที่นั่งอยู่ที่นี่... ใช่ หลังจากออกไปวิ่งตอนเช้ารอบๆสนามใหญ่
เขาก็มาถึงที่นี่ก่อนเวลาที่นัดกันไว้เป็นชั่วโมง
“ยังนะ...
.
...ตั้งแต่เรามา
ก็ยังไม่เจอใครมาไหว้เจ้าพ่อที่ศาลซักคนเลยล่ะ” คำรับรองของอดีตเดือนมหาลัยทำให้บ๊วยยิ้มได้
และดูสบายใจขึ้นมาก... และรอยยิ้มของคนตัวเล็ก ก็ทำให้ชายหนุ่มตัวโตคลี่ยิ้มด้วยความเต็มอกเต็มใจด้วยเหมือนกัน
“เอ่อ...คุณธันวาครับ
ได้ข่าวว่าเพื่อนสนิทบ๊วยทุกคนก็ยืนอยู่ตรงนี้นะครับ ใจคอจะไม่ทักทายกันหน่อยเหรอครับ?...
...หรือจะให้พวกผมกลับ
แล้วคุณธันวากับบ๊วยก็หนุงหนิงกันสองคนดีไหม?” สกลปาดหน้าเค้กเสียเรียบแปล้ จนแฝดพี่ทนไม่ไหวต้องแฮ่ใส่ให้รู้สำนึก
“สกล...มาสายแล้วยังจะกล้าขโมยซีนอีกนะ”
“หวัดดีครับสกล
พี่ฌาน ฌอน...วันนี้สบายดีไหมครับ?” เก็กหันไปทักสมุนเลวอีกสามคนด้วยสีหน้าราวกับเพิ่งเห็นหน้ากันเป็นครั้งแรกของวันด้วยความตั้งใจจะกวนตีนสกลอย่างยิ่งยวด
ยังไม่ทันที่สกลจะได้เปิดฉากฉะสุดหล่อจากอีกคณะ
ฌอนก็ยกมือขึ้นห้ามไม่ให้ทุกคนเคลื่อนไหว
ก่อนจะทำพยักหน้ารับรู้
และปรึกษาหารือกับบางสิ่งที่ไร้ตัวตน
เมื่อไม่ใช่คนคุ้นเคยกับภาพไร้คำบรรยายเช่นนี้ อดีตเดือนมหาลัยถึงกับไปไม่เป็น...
หรือสิ่งที่แฝดกำลังคุยด้วย
จะเป็นกิ่งกฐินณรงค์ที่สยายต่ำลงมาเคลียข้างแก้มเยี่ยงสายสมอลทอล์คกันนะ?!
“มีคนมาแล้วครับ”
ฌอนลดเสียงพูดเบาลงจนทุกคนรับรู้ได้ถึงความผิดปกติของสถานการณ์
ชายหนุ่มทั้งห้าตั้งตามองไปยังลานกว้างด้านหน้าศาลเจ้าพ่อห่อไหล่เป็นตาเดียว
พวกเขาบอกได้ทันทีว่า
รถยนต์สีดำคันหนึ่งที่กำลังวิ่งฝ่าดงฝุ่นละอองมุ่งหน้ามาทางศาลเจ้าพ่อห่อไหล่นั้น ต้องเป็นพาหนะของว่าที่แฟนเฮียกังฟูเป็นแน่
แต่ยังไม่ทันที่เหล่าสมุนเลวทั้งห้าจะได้สังเกตสังการูปพรรณสัณฐานของรถและเจ้าของจากที่มั่น
รถคันนั้นก็เลี้ยวเข้าไปจอดใต้ต้นก้ามปูใหญ่หลังพุ่มไม้หนาไม่ห่างจากศาลเจ้าพ่อมากนัก
เพียงไม่ถึงนาที...คนขับก็ดับเครื่อง
ทำให้เสียงกระหึ่มของท่อตัดและเครื่องยนต์ดัดแปลงสงบลง...
นั่นเป็นเสียงสุดท้ายที่พวกเขาได้ยิน
“ใครวะ?...อยากเห็นหน้าชะมัด”
ฌานเปรย และสกลผู้สนใจในทุกสิ่งที่เพื่อนกระทำก็นำเสนอกิจกรรมยามว่างสร้างรายได้ทันที
“ผมว่าเป็นคนในมอ...พี่ฌานเอาเท่าไร?”
...นี่หรือคำพูดของหนุ่มแว่นมาดมหาฯผู้ช่ำชองการทำบุญ
และเดินสายปฏิบัติธรรมในยามว่าง?!! ชะรอย...ประโยคที่ว่า ศาสนาช่วยกล่อมเกลาให้คนเป็นคนเต็มคนคงจะไม่เป็นจริง
“ไม่เล่น!!”
สุ้มเสียงเปี่ยมด้วยอำนาจปฏิเสธห้วนชวนให้คนฟังใจหาย......ได้เพียงชั่วครู่ จากนั้นแฝดพี่ก็พูดต่อ
“ถ้าไม่ตั้งที่หมื่นนึง
และพี่ฌานเดาว่าเป็นพี่คณะเรา” จุดยิ้มมุมปากเพียงข้างเดียวของแฝดพี่ส่งเสริมให้เวลานี้
ชายหนุ่มดูเสื่อมเสียจนไม่ควรค่าต่อการศรัทธาเลื่อมใส
“พี่ฌาน!!!!” บ๊วยแหวด้วยไม่อยากให้หนุ่มหล่อที่ยืนข้างๆเข้าใจผิดไปกันใหญ่
“เออๆ
ไม่เล่นก็ไม่เล่น...
...พูดแค่นี้ไม่เห็นต้องร้องเสียงดังเลย...
.
...เดี๋ยวเนื้อคู่ของพี่ไอ้เก็กมันก็รู้ตัวหมดหรอก”
ฌานแก้เก้อด้วยการเปลี่ยนเรื่อง ทั้งๆที่เสียดายโอกาสอันดีในการตอกย้ำความห่วยของสกล
หลังจากต้องขอดเงินก้อนจากกระเป๋าตังค์เพื่อเอามาจ่ายให้เขาค่าที่แพ้พนันแบบหลุดรุ่ย
Ħ------------------------------------------------------------------------------------Ħ
08.57 น. | หลังพุ่มชาดัดสูงท่วมหัว
ใต้ร่มเงาของต้นก้ามปูใหญ่ ห่างจากศาลเจ้าพ่อห่อไหล่ไม่มากนัก
เมื่อแน่ใจว่ารถของตัวเองจอดใต้ร่มเงาต้นไม้ใหญ่จนพ้นจากการลามเลียของแดดเป็นที่เรียบร้อย
ชายหนุ่มหน้าตาละม้ายมหาโจรก็ลงจากรถเพื่อมาตรวจสอบความเสียหายที่อาจเกิดขึ้นกับของขวัญราคาแพงจากพ่อและแม่ค่าที่สอบเข้ามหาวิทยาลัยปิดชื่อดังแห่งนี้ได้สำเร็จ
ตลอดสามปีที่ผ่านมา...เขาเฝ้าถนอมและดูแลรถคันนี้ประดุจลูกน้อยในอุทร
ไม่มีครั้งไหนเลยที่ชายหนุ่มจะปล่อยปละให้มดมอดเหลือบไรมาไต่ตอมลูกรักของเขาได้
“ฮื๊ยยยยย!!! หมาตัวไหนแม่งเสือกทิ้งทุ่นเอาตรงนี้วะ?
ดูดิ๊...ยางกูเปื้อนหมดแล้ว...
.
.
...เหี้ยเอ๊ยยยยย!!! แม่งเสือกขี้สองกองให้กูต้องเผลอโง่เดินไปเหยียบอี๊กกกกกกกก...
...วันนี้มันวันอะไรของมึงวะไอ้เต๋อ...
.
.
...ดีนะที่เหยียบแม่งตรงอ่างเก็บน้ำ ยังพอแวะไปล้างรองเท้าได้...
...ถ้าเหยียบมาตั้งแต่ตอนออกจากหอบ้านนี่
ไม่อยากจะนึกเลยว่าลูกกูจะเหม็นหึ่งงามไส้ได้มากขนาดไหน”
ชายหนุ่มเดินทะลุพุ่มชาดัดอ้อมไปยังริมน้ำที่ตื้นพอจะเอื้อมมือลงไปล้างพื้นรองเท้าผ้าใบคู่ที่เขาใส่เป็นประจำ
ระหว่างชำระล้างคราบซึ่งไม่พึงปรารถนา
เขาก็อดบ่นกับลมกับฟ้าไปเรื่อยเปื่อยไม่ได้
“เดี๋ยวตอนกูขอพรเจ้าพ่อ......กูจะขอให้เวลาที่หมาในมอแต่ละตัวแม่งขี้นะ
ให้ขี้แม่งล่องหนไปรวมกันตรงที่ทิ้งขยะให้หมดเลย คนในมอแม่งจะได้ปลอดภัยจากขี้หมา จะได้ไม่ต้องมานั่งล้างรองเท้าเหยงๆเหมือนกับกูตอนนี้”
ดูเอาเถิด...กระทั่งสิ่งที่ชายหนุ่มเปรยกับตนเองในยามไม่ได้คิดใคร่ไตร่ตรอง
เขายังเผื่อแผ่ความเป็นห่วงไปยังผองเพื่อนนักศึกษาและชาวมหาลัยทั้งหลายเสียด้วย...
หรือจริงๆแล้ว
คนแบบนี้...อาจจะต้องการแค่โอกาสจากใครสักคนที่จะเดินเข้ามาทำความรู้จักกับตัวตนที่แท้จริงของเขา โดยมองข้ามเปลือกนอกที่ไม่น่าอภิรมย์ก็เป็นได้
Ħ------------------------------------------------------------------------------------Ħ
09.01 น. | ถนนเส้นหลังมอก่อนทางแยกเข้าอ่างเก็บน้ำ
“หน้าไม่เป๊ะนะ”
ฟูทักเพื่อนชายกายเกือบสาวที่กำลังนั่งส่องเงาตัวเองในกระจกเป็นครั้งที่ร้อยได้
“ฟู!!! อย่าทักซี่ เรายิ่งไม่ค่อยมั่นใจอยู่”
ด้วงฟาดฝ่ามือลงต้นแขนของอีกฝ่ายที่แอบอมยิ้มระหว่างบังคับพวงมาลัยรถยนต์คู่ใจ
ชายหนุ่มไม่ได้ติดใจกับท่าทางกระเง้ากระงอดแต่พองามของเพื่อนสนิท กลับยิ่งยั่วยุให้อีกฝ่ายไม่มั่นใจด้วยประโยคถัดมาของตัวเอง
“วันนี้มึงอย่าได้เที่ยวไปยืนแถวสี่แยกที่ไหนล่ะ...เดี๋ยวรถจะได้หยุดกันหมด”
“ทำไม?...
เพราะความงามอันเลอเลิศของเพื่อนในชุดสายเดี่ยวกับกางเกงยีนส์นี่น่ะเหรอ?” คนขับยกยิ้มมุมปาก
แล้วละสายตาจากถนนอันว่างเปล่าเพื่อชำเลืองมองเพื่อนรักตั้งแต่หัวจรดเท้า...เท้าจรดหัว
ก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ แล้วพูดด้วยเสียงชัดเจนจนไม่ต้องแปล
“เปล่า...เพราะสีเสื้อน่ะ...
.
...แสบตาแป๊ดแปร๋แจ๋แจ๋นจนใช้แทนสัญญาณไฟจราจรได้เลยนะมึง...
...ถ้ารถคันไหนเห็นมึง
รับรอง...แม่งต้องหยุดกันเกรียว...
...แต่ถ้ามึงอยากโฉบเฉี่ยวนะด้วง มึงลองไปยืนเยี่ยวกลางแปลงนาเด็กเกษตรอ่ะ
รับรอง...ควายพุ่งเข้าเสยมึงแน่ หึ หึ”
“บ้า!!! ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้
ไม่ละเอียดอ่อนกับสาวน้อยเอาเสียเลย” ด้วงทำแก้มพองลมยื่นปากจู๋...เมื่อดูเผินๆ
จะว่าน่ารักก็ใช่ แต่ก็บอกไม่ได้ว่า น่ารักเพราะท่าทาง หรือน่ารักเพราะหน้าตาของคนทำกันแน่
“สาวน้อยเคมีสินะ”
ฟูย้อนนิ่งๆโดยไม่คลายรอยยิ้มตรงมุมปาก
“ใช่ค่ะฟู
เราเป็นสาวเคมี..และเคยังดีด้วยค่ะ ฟูอยากดูไหมคะ?”
ด้วงประชด
“ไม่ล่ะ
มึงเก็บเอาไว้ฉี่เหอะ...เดี๋ยวเรียนจบก็ไม่มีแล้วไม่ใช่เหรอ?” ฟูบอกปัดพลางผลักหัวเพื่อนสนิทเบาๆ...อีกหน่อย
ด้วงคงจะกลายเป็นผู้หญิงเต็มตัว ไม่ต้องอึดอัดกับความครึ่งๆกลางๆทางกายภาพแบบนี้อีกต่อไป
แต่อีกฝ่ายกลับไม่ได้ดูยินดียินร้ายกับความคิดนี้เท่าไรนัก
“....อืม....ก็คงอย่างนั้นล่ะมั้ง”
ด้วงตอบด้วยเสียงเศร้าสร้อยจนฟูจับอาการได้
“เป็นไร?
แซวเรื่องไม่สวยแค่นี้ถึงกับเศร้าเลยเหรอ? โห! มึงอย่าตุ๊ดนักดิวะด้วง...กูขอโทษ
กูไม่ได้ตั้งใจ...
.
.
.
...ดีกันเหอะนะ...
...นะ
นะครับด้วงสุดสวย” ฟูลงทุนพูดเพราะผิดปกติเพื่อง้อเพื่อนรัก เพราะวิธีนี้...ทำให้ด้วงใจอ่อน
และหายโกรธได้เสมอ
“เราไม่ได้โกรธฟูหรอก
เราแค่กำลังสงสัยว่าทำไมฟูต้องมาไหว้เจ้าพ่อห่อไหล่ด้วย?” ด้วงเฉไฉด้วยไม่อยากจะฟื้นฝอยเรื่องที่ไม่มีประโยชน์จะพูดถึง
ในเมื่อยังไม่ถึงจังหวะอันเหมาะสม
“ไม่รู้จริงๆว่ะ
นี่ตั้งแต่ตื่นมา กูก็นั่งคิดตลอดเลยนะว่า...กูจะมาที่นี่ทำไม
ทั้งๆที่กูก็ไม่ได้อยากให้เจ้าพ่อท่านช่วยอะไรซักหน่อย
อีกอย่าง...ผีแถวนี้แม่งก็ดุฉิบหาย”
“เหรอ?”
แม้จะติดใจ แต่ด้วงกลับสนับสนุนความต้องการไร้เหตุผลสนับสนุนของเพื่อนรักอย่างเต็มที่
“แต่ไหนๆก็มาถึงนี่แล้วเนอะ ลงไปไหว้ขอพรท่านให้ช่วยเรื่องที่ฝึกงานก็แล้วกัน...
.
...เราอยากฝึกงานกับฟูอ่ะ...
...ดีมะ?”
ด้วงขอความเห็น
“เออ
เอางั้นก็ได้...เห็นใครๆก็บอกว่าเจ้าพ่อห่อไหล่ศักดิ์สิทธิ์มาก
โดยเฉพาะคนที่มาขอพรเรื่องการเรียน หรือการงาน” ฟูตบปากรับคำโดยไม่คิดอะไร
ชายหนุ่มขับรถเข้าจอดใกล้กับลานหญ้าหน้าศาลเจ้าพ่อโดยไม่ทันได้สังเกตเงาตะคุ่มๆของรถยนต์คันสีดำที่จอดแอบใต้ต้นไม้ใหญ่ในกำแพงต้นไม้หนาทึบ
“เฮ๊ยมึง...เดี๋ยวก่อน!” ฟูร้องทักเพื่อนที่กำลังจะก้าวลงจากรถ
“ทำไมเหรอ?
หรือฟูเปลี่ยนใจ ไม่อยากให้เราลงไปด้วย?” ด้วงถามหน้าเจื่อน
“เปล่า...มึงใส่ช็อปทับสายเดี่ยวให้เรียบร้อยก่อน
มันดูไม่สุภาพ เดี๋ยวเจ้าพ่อท่านจะโกรธเอา”
ชายหนุ่มโยนเสื้อช็อปของอีกฝ่ายที่วางเอาไว้ตรงเบาะหลังให้เพื่อนแล้วถลึงตาใส่
“ค่าาาาาาาา
คุณพ่อ” ชายหนุ่มหน้าสวยภายใต้เครื่องสำอางค์หนาส่ายหน้าล้อเลียนเพื่อนรักที่ทำท่าฟึดฟัดไม่พอใจ
“จะใส่ดีๆ
หรือจะแก้ผ้าเดินลงไป?!” ฟูถกแขนเสื้อขึ้นพลางส่งสายตากำราบอีกคำรบ
“ใส่ซี่...กำลังใส่อยู่เนี่ย
ไม่เห็นเหรอ?!... ทำไมต้องดุเราด้วยก็ไม่รู้” ด้วงตอบเสียงอ่อยมือไม้พันกันไปหมด
“ไป...ลงไปได้แล้ว” ชายหนุ่มอารมณ์ร้อนกระตุ้นให้เพื่อนก้าวลงจากรถโดยเร็ว
“เจ้าค่าพ่อเจ้าประคุณรุนช่อง”
ด้วงยอมทำตามคำบอกของเพื่อนรักแต่โดยดี
Ħ------------------------------------------------------------------------------------Ħ
09.07 น. | หลังต้นกรันเกราริมอ่างเก็บน้ำ ณ
ศาลเจ้าพ่อห่อไหล่
เมื่อเห็นชายหนุ่มสองคนก้าวลงมาจากรถของพี่ชายตัวเอง
อดีตเดือนมหาลัยก็เผลอพูดคนเดียวด้วยความสงสัย “ทำไมพี่ด้วงถึงมาที่นี่ได้วะ?”
“พี่ด้วงเป็นใครเหรอเก็ก?
แล้วพี่ชายของเก็กคือคนไหนเหรอ?” บ๊วยที่ยืนอยู่ใกล้ๆอดซักไซ้ไม่ได้
หากแต่เรื่องโชว์ภูมิแบบนี้ ขอแค่มีสกล...บุคคลต้นเรื่องจะกลายเป็นหมาหัวเน่าในทันใด
“โธ่บ๊วย
เรื่องแค่นี้เอง ไม่เห็นต้องลำบากคุณธันวาต้องมาเหนื่อยตอบเลย...
...ถามเรานี่ เราจะชี้ทางสว่างให้นายเอง...
.
.
...นายเห็นคนตัวใหญ่ๆผมยาวๆที่ใส่ช็อปเดินทำตาขวางๆคนนั้นหรือเปล่า?..
...นั่นน่ะ
คุณกรกฏ หรือเฮียฟูพี่ชายของคุณธันวายังไงล่ะ...
.
...เพราะฉะนั้น
อีกคนก็ต้องชื่อด้วงไปโดยปริยาย...
...เหตุผลซึ่งสนับสนุนข้อเท็จจริงข้อนี้ได้เป็นอย่างดี
ก็คือ...คุณกรกฏพี่ชายคุณธันวาน่ะ มีเพื่อนรักเป็นกะเทยหน้าตาสวยจัดอยู่คนนึง
ซึ่งไม่ต้องสงสัยเลยว่า จะต้องเป็นคนตัวเล็กๆขาวๆปากแดงๆ ที่ดูยังไงก็ไม่แมนแถมยังอ้อนแอ้นแขนอ่อนซะเหลือเกินคนนั้นแน่ๆ”
สกลสรุป
“ใช่แน่เหรอสกล?...
...พี่ฌานว่า
ไอ้หนุ่มผมยาวนั่นมันหน้าลอยๆ ตาคมๆ ปากวาวๆแลตุ๊ดๆยังไงก็ไม่รู้ว่ะ” ฌานออกความเห็น
แต่แล้วก็เป็นอดีตเดือนมหาลัยที่ช่วยไขข้อข้องใจให้กับทุกคน
“สกล... คนที่นายบอกว่าเป็นกะเทยน่ะ...
...คือ เฮียฟู...
.
...ส่วนคนตัวใหญ่ๆ
ที่เดินข้างๆกัน คือ..พี่ด้วง...
...เป็นเพื่อนสนิทของเฮียฟู
แล้วก็เป็นพี่ห้องของเราอีกคน...
...แล้วที่นายบอกว่าตาของพี่ด้วงขวางๆ
อาจเป็นเพราะพี่ด้วงชอบแต่งหน้าแล้วเขียนตาดำๆยังไงล่ะ”
“อะเหอ เหอ
เหอ...แหม คุณธันวาล่ะก็ อย่าเพิ่งทำหน้าไม่เบื่อหน่ายผมขนาดนั้นสิครับ...
...คุณธันวาต้องเข้าใจผมด้วยนะครับว่า
ทฤษฎีที่ผมเพิ่งบอกไปมันก็มีความเป็นไปได้...
.
.
...ลองถ้าใครได้ฟังเฉพาะกิตติศัพท์ของคุณกรกฏแบบที่คุณธันวาเล่าเด๊ะๆโดยไม่ได้เห็นหน้าค่าตากันมาก่อนเหมือนผม...
...ร้อยทั้งร้อยก็ต้องเข้าใจว่า
เฮียฟูที่คุณธันวาพูดถึง คือ ชายหนุ่มมาดแมนแฮนซั่มล่ำประมาณหมี ไม่ก็ต้องมีกายวิภาคไม่ต่างจากคุณธันวาราวฟ้ากับเหวแบบนี้หรอกครับ...
.
...ถ้าคุณธันวาไม่เชื่อ ลองถามคนอื่นในที่นี้ดูก็ได้ครับ...
...ถ้าไม่ใช่อย่างที่ผมบอก คุณธันวาอมขี้หมามาบ้วนใส่หน้าพี่ฌานได้เลยครับ”
สกลแถจนเพื่อนอีกสามคนทำหน้าเอือมระอาอย่างเห็นได้ชัด
“กวนตีนจังครับสกล...
ถ้าไม่เป็นการรบกวน สกลช่วยเงียบปากเพื่อให้พี่ฌานได้ใช้สมองคิดอะไรสักครู่ก็จะดีนะครับ”
“อูยยยย! ชอบจัง...เวลาพี่ฌานพูดเพราะๆแบบนี้”
หนุ่มหน้าแว่นตอบโต้ด้วยสายตาวาววับกับสีหน้าระริกระรี้ “เห็นแก่พี่ฌานขอร้องดีๆ
ผมเลยจะยอมเงียบให้ก็แล้วกันครับ” กระทั่งประโยคกวนประสาทปิดท้ายของสกล...ก็ยังแรงดีไม่มีตก
“สกลช่างประพฤติตัวได้สมกับที่เป็น ‘สัตว์’ ประเสิรฐดีเหลือเกินครับ”
หลักจากแดกเพื่อนจบ แฝดพี่ก็หันไปอีกทางเพื่อคุยกับเหล่าสมุนที่เหลือด้วยน้ำเสียงจริงจัง “พี่ฌานคุ้นหน้าพี่ชายเก็กมากเลยว่ะ เฮียฟูนี่ต้องเคยมาหาพี่ฌานที่ตำหนักแล้วแน่ๆ”
“พี่ฌานแน่ใจเหรอ?”
“เชื่อเถอะบ๊วย
น้องพลายคอนเฟิร์มแล้ว”
ฌอนสำทับด้วยท่าทางน่าเชื่อถือเสียจนทำให้เก็กถึงกับงง
แน่ล่ะ... ก็เขายังเข้าไม่ถึงตรรกะของแฝดน้องผู้กล้ารับรองเรื่องนี้
ทั้งที่ไม่เคยเจอพี่ชายคนเดียวของเขามาก่อนแม้สักครั้ง
บ๊วยจึงรีบขยิบตาให้หนุ่มวิศวะเพื่อให้สัญญาณว่า
เขาจะได้รับคำอธิบายเกี่ยวกับความเหนือของบรรดาสมุนอีกสามคนแน่ๆ แต่ไม่ใช่ตอนนี้
เก็กจึงยอมปล่อยให้ข้อสงสัยตกไปชั่วคราว
แล้วเสริมข้อมูลส่วนตัวของกังฟูเพื่อทำให้ข้อสันนิษฐานของฌานฟังดูหนักแน่นขึ้น
“ก็น่าจะเป็นอย่างนั้นนะ...เพราะเฮียฟูค่อนข้างจะนับถือสิ่งศักดิ์สิทธิ์และเชื่อเรื่องราวเกี่ยวกับอีกมิติมากถึงมากที่สุด”
“เอ่อ สมุนผู้เป็นสหายทั้งหลายครับ...ตอนนี้ได้เวลารึยังอ่ะครับ?
ทำไมเนื้อคู่ของคุณกรกฏถึงยังไม่มาเสียที?”
“เก้าโมงเก้านาทีแล้วล่ะสกล”
ฌอนตอบ
“หรือที่เจ้าพ่อไทรทองบอกไว้
มันจะไม่ใช่เรื่องจริงกันครับ?” สกลเมาท์เจ้าพ่อทั้งสองที่ยังไม่ปรากฏกายให้เห็นแม้จะถึงเวลานัดแล้วก็ตาม
“อุ๊ย!
เจ้าพ่อไทรทอง...สวัสดีครับ”
ทักษะในการแปรพักตร์ของสกลช่างสูงส่งไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าความสามารถพิเศษที่ไม่จำเป็นต่อชีวิตและการเรียนข้ออื่นๆของเขา
“ทำไมเนื้อคู่ของเฮียฟูถึงยังไม่มาอีกล่ะครับเจ้าพ่อ?”
เก็กถามเจ้าพ่อไทรทองด้วยความร้อนรน
เพราะจนตอนนี้...ยังไม่เห็นวี่แววของผู้ชายคนไหนนอกไปจากเพื่อนสาวคนสนิทของพี่ชายตนเอง
“ใครบอกว่ายังไม่มา...
โน่นไง เดินเป็นกาคาบพริกมาโน่นแล้ว” เจ้าพ่อไทรทองวาดนิ้วไปยังอีกด้านของศาลเจ้าพ่อ ทว่าสายตาของเทวบุตรสุดชิคกลับจับจ้องไปที่ร่างสูงใหญ่ข้างๆกังฟูไม่วาง
เมื่อมองตามปลายนิ้วขององค์เทวบุตรไป
เหล่าสมุนเลวทั้งหลายก็เห็นชายฉกรรจ์เถื่อนล่ำ
ผิวดำมะเมื่อม ตัวเท่างูเหลือมกินตึก แถมยังไว้หนวดไว้เคราจนมองไม่เห็นเครื่องหน้าส่วนอื่นๆกำลังเดินเท้าเปล่าขึ้นมาจากริมตลิ่ง
สิ่งที่ทำให้ชายหนุ่มผู้นั้นดูน่าสนใจเป็นอย่างยิ่ง หาใช่รูปกายภายนอกที่ดูน่ากลัวราวกับมหาโจร
ทว่าเป็นเสื้อยืดแขนสั้นสีแดงที่ตัดกับผิวเข้มๆของเขาจนทำให้เจ้าตัวยิ่งดูคล้ำไปกันใหญ่
“อ่ะโห...เนื้อคู่คุณกรกฏนี่ดูผึ่งผายสมเป็นชายชาตรีแท้ๆเลยนะครับ...
...สงสัยเมื่อกี๊พี่เขาคงเพลิดเพลินอยู่กับการลากของสดลงไปกินเป็นอาหารเช้าอยู่แน่ๆเลย
ถึงได้เพิ่งเดินขึ้นจากริมน้ำเอาสายป่านนี้” สกลชื่นชมคนมาใหม่ออกหน้าไมค์
อาจเป็นเพราะความถูกชะตา...หรือความคุ้นเคยกับมาดดุดันของอีกฝ่ายที่ปลุกวิญญาณเสือร้ายที่หลับไหลในใจของหนุ่มหน้าแว่นตื่นขึ้นก็เป็นได้
ทุกคนหันไปมองหนุ่มหน้าแว่นแสนเกรียนเป็นตาเดียว
เก็กนึกขอบคุณชะตากรรมที่ทำให้ได้สกลมาเป็นพวกด้วย...
ไม่อย่างนั้น
เขาคงซวยยิ่งกว่านี้ ที่ต้องกลายเป็นขี้ปากของสกลเหมือนที่เนื้อคู่ของเฮียฟูกำลังประสบอยู่
“เอ! ไม่รู้ทุกคนจะคิดเหมือนผมไหม...
...ทำไมผมถึงรู้สึกว่า
เนื้อคู่คุณกรกฏดูคุ้นๆตาเหมือนเพิ่งเจอหน้ากันไม่กี่วันก่อนชอบกลนะครับ” สกลเสริม
“มะ มะ....ไม่ใช่แค่คุ้นตานายคนเดียวหรอกสกล...แต่นั่นน่ะ
พี่เต๋อตัวเป็นๆเลยแหละ” บ๊วยเฉลยเสียงสั่น ชายหนุ่มไม่รู้ตัวเลยว่า
ตนเองทำสีหน้าหวาดกลัวราวกับเห็นผีห้อยหัวลงมาจากขื่อหลอกหลอนอยู่ตรงหน้าขณะที่พูดประโยคนี้
“ห๊ะ?!! เมื่อกี๊นายว่าไงนะ?” สกลร้องเสียงหลง
เป็นครั้งแรกที่เก็กได้เห็นหนุ่มหน้าแว่นหน้าซีดเป็นไก่ที่โดนลากไปกินในน้ำเสียเอง
“ผ...ผ...ผู้ชายเสื้อแดงคนนั้น
คือพี่เต๋อ...พี่รหัสเราไง” บ๊วยย้ำ...ยิ่งร่างหนาล่ำของชายหนุ่มที่ชื่อเต๋อเดินเข้ามาใกล้ศาลเจ้าพ่อห่อไหล่มากขึ้นเท่าไร
ชายหนุ่มร่างเล็กก็ยิ่งดูไม่เป็นผู้เป็นคนมากขึ้นเท่านั้น
“ไม่จริง...ไม่จริงใช่ไหมบ๊วย?!!!” เก็กเฝ้ามองชายหนุ่มทั้งสองที่กำลังพายเรือในอ่างแบบไม่สนใจใครด้วยความฉงน
ในขณะที่สองแฝดกลับทำได้แค่ยืนกลั้นยิ้มแทบเป็นแทบตาย
“สกล...นายเป็นอะไรของนาย?”
“หึ หึ หึ...คุณธันวารอดูเองเถอะครับ
นั่นน่ะ...กรังนำสไตล์ตัวพ่อในตำนานของคณะผมเลยทีเดียว”
สกลตอบด้วยสีหน้าเหมือนคนที่กำลังเฝ้าดูโลกทั้งใบถล่มลงตรงหน้า
“มาแล้ว...มาจริงด้วย!! เห็นไหมครับเบ๊บ
ไทรทองทำได้อย่างที่คุยกับเบ๊บไว้จริงๆ”
เจ้าพ่อไทรทองผู้ไม่สนใจความสับสนทางอารมณ์ของเหล่าสหายเลวกำลังพูดจาเอาดีเข้าตัวเพื่อสร้างความประทับใจให้เจ้าถิ่นที่แอบเฝ้าดูเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่ในออฟฟิศส่วนตัว
แต่เมื่อได้ยินเทวบุตรสุดชิคพาดพิงถึงนามของเขา
โฮลี่ฮิปสเตอร์จึงจำใจปรากฏกายต่อหน้าองค์เทพผู้หมายบ่อนทำลายความมั่นคงทางกายและใจของตนเองอย่างเสียไม่ได้
“‘ป็อบ!’ อย่าเพิ่งพูดอะไรมากเลยคุณ รอดูไปก่อนเถอะว่า
สุดท้ายแล้ว...ผลงานของคุณจะสำเร็จหรือเปล่า” เจ้าพ่อห่อไหล่ปรามาสเทวบุตรสุดชิคที่กำลังยิ้มจนตาปิดด้วยความดีใจที่หลอกล่อให้องค์เทพเจ้าถิ่นยอมปรากฏกายได้สำเร็จ
Ħ------------------------------------------------------------------------------------Ħ
09.09 น. | ลานหญ้าหน้าศาลเจ้าพ่อห่อไหล่
“สัดเอ๊ยยยย! นั่นงะ...
.
...กูว่าแล้ว ทำไมวันนี้กูถึงซวยแต่เช้า” เต๋อโยนรองเท้าผ้าใบทั้งสองข้างลงกับพื้นเสียงดัง
“ไอ้เหี้ยเต๋อ!
มึงมาที่นี่ได้ไง?”
ฟูขู่ฟ่อ
“กูคงเดินมาหรอกมั้ง
ไกลขนาดนี้...มีสมองไว้ขึ้นรูปหัวอย่างเดียวรึไงไอ้เหี้ยเตี้ย?” เต๋อยียวนตามประสา...
จริงๆกับคนอื่น
เขาก็ไม่เถื่อนเท่านี้
แต่พอเป็นคู่กรณีที่มีเรื่องหมางใจกันมาตั้งแต่เด็กอย่างฟู...
ชายหนุ่มก็พร้อมจะถูมือรอกวนประสาทให้เส้นเลือดในสมองอีกฝ่ายแตกได้เสมอ
“พ่อมึงตาย!!!!”
คำบริภาษที่ออกจากปากฟู
ถูกใบหน้าน่ารักราวเคะราชินีบดบังจนฟังดูไร้ความศักดิ์สิทธิ์...
สำหรับคนอื่นแล้ว
ต่อให้ฟูด่าพ่อล่อแม่ด้วยคำพูดแย่ๆขนาดไหน พวกเขาก็ล้วนแล้วแต่จะไม่สนใจ เพราะต่างก็หลงใหลได้ปลื้มกับรูปกายน่ารักหาใดเปรียบของเจ้าตัวไปเป็นที่เรียบร้อย
แต่นั่นกลับไม่เคยใช้ได้ผลกับคนกรังๆอย่างเต๋อแม้สักครั้ง
“ฟู..ใจเย็นๆ
อย่ามีเรื่องกันเลยนะ” ด้วงพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ
“โอ๊ะ โอ...กูไม่นึกเลยว่ากะเทยร่างหนาจะพาหมากระเป๋ามาเด้าหญ้าถึงอ่างเก็บน้ำนี่”
เต๋อยังไม่คิดลดราวาศอก
“ไอ้เหี้ยเต๋อ...ไอ้สัด!... ปากดีๆอย่างมึงนี่ต้องเจอตีนกู!!”
ฟูกำลังจะกระโดดเทคตัวขาคู่ใส่หนุ่มปากหมาร่างหนาเป็นตึก ทว่าสองเท้าเล็กๆกลับลอยต่องแต่งค้างอยู่กลางอากาศหลังจากเพื่อนสาวร่างสูสีกับเต๋อสอดแขนรั้งร่างเล็กๆนั่นเอาไว้แน่น
“กระโดดเตะให้พ้นยอดหญ้าก่อนเหอะมึง
แล้วถึงค่อยคิดถีบกู....ดู๊ ดู ขาสั้นเท่าด้ามปากกา ยังมีหน้ามาปีนอนุสาวรีย์ชัยฯ”
ฟูยิ่งโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเมื่ออีกฝ่ายทำสีหน้าแสยะยิ้มหยามๆส่งมาให้
“ด้วง! ปล่อยกู!!! กูจะไปเอาเลือดเหี้ยมาล้างตีน!!!!” ต่อให้ใช้ความพยายามมากแค่ไหน แต่ฟูกลับทำได้แค่แกว่างขาไปมาเท่านั้น
ส่วนด้วงผู้ทำหน้าที่เป็นกรรมการห้ามมวยก็เพียรเฝ้าขอร้องอย่างใจเย็น
“ฟู...เราขอล่ะ
เราไม่อยากมีเรื่อง”
“นี่ มึงอ่ะ
ปล่อยเพื่อนมึงก็ได้นะ ไม่ต้องกลัวกูทำอะไรแม่งหรอก...กูไม่นิยมรังแกสัตว์เล็กว่ะ
ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เต๋อยังคงยั่วยุคนตัวเล็กกว่าอย่างไม่หยุดยั้ง เขาชอบเหลือเกินเวลาที่เห็นฟูชักสีหน้า
หรือออกอาการเดือดร้อนเพราะเขา...และนี่คือสิ่งที่ชายหนุ่มหน้ามหาโจรขยันทำมาโดยตลอดนับตั้งแต่ชั้นอนุบาลสาม
“ด้วง...ถ้ามึงไปปล่อยกูเดี๋ยวนี้
กูจะเล่นมึงก่อนไอ้เหี้ยนั่นแน่ๆ...
.
.
...ว่าไง จะปล่อยหรือไม่ปล่อย?”
ฟูยื่นหน้าเข้าไปใกล้กับใบหน้าหล่อเหลาที่ถูกฉาบด้วยเครื่องสำอางค์จนกลายเป็นสวยจนน่าหลงใหล
เขาหวังจะข่มขู่เพื่อนสนิทให้ยอมโอนอ่อนและปล่อยตัวเขาให้เป็นอิสระดั่งใจ ซึ่งหากลองสังเกตดีๆ จะเห็นว่า...ใบหน้าของเพื่อนรักทั้งสองขึ้นสีแดงพอๆกัน
หากแต่ด้วยสาเหตุต่างกันลิบลับ กังฟู...หน้าแดงเพราะกำลังโกรธจัด
ส่วนด้วงนั้น...คงเป็นเพราะความใกล้ชิดจนน่าตกใจ
“ฟู...อย่าไปยุ่งกับเขาเลยนะ
เจอกันทีไรก็มีเรื่องกันตลอด...
.
...แล้วคนที่เจ็บตัวมากกว่าก็เป็นฟูทุกทีไม่ใช่เหรอ?”
ด้วงยังไม่ปล่อย และยังคงให้เหตุผลเพราะหวังว่าฟูจะเปลี่ยนใจ
“ด้วง!!!
กูจะนับถึงสิบ...มึงรู้ใช่ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้ากูนับสิบแล้วมึงยังไม่ปล่อยกู” สายตาขึงขังและไม่ยอมใครของฟูทำให้ด้วงต้องเปลี่ยนกุศโลบายอย่างฉับพลัน
“นายกลับไปก่อนเถอะนะ
เราขอล่ะ...อย่ามีเรื่องมีราวกันเลย” หนุ่มร่างสาวขอร้องเต๋อ...อดีตคนรู้จักตั้งแต่ครั้งเรียนอนุบาล
“.....สี่..............................ห้า................................
“เต๋อ...เราขอล่ะ”
ด้วงวิงวอน เขารู้ว่าอีกฝ่ายมีเหตุผลพอ
ที่สำคัญ...เต๋อไม่ใช่คนไร้น้ำใจอย่างที่ใครตัดสินเขาจากหน้าตา
“วันนี้มึงโชคดีนะไอ้เตี้ยที่ไอ้ตุ๊ดมันขอชีวิตมึงกับกูเอาไว้
ไม่งั้นมึงได้ไปนอนหยอดน้ำข้าวต้มแน่ๆ” เต๋อส่งท้ายด้วยการตอกย้ำความจริงที่เกิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าทุกครั้งที่เสือทั้งสองตัวบังเอิญมาเจอกัน
“.................เจ็ด.แปด.เก้า....ด้วง!!!!
มึงทำอย่างนี้กับกูได้ไงวะ?
ไอ้เหี้ยนั่นมันเป็นพ่อมึงรึไง...ทำไมต้องไปขอร้องมันด้วย?” ฟูด่าเพื่อนอย่างลืมตัวหลังจากเป็นอิสระอีกครั้ง
ทว่าอีกฝ่ายกลับไม่ได้เอามาเป็นอารมณ์
“ฟู...ฟังเราก่อน
ฟูมาที่นี่เพราะจะมาไหว้ศาลเจ้าพ่อ ไม่ได้มามีเรื่องกับใครไม่ใช่เหรอ? ถ้างั้น...เราไปไหว้เจ้าพ่อห่อไหล่กันดีกว่า
เดี๋ยวไปเรียนสายนะ”
“กูไม่หว้งไม่ไหว้อแม่งละ
อารมณ์เสียสัด!!”
พี่ชายตัวเล็กของนายธันวาพาลพาโล
“อ่ะ
อ่ะ...งั้นก็ไปกินข้าวเช้าที่คณะแล้วกัน เอากุญแจรถมา...เดี๋ยวเราขับเอง”
“กูไม่ให้!”
“อย่าทำอย่างนี้สิฟู
ฟูก็รู้ว่าเราหวังดี อีกอย่าง...เวลาฟูโมโห ฟูชอบขับรถเร็วน่าหวาดเสียวทุกที...
.
...นะ นะ ให้เราขับให้เถอะนะ...
...เรายังไม่อยากตายก่อนได้เฉาะ
และถูกเฉาะน่ะ” หากกังฟูมีวิธีง้อให้ด้วงหายงอนได้ง่ายๆ แน่นอนว่า
ผู้ชายหน้าสวยคนนี้ย่อมต้องมีวิธีทำให้ชายหนุ่มเลือดร้อนในร่างกะทัดรัดเย็นลงได้ทันตาเหมือนกันนั่นแหละ
“.......แม่งงงงงงงง!!!!........” ฟูเดินกระทืบเท้าเข้าไปนั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถหลังจากโยนกุญแจให้กับเพื่อนรักแม้เจ้าตัวจะไม่ชอบใจนักก็เถอะ
Ħ------------------------------------------------------------------------------------Ħ
09.14 น. | หลังต้นกรันเกราริมอ่างเก็บน้ำ ณ
ศาลเจ้าพ่อห่อไหล่
“เป็นยังไงกันบ้างพวกเจ้า...เนื้อคู่ของนายกังฟูพี่ชายนายเก็ก
เข้าทีไหม?”
เจ้าพ่อไทรทองถามทั้งห้าหนุ่มด้วยน้ำเสียงร่าเริงไม่เข้ากับสถานการณ์ตึงเครียดที่เพิ่งสิ้นสุดลงไปหมาดๆอีกด้านของต้นกันเกรา
“เจ้าพ่อไทรทองมั่นใจใช่ไหมครับว่า คนๆนี้คือว่าที่แฟนของเฮียฟูจริงๆ?” แฝดพี่ออกอาการเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
“Oh, dear!! ธธธธธธธโธ่ เจ้ามนุษย์เบาปัญญาเอ๋ย!!...
.
...ก่อนจะเริ่มภารกิจในครั้งนี้
ข้าย่อมต้องตรวจสอบแหล่งที่มาของข้อมูลมาเป็นอย่างดีอยู่แล้ว...
...อย่าให้ความกังขา
และความสิ้นหวังมาบั่นทอนความเชื่อมั่นในชายหนุ่มที่ข้าพามาแสดงตัวสิ เขากับพี่ชายของนายเก็กน่ะ
ทำบุญร่วมกันมา แต่เพราะกรรมบังตา...พวกเขาจึงยังไม่ได้คบหาดูใจกันเสียที...
.
.
...พวกเจ้าทั้งหมดจงฟังข้านะ...
...หากพวกเราสามารถล้างพรข้อนี้ของนายกังฟูได้สำเร็จ
นอกจากนายเก็กจะได้มีโอกาสลิ้มลองรสชาติหอมหวานของความรักอีกครั้งแล้ว
ยังเป็นการร่วมทำบุญกันอีกทางหนึ่ง เพราะพวกเรากำลังจะช่วยทำให้คนรักที่พลัดพราก ได้กลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันเสียที”
เจ้าพ่อไทรทองอธิบายยืดยาว
“โห...เจ้าพ่อเล่นออกตัวพูดปิดทางทำมาหากินของพวกเราเสียแบบนี้ สงสัยพวกเราคงจะไม่มีทางเลือกอื่นที่น่าจะดีกว่าแล้วใช่ไหมครับ?”
ฌอนเริ่มจะทำใจยอมรับความจริงอันโหดร้ายที่กำลังรอพวกเขาอยู่อย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยง
“วินาทีนี้ สกล...ตะเตือนไตมาก เพราะงานนี้พวกเราต้องลำบากแน่ๆ...
...ทำให้พี่เต๋อ
จีบคุณกรกฏให้ติด
น่าจะสิ้นคิดยิ่งกว่าเปิดหนังโป๊แพนด้าให้ช่วงช่วงช่วยตัวเองอีกครับ” สกลเสริมด้วยสีหน้าหมดกำลังใจไม่แพ้กัน
“นั่นสิคุณ...ผมไม่เห็นว่าสองคนนั้นจะปรองดองกันสักเท่าไรเลยนะ”
เจ้าพ่อห่อไหล่เองก็อดเห็นด้วยกับเหล่าสมุนเลวรุ่นดั้งเดิมไม่ได้
“แต่มันก็ต้องมีทางนะครับเบ๊บ...
อย่างไรเสีย พี่ชายนายเก็กก็ได้พบกับเนื้อคู่ที่แท้จริงของเขาแล้วล่ะ”
เจ้าพ่อไทรทองถือโอกาสที่เจ้าพ่อห่อไหล่เผลอ โอบไหล่อีกฝ่ายแล้วลูบต้นแขนอีกฝ่ายเบาๆเพื่อให้คลายกังวล
เทวบุตรสุดชิคแอบตั้งจิตสั้งให้ เลขา A.I. รีบจดบันทึกช่วงเวลาที่สามารถแตะต้องร่างกายของเจ้าพ่อห่อไหล่ได้อย่างเนียนๆเอาไว้ทันที
“แล้วพวกเราควรจะทำยังไงต่อไปดีล่ะครับ?”
เก็กเองก็โดนอุปาทานหดหู่หมู่เล่นงานไปเหมือนกัน...เขาไม่ยักรู้ว่า
ไอ้พี่เต๋อตัวตึกคู่ปรับตลอดกาลของเฮียฟูจะเรียนอยู่ที่เดียวกันกับพวกเขา และที่สำคัญ...พี่เต๋อยังเป็นพี่รหัสของบ๊วยอีกต่างหาก
“นี่แค่เห็นหน้า
ก็ยังจะแทบฆ่ากันจนล้มตาย แล้วจะหวังอะไรกับการทำให้สองคนนั่นหันมารักกันได้อีก...เฮ่อ!!” บ๊วยชักไม่แน่ใจจนเริ่มจะมองไม่เห็นความสำเร็จตรงปลายทางของแผนการลบล้างคำสาปให้เก็กตามสมุนทั้งสาม
กับเจ้าพ่อห่อไหล่ไปอีกคน
กระนั้นท่ามกลางความหมดหวัง...
หากเรายังไม่เลิกล้มความตั้งใจไปเสียอย่าง
ก็ย่อมจะมีแสงสว่างแม้ใกล้ริบหรี่ที่สามารถช่วยนำทางให้มนุษย์เราก้าวต่อไปได้เสมอ
แสงสว่างของพวกเขา
มาพร้อมกับใบหน้าเจ้าเล่ห์ของแฝดพี่ที่ดูไม่น่าไว้ใจและหลอนสัดๆในเวลาเดียวกัน
“มันก็ไม่แน่เสมอไปหรอกบ๊วย...
หึ หึ หึ” ฌานหัวเราะในอกอย่างแรงจนฟังคล้ายกับกำลังสำลัก
“พี่ฌานครับ...
...มันใช่เวลาทำตัวมีลับลมคมแฝกที่ไหนครับ?
ไม่เห็นเหรอครับว่า คนอื่นๆกำลังเคร่งเครียดกับสถานการณ์กันแค่ไหน...
...พี่ฌานไม่มีหัวใจ
พี่ฌานไม่มีไขข้อ!!”
เมื่อรับรู้ถึงความมั่นใจของพี่ฌานผู้เป็นเสาหลักของกลุ่ม
สกลก็เริ่มจะใจชื้นจนกลับมาลามปามเป็นขี้กลากอีกครั้ง ซึ่งนั่นนับเป็นสัญญาณที่ดี
“พี่ฌานไม่ต้องไปสนใจสกลหรอก...
พี่ฌานบอกพวกเรามาเถอะว่าพี่ฌานคิดอะไรอยู่ในใจ?” เก็กโพล่งคำถามออกมาเพราะอดใจรอให้แฝดพี่แย้มพรายไม่ไหว
แต่มีหรือที่ฌานจะยอมลงให้คนที่จัดว่าหล่อสูสีกับตัวเองง่ายๆ
“พี่ฌานว่า
เก็บเอาไว้คุยกันเย็นนี้...สองคนนั่นยังคงไม่หนีไปที่ไหนหรอก”
“แต่เย็นนี้ผมเลิกเรียนช้านะพี่ฌาน”
เก็กตอบทันทีโดยไม่ต้องคิด
“ถ้างั้น...คงถึงคราวสถาปัตย์ยกพลขึ้นบกวิศวะมั่งแล้วล่ะ
วะฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่า” ฌานหัวเราะอย่างบ้าคลั่งปิดท้ายก่อนที่วงจะแตกเพราะบรรดาหนุ่มๆต่างต้องรีบแยกย้ายกันไปเรียน
Ħ------------------------------------------------------------------------------------Ħ
18.37 น. | โรงอาหารคณะวิศวกรรมศาสตร์
“เอาอย่างนี้นะ...พวกเรามาแบ่งหน้าที่กันให้ชัดเจนเลยดีกว่า...
.
...พี่ฌานขอแต่งตั้งให้ที่เจ้าพ่อทั้งสองของเรา
ดำรงตำแหน่งที่ปรึกษากิตติมศักดิ์ และ ผู้อำนวยการใหญ่ของหน่วยข่าวกรอง พร้อมควบอีกหนึ่งตำแหน่ง
นั่นคือ...ผู้ช่วยด้านเทคนิคในกรณีที่เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝัน เพราะลำพังเราทั้งห้า
คงไม่มีปัญญาเปลี่ยนแปลง
หรือบังคับความเป็นไปอื่นๆตามครรลองของโลกได้...มีใครจะแย้งอะไรไหม?”
เมื่อเปิดประเด็นแรกจบ
แฝดพี่ก็ขอมติรวมจากทุกคนทันที
ถึงเขาจะมั่นใจว่าทุกๆคนที่นั่งอยู่ในที่นี้
น่าจะเห็นด้วยกับข้อเสนอแนะที่ผ่านการปรึกษาหารือกับเจ้าพ่อทั้งสองในใจมาแล้วเป็นอย่างดี
แต่ลำแขนขี้ก้างที่แกว่งไกวในอากาศของสกล ก็ทำให้แฝดพี่ชักจะเขว
“อู้ อู้!!! พี่ฌาน...ผมครับพี่ฌาน!!!” สกลตบอกไก่ของตัวเองอย่างระริกระรี้อีกครั้ง...
เป็นโชคของสกลเหลือเกินที่เขาไม่ใช่หญิงสาว
ไม่อย่างนั้น...การกระแทกกระทั้นฝ่ามือลงหน้าอกหน้าใจด้วยความรุนแรงซ้ำๆ
อาจส่งผลให้ทรวงอกงอนจนไหลย้อนกลับเข้าไปเก็บตัวอยู่ข้างในโดยไม่ยอมออกมาข้างนอกอีกเลยก็เป็นได้
“เจ้ามีอะไรอีกล่ะสกล?
ยกมือแบบนี้...เจ้าอยากพูดอะไร?” เจ้าพ่อห่อไหล่กลายเป็นผู้ถามเสียเอง
“ผมขออาสาเป็นสมุนเลวประจำหน่วยข่าวกรองเองครับ
ผมมั่นใจว่า...ผมสามารถทำหน้าที่นี้ได้เป็นอย่างดี...
.
...ที่สำคัญ...คงไม่มีงานไหนที่จะได้ใกล้ชิดกับไอดอลทั้งสององค์ได้มากขนาดนี้แน่ๆ...
...ยินดีต้อนรับเข้าทีมหน่วยข่าวกรองของเรานะครับเจ้าพ่อห่อไหล่
เจ้าพ่อไทรทอง...
...หากพวกท่านขาดเหลืออะไร...บอกสกลได้ทุกอย่างเลยครับพ้มมมม!!” สกลพูดเองเออเองเสร็จสรรพ
“เอาเป็นว่าทุกคนตกลงตามนั้นนะ”
ฌานรีบสรุปเพราะกลัวคนอื่นเปลี่ยนใจ การกำจัดสกลให้พ้นทางไปอย่างรวดเร็วเช่นนี้
ถือเป็นกำไรของวันเสียจริงๆ ทว่าภายในใจของชายหนุ่มกลับรู้สึกเห็นใจเจ้าพ่อทั้งสองไม่ได้...อะไรจะโชคร้ายปานนี้ก็ไม่รู้
“เย่!!
ดีใจจัง...ในที่สุดความฝันของสกลที่จะได้รับบทสายลับสองหน้าก็จะเป็นจริงเสียที”
“สายลับที่ไม่รู้แม้กระทั่งว่า
หน้าตาของพี่ชายเก็กเป็นยังไงน่ะเหรอ?” ฌอนกระหยิ่มพลางย้อนสกลเข้าให้ แต่สกลกลับไม่สนใจ
เพราะมัวเอาแต่ก้มหน้าก้มตาจดหน้าที่ใหม่ของตัวเองลงในสมุดโน๊ตประจำตัวอย่างขมีขมัน และถ้าเขาดูไม่ผิด หนุ่มหน้าแว่นน่าจะกำลังวาดรูปเครื่องแบบสำหรับการปฏิบัติหน้าที่อยู่...แต่นั่น
มันใช่เหรอ?!!
“ทีนี้มาถึงไอ้หล่อ
กับบ๊วย...ทั้งสองคนมีหน้าที่สำคัญในการประกบเป้าหมายทั้งสองฝ่ายอย่างใกล้ชิด...
.
...นายสองคนจะต้องติดต่อประสานงานกันตลอดเวลา
เพื่อหาทางทำให้พี่ชาย
และพี่รหัสบังเอิญมาเจอกันให้ได้บ่อยครั้งที่สุดตามแผนที่พวกเราได้วางเอาไว้”
“จะดีเหรอพี่ฌาน...
ผมไม่แน่ใจว่าพี่เต๋อจะว่าง่ายเหมือนลูกหมาขนาดนั้นหรอกนะ”
“เออหน่ะ...ไม่ต้องเป็นห่วงไป...
...เพราะหน้าที่สนับสนุนเหตุการณ์ทั้งหลาย
ก็จะเป็นส่วนที่พี่ฌาน น้องชาย และไอ้หมา...เอ๊ย!! มหาฯสกลจะทำเอง”
“ซึ่งข้าขอรับรองว่า
ข้ากับเบ๊บจะคอยให้ความช่วยเหลือพวกเจ้าอีกทอดหนึ่ง” เจ้าพ่อไทรทองสำทับด้วยการรับคำในส่วนของเจ้าพ่อห่อไหล่ไปพร้อมกันเลย
“ครับ...เอาอย่างนั้นก็ได้ครับ...
.
...แล้วเก็กล่ะ...
...โอเคไหม?”
“ฮื่อออออ สบายมากกกก....ล่ะมั้งนะ
หึ หึ หึ”
อดีตเดือนมหาลัยดูไม่ค่อยแน่ใจกับหน้าที่นี้สักเท่าไร
แต่เขารู้ดี...เขาไม่มีทางเลือกมากนัก
เฮียฟู...เป็นพวกชอบเก็บตัว
ไม่ชอบออกหน้า ไม่เอาใคร และไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหนแม้แต่รายเดียว
ถ้าใครเข้าหาโดยที่เฮียไม่รู้ตื้นลึกหนาบาง
เฮียจะตีตัวออกห่างทันที
นั่นจึงเป็นเหตุผลอธิบายว่า
ทำไมจึงไม่ค่อยมีใครรู้จักกับพี่ชายผู้มีหน้าตาโดดเด่นของเขาอย่างที่ควรจะเป็น
“นอกจากนี้...พวกเราทั้งหมดยังมีหน้าที่อีกอย่างที่สำคัญ...
.
...นั่นคือการรวมหัวกันเพื่อคิดแผนการในการทำให้เฮียฟู
กับ พี่เต๋อสุดกรังเป็นฝั่งเป็นฝากันให้ได้เสียที” แฝดพี่สรุปใจความสำคัญของการประชุมย่อยครั้งนี้อีกหน
“แล้วเราควรจะเริ่มจากตรงไหนล่ะพี่ชาย?”ฌอนถามเปิดประเด็นเพราะเห็นสายตาแวววาวของแฝดพี่ก็พอจะรู้ว่าอีกฝ่ายมีคำตอบในใจอยู่แล้ว
“ของอย่างนี้มันต้องใช้จุดอ่อนของพี่ไอ้เก็กให้เป็นประโยชน์ หึ หึ” ฌานตอบด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์
เขาไม่ต้องเสียเวลาอธิบายรายละเอียดให้เจ้าพ่อทั้งสององค์ฟัง
เนื่องจากทั้งเจ้าพ่อไทรทองและเจ้าพ่อห่อไหล่ต่างสามารถอ่านความคิดและสนทนาในใจกับเขาได้
จะเหลือก็แต่บรรดาผองเพื่อนทั้งหลายที่ยังนั่งทำหน้างงใส่เขาอยู่นี่แหละ
“ความเตี้ยน่ะเหรอครับพี่ฌาน?”
สกลกวนตีนแบบท็อปฟอร์มอีกครั้ง
“เก็ก...ถ้านายอยากโบกหัวไอ้แว่นนี่
ขอให้ทำเต็มที่...และทำเผื่อพี่ฌานอีกสักสามนัดนะ”
ฌานเอ่ยกับอดีตเดือนมหาลัยด้วยรอยยิ้มเหี้ยม
ในใจได้แต่หวังว่าเก็กจะทำให้เสียงสนับสนุนของเขากลายเป็นรูปธรรมลูบคลำได้ดูสักครั้ง
“หึ หึ” หนุ่มหล่อที่สุดในมหาลัยเมื่อปีที่แล้วยิ้มเหี้ยมพอๆกันกลับไปให้แฝดนรกผู้พี่
เมื่อมองจากสายตาของสองหนุ่มในยามนี้...ก็ส่อแววออกมาทันทีว่า สกลน่าจะได้รับการแสดงความรักอย่างรุนแรงจากเหล่าผองเพื่อนในไม่ช้า
ด้านหลังเสาซึ่งไม่ห่างจากโต๊ะของห้าหนุ่มเท่าไร
มีเงาสูงใหญ่ของใครคนหนึ่งในเสื้อช็อปกำลังยืนทำความเข้าใจกับสิ่งที่เพิ่งได้ยินมาหมาดๆอย่างขมักเขม้น...
ความไม่ครบถ้วนของบทสนทนาไม่มีผลกับใจความหลักของเนื้อหามากนัก
เขานึกขอบใจตัวเองเหลือเกินที่เผลอเรอหลงลืมกระเป๋าสตางค์ทิ้งไว้ในห้องเรียนเมื่อตอนเรียนคาบสุดท้ายของวัน
ทำให้เขาได้โอกาสย้อนกลับมาที่คณะ จนบังเอิญผ่านมาได้ยินสิ่งที่ชายหนุ่มทั้งห้าพูดคุยกัน
“ไม่ต้องห่วงนะฟู
เราจะไม่ยอมให้เต๋อเข้าใกล้ฟูง่ายๆแน่” ชายหนุ่มหน้าสวยตั้งปณิธานกับตัวเองอย่างแน่วแน่
Ħ------------------------------------ TBC ------------------------------------Ħ
No comments:
Post a Comment