เขาวานให้ผมเป็น 'สายรับ' (เคคู่ผู้รู้รอบฯ) : บทรุกที่ 11: คบเด็กสร้างบ้าน คบหัวล้านสร้างเมือง

บทรุกที่ 11: คบเด็กสร้างบ้าน คบหัวล้านสร้างเมือง

(คบเด็กสร้างบ้าน คบหัวล้านสร้างเมือง : ทำงานการอะไรกับเด็กย่อมไม่เป็นผล เพราะเด็กยังเยาว์ทั้งอายุและความคิด เปรียบเหมือนทำงานใหญ่อย่างสร้างบ้าน ถ้าให้เด็กช่วยทำแทนที่จะเป็นผู้ใหญ่ด้วยกัน ก็ยิ่งไม่สำเร็จ จึงเกิดเป็นสำนวนห้ามว่า อย่าคบเด็กสร้างบ้าน ส่วนคนหัวล้านก็เปรียบเสมือน ผู้ใหญ่ ผู้แก่ที่มีประสบการณ์มากแล้ว สามารถทำการณ์ใหญ่ได้ดีกว่า)

กว่าผมจะจัดการอาบน้ำให้ทั้งขนุนและตัวเองจนกลับมาสะอาดเอี่ยมอ่องได้อีกครั้งก็กินเวลาไปอีกชั่วโมงกว่าๆ ผมลากขาพาตัวเองมาล้มตัวลงนอนข้างๆคนที่กำลังนอนหลับสนิทและกรนเบาๆก่อนจะหันไปมองหน้าอ่อนวัยของคนตรงหน้านิ่งๆ 

ตอนแรกที่ผมเจอขนุน...ผมเคยคิดว่าอยากจะเห็นขนุนอกหักด้วยตาของตัวเอง เพราะคิดว่าคงจะสะใจดีที่ได้หัวเราะใส่หน้าเขาให้สาสมกับความเจ็บแสบที่ขนุนเคยทำกับผมเอาไว้   แต่พอเอาเข้าจริง...มันก็ไม่เชิงอารมณ์นั้นเสียทีเดียว ไอ้ที่ยังเหมือนเดิมคือ ผมแม่งก็ยังอยากให้มันเกิดขึ้นกับขนุนต่อหน้าต่อตาผมนี่แหละ เพราะสถานการณ์ความพ่ายแพ้อย่างย่อยยับในความรักครั้งนี้ของขนุนอกคือเครื่องมือสำคัญที่ผมหวังจะให้เกิดขึ้นอย่างที่สุด แต่ผลที่ตามมากลับกลายเป็นคนละเรื่อง...

...เพราะผมไม่ได้หวังจะหัวเราะเยาะเขาอีกต่อไป หากแต่ผมอยากจะฉวยโอกาสในตอนที่เขากำลังอ่อนแอและเสียใจให้เป็นประโยชน์ ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งในใจของเขาได้ง่ายๆต่างหาก

พอผมต้องมาเห็นขนุนเศร้าซึมเมื่อตอนบ่าย แม้ว่าแม่งจะเข้าแผน...แต่บอกตรงๆ ผมเองก็อดปวดใจอยู่ลึกๆเหอะ...

...ก็ใครมันจะไปทนได้กันวะ ถ้าต้องมารู้ว่าคนที่เราชอบแม่งจริงจังกับคนที่เขาหมายปองเอาไว้อยู่ไม่น้อย  แต่เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดนั้น...ผมแม่งเป็นแค่คนนอกที่ทำอะไรไม่ได้นอกไปจากเก็บกู้ซากของขนุนเพื่อรับเข้ามาไว้ในอ้อมใจของตัวเองหลังจากเจ้าตัวตัดใจจากพี่กานต์ได้แล้วเท่านั้น   สิ่งที่ผมเลือกทำก็เลยออกมาในรูป การยุยงส่งเสริมให้คนคออ่อนอย่างขนุนกินเหล้าย้อมใจเพื่อให้ทิ้งความเศร้าเสียใจลงขวดเหล้าไปเสีย

แต่ว่าก็ว่าเถอะว่ะ... ไอ้ผมนี่แม่งก็ไม่ทันคิดอะไรให้รอบคอบเอาเสียเล๊ยยย เพราะก่อนที่ผมจะแนะนำอะไรขนุนแบบนี้ไป ผมแม่งก็น่าจะเฉลียวใจสักหน่อยว่าเหตุการณ์น่าเหนื่อยที่ผมเพิ่งเจอในห้องน้ำ จะกลายเป็ยเรื่องที่เลี่ยงไม่ได้ไปในทันที...ถ้าคนที่ผมชวนกินเหล้าด้วยแม่งเมาไม่รู้เรื่อง แถมยังกักเก็บเหล้าเอาไว้ในตัวแบบตลอดรอดฝั่งไม่ได้อย่างขนุนนี่

...เอ ว่าแต่ ตอนที่ขนุนไปนอนกับไอ้เหี้ยพี่เจี๊ยวนั่น ขนุนทำตัวน่ารักอย่างที่ทำกับผม หรือเผลอตัวไปให้มันลวนลามได้ง่ายๆอย่างนี้หรือเปล่านะ... ลองหลอกถามดูตอนนี้ดีกว่า เผื่อว่าจะยอมตอบ

“ขนุนฮะ...ขนุน” ผมเขย่าตัวอีกฝ่ายเบาๆเพื่อเรียกสติ

“งื้อออออออออออ เค้าจะนอนนนนนนน” ขนุนใช้สิทธิคนเมาประท้วงอย่างไม่ลังเล

แต่ผมไม่ยอมง่ายๆหรอกฮะ “ขนุนฮะ คุยก่อนฮะ...นิดเดียวฮะ”

“ว่างายยยย” ตอนนี้ขนุนยอมลืมตาขึ้นมามองหน้าผมแล้วฮะ

“ตอนที่ขนุนเมาแล้วต้องไปนอนที่บ้านพี่เกี๊ยวน่ะฮะ ใครดูแลล่ะฮะ?”

“งืมมมมมมมมมม....ไม่มี พี่ๆหามไปปล่อยโซฟา” คนพูดขมวดปลายผ้าห่มซุกเอาไว้ตรงหน้าอกแล้วหลับตาลงอีกครั้ง

“แล้วตอนกินเหล้า ขนุนนั่งกับใครเหรอฮะ?”

“จำม่ายยยยยด้ายยยยยยยยย........”  จบกัน!!...ยอมคุย แต่จำไม่ได้ แล้วแม่งจะต่างอะไรกันวะ????!! ขนุนก็ดันกลับไปตั้งท่าเหมือนกำลังจะหลับอีกรอบแล้ว

.

.

.

.

.

.

แต่ยังไม่ทันที่ผมจะทึ้งหัวตัวเองเพื่อระบายความอัดอั้นตันใจ ขนุนก็เงยหน้าปรือตาขึ้นมาแล้วพูดเบาๆส่งท้าย “...รู้แต่เป็นผู้หญิงทั้งน้านนนนนน..............ฮ๊าดชิ่ว!!” ผมยิ้มออกทันทีที่อีกคนยอมคายประโยคที่ทำเอาผมโล่งไปทั้งอก... น่ารักจริงๆคนนี้เนี่ยะ...

...นับตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป น็อตจะเอาจริงแล้วนะฮะขนุน...รอรับได้เลย...

ผมเดินไปปิดไฟแล้วกลับมาล้มตัวลงนอนที่เตียงข้างๆขนุน แล้วกระซิบเบาๆตรงข้างหูของอีกคน “กู๊ดไนท์นะฮะ”

“กู๊ดน้ายยยยยยยยยยย ฮัดชิ่ว!” ผมดึงตัวขนุนเข้ามาหาอ้อมอกแล้วกอดเอาไว้แน่น เพื่อให้อีกฝ่ายร่างกายอบอุ่น และเป็นการทำให้ใจของผมหายเหน็บหนาวเพราะได้กลับมารับสัมผัสอันอบอุ่นของกุ๊เต่ยตัวนี้อีกครั้ง หลังจากห่างหายกันไปหลายคืน

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

จิตใต้สำนึกปลุกให้ผมรู้สึกตัวตื่นขึ้นเพราะร่างกายสั่งให้ต้องปลดปล่อยของเหลวออกจากร่างกาย  แม้จะยังไม่อยากลืมตา แต่ไอ้อาการปวดฉี่ที่เพิ่มดีกรีขึ้นเรื่อยๆก็ทำให้ผมยอมแพ้และเตรียมขยับตัวเพื่อลุกขึ้นไปจัดการเรื่องส่วนตัวให้เสร็จๆก่อนกลับมานอนยาวอย่างที่ใจโหยหา 

แต่ผมกลับทำไม่ได้อย่างใจ เพราะในอ้อมแขนมีคนตัวผอมๆนอนขดอยู่ข้างใน... จำได้แล้ว เมื่อคืนก่อนนอนผมกอดขนุนแล้วก็หลับไปด้วยกันนี่หว่า พอรู้อย่างนั้น...ผมจึงค่อยๆขยับถอนแขนทั้งสองข้างออกมาจากก้อนอุ่นๆขาวๆ แล้วย่องลุกออกจากเตียงด้วยฝีเท้าเบาเหมือนนินจา

เมื่อผมกลับมาจากห้องน้ำ แสงสว่างจากข้างนอกซึ่งทะลุทะลวงทิ่มแทงเข้ามาเพื่อหาช่องว่างระหว่างเปลือกตาที่พยายามปิดเอาไว้เพื่อความต่อเนื่องของการนอนทำให้ผมเห็นร่างขาวๆผมยาวปรกหน้าร่างหนึ่งนั่งอยู่บนเตียงแบบเลือนราง ผมเลยเผลอลืมตาเพื่อจ้องมองสิ่งที่ผมเห็นนั่นให้ดีๆอีกครั้งว่าไม่ใช่ผีจูออนจริงๆอย่างที่กลัวใช่ไหม...

.

.

...ร่างที่ผมเห็นเมื่อตะกี๊ ที่แท้คือ...ขนุนที่กำลังนั่งพับขา กดหน้าต่ำทำมึนเอนไปเอนมาอยู่บนเตียงคล้ายๆกับคนละเมอ

...เฮ้อ...ในที่สุดก็ต้องลืมตาจนได้ แล้วกูจะเดินหลับตาให้เดินเตะขอบประตูห้องน้ำไปเพื่ออะไรฟระ?...

“ตื่นแล้วเหรอฮะขนุน? ตื่นเพราะผมปลุกเหรอฮะ.... ขอโทษด้วยนะฮะ..................จะนอนต่อไม๊ฮะ?” ผมรี่ไปที่เตียงเพื่อดูอาการของขนุน แต่เพราะไม่เห็นหน้า ผมเลยเอื้อมไปปัดผมสีดำไฮไลท์ทองออกจากหน้าสุดแสนโมเอ้แล้วทัดหูทั้งสองข้างเอาไว้ให้

“เป็นอะไรรึเปล่าฮะ? อยากจะเข้าห้องน้ำเหรอ?” ขนุนนั่งนิ่งไม่ไหวติงราวกับถอดจิตออกจากร่างไปภพภูมิอื่นเป็นที่เรียบร้อย... นี่แม่งละเมออยู่หรือเป่าวะ?  หรือว่าตะลึงในความหล่อของน็อตเสียจนพูดอะไรไม่ออกกันเลยทีเดียว... ก็ไม่น่าจะใช่ เพราะนี่ก็ไม่ใช่เช้าแรกที่เรานอนด้วยกันเสียหน่อยนี่หว่า

“แปลกแฮะ อยู่ดีๆทำไมไม่พูดล่ะ?....ขนุนฮะ.....สบายดีไม๊ฮะ? ทำไมไม่พูดล่ะฮะ” ผมแกว่งมือไปมาใกล้ๆตาใสๆเพื่อเรียกขนุนให้กลับสู่สภาวะปกติ แต่ก็ไร้สัญญาณตอบรับจากร่างประทับตรงหน้า

“ปวดหัวไม๊ฮะ? คลื่นไส้ผอืดผอมรึเปล่าฮะ?.............. จำอะไรที่เกิดขึ้นเมื่อคืนได้ไม๊?........ถามจริงๆเถอะฮะ นี่ปกติดีรึเปล่าเนี่ยะ?...หรือต้องให้น็อตพาไปหาหมอ?” เอากับเขาสิ...นี่ผมถามเรื่องทั่วๆไปนะเว่ย ไม่ได้ถามอะไรที่ไม่อยากตอบเสียหน่อย เหนื่อยนะเว่ยเฮ่ย...พูดคนเดียวเนี่ยะ!!

...หรือว่า....

“.........ที่ไม่พูด.....เพราะแฮงค์มากซะจนสมองกลับไปแล้วหว่า............ ไหน มานั่งใกล้ๆซิฮะ ขอน็อตดูหน่อยซิว่ามีไข้รึเปล่า......” พูดจบผมก็นั่งลงบนเตียงแล้วตบตรงที่ว่างข้างหน้าคล้ายๆการเรียกให้อีกคนเขยิบเข้ามาหา  แต่ขนุนกลับย้ายมวลสารด้วยการกระเถิบอย่างเร็วแล้วพุ่งตรงมาจอดเอาหน้าแนบกับหน้าผม  ประมาณว่าถ้าอีกฝ่ายกระพือขนตา ผมแม่งรับรู้ได้ถึงแรงสั่นสะเทือนอย่างไรอย่างนั้น “เฮ่ยยยย!!!!  อันนี้ก็ใกล้ไป!!”  พอได้ยินที่ผมพูด ร่างเพรียวบางก็ตั้งท่าจะถอยห่าง แต่ผมก็คว้าตัวเอาไว้ได้ทัน  “เอ้ออออ...........แต่ก็ดี  น็อตเห็นหน้าขนุนชัดดี หึ หึ”
.

.

“น็อตวัดไข้ก่อนน้า.........” ผมแทบไม่ต้องลำบากเอนตัวไปข้างหน้า เพราะในเวลานี้ปลายจมูกของเราเกือบจะเกยกันอยู่แล้ว ผมก้มหน้าเพื่อแปะเหม่งลงบนหน้าผากของอีกคนแล้วหลับตาเพื่อเทียบอุณหภูมิ  “ไม่มีไข้...ดีมาก.........ใส่แว่นไม๊ จะได้มองเห็น” ผมเอื้อมไปหยิบแว่นป้าที่ข้างเตียง “อ่ะ.....เดี๋ยวน็อตใส่ให้นะฮะ”

“............งือออออออออ   หมุนๆ!!!..........” แว่นยังสัมผัสพื้นผิวหน้าของขนุนได้ไม่ถึงสามวินาที เจ้าตัวก็ร้องงอแงออกมาเบาๆ ก่อนจะถอดแว่นออกแล้วส่งคืนกลับมาให้ผม

“โอเคๆๆๆ งั้นไม่ใส่แว่นนะฮะ....

.

.

...เอ...ขนุนก็พูดได้แล้วนี่นา  บอกน็อตหน่อยสิฮะ ว่าตอนนี้รู้สึกยังไง?” ผมถามขณะที่ลูบหัวอีกฝ่ายที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

“.......”

จนแล้วจนรอดขนุนก็ไม่ตอบอะไรกลับมา “เอาแหล่ว..............นิ่ง!!!  นิ่งไปอีกแล้ว...เชื่อเค้าเลย สงสัยจะเก็บพลังงานเอาไว้ใช้เวลาจำเป็นจริงๆล่ะมั้งเนี่ยะ...

.

...ฮะ ฮะ ฮะ... ตลกดีนะเรา แฮงค์แล้วไม่มีปากเสียง” คนฟังกระพริบตาปริบๆ ผมเลยขยี้ผมนุ่มนิ่มเบาๆอยู่หลายที จะมีใครน่ารักได้ขนาดนี้อีกเนี่ยะ ผมควรจะทำอย่างไรกับคุณดีฮะ คุณขนุน???!!

“เออ จริงสิ เมื่อคืนก็อ๊วกไปตั้งหลายที สงสัยจะหิวน้ำ.....................อ่ะ นี่ กินน้ำก่อนฮะ” ผมเทน้ำใส่แก้วแล้วยื่นให้ แต่คนยังไม่สร่างเมาเหมือนจะยังกะได้ไม่ดี การดื่มน้ำเลยให้ผลลัพธ์ไม่ต่างกับการสาดน้ำเข้าหน้าตัวเองไปเสียครึ่งแก้ว

“เอ่า เอ่า เอ้า....กินยังไงให้น้ำหกเลอะอย่างนั้นล่ะฮะ ก็เปียกกันเท่านั้นน่ะสิ....มา!! ขนุนมานั่งตรงนี้มะ เดี๋ยวน็อตป้อนน้ำให้นะ” ผมตบที่ตักตัวเองเหมือนเรียกพี่ปลิงให้มานอน... ไม่นึกว่าวิธีนี้จะใช้เรียกขนุนตอนแฮงค์ได้เหมือนกัน หึ หึ หึ

แต่ที่ขนุนชนะพี่ปลิงขาดลอยเห็นจะเป็นความน่ารักเข้าขั้นประหาร เพราะคนตัวผอมๆ หอมๆ ขาวๆ ค่อยๆนั่งซ้อนลงบนตักผมอย่างว่าง่าย ยิ่งทั้งเนื้อทั้งตัวของขนุนมากองอยู่บนตัวผมในระยะกอดได้แบบนี้ ผมแม่งยิ่งชอบ... ผมว่าผมเห็นขนุนใกล้ๆมาก็หลายครั้งแล้ว แต่พอเปลี่ยนท่าเปลี่ยนมุม...แม่งยิ่งน่ามอง

...หึ หึ สงสัยว่าเวลาเล่นท่าแล้วเปลี่ยนองศาไปเรื่อยๆ ผมแม่งต้องมีวิวดีๆให้มองอยู่ตลอดแหงๆ... แหม่ อยากจะให้ถึงเวลานั้นเสียวันนี้พรุ่งนี้จริงๆเลยเว้ยยยยย!!!

ผมค่อยๆแตะปากขวดลงบนปากกระจุ๋มกระจิ๋มของคนตัวเล็ก แล้วยกปลายขวดขึ้นช้าๆเพื่อให้อีกคนกินน้ำได้ “อ่ะ ค่อยๆกินนะฮะ.......แต่คงกินได้แค่นี้นะฮะ เพราะว่าน้ำหมดแล้ว เดี๋ยวค่อยลงไปกินต่อข้างล่างนะคนเก่ง...

.

.

...ขนุนรู้ไม๊ว่าเมื่อคืนตัวเองทำเรื่องอะไรเอาไว้บ้าง?” ผมกอดเอวคนที่นั่งอยู่บนตักเอาไว้หลวมๆ.... คนอะไรวะ ยิ่งแตะตัว ยิ่งไม่อยากอยู่ห่าง ไอ้ไฟช็อตแปล๊บๆนี่มันก็ชักจะทำให้รู้สึกดีจนบอกไม่ถูกว่ะ

“น็อตจะบอกวีรกรรมของขนุนให้ฟังก่อนลงไปข้างล่างแล้วกันนะฮะ   เพราะถ้าใครถาม...จะได้รับมือกับคนอื่นถูก ตกลงไม๊ฮะ?” ขนุนนั่งกระพริบตาฟังผมนิ่งๆไม่กระดุกกระดิกหนีไปไหน

“แต่ก่อนอื่น เมื่อคืนตอนที่น็อตทำตัวไม่ดี น็อตโดนขนุนทำโทษใช่ไม๊ฮะ... ถ้าอย่างนั้น คนที่เมาไม่รู้เรื่องที่แอบซนจนทำให้น็อตปวดหัวไปทั้งคืนก็ต้องโดนลงโทษเหมือนกัน....

.

.

...ยื่นหน้ามาใกล้ๆเลย เดี๋ยวน็อตจะลงโทษให้สาสมกับความผิดที่ก่อเอาไว้หลายคดี...มา... ยื่นหน้ามาเดี๋ยวนี้เลยฮะ” ผมไม่ได้รอถามความเห็น เพราะถึงรอไป ก็ไม่รู้ว่าต้องรอถึงเมื่อไร เพราะคนแฮงค์ก็ยังจะเงียบไปจนกว่าจะหายเป็นปกตินั่นแหละ ซึ่ง...ผมไม่รอดีกว่าว่ะ มัดมือชกเอาเปรียบขนุนแม่งตั้งแต่ตอนนี้เลยแล้วกัน อย่างน้อย...กำขี้ก็ดีกว่ากำตดล่ะวะ

“(ฟอด) การลงโทษครั้งนี้น็อตทำแทนเพื่อนบ้าน ที่ขนุนไปตะโกนเสียงดังตรงหน้าบ้านน็อต...จำได้รึเปล่าเอ่ย?”

เหยดดดดด...แก้มนี้ที่รอคอยมาเนิ่นนาน!!! โคตรพ่อโคตรแม่นิ่มเหี้ยๆ แถมยังหอมเหมือนแป้งเด็ก ขนุนแม่งไปแอบโบ๊ะแป้งมาตอนไหนวะ? ก็ผมจำได้นี่หว่า ว่าเมื่อคืนผมแม่งแค่อาบน้ำให้สองรอบจนเหนื่อยจะตายห่า พออาบน้ำเสร็จผมก็นอนกอดขนุนหลับไปทั้งคืนจนถึงตอนนี้... หรือว่าแม่งจะหอมอย่างนี้เป็นปกติกันวะ??........ ขออีกทีได้ป่ะ? เมื่อกี๊มันเร็วไป.

...แล้วคราวนี้กูจะอ้างอะไรดีวะ?

“(ฟอด) สำหรับการที่ขนุนล้มทับน็อตเพราะว่าเมา....ตอนที่ทำลงไป จำได้ใช่ไม๊ฮะ?”

“(ฟอดดดดดดด) อันนี้สำหรับการเข้าใจผิดว่าว่าน็อตเป็นพี่กานต์... เสียมารยาทมากๆเลยรู้ตัวไม๊ฮะ?”

“(ฟอด ฟอด ฟอด ฟอด ฟอด ฟอด ฟอด) ที่โดนชุดนี้เพราะว่าขนุนอ๊วกใส่น็อตไปสามรอบทั้งที่น็อตพยายามจะช่วยอาบน้ำให้.....หึ หึ ทำเรื่องเอาไว้เยอะนะฮะ รู้ตัวบ้างรึเปล่า?”

“คราวหน้าคราวหลัง...ถ้าน็อตไม่อยู่ อย่าไปเมาสร้างความวุ่นวายที่ไหนอีก รู้ไม๊ฮะ............ห้ามเด็ดขาดเลยนะ สัญญาก่อน” คนยังไม่สร่างพยักหน้าน้อยๆ “ดีมาก...ขนุนสัญญาแล้วนะฮะ” ผมยิ้มให้อีกคนที่กลับไปนั่งนิ่งเหมือนตุ๊กตาอย่างเดิม แต่ที่ต่างออกไปคือสีหน้ากึ่งงงกึ่งช็อคและการนั่งเม้มปากจนกลายเป็นขีดและทำให้เห็นลักยิ้มข้างแก้มอย่างชัดเจนจนผมอดขำในใจไม่ได้

“เอาล่ะ ถ้าอย่างงั้น เราไปกินข้าวกันดีกว่า ป่านนี้พี่ปีย์น่าจะตื่นแล้วล่ะ...เดี๋ยวน็อตไปอ้อนให้พี่ปีย์ทำอะไรอ่อนๆให้กินนะฮะ.........ค่อยๆเดิน เดินตามน็อตดีกว่านะฮะ จะได้ไม่ล้ม....

.

.

.

...กินข้าวเสร็จแล้วค่อยมานอนพักอีกซักหน่อยแล้วกันนะฮะ แล้วหลังจากนั้น ค่อยว่ากันอีกที” ผมเดินประคองขนุนที่มองอะไรแทบไม่เห็นออกจากห้องไปอย่างช้าๆโดยไม่ลืมโอบเอวบางๆของอีกฝ่ายเอาไว้แน่น

สรุปผลความคืบหน้าการดำเนินการเบื้องต้น

☺ หอมแก้มครั้งแรก : สำเร็จ !!!!

☺ นั่งตักครั้งแรก : สำเร็จ เย่ส !!

☺ โอบเอวครั้งแรก : สำเร็จ !!!!

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

ผมนั่งมองขนุนที่กำลังหลับด้วยความเพลิดเพลินจนอดยิ้มออกมาไม่ได้.......ชักจะบ้ามากเกินไปแล้วว่ะกู อยู่ๆก็นั่งยิ้มคนเดียว หึ หึ

หลังจากกินข้าวเช้าและชาของพี่กานต์...โมเอ้คุงของผมก็ถึงคราวหลับลงไปอีกครั้ง ส่วนผมก็โดนพี่ปีย์ลากไปสอบสวนเรื่องเมื่อคืนระหว่างผมกับขนุนอยู่พักใหญ่ จนผมต้องปลอบแกว่าไม่มีอะไรต้องกังวล และปล่อยเรื่องของขนุนให้ผมดูแลคนเดียวได้โดยไม่ต้องห่วง เพราะผมจะกันขนุนออกจากเคสนี้ไปเลย...

...หึ หึ จริงๆผมควรต้องระบุชี้ชัดกับแกไปเลยว่า ผมจะกันขนุนเอาไว้ชื่นชมคนเดียวมากกว่าต่างหากล่ะเว่ยพี่ปีย์

ขนุนค่อยๆยันตัวขึ้นนั่ง พอเห็นผมนั่งจ้องอยู่ตรงปลายเตียงก็ร้องอย่างตกใจออกมาด้วยเสียงเขินๆ “อ๊ะ....น็อต!! นี่น็อตนั่งเฝ้าผมอยู่ตลอดเลยเหรอครับ? น่าอายจัง!!!”

“ตื่นแล้วเหรอฮะ...

.

...น็อตไม่ได้นั่งเฝ้าหรอกฮะ น็อตเพิ่งกลับเข้ามาในห้องเมื่อกี๊นี้เอง เห็นขนุนหลับอยู่ก็เลยนั่งดูเพลินไปหน่อย.... เป็นไงมั่งฮะ หายปวดหัวแล้วหรือยังฮะ?” ผมถามด้วยความเป็นห่วงอย่างบริสุทธิ์ใจ

“ยังมึนๆแล้วก็ผอืดผอมนิดหน่อย ข้างในมันก็กลวงๆโหวงๆยังไงก็ไม่รู้สิ” .....อืม ก็ยังถือว่าปกติ ไม่ได้น่าเป็นห่วงอะไรมากเท่าไร เดี๋ยวพอได้กินข้าวกินน้ำเข้าไป อาการคงจะดีขึ้นตามลำดับ

“งั้นไปล้างหน้าล้างตาก่อน น็อตมีเรื่องสำคัญอยากจะคุยกับขนุนหน่อยน่ะฮะ”

“อือออออ” ขนุนลุกไปเข้าห้องน้ำอย่างว่าง่าย นี่ก็อีกเรื่องที่ผมชอบเกี่ยวกับขนุน เพราะไม่ว่าผมจะบอกให้ทำอะไร แม้สิ่งที่ผมขอให้ทำจะฟังดูไม่สมเหตุสมผล และเจ้าตัวอาจตั้งข้อสังเกต แต่ขนุนก็จะยอมทำตามที่ผมขอก่อนเสมอ...ยกเว้นบางเรื่องที่พี่แกดื้อจริงๆเท่านั้น ซึ่งผมก็ต้องพยายามทำความเข้าใจกันต่อไป

ขนุนหน้าผ่องกลับออกมาจากห้องน้ำ แล้วลงมานั่งตรงปลายเตียงข้างๆผม “มีอะไรเหรอน็อต....ที่บอกว่าจะคุยด้วยน่ะ”

.

.

.

.

ผมกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะข่มความลังเลลงคอตามไปแล้วเอ่ยปากพูดด้วยท่าทางไม่รู้ร้อนรู้หนาว “น็อตมีข้อตกลงที่น่าจะเป็นประโยชน์กับขนุนอยากจะนำเสนอน่ะฮะ...

.

.

...ขนุนมีปัญหาสองเรื่องที่ยังแก้ไม่ตกใช่ไม๊ฮะ?” คนฟังทำหน้างงๆแต่ก็พยักหน้า ก่อนปิดท้ายด้วยการทำหน้าเศร้าส่งมาให้

“อืมมมม... ตอนนี้มันคงจะเหลือแค่เรื่องเดียวแล้วล่ะ เพราะว่าเรื่องของผมกับคุณกานต์ มันคงจบไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วล่ะ”

“น็อตรู้ฮะ แต่ก็นั่นแหละ  ที่น็อตต้องการจะพูดก็คือ...ขนุนมีปัญหาเรื่องความรัก กับเรื่องงานที่ยังแก้ไม่ตกใช่ไม๊ล่ะฮะ?”

“ก็ใช่.....ทำไมเหรอน็อต?” ขนุนเริ่มตอบสนองต่อการหว่านไอเดียของผม  เพราะเขาโน้มตัวเข้ามาหาผมใกล้ๆ ซึ่งมันเป็นการบอกทางอ้อมว่าขนุนน่าจะสนอกสนใจในสิ่งที่ผมกำลังจะพูดต่อไปนี้อยู่พอสมควร

.

.

.

“น็อตยินดีให้ความช่วยเหลือขนุนในการเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อแก้ปัญหาทั้งสองเรื่องนี้ไปพร้อมๆกันในคราวเดียวฮะ”

แม้ว่าแว่นจะอำพรางใบหน้าขนุนเอาไว้เกือบทั้งหมด แต่ไอ้ปากที่อ้ากว้างขนาดตั้งศาลากลางจังหวัดเอาไว้ข้างในได้นั่นหมายความว่าเจ้าตัวทั้งประหลาดใจ ทั้งทึ่งกับความคิดของผม “เอ๋???? ยังไงกัน?”...ไงล่ะ ติดกับไอ้น็อตเสียแล้วนะฮะขนุน คนที่ไม่สนใจ ไม่มีทางถามถึงรายละเอียด แม้ว่าสิ่งที่ผมนำเสนอจะฟังดูดีจนน่าเหลือเชื่อก็ตาม หึ หึ หึ

...น็อตอ้าแขนรอรับแล้วนะฮะคนดี ที่เหลือต่อจากนี้...ก็รอแค่ขนุนกระโจนเข้ามาหาอกแน่นๆของสุดหล่อคนนี้เท่านั้นเอง...

“น็อตว่า ถ้าเรามองปัญหาของขนุนทั้งสองเรื่องดีๆ จะรู้ว่าจริงๆแล้ว...มันคือเรื่องเดียวกัน  ซึ่งนั่นก็คือ...

.

.

...การทำให้ขนุนได้ลองมีประสบการ์ณความรักในทุกๆด้าน เริ่มตั้งแต่จีบ เดท ทำความรู้จักอุปนิสัยใจคอและเรื่องราวส่วนตัวของอีกฝ่าย ใช้เวลาร่วมกัน และมีประสบการณ์เรื่องอย่างว่าอย่างครบถ้วนทั้งสามร้อยหกสิบองศา...

.

...แค่นั้นก็เท่ากับเป็นการยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว...

.

.

...เพราะถ้าขนุนมีความรัก การสัมผัสประสบการณ์เรื่องอย่างว่ากับแฟนของตัวเองมันก็เป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้อยู่แล้วใช่ไม๊ล่ะฮะ...

.

. 

...แหม่ ใครกันจะไม่อยากทำความรู้จักร่างกายของคนที่เรารักทุกซอกทุกมุมกัน...เนอะ...    

...และผลพลอยได้ที่จะตามมา คือการบอกลากับปัญหาการเขียนฉากมีอะไรกันในนิยายไม่ออกไปได้เลย   เป็นยังไงฮะ...ข้อเสนอของน็อต เจ๋งป๊ะล่า? หึ หึ”

“เรื่องนั้นผมก็เข้าใจอยู่หรอก แล้วก็เห็นด้วยว่าความคิดของน็อตมันเข้าท่าดี... แต่ความยากมันก็อยู่ตรงที่ ผมควรต้องทำยังไง เพื่อจะได้มีแฟนอย่างที่ตั้งตารอมานานซะที   อีกสองปีผมก็จะสามสิบอยู่แล้วนะ ผมยังไม่เคยมีแฟน และก็เริ่มแก่เกินกว่าจะไปคอยไล่ตามคนอื่นอยู่ต้อยๆเพื่อให้เค้าหันมาสนใจ...

.

.

...ที่สำคัญ ตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมาผมก็พยายามลองทำมาทุกวิถีทางเพื่อให้คนที่ผมแอบชอบทั้งยี่สิบกว่ารายหันมาสนใจผม  แต่จนถึงวันนี้...ผมก็ยังไม่เคยได้สัมผัสความรักเหมือนอย่างคนอื่นเค้าซะที”

ผมล่ะไม่อยากจะเชื่อ ที่ผ่านมา...ขนุนแม่งกินแห้วซ้ำซากมาเกินยี่สิบครั้งแล้วเหรอวะเนี่ยะ???!!  แต่ถ้าดูจากแค่วิธีการเข้าหาพี่กานต์...แม่งก็เป็นอันเข้าใจได้ว่ะ  สาบานได้นะว่าที่ทำลงไปนั่นน่ะเพื่อไปจีบเขาเอามาเป็นแฟน...ไม่ได้จะไปขู่ให้กลัวด้วยรูปร่างหน้าตา ภาษาต่างดาว และการกระทำ

“แหม่...มันจะไปยากอะไรล่ะฮะ เราก็แค่ต้องเริ่มจากการเปลี่ยนแปลงสิ่งที่มันควรจะต้องเปลี่ยนแปลงยังไงล่ะฮะ... ขนุนก็รู้ไม่ใช่เหรอฮะ ว่าขนุนโดดเด่นกว่าคนอื่นๆในเรื่องอะไรบ้าง?”

...โมเอ้คุงจะรู้ไหมว่า...เขาเป็นคนแรกเลยนะ ที่ผมต้องคอยระมัดระวังเรื่องการใช้คำพูดมากเป็นพิเศษ...

...สิ่งที่เขาเป็น จะบอกว่าแปลกประหลาดน่ะก็ใช่ ถึงอย่างนั้นก็เถอะ...ไอ้ครั้นจะให้ผมพูดใส่หน้ากันโต้งๆ แม้ว่าเขาจะเคยออกตัวว่าเขาทำใจยอมรับมันได้มานานแล้ว แต่มันคงเป็นผมเองนี่แหละ ที่จะทนเห็นสายตาที่เจ็บปวดของขนุนไม่ได้

“ขอบคุณนะน็อต ที่ยังปราณีผม ถึงขนาดยอมใช้คำว่าโดดเด่น...

.

...ครับ ผมรู้ครับ ว่าผมประหลาดยังไง”  เป๊ะตามคิว... พอพูดถึงเรื่องนี้ทีไร ขนุนแม่งต้องหลบสายตากดหน้าต่ำเพื่อสำรวจอะมีบาพารามีเซียมที่อาศัยอยู่ตามพื้นห้องอีกแล้ว........แม่ง เห็นแล้วจี๊ดดดดว่ะ

.

.

...มึงนี่ก็เป็นเอามากนะไอ้น็อต นี่ขนาดยังไม่ได้จัดกันสักดอก ยังจะแส่ไปเดือดเนื้อร้อนใจแทนขนุนจนเกินหน้าเจ้าตัว... นี่ถ้าได้เสียเป็นเมียผัวกันเมื่อไร สงสัยแม่งต้องไล่กัดไอ้ห่าที่มันกล้ามาว่าขนุนให้เสียใจแหงๆ...

“นั่นแหละฮะ...เราก็จะเริ่มจากปรับพฤติกรรมต่างๆเหล่านั้นอย่างค่อยๆเป็นค่อยๆไป เพราะขนุนเคยบอกกับน็อตว่า ขนุนเคยพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองมานาน แต่ก็ทำไมได้ซักที...

.

...ครั้งนี้ก็เหมือนกัน ถึงแม้จะมีน็อตคอยให้ความช่วยเหลืออยู่ไม่ห่าง แต่เราคงจะเปลี่ยนนิสัยกันไม่ได้ภายในชั่วข้ามวันหรอกนะฮะ  ซึ่งนั่น....ก็จะกลายเป็นปัญหาอีกข้อไป...

.

.

...คือถ้าขนุนสนใจและเอาด้วยกับข้อเสนอนี้ เราก็ต้องเพิ่มมาตรการและขั้นตอนพิเศษในการแก้ปัญหาใหม่ที่ตามมาอีกนิดหน่อย” ผมแกล้งทำหน้าลำบากใจ และพยายามดึงเช็งอมพะนำยืดเวลาออกไปให้นานที่สุด เพื่อเป็นการบิวท์ความอยากรู้อยากเห็นของอีกฝ่ายให้พุ่งปรี๊ด

“ปัญหาอะไรเหรอครับ? ฟังๆดู สิ่งที่น็อตบอก ก็น่าจะเป็นการเริ่มต้นที่ถูกทางแล้วนะ”

.

.

.

“ขนุนอย่าลืมสิฮะว่า.......ขนุนน่ะมีเวลาแก้ปัญหาเรื่องการแต่งฉากร่วมรักในนิยายถึงภายในแค่สามเดือนที่จะถึงเท่านั้น...

.

...ซึ่งเราไม่มีทางรู้ว่า การเปลี่ยนแปลงตัวเองของขนุนจะได้ผลเมื่อไร...

...อย่างเร็วเหมือนในหนังขายยา ก็อาจจะเป็นสิ้นอาทิตย์หน้า...

...แต่อย่างช้า น็อตก็บอกไม่ได้ น็อตเลยจะเพิ่มคอร์สการเรียนรู้วิชาสร้างเสริมประสบการณ์ทำรัก หรือที่น็อตจะขอเรียกสั้นๆว่า วิชาสปท. ควบคู่ไปกับขั้นตอนการเปลี่ยนแปลงตัวเองของขนุนน่ะฮะ...

.

.

...ทีนี้ เราก็จะสามารถทำสองอย่างไปพร้อมๆกัน และขนุนเองก็ไม่ต้องห่วงเรื่องเขียนนิยายอีกต่อไปยังไงล่ะฮะ”

“เอ๋....วิชาสร้างเสริมประสบการณ์ทำรักเหรอ? หมายความว่า...

ผมยืดตัวนั่งหลังตรงและจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทางเพื่อให้ดูทรงความรู้แล้วพูดชิลๆ “ก็หมายความว่า.... น็อตจะถ่ายทอดความรู้เรื่องการทำรักตั้งแต่ต้นจนจบให้ขนุนได้เรียนรู้ทั้งภาคทฤษฎี และภาคปฏิบัติกันอย่างหมดไส้หมดพุงไปเลยยังไงล่ะฮะ หึ หึ หึ”

“เดี๋ยวก่อนนะ!!...ขอเวลาผมตั้งสติแป๊บนึง...

.

.

...สิ่งที่น็อตกำลังตั้งใจบอกผมอยู่ในเวลานี้ ก็คือ น็อตจะช่วยผมเปลี่ยนแปลงตัวเองให้กลายเป็นคนปกติเพื่อให้ไปจีบคนอื่นได้ และน็อตจะสอนผมทุกๆเรื่องเกี่ยวกับเซ็กส์เพื่อให้ผมเขียนหนังสือได้อย่างนั้นน่ะเหรอ?”

“ฮะ....ตามนั้นเลยฮะ” สรุปได้อย่างถูกต้อง แสดงว่าตั้งใจฟังมาตลอด...ผมเพิ่มคะแนนจิตพิสัยให้ขนุนหนึ่งคะแนนนะฮะ ส่วนคะแนนความน่ารักน่าขยี้ วินาทีนี้...ทะลุปรอทไปแล้วฮะ บอกเลย

“แล้วน็อตจะทำอย่างนี้ไปเพื่ออะไรกันล่ะ?” ขนุนถามด้วยน้ำเสียงซีเรียส

“เพราะว่าน็อตเห็นขนุนเมื่อวานแล้วน็อตเข้าใจความรู้สึกของขนุนได้อย่างแจ่มแจ้งเลยน่ะฮะ...

.

...น็อตจะเล่าอะไรให้ฟังนะฮะ ขนุนรู้เรื่องนี้แล้วเหยียบเอาไว้เลยนะฮะ อย่าไปบอกใคร เพราะมันเป็นอดีตอันน่าอัปยศของน็อตที่น็อตอยากจะลืมแทบตาย... แต่ก็ทำไม่ได้ซักที...

.

...ช่วงเวลา แห่งความบันเทิงต่อไปนี้...

...คณะเกศทิพย์ ขอเสนอเรื่องราวที่สุดของที่สุดของความแหลลวงโลกแห่งศตวรรษ...

...บทประพันธ์ของ สุดหล่อขนาดเจมส์จิยังต้องหลบ ณเดชน์ยังต้องสยบแทบเท้า...

...นั่นคือ ไอ้น็อตผู้นี้นี่เอง เงง เงง เงง เงง...

.

.

...ขนุนรู้ไม๊ฮะ กว่าที่น็อตจะกลายเป็นคนมีความมั่นใจ และมีคนเข้ามาทำความรู้จักมากหน้าหลายตาแบบนี้ เมื่อก่อนน็อตก็เคยเป็นเหมือนขนุนนี่แหละ เผลอๆหนักกว่าขนุนด้วยนะฮะ...

...ตอนเด็กๆน็อตก็เป็นแค่เด็กหน้าห้องตัวเล็กๆเหยาะแหยะ ไม่ค่อยจะมีเรี่ยวมีแรง เล่นกีฬาอะไรก็ไม่เก่ง แถมยังไม่มีอะไรโดดเด่นซักอย่าง ยกเว้นการที่น็อตเป็นลูกเสี้ยว ซึ่งมันส่งผลเสียมากกว่าผลดีสำหรับน็อตในเวลานั้น...

...ตอนน็อตเด็กๆ หน้าน็อตออกไปทางฝรั่งฝั่งคุณยายมากๆ เอาเป็นว่า ถ้าน็อตไม่พูดภาษาไทยออกมา ก็ไม่มีใครรู้ว่าเป็นคนไทยเลยล่ะฮะ.......เพื่อนที่โรงเรียนก็เลยหมั่นไส้คอยแหย่ และชอบล้อน็อตว่าไอ้ฝรั่งขี้นกบ้าง ไอ้หัวทองบ้าง หนักๆเข้าพวกเค้าก็มักจะคอยหาเรื่องแกล้งน็อตอยู่ตลอดเวลา จนสุดท้าย น็อตก็กลายเป็นคนไม่มีเพื่อน...

...ทุกๆวันช่วงพักกินข้าว น็อตก็ต้องคอยหลบไปซ่อนตัวในห้องสมุด เพราะพวกเด็กหัวโจกมันจ้องจะหาเรื่องทุบตี ไม่ก็ขังน็อตเอาไว้ในห้องน้ำ  จนในที่สุด...น็อตก็เริ่มชอบการไปห้องสมุดขึ้นมาจริงๆ เพราะที่นั่นเปรียบเสมือนโลกส่วนตัวของน็อตที่เต็มไปด้วยหนังสือมากมายให้อ่าน...

.

.

...พอรู้ตัวอีกที น็อตก็กลายเป็นหนอนหนังสือผู้โดดเดี่ยวไปแล้ว จนมาเรียนมัธยมและมหาลัย...น็อตก็ยังไม่เปลี่ยนนิสัย และคนอื่นก็ยังทำกับน็อตเหมือนเดิม จนเพื่อนๆมัธยมในรุ่นเดียวกันตั้งฉายาให้น็อตว่า ‘ไอ้เฉิ่ม’ กันเลยทีเดียวล่ะฮะ...

.

.

...นั่นแหละฮะ คือเหตุผลว่าทำไมน็อตถึงได้เห็นใจ และเข้าใจขนุนมากจนอยากจะเข้ามาช่วยแก้ปัญหาเลยยังไงล่ะฮะ” ระหว่างที่เล่าไป ผมก็ต้องคอยห้ามตัวเองไม่ให้ยิ้มชื่นชมความสามารถในการตอแหลได้เป็นวรรคเป็นเวรของตัวเอง เพราะไอ้ที่ผมท้าวความเล่าให้ขนุนฟังมานี่ แม่งมีความจริงอยู่ไม่ถึงสองเปอร์เซนต์ แต่ขนุนก็ยังฟังอย่างตั้งอกตั้งใจไม่มีการขัดหรือถามจับผิด

“อืมมม...แล้วอะไรที่ทำให้น็อตเปลี่ยนตัวเองได้ล่ะ?” หึ หึ...ถึงจะไม่จับผิด แต่ก็ไม่ได้คิดปล่อยผ่านใช่ไหมล่ะฮะขนุน...หูตาไวใช่ย่อยนะจ๊ะเบ่เบ๋

“น็อตอกหักฮะ...คนที่น็อตแอบรักมาตั้งแต่สมัยประถมเค้าไม่ชอบน็อตทั้งที่เราเติบโตมาด้วยกัน เป็นเพื่อนข้างๆบ้านกันมาตั้งแต่เล็กๆ น็อตก็เลยเริ่มเปลี่ยนตัวเองนับตั้งแต่วันที่หัวใจแหลกสลายในวันนั้นน่ะฮะ” ...ก็แล้วมันจะมีอะไรที่ทำให้เราเข้าใจกันได้ดีไปกว่าการมีประสบการณ์เดียวกันในเกือบทุกๆเรื่อง ผิดอยู่ตรงแค่ว่า...ผมเปลี่ยนตัวเองให้หันมาชอบผู้ชายเข้า เอาอีตอนที่อกหักจากขนุนเมื่อหลายวันก่อนนี่แหละฮะ

“งั้นเราก็หัวอกเดียวกันเลยสินะ” ขนุนพูดหน้าตูม

“ใช่ฮะ.... น็อตเห็นขนุนเศร้าเสียใจเมื่อคืน ก็เหมือนเห็นตัวเองเมื่อก่อนไม่มีผิดเพี้ยน...

.

.

...เนี่ย...ตอนนี้ น็อตก็ชักจะเริ่มอินจนไม่อยากมองหน้าพี่ปีย์ขึ้นมาตงิดๆ เพราะพี่ผมแท้ๆ ที่เข้ามาแทรกกลางความรักของขนุน”

“ช่างเถอะ...ผมทำใจได้แล้วล่ะ...

.

...เอาเป็นว่า ถ้าผมตกลง....ผมต้องทำยังไงบ้างล่ะ?”

...เหยดดด ในที่สุดสิ่งที่ไอ้น็อตหวังเอาไว้ก็ใกล้จะเป็นความจริงแล้ว กรั่ก กรั่ก กรั่ก!!!

“ก็ต้องให้ความร่วมมือกับสิ่งที่น็อตขอให้ทำทุกๆอย่าง และเข้าร่วมทุกๆกิจกรรมที่น็อตสั่งให้ทำโดยไม่มีข้อแม้หรือเงื่อนไขใดๆทั้งสิ้น  เพราะทุกๆอย่างที่น็อตเตรียมเอาไว้ทั้งหมด...ก็เพื่อช่วยทำให้ขนุนกลายเป็นคนใหม่ที่ประสบความสำเร็จทั้งด้านความรัก และหน้าที่การงานไปพร้อมๆกัน” ....หูยยยย ไม่น่าเชื่อว่าผมจะพูดอะไรหล่อๆแบบนี้ออกมาได้ ฟังเองยังขนลุกเองเลยว่ะ

“อืมมมม ก็ไม่น่าจะยากนะ... ว่าแต่...เรื่องวิชาสปท.ของน็อตน่ะ.... น็อตบอกว่า ผมต้องเรียนทั้งภาคทฤษฎี และภาคปฏิบัติ...

.

.

.

...ภาคทฤษฎีน่ะ ผมไม่ติดใจอะไรหรอกนะ...

...แต่ภาคปฏิบัติเนี่ยะ น็อตจะไม่รังเกียจที่ต้องมาทำอะไรๆกับผมหรอกเหรอ?...

... ผมเป็นผู้ชายนะ อีกอย่าง...น็อตก็ไม่เคยมีอะไรกับผู้ชายมาก่อนไม่ใช่เหรอ?” ...อั้ยย่ะ!!...ลงรายละเอียดแบบนี้ แสดงว่าเริ่มคิดไปถึงไหนๆเหมือนผมแล้วใช่ไม๊ฮะขนุน  เอาล่ะเว่ย...กัดฟันเต๊าะไปอีกสักหน่อย  อีกไม่นานก็ติดเบ็ดแล้ว

“เฮ๊ยยย เรื่องนั้นขนุนไม่ต้องสนใจหรอกฮะ... คือน็อตน่ะ ไม่ได้ชอบผู้ชายไง แต่ที่คิดว่าตัวเองน่าจะทำได้ ก็เพราะเห็นแก่ขนุนคนที่มีชะตากรรมเดียวกันกับน็อตในอดีต...

.

...น็อตรู้ว่า การฝ่าฟัน ต่อสู้เพียงลำพังเพื่อปรับเปลี่ยนตัวตนของตัวเอง มันลำบากและชวนให้ท้อแท้มากแค่ไหน  อีกอย่าง..น็อตว่า...ถึงเวลาแล้วล่ะฮะ ที่คนดีๆอย่างขนุน..ควรจะได้เจอกับความรักแท้เสียที...

.

.

.

...น็อตจะทุ่มเททำทุกอย่าง เพื่อเป็นกามเทพให้ขนุนเอง...

...เพราะฉะนั้น...การเสียสละเพียงเล็กๆน้อยๆของน็อตเพื่อแลกกับความสุขของขนุน  มันเป็นเรื่องที่ยิ่งใหญ่กว่าการคอยห่วงเรื่องยิบย่อยอย่างการมีอะไรกันกับผู้ชายเสียอีกนะฮะ”

“น็อตไม่กลัวว่าตัวเองจะเบี่ยงเบนเพราะยื่นมือเข้ามาช่วยผมเหรอ?” ขนุนถามเรียบๆ แต่สายตานี่ไม่ละไปจากหน้าผมเลยแม้แต่วินาทีเดียว

“โฮ๊ยยยย ไม่มีทางหรอกฮะ...เพราะผมรู้ว่าผมน่ะต้องแต่งงาน มีเมีย มีลูก และผมชอบผู้หญิงฮะ” นั่นมันคือสิ่งที่ผมคิด ก่อนที่จะมาเจอกับขนุนนี่แหละฮะ หลังจากนี้...ถ้าเราได้กันแล้ว ผมก็อาจจะไม่อยากมีเมียเป็นผู้หญิงอีกเลย... ส่วนลูก ผมก็ไม่เคยต้องเป็นห่วง เพราะลำพังเราสองคนก็มีกันคนละสองลูกติดตัวมาตั้งแต่เกิดอยู่แล้ว หึ หึ หึ

“แล้วมันจะไม่ฝืนใจหรอกหรอ???...

.

.

.

..นี่มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆที่นึกอยากจะลองก็ลอง นึกอยากจะเลิกก็เลิกนะ  มันคือการมีอะไรกับผู้ชาย....ผู้ชายทั้งแท่งเลยนะ ถึงหลังจากนี้...เราสองคนจะไม่ได้รับความเสียหายทางร่างกาย แต่ทางความรู้สึกนี่ มันอาจจะยากเกินเยียวยา ไม่ก็กลายเป็นตราบาปฝังใจไปจนตายเลยนะน็อต...

.

...เพราะเห็นแก่น็อต ผมอยากให้น็อตคิดดีๆดูอีกครั้ง” คนถามมีน้ำเสียงจริงจังและฟังดูเป็นห่วงเป็นใย

แต่ในเมื่อผมจะเอา...อะไรๆก็ฉุดผมไม่อยู่ รวมทั้งความกังวลของขนุน “ไม่ต้องเสียเวลาคิดอะไรให้ปวดหัวไปมากกว่านี้แล้วล่ะฮะ ขนุนเชื่อน็อตเถอะ ว่าน็อตเอาอยู่...ไม่ต้องห่วง”

.

.

.

.

ขนุนทำท่าคิดหนัก เจ้าตัวเผลอกัดริมฝีปากล่างพลางถอนหายใจ.....ซึ่งมันทำให้เลือดในตัวผมร้อนฉ่า

เกิดมาจนวันนี้ ไม่เคยมีใครกัดปากต่อหน้าต่อตาผมแล้วดูเซ็กส์สัดกำหนัดจริงได้เท่าขนุนอีกแล้ว.....กูอยากสอยคนหน้าแว่นเต็มแก่แล้วว้อยยย!!!!!

.

.

.

“อืมมม....โอเค ถ้าน็อตแน่ใจอย่างนั้น เป็นอันว่าตกลง ผมยินดีรับข้อเสนอ”  ขนุนพูดนิ่งๆเหมือนคนไม่มีอารมณ์ร่วม... แม้ว่าขนุนจะไม่ได้หมายความตามที่ปากพูดจริงๆ... แต่เวลานี้ ผมก็ช่างแม่งหมดแหละฮะ เพราะผมแม่ง...สำเร็จแล้วฮะ!!!!

...ฮาเลลูย่า ฮาเลลูย่ะ...อา นี่มันประตูสู่สวรรค์ชัดๆ...

...ในที่สุด....ในที่สุดผมก็จะได้สอยขนุนลงจากต้นอย่างเป็นทางการ...

...ผมขอสัญญาเลยครับว่า ผมจะกินขนุนให้เต็มคราบโดยไม่คิดทิ้งขว้างแม้แต่ปลายก้อย...

...ผมแม่งจะกินตั้งแต่เปลือกยันคั้นน้ำออกมากินให้เกลี้ยงไปซะทุกหยาดหยด...

...โดยไม่คิดเหลือเผื่อแผ่ให้ใครหน้าไหนอีกเลย!!!...

ผมรีบปรับน้ำเสียงให้ฟังเป็นการเป็นงานมากที่สุด แล้วพูดโดยไม่เว้นช่องไฟ “ถ้าอย่างนั้น.... เรามีงานที่ต้องทำอีกเยอะเลยล่ะฮะ....และมันจะต้องเริ่มตั้งแต่เดี๋ยวนี้ซะด้วย!!!”

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐