• รักหลอก ๆ ต้องบอกลุง •||#27|| 10.12.2018

#27

จะไปในทันใด จะไปยืนเคียงข้างเธอ

ไปอยู่ดูแลเป็นเพื่อนเธอ ให้เธอหมดความกังวลใจ

จะไปในทันใด จะตรงไปจะใกล้ไกล

ถ้าหากเป็นเธอจะรีบไป ให้เธอได้ความสบายใจ

ด้วยรักและผูกพัน - เบิร์ด ธงไชย แมคอินไตย์

…………………………………………………………………………………………………………

ขณะกำลังจะไขกุญแจเข้าห้องพัก คิมหันต์ก็พลันชะงักเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าสลับกับเสียงหอบหายใจดังห่างออกไปไม่ไกล แม้ทางเดินยาวรอบโรงแรมซึ่งถูกล้อมด้วยกำแพงสูงจะมอบความเป็นส่วนตัวให้ผู้เข้าพักแรม ทว่าหากใครเกิดอุตริส่งเสียงดัง เสียงเหล่านั้นก็จะถูกผนังสะท้อนให้ยิ่งกึกก้องทั้งที่ไม่ตั้งใจ แน่นอนว่าหลังตวัดสายตาเหลือบมอง หนาวก็พบกับเจ้าของฝีเท้าเร่งรีบที่ว่า

วิทยาก้าวฉับ ๆ สลับกับสอดส่ายสายตามองไปตามซอกหลืบต่าง ๆ อย่างลุกลี้ลุกลน ทันทีที่ทั้งคู่ประสานสายตากัน อีกฝ่ายก็ปราดเข้ามาหาด้วยสีหน้าโล่งอกราวกับเพิ่งเห็นแสงสว่างปลายอุโมงค์ “เมื่อกี้คุณหนาวเห็นพี่บูมไหมครับ”

“ไม่ครับ”

ฟังคำตอบแล้ว สีหน้าของไวท์ก็เปลี่ยนเป็นหงิกงอไม่น่าดูชมเสียเดี๋ยวนั้น

“อ๋อครับ ขอตัวนะครับ” เจ้าตัวตัดบทเรียบง่ายก่อนจะวิ่งผ่านคิมหันต์ไปอีกทาง

ท่าทีรีบเร่งเร่งเคร่งเครียดของวิทยาที่เกี่ยวพันกับปุริมชวนให้หนาวอดสังหรณ์ใจไม่ได้ ชายหนุ่มแขวนถุงขนมไว้กับลูกบิดประตูแล้ววิ่งไปอีกทาง ทว่าเนื่องจากมีสระว่ายน้ำกั้นกลาง การจะไปยังห้องพักอีกฝั่ง ไม่วิ่งย้อนไปทางล็อบบี้ เขาก็ต้องวิ่งอ้อมสวนหย่อมอีกด้านอยู่ดี ห้องเบอร์สามสิบแปดในวินาทีนี้จึงไกลสำหรับการเดินเท้าทั้ง ๆ ที่หากว่ายน้ำข้ามไป จะใช้เวลาเพียงสองนาทีเท่านั้น

จังหวะที่หนาววิ่งตัดสวนฝั่งลงทะเล เขาก็เหลือบไปเห็นเงาราง ๆ ตรงช่องประตูลงลานจอดรถของโรงแรม... แม้เงาตะคุ่ม ๆ นั่นจะดูคุ้นตา แต่เพราะปักใจกับการต้องไปห้องพักหมายเลขสามสิบแปดให้จงได้ สองขาจึงวิ่งไปข้างหน้าอย่างไม่ละล้าละลัง

“ทู... ทู ทูอยู่ในห้องหรือเปล่า เปิดประตูให้พี่หน่อย!”

คิมหันต์เคาะประตูพลางตะโกนเรียกเจ้าของชื่ออยู่นานสองนาน กระนั้นกลับไม่มีเสียงขานรับ ชายหนุ่มจึงกระหน่ำโทรหาอีกฝ่ายหลายต่อหลายรอบ แต่แม้จะโทรติดทุกครั้ง เจ้าของเครื่องกลับไม่รับสาย หนำซ้ำเมื่อลองแนบหูกับบานประตู กระทั่งเสียงเรียกเข้าที่ดังขนาดสามารถปลุกพวกเขาให้สะดุ้งตื่นขึ้นเมื่อตอนเย็นก็ยังไม่ได้ยินสักแอะ

“ไปไหนนะทู” หนาวตัดสายแล้วโทรออกอีกครั้งพลางเดินงุ่นง่านอยู่ตรงหน้าบานประตู สมองครุ่นคิดถึงความเป็นไปได้ไปต่าง ๆ นา ๆ ทว่าอยู่ ๆ ภาพเงาที่เห็นตอนวิ่งผ่านสวนเมื่อครู่ก็โผล่เข้ามาก่อกวนห้วงความคิด...

หรือว่าเมื่อกี้จะเป็นแฟนของเขากัน?!

••••••

เพราะขยับตัวแทบไม่ได้ ผมเลยต้องกลอกตามองไปรอบ ๆ จนลูกตาแทบหลุดออกจากเบ้า ผมไม่รู้ว่าไอ้พี่บูมคิดอะไรอยู่ แต่การที่มันปิดปากพร้อมล็อกคอผมแล้วลากให้เดินตามกันลงมาถึงทางเดินลงทะเลด้านข้างโรงแรม ซึ่งแม้จะมีไฟทาง ทว่ากลับเปิดเพียงบางดวง หนำซ้ำข้าง ๆ ยังเป็นที่ดินรกร้าง นี่ย่อมไม่มีทางเป็นข่าวดี

ถึงสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นจะวิกฤต แต่ถ้าผมจำไม่ผิด ถ้าเราเดินผ่านตรงนี้ไปจะเจอกับลานจอดรถของโรงแรม ตรงนั้นมียาม... และดูเหมือนว่าไอ้พี่บูมกำลังพาผมตรงเข้าไปข้างใน ผมจะต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อหาทางเอาตัวรอด...

ที่สุด เหงื่อที่ผุดยิ่งกว่าตอน้ำก็ช่วยให้ผมก็สะบัดหน้าหนีฝ่ามือไอ้พี่บูมได้สำเร็จ แน่นอนว่าเมื่อมีโอกาส ผมย่อมต้องร้องแหกปากหาพลเมืองดีเป็นธรรมดา ยอมรับเลยว่าจุด ๆ นี้ผมสู้แรงไอ้หน้าด้านนี่ไม่ไหวจริง ๆ “ปล่อยผมนะ! ช่วยด้...!?!”

เสียงผมคงดังใช้ได้ ยามเฝ้าลานจอดเลยรถลุกขึ้นทันที แต่แย่หน่อยที่ไอ้พี่บูมมันคงเห็นเหมือนกัน ไม่อย่างนั้นผมคงไม่โดนรัดหน้าอกกับตะปบปากแน่นกว่าเดิมหรอก

“อย่าเสียงดังสิทู ชู่ว... ไม่เอาครับ อย่าดื้อกับพี่”

“อื้อ... อื้อ!!” ไม่ใช่เพราะเสียงกระซิบของมันหรอกที่ทำขาผมสั่นพั่บ ๆ แต่เพราะอยู่ ๆ ไอ้เลวที่จับตัวผมมาดันปลดล็อกรถมันต่อหน้าต่อตา ซ้ำยังดันตัวผมให้เดินอ้อมกระโปรงรถไปฝั่งที่นั่งข้างคนขับอย่างมีนัยยะต่างหากล่ะที่น่ากลัวโคตร ๆ  

ไอ้พี่บูมจะพาผมไปไหน... ไม่ได้ ผมจะขึ้นรถไปกับมันไม่ได้

พอเห็นท่าไม่ดี ผมเลยงัดปลายแขนขึ้นกระตุกสายหนังย้อย ๆ ที่เป็นส่วนหางของพวงกุญแจห้อยกุญแจรถยนต์ที่มันถืออยู่ ก่อนจะเขวี้ยงทั้งก้อนนั่นส่ง ๆ ไปทางพงหญ้า

“เฮ้ย?!”

“อื้อ อื้อ!” ผมคงยั่วโมโหไอ้พี่บูมเข้าเต็มเปา เดาได้จากแรงแขนที่กดบนลำตัว เวร... ขืนอยู่แบบนี้นาน ๆ เร็ว ๆ นี้ผมคงจะหายใจไม่ออก

“มีอะไรให้ช่วยไหมครับคุณ” เสียงของยามตะโกนถามมาแต่ไกล ไอ้พี่บูมก็เสือกรู้ทัน เลยเบี่ยงตัวหันหลังบังผมไว้แล้วเอี้ยวคอกลับไปคุยด้วย

“อ๋อ เพื่อนผมเมาเลยทำกุญแจรถหล่นน่ะครับ พี่จะพอช่วยผมหาหน่อยได้ไหมครับ พวงกุญแจเป็นแถบหนังสีส้ม ๆ น่ะครับ”

“อื้อ อื้อออ!” หน็อย ตอแหลหน้าด้าน ๆ เห็น ๆ กันอยู่ว่ามันล็อกคอปิดปากผมอยู่เนี่ย... พี่ยามครับ พี่ยามช่วยผมด้วย!

“ได้ครับ ไม่ทราบคุณลูกค้าทำกุญแจตกตรงไหนเหรอครับ”

คำตอบของพี่ยามทำผมเข่าอ่อนซ้ำสอง รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นผึ้งกับมธุสรตอนก่อนออกล่าขึ้นมาตงิด ๆ

ซวยแท้ ๆ ... โรงแรมนี้จะบริการลูกค้าดีไปไหน

“น่าจะแถว ๆ นั้นนะครับ พอดีมันกะทันหัน ผมเลยไม่ทันเห็น” จังหวะที่พี่บูมชี้เป้า ผมพยายามดิ้นรน แต่จนแล้วจนรอดก็ยังสู้แรงคนโรคจิตไม่ไหว “ผมฝากพี่ช่วยหาหน่อยนะครับพี่ เพื่อนผมมันจะอ้วก เดี๋ยวผมพาเพื่อนไปเข้าห้องน้ำก่อนแล้วจะเดินกลับมาเอาครับ”

“ครับ ได้ครับ”

“อื้อ อื้อ... อื้อออ!” ถ้าลองแปลเสียงอู้อี้ของผมเป็นคำ คงได้ความว่า ‘ปล่อยผมนะ’ แต่ต่อให้อยากจะพูดอะไร มีหรือที่ไอ้พี่บูมจะแคร์ และเรื่องน่ากลัวยิ่งไปกว่านั้นคือมันกำลังทั้งผลักทั้งดันให้ผมเดินมุ่งหน้าลงทะเล... เดี๋ยวนะ ทะเลเหรอ?!

ยิ่งใกล้ทางลงทะเลมากเท่าไร ผมก็พยายามเบือนหน้าเหลือบมองตามแสงไฟด้านข้างบีชบาร์ของโรงแรมอย่างเอาเป็นเอาตาย เจ้าประคุณ ขอให้มีใครสักคนอยู่แถว ๆ นั้นตอนที่ผมกำลังจะเดินผ่านด้วยเถอะ

“ทูครับ ยังไม่ลืมใช่ไหมว่าพี่เป็นยังไงเวลาโมโห”

ผมล้มเลิกความตั้งใจลงทันที เพราะสถานการณ์จะยิ่งเลวร้ายกว่านี้ถ้าผมไม่ให้ความร่วมมือกับคนผี ๆ ที่เอาแน่เอานอนไม่ได้อย่างไอ้พี่บูม

ไม่กี่อึดใจให้หลัง ผมก็โดนลากถูลู่ถูกังลงไปเหยียบพื้นทรายจนได้ แต่เราเดินกันไปได้ไม่ไกล เพราะถ้าจะไปต่อจริง ๆ ไอ้พี่บูมคงต้องลอยคอแล้วลากผมข้ามเวิ้งน้ำกว้าง ๆ ข้างหน้าที่ไม่รู้ว่าลึกมากไหม สุดท้าย มันเลยฉุดตัวผมให้หยุดอยู่ตรงหน้าบังกะโลร้างซึ่งเป็นจุดที่แสงไฟจากบาร์หลาย ๆ แห่งริมทะเลสาดมาไม่ถึง ผมเพิ่งรู้นี่เองว่าริมทะเลที่ไม่มีแสงไฟมันมืดมาก แถมเพราะน้ำเพิ่งลดระดับลงได้ไม่นาน เลยไม่มีใครออกมาเดินเพ่นพ่านทำมิวสิกเลยสักคน

โธ่เอ๊ย แล้วผมจะเอาตัวรอดจากตรงนี้ยังไงล่ะวะ

(...ยินดีที่ไม่รู้จัก ไม่รู้จัก แค่รู้ว่ารักก็พอใจ แค่คำว่าไม่รู้จัก ไม่รู้จัก รักเราก็ไม่ได้น้อยลงจริงไหม แค่มีเธอใกล้ๆ มันก็ใช่ ที่สุดแล้ว...)

จังหวะที่กำลังจะถอดใจ อยู่ ๆ มือถือในกระเป๋ากางเกงก็แผดเสียงดังลั่น ทว่าพร้อมกันนั้นเอง ไอ้พี่บูมก็ยิ่งกดน้ำหนักมือปิดปากปิดจมูกผมจนผมเริ่มสูดลมหายใจไม่สะดวก

“ทู ฟังพี่นะ” เสียงกระซิบขู่ของพี่บูมดังติดหูผม “ถ้าทูไม่โวยวาย พี่จะเอามือออกจากปากทู ตกลงไหม”

“อื้อ อื้อ!” ผมรีบผงกหัวรับทันควัน อย่างน้อย ๆ ก็หมดห่วงเรื่องที่จะหายใจไม่ออกล่ะนะ

“อย่าตุกติกนะทู รู้ใช่ไหมว่าพี่ทำอะไรได้บ้าง”

“อื้อ อื้อ!” พอตกลงกันได้ ริมฝีปากผมก็เป็นอิสระในที่สุด ผมสูดหายใจเฮือกใหญ่แล้วพ่นคำถามใส่แฟนเก่าทันควัน “พี่พาผมมาที่นี่ทำไม”

“เราต้องคุยกันนะทู”

โอ้โห ยังจะกล้าพูด... เห็น ๆ กันอยู่ว่าเจตนาไม่ดี แล้วใครมันจะอยากคุยด้วยวะ

“ไม่! ผมจะกลับโรงแรม” ผมสวนกลับทันควัน

ก่อนโดนลากออกมา ผมนัดกับพี่หนาวไว้ ถ้าไม่รีบกลับไป ลุงจะต้องเป็นห่วงแน่ ๆ แล้วไหนจะโทรศัพท์ที่ดังไม่หยุดนี่อีกล่ะ ใจผมน่ะอยากจะล้วงออกมาคุยให้มันจบ ๆ แต่ติดว่ารับสายไม่ได้ ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าผมยิ่งร้อนใจเพราะหลาย ๆ เรื่องเสือกประดังประเดขึ้นพร้อมกันในเวลาที่สารร่างยังติดแหง็กอยู่กับไอ้เหี้ยพี่บูม... ฮ่วย!

“ทู คุยกับพี่ก่อนเถอะนะ พี่ขอร้อง” มันพูดพลางลากผมเข้าไปหลบตรงซอกข้างกำแพงบังกะโลร้างที่น่าจะเป็นมุมอับ สาบานเลยว่าไม่ได้มโน แต่ผมได้ยินเสียงไอ้พี่บูมหอบหายใจ แถมมันยังมองซ้ายมองขวาหลุกหลิกไม่หยุด

ถ้าเดาไม่ผิด เสียงเรียกเข้าจากมือถือผมกำลังก่อกวนจนไอ้พี่บูมเริ่มล่ก ผมเลยเพ่งมองหาอะไรบางอย่างบนพื้นทราย เผื่อจะใช้แทนอาวุธได้ เพราะถ้าหากสุดท้ายแฟนเก่าเกิดโมโหจนบ้าเลือด ผมจะได้ไม่เจ็บตัวอยู่ฝ่ายเดียว

“ผมจะคุยกับพี่ก็ต่อเมื่อเรากลับไปนั่งคุยกันดี ๆ ที่โรงแรม” ผมต่อรองก่อนจะพยายามขัดขืนอีกครั้งแต่ก็ยังไม่ได้ผล แถมไอ้พี่บูมยังรัดผมแน่นกว่าเมื่อครู่

“ไม่ได้ เราต้องคุยกันตรงนี้ให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้!”

“ผมไม่มีอะไรจะคุยกับพี่” หลังโดนรัดจนเริ่มจะหายใจไม่ทั่วท้อง เรี่ยวแรงก็ค่อย ๆ ลดลง ผมเลยพักยืนพลางคิดหาจังหวะพลิกฟื้นสถานการณ์ “ปล่อยผมนะ ไม่งั้นผมร้องให้คนช่วยจริง ๆ ด้วย”

“ถ้าทูร้อง อย่าหาว่าพี่ไม่เตือนนะ”

“นี่พี่เป็นบ้าไปแล้วเรอะ” ผมหลับตาสูดลมหายใจเรียกสติเพื่อใคร่ครวญถึงทางออก แต่ดูจากหน้างานแล้ว การจะหุนหันเล่นบทบู๊ดูจะเป็นไปได้ยาก เพราะนอกจากผมจะไม่สู้คนเป็นทุน ไอ้พี่บูมก็เสือกไม่ได้แค่ตัวใหญ่ไปงั้น ๆ ยิ่งเวลามันโกรธจนบ้าพลัง ใครก็อย่าได้ขัดใจเชียว

ในเมื่อต่อต้านอีกฝ่ายก็ยิ่งใช้ความรุนแรง ผมเลยรีบเปลี่ยนท่าที “ถ้างั้นเรากลับไปนั่งคุยกันที่โรงแรมได้ไหม” ผมจงใจทอดเสียงอ่อน

“ทู เรากลับมาคบกันเถอะนะ”

ทั้งที่รังเกียจจนไม่อยากเห็นกันให้เป็นเสนียดสายตา แต่ประโยคเมื่อครู่ดูจะเกินเบอร์ไปมาก ผมเลยอดเช็กหนังหน้าไอ้พี่บูมไม่ได้... คนอะไรวะ หน้าด้านไม่พอยังพูดจาภาษาคนไม่รู้เรื่องอีกต่างหาก 

“พี่บูม ผมอยากกลับโรงแรม” พูดยังไม่ทันจบผมก็สะดุ้งโหยงเพราะโทรศัพท์ที่เพิ่งเงียบไปเริ่มส่งเสียงโหวกเหวกอีกครั้ง “เรากลับโรงแรมก่อนเถอะนะครับ กลับไปคุยกันที่นั่นเถอะนะ” ถ้าผมเกลี้ยกล่อมสำเร็จแล้วไอ้พี่บูมยอมกลับไปนั่งคุยกันที่โรงแรมก็ดี อย่างน้อย ๆ พี่หนาวก็น่าจะหาผมเจอง่ายกว่ายืนหลบมุมมืดตรงที่ลับตาเป็นไหน ๆ

“ไม่! ถ้าทูไม่รับปากพี่ว่าเราจะกลับมาคบกัน พี่ก็จะไม่ปล่อยทูไป!”

โอ๊ย เร้าหรือรุงรังมาก สมองกลับหรือไง ทำไมถึงคิดว่าคนอื่นจะต้องอยากกลับไปคบด้วย นิสัยก็แย่เกินเยียวยาแถมยังนอกใจแฟนเป็นว่าเล่น แล้วคนสติดีที่ไหนจะยอมให้มันสนตะพายแล้วป้อนหญ้าขนใส่ปากกันล่ะวะ  

“พี่บูม ผมไม่ได้รักพี่แล้ว ต่อให้ผมกลับไป ก็ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอก”

“ไม่เป็นไร แค่ทูยอมกลับมา พี่สัญญาว่าพี่จะแก้ตัว พี่จะเป็นแฟนที่ดี พี่จะรักทูคนเดียว”

“แต่ผมรักพี่หนาว” เสียงเรียกเข้าดังอีกแล้ว และผมเริ่มจะแน่ใจว่าคนที่โทรมาน่าจะเป็นพี่หนาว ผมเลยเริ่มดิ้นรนอีกครั้ง

“พี่ไม่เชื่อ!”

“จะไม่เชื่อก็เรื่องของพี่ แต่ผมรักพี่หนาว”

“พี่ไม่เชื่อ ทูรักพี่ ทูแค่อยากเอาชนะพี่ อยากสั่งสอนพี่เรื่องเมธ ทูเลยโกหกว่าทูรักคนอื่น”

“โว้ย! ผมรักพี่หนาว ไม่ได้รักพี่ พูดไม่รู้เรื่องหรือไง”

“ทูรักพ...โอ๊ย!”

เมื่อการเจรจาไม่เป็นผล คนที่โดนยั่วโมโหจนเป็นบ้าเลยเขย่าตัวผมเสียจนหัวสั่นหัวคลอน ผมเองก็สวนด้วยการตอกส้นใส่หลังเท้ามันไปเต็ม ๆ แต่ก็นั่นแหละ ผมมีแรงแค่นั้นจะโดนมันรัดคอกลับจนแทบจะหายใจไม่ออกก็คงไม่แปลก ทว่าก่อนจะเพลี่ยงพล้ำจนเสียท่า ผมก็เหวี่ยงแขนกระแทกปลายศอกถองเข้าลิ้นปี่มันอย่างจังจนมันเผลอปล่อยมือ จังหวะนั้นเอง ผมก็รีบใส่ตีนหมาตั้งหน้าโกย แต่เพราะพื้นมันเป็นทรายยวบ ๆ สูง ๆ ต่ำ ๆ ย่ำหนีไปได้ไม่กี่ก้าว เข่าผมก็อ่อนจนเสียหลักล้มลงกองกับพื้นอย่างน่าสมเพช

“พี่บอกกี่ทีแล้วว่าพี่ไม่ชอบเด็กดื้อ หือทู!” ไอ้พี่บูมที่เพิ่งตั้งตัวได้ย่างสามขุมเข้ามาหาด้วยสีหน้าทะมึน เห็นแบบนั้นผมเลยรีบยืนพลางถอยกรูด

“ผมรักพี่หนาว ผมไม่ได้รักพี่!”

ยิ่งผมพูด อีกฝ่ายก็ยิ่งดูโมโห พี่บูมสาวเท้าเข้ามาแล้วง้างมือขึ้นจนสุด ผมที่ไม่รู้วิชาแม่ไม้ใด ๆ เลยยกแขนขึ้นป้องหน้าพลางหลับตาปี๋ แต่ก่อนจะโดนหมัดซ้ายทะลวงไส้ หูผมก็ได้ยินเสียงตุบตับใกล้ ๆ ก่อนจะเป็นพี่บูมที่กรีดร้องเสียงตุ๊ดแตกในเสี้ยวอึดใจให้หลัง

“โอ๊ย!!”

ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ทันทีที่ลืมตา ผมก็เห็นพี่หนาววิ่งเข้ามาหาพร้อมสีหน้าตื่นตกใจระคนโล่งอก “ทู... ทูไม่เป็นอะไรใช่ไหม”

“พี่หนาว!” บ่อน้ำตาผมเกือบแตกหลังได้เห็นหน้าลุงไซด์ไลน์อีกครั้ง วินาทีที่รับรู้ถึงความปลอดภัย ผมก็โผเข้าใส่แล้วกอดอีกฝ่ายเอาไว้แน่น ฮือ... พี่หนาวมาแล้ว พี่หนาวมาช่วยผมแล้ว

“ทูไม่รับสายพี่ พี่เลยวิ่งออกมาดู” อ้อมกอดอบอุ่นกับกลิ่นหอมเย็น ๆ ที่โอบล้อมรอบตัวปลอบขวัญผมได้ในพริบตา ผมเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาแม้ในที่มืดของลุงไซด์ไลน์แล้วก็อดโล่งใจไม่ได้

“แล้วพี่รู้ได้ไงครับว่าผมอยู่นี่” ทั้ง ๆ ที่แอบเผื่อใจไปแล้วแท้ ๆ ว่าเรื่องทั้งหมดอาจจะเลวร้ายกว่านี้ แต่สุดท้ายอีกฝ่ายก็มาช่วยผม

พี่หนาวเลื่อนฝ่ามือข้างหนึ่งขึ้นลูบหัวผมเบา ๆ พลางคลี่ยิ้มบาง “พี่ตามเสียงมือถือทูมาครับ” ได้ยินแล้วก็อดดีใจไม่ได้ ในช่วงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวาน ผมไม่ได้คิดถึงเขาอยู่ฝ่ายเดียว พี่หนาวเองก็ไม่ปล่อยให้ผมต้องต่อสู้กับปัญหาตามลำพังอย่างที่เจ้าตัวเคยลั่นวาจาเอาไว้จริง ๆ  

“เรากลับกันเถอะครับพี่หนาว”

“เดี๋ยวก่อน พี่อยากคุยกับเขาให้รู้เรื่อง” พี่หนาวรั้งตัวผมพลางเบือนหน้าไปด้านหลัง ผมเลยทอดสายตามองตามลุงแกไปอย่างห้ามใจไม่อยู่ ก่อนจะพบว่าไอ้พี่บูมกำลังนอนงอก่องอขิงร้องโอดโอยอย่างหมดสภาพอยู่บนพื้นทราย ถึงอย่างนั้น ผมก็ยังไม่วางใจร้อยเปอร์เซนต์

“เรากลับกันเถอะนะครับ ผมอยากกลับห้องแล้ว”

“ขอพี่คุยกับเขาก่อนนะครับ” เราสองคนจ้องตากันอยู่สักพัก แต่เพราะผมพ่ายแพ้ลุงแกมาตั้งแต่ต้น ผมเลยได้แต่พยักหน้าให้ลุงแกอย่างเชื่อง ๆ ไม่เรื่องมาก “แป๊บเดียวครับ เดี๋ยวพี่พากลับห้องเรานะ” พี่หนาวว่าแล้วก็จับมือจูงผมให้เดินเข้าไปหาไอ้พี่บูมพร้อมกัน

“คุณปุริม คุณทำอะไรของคุณ” ผมไม่รู้ว่าเมื่อกี้พี่หนาวจัดชุดใหญ่อะไรไปบ้าง แต่น่าจะข่มขวัญไอ้พี่บูมได้อยู่หมัด ไม่อย่างนั้นมันคงไม่รีบฝืนลุกขึ้นทั้ง ๆ ที่ยังยืนแทบไม่ตรง

“คุณไม่ต้องมายุ่ง! ผมจะคุยกับทู” ไอ้พี่บูมแผดสุดเสียงพลางจ้องตาแฟนผมอย่างเคียดแค้น เห็นแบบนั้นผมเลยพลอยหัวร้อนตามไปอีกคน... ก็บอกว่าไม่คุยไง กูไม่มีอะไรจะคุยกับมึงโว้ย!

“ผมต้องยุ่ง เพราะทูเป็นแฟนผม” ว่าแล้วพี่หนาวก็ขยับมายืนบังผมเอาไว้ “ผมกับทู เรารักกัน”

บ้าจริง ทั้ง ๆ ที่สถานการณ์ไม่เป็นใจแต่ผมกลับห้ามตัวเองไม่ให้ยิ้มไม่ได้เลย...

เมื่อกี้พี่หนาวบอกรักผม ถึงจะเพื่อตอกหน้าไอ้พี่บูมก็เถอะ แต่ทำไงได้ คนมันดีใจนี่นา

“ผมไม่เชื่อ!”

“ผมห้ามคุณเรื่องนั้นไม่ได้ แต่ถ้าคุณยังวุ่นวายกับคนของผมไม่เลิก ผมกับคุณพันเลิศคงต้องรายงานเรื่องนี้ให้คุณจี๊ดทราบ ผมคิดว่าคุณจี๊ดคงไม่ปล่อยให้คอนซัลท์เพียงคนเดียวทำให้โปรเจคมีปัญหาแน่ ๆ อีกอย่าง ผมมั่นใจว่า ถ้าทางผมขอ คุณจี๊ดน่าจะหาที่ปรึกษาระบบงาน FI คนใหม่ให้ได้ภายในระยะเวลาไม่กี่วัน”

ผมแทบไม่ได้สนใจเลยว่าหลังจากนั้นพี่หนาวพูดอะไรกับพี่บูมบ้าง ความรู้สึกอุ่นซ่านในอกทำผมหูอื้อตาลายได้ยินแต่เสียงวิ้ง ๆ ก้องในหัว ผมกวาดตามองแผ่นหลังกว้างข้างหน้าแล้วค่อย ๆ เลื่อนกรอบสายตาไปยังหัวไหล่ เรื่อยลงไปยันฝ่ามือข้างที่สอดประสานนิ้วทั้งห้าเอาไว้กับมือข้างขวา ก่อนจะหลับตาแล้วซบหน้าลงกับบ่าหนาพลางสูดดมกลิ่นหอมเย็นเป็นเอกลักษณ์นั่นจนเต็มปอด 

“ถ้าที่สุดคุณยังพูดไม่รู้เรื่อง และคุณจี๊ดห้ามคุณไม่ได้ ผมคงต้องแจ้งความ” ผมหลุดออกจากภวังค์หลังพี่หนาวฉุดมือผมเบา ๆ “ไปครับทู กลับกันเถอะ”

“ครับ” ผมพยักหน้ารับแล้วก้าวขาตามอีกฝ่ายอย่างมั่นคง

จังหวะที่เดินผ่านพี่บูม ผมยังคงเห็นสายตาเจ็บแค้นกึ่ง ๆ ถือดี แต่ลึก ๆ ผมกลับแน่ใจว่าคราวนี้อีกฝ่ายจะยอมยกธงขาวเป็นการถาวร เพราะเหตุผลแรกเริ่มที่ทำให้ผมหวั่นไหวและเกิดสนใจในตัวพี่บูมทั้งที่ไม่เคยคิดเรื่องมีแฟน ก็เพราะเจ้าตัวหลงใหลและทุ่มเทใจให้งานเต็มร้อยนั่นเอง

ต่อให้ขี้เอาหรือหน้ามึนเบอร์ไหน ผมก็ยังเชื่อว่า ไอ้พี่บูมไม่มีทางเอาอนาคตการทำงานมาแลกกับคนหมดใจอย่างผมหรอก

“ผมหวังว่าจะไม่มีครั้งหน้าอีก” พี่หนาวเอ่ยทิ้งท้ายก่อนจะเดินโอบไหล่ผมจากมา แต่ระหว่างกำลังเดินกลับไปที่โรงแรม พวกเราก็เห็นคุณไวท์วิ่งสวนไป หลังจากนั้นไม่ถึงอึดใจ เสียงคนทะเลาะกันล้งเล้งก็ลอยมาตามลม ผมจำเสียงหนึ่งในนั้นได้ดี เพราะมันเป็นเสียงเดียวกับเสียงที่เพิ่งตะโกนข่มขู่พวกผมไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อนนี่เอง

••••••

ขณะเดินเข้ามาในร้านดอกไม้เพื่อมารับเวลากลับบ้าน ธามพบว่าตรงด้านหน้าร้านมีบันไดอลูมิเนียมแบบพับได้ถูกกางทิ้งขว้างขวางทางเข้าออก ไม่เท่านั้น บรรยากาศภายในร้านยังอึมครึมผิดจากทุกวัน ที่สำคัญ เมื่อมองไปรอบ ๆ กลับไร้วี่แววของหนุ่มผมยาวเหมือนทุกที พ่อหม้ายวัยยี่สิบปลายจึงตัดสินใจเดินเลี่ยงไปนั่งดูลูกชายที่นอนหลับอยู่บนฟูกใกล้ๆ โซฟาซึ่งเป็นสถานที่ประจำของทั้งคนและสองแมวเพื่อฆ่าเวลารอบอกลาคเชนทร์ตามมารยาท

“...เฮ้อ...” เจ้าของร้านขนมปังลูบกระหม่อมลูกชายเบา ๆ พลางส่ายหัวอย่างอ่อนใจ ไอ้ที่เคยสั่งห้ามไม่ให้กาลกมลเอาแมวส้มขึ้นไปนอนด้วยกันบนห้อง ผลสุดท้ายเจ้าตัวกลับต้องมานอนกลิ้งเกลือกบนพื้นเพื่อเฝ้าแมวสองตัวเกือบทุกวัน หนำซ้ำยังเป็นพื้นในบ้านคนอื่นเสียอีก

เสียงซอยเท้าย่ำเร็ว ๆ ที่ดังมาจากชั้นสองดึงสายตาชายหนุ่มจากเลือดเนื้อเชื้อไขในบัดดล ผู้มาเยือนเห็นคเชนทร์ถือหลอดไฟกลมติดมือลงมาด้วย เห็นดังนั้น ธามจึงเหลือบไปมองบริเวณหน้าร้านอีกครั้งอย่างถ้วนถี่ก่อนจะเปรยขึ้นลอย ๆ  “จะเปลี่ยนหลอดไฟเหรอคุณ”

“ครับ” เจ้าของร้านดอกไม้ยิ้มบางพลางตวัดสายตาขึ้นแผงวงจรบนเพดานอย่างอ่อนใจ “พอดีตอนทำร้านดวงนี้มันยังติดอยู่ ช่างก็เลยไม่ได้เปลี่ยนให้”

เห็นใบหน้าขึ้นสีที่มีเหงื่อผุดพรายของอีกฝ่ายแล้ว ธามก็เดินไปยกบันไดมาตั้งใกล้ ๆ กับตำแหน่งของแผงวงจรก่อนจะปีนขึ้นไปแล้วถอดหลอดไฟหลอดเก่ายื่นให้เจ้าของร้านดอกไม้อย่างถือวิสาสะ “ส่งหลอดไฟมาสิ”

“ครับ” แม้จะแปลกใจ แต่คเชนทร์ก็ไม่ได้โต้แย้ง เขายื่นหลอดไฟส่งให้อีกฝ่ายง่าย ๆ จากนั้นจึงรับหลอดไฟเก่ากลับมาเป็นการแลกเปลี่ยน

ธามเลิกคิ้วอย่างแปลกใจเมื่อรับหลอดไฟไปถือไว้ เขาไม่พูดอะไรอีกจนกระทั่งใส่หลอดไฟลงในแผงวงจรเรียบร้อยแล้ว “คุณไปถอดหลอดไฟข้างบนมาเหรอ”

“ครับ ใช้แก้ขัดไปก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยแวะไปซื้อมาใส่ของข้างบนน่ะครับ”

คนที่ยังยืนปักหลักอยู่บนบันไดยักไหล่คล้ายไม่ใส่ใจ “คุณลองไปเปิดไฟดู”

“ขอบคุณนะครับ” คเชนทร์คลี่ยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นดวงไฟส่องสว่าง อย่างน้อย ๆ จนกว่าจะต้องเปลี่ยนหลอดไฟอีกครั้ง เขาก็ไม่ต้องเป็นกังวลว่ากาลกมลจะเสียสายตาเพราะต้องเพ่งหาแมวในที่ที่แสงไม่พอ

“ส่งที่ครอบมาสิ ผมจะใส่ให้” พอยืนอยู่บนที่สูง เมื่อมองลงมา ธามจึงเห็นฝาแก้วครอบหลอดไฟเพดานวางอยู่บนโต๊ะกินข้าวอย่างง่ายดาย พ่อหม้ายจึงชี้นิ้วบอกใบ้ภารกิจถัดไปทันที

“ไม่เป็นไรครับ” คนพูดคลี่ยิ้มอย่างเกรงใจพลางโบกมือโบกไม้เป็นพัลวัน “ปล่อยไว้อย่างนี้ก่อนก็ได้ เดี๋ยวไว้เปลี่ยนหลอดไฟใหม่แล้วผมค่อยใส่ที่ครอบทีเดียว” เพราะใช้ชีวิตตามลำพังมาเนิ่นนาน คเชนทร์จึงติดนิสัยทำทุกอย่างตามความสะดวกเป็นสำคัญ ดังนั้น การต้องปีนบันไดพับหลาย ๆ รอบเพื่อเปลี่ยนหลอดไฟที่ใกล้สิ้นอายุขัยจึงจุกจิกเกินไปจริง ๆ 

ธามไม่ตอบหากแต่ก้าวฉับ ๆ ลงมายืนบนพื้นก่อนจะเดินดุ่ม ๆ ผ่านโซฟาไปหยิบครอบแก้วติดมือกลับมา หนำซ้ำยังปีนกลับขึ้นไปติดฝาครอบหลอดไฟให้อีกครั้ง ฝั่งคเชนทร์เองก็แค่รู้สึกแปลก ๆ ทว่าสุดท้ายกลับไม่ได้ติติงความปรารถนาดีแบบเบ็ดเสร็จของอีกฝ่าย

“ล้างมือได้ที่ไหนบ้าง” พ่อของเวลาชูมือขึ้นห่างจากตัวแล้วโบกไปมา เจ้าของร้านดอกไม้อมยิ้มพลางบุ้ยใบ้ให้คนเกิดทีหลังมองไปยังบริเวณครัวด้านหลังร้าน

“ตรงอ่างล้างจานครับ ข้าง ๆ ขวดน้ำยาล้างจานมีสบู่ล้างมือครับ ใช้ได้”

“อืม” ธามรับคำสั้น ๆ ก่อนจะก้าวฉับ ๆ ผ่านหน้าไป คเชนทร์มองตามอีกฝ่ายไม่วางตา จวบจนเมื่อเห็นแผ่นหลังกว้างนั่นใกล้ ๆ ภาพเหตุการณ์เมื่อตอนบ่ายก็ผุดขึ้นในห้วงคำนึงอีกครั้ง

“ถ้าคราวหน้าอาม่าทำพะโล้อีก ช่วยตักเห็ดหอมใส่มาเยอะกว่านี้สักหน่อยได้ไหมครับ เวลาชอบมาก แกกินเกลี้ยงเลยครับ” ลึก ๆ แล้ว คเชนทร์นึกอยากจะไต่ถามถึงความรู้สึกของอีกฝ่าย แต่เพราะไม่รู้จะเริ่มต้นบทสนทนาอย่างไร เจ้าของร้านดอกไม้จึงเล่าถึงเหตุการณ์น่าสนใจเมื่อช่วงเย็นให้ธามฟัง ซึ่งในระหว่างนั้นเอง เจ้าตัวก็็เดินไปหยิบปิ่นโตที่ล้างแล้วคว่ำไว้มาประกอบเข้าเถาไปพลาง ๆ คนที่ล้างมืออยู่ชะงักนิ่ง ก่อนที่มุมปากทั้งสองข้างจะบิดเป็นรอยยิ้มบางเบา

“งั้นเหรอ” เวลาชอบพะโล้ที่เขาทำ

“ครับ วันนี้แกขอผมเติมข้าวเพิ่มอีกจานนึงเพราะจะกินพะโล้ให้หมดน่ะครับ”

“อืม” พอนึกภาพตาม ธามก็หลุดยิ้มอีกครั้ง... สงสัยต้องแวะไปเยาวราชบ่อย ๆ หน่อยจะได้แวะไปซื้อเห็ดหอมแห้งมาติดบ้านไว้

พ่อหม้ายเอื้อมมือไปปิดก๊อกน้ำ ทว่าระหว่างที่เช็ดมือกับชายเสื้อลวก ๆ หางตาก็เหลือบไปเห็นเจ้าของร้านดอกไม้ชี้นิ้วไปยังผ้าขนหนูสีขาวสะอาดที่แขวนอยู่เหนือซิงค์ ชายหนุ่มจึงหลุดหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะย้ายไปเช็ดมือกับผ้าผืนนั้นเงียบ ๆ ทันทีที่มือแห้ง เขาก็หมุนตัวเดินกลับไปอุ้มเลือดเนื้อเชื้อไขขึ้นจากพื้นอย่างนุ่มนวล ฝ่ายคเชนทร์ที่เห็นสองพ่อลูกกำลังจะก้าวออกจากร้านก็รีบหิ้วปิ่นโตเถาเล็กแล้วก้าวฉับ ๆ ไปดักหน้าไว้อย่างทันท่วงที

“นี่ครับ”

ธามปรายตามองของในมือหนุ่มผมยาวพลางเอ่ยอย่างไม่ใคร่จะใส่ใจ “ผมฝากไว้ก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้ตอนพาเวลามาส่งแล้วผมค่อยเอากลับไป”

“อ้อ ได้ครับ” แม้ประโยคนั่นจะชวนให้คนฟังหน้าม้านไปบ้าง แต่เมื่อคิดอีกที คเชนทร์ก็ฉีกยิ้มกว้างพลางพยักหน้ารับอย่างเต็มอกเต็มใจ ไม่เป็นไร ถึงเมื่อกี้จะเสียฟอร์มนิด ๆ แต่เมื่อตระหนักว่า การมานั่งเล่นที่ร้านดอกไม้ของเวลาได้กลายเป็นกิจวัตรที่ทั้งสองบ้านเปิดใจยอมรับ เขาก็ลืมเรื่องน่าอับอายไปเสียสิ้น

••••••

“หายตกใจหรือยัง”

“ดีขึ้นแล้วครับ” ผมเสหลบตาพลางแค่นยิ้มเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจขณะคว่ำมือถือลงข้างตัว

พอพวกเรากลับมาถึงห้องพัก พี่หนาวก็ขอตัวเข้าห้องน้ำ ผมจึงอาศัยจังหวะนั้นรีบส่งไลน์ไปบอกน้องรูมเมตว่าจะไปนอนกับเพื่อนที่ห้องอื่น ก็เพิ่งจะมีตอนนี้นี่แหละที่เราทั้งคู่อยู่ในสภาวะพร้อมถกปัญหาที่กันเสียที ผมจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของลุงแกอย่างหลงใหลระคนปลาบปลื้ม

“ผมรอคุยกับพี่อยู่”

“ทูอยากรู้เรื่องเมื่อกี้เหรอ” คนพูดดูสดชื่นขึ้นหลายเท่าหลังได้เข้าไปล้างหน้ามาเมื่อครู่

ผมพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะดันกรอบแว่นขึ้นประจำที่ “เรื่องเมื่อกี้แล้วก็เรื่องอื่น ๆ น่ะครับ”

ขากลับมาที่โรงแรม เราสองคนแทบไม่คุยอะไรกันเลยสักคำ แม้จะไม่รู้ว่าพี่หนาวคิดอะไรบ้างระหว่างพาผมไปเอากระเป๋าที่ห้อง แต่ที่แน่ ๆ ตัวผมเองน่ะยังไม่หายตกใจจากเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเสียทีเดียว พอมารวม ๆ เข้ากับบางเรื่องที่เรายังไม่ได้คุยกัน ผมก็พลอยคันปากอยากถามไปเสียทั้งหมด

พี่หนาวเดินไปยกเก้าอี้มาวางตรงข้ามกับผมที่นั่งจ๋องมองแกตาปริบ ๆ อยู่ตรงปลายเตียง “ทูสงสัยอะไรครับ”

“พี่หนาวรู้ได้ไงว่าผม...”

“พี่เจอไวท์ตอนกำลังจะไขเข้าห้อง เขาตามหาปุริมอยู่ พี่เลยวิ่งไปตามทูที่ห้อง เคาะประตูอยู่ตั้งนานแต่ก็ไม่มีใครเปิดให้ พี่เลยลองโทรไปเผื่อว่าทูจะรับสายพี่” ผมไม่ทันพูดจนจบประโยค เพราะพี่หนาวชิงเล่าเรื่องฝั่งตัวเองขึ้นเสียก่อน เขาจ้องหน้าผมอย่างเครียด ๆ อยู่ครู่หนึ่งก่อนที่สายตาคมจะค่อย ๆ อ่อนแสงลงขณะเจ้าตัวคลี่ยิ้มอย่างโล่งใจ “สุดท้ายพี่เลยวิ่งออกไปตรงลานจอดรถแล้วถามยามที่อยู่แถวนั้นเอา แล้วก็รู้ว่าเขาพาทูไปไหน จริง ๆ ต้องขอบคุณโทรศัพท์ของทูด้วยแหละที่มันยังเสียงดังดีไม่มีตก พี่เลยหาทูเจอเร็วกว่าที่คิด”

“ขอบคุณนะครับที่ตามไปช่วยผม” อาการขนลุกที่ไล่จากปลายนิ้วขึ้นมายังต้นคอทำเอาผมเผลอลูบแขนตัวเองเบา ๆ อย่างลืมตัว ไม่อยากนึกเลยว่าถ้าพี่หนาวไม่ตามไป จะเกิดอะไรกับผมบ้าง

“พี่จะไม่ไปช่วยทูได้ยังไง แฟนพี่ทั้งคน”

งือ... อยู่ ๆ ผู้ก็เปลี่ยนมู้ดเฉยยย

พนันได้เลยว่าหน้าผมตอนนี้จะต้องเสียทรงแรงมาก เพราะนอกจากจะยังไม่ชินกับการถูกเรียกว่าแฟนซึ่ง ๆ หน้า พอนึกย้อนไปถึงตอนที่พี่หนาวตอกหน้าพี่บูมด้วยเรื่องของเรา ผมก็ยิ่งเขินทบต้นทบดอกไปกันใหญ่

“แล้วเขาทำอะไรทูหรือเปล่า”

ผมส่ายหัวพลางเรียบเรียงสถานการณ์อยู่ในใจ “เขาแค่บังคับให้ผมกลับไปคบกับเขาน่ะครับ ที่เขาทำแบบนี้เพราะไม่เชื่อว่าพวกเราคบกัน พี่บูมคงคิดว่าผมโกหกว่าคบกับพี่หนาวเพราะอยากเอาชนะเขา แต่มันไม่ใช่เพราะผมรักพี่หนาวจริง ๆ ”

ภาพแฟนเก่านอนหมดสภาพอยู่กับพื้นบอกผมว่า จงอย่าได้รื้อฟื้นเรื่องที่ถูกปิดปากและล็อกคอเป็นอันขาด เพราะถ้าพี่หนาวรู้เข้า เขาคงเฉดหัวไอ้พี่บูมส่งออกจากโปรเจกต์ภายในสามวันเจ็ดวัน ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้น ทั้งพี่บูมรวมถึงพี่จี๊ดจะต้องตกที่นั่งลำบากอย่างแน่นอน ผมเลยเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นแบบคร่าว ๆ อะไรไม่ดีก็พูดข้าม ๆ

“ทูอยากให้พี่คุยกับคุณจี๊ดไหม” พูดจบ พี่หนาวก็เม้มปากจนเห็นลักยิ้ม สายตาคมที่ดูแวววาวเป็นพิเศษกำลังฟ้องชัดว่าเจ้าตัวรู้สึกชอบใจ... ว่าแต่ทำไมอยู่ ๆ ลุงแกถึงปลื้มปริ่มล่ะ

“ไม่เป็นไรหรอกครับ” ผมเอื้อมไปจับมือพี่หนาวมากุมไว้ “แค่พี่หนาวบอกว่าจะถอดเขาออกจากโปรเจกต์ เขาก็น่าจะไม่ทำอะไรผมแล้วแหละ”

ที่ผมไว้ชีวิตไอ้พี่บูมไม่ใช่เพราะยังตัดใจไม่ได้ แต่เพราะไม่เห็นประโยชน์ของการจองเวรกัน อีกอย่าง เราเหลือเวลาทำโปรเจกต์นี้อีกแค่เดือนกว่า ๆ ซึ่งเมื่อเทียบกับความเข้มข้นของเนื้องานที่เหลือ พวกคอนซัลท์ย่อมไม่มีเวลาหายใจทิ้งขว้าง อีกอย่าง ต่อให้นิสัยส่วนตัวไอ้พี่บูมจะเป็นยังไง แต่ถ้าเป็นเรื่องงาน มันก็ทำถวายหัว บริษัทพี่หนาวไม่ควรสูญเสียคอนซัลท์ดี ๆ เพียงเพราะเรื่องที่น่าจะอภัยกันได้

“พี่ไว้ใจทูนะ แต่พี่จะไว้ใจคนอย่างปุริมได้ยังไง”

“...อ่า...” ปริศนาฟ้าแลบแท้ ๆ

ผมไม่รู้ว่าต้องพูดยังไงลุงแกถึงจะวางใจ เพราะแม้จะมั่นใจเกือบร้อยเปอร์เซนต์ว่าแฟนเก่าคงไม่เอาหน้าที่การงานมาเสี่ยงอีก แต่ถ้าไอ้พี่บูมยังเจ้าคิดเจ้าแค้นไม่เลิก ก็ไม่มีใครหยั่งรู้ได้ว่าคนอย่างมันจะก่อเรื่องน่าปวดหัวอีกไหม

ทว่าจังหวะที่กำลังกลุ้มใจอยู่นั้น มือถือผมก็ร้องโวยวายขึ้นอีกครั้ง พอเห็นชื่อเจ้าของเบอร์ ผมก็อดแปลกใจไม่ได้ พี่หนาวเองก็คงจะงงพอกัน ลุงแกเลยเลิกคิ้วมองหน้าผมอย่างสนอกสนใจ

“พี่จี๊ดโทรมาครับ”

“รับสายเถอะ”

ผมพยักหน้าแล้วกดรับแต่ยังไม่ทันได้เซย์ไฮ คุณอาทิมาก็ชิงเปิดการขายเสียก่อน (ทูอยู่ที่รีสอร์ตหรือเปล่า)

“ครับพี่”

(มาหาพี่ที่บาร์ตรงริมหาดหน่อย พี่มีเรื่องอยากคุยด้วย)

“ตอนนี้เลยเหรอครับพี่” ยิ่งคุย ผมก็ยิ่งงง เพราะถ้าเข้าใจไม่ผิดปลายสายน่าจะกำลังมุ้งมิ้งกับคุณพันเลิศอยู่ แต่ครั้นจะมองข้ามคำขอเมื่อครู่ น้ำเสียงซีเรียสที่เพิ่งได้ยินผ่านหูไปหมาด ๆ ก็กวนใจผมอย่างไรบอกไม่ถูก

(ใช่ มาเดี๋ยวนี้เลยนะ พี่รออยู่)

“ครับๆ ได้ครับ” กระทั่งกดวางสายแล้ว ผมก็ยังเอ๋อไม่เสร็จดี

“มีอะไรหรือเปล่าทู” พี่หนาวบีบมือผมเบา ๆ ก่อนจะย้ายมานั่งข้างกันบนเตียง

“พี่จี๊ดโทรมา บอกให้ผมไปหาที่บาร์ตรงชายหาดตอนนี้เลยครับ”

“งั้นเดี๋ยวพี่ไปด้วย”

“แต่...” ผมลังเลเพราะไม่รู้ว่าเจ้านายอยากคุยเรื่องอะไร ถ้าเป็นเรื่องงาน ขืนพี่หนาวตามผมไป ลุงแกจะเบื่อเปล่า ๆ

“ไม่เป็นไร ถ้าคุณจี๊ดอยากคุยกับทูเป็นการส่วนตัว เดี๋ยวพี่ไปนั่งรอแล้วเราค่อยกลับห้องพร้อมกัน” พี่หนาวโหมดท่าน HR Director รวบรัดแข็งขัน เจ้าตัวผุดลุกขึ้นแล้วเดินไปหยิบข้าวของตรงโต๊ะเตี้ยข้างหัวเตียงก่อนจะกลับมายื่นมือส่งให้ผมซึ่งยังนั่งเซ่ออยู่ที่เดิม “ไปครับ เดี๋ยวพอคุยกับคุณจี๊ดเสร็จ เราจะได้กลับมาคุยเรื่องอื่นกันต่อ ทูมีเรื่องอื่นอยากจะถามพี่อีกไม่ใช่เหรอ”

แรงกระตุ้นของพี่หนาวได้ผล เพราะพอได้ยินประโยคสุดท้าย ผมก็พร้อมออกไปเจอหน้าพี่จี๊ดเดี๋ยวนั้น “ครับ”

.

.

.

.

“นั่งก่อนสิ”

“ครับ” ผมรับคำหัวหน้าพลางกวาดตามองไปรอบ ๆ ห้องกระจกติดแอร์ที่อยู่ในหลืบลึกของบีชบาร์ประจำโรงแรมอีกครั้งอย่างทึ่ง ๆ สงสัยผมจะฝังหัวกับภาพที่แอบเห็นเมื่อตอนเย็นหนักเกินไป ถึงได้เข้าใจผิดว่าพี่จี๊ดกับคุณพันเลิศยังปักหลักนั่งกินลมชมวิวทะเลยิงยาวมาจนถึงป่านนี้ ทั้ง ๆ ที่เมื่อดูจำนวนขวดไวน์กับของกินเล่นเต็มโต๊ะก็บอกได้ทันทีว่าทั้งคู่น่าจะย้ายเข้ามานั่งสวีตหวานในห้องแห่งความลับนี่หลายชั่วโมงแล้ว

สงสัยโทรศัพท์จากพี่จี๊ดจะเป็นเพียงจุดเริ่มต้นของเรื่องเซอร์ไพรส์ช่วงดึกเสียล่ะมั้ง เพราะผมเพิ่งพบว่า เจ้านายไม่ได้อยู่ตามลำพัง ข้าง ๆ แกเป็นท่านสปอนเซอร์หน้าใหญ่ใจป้ำประจำทริป ส่วนอีกฝั่งคือพี่บูมกับคุณไวท์... มาได้ไงวะ

“อ้าวมึง มาด้วยเหรอ นั่งก่อน ๆ ” ถึงจะพูดแบบนั้น แต่คุณพันเลิศแกดูไม่แปลกใจเลยที่เห็นว่าพี่หนาวมาพร้อมกับผม

ไหน ๆ คนใหญ่คนโตของทั้งสองฝ่ายก็ออกปากแล้ว พวกเราเลยนั่งลงบนโซฟาตัวยาวที่ยังว่างอยู่ ซึ่งแน่นอนว่าฝั่งตรงข้ามย่อมจะเป็นพี่บูมกับคุณไวท์

รายหลังนี่พอเห็นหน้ากันก็จิกตาใส่ผมทันที...

เฮ้อ คืนนี้ผมจะรอดไหมวะ คู่กรณีตัวเทพ ๆ ก็แห่กันมาเสนอหน้าแบบครบองค์ประชุมไปอีก

“ที่พี่เรียกทูออกมานี่ เพราะพี่มีเรื่องอยากถามทูสักหน่อย”

ผมดึงหน้าตึง แสร้งไม่ใส่ใจสายตาอาฆาตของยูสเซอร์ FI แล้วชะโงกหน้าคุยกับพี่จี๊ดตรงหัวโต๊ะ “เรื่องอะไรเหรอครับ”

“พี่ได้ยินจากบูมว่าเมื่อกี้ทูแอบนัดบูมออกไปคุยกันแค่สองคน จริงหรือเปล่า”

ฟังคำถามแล้วก็สรุปได้ว่า ที่ผมต้องมาที่นี่เพราะหัวหน้ารู้เรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว แต่ที่น่าตกใจยิ่งกว่า คือ ก่อนหน้านี้พี่จี๊ดได้ฟังอะไรไปแล้วบ้าง หวังว่าผมกับพี่หนาวจะไม่โดนใส่ความจนกลายเป็นคนร้ายไปหรอกนะ

“ไม่จริงครับ” ผมปฏิเสธทันควันก่อนจะเหลือบมองหน้าคนปล่อยข่าวอย่างขยะแขยง “ผมไม่มีอะไรจะคุยกับพี่บูม แล้วทำไมผมต้องนัดพี่บูมออกไปคุยด้วยล่ะครับ”

“แต่เมื่อกี้ทูออกไปเจอบูมมาจริงใช่ไหม... เรื่องมันเป็นยังไง ไหนเล่าให้พี่ฟังซิ”

“ตอนนั้นผมกำลังจะไปเอาของที่ห้อง แต่อยู่ ๆ ผมก็โดนพี่บูมบังคับให้ไปคุยกันตรงชายหาด แต่ตรงนั้นมันมืดมากแล้วก็ค่อนข้างน่ากลัว ผมเลยขอร้องให้พี่บูมกลับมาคุยกันดี ๆ ที่รีสอร์ตแต่พี่บูมก็ไม่ยอมครับ”

ดีนะที่เมื่อครู่ผมฝึกฝีมือกับพี่หนาวมาแล้วรอบนึง ตอนเล่าเรื่องให้พี่จี๊ดฟัง ผมเลยไม่เผลอพาดพิงถึงวีรกรรมสุดร้ายกาจของไอ้พี่บูมให้สถานการณ์ยิ่งบานปลาย เพราะลองว่าถ้าเรื่องทั้งหมดถึงหูคุณอาทิมา คนทำผิดคงโดนเจ้าแม่ปลิดชีวิตแหงแซะ

“แล้วคุยอะไรกันบ้าง”

ผมมองหน้าพี่จี๊ดสลับกับพี่หนาวเพราะไม่แน่ใจว่าควรพูดต่อดีไหม หัวหน้ายิ้มบางพลางพยักหน้าให้ ในขณะที่ลุงไซด์ไลน์จับมือผมแล้วบีบเบา ๆ ผมจึงแอบสบตากับพี่หนาวแล้วค่อย ๆ เล่าเฉพาะใจความสำคัญ “พี่บูมขอให้ผมกลับไปคืนดีด้วยครับ ถ้าผมไม่ตกลง พี่บูมจะไม่ยอมปล่อยผม”

“แล้วทูทำยังไง”

“ผมบอกว่า ยังไงผมก็ไม่มีทางกลับไปคบกับพี่บูม เพราะผมคบกับพี่หนาว และผมรักพี่หน...” พูดมาถึงตรงนี้ผมก็เบิกตาโพลงอย่างตกใจ...

บุญบาป เมื่อกี้ตอนที่คุยกันอยู่ในห้อง ผมก็บอกพี่หนาวไปแบบนี้นี่หว่า

ได้ข่าวว่าเพิ่งตกลงเป็นแฟนกันเมื่อตอนบ่าย ตกกลางคืนก็บอกรักผู้ก่อนใครเลยจ้า... หลวยและมั่นหน้าไปอีกนะผมเนี่ย 

พอรู้ว่าเผลอตัวพูดเรื่องน่าอายออกไปผมก็รีบงับหางเสียงพร้อม ๆ กับหุบปากฉับ แต่เพราะโดนท่านหัวหน้าใหญ่ในเวอร์ชันตั้งใจเก็บข้อมูลถลึงตาใส่ ผมเลยจำใจอ้อมแอ้มส่วนท้ายของประโยคออกมาจนจบ “...ผมรักพี่หนาวครับ”

สายตากรุ้มกริ่มร้อนแรงของคนข้างตัวทำเอาผมเบือนหน้าหลบแทบไม่ทัน ถึงว่าสิ ทั้ง ๆ ที่ตอนนั้นพวกเรากำลังเครียดกับเรื่องของไอ้พี่บูมแท้ ๆ แต่อยู่ดี ๆ พี่หนาวก็ดันทำหน้าปลื้มปริ่มคั่นเวลาเฉยเลย

“หลังจากนั้นคุยอะไรกันอีกหรือเปล่า”

“ไม่ครับ ไม่ได้คุยอะไรกันอีกแล้วครับ” ผมแสร้งทำมึนใส่ลุงไซด์ไลน์ที่ยังกางยิ้มกว้างอย่างไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหม ขืนผมหลุดเขินเอากลางวง มีหวังเจ้านายได้ด่าเปิงพอดี

“ก่อนจะเล่าอะไรให้ฟัง พี่ต้องขอโทษทูด้วยนะที่เมื่อกี้พี่จี้ถามทูไม่หยุดทั้ง ๆ ที่มันเป็นเรื่องส่วนตัว ไม่เกี่ยวข้องกับงานเลยสักนิด” พี่จี๊ดถอนหายใจยาวพลางมองหน้าผมอยู่นานสองนาน เห็นแบบนั้นผมเลยอดยิ้มแล้วพูดปลอบแกไม่ได้

“ไม่เป็นไรครับ”

“จริง ๆ เหตุผลที่พี่เรียกทูมานี่ เพราะก่อนหน้านี้ พี่ได้ยินบูมกับคุณไวท์เถียงกัน พอเรียกมาคุย ทางนี้ก็บอกว่าทูเป็นต้นเหตุ” คราวนี้เป็นไอ้พี่บูมที่โดนหัวหน้าถอนหายใจใส่ “บูมบอกพี่ว่า ช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมา ทูคอยตอแยบูมแล้วก็มักจะขอนัดพบบูมจนสร้างปัญหาให้บูมกับคุณไวท์เป็นประจำ พี่เลยอยากลองฟังทูพูดบ้าง หวังว่าพี่จะไม่ก้าวก่ายจนเกินไปนะ”

ในที่สุดผมก็เข้าใจจุดประสงค์ของเจ้านาย นี่ถ้าพี่จี๊ดเลือกข้างหรืออคติกับฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งสักหน่อย คงเกิดเรื่องดราม่าที่เม้าท์กันไปได้ยันลูกบวช

“ไม่เลยครับ ผมต้องขอบคุณพี่จี๊ดต่างหากล่ะครับที่เรียกผมมาถาม เพราะตั้งแต่เริ่มโปรเจกต์มา ผมไม่เคยทำแบบที่พี่บูมพูดเลยแม้แต่ครั้งเดียว” พออธิบายตัวเองจบ ผมก็ยืกมือไหว้ขอบคุณหัวหน้าอย่างซาบซึ้งใจ แกรับไหว้ผมเร็ว ๆ ก่อนจะหันไปถอนหายใจใส่ชายผู้อยู่เบื้องหลังเรื่องยุ่งยากทั้งหลายในคืนนี้เป็นครั้งที่ล้านได้แล้วมั้ง

“ว่ายังไงบูม มีอะไรจะพูดไหม”

เจ้าของชื่อเหลือบมองผมกับพี่หนาวอยู่ชั่วอึดใจ จากนั้นก็ก้มหน้าลงโดยไม่ยอมพูดจา ทว่ากลับเป็นคุณไวท์ที่เคลื่อนไหวเป็นคนแรกด้วยกำปั้น แกทุบหัวไหล่พี่บูมดังบั้ก ๆ แบบไม่กลัวอีกฝ่ายช้ำในตายก่อนวัยอันควร  

“ไวท์เคยบอกพี่บูมแล้วใช่ไหมว่าพี่จะทำอะไรกับใครลับหลังไวท์ก็ได้ แต่อย่าให้ไวท์จับได้” คุณไวท์ดูโมโหมาก แกเลยใส่พี่บูมไม่ยั้ง แต่น่าแปลกที่คู่กรณีกลับยอมให้ยูสเซอร์คู่ใจทำร้ายร่างกายโดยไม่ตอบโต้หรือป้องกันตัว “กับคนนี้เนี่ย...กี่ทีแล้วฮะ ที่ผ่านมา ไวท์พยายามทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นแล้วนะ แต่พี่บูมก็ไม่ยอมหยุด อยากได้นักใช่ไหมถึงต้องใช้เฟสคนอื่นบังหน้าไปหาเรื่องคุยกันน่ะ”

“หา? เมื่อกี้คุณไวท์ว่าอะไรนะครับ!” ผมร้องเสียงหลงเพราะอดตกใจกับเรื่องที่เพิ่งได้ยินไม่ได้

เดี๋ยวนะ ไอ้พี่บูมมันใช้เฟสใครมาคุยกับผม? 

คุณไวท์หันมาแสยะแล้วแค่นหัวเราะเยาะเย้ยกันบัดเดี๋ยวนั้น “หึ คบกันมาตั้งสามปี ไม่เคยรู้เลยเหรอว่าพี่บูมมันมีพาสเวิร์ดทุกแอคเคานต์ของพี่เมธ”

“ฮะ?!” ผมเบิกตาอ้าปากหวอ

อยู่ ๆ ก็รู้สึกโง่ขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติ ไอ้พี่เมธที่เผลอแชตด้วยคือไอ้พี่บูมปลอมตัวมาเหรอวะ

เวรเอ๊ย โดนหลอกซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเขางอกแล้วไหมล่ะผม

“อ้อ แล้วก็ เผี่อว่าคุณยังไม่รู้... พี่บูมมันยังไม่ได้เลิกกับพี่เมธหรอกนะ” พูดไม่ทันจบ คุณไวท์ก็กระหน่ำทุบไหล่พี่บูมยิ่งกว่าทุบกระท้อนก่อนกิน “ทำไมวะพี่ ขนาดไวท์ยอมพี่เรื่องพี่เมธ พี่ก็ยังไม่หยุดหาเศษหาเลย จะต้องหาคนอื่นมาเพิ่มให้ได้เลยใช่ไหมวะ”

“ไวท์ คุณใจเย็นก่อนนะ ผมขอล่ะ” คุณพันเลิศเป็นพระมาโปรดสัตว์แท้ ๆ ไม่อย่างนั้นไอ้พี่บูมคงกระอักเลือดตายไปแล้ว แต่ถึงจะยังรอดชีวิต ผมคิดว่ามันคงจะร่อแร่ในไม่ช้านี้แหละ ไม่เชื่อลองดูหน้าพี่จี๊ดตอนนี้ก็ได้ แกเข้าโหมดโหดจนผมยังไม่กล้าสบตาด้วยเลยเนี่ย

“บูม... ที่ทูกับคุณไวท์เพิ่งพูดมาทั้งหมด บูมมีอะไรจะแย้งไหม”

“ไม่มีครับ”

“เราเคยคุยเรื่องนี้กันมาแล้วไม่ใช่เหรอบูม” คุณอาทิมาเปรยเสียงเรียบพลางมองไอ้พี่บูมด้วยสายตาเย็นเยียบยิ่งกว่าแผ่นน้ำแข็งขั้วโลก แต่ถึงจะโดนไปแบบนั้น คนก่อเรื่องก็ยังก้มหน้าไม่สู้สายตาใคร ๆ อยู่เหมือนเดิม

“ครับ”

“แล้วตอนนั้นพี่บอกบูมว่ายังไง” ตั้งแต่เริ่มคุยกันมา หัวหน้าผมคงถอนหายใจบ่อยเกินไป คุณพันเลิศเลยนวดหัวไหล่พี่จี๊ดเบา ๆ

แม้ใครจะพูดอะไร แต่ไอ้พี่บูมกลับยังคงนั่งสงบเสงี่ยมเจียมบอดี้ไม่มีปากเสียงไม่เลิกรา สงสัยก่อนหน้านี้ที่มันกล้าเล่นใหญ่ใส่ไฟผมเสียเละเทะเพราะคิดว่าเจ้านายคงไม่เรียกผมมาคุย หึ! น้อยไปสิ... ลองว่าเป็นคดีที่เคยถึงมือท่านหัวหน้ามาก่อน แกไม่มีทางปล่อยให้ใครลอยนวลโดยไม่สืบสวนให้รู้แจ้งหรอก

“พี่เคยเตือนบูมใช่ไหมว่า ถึงพี่จะเข้าใจว่าคนเราทำความผิดซ้ำซากกันได้ แต่ถ้าคิดจะอยู่กับพี่ พี่คงให้โอกาสทุกคนทำผิดด้วยเรื่องเดิม ๆ ได้แค่สามครั้ง และถ้าสุดท้ายยังไม่ยอมปรับปรุงตัวเอง พี่คงต้องปล่อยไป” พี่จี๊ดมองหน้าพี่บูมอย่างเอาเรื่องพลางชี้นิ้วคาดโทษ “กับเรื่องนี้ ครั้งที่สองแล้วนะบูม” 

“ครับ”

หัวหน้าผมส่ายหัวดิก ท่าทียอมรับผิดโดยดุษฎีนั่นไม่ใช่สิ่งที่พี่จี๊ดอยากเห็นมากเท่ากับการไม่เที่ยวสร้างปัญหาให้ใคร เพราะเมื่อลองคิดเล่น ๆ ว่าถ้าเกิดพี่หนาวไม่เจอผม หรือถ้าพี่บูมพาผมขึ้นรถได้จริง ส่วนงาน FI คงพังพินาศหลังยูสเซอร์บันดาลโทสะแหกอกคอนซัลท์จนถึงแก่ความตายก่อนจะได้ขึ้นระบบ

“บูมอยากให้พี่ทำยังไงกับบูมดี”

“ผม... ผมขอโทษครับพี่” พี่บูมยกมือไหว้พี่จี๊ดปลก ๆ “ต่อไปผมจะไม่ทำผิดอีกครับ”

“รับปากพี่ได้ไหมว่าหลังจากนี้ สถานะระหว่างบูมกับทูจะเป็นแค่เพื่อนร่วมงานกันเท่านั้น ส่วนนอกเวลางาน พี่ขอให้ต่างคนต่างอยู่ บูมทำให้พี่ได้ไหม”

“ครับ ได้ครับ”

“ทูล่ะ” พี่จี๊ดหันมามองผมอย่างขอโทษขอโพย เห็นแบบนั้น ผมเลยคลี่ยิ้มแล้วบอกแกผ่านสายตาว่า ‘ไม่เป็นไร’

“ได้ครับพี่จี๊ด”

“เดี๋ยวครับคุณจี๊ด ผมขอพูดอะไรหน่อย”

ที่สุดคนที่นั่งเงียบมาตลอดก็ส่งเสียง ผมหันไปเลิกคิ้วมองเสี้ยวหน้าหล่อเหลาอย่างฉงนใจ สารภาพเลยว่าผมไม่รู้หรอกว่าลุงแกจะพูดอะไร แค่ได้นั่งจ้องลุงไซด์ไลน์ใกล้ ๆ แบบไม่ต้องคอยหลบ ๆ ซ่อน ๆ ผมก็ลืมวงสนทนาตรงหน้าไปทันที

“ค่ะ เชิญค่ะ”

“คุณบูม ถ้าคุณยังมายุ่งกับแฟนผมอีก ไม่ว่าทางตรง หรือทางอ้อม นอกจากคุณจี๊ดแล้ว ผมเองก็คงไม่อยู่เฉย ๆ เหมือนกัน เราเข้าใจตรงกันนะครับ”

พอทำให้เพื่อนร่วมวงทั้งหมดอ้าปากค้างได้สำเร็จ พี่หนาวก็ขอปลีกตัวแล้วพาผม (ที่ยังไม่หายอึ้ง) กลับไปที่ห้องพักโดยปล่อยให้ท่านผู้บริหารทั้งสองอบรมคู่หู FI ว่าด้วยเรื่องจริยธรรมและมารยาทในการใช้สถานที่สาธารณะต่อไปตามเรื่องตามราว เอาวะ ถึงคืนนี้ผมจะโป๊ะแตกขายตัวเองแหลกลาญ แต่อย่างน้อย ๆ ผมก็ไม่ใช่คนเดียวที่เปิดตัวว่ามีแฟนแล้ว แถมยังหวงแฟนเอามาก ๆ จนต้องประกาศความเป็นเจ้าของให้โลกต้องรับรู้ล่ะนะ

••• TBC •••

เรากลับมาแล้วค่า ^_^ คิดถึงคนอ่านทุก ๆ คนเลย

ถ้าอ่านอยากหวีด อย่าลืมติดแท็ก #ลุงไซด์ไลน์ละมุนมาก หรือ #คันหิม นะคะ

เราจะตามไปส่องเด้อ ไว้เจอกันใหม่จันทร์หน้านะคะ  

(ขออนุญาตรวบตอบความเห็นในอีกสองอาทิตย์ข้างหน้านะคะ

พอดีตอนนี้เราเดินทางอยู่ ไว้กลับมานั่งโต๊ะเป็นเรื่องเป็นราว เราจะกลับมาเม้าท์ด้วยทันทีเลย )

 นี่ทางเข้าเพจเราเองค่ะ (กดตรงนี้ได้เลย) ^^