ถ้าต้อยได้ ชายจะเป็นอมตะ <|No.00|>

<|No.00|>

ก้าวแรกของพญาวิหค คือการนกมานักต่อนัก

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………...

“เอ่อน้องครับ แล้วน้องกัวเตมาลาล่ะครับ? น้องกัวเตมาลายังไม่ลงมาอีกเหรอ?” ชายชาตรีถามกลุ่มว่าที่หมอยาด้วยน้ำเสียงร้อนรุ่มใจ นี่ก็เที่ยงกว่าเข้าไปแล้ว ทำไมน้องกัวเตมาลาของเขาถึงยังไม่ลงมากินข้าวอีก?

เด็กเภสัชปีสองมองหน้ากันคล้ายเกี่ยง ทว่าสุดท้ายก็มีคนหนึ่งยอมตอบคำถามอย่างเลี่ยงไม่ได้ “อ๋อ มันโดดอ่ะพี่”

เมื่อฟังคำแล้ว รุ่นพี่บริหารชั้นปีที่สามก็นึกแปลกใจ เพราะถ้าเขาจำไม่ผิด รถเก๋งคันโปรดของน้องกัวเตมาลาสุดที่รักยังจอดอยู่ตรงโน้นแท้ ๆ แต่ช่างเถอะ ในเมื่อเพื่อนของน้องกัวเตมาลาว่าอย่างนั้น เขาก็คร้านจะซักไซ้ “เหรอครับ ขอบคุณครับ”

ถึงหัวใจจะหวิวไหวเพราะไม่ได้เห็นหน้าน้องกัวเตมาลาสุดที่รัก ทว่าสองหูของชายหนุ่มรุ่นพี่กลับยังทำหน้าที่ดีเลิศ จึงไม่แปลก หากชายชาตรีจะได้ยินเสียงพูดคุยของเด็กเภสัชฯ กลุ่มเมื่อครู่อย่างชัดเจนแจ่มแจ๋ว “น่าสงสารพี่เขาเหมือนกันน่ะเว่ย โดนไอ้กัวเตมาลาหลอกแดกไม่พอ แม่งยังทำให้พี่เขาหวังลม ๆ แล้ง ๆ อีก”

“โหยมึง ถึงไอ้กัวเตมาลามันจะยอมไปไหนมาไหนด้วย แต่เป็นมึง ๆ จะกระเดือกลงไหม คนอะไรหน้าตาอย่างกับหัวเข่าด้าน”

“เออว่ะ!”

เสียงหัวเราะที่ดังกึกก้องไปทั้งชั้นล่างของตึกทำให้ชายชาตรีจำต้องแบกความรู้สึกรวดร้าวติดตัวกลับคณะไปพร้อม ๆ กับเฝ้าบอกตัวเองให้ตัดใจจากน้องกัวเตมาลาอย่างเด็ดขาด... ลาก่อนน้องกัวเตมาลาของพี่ ถึงพี่จะโชคร้ายที่เราไม่ได้เป็นแฟนกัน แต่พอพี่มาลองคิด ๆ ดู น้องนั่นแหละที่น่าสงสาร เพราะน้องพลาดโอกาสการเป็นชายเหนือชายที่แท้จริงไปเสียแล้ว!

$$$$$$$$

“พิชญ์ ชายอกหัก” ชายชาตรีที่เพิ่งปรี่เข้ามาร่วมโต๊ะ ทิ้งตัวลงบนม้านั่งที่ยังว่างข้าง ๆ เพื่อนรักทั้งสองอย่างอ่อนระโหยพลางเว้าวอน

“หึ! กูควรจะแปลกใจใช่ไหมชาย” พิชญ์ปรายตามองเพื่อนพลางยิ้มเยาะจนอีกฝ่ายเปลี่ยนเป้าหมายไปเร้าหรือหญิงสาวคนเดียวแทน

“พี่ผึ้ง โอ๋ชายหน่อยสิครับ”

ปาณัทถอนหายใจพรืดอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนเอ่ยปากถามตัดบทโดยไม่ละสายตาจากชีทงานต้นฉบับของพิชญ์ที่เจ้าหล่อนกำลังคัดลอกอยู่อย่างเอาเป็นเอาตายคล้ายฝากชีวิตไว้กับมัน “คราวนี้คนไหนอีกล่ะ?”  

ขณะที่เจ้าของชื่อเล่นชายกำลังจะอ้าปากตอบ หญิงสาวผู้กร้านโลกก็ตวัดสายตาขึ้นมองหน้าคนนั่งตรงข้ามวูบหนึ่งพลางถามแทรกขึ้น “หมดหมวดเจ็ดสิบเจ็ดจังหวัดหรือยังวะพิชญ์?”

เนื่องจากชายชาตรีคือพญานกอินทรีซึ่งมีประวัติเจ็บหนักด้วยเป็นฝ่ายช้ำรักมาโดยตลอด การจำชื่อคู่กรณีที่มีปริมาณราว ๆ ต้นหญ้าในสนามราชมังคลาฯ จึงเป็นหายนะของเพื่อน ๆ ไปโดยปริยาย ท้ายที่สุดแล้ว ปาณัทกับพิชญ์จึงพากันเรียกแทนคู่กรณีของชายชาตรีด้วยชื่อเฉพาะในหมวดต่าง ๆ ซึ่งนับตั้งแต่ปีหนึ่งจนถึงปีนี้ พวกเขาก้าวข้ามทำเนียบรายชื่อ วัน เดือน ปี สี ยี่ห้อกางเกงในชาย รวมถึงชื่อจังหวัดของประเทศไทยไปเรียบร้อยแล้ว

“ขึ้นหมวดประเทศต่าง ๆ ในโลกแล้วพี่ผึ้ง” พิชญ์ตอบหน้าตายก่อนจะหันไปกลอกตาใส่คนอกหัก “กูว่าจริง ๆ มึงเลิกกับมันได้ก็ดี คนอะไร ชื่อเรียกยากฉิบหาย พี่ผึ้งรู้ป่ะว่ามันเคยด่าพ่อคนที่เรียกชื่อเล่นมันไม่ถูกด้วยนะ”

“พิชญ์อย่าว่าน้องกัวเตมาลาสิ อย่างน้อย ๆ น้องเขาก็นิสัยดีนะ”

“หึ! ถ้ามึงไม่เปย์มันแต่ทีแรก มึงคงได้ประจักษ์ถึงตัวตนที่แท้จริงของมันไปนานแล้วเหอะ”

“เออ พี่ว่าเลิก ๆ กันไปก็ดีแล้วนะชาย คนชื่อเรียกยาก ๆ น่ะคบไม่ได้หรอก” ปาณัทอุตส่าห์ละมือข้างไม่ถนัดไปลูบหัวเพื่อนหน้าเข่าแล้วปลอบส่ง ๆ แบบตัดรำคาญ ทว่าหล่อนกลับทำดีอยู่ได้ไม่นานก็ต้องผละมือจากอย่างเร็วรี่พลางบ่นเป็นหมีกินผึ้ง “โหชาย! ทำไมหน้าผากมันแผล็บงี้อ่ะ?! นี่เศร้าจนตีนผมร่นขึ้นข้างบนอีกแล้วเหรอ?”   

“โอ๊ยพี่ผึ้ง! พี่ผึ้งด่าว่าชายไม่ฉลาดยังจะดีเสียกว่า!” ในเมื่อปาณัทพึ่งไม่ได้ ชายชาตรีจึงจำใจกลับไปตายรังเก่าอย่างผู้ปราชัยที่พยายามจัดแต่งหน้าม้าเต่อให้สยายลงมาปกคลุมแสงจ้าตอนบนของที่ราบสูงเหนือคิ้วอย่างเต็มความสามารถ “พิชญ์ ชายอยากมีแฟน พิชญ์ช่วยชายหน่อยสิ!”

“อยากให้กูด่าโคตรเหง้าศักราชมึงอีกหรือไงถึงได้ขออะไรแบบนี้?” คนถามทำหน้าเหี้ยมพร้อมส่งสายตาพิฆาตให้ เพราะตั้งแต่รู้จักกันมา เขาก็ได้ยินคำขอปัญญาอ่อนเช่นนี้ออกจากปากอีกฝ่ายมาเป็นครั้งที่ล้านได้แล้วมั้ง

“ก็ถ้าพี่ผึ้งว่าง ชายก็ไม่กวนพิชญ์หรอก!” เหตุที่ชายชาตรีเริ่มหงุดหงิดนี่ไม่ใช่อะไร เป็นเพราะเจ้าตัวยังทำใจไม่ได้หลังจากโดนแซะเรื่องหน้าตามาหลาย ๆ ดอกติด ๆ กัน เพื่อนวัยเด็กอย่างพิชญ์จึงโดนเหวี่ยงไปตามระเบียบ

แต่มีหรือที่คนอย่างพิชญ์จะไม่คิดไฝว้ “เดี๊ยะไอ้ชาย! เดี๊ยวมึงจะโดน!” แม้จะมีรูปร่างสันทัดกว่า แต่เมื่อเทียบอัตราการใช้กำลังประทุษร้ายกันและกันแล้ว พิชญ์คือฝ่ายเดียวที่หมั่นออกอาวุธใส่สหายหุ่นน้อง ๆ ควายมาโดยตลอด กระนั้นก่อนที่ชายหนุ่มขนาดร่างกายได้มาตรฐานจะล้มโต๊ะ หญิงสาวเพียงคนเดียวก็รีบหย่าศึกโดยพลัน

“น่าพิชญ์ ช่วยสงเคราะห์ชายมันหน่อยเหอะ นะ... ถือว่าเห็นแก่พี่ก็แล้วกัน” ค่าที่หวงแหนเวลายิ่งกว่าทอง ปาณัทจึงช่วยขอร้องเจ้าของชื่ออีกแรง เพราะถ้าพิชญ์ช่วยโปรดสัตว์ หล่อนจะได้มีสมาธิลอกชีทแบบฝึกหัดที่ต้องส่งในคาบต่อไปแบบเต็มเม็ดเต็มหน่วย ที่สำคัญ เมื่อไรก็ตามที่ชายชาตรีหมกมุ่นวุ่นวายอยู่กับผู้ชายคนใหม่ หล่อนก็จะสบายหู สบายตาไปอีกหลายอาทิตย์ทีเดียว

พิชญ์ถอนหายใจหนักหน่วงพลางมองสบตาผึ้งอย่างหมดอาลัยตายอยาก “ก็ได้! แต่ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่กูจะช่วยมึงแล้วนะ”

“ขอบใจนะพิชญ์ ชายรักพิชญ์ที่สุดเลย!” อารามดีใจ ชายชาตรีก็ถลาเข้าใส่ด้วยหมายจะกอดเพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยเด็กให้เต็มรัก

“หยุด! กูเคยบอกว่าไงชาย?!” พิชญ์ถามเสียงเข้มขณะใช้ม้วนชีทยันหน้าผากอีกฝ่ายจนหงายเงิบ

“ขอโทษ ชายลืมไป พิชญ์ไม่ชอบให้ใครโดนตัวนี่เนอะ” ชายชาตรีลูบหัวป้อย ๆ พลางมองหน้าพิชญ์ด้วยสายตากึ่งละห้อยกึ่งขอโทษขอโพยอยู่ในที แต่ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะทำซึ้งได้นานอย่างใจ ปาณัทก็ทำให้เขาได้สติ

“เฮ้ยพิชญ์ เอาการบ้านรีดดิ้งมาลอกดิ๊” เจ้าหล่อนสะกิดมือคนนั่งตรงข้าม พร้อมตบเบา ๆ บนหลังมืออีกฝ่ายเมื่อได้ในสิ่งที่ต้องการ

“พี่ผึ้งอย่าลอกเหมือนเด๊ะ ๆ นะ เดี๋ยวพอลล่าจับได้”

“เออน่า มือชั้นนี้แล้ว!”

“พิชญ์ นี่พิชญ์เกลียดชายเหรอ?” ภาพแสลงใจตำตาทำเอาชายชาตรีเศร้าสลดจนหน้าหดเหลือสองนิ้ว

“มึงนี่มันโง่จริง ๆ ชาย” พิชญ์ส่ายหัวพลางมองจ้องเพื่อนอย่างอิดหนาระอาใจ ด้วยนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่อีกฝ่ายกระเง้ากระงอดเพราะเรื่องดังกล่าว นี่เขาจะต้องคอยย้ำกับชายชาตรีไปอีกกี่พันครั้งว่าเขาไม่ชอบให้ผู้ชายคนอื่นโดนตัว?! แต่ช่างเถอะ เรื่องของเขาเอาไว้ว่ากันทีหลัง “สรุปจะเอาไหม แฟนน่ะ?”

“เอา!” ประโยคคำถามของเพื่อนรักเป็นดั่งน้ำทิพย์ชโลมใจ ที่เมื่อได้ยินทีไร ชายชาตรีก็หลงลืมเรื่องขัดข้องหมองใจอื่น ๆ ไปในพริบตา

พิชญ์กับผึ้งถอนหายใจแทบจะพร้อมกันเมื่ออาการคันอยากได้ ‘ผัว’ ของเพื่อนกำเริบเสิบสาน “เอาล่ะ ในเมื่อมึงไล่จีบเด็กปีสองจนพวกน้อง ๆ แม่งรู้เช่นเห็นชาติมึงเกือบทั้งรุ่นมหาลัยแล้ว ทีนี้ก็ถึงคราวที่มึงจะต้องยกระดับความเป็นอมตะของมึงให้รุนแรงขึ้นอีก”

“น้องปีหนึ่งเหรอ?!” ชายชาตรีตาลุกวาวราวลูกควายเห็นรางหญ้าขน

“หึ ๆ ! ใช่ น้องเฟรชชี่ที่ยังอ่อนต่อโลกและไม่รักตัวกลัวตายเท่าพวกพี่ ๆ มัน”  

“แล้วอย่างนี้พวกเราจะไปหาว่าที่เหนือชายคนใหม่ที่ไหนกันดีอ่ะ?” ชายชาตรีถามเพื่อนรักด้วยน้ำเสียงเริงรื่น สายตาเป็นประกายเปี่ยมไปด้วยความหวังของชายหนุ่มเหลียวมองหน้าหลังพลางสแกนหาเด็กหนุ่มผูกไทไปทั่ว

“เหอะน่า รับรอง ที่ ๆ กูจะพามึงไป มีปีหนึ่งให้เลือกเยอะจนมึงตาลายแน่ ๆ !”

$$$$$$$$

“โหย น้องปีหนึ่งเต็มไปหมดเลยอ่ะพิชญ์!” ชายหวีดร้องอย่างดีอกดีใจทันทีที่ก้าวขาเข้าสู่ศูนย์อาหารของอาคารอำนวยการประจำมหาวิทยาลัย วันนี้มีงานบายศรีต้อนรับนักศึกษาเข้าใหม่ที่จัดโดยสภานักศึกษา ที่นี่จึงกลายเป็นศูนย์รวมเฟรชชี่จากทุกคณะไปเสียแล้ว

“เบา ๆ ดิวะ เดี๋ยวไก่ก็ตื่นหมด!” พิชญ์ถลึงตาใส่เพื่อนรักพลางเดินนำหน้าไปหลบซุ่มส่องน้อง ๆ หน้าใสตรงซอกหลืบ “เอาล่ะ เลือกมาว่าจะเอาคนไหน กูจะได้ช่วย ๆ ให้แม่งจบ ๆ เสียที!”

“พิชญ์ช่วยดูหน่อยสิ ใครก็ได้ที่เข้าที” ชายชาตรีว่าพลางยิ้มเอียงอาย ยืนบิดใบบิดมาคล้ายนงคราญอ่อนวัยไร้เดียงสา แต่ใบหน้าดุดันประหนึ่งราชันย์มารบวกโจรป่าก็ทำให้พิชญ์พาลจะขย้อนอาหารกลางวันออกมาเดี๋ยวนั้น

“เอาคนโน้นแล้วกัน หน้าตาบ้าน ๆ ใช้เงินคุณชายพ่อมึงหว่านใส่สักสองสามวัน มึงก็น่าจะจีบติด” พิชญ์เลือกการปฏิบัติหน้าที่กามเทพอย่างคร่ำเคร่งแทนการต้องทนเพ่งทัศนอุจาดข้าง ๆ ตัว

“ไม่เอาอ่ะพิชญ์ พิชญ์ก็รู้หนิว่าชายชอบคนหล่อ” ชายชาตรีสะบัดสะบิ้งใส่พลางเมินหนีใบหน้าเบื่อหน่ายของสหายรัก ก่อนจะเปิดปากหว่านล้อมอย่างอ่อนหวาน “น่านะพิชญ์ ไหน ๆ พิชญ์ก็จะช่วยชายเป็นครั้งสุดท้าย พิชญ์ก็ต้องช่วยให้ชายได้กับคนที่ชายใฝ่ฝันสิ”  

“เออ ๆ ! ก็ได้วะ!” พิชญ์สงสารตัวเองจับใจ... ทำไมหนอ ทำไม? ทำไมเขาถึงต้องใจอ่อนยอมลงให้ไอ้เพื่อนหน้าลุงนี่ทุกที?! แล้วที่พูดออกมานี่ เคยส่องดูเงาตัวเองบ้างไหมว่าเลือกอะไรได้บ้างนอกจากหัวเข่าด้วยกัน?!

ชายหนุ่มรูปร่างสันทัดเริ่มสอดส่ายสายตามองหาเป้าหมายที่น่าจะเป็นไปได้ให้เกลอแก้วอีกหน จังหวะที่กรอบสายตาเคลื่อนไปมาอยู่นั้น รูปร่างสูงสง่าของรุ่นน้องคนหนึ่งก็เตะตาเขาเข้าเต็มเปา ทว่าเมื่อสำเหนียกถึงความแตกต่างทางวรรณะของเบ้าหน้าและสารรูปโดยรวมของทั้งสองฝ่าย โดยเฉพาะของสหายตนที่ย่ำแย่ยิ่งกว่าต้อยต่ำ พิชญ์ก็เปลี่ยนเป้าหมายทันที แต่โชคไม่ดีที่ชายชาตรีกลับสังเกตเห็นรุ่นน้องผู้นั้นเสียแล้ว

“พิชญ์ ชายจะเอาคนนั้น! ชายอยากได้คนนั้น!!” คนฟังแทบจะตีอกชกหัวเมื่อได้ยินถ้อยประกาศของเพื่อนรัก เพื่อไม่ให้ตัวเองต้องกระอักเลือดตายไปก่อนอายุขัยอันควร พิชญ์ก็ปลอบใจตัวเองว่า... เอาวะ รอบนี้อย่างมากก็คงลำบากแค่ไม่กี่วัน เดี๋ยวไอ้ชายมันก็นกอีกนั่นแหละ!

$$$$<| TBC |>$$$$

ชอบไม่ชอบยังไง อ่านแล้วมาคุยกันนะคะ ^^

 กดตรงนี้เพื่อวาร์ปไปเพจที่รกร้างว่างเปล่าเหลือเกิน