Ħ บน บาน ศาล รัก Ħ The 21th Blessing (finished)|| 14.08.2015

เรื่องราวหลังจากฟุตบอลจบแต่คนไม่จบมาแล้วค่ะ

ขอเชิญทุกท่านติดตามประเด็นร้อนต่างๆได้เลยค่ะ

(ช่วงฝนตก อย่าลืมว่าถ้าโดนละอองฝนต้องรีบอาบน้ำสระผมกันทันทีที่ถึงบ้านนะคะ

แล้วก็ดื่มน้ำมากๆก่อนนอนจะได้ไม่เป็นหวัดค่ะ)

หากรักชอบประการใด หรือมีข้อติชม...

ฝากความเห็นเอาไว้ได้เลยค่ะ

เจอกันวันเสาร์นะคะ & รักคนอ่านทุกท่านมากค่ะ

Ħ------------------------------------------------------------------------------------Ħ

The 21^st Blessing

ฟุตบอลนัดวาสนา…                                                                                                                             

อ่า...พอดี 'มี อะไร จะ บอก'!! [2]

“พี่เต๋อ... พี่เต๋อเรียกหาผมเหรอครับ?”

เก็กที่เพิ่งแต่งองค์ทรงเครื่องเสร็จเดินจากห้องมาสมทบกับอีกสามหนุ่มตรงระเบียงกว้างถัดจากห้องรับแขกโดยไม่รอช้า

สายตาของอดีตเดือนมหาลัยดูล่อกแล่กอยู่ตลอดเวลาเหมือนลูกหมาแปลกที่

แม้เวลาจะผ่านไปหลายนาที...แต่ธันวากลับไม่ยอมจ่อมก้นลงประทับยังเก้าอี้ตัวใด คล้ายกับรอใครสักคนด้วยความกระวนกระวาย

“มึงนั่งลงก่อนเลยไอ้หล่อ” เจ้าบ้านหน้าเข้มสั่งเก็กด้วยน้ำเสียงเอือมระอา...

แค่มองสีหน้าทุรนทุรายของไอ้หล่อลากไส้ในตอนนี้ เต๋อก็รู้ทันทีว่าอีกฝ่ายกำลังมองหาใคร  

ส่วนชายหนุ่มที่อกร้อนรุ่มเหมือนสุมไฟก็ค่อยๆสไลด์ตัวลงนั่งข้างๆรุ่นพี่ต่างคณะแต่โดยดีทั้งที่ไม่เต็มใจนัก

“แล้วบูบู้ไปไหนอ่ะครับ?”...นั่นแน่ะ! ทิ้งน้ำหนักลงบนแก้มก้นได้ไม่ทันไร อดีตเดือนมหาลัยก็กระจองอแงร้องหาแฟนกำมะลอที่หายจ้อยไปตั้งแต่เหตุการณ์ชวนให้เข้าใจผิดเมื่อสักครู่

“น้องกูสถิตอยู่ในครัว...แต่ช้าก่อน!” เต๋อทัดทานอีกฝ่ายไว้ทันการ ไม่อย่างนั้นเก็กคงได้ลุกไปหาน้องรหัสของเขาตามคำบอกเล่าพิกัดของตนเป็นแน่ “ไม่ต้องห่วงครับหล่อ ครัวบ้านกูปลอดภัย” เต๋อแสร้งทำเป็นไม่เห็นสายตาอาฆาตของอีกฝ่ายที่จ้องเป๋งมายังตัวเขาอย่างไม่เกรงใจ ก่อนจะพล่ามให้คนหล่อหน้างอง้ำรับฟังการอารัมภบทของเขาต่อไปอย่างไม่สะทกสะท้าน 

“น้องรหัสกูไม่ใช่เด็กปฐมวัย ผู้ปกครองไม่ต้องตามไปให้คำแนะนำในการใช้มีด...

.

...ปล่อยวางน้องกูบ้างเหอะวะ ชีวิตน้องกูจะได้อยู่อย่างสงบๆอย่างคนอื่นเขาบ้าง” หนุ่มรุ่นพี่ดักคอพลางถอนหายใจใส่คนหล่ออย่างไร้เมตตาเมื่อเห็นตำตาว่าอดีตเดือนมหาลัยชักสีหน้าหนักยิ่งกว่าเดิม...

ไอ้เด็กห่า! จะอาลัยอาวรณ์อะไรกันนักกันหนา

แค่ไม่เห็นอีกฝ่ายอยู่ในสายตาสักสิบห้านาที ขี้จะหักในตายให้ได้เลยใช่ไหม?!

“อีกอย่าง เรื่องที่กูอยากจะขอคำปรึกษาจากพวกมึง ไม่เกี่ยวอะไรกับไอ้บ๊วยมัน มึงเคลียร์นะหล่อ?” เก็กพยักหน้างงๆหลังจากได้ยินการรวบรัดตัดความของรุ่นพี่... เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับบ๊วย แต่เกี่ยวกับเขา สกล และพี่ฌานอย่างนั้นเหรอ?

“แล้วพี่เต๋ออยากรู้เรื่องอะไรล่ะครับ?” ธันวาเปิดประเด็นอย่างฉับไวด้วยอยากรู้ถึงจุดประสงค์ที่แท้จริงของอีกฝ่าย  เพราะโดยส่วนตัว อดีตเดือนมหาลัยไม่มีผลประโยชน์ใดๆทับซ้อนกับอีกฝ่าย นอกไปเสียจากยืมมือล้างคำสาปของพี่ชาย กับหวังงาบน้องรหัสของเต๋อเพียงสองข้อเท่านั้น

“อ่ะแฮ่ม!! กู...เอ่อ...คือ...กู...อ่ะแฮ่ม! ไม่อ้อมค้อมล่ะนะ” เสียงกระแอมติดๆกันหลายครั้งไม่ได้ทำให้สมุนเลวทั้งสามตั้งอกตั้งใจฟังได้มากเท่ากับท่าทางอึกอักของหนุ่มรุ่นพี่เหมือนหมาปั๊กติดอ่างส่งเสียงเห่ากบ

.

.

.

.

.

“กูจะจีบกังฟู” ในที่สุดเต๋อก็ยอมเผยความรู้สึกอัดอั้นที่บีบคั้นเขาอยู่ตลอดเวลาให้กับคนอื่นได้รับฟังเป็นครั้งแรก “กูอยากขอแรงพวกมึง... ช่วยเป็นกองหนุนให้กูหน่อย”

วูบแรกที่ผู้ฟังแต่ละคนได้ยินคำสารภาพของเต๋อ... ต่างคนต่างเผลอคิดกันไปคนละอย่าง

ทางสกลกับแฝดพี่ฌาน ถูกความรู้สึกฟรุ้งฟริ้งฟินเฟ่อร์สุดประมาณเข้าสิงสู่อย่างจังเบอร์ ประหนึ่งพ่อแม่ที่ละเมอเห็นวันวิวาห์ของลูกชายอยู่รำไร

ในขณะที่อดีตเดือนมหาลัยรูปหล่อกลับทำหน้าทดท้อเหมือนคนโดนโลกทั้งใบถล่มใส่แบบจังจัง...

ใช่ว่าเก็กรู้สึกผิดหวังหรือเสียใจที่เต๋อตบเท้าเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของแผนการด้วยความยินยอม

แต่พอมาคิดทบทวนดีๆถึงนิสัยใจคออันโหดร้ายของพี่ชาย

เก็กกลับอดเป็นห่วงสวัสดิภาพของเป้าหมายที่ต้องตกอยู่ในสถานะเครื่องบูชายัญให้กับการถอนคำสาปครั้งนี้ไม่ได้จริงๆ...

ยิ่งคนผู้นั้นเป็นถึงพี่รหัสว่าที่แฟนของเขายิ่งแล้วใหญ่

“พี่เต๋อครับ... พี่รับน้ำใบบัวบกไปจิบพลางๆก่อนดีไหมครับ?” เก็กถามด้วยสีหน้าหนักใจ

“อ้าว! ไอ้เก็ก!! ไหงพูดจาหมาๆแบบนี้ล่ะ? หรือว่ามึงหวงพี่?...บอกกูมาดีๆก็ได้นะ” เต๋อสวนกลับฉุนๆ... ถ้าไม่ติดว่าอีกฝ่ายเป็นถึงว่าที่น้องเมีย เขาคงได้ลากไอ้หน้าหล่อไปเคลียร์ประเด็นเมื่อครู่ให้รู้แล้วรู้รอด

“เฮ่ย! เปล่านะพี่ ผมไม่ได้จะบอกว่าพี่จะอกหักจนชีช้ำหรืออะไร...

.

...แต่ผมกลัวใจเฮียฟู กลัวว่าเฮียยังลืมเรื่องที่โดนเกย์ลากเข้าห้องไปลวนลามตอนมอสี่ไม่ได้...

...ผมคิดว่า การเข้าหาพี่ชายผมตรงๆแบบนี้ พี่เต๋ออาจจะโดนเฮียออกอาวุธใส่จนช้ำในตายไปเสียก่อนจะได้กันน่ะครับ” อดีตเดือนมหาลัยอธิบายตามความเห็นส่วนตัว...

นับตั้งแต่เรื่องเมื่อคราวนั้น...

ผู้เป็นพี่มักจะคอยกรอกหูเขาด้วยเรื่องน่ากลัวและชั่วช้าของบรรดาเกย์ที่โรงเรียนให้ฟังทุกครั้งที่สบโอกาส

พอย้ายไปเรียนกินนอนตามรอยพี่ชาย เรื่องต่อยตีกับนักเรียนคนอื่นที่จ้องจะกินกังฟูก็มักจะลอยลมมาเข้าหูเก็กอยู่เนืองๆ 

สุดท้าย... ชื่อเสียงของนายกรกฏ อริยะตรัยก็เลื่องลือไปทั่ว ค่าที่กำราบเซียนเกย์ระดับพระกาฬที่เข้ามาแผ้วพานตนเองแบบซึ่งซึ่งหน้าได้อย่างราบคาบไปเสียทุกราย

แต่ก่อนที่สมาชิกในวงสนทนาจะเปล่งวาจาใดๆ  บุคคลที่สี่ซึ่งหายเข้าไปอาบน้ำในห้องนอนของเจ้าบ้านอยู่ครู่ใหญ่

ก็พร่าทำลายความหวังอันยิ่งใหญ่ของกัปตันทีมสถาปัตย์ลงในพริบตา

“เก็กไม่ต้องกังวลหรอก พี่ไม่ปล่อยไปให้เรื่องแค่นี้ไปรบกวนฟูให้ลำบากใจแน่ๆ” เจ้าของประโยคเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด  

“พี่ด้วง!! / ไอ้สัดด้วง!!!” การมาร่วมวงโดยไม่ได้รับเชิญของด้วงทำให้น้องห้องและเจ้าบ้านชั่วคราวไม่ทันได้ตั้งตัว กระนั้น... ใบหน้าน่ากลัวคล้ายจะกินหัวด้วงเสียให้ได้ของเต๋อ กลับไม่ได้อยู่ในความสนใจของหนุ่มวิศวะผมยาวแม้แต่น้อย

“หัวเด็ดตีนขาดยังไง เราก็ไม่ยอมให้นายจีบฟูง่ายๆหรอก!” หนุ่มผมยาวกล่าวนิ่มๆพลางไม่ละสายตาฟาดฟันไปจากเต๋อแม้สักวินาที ฝ่ายคู่กรณีที่เดือดดาลถึงขั้นตบโต๊ะเสียงดังก็ออกอาการนั่งไม่ติดอีกต่อไป  

“อ้าว! ไหนมึงบอกว่าถ้ากูชนะเดิมพัน มึงจะไม่ขวางทางกู” ร่างหมียืนขึ้นด้วยความลืมตัว...ก่อนจะกดสายตามองจิกด้วงที่นั่งอยู่จากมุมสูงอย่างเดือดดาล

“เราก็ไม่ได้บอกเสียหน่อยว่าเราจะขวางทางนาย” ด้วงยียวนอีกฝ่ายด้วยสายตาร้อนแรงไม่แพ้กัน พลันก็ว่าต่ออย่างไหลลื่น “แต่เรานี่แหละที่จะพิสูจน์ให้นายเห็นว่า การจีบฟูแบบโต้งๆน่ะ...ไม่มีวันสำเร็จ!!”

คำพูดคำจาฟังคล้ายการแนะแนวการศึกษา...คำชักพาแสงสว่างมาสู่ชีวิตเมื่อครู่  ไม่ได้ทำให้เต๋อวางใจอีกฝ่ายสักเท่าไร...

กลับกัน... ท่าทีเก็บซ่อนความนัยซ่อนไว้ใต้หน้ากากผู้ดีของด้วง  บอกให้หนุ่มร่างหมีตั้งการ์ดสูงเพื่อป้องกันไม่ให้เจ้าแผนการล่อลวงเขาได้โดยง่าย

“แล้วกูต้องทำยังไง?...

.

...ต้องปลอมตัวเป็นกะเทยควายแล้วเดินอ้อมเทือกเขาหิมาลัยสามรอบก่อนจะจีบมันเป็นแฟนเหมือนที่มึงทำรึไงไอ้ห่า?” เต๋อย้อนอีกฝ่ายอย่างเจ็บแสบ...

เที่ยวตัดสินว่าวิธีของคนอื่นไม่ดีอย่างโน้น ไม่มีทางสำเร็จอย่างนั้น

หึ! จนตอนนี้...เขายังไม่เห็นข้อดีของวิธีสิ้นคิดอย่างที่อีกฝ่ายทำอยู่ทุกวันเลยสักครั้ง!

ถึงอย่างนั้น...ความเข้าใจของเต๋อเกี่ยวกับเป้าหมายในการร่วมโต๊ะสัมนาของด้วงดูจะคลาดเคลื่อนไปอย่างมหันต์

เพราะหนุ่มวิศวะไม่ได้ต้องการแบ่งปันเคล็ดวิชาในการปราบกังฟูให้อยู่หมัดให้ใครต่อใครได้ล่วงรู้

  

ทว่าการประกาศความพร้อมที่จะลงสนามต่อสู้แย่งชิงหัวใจของพี่ชายอดีตเดือนมหาลัยต่างหาก คือ ใจความสำคัญที่ผลักดันให้หนุ่มผมยาวยอมลดตัวนั่งลงท่ามกลางวงล้อมของเหล่าผู้ไม่ประสงค์ดีต่อเขาและกังฟูอย่างเช่นในตอนนี้

“นั่นมันก็เรื่องของนาย เราแค่อยากบอกเอาไว้ให้รู้กันไปเลยว่า...

.

...ระหว่างที่นายเดินหน้าจีบฟู เราก็จะจีบฟูในแบบของเราเหมือนกัน!!” ความรู้สึกฮึกเหิมในน้ำเสียงของด้วงไม่ได้ทะลวงใจคนฟังได้รุนแรงเท่ากับเนื้อความที่เจ้าตัวเพิ่งแถลงไปหมาดๆ

น่าแปลกที่รอบนี้ ฝ่ายที่ลุกพรวดพราดหวีดว๊ากโวยวายด้วยความตกใจราวโดนใครเอาน้ำมันมวยโปะกรวยแบบเน้นๆกลับกลายเป็นสกลไปเสียได้

“ห๊ะ?!!!! นี่คุณพี่ด้วงไม่ได้เป็นกะเทยหรอกเหรอครับ?” ฌานดึงแขนสกลซึ่งจิตหลุดไปชั่วขณะให้นั่งลงสงบปากสงบคำหลังจากพล่ามอะไรไม่เข้าท่าออกไปโดยไม่มีใครถามความคิดเห็น... ทั้งๆที่เป็นเพียงบุคคลที่ไม่มีส่วนได้ส่วนเสียใดๆกับศึกช่วงชิงหัวใจในครั้งนี้แม้แต่น้อย

“หึ! กูนึกเอาไว้อยู่แล้วเชียวว่า คนแผนสูงอย่างมึงจะต้องไม่ยอมปล่อยให้กูได้จีบฟูง่ายๆ” เต๋อลดตัวลงนั่งพิงพนักกว้างของโซฟาตัวยาวพลางทำสีหน้าราวกับชอบชอบใจ หลังจากได้ยินความในใจของอีกฝ่ายอย่างตรงไปตรงมา “ก็ได้! ถ้างั้นเรามาลองวัดกันดูสักตั้ง ว่าวิธีการของใครมันจะได้ผลกับหัวใจฟูมากกว่ากัน!”

“ดี! นายจะได้เห็นว่า การจีบฟูแบบซึ่งซึ่งหน้าน่ะ จะยิ่งทำให้ฟูกลัวมากกว่าจะเข้าใกล้” ด้วงรับคำท้าของเต๋อโดยไม่เสียเวลาใคร่ครวญ  

ท่าทางหยิ่งผยองทะนงตน กับดวงตาเรียวที่สื่อถึงการเหยียดหยามอยู่ในทีของด้วง

ทำให้ความพยายามที่จะยับยั้งคำปรามาสของเต๋อแทบจะเป็นไปไม่ได้... ชายหนุ่มร่างหมีจึงโอ่ใส่อีกฝ่ายคล้ายจะตัดไม้ข่มนามเสียแต่เนิ่นๆ  

“มึงอย่าลืมไปนะด้วง ก่อนหน้าวันนี้....มึงเคยสบประมาทกูเอาไว้เยอะขนาดไหน...

.

...แล้วไงล่ะ ผลสุดท้าย กูก็เอาชนะเงื่อนไขเดิมพันของมึงได้อยู่ดี...

...ครั้งนี้ก็เหมือนกัน กูจะทำให้ฟูหันมารักกูให้ได้!”

“แล้วเราจะได้เห็นดีกัน!” ในขณะที่ด้วงรับคำแม่นมั่น... เต๋อก็สวนขึ้นทันควันอย่างแสบทรวง

“เออ!! คอยดู...กูจะให้มึงเห็นไปถึงดี ถึงดากกูเลยไอ้ด้วง!” ...หากเต๋อเป็นน้ำมัน ด้วงก็คงจะเป็นเปลวไฟที่พร้อมจะเผาไหม้ทันทีที่เจอเชื้อไฟชั้นดี   

แต่ก่อนที่เปลวไฟกับน้ำมันจะห้ำหั่นกันใหญ่โต

พวกเขาต่างเห็นสมควรว่าจะต้องทำข้อตกลงกับรุ่นน้องทั้งสามที่นั่งจ้องพวกเขาคุยโวใส่อีกฝ่ายให้เสร็จสิ้นลงเสียก่อน

เพราะหากเรื่องนี้ร้อนไปถึงหูกังฟูอีกครั้งเหมือนก่อนแข่งบอลนัดวาสนา เห็นทีว่า...ความมุ่งหวังที่จะได้ครอบครองหัวใจพี่ชายอดีตเดือนมหาลัยคงได้กลายเป็นหมันไปตั้งแต่การปฏิสนธิยังไม่เริ่มต้น

“พวกมึงทั้งหมดที่รู้เห็นเรื่องนี้ทุกคน  รวมทั้งไอ้หัวจุก ไอ้หน้าหวาน และน้องรหัสบังเกิดเกล้าของกู...

.

...พวกมึงจงสัญญากับพวกกูสองคนมาก่อนว่า หลังจากที่รับรู้เรื่องที่กูเพิ่งคุยกับไอ้ด้วงไปเมื่อตะกี๊...

...พวกมึงจะไม่เอาเรื่องที่ได้ยินไปบอกใครหน้าไหน... โดยเฉพาะไอ้เหี้ยเตี้ย เข้าใจไหม?” เต๋อกำชับกับบรรดาสมุนเลวทั้งสามพร้อมกับทำท่าข่มขู่เหมือนยากูซ่ารีดไถไอติมเด็ก

“ครับ!/ เฮ่!!” สามหนุ่มรับคำรุ่นพี่ด้วยความพร้อมเพรียงแม้เสียงตอบจะไม่เป็นเอกฉันท์อย่างที่ควรก็เถอะ ทว่าด้วงผู้รอบคอบกลับไม่ปล่อยให้รุ่นน้องทั้งสามได้พักหายใจหายคอโดยง่ายดายจนเกินไป

“อย่าลืมไปบอกคนอื่นๆที่เหลือล่ะ...

.

...พี่กับเต๋อไม่อยากมีปัญหากับพวกนายทีหลังหรอกนะ” หนุ่มผมยาวยังคงรักษาระดับและท่าทางในการปราศรัยได้สงบนิ่งน่าชื่นชมไม่ต่างไปจากทุกที ทว่ารังสีอำมหิตที่แผ่ออกมาจากรอยยิ้มละมุนละไมและสีหน้าเป็นมิตรกลับเข้มข้นจนคนมองเริ่มจะหายใจได้ไม่ทั่วท้องนัก

“พวกนายคงไม่อยากรู้ใช่ไหมว่า พวกพี่สามารถทำอะไรกับพวกนายได้บ้าง หากพวกนายเล่นไม่ซื่อกับพี่สองคน?” ด้วงถามด้วยน้ำเสียงหวานจ๋อยพลางจุดยิ้มน้อยๆตรงมุมปาก...

สาบานได้ว่า จังหวะที่สามหนุ่มรับฟังคำเตือนอย่างสุภาพของรุ่นพี่หนุ่มผมยาวเมื่อครู่  

ความโหดเหี้ยมเปี่ยมล้นของอีกฝ่าย ทำให้พวกเขารู้สึกราวกับกำลังทำสัญญากับหัวหน้ามาเฟียอิตาลีผู้ทรงอิทธิพล...

ซึ่งผลลัพธ์ปลายทางที่รอคนปากโป้งอยู่นั้น คือ การบั่นข้อนิ้วให้ขาดลงอย่างช้าๆ...นอนรอคอยเวลาให้เลือดไหลออกจากร่างกายจนหมด แล้วตายอย่างน่าสลดในท้ายที่สุดอย่างแน่นอน

“คระ คระ ครับ...ไม่อยากรู้ครับ ไม่บอกคนอื่นแน่ๆครับ” สกลซึ่งช็อกตาตั้งเป็นรอบที่สองถึงกับตอบอย่างละล่ำละลัก

“ผมไม่พูดหรอกพี่ด้วง สบายใจได้” อดีตเดือนมหาลัยตอบรับคำขอของด้วงด้วยท่วงท่าสบายๆ...

เพราะจะว่าไป เขาคือคนสุดท้ายในโลกที่คิดจะทำลายการแข่งขันจีบกังฟูของสองหนุ่มรุ่นพี่

แม้จะประหลาดใจกับแผนการของพี่ห้องผมยาวที่หลอกทั้งเขาและเฮียฟูจนตายใจกับเพศสภาพปลอมๆมาได้หลายปีดีดักอยู่ไม่น้อยก็เถอะ

“ขอบใจมากนะเก็ก” รุ่นพี่ผมยาวคลี่ยิ้มงามส่งให้น้องห้องด้วยความซาบซึ้ง

ฝ่ายสกลก็อาศัยจังหวะที่เก็กรับหน้าประคองบทสนทนากับทั้งเต๋อและด้วง

หันไปกระซิบกระซาบกับแฝดพี่ด้วยหัวข้อเผ็ดร้อนที่สุดในวินาทีนี้

“พี่ฌานครับ... เราเอาเรื่องนี้ไปบอกคุณกรกฏดีไหมครับ?...

.

...พอคุณกรกฏรู้เรื่องทั้งหมด คุณกรกฏจะได้เลิกคบกับคุณพี่ด้วง หลังจากนั้น...คุณกรกฏก็จะหันมาสนใจพี่เต๋อของเราแต่เพียงผู้เดียว”  

ได้ยินดังนั้น...ฌานผู้ปราดเปรื่องอยู่เป็นนิจจึงพูดจาให้สติเพื่อนรักหน้าแว่น

จนอีกฝ่ายเกิดปัญญาขึ้นมาอย่างฉับพลันทันใด  

“อย่าเพิ่งใจร้อนสิสกล... ยิ่งคุณพี่ด้วงแสดงตนว่าสนใจในตัวเฮียฟูแบบออกนอกหน้าอย่างนี้...

.

...ก็เท่ากับว่าโอกาสที่พวกเราจะล้างพรให้ไอ้เก็กได้ยิ่งมีสูงขึ้นเป็นสองเท่า...

...ถ้าสุดท้ายพวกเราหมดหวังกับพี่เต๋อ...

...เราก็ยังเหลือคุณพี่ด้วงเอาไว้เป็นตัวเลือกสำรองให้คอยสนับสนุนและลุ้นต่อ...

.

...เพราะฉะนั้น ถึงเวลาแล้วที่พวกเราจะมต้องปรับเปลี่ยนกลยุทธกันเสียใหม่...

...จากนี้ไปเหล่าสมุนเลวทั้งหลาย ต้องให้การสนับสนุนแก่ทั้งพี่เต๋อและคุณพี่ด้วงให้มีโอกาสทำคะแนนกับเฮียฟูอยู่บ่อยๆ”

แม้ว่าการออกหน้าเชียร์ ‘คุณพี่ด้วง’ จะทำให้ร่างทรงหนุ่มตะขิดตะขวงใจอยู่ไม่น้อย

เนื่องจากทั้งหมดไม่ค่อยมีช่วงเวลาน่าประทับใจร่วมกับรุ่นพี่ผมยาวสักเท่าไร... ค่อนไปทางไม่ถูกชะตาเสียด้วยซ้ำ  

ที่สำคัญ... นาทีนี้ พี่คณะย่อมต้องได้ใจจากพวกเขามากกว่าตัวเลือกอีกคนจากคณะคู่อริอยู่แล้ว

แต่เมื่อแฝดพี่เห็นสีหน้ากระหยิ่มยิ้มย่องของเพื่อนรักหน้าแว่น

ฌานก็พลอยเบาใจที่สกลพร้อมให้ความร่วมมือกับเขาโดยไม่คิดคัดค้าน

“แต่ผมแอบเชียร์ทีละหมัด สัดกูงงของผมนะ...

.

...เวลาพี่เต๋อพูดถึงเฮียฟูทีไร แกดูเร้าใจไปเสียทุกครั้งเลยอ่ะผมว่า” สกลหยอกเย้าราวกับหลุดเข้ามานั่งกลางใจของฌาน แต่ครั้นจะพูดจาให้ท้ายหนุ่มหน้าแว่น คงไม่เป็นผลดีกับแผนการของพวกเขาสักเท่าไร  เพราะไม่ว่าอย่างไร... การมีตัวเลือกสำรองเพื่อความอุ่นใจย่อมต้องดีกว่าอยู่แล้ว

“พี่เต๋อเนี่ยะนะเร้าใจ?! ใช้ตาตุ่มดูเหรอวะแว่น?” ฌานติเพื่อนรักแค่พอเป็นพิธีทันทีที่ได้ข้อสรุปเรื่องด้วง...

ทว่าวูบหนึ่งที่เหลือบมองหน้าสกลอีกครั้ง...

แฝดพี่ก็ต้องชั่งใจด้วยไม่รู้ว่า ไอ้หน้าแว่นปากสว่างแอบคลั่งไคล้พี่รหัสสุดกรังของบ๊วยอยู่หรือเปล่า...

เพราะคำว่า ‘เร้าใจ’ ไม่ควรหลุดออกจากปากผู้ชายเพื่อใช้ชมผู้ชายด้วยกันสักเท่าไร...ใช่ไหมนะ?!

แต่แล้ว...ฌานก็ปัดความคิดฟุ้งซ่านเมื่อครู่ให้ตกไป

ก่อนจะกระซิบกระซาบไอเดียน่าสนใจให้หนุ่มหน้าแว่นได้รับทราบไปพร้อมๆกัน

“ที่สกลพูดมาก็เข้าท่าดีเหมือนกันนะ... 

...เอาไว้ในที่ประชุมครั้งหน้า พวกเรามาแบ่งกันเป็นสองทีมดีกว่า จะได้แข่งกันดันพี่เต๋อ กับคุณพี่ด้วงด้วยความเท่าเทียม...

...ชักอยากจะรู้เสียแล้วสิว่า วิธีจีบแบบไหนที่จะเขย่าหัวใจเฮียฟูปากไวได้รุนแรงกว่ากัน” สกลถึงกับสูดปากด้วยความเคลิบเคลิ้มเมื่อได้ยินสิ่งที่แฝดพี่เพิ่งจะนำเสนอ

“อู๊ยยยย! แค่คิดภาพตาม...ผมก็แทบรอดูไม่ไหวแล้วครับพี่ฌาน” หนุ่มหน้าแว่นพูดพลางถูมือไปมาอย่างชอบอกชอบใจราวกับได้ตุ๊กตายางตัวใหม่มาเก็บไว้ในคอลเลคชันเลยทีเดียว

Ħ------------------------------------------------------------------------------------Ħ

“นายทำอะไรของนายน่ะนายขอรับ?” อิ๊กยังไม่หยุดต่อว่าแฝดน้องที่นั่งคุมตัวเขาโดยไม่ละสายตาไปไหน ยิ่งภายหลังจากอีกฝ่ายจับมือและเท้าของเขาผูกเข้ากับราวกั้นระเบียงเล็กด้านนอกห้องนอนใหญ่  อดีตเดือนบริหารก็ยิ่งโวยวายไม่หยุดปาก

“แล้วคุณล่ะทำอะไรของคุณ?” ฌอนสะบัดหางเสียงใส่เพราะยังปล่อยวางความรู้สึกเจ็บปวดเมื่อต้องทนเห็นภาพเหตุการณ์น่าอับอายของอดีตเดือนบริหารเมื่อครู่ไม่ได้

ฝ่ายอิ๊กซึ่งยังตกใจกับตัวเองไม่หาย...

ร่างบางรับไม่ได้ที่รู้ตัวว่าแอบดอดเข้าไปรอแฟนเก่าอาบน้ำแล้วทำตัวรุ่มร่ามใส่เหมือนนางร้ายหนังไทยไม่มีผิด...

นี่มันบ้าอะไร? ตกลงเขาจะสามารถประคองสติเหมือนมนุษย์คนอื่นๆได้บ้างไหม?

แล้วทำไมสุดท้ายถึงต้องตกอยู่ในสถานการณ์โจรปล้นใจ บวกไฟรักอสูรกับนายขอรับด้วย?...

ถ้าเกิดหลังจากนี้ เขาดันพูดจาไม่เข้าหู หรือขัดขืนสะดีดสะดิ้งเกินไป... จะไม่ยั่วยุให้นายขอรับจับจูบเข้าให้เหรอ?!!!

คิดได้ดังนั้น หนุ่มหน้าสวยหวานแห่งคณะบริหารจึงพยายามบอกกับตัวเองว่าให้ตั้งสติ

เพื่อเจรจากับหนุ่มสถาปัตย์สุดประหลาดให้ปล่อยเขาไปโดยเร็วที่สุด

“ก็เข้าไปคุยกับเก็กยังไงล่ะ! ไม่เห็นจะมีอะไรเลย”

ทั้งที่เพิ่งได้ข้อสรุปว่าต้องคุยกับอีกฝ่ายดีๆแท้ๆ

แล้วไหงสิ่งที่ตนเองเพิ่งพูดออกไปถึงได้ตรงกันข้ามกับความตั้งใจได้มากขนาดนี้กัน?!!  

ฝั่งฌอนก็ยิ่งหงุดหงิดไปกันใหญ่หลังจากได้ยินอีกฝ่ายเถียงและแถได้อย่างน่าไม่อายที่สุด

“ไม่มีอะไรได้ยังไง? คุณก็รู้นี่ว่าเก็กมีแฟนอยู่แล้ว...

...แฟนมันก็อยู่ด้วยกันที่นี่ แล้วคุณเข้าไปทำรุ่มร่ามกับมันแบบนั้นได้ยังไง?...

...คุณไม่รู้สึกละอายใจหน่อยเหรอ?” ฌอนตำหนิอีกฝ่ายแบบไม่ไว้หน้า จนคนฟังชาไปทั้งร่าง...

ลำพังท่าทางไม่พอใจของนายขอรับก็ทำให้อดีตเดือนบริหารหวั่นไหวเกินพออยู่แล้ว

ยิ่งมาโดนจาระไนความผิดแจ้วๆ อิ๊กก็ยิ่งหดหู่กับอาการไม่เป็นตัวของตัวเองไปกันใหญ่...

“ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย ก็แค่เข้าไปคุยกับเก็กเฉยๆเอง”

กระทั่งอิ๊กยังอดตกใจกับคำตอบของตัวเองที่เพิ่งเอื้อนเอ่ยไม่ได้...

คำพูดแก้ตัวน้ำขุ่นๆเมื่อครู่ ควรจะเป็นประโยคประจำตัวพวกหน้าไหว้หลังหลอก มากกว่าจะหลุดออกจากปากเขาที่ไม่เคยคิดแย่งของๆใครมาก่อนในชีวิต แต่ในเมื่อไม่อาจควบคุมตัวเองได้อย่างใจ สุดท้ายอิ๊กจึงตัดสินใจปล่อยทุกอย่างให้เป็นไปตามยถากรรม จากนั้นค่อยกลับลำมาตามมาเก็บกู้ซากกันใหม่ตอนได้สติ   

“คุยเฉยๆอย่างนั้นเหรอ?...กอดกันกลมนี่คุยเฉยๆตรงไหนคุณ?” ฌอนเปล่งประโยคคำถามทั้งสองด้วยความยากเย็น  อีกฝ่ายที่ไม่เน้นอธิบายหรือให้เหตุผลใดๆกลับยิ่งทำให้ความรู้สึกของแฝดน้องย่ำแย่ไปกันใหญ่ เพราะอดีตเดือนบริหารดันชิงพูดตัดบทแบบห้วนๆเสียอย่างนั้น

“ฉันไม่คุยกับนายแล้ว นายหาเรื่อง!” อิ๊กสะบัดหน้าผินไปทางอื่นคล้ายกับไม่อยากรับรู้อะไรทั้งสิ้น

“ผมก็ไม่อยากคุยกับคุณเหมือนกัน” ด้วยรู้ดีว่าตัวเองใกล้ถึงจุดแตกหักเต็มแก่ ฌอนจึงพยายามผ่อนลมหายใจพลางควบคุมสติไม่ให้เตลิดไปเสียก่อน  หากสภาวะอารมณ์ของเขาย่ำแย่ยิ่งกว่านี้ขึ้นมาเมื่อไร...เขาจะกลายเป็นเพียงภาชนะของใครต่อใครในอีกไม่ช้า

“ดี! งั้นก็ปล่อยฉันไปเสียทีสิ!!”  อดีตเดือนบริหารกระแทกกระทั้นเสียงใส่โดยไร้วี่แววของการสำนึกผิดแม้แต่น้อย  ฌอนจึงเลิกล้มความตั้งใจที่จะแก้มัดอีกฝ่ายไปในทันที

“ผมบอกว่าไม่อยากคุยกับคุณ แต่ผมไม่ได้บอกว่าจะปล่อยคุณกลับไปก่อกวนคนอื่นเสียหน่อย” ฌอนเอ่ยด้วยน้ำเสียงผิดหวังเป็นที่สุด...

ยิ่งได้รู้จักตัวตนของอีกฝ่ายมากขึ้นหลังจากได้ใช้เวลาเมื่อคืนด้วยกันสองคน

แฝดน้องยิ่งไม่เห็นเหตุผลที่คนเปี่ยมเสน่ห์เช่นอิ๊ก จะต้องวิ่งแร่ตามผู้ชายที่ไม่สนใจตัวเองเพื่อเสนอร่างกายอย่างเมื่อครู่...

ขนาดเขาเป็นแค่คนนอกที่ได้แต่ยืนดู ยังรู้สึกว่าสิ่งที่อดีตเดือนบริหารทำ...น่าสมเพชมากกว่ามากกว่าน่าพิศวาสเป็นไหนๆ

“โอ๊ย!!! นายนี่มันยุ่งไม่เข้าเรื่องจริงๆ”

ความหงุดหงิดและรำคาญของอดีตเดือนบริหารที่ส่งผ่านคำต่อว่าเมื่อครู่มาเข้าหู ทำให้แฝดน้องหมดแรง  

ฌอนล้วงลูกกุญแจที่ซ่อนเอาไว้มิดชิดในหัวเพื่อไขเปิดประตูบานหนึ่ง ก่อนจะก้าวเข้าไปตั้งสติด้านในโดยไม่ฟังเสียงทัดทานของกุมารพลายที่ต้องเป็นฝ่ายมาครอบครองร่างชั่วคราว

“คนน่ารักพูดจาไม่เพราะเลยขอรับ”

เด็กวิเศษที่ถูกบังคับให้เข้ากะบ่นกระปอดกระแปดให้กับความเจ้าอารมณ์ของอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงไม่ชอบใจ  

อดีตเดือนบริหารจึงทำท่ากระฟัดกระเฟียดใส่คนพูดให้สมกับความไม่มีมารยาทของนายขอรับที่ปรับเปลี่ยนท่าทีใส่เขากลางคัน

“ฮึ่ย! ตาบ้าเอ๊ย!!!”

“พี่พลายไม่ได้บ้านะขอรับ พี่พลายปรกติดี...

.

...คนน่ารักต่างหากขอรับที่ทำตัวไม่น่ารักเลยเอาเสียเลย...

...ดูสิ พ่อฌอนโกรธมากเสียจนยอมปล่อยให้พี่พลายออกมาเจรจาพาทีกับคนน่ารักแทนพ่อฌอนเลย คนน่ารักเห็นหรือไม่ขอรับ?” กุมารพลายจำใจร่ายยาวถึงสาเหตุที่ต้องทำหน้าที่หนังหน้าไฟให้กับผู้มีพระคุณ แม้เจ้าตัวจะไม่ปลื้มกับการกระทำของอิ๊กมากพอดู

“นายพูดจาเพ้อเจ้ออะไรน่ะ ปัญญาอ่อนชะมัด!!” อิ๊กยังไม่ยอมหยุดง่ายๆ แต่ในเมื่ออีกฝ่ายเป็นเพียงเด็กชาย...การต่อปากต่อคำโดยไม่เลิกรา จึงไม่ใช่เรื่องน่าลำบากใจสำหรับพี่พลายมากเท่ากับคนสงวนท่าทีอย่างฌอน

“คนน่ารักใจร้ายกับพ่อฌอนเหลือเกิน...
.

...คนน่ารักรู้หรือไม่ขอรับ พ่อฌอนกับพี่พลายเจ็บปวดหัวใจมากที่ต้องทนเห็นคนน่ารักลดค่าตัวเอง...

...ทั้งที่รู้ว่านายธันวามีคู่ตุนาหงันอยู่แล้ว คนน่ารักยังจะเสนอตัวทอดสะพานให้ทางโน้นจนโดนคนครหากันไปทั่ว...

...ทำไมคนน่ารักถึงทำตัวไร้ยางอายโดยไม่ตรึกตรองเช่นนั้นล่ะขอรับ?” เด็กวิเศษเทศน์อิ๊กด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย

ท่าทางใจน้อยของฌอน

ทำให้อดีตเดือนบริหารย้ำประโยคคำถามประชดประชันที่คาใจตัวเองมาโดยตลอดให้อีกฝ่ายรับฟังอีกครั้ง

“ถ้าฉันรู้ว่าฉันทำแบบนั้นไปทำไม..ฉันจะมานั่งหงุดหงิดเพราะตอบคำถามของนายไม่ได้อยู่แบบนี้หรือนายขอรับ?!!”

“ถ้าเช่นนั้น พี่พลายก็จะนั่งเป็นเพื่อนคนน่ารักไปจนกว่าคนน่ารักจะคิดได้ หรือไม่ก็จนกว่าพ่อฌอนจะหายโกรธคนน่ารักก็แล้วกันนะขอรับ”

ที่กุมารทองรับคำง่ายๆ ใช่เพราะเข้าใจในสิ่งที่อิ๊กพูดแต่อย่างใด...

แต่เป็นเพราะไม่มีแฝดน้องอยู่ช่วยรับฟังหรืออธิบายความหมายของประโยคเมื่อครู่ พี่พลายจึงไม่รู้ว่าควรทำเช่นไร

สุดท้ายจึงตัดสินใจนั่งเฝ้าอีกฝ่ายตามคำสั่งของพ่อฌอนก่อนอีกฝ่ายจะหายเข้าไปทำใจให้กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง

คนฟังจึงได้แต่นั่งเหม่อมองลอดระเบียงอย่างไม่มีจุดหมาย

พลางบ่นระบายความผิดปกติของร่างกายตัวเองอย่างเซ็งๆ

“ตามใจนายแล้วกัน...ฉันเลือกอะไรไม่ได้อยู่แล้วนิ”

Ħ------------------------------------------------------------------------Ħ

ตามธรรมเนียม หลังการแข่งขันฟุตบอลนัดวาสนาสิ้นสุดลง

นักเตะและผู้เกี่ยวข้องจากทั้งสองทีมจะพากันมาสังสรรค์ที่ร้านกินดื่มเจ้าประจำที่ทำธุรกิจกับนักศึกษาของมหาวิทยาลัยมาตั้งแต่ช่วงแรกๆของการก่อตั้งวิทยาเขต

กระนั้น...คงเป็นเรื่องเพ้อฝันเกินไป

หากจะหวังให้การกีฬาสมานสามัคคีของเด็กจากทั้งสองคณะคู่อริได้ในชั่วพริบตาดังเช่นอุดมการณ์ของพวกผู้ใหญ่  

เพราะแม้ทั้งหมดจะเลือกการใช้เวลาผ่อนคลายอยู่ใต้ชายคาร้านเดียวกัน แต่พวกเด็กๆต่างยืนยันที่จะนั่งแยกโต๊ะตามคณะอยู่ดี

บรรยากาศในงานคงจะปลอดโปร่งโล่งสบายและสดใสมากกว่านี้

หากไม่มีมวลความกดอาฆาตสูงที่ส่อเค้าก่อตัวเป็นพายุไซโคเข้าถล่มจุดที่อดีตเดือนมหาลัยและพี่ชายนั่งอยู่

ไม่ต้องปักป้ายเตือน...ทุกๆคนต่างก็รับรู้โดยทั่วกันว่า อารมณ์ของพี่น้องอริยะตรัย กำลังไม่จอยขั้นสูงสุด

เมื่องานเลี้ยงที่อุดมไปด้วยเสียงสรวลเสรเฮฮาของคนส่วนใหญ่ดำเนินมาได้ระยะหนึ่ง

เหล่าบุคคลผู้หมดความอดทนก่อนใครเพื่อนจึงเริ่มเคลื่อนไหวแก้ไขปัญหาคาราคาซังทั้งหลายให้มลายไปด้วยไม่อาจนิ่งนอนใจได้อีกแล้ว

อดีตเดือนมหาลัยดีดตัวลุกขึ้นโดยไม่ฟังเสียงค้านของพี่ชายที่นั่งซังกะตายเพราะไม่อยากหายใจร่วมกับด้วงที่นั่งฝั่งตรงข้าม

ร่างสูงใหญ่ถลาเข้าถึงตัวชายกลางซึ่งนั่งเป็นไข่แดงอยู่ในวงล้อมของพี่รหัสและสมุนเลวอีกสองหน่อที่กำลังหัวร่องอหายกับมุกควายๆของเพื่อนร่วมโต๊ะ

“พี่ฌาน ผมยืมเพื่อนพี่ฌานเดี๋ยวนะ” เก็กไม่รอให้แฝดพี่อนุญาต ไม่คอยสกลปาดหน้าเค้ก เพราะเมื่อพูดจบ...อดีตเดือนมหาลัยคว้ามือแฟนกำมะลอร่างผอมให้ลุกตามตนเองออกไปด้านนอกด้วยความรีบร้อน

“เดี๋ยวก่อนสิครับพี่หมี... พี่หมีมีอะไรหรือเปล่า? แล้วนี่จะพาเค้าไปไหน?” บ๊วยที่แทบจะซอยเท้าวิ่งตามแผ่นหลังกว้างให้ทันร้องถามอดีตเดือนมหาลัยด้วยน้ำเสียงตื่นตกใจ ฝ่ายร่างสูงผู้ลากจูงซึ่งกำลังเหลียวซ้ายแลขวาเพื่อหามุมสงบที่สุดภายนอกร้านเอ่ยตอบแบบสงวนคำพูดผิดวิสัย

“เรามีเรื่องต้องคุยกันครับบูบู้”

“เรื่องอะไรเหรอครับ? รอคุยหลังจากงานเลี้ยงไม่ดีเหรอ?... เพื่อนร่วมทีมเค้ารอพี่หมีไปถ่ายรูปรวมอยู่ไม่ใช่เหรอครับ?” บ๊วยทักท้วงเพราะไม่อยากให้การหายไปของศูนย์หน้าทำให้บรรยากาศของโต๊ะวิศวะกร่อยไปเสียก่อน แต่เก็กคงนอนไม่หลับหากไม่ได้ปรับความเข้าใจกับชายกลางทั้งที่มีโอกาส

“ถ่ายรูปน่ะไว้ก่อนก็ได้ครับ ขืนนั่งรอให้งานเลิก...เค้ากลัวว่าบูบู้จะยิ่งเข้าใจผิดเค้าไปกันใหญ่” ร่างสูงลากบ๊วยไปจนสุดทางเดิน แล้วเลี้ยวไปหลบตรงซอกด้านหลังที่ร้างผู้คน “เค้าไม่อยากให้บูบู้คิดมากเสียจนไม่เปิดใจรับฟังสิ่งที่เค้าอยากจะอธิบายน่ะครับ”

น้ำเสียงจริงจังกับหน้าตาเคร่งเครียดของเก็กทำให้บ๊วยใจคอไม่ดี...

จะมีสักกี่เรื่องกันที่ทำให้อีกฝ่ายไม่ดูไม่ร่าเริงได้แบบนี้

“พี่หมีอยากคุยกับเค้าเกี่ยวกับเรื่องอะไรครับ?...

.

...เรื่องของพี่หมีกับคุณอิ๊กเมื่อตอนเย็นน่ะเหรอ?” บ๊วยหยิบยกเหตุการณ์ที่น่าจะเป็นชนวนความกระอักกระอ่วนใจของอีกฝ่ายมากที่สุดขึ้นมาเปิดประเด็น ซึ่งคนฟังพยักหน้าหงึกหงักโดยไม่คลายหัวคิ้วที่ขมวดเคร่งแม้แต่น้อย

“อืม เรื่องนั้นก็ด้วย...

.

...บูบู้  ขอเค้าอธิบายเรื่องทั้งหมดให้ฟังก่อนได้ไหมครับ?”

ในที่สุดชายกลางก็เข้าใจ...ความเป็นจริง ไม่ต่างไปจากสิ่งที่เขาคาดเอาไว้จริงๆนั่นแหละ!

เพราะเขาเข้าไปขัดขวางช่วงเวลาระลึกความหลังของคู่รักคนดังประจำมหาวิทยาลัยทั้งสองแท้ๆ

อีกฝ่ายถึงแสดงสีหน้าเหมือนไม่พอใจอยู่ตลอดเวลาตั้งแต่ออกมาจากห้องพี่รหัสของตน

“พี่หมีไม่จำเป็นต้องอธิบายตัวเองหรอกครับ...

...เพราะระหว่างเรา เป็นเพียงความสัมพันธ์ที่ถูกสมมติขึ้นมาเท่านั้น...

.

...พี่หมีกับคุณอิ๊กต่างหากล่ะที่คบกันอยู่จริงๆ...

...เค้าขอโทษนะครับที่เข้าไปขวางพี่หมีกับคุณอิ๊กเมื่อตอนเย็น เค้าน่าจะเคาะประตู ไม่ก็บอกพี่เต๋อให้ใจเย็นๆ” บ๊วยชิงขอโทษขอโพย เนื่องจากไม่อยากให้อีกฝ่ายต้องเสียความรู้สึกกับตัวเขาไปมากกว่านี้  

ทว่าสัมผัสอ่อนโยนอบอุ่นผ่านเรียวนิ้วที่สอดประสานกันจนไม่เหลือช่องว่างใดๆระหว่างฝ่ามือของเขากับใครอีกคน

ทำให้บ๊วยช้อนสายตาขึ้นมองหน้าอีกฝ่ายด้วยความสับสนพอตัว

เจ้าของฝ่ามือหนาที่จ้องหน้าบ๊วยอยู่นานเอ่ยเสียงสั่นด้วยกำลังหวั่นกลัวกับสัญญาณของอาการผิดปกติภายในร่างกาย...

เก็กเริ่มรู้สึกไม่สบายทันทีที่ตัดสินใจจะสารภาพความรู้สึกหวั่นไหวของตนให้อีกฝ่ายได้รับฟัง

“บูบู้... ฟังเค้าให้ดีๆนะ เพราะเค้าอาจจะพูดประโยคนี้ได้แค่ครั้งเดียว” ธันวาอ้อนวอนอย่างน่าสงสาร

“เอ่อ...ครับ” หนุ่มสถาปัตย์รับคำงงๆ...ตกลงเรื่องที่อดีตเดือนมหาลัยต้องการจะสื่อ คือ เรื่องอะไรกันแน่?

“เค้าไม่ได้รักอิ๊ก และเค้าไม่ได้คิดอะไรกับอิ๊กอีกต่อไปแล้ว”

ดวงตาคมของอดีตเดือนมหาลัยที่สบนิ่งอย่างแน่วแน่ยืนยันความสัตย์จริงของคำพูดเมื่อครู่ให้บ๊วยรับรู้ได้โดยไม่มีข้อกังขา

ซึ่งทั้งคำพูดและสายตาคู่นั้น กลายเป็นบ่อเกิดของความรู้สึกประหม่าแบบเฉียบพลัน...

ความรู้สึกหวิวๆหวั่นๆข้างในนั่น ทำให้บ๊วยประจักษ์ถึงตัวตนของเหล่าผีเสื้อนับพันที่แอบหลับอยู่ในท้องของเขามานานแสนนาน ซึ่งคำพูดของเก็กที่เพิ่งผ่านเข้าหูไปนั้น...เข้าไปปลุกปั่นให้พวกมันพร้อมใจกันโผบินอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย  

ฝ่ายอดีตเดือนมหาลัยที่ใจเต้นตึกตักเมื่อได้เห็นใบหน้าของอีกฝ่ายกลายเป็นสีแดงระเรื่อ

ก็รีบใช้ช่วงเวลาที่ตนเอง ‘ยังเป็นปกติ’ ที่เหลืออยู่อย่างคุ้มค่า

“บูบู้ฟังเค้านะครับ...

.

...สิ่งที่เค้ารู้สึกกับอิ๊ก ณ ตอนนี้...เวลานี้ คือ..อิ๊กเป็นแค่คนอื่นที่เคยรู้จักเค้าดีมากกว่าใครหลายคน...

...แต่ไม่มีเหตุผลใดๆที่ทำให้เค้าอยากกลับไปคบหากับอิ๊กอีก...

...บูบู้เข้าใจที่เค้าพูดทั้งหมดใช่ไหมครับ?” ธันวากระชับสัมผัสหว่างนิ้วทั้งสิบให้แน่นยิ่งขึ้นคล้ายต้องการกระตุ้นให้อีกฝ่ายไม่หลบสายตาไปเสียก่อน

“งั้นก็แสดงว่า เมื่อเย็น...เค้าก็เข้าใจผิดไปเองน่ะสิครับ” ชายกลางพูดด้วยความอับอาย... เขาไม่น่าจับแพะชนแกะให้อีกฝ่ายต้องวุ่นวายใจเลยจริงๆ!

“ไม่หรอกครับบูบู้ จะว่าอย่างนั้นก็ไม่ถูกเสียทีเดียว...

.

...ลองว่าถ้าเป็นบูบู้ตกอยู่ในสภาพล่อแหลมแบบนั้นกับคนอื่น เค้าก็เข้าใจผิดเหมือนกันนั่นแหละ...

...เพราะฉะนั้น หากจะหาสาเหตุของความเข้าใจผิดในครั้งนี้ เค้าว่าส่วนหนึ่งอยู่ที่คนสร้างสถานการณ์ และอีกส่วนคงจะเป็นเค้าที่ไม่ระวังตัวให้มากพอน่ะครับ”

“ขอโทษนะครับพี่หมี” แม้คำพูดของอดีตเดือนมหาลัยจะช่วยทำให้บ๊วยเลิกโทษตัวเองได้อย่างน่าประหลาด แต่ร่างเล็กก็ยังพร่ำคำขอโทษไม่ขาดปากอยู่ดี

“ไม่เห็นต้องขอโทษเลยครับบูบู้ แค่บูบู้เข้าใจและสัญญาก่อนว่าจะไม่เข้าใจผิดเค้ากับคนอื่นอีก เค้าก็โอเคแล้วล่ะ ตกลงนะครับ” พอเห็นว่าบ๊วยพยักหน้ารับ เก็กจึงวกเข้าประเด็นสำคัญที่ยังไม่ได้เคลียร์ให้จบอีกเรื่องทันที “จริงๆแล้ว ยังมีอีกเรื่องที่เค้าต้องอธิบาย”

“เรื่องอะไรเหรอครับพี่หมี?” ร่างเล็กซึ่งยังเบลอคำพูดของเก็กไม่หายถึงกับเอียงคอถามอดีตเดือนมหาลัยด้วยยังคิดตามไม่ทัน

“เรื่องจูบเมื่อวานนี้น่ะครับ”

“!!!!!!”

อารามตกใจทำให้บ๊วยหายมึนและเลิกตื่นเต้นเป็นปลิดทิ้ง  

ชายกลางยืนนิ่งราวกับโดนแช่แข็งเพราะไม่คิดว่าเก็กจะพาดพิงเหตุการณ์เบลอค้างของเขาเอาไว้ในบทสนทนาครั้งนี้ด้วย...

อุตส่าห์เอาการแข่งฟุตบอลมาช่วยทำให้ลืมไปได้แล้วเชียว สุดท้าย...อีกฝ่ายกลับไม่ปล่อยให้เรื่องนี้ตกไปเสียที

กระนั้น... สิ่งที่บ๊วยกังวล กับความเป็นจริงก็มักจะสวนทางกันอยู่เสมอ

“เมื่อวานน่ะ...เค้าตั้งใจนะ” อดีตเดือนมหาลัยพูดนิ่งๆเพราะหวังจะให้ความจริงจังช่วยสื่อถึงความรู้สึกของตัวเองเพื่อเลี่ยงการคิด หรือเอ่ยถึง ‘คำและความรู้สึกต้องห้าม’โดยไม่จำเป็น

“...ตั้งใจอ้วกเหรอครับ?...”

“เฮ่ย! ไม่ใช่!! ใครจะไปตั้งใจอ้วกใส่คนอื่นกันล่ะครับบูบู้?!” คำถามซื่อๆของบ๊วยทำเอาเก็กหลุดออกจากโซนจริงจังชั่วคราว

“อ้าว! ก็เค้าไม่รู้จริงๆนี่นาว่า พี่หมีหมายถึงอะไร”...ใช่ ชายกลางค่อนข้างจะเชื่อด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นฝ่ายทำให้อดีตเดือนมหาลัยรู้สึกกระอักกระอ่วนมวนท้องจนต้องปล่อยของออกจากร่างภายหลังเสียจูบให้เขาแค่อึดใจ  เก็กแทบจะถลกหนังหัวตัวเองออกมาแล้วโปะกลับเข้าไปใหม่หลังจากได้ยินประโยคของแฟนผู้ใส่ซื่อของตน

“บูบู้ครับ... ถามจริง...ไม่รู้เลยเหรอว่าที่เค้าจูบบูบู้น่ะเป็นเพราะอะไร?”

“หึ!!” สุ้มเสียงปฏิเสธห้วนๆกับท่าทางส่ายหัวดิกของหนุ่มสถาปัตย์ทำให้เก็กปลงได้ในที่สุด ร่างสูงกระตุกข้อมือตัวเองเพื่อรั้งให้ร่างผอมกระเถิบเข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะยกมือที่ประสานกันทั้งสองข้างขึ้นมาประคองช้อนใต้คางของอีกฝ่ายให้เงยขึ้นมองหน้าระหว่างรับฟังถ้อยคำที่เขากำลังจะเอ่ย

“อืม...ไม่รู้ก็ไม่รู้ แต่เค้าอยากให้บูบู้จำเอาไว้นะว่า จูบเมื่อวานของเค้า มาจากความตั้งใจ...และความต้องการของเค้าเอง...

.

...เค้าอยากจูบบูบู้นะครับ...

...จำเอาไว้ให้ดีๆล่ะ”

ยังดีที่มือของพวกเขายังประทับอยู่ใต้คางเรียวของร่างเล็กกว่า

ไม่อย่างนั้นปากเล็กๆของชายกลางคงได้อ้ากว้างแตะลงถึงพื้นดินเป็นแน่

แต่อาการที่แย่ที่สุด คงเป็นหัวใจที่หยุดเต้นไปชั่วขณะเมื่อได้ยินคำสารภาพของอดีตเดือนมหาลัยเมื่อครู่  

“เอ่อ... ครับ จำครับจำ” คนหน้าแดงก่ำพร่ำเป็นนกแก้วนกขุนทองโดยไม่ได้รับรู้ความหมาย ในขณะที่ชายหนุ่มรูปงามกลับเอาแต่ยิ้มร้ายให้ตัวเองอย่างชอบอกชอบใจพลางถามไถ่คล้ายเย้าให้อีกฝ่ายเสียการควบคุมหนักข้อขึ้นไปอีก

“แล้วบูบู้ล่ะ มีความในใจอะไรอยากจะบอกกับเค้าบ้างหรือเปล่า?”

“เอ่อ ไม่มีครับ ไม่มี” ทักษะในการสื่อสารของบ๊วยกระเจิดกระเจิงไปพร้อมๆกับสติ วินาทีนี้ชายกลางจึงทำได้แค่พูดจาวนไปวนมาอย่างไม่มีเนื้อหาเท่านั้น

“งั้นก็ดีครับ เรากลับเข้าไปข้างในกันเถอะนะ ป่านนี้คนอื่นรอแย่แล้ว” บ๊วยพยักหน้าให้ร่างสูงเบลอๆเหมือนคนนอนละเมอนอนลืมตา ร่างสูงกว่าจึงต้องกลั้นยิ้มแทบบ้าระหว่างที่จับจูงอีกฝ่ายให้เดินกลับเข้าด้านในร้านไปพร้อมๆกัน “ไปครับบูบู้”

ร่างเล็กที่ยืนล้างมืออยู่ตรงอ่างล้างมือภายในห้องน้ำชายของร้านอาหารเงยหน้าขึ้นมองเงาสะท้อนในกระจกทันทีที่ได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆมาจากด้านหลัง ใบหน้าหมาหงอยของเพื่อนรักผมยาวทำให้กังฟูพยายามหาทางเลี่ยงเพื่อเดินออกจากห้องน้ำแล้วกลับไปที่โต๊ะอย่างร้อนรน  ทว่าอีกคนกลับยื้อยุดข้อมือของเขาเอาไว้

“ฟู... เดี๋ยวสิฟู คุยกันก่อน” ด้วงเอ่ยรั้งพี่ชายอดีตเดือนมหาลัยด้วยสีหน้าอมทุกข์ และแทบไม่ต้องเดา...อีกฝ่ายก็เปิดฉากเห่าไล่พร้อมกับส่งสายตาไม่เป็นมิตรตอบโต้กลับไปทันที

“อะไร?!!”

“เราอยากมาขอโทษฟูเรื่องเดิมพันน่ะ”  หนุ่มผมยาวพยายามทำหน้าทำตาให้ดูน่าสงสาร เพราะรู้ดีว่ากรกฏเป็นพวกปากร้ายแต่ใจดี แถมขี้ใจอ่อนเวลาโดนออดอ้อนหนักๆ “เรารู้ว่าเราทำผิดที่เราเอาฟูไปเป็นคนกลางระหว่างเรื่องปัญญาอ่อนของเรากับเต๋อ แต่เราไม่อยากให้เต๋อเข้าใกล้ฟูเกินไป”

“มึงเป็นพ่อกูหรือไง ถึงได้ต้องมาคอยปกป้องกูอยู่แบบนี้?...

.

...กูก็เป็นผู้ชายเหมือนๆกับมึงนั่นแหละ  ไม่สิ! กูน่ะเป็นผู้ชายมากกว่ามึงด้วยซ้ำ...

...เพราะฉะนั้น...ต่อให้ใครจะเข้าหากูด้วยเหตุผลอะไร มึงก็แค่ปล่อยให้กูจัดการปัญหานั้นด้วยตัวเอง...

...ห่า! ยิ่งมึงหวงกูเป็นไข่ในหิน ต่อไปคนอื่นคงได้มองว่ากูเป็นเป็นผู้หญิงกันพอดีสิวะ!!” กังฟูสวดเพื่อนรักไม่เลี้ยง...

แม้ตลอดมา ด้วงจะไม่เคยออกหน้าทำตัวเด่นเป็นหัวโจกเหมือนอย่างเขา

แต่ทำไมกังฟูจะไม่รู้ว่า อีกฝ่ายมักจะปฏิบัติตัวคล้ายพ่อแม่ ที่คอยดูแล เป็นห่วงและคุ้มครองเขาอยู่เสมอ

ทั้งๆที่ด้วงนั่นแหละ...ที่อ่อนแอ และต้องการการคุ้มครองปกป้องมากกว่าเขาเสียอีก

เมื่อแน่ใจว่ากรกฏไม่ได้โกรธขึ้งตะบึงตะบอนตัวเขาอีกต่อไป 

ชายหนุ่มผมยาวก็เริ่มกระบวนการตัดไฟเสียแต่ต้นลมเพื่อป้องกันไม่ให้คู่แข่งหัวใจทำคะแนนได้ง่ายๆโดยไม่รั้งรอ

“เราไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนั้นจริงๆนะฟู...

...เอาจริงๆ เราก็แค่ไม่อยากให้ฝันร้ายในอดีตย้อนรอยหวนกลับมาเกิดซ้ำใหม่...

.

...ฟูจำได้ใช่ไหมว่าหลังจากเหตุการณ์นั้น ฟูบอกกับทุกคนว่ายังไง?” ด้วงหยอดเมล็ดแห่งความหวาดกลัวลงในหัวของกังฟูอย่างแนบเนียน เพื่อให้ความเพียรของเขาประสบผลสำเร็จได้ในที่สุด  

“กูจะไม่มีวันชอบผู้ชาย” กังฟูรู้ว่าเสียงพูดเมื่อครู่ของตัวเองไม่เข้มแข็งเหมือนทุกที...

จริงอยู่...ตัวเขาเคยสัมผัสประสบการณ์อันเลวร้ายในอดีต

ทว่าความหวาดกลัวฝังใจดังกล่าว กลับผิดไปจากความรู้สึกแปลกใหม่ที่เกิดขึ้นในระหว่างที่เขาใกล้ชิดกับเต๋อแบบลิบลับ...

ร่างเล็กอดตระหนกไม่ได้ที่อยู่ๆเขาดันไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจ เมื่อเผลอคิดถึงชีวิตในอีกสิบปีข้างหน้าแล้วตระหนักว่า อาจจะมีหนุ่มหน้าคมร่างหนาปรากฏอยู่ในนั้น

ฝ่ายด้วงก็กำลังกระหยิ่มยิ้มย่องอย่างผู้มีชัยอยู่ในใจ เมื่อได้ยินคำตอบน่าฟังออกจากปากกังฟูไปหมาดๆ

และเพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาด หนุ่มผมยาวจึงจำเป็นต้องตอกย้ำให้กังฟูไม่ถลำเลือกทางเดินที่ไม่คู่ควร

“ใช่...เพราะอย่างนั้นไง ทันทีที่เรารู้ถึงสิ่งที่เต๋อปรารถนา เราเลยหลุดปากยื่นเงื่อนไขบ้าๆแบบนั้นกับเต๋อไปโดยพลการ...

...เราไม่อยากให้ฟูต้องเผชิญสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเหมือนเมื่อสมัยมอปลายโดยไม่จำเป็นอีกต่อไปน่ะ...

.

...ฟูอย่าโกรธเราเลยนะ เราแค่หวังดีกับฟูเฉยๆน่ะ”

“เออๆ กูไม่โกรธมึงแล้วก็ได้” กังฟูรับคำแบบขอไปที ด้วงจึงรีบสรุปแบบเข้าข้างตัวเองอย่างเร็วรี่โดยไม่เว้นช่องไฟให้พี่ชายอดีตเดือนมหาลัยเปลี่ยนใจง่ายๆ

“งั้นก็แปลว่า เรากลับไปนอนห้องได้แล้วสิ”

“หรือมึงจะไม่กลับมาก็ได้นะ...

.

...ดีเหมือนกัน...กูจะได้ยึดเตียงล่างของมึงเสียเลย ขี้เกียจปีนขึ้นไปนอนข้างบนเต็มทีแล้วเหมือนกัน” ร่างเล็กสัพยอกเพราะอดเอ็นดูท่าทางตื่นเต้นของเพื่อนรักเมื่อครู่ไม่ได้

“ไม่เอาน่าฟู ฟูก็รู้นี่ว่าเราอยากกลับไปที่ห้องจะแย่ ไม่ได้เจอหน้าฟูแค่สองวัน เราก็คิดถึงฟูจะตายอยู่แล้วเนี่ยะ” ด้วงทำทีฉอเลาะด้วยการจีบปากจีบคอพูดเสียงอ่อนเสียงหวานเพื่อหลอกล่อให้กังฟูตายใจ  ร่างสูงเลยได้คำสรรเสริญอย่างรักใคร่จากอีกฝ่ายเป็นรางวัลตอบแทน

“ยิ่งแก่ยิ่งเยอะนะมึงเนี่ย!”

“อ๊ายยยย! ดีใจจัง” ด้วงโผเข้าไปรวบกอดร่างเล็กเอาไว้แล้วหอมแก้มอีกฝ่ายเสียฟอดใหญ่โดยใช้อารมณ์เพื่อนสาวดีใจสุดติ่งเป็นข้ออ้าง ส่วนกังฟูถึงกับยืนตัวแข็งทำตาค้างหลังจากโดนจู่โจมแบบไม่รู้ตัว

“ในที่สุด เราก็จะได้กลับไปนอนที่ห้องแล้ว” ค่าที่ยังดอมดมกลิ่นแก้มเนียนของร่างเล็กไม่หนำใจ แถมยังไม่โดนหมัดทะลวงไส้ต่อยหน้าคว่ำ หนุ่มผมยาวเลยกดปลายจมูกฝังลงบนใบหน้าของร่างในอ้อมกอดซ้ำอีกครั้งโดยไม่รั้งรอ...

.

.

แต่บางทีคำว่า ‘พอ’ ก็จำเป็นกับเรื่องเล็กๆน้อยๆทำนองนี้เช่นกัน

“โอ๊ย! ฟู!! ฟูศอกเราทำไมอ่ะ?” หนุ่มผมยาวกุมท้องร้องถามเพื่อนรักร่างจ้อยที่วิ่งสี่คูณร้อยกลับเข้างานเลี้ยงไปโดยไม่สนใจในสวัสดิภาพของเขาเลยสักนิด  ในระหว่างที่กำลังซึมซับความเจ็บปวดอันแสนหวานอยู่นั้น...ด้วงก็เฝ้าคิดเฝ้าฝันเสียดิบดีว่า จะต้องหาโอกาสดอดไปเยาะเย้ยเต๋อด้วยเหตุการณ์เมื่อครู่เพื่อทำให้อีกฝ่ายรู้สึกเจ็บใจจนทนไม่ได้เสียหน่อย  

ร่างสูงผูกจุกเดินอ้อมไปหลังรถเพื่อหยิบถุงผ้าใบใหญ่ออกมาแล้วยื่นให้อดีตเดือนบริหารที่ทำท่าขัดอกขัดใจ

ไม่ใช่อะไร... แต่เป็นเพราะอีกฝ่ายเพิ่งปล่อยให้เขาเป็นอิสระเมื่อไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก่อน

แถมระหว่างทางมายังร้านอาหารที่จัดงานสังสรรค์  นายขอรับก็เอาแต่นั่งขับรถอย่างเงียบงันไม่พูดไม่จา โดยไม่สนใจว่าเขาจะพยายามชวนคุยโน่นนี่อยู่ตลอดก็ตาม  

“เอาของๆคุณคืนไปเถอะ ไม่ต้องห่วงว่ามันจะสกปรกหรอกนะ...ผมยังไม่ได้ใช้หรอก” ฌอนเอ่ยระหว่างยื่นถุงผ้าสีหวานส่งคืนให้เจ้าของโดยไม่มองหน้า...

ถ้ารู้ว่าอีกฝ่ายจะทำเรื่องน่าอายกับอดีตเดือนมหาลัย

เขาคงไม่รับถุงใส่ผ้าขนหนู และอุปกรณ์จุกจิกทั้งหลายที่อิ๊กมอบให้ตั้งแต่ก่อนลงเตะมาง่ายๆตั้งแต่แรก

ไอ้ครั้นจะเก็บเอาไว้...แฝดน้องก็ทนความหงุดหงิดเพราะอดคิดถึงภาพบาดตานั่นไม่ได้อยู่ดี

“นายเอาไปเถอะ ของที่ฉันให้นาย...ก็เป็นของๆนาย” อิ๊กซึ่งเริ่มได้สติดันถุงผ้าอัดแน่นไปด้วยสิ่งของประดามีที่เขาเต็มใจจัดหามาเตรียมไว้ให้อีกฝ่ายได้ใช้หลังเตะบอลเสร็จคืนไปยังผู้รับ แต่แล้วฌอนกลับวางถุงนั้นลงกับพื้นอย่างไม่ใยดี  

“ผมไม่อยากได้ของเหลือใช้จากใคร”

“เอ๊ะ! นายขอรับ นายนี่ยังไง?” อดีตเดือนบริหารชักเริ่มยัวะ “ถามจริงๆเถอะ นายเป็นอะไรของนายกันแน่? ตอนที่ฉันให้ของทั้งหมดนี่กับนายก่อนแข่ง เรายังคุยกันดีๆอยู่เลยนะ” อิ๊กทวงถามคำอธิบายเกี่ยวกับท่าทีผิดปกติของอีกฝ่ายที่เปลี่ยนแปลงไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ

“คุณเองก็เถอะ...เมื่อวาน หรือกระทั่งตอนก่อนแข่ง คุณก็ยังดีๆอยู่เหมือนกัน...

.

...แต่พอเก็กเดินเข้ามาในสายตา คุณก็เหมือนพวกบ้าผู้ชาย เที่ยวไล่ตามคนที่มีแฟนแล้วอย่างมันไปทั่ว” แฝดน้องเหน็บอิ๊กอย่างเจ็บแสบ ฌอนแทบไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าสิ่งที่เพิ่งพูดออกไปนั้น สะท้อนความน้อยอกน้อยใจของตนออกมาอย่างตรงไปตรงมาเป็นที่สุด

“ก็ฉันบอกแล้วไงว่า ฉันห้ามตัวเองไม่ได้!” เจ้าของดวงหน้าสวยหวานตวาดด้วยอารมณ์ใส่หน้าฌอนเพื่อตอบโต้คำพูดดูถูกเมื่อครู่อย่างเท่าเทียม

“ห้ามไม่ได้หรือไม่คิดจะห้ามตัวเองกันแน่?” แฝดน้องยังไม่อาจห้ามอารมณ์คุกรุ่นของตัวเองได้ดีสักเท่าไร นั่นจึงทำให้เขาพลั้งปากต่อว่าอีกฝ่ายให้ยิ่งเสียใจหนัก

“นายขอรับ!! นายมันบ้า!...

...คนอะไรพูดจาไม่รู้เรื่อง แถมยังเป็นพวกหลายบุคลิกอีก...

...บางทีนายก็เหมือนคนสมประกอบ  บางทีนายก็ชอบทำตัวเหมือนเด็ก...

...เรียกตัวเองว่าพี่พลายมั่ง เรียกตัวเองว่าผมมั่ง...

.

...แถมพอฉันอธิบายอะไรไป นายก็ไม่ฟัง  เอาแต่หลับหูหลับตาด่าว่าฉันอยู่นั่นแหละ...

...นายผิดปกติมากขนาดนี้แล้วยังจะกล้ามาตัดสิน กล้ามาถามหาเหตุผลจากการกระทำของคนอื่นอยู่อีกเหรอ?” หากไม่นับครั้งที่พลาดเล่าเรื่องตัวเองให้แฝดพี่ฟังไปเมื่อวาน เมื่อครู่นี้ถือเป็นครั้งแรกที่อดีตเดือนบริหารพรั่งพรูความในใจออกมาให้อีกฝ่ายได้รับรู้ แต่ดูเหมือนว่า...สถานการณ์ตรงหน้าจะไม่เอื้อกับการทำให้อีกฝ่ายยอมเชื่อเขาเลยสักนิด

“ก็ถ้าไม่ใช่เพราะการกระทำน่าไม่อายของคุณ ผมคงไม่เป็นแบบนี้หรอก!...

.

...รู้เอาไว้เลยนะ ตราบใดที่คุณยังคิดจะเป็นมือที่สามก่อกวนความสัมพันธ์ของเพื่อนผมอยู่ล่ะก็...

...ผมนี่แหละ ที่จะคอยขัดขวางคุณเอง” ทันทีที่พูดจบ ร่างสูงหัวจุกก็เดินหันหลังเข้าไปข้างในร้านโดยไม่บอกกล่าว ทำเอาอดีตเดือนบริหารถึงกับตีอกชกหัวตัวเองด้วยความหงุดหงิด

“โธ่เอ๊ย! ทำไมนายถึงเป็นเอามากขนาดนี้นะนายขอรับ?!! ใจคอจะไม่พยายามรับฟังฉันหน่อยหรือยังไง?” อิ๊กรำพึงรำพันพลางลากถุงผ้าใบเขื่องตามหลังฌอนไปอย่างช้าๆ “พูดไม่รู้ฟัง! บอกกี่ครั้งแล้วว่าคนมันไม่ได้ตั้งใจ!!...

.

...คนสติดีที่ไหนจะอยากกลายเป็นมือที่สามของครอบครัวคนอื่นทั้งที่ไม่ได้รู้สึกอะไรซักกะนิดกันวะ?!!...

...ฮึ่ม! นายนี่มันน่าโมโหจริงๆเลยนะนายขอรับ!!!...

...ไอ้ไบโพล่าร์ ไอ้บ้าขอรับเอ๊ย ฮึ่ยยยย!!!”

“อย่าบอกนะครับว่าคุณรู้เห็นเป็นใจกับเรื่องยุ่งๆของเจ้าแฝดน้องกับเจ้าอิ๊กนี่อีกคน” เจ้าพ่อห่อไหล่เปรยถามเจ้าพ่อไทรทองที่ลอยอยู่ข้างๆหลังจากที่แอบเห็นว่าเทวบุตรสุดชิคส่ายหัวให้กับเหตุการณ์ความขัดแย้งเมื่อครู่ของแฝดน้องกับแฟนเก่าของธันวา

“แหมเบ๊บครับ จะให้บันยันทำยังไงได้ล่ะครับ?...

.

...ถ้าเลือกได้ บันยันก็ไม่อยากให้มีมนุษย์ผู้บริสุทธิ์ที่ไหนต้องพลอยติดร่างแห และเป็นเดือดเป็นร้อนเพราะพรที่บันยันประทานให้มนุษย์คนอื่นไปสักเท่าไรหรอกครับเบ๊บ” เจ้าพ่อไทรทองตอบอย่างกระมิดกระเมี้ยน

“คุณอย่าบอกนะว่า... การที่เจ้าอิ๊กโผล่เข้ามาสร้างเรื่องยุ่งยากใจให้กับบ๊วยและเก็กอยู่ตลอดเวลา เป็นผลมาจากพรของเจ้ากังฟู?” บุตรแห่งเทพประจำวิทยาเขตถลึงตาพลางเลิกคิ้วมองหน้าคู่สนทนาอย่างจับผิด

“ครับ... อำนาจพรของบันยัน นอกจากจะทำให้เจ้าธันวารู้สึกรักใครไม่ได้แล้ว...

.

...พรข้อนี้ยังทำให้ฝ่ายที่เข้าหาเสียความรู้สึก ควบคู่ไปกับอาการเสียใจที่ต้องเฝ้ารักเจ้าธันวาอยู่เพียงฝ่ายเดียว...

...และเมื่อถึงจุดหนึ่ง ผู้มีจิตปฏิพัทธ์ต่อเจ้าธันวาทุกรายจะรู้สึกเจ็บปวดเกินจะทนไหว...

...สุดท้าย เมื่อขาดกำลังใจ อีกทั้งยังไม่มีวี่แววว่าจะได้ความรักตอบแทน คนเหล่านั้นก็จะบอกลา ไม่ก็หารักใหม่ไปเอง”

“นั่นก็แสดงว่า การมาของเจ้าอิ๊ก...ก็เพื่อบั่นทอนกำลังใจของบ๊วย ทำให้บ๊วยเสียใจจนต้องบอกลาเจ้าธันวาเหมือนกับคนอื่นๆอย่างนั้นเองหรอกหรือคุณ?” ...บางครั้งเจ้าพ่อห่อไหล่ก็นึกอยากเป็นลมล้มพับหลับไปเสียให้พ้นๆ เพราะเรื่องราวทั้งหมดชักจะเวียนวนพัวพันกันจนยากจะสะสาง

“บันยันคิดว่าน่าจะเป็นแบบนั้นนะครับ และนั่นคือคำอธิบายว่าทำไมเจ้าอิ๊กถึงควบคุมตัวเองไม่ได้สักครั้ง เวลาที่เจ้าอิ๊กเจอหน้าทั้งเจ้าบ๊วยทั้งเจ้าธันวาอยู่ด้วยกันยังไงล่ะครับเบ๊บ” เจ้าพ่อไทรทองสรุปตามความเข้าใจหลังจากเฝ้าสังเกตความผิดปกติข้อนี้มาพักใหญ่

“เราควรจะบอกเรื่องนี้ให้เหล่าสมุนเลวได้รับรู้ไว้นะคุณ” โฮลี่ฮิปสเตอร์รีบเสนอทางรับมือกับปัญหาบานปลายที่เพิ่งได้รับคำอธิบายไปหยกๆ  

“คงเป็นไปไม่ได้หรอกครับเบ๊บ เพราะเรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับภารกิจการล้างพรของเจ้ากังฟูโดยตรง...

.

...และหากบรรดาสมุนกระทำการล่วงเกินเจ้าอิ๊กเกินกว่าเหตุ ขณะอยู่ภายใต้การดูแลของเราทั้งสองตน...

...สุดท้าย การกระทำทั้งหลายเหล่านั้น อาจจะส่งผลให้เกิดการติดค้าง ไม่ก็การสร้างเวรสร้างกรรมต่อกันไปถ้วนทั่วทุกฝักฝ่ายก็ได้นะครับเบ๊บ” เทวบุตรสุดชิคบอกเงื่อนไขให้บุตรแห่งเทพสุดที่รักของเขารับฟังโดยไม่ปิดบัง  เมื่อได้ยินดังนั้น...เจ้าพ่อห่อไหล่ก็เกิดวิริยะขึ้นในจิตใจอย่างฉับพลันทันตา

“ถ้าอย่างนั้น เราทั้งสองตนก็ต้องรีบหาทางทำให้เจ้ากังฟูรักกับเจ้าเต๋อให้ได้เร็วๆเสียแล้วล่ะ...

.

...ผมไม่อยากทำลายประวัติการทำงานอันยอดเยี่ยมของตัวเองไปเพราะถูกพรเก่าของคุณทำลายโอกาสซึ่งซึ่งหน้า”

“อย่าเพิ่งรีบร้อนไปเลยครับเบ๊บ” เจ้าพ่อไทรทองดับประกายไฟในดวงตาของอีกฝ่ายด้วยประโยคขอร้องนุ่มหู เมื่อเจ้าพ่อห่อไหล่พร้อมรับฟัง องค์เทวบุตรสายบู๊ก็รีบเกริ่นนำเข้าสู่หัวข้อไฮไลท์ทันที “หลังจากนี้...หน้าที่หลักๆทั้งหลายในภารกิจ จะถูกถ่ายโอนมาที่พวกเราจนเราทั้งสองตนจนไม่เหลือเวลามากพอให้สวีทกันได้อย่างใจ”

“นี่คุณกำลังต้องการจะบอกอะไรผมหรือไทรทอง?”

“เดี๋ยวไว้รอให้เรากลับไปที่ตำหนักของเบ๊บก่อนดีไหมครับ?...

.

...รับรองว่าเบ๊บจะปลาบปลื้มกับเซอร์ไพรส์ที่บันยันสั่งให้เจ้าแฝดพี่จัดเตรียมเอาไว้ให้เป็นพิเศษ...

...จนเบ๊บจะลืมความเหนื่อยล้าหลังจากการทำงานหนักติดต่อกันสองวันที่ผ่านมา  รวมทั้งความซับซ้อนของภารกิจในครั้งนี้ไปจนหมดสิ้นแน่เชียวครับ” สีหน้ากรุ่มกริ่มกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเจ้าพ่อไทรทองทำให้โฮลี่ฮิปสเตอร์ใจคอไม่ค่อยดี  

“อย่าเล่นอะไรพิเรนทร์อีกนะคุณ...แล้วก็ไม่ต้องหวังว่าจะได้ทำลามกกับผมด้วย ผมยังไม่ใจอ่อนง่ายๆหรอกนะ” บุตรแห่งเทพเจ้าถิ่นปรามเทวบุตรสุดชิคเอาไว้ล่วงหน้า...

แม้ความสัมพันธ์ของทั้งสองเทพจะคืบหน้าไปกว่าเมื่อหลายอาทิตย์ก่อนมาก

แต่เจ้าพ่อห่อไหล่ยังไม่อาจคลายใจ หรือยอมให้อีกฝ่ายถึงเนื้อถึงตัวแบบเกินเลยเหมือนเหตุการณ์ครั้งนั้น

“โธ่เบ๊บครับ!... บันยันไม่ได้หวังความสัมพันธ์ชั่วคราวเหมือน Father Fucker ตนอื่นๆเสียหน่อย...

.

...ถ้าเบ๊บบอกให้คอย บันยันก็เต็มใจคอยจนกว่าวันที่เบ๊บจะพร้อมอยู่แล้วล่ะครับ...

...เชื่อบันยันเถอะครับ หากจัดระดับความซื่อสัตย์และศักดิ์สิทธิ์ของเหล่าเทพในเขตพระนครและปริมณฑล...

...ไม่มีเทพองค์ไหนได้กินบันยันซักองค์ จะให้บันยันสาบาน หรือไปอมพระประธานที่ไหนมาพูดก็ได้นะครับ!” เจ้าพ่อไทรทองรับรองด้วยน้ำเสียงแข็งขัน และนั่นคือคำมั่นที่โฮลี่ฮิปสเตอร์ยึดถือเนื่องจากเป็นที่รู้โดยทั่วกันว่า สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย จะไม่มีวันกล่าวความเท็จเป็นอันขาด

“เรากลับไปดูเซอร์ไพรส์ที่เจ้าแฝดพี่เตรียมเอาไว้ให้กันดีไหมครับเบ๊บ?” เทวบุตรสุดชิคกล่าวเชื้อเชิญเจ้าพ่อห่อไหล่หลังจากได้เห็นรอยยิ้มน้อยๆของอีกฝ่ายหลังจากได้รับฟังความจริงใจของเขาไปเมื่อครู่   

“อืม... ก็ไปสิ”

เจ้าพ่อห่อไหล่รับปากแล้วจึงอธิษฐานจิตเพื่อนำกายละเอียดเดินทางกลับไปยังโฮมออฟฟิศส่วนตัวภายในชั่วอึดใจ  

ซึ่งนับเป็นจังหวะเดียวกันกับฝ่ายเตรียมเซอร์ไพรส์อย่างเจ้าพ่อไทรทองได้หายวับมาโผล่ข้างๆเทพหนุ่มที่เพิ่งเริ่มตั้งสมาธิได้เพียงไม่นานก่อนจะพาร่างบางให้อันตรธานลับไปพร้อมๆกัน  

“ฮื่ออออ... ปล่อยก่อน  อย่ากอดแน่นนักสิครับบันยัน  ผมตั้งจิตอธิษฐานอยู่นะ!” และนั่นคือประโยคทิ้งท้ายที่โฮลี่ฮิปสเตอร์เผลอเอ่ยทิ้งท้ายออกมา ณ ชั่วอึดใจที่โดนกระแสจิตของเทวบุตรสุดชิคโอบล้อมรอบๆกายระหว่างนำทางไปยังที่หมายของเทพบุตรทั้งสององค์

Ħ------------------------------------ TBC ------------------------------------Ħ