ODD EYE ตาย ตา ตื่น : 13th Glance || 27.09.17

The 13^th Glance

ข้อดีของการเลือกขับรถติดตามเบาะแสที่เพียงออหยิบยื่นให้ คือ ความมั่นใจว่าตนกำลังแกะรอยอังคารได้ถูกต้องและแม่นยำ กระนั้นสัตยากลับไม่อาจผลีผลามทำอุกอาจตามใจ เพราะแม้รถตู้แช่คันดังกล่าวจะเลี้ยวหายเข้าไปจอดด้านหลังของอาคารพาณิชย์หลังหนึ่งได้พักใหญ่ ๆ แต่นายตำรวจยังคงต้องเฝ้ารอให้กลุ่มพนักงานขนส่งประจำโรงน้ำแข็งสลายตัวกันเสียก่อน เพราะการเดินดุ่ม ๆ ฝ่าเข้าไปในพื้นที่รโหฐานโดยไม่มีหมายค้นจะทำให้เรื่องทั้งหมดยิ่งยุ่งเหยิงเกินควบคุม

จริงอยู่ที่แม้การรอคอยจะชวนให้รู้สึกว้าวุ่นขุ่นใจ ทว่าในทางกลับกัน สัตยาเองก็มีเวลาประเมินสถานการณ์ควบคู่ไปกับวางแผนช่วยเหลืออังคารเพิ่มขึ้นเป็นเงาตามตัว ซึ่งถ้าเขาจำไม่ผิด ด้านหลังของตึกแถวทั้งหมดนี้น่าจะเป็นแม่น้ำ ซึ่งการที่โรงน้ำแข็งถูกซุกซ่อนอยู่ด้านใน ทำให้เส้นทางเดินรถหลักถูกจำกัดให้เหลือเพียงช่องทางเดียว แน่นอนว่า หากธีทัตเลือกสถานที่แห่งนี้เป็นฐานที่มั่น แต้มต่อในการหลบหนีของอีกฝ่ายย่อมมีไม่มาก

อย่างไรก็ตาม หากธีทัตพาอังคารไปซุกซ่อนอยู่ด้านในโรงน้ำแข็งจริงตามคำบอกใบ้ของเพียงออ ลำพังตัวเขาเพียงคนเดียวคงไม่สามารถฝ่าวงล้อมของบรรดาพนักงานโรงน้ำแข็งแล้วดอดไปพาไอ้ตัวแสบหนีได้แน่ ๆ เพราะเท่าที่เฝ้าสังเกตการณ์อยู่จนถึงบัดนี้ ปรากฏว่ามีชายฉกรรจ์อย่างน้อยสามคนที่สัตยาจำเป็นต้องล้มให้คว่ำระหว่างกรุยทางเข้าไปด้านใน...

เฮ่อ! ขนาดยังไม่นับธีทัตและคนงานกลุ่มอื่น ๆ ที่มองไม่เห็นอีกเท่าไรก็ไม่รู้ เขายังรู้สีกหนักใจกับภาพรวมของสถานการณ์เอามาก ๆ ขืนบุ่มบ่ามฉายเดี่ยวจนเรื่องราวบานปลาย คนที่จะตกที่นั่งลำบากที่สุดคงไม่ใช่ใคร นอกไปจากอังคารและตัวเขานั่นเอง

คิดได้ดังนั้น ชายหนุ่มจึงต่อสายหาที่พึ่งหนึ่งเดียวซึ่งพอจะให้ความช่วยเหลือแบบปัจจุบันทันด่วนได้ดียิ่งกว่าใคร “พี่เดียร์ครับ ผมมีเรื่องด่วนต้องรบกวนพี่อีกแล้วครับ” 

***********

“ขลุ่ยกลับมาหาพี่วินแล้วนะครับ” น่าแปลกที่เมื่อได้รับฟังประโยคที่ตนโหยหา รอยยิ้มที่ดูผิดแผกของเพียงออในร่างของเด็กหนุ่มแปลกหน้ากลับดูคุ้นตา สมจริง และสดใหม่ราวกับมโนภาพที่ชยินเห็นในวันแรกที่ทั้งสองพบกัน

“ขลุ่ย?”

“ครับ ขลุ่ยเองครับพี่วิน”

“...” ต่อให้ภายในจะรู้สึกยินดีกับปาฏิหารย์ตรงหน้าสักเพียงไหน แต่สัญชาตญาณกลับสั่งให้ชยินยืนนิ่งคล้ายหยั่งเชิง อีกฝ่ายที่เห็นดังนั้นจึงรีบอธิบายตนเองโดยไม่รอให้เขาต้องลำบากซักถาม

“เป็นเพราะตาข้างนึงของขลุ่ยอยู่ในร่างนี้ ขลุ่ยเลยกลับมาหาพี่วินได้ยังไงล่ะครับ” ค่าที่ไม่อาจขยับแขนขาไปมาได้ คนพูดจึงเอ่ยพลางขยิบตาซ้ายน้อย ๆ แทนการชี้ชัดถึงหลักฐานที่ตนกล่าวอ้าง

เป็นเพราะสิ่งที่คู่สนทนาเอ่ยออกมาพ้องกับข้อมูลผู้ป่วยภายในแฟ้มที่ธีทัตทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้าเมื่อเย็นวาน การหวาดระแวงระวังภัยจึงหมดความหมาย วินาทีนี้ ชยินเชื่อหมดใจว่าเด็กหนุ่มตรงหน้า คือ คนรักที่พลัดพลากจากกันกว่าสองเดือนจริง ๆ “ขลุ่ยยอมกลับมาหาพี่แล้วเหรอ ขลุ่ยไม่โกหกพี่ใช่ไหมครับ”

“ขลุ่ยจะโกหกพี่วินทำไมล่ะครับ”

.

.

.

.

“...ก็...”

ชยินอึกอักอย่างเห็นได้ชัด การรื้อฟื้นเรื่องบาดหมางระหว่างพวกเขาทั้งที่เพิ่งกลับมาพบกันอีกครั้งไม่ใช่เรื่องน่าอภิรมย์ ดีไม่ดี เกิดเพียงออได้ฟังเรื่องของบุคคลที่สามขึ้นมา น้องอาจจะคลุ้มคลั่งจนเขาควบคุมไม่ไหวเหมือนครั้งที่แล้วก็ได้

“ถ้าพี่วินไม่อยากเล่า ก็ช่างมันเถอะครับ แค่เราได้กลับมาเจอกัน ขลุ่ยก็ดีใจจะแย่แล้ว” คนพูดทิ้งสายตาพลางคลี่ยิ้มหวานเอาใจจนชยินพลอยกระหยิ่มตามไปอีกคน แต่ก่อนที่พวกเขาจะทบทวนความทรงจำร่วมกัน ฝ่ายที่ยังนั่งงอก่องอขิงอยู่บนพื้นก็โอดครวญเสียงแผ่ว “พี่วินแกะเชือกให้ขลุ่ยหน่อยสิครับ ขลุ่ยเจ็บ”

“พี่ว่าขลุ่ยอยู่แบบนี้ไปก่อนดีไหมครับ” จริงอยู่ที่เพียงออคนนี้ช่างผิดแปลกจากเพียงออที่ชยินเคยรู้จักราวกับพลิกฝ่ามือจนชายหนุ่มแอบพึงพอใจ กระนั้นบทเรียนจากเหตุการณ์น่าสลดเมื่อสองเดือนก่อนได้สอนให้เขาตระหนักว่า การควบคุมคนรักได้อย่างเบ็ดเสร็จเด็ดขาดย่อมดีกว่าผ่อนปรนจนอีกฝ่ายต่อต้าน ขัดขืนได้ตามอิสระ

“แต่ขลุ่ยเจ็บมือเจ็บขาไปหมดแล้วน่ะครับพี่วิน... แถมพื้นยังแข็งอีก ถ้าพี่วินไม่ยอมแกะเชือกให้ ขลุ่ยต้องโดนเชือดบาดเนื้อจนเลือดออกหมดตัวแน่ ๆ ”

“หึ ๆๆๆ เด็กโง่ โดนเชือกบาดแค่นี้เลือดไม่ออกหมดตัวหรอกครับ เชื่อพี่สิ พี่เรียนหมอมานะ” ต่อให้ไม่โอนอ่อน แต่ชายหนุ่มก็ไม่ใจร้ายกับคนรักเสียทีเดียว ชยินช้อนร่างผอมบนพื้นขึ้นอุ้มแล้วพาเพียงออมานอนลงบนเตียงอย่างเบามือ

“ไม่ต้องนอนพื้นแล้วนะ สบายตัวขึ้นไหมครับ” ชยินพูดเอาใจพลางเสยปอยผมที่ปรกรกหน้าตาคนรักให้กลับเข้าที่เข้าทาง การที่เพียงออยอมอยู่นิ่ง ๆ ให้เขาลูบไล้เนื้อตัวได้ตามต้องการทำให้ชายหนุ่มไม่อาจหุบยิ้มได้สักวินาที

ชยินมีความสุขเหลือเกิน...

การได้มีเพียงอออยู่เคียงข้างอย่างที่เฝ้าฝัน คือ ความสุขอย่างที่สุด

ไม่เสียแรงที่สู้อุตส่าห์ภาวนาขอให้อีกฝ่ายหวนคืนกลับมาตลอดระยะเวลากว่าสองเดือน

“แต่ถ้าพี่วินไม่แกะเชือกให้ แล้วขลุ่ยจะกอดพี่วินได้ยังไงล่ะครับ”

“หืม? ขลุ่ยอยากกอดพี่เหรอ?”  

“...” เพียงออไม่ตอบคำ หากแต่ใบหน้าขาวที่ขึ้นสีแดงเรื่อ กอปรกับรอยยิ้มมุมปากและอาการหรุบตาเสมองไปทางอื่นนั่นก็ทำให้ชยินรู้สึกลิงโลดจนลืมความตั้งใจเดิมไปเสียสิ้น

“งั้นขลุ่ยรอพี่เดี๋ยวนะครับ” ไม่ทันขาดคำ ชยินก็ลุกพรวดพราดไปควานหากรรไกรภายในห้อง แต่แล้วความกระตือรือล้นจนทนรอไม่ไหวก็สั่งให้ชายหนุ่มฉวยมีดผ่าตัดที่วางเรียงรายอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลติดมือมาแทน อดทนรอไม่ถึงอึดใจ มีดเล่มเล็กก็สำแดงเดชให้คนถูกมัดได้ประจักษ์ถึงคมของมันอย่างแท้จริง เพราะแค่ชยินตวัดปลายมีดเพียงสองสามหน พันธนาการปลิดปลิวลงจากข้อมือและข้อเท้าอย่างง่ายดายราวกับร่ายเวทย์มนต์

เพียงออคลี่ยิ้มหวานต่างรางวัลแก่รุ่นพี่ที่ยืนรายงานตัวรอรับความดีความชอบอยู่ตรงหน้า เด็กหนุ่มช้อนสายตาตวัดมองอีกฝ่ายอย่างจงใจก่อนจะค่อย ๆ หยัดตัวขึ้นนั่งคุกเข่าบนฟูกด้วยความนุ่มนวล “พี่วินเอามีดไปเก็บก่อนสิครับ เดี๋ยวผีผลัก” สิ้นเสียงออดอ้อน เพียงออก็พยักเพยิดสำทับอีกคำรบพร้อมกับระบายยิ้มบางเบาดูเย้ายวนพลางกางแขนกว้างเตรียมพร้อมรอท่า

ชยินในยามนี้ไม่ต่างอะไรจากหมาที่ถูกฝึกจนเชื่อง

ขอเพียงให้ได้มาซึ่งสิ่งที่ปรารถนา ต่อให้เพียงออจะสั่งให้เขาบุกป่าฝ่าดง ชายหนุ่มก็ไม่ปฏิเสธ ฉะนั้น กับการแค่กำจัดมีดทื่อ ๆ ด้ามหนึ่งให้พ้นหูพ้นตาแลกกับอ้อมกอดอย่างเต็มใจของอีกฝ่าย เขาก็ยิ่งกว่าพร้อมจะทำให้โดยไม่คิดต่อรอง

แต่ขณะที่ชายหนุ่มบรรจงวางมีดลงบนโต๊ะอ่านหนังสือตรงมุมห้องด้วยความระมัดระวังอยู่นั้นเอง ความรู้สึกเจ็บร้าวฉับพลันตรงท้ายทอยที่มาพร้อมเสียงกระทบหนัก ๆ ดังลั่นก็ทำให้ชยินมึนงงจนพานรู้สึกแข้งขาอ่อนขึ้นมาดื้อ ๆ จากนั้นแสงสว่างวาบเจิดจ้าที่พร่างพรายอยู่เบื้องหลังเปลือกตาจะขับกล่อมให้เขาพักสายตาทั้งที่ไม่เต็มใจ

***********

ทันทีที่ทางสะดวก สัตยาก็ค่อย ๆ เร้นกายแฝงตัวเข้าไปสำรวจรอบ ๆ พื้นที่ด้านหลังตึกแถวเจ้าปัญหา เพียงไม่นาน นายตำรวจหนุ่มก็พบรถกระบะคุ้นตาซึ่งน่าจะเป็นพาหนะคันเดียวกันที่เคยจอดตรงหน้าคลินิกเมื่อวานเข้าจนได้

แม้หลักฐานตรงหน้าจะช่วยยืนยันว่าธีทัตเกี่ยวข้องกับโรงน้ำแข็งแห่งนี้อย่างไม่ต้องสงสัย ทว่าสัตยากลับยิ่งกังวลใจ เพราะหากว่ากันตามจริง ระยะทางระหว่างโรงแรมกับโรงน้ำแข็งน่าจะอยู่ราว ๆ ไม่เกินสิบกิโลเมตร ซึ่งเมื่อคำนวณเวลาคร่าว ๆ ตามคำบอกเล่าของพนักงานต้อนรับจวบจนถึงตอนนี้หมายความได้อย่างเดียวว่า เขาเปิดโอกาสให้ผู้เชี่ยวชาญด้านการต่อสู้รวมถึงการใช้อาวุธทุกรูปแบบอย่างธีทัตใช้เวลาตามลำพังกับไอ้ตัวแสบนานเกินไปเสียแล้ว

อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะเพียร ขอร้องล่ะ ก่อนที่โศกนาฏกรรมที่เกิดขึ้นกับน้องชายบุญธรรมจะซ้ำรอย สัตยาจะต้องรีบตามหาเด็กเมื่อวานซืนให้เจอโดยเร็วที่สุด

“อุ๊บ!” จังหวะที่สัตยากำลังเอนตัวเข้าไปชะโงกมองภายในโกดังเก็บของด้านข้างโรงน้ำแข็งนั้นเอง หมัดลุ่น ๆ ของคนที่แอบเฝ้าสังเกตการณ์มาโดยตลอดก็พุ่งฝ่าความมืดมาปะทะโหนกแก้มของผู้บุกรุกเข้าอย่างจัง ทว่าแทนที่จะแตกตื่นจนเพลี่ยงพล้ำ ผู้กองเคราเฟิ้มกลับคว้าแขนอีกข้างของคู่ต่อสู้ แล้วดึงเข้าประชิดเข้าหาตัวก่อนจะถองหน้าท้องอีกฝ่ายด้วยปลายศอกพร้อม ๆ กับตอกส้นลงบนหน้าแข้งเสียเต็มรัก จากนั้นจึงจงใจดีดตัวทิ้งน้ำหนักใส่ร่างคุดคู้ที่ซ้อนอยู่ด้านหลังจนได้ยินเสียงแผ่นเนื้อกระแทกกับผนังปูนอย่างรุนแรง

สัตยาอาศัยช่วงที่คู่ต่อสู้ยังคงจุกเสียดจนไม่ทันตั้งตัวปราดเข้าไปประเคนอัพเปอร์คัทเจาะปลายคางสลับกับปล่อยหมัดตรงลงบนลิ้นปี่ซ้ำ ๆ จนร่างบนพื้นนอนงอก่องอขิง สภาพสิ้นฤทธิ์ชั่วคราวของคนตรงหน้าทำให้เขาเริ่มหายใจหายคอได้มากขึ้น เพราะหากธีทัตเป็นฝ่ายตั้งป้อมดักรอทำร้ายเขาก่อน แสดงว่าโอกาสที่อังคารจะยังมีชีวิตอยู่ย่อมเพิ่มขึ้นอีกหลายเท่าตัว

รู้ดังนั้น สัตยาจึงจับรวบแขนเพื่อนร่วมสายอาชีพไพล่หลังแล้วสับกุญแจข้อมือของตนลงบนข้อมือของอีกฝ่ายก่อนจะใช้เชือกไนลอนที่พอหาได้ในโกดังมัดตรึงธีทัตเอาไว้กับโคนเสาเพื่อตัดโอกาสหลบหนีหรือก่อปัญหาระหว่างรอให้กำลังหนุนของรุ่นพี่ตามมาสมทบโดยไม่ลืมคาดคั้นเบาะแสของอังคารไปพร้อมกัน  

“มึงเอาเพียรไปไว้ไหน”

“...” ธีทัตแสยะยิ้มยียวนหากแต่ไม่เอ่ยคำ อาการจงใจอมพะนำของเพื่อนร่วมสถาบันทำให้สัตยาอยู่ไม่สุข

“ท็อป มึงบอกกูมาเถอะว่าเพียรอยู่ไหน กูสัญญาว่าถ้ามึงให้ความร่วมมือ กูจะช่วยมึงเอง”

“หึ ๆๆๆ !” สีหน้าสาแก่ใจของฝ่ายที่เอาแต่แค่นหัวเราะโดยไม่พูดไม่จาทำให้สัตยาได้สติ... ในสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานเช่นนี้ ทุกนาทีมีค่าเกินกว่าจะมานั่งสอบปากคำผู้ต้องสงสัยที่ไม่ให้ความร่วมมือเป็นไหน ๆ คิดได้ดังนั้น ชายหนุ่มก็ผลุนผลันจากไปตามหาอังคารต่อทันที

***********

อังคารไม่เคยสนใจว่าประสบการณ์ช่วงยี่สิบปีแรกของชีวิตคนอื่นเป็นเช่นไร เขารู้แต่เพียงว่า คลื่นความบัดซบที่ดาหน้ากันมาต้อนรับตั้งแต่ก่อนเขาจะรู้ความได้หล่อหลอมให้เด็กหนุ่มรู้รักษาตัวรอดได้เป็นเลิศยิ่งกว่าใคร ๆ จึงไม่แปลกหากในห้วงเวลาที่ยมทูตหายใจรดต้นคอ อังคารจะตัดสินใจสวมรอยเป็นเพียงออเพื่อหลอกล่อให้ฆาตกรตายใจ

ที่สุดแล้ว ภาพเหตุการณ์ในฝันร้ายที่ต้องเผชิญมาตลอดสองเดือน บวกกับความพยายามและความอดทนผิดปกติวิสัยของเด็กหนุ่มก็นำพาความสำเร็จมาสู่มือจนได้

เขาฟาดหัวไอ้โรคจิตนั่นเสียเต็มแรงด้วยด้ามโคมไฟตรงหัวเตียงจนมันล้มลงไปนอนกองไม่เป็นท่า ซึ่งก่อนที่จะวิ่งหนีออกจากห้องนั้นมา อังคารก็ไม่ลืมรวบคว้าชุดมีดผ่าตัดที่วางเรียงกันอย่างเป็นระเบียบอยู่บนผ้าผืนหนึ่งติดมือมาด้วย

เหตุที่อังคารพกมีดติดตัว ไม่ใช่แค่หวังจะใช้มันเป็นอาวุธป้องกันตนเพียงถ่ายเดียว หากแต่ขืนเขาชะล่าใจ ทิ้งพวกมันไว้แล้วไอ้เวรนั่นเกิดฟื้นขึ้นมาก่อนเด็กหนุ่มคลำหาทางออกเจอล่ะก็ ไม่อยากจะนึกเลยว่า สภาพศพเขาจะเละเทะจนจำเค้าเดิมไม่ได้สักแค่ไหน

ถัดจากห้องนอนของผู้ปลิดชีวิตเพียงออ คือ ทางเดินแคบ ๆ ที่ด้านข้างกรุกระจกใสกั้นพื้นที่เป็นสัดส่วน หางตาของอังคารไม่วายสังเกตเห็นว่าภายในห้องมืดล้อมรอบด้วยกระจกนั้น มีชั้นซึ่งวางสิ่งของรวมถึงเครื่องมือแปลกตาไว้แน่นขนัด กลิ่นสะอาดจนชวนคลื่นไส้ไม่ต่างจากโรงพยาบาลที่อบอวลไปทั่วทุกอณูทำให้เด็กหนุ่มอดนึกถึงภาพกระดูกซี่โครงใต้แผ่นอกที่ค่อย ๆ โดนถ่างออกจากกันอย่างช้า ๆ ไม่ได้

เร็วเข้าไอ้เพียร... เร็ว! ถ้ายังไม่อยากตาย มึงต้องเร็วกว่านี้! อังคารเตือนตัวเองให้เลิกคิดฟุ้งซ่านขณะพยายามผลักประตูที่ตนไม่รู้จักกลไก หลังจากงมกับการผลัก ดึง และดันอยู่นานสองนาน สุดท้ายการกดสลักแล้วเลื่อนก็ช่วยให้เด็กหนุ่มหลุดทะลุมายังห้องสุดท้าย อันเป็นห้องที่ทำให้มโนภาพอันโหดร้ายเมื่อสักครู่กลับมาโลดแล่นและเต็มไปด้วยชีวิตชีวาอีกครั้ง...

เตียงสีเงินสูงประมาณบั้นเอวนั่นคงจะเป็นโต๊ะกินข้าวไปไม่ได้

ส่วนอุปกรณ์รอบ ๆ พร้อมสายระโยงระยางพวกนั้น ดูอย่างไรก็ไม่ใช่แค่เฟอร์นิเจอร์ไก่กาสำหรับประดับประดาตกแต่ง

ที่แห่งนี้นี่เองคือลานประหารที่อังคารถูกวิญญาณซึ่งผูกติดกับกระจกตาข้างซ้ายบังคับให้รับชมการถ่ายทอดสดอันโหดร้ายอย่างไม่มีทางเลือก

ภาพห้องผ่าตัดที่ทับซ้อนกับสิ่งที่เคยเห็นผ่านตา กับฝาผนังทุกด้านซึ่งกรุด้วยแผ่นเหล็กไร้สนิมจนเต็มพื้นที่จนดูคล้ายกับห้องปิดตายก็ทำให้อังคารเริ่มสติแตก

ไม่ได้ มึงจะตายที่นี่ไม่ได้! ว่าแต่ ประตูแม่งอยู่ที่ไหนวะ?!! เด็กหนุ่มวิ่งวนพลางออกแรงทั้งผลักทั้งดันสแตนเลสแต่ละแผ่นเพื่อหาทางออกราวกับหนูติดจั่น หรือว่าประตูจะไม่ได้อยู่ในห้องนี้?!!

ทว่าแม้อังคารจะเกิดพุทธิปัญญาในท้ายที่สุด ทุกอย่างก็สายเกินไปเสียแล้ว

เพราะในระหว่างที่เด็กหนุ่มหัวหมุนอยู่กับการไล่กระแทกผนังห้องเชือดอย่างเอาเป็นเอาตาย ฆาตกรที่ถูกทำให้หลับไหลก็ฟื้นคืนสติพร้อมกับระเบิดโทสะลูกใหญ่ที่รอการปลดปล่อย ชยินใช้มือข้างหนึ่งกดเลือดตรงท้ายทอย ส่วนอีกข้างถือเศษเชือกที่เหลือความยาวร่วม ๆ วาเดินตามกลิ่นความกลัวมาจนเจอเหยื่อวิ่งพล่านอยู่ในห้องทำงานของตัวเอง

“อย่าเข้ามานะ!” เสียงลมหายใจดังฟืดฟาดกับเสียงฝีเท้าที่ดังก้องของชยินทำให้อังคารวิ่งอ้อมไปตั้งหลักต่อสู้ตรงอีกฟากของเตียงผ่าตัด เด็กหนุ่มชี้หน้าฆาตกรพร้อมข่มขู่เต็มความสามารถไม่ขาดปาก

“ถ้าไม่อยากเจ็บตัว อย่าเข้ามานะเว่ย!” เอาวะ! ต่อให้อีกฝ่ายจะได้เปรียบด้านกายภาพ แต่คนตัวเล็กกว่าก็ใช่ว่าจะล้มช้างไม่ได้เสียหน่อย

“...อ่อก!!...” แทนที่ชยินจะตอบโต้ด้วยวาจาเผ็ดร้อนไม่ต่างกัน เจ้าถิ่นกลับผลักเตียงชันสูตรติดล้อเข้าใส่อีกฝ่ายจนขอบเตียงโลหะกระแทกเข้ากับหน้าท้องของอังคารจนเจ้าตัวครางอู้ และก่อนที่เด็กหนุ่มจะทันต่อสู้ปัดป้อง ชยินก็โผเข้าใส่พร้อมกับใช้เชือกรัดลำคอผอมกะหร่องอย่างไม่ปรานี “...อ่อย... อ่อยย!”

“โอ๊ย!!” แม้จะไม่เจนจัดด้านการออกอาวุธ หนำซ้ำยังโดนชยินรัดคอตัดกำลัง แต่อังคารกลับสู้ไม่ถอย เด็กหนุ่มปักปลายมีดผ่าตัดลงบนต้นขาของคู่ต่อสู้ก่อนจะจ้วงกรีดเป็นแนวยาว ความเจ็บปวดแบบไม่ทันตั้งตัวเปิดโอกาสให้คนเกิดทีหลังหลุดรอดจากเงื้อมมือเพชรฆาตไปได้อีกครั้ง ทว่าชั่วอึดใจที่อังคารกำลังจะตบเท้าวิ่งย้อนกลับไปหาทางออกในห้องอื่น ๆ เจ้ากรรมนายเวรก็โขยกเขยกคืบคลานตามมากระชากเอวเขาจนหกล้มระเนระนาดไปตาม ๆ กัน “ไอ้เหี้ย! ปล่อยกูเดี๋ยวนี้นะ โอ๊ย!! ไอ้สัด อย่าให้กูหลุดไปได้เชียวนะมึง กูจะฆ่ามึง กูจะฆ่ามึง!”

สิ้นเสียงบริภาษไม่เป็นภาษาของอังคาร เด็กหนุ่มก็ทั้งเตะ ทั้งถีบ ทั้งกัดเจ้าของร่างที่ทาบทับอยู่เหนือลำตัว ฝ่ายชยินที่เริ่มจะบันดาลโทสะจนไม่รับรู้เหตุผลก็รวบลำคอผอมเกร็งนั่นเอาไว้ด้วยฝ่ามือทั้งสองข้างด้วยหวังกำราบให้เหยื่อยอมศิโรราบโดยเร็ว “...อ่อย... อ่อย!! อ่อก... อ่อ...”

พลั่ก!

“หลบไปตรงโน้นเพียร!” อยู่ดี ๆ สัตยาที่เป็นยิ่งกว่าอัศวินม้าขาวของอังคารก็โผล่มาเงื้อปลายเท้าเตะเข้าที่ปลายคางของชยินอย่างเหมาะเหม็ง นายตำรวจประคองเด็กเมื่อวานซืนที่ยังคงสำลักน้ำลายจนไม่เป็นอันทำอะไรให้ลุกขึ้นนั่งก่อนจะออกคำสั่งซ้ำด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง “ไปนั่งรอฉันตรงนั้นก่อนนะเพียร”

สัตยาอดโมโหตัวเองไม่ได้ที่มัวเสียเวลาไปกับการค้นหาอังคารผิดที่ผิดทาง

หากเมื่อกี๊เขาชักช้าไปเพียงชั่วพริบตา คงไม่แคล้วว่าต้องจมอยู่กับความเสียใจไปตลอดชีวิตเป็นแน่

“เฮ่ยคุณ! ระวัง!” อังคารร้องเสียงหลงเมื่อเห็นร่างที่เพิ่งล้มพังพาบไปเมื่อหมาด ๆ สามารถยันตัวตั้งฉากขึ้นจากพื้นได้อีกครั้ง สถานการณ์คาบลูกคาบดอกตรงหน้าสั่งให้สัตยาตัดสินใจจัดการกับต้นตอของปัญหาอย่างเด็ดขาด ชายหนุ่มผลักเด็กเลี้ยงแกะให้หลุดจากพื้นที่สุ่มเสี่ยงก่อนจะหันไปแลกหมัดกับอสรพิษบาดเจ็บที่พร้อมสู้ตายถวายชีวิต

แม้สมัยเรียนสัตยาจะเก่งทั้งบู๊และบุ๋นจนติดอันดับนักเรียนนายร้อยดีเด่น แต่เมื่อคู่ต่อสู้ตกอยู่ในสภาวะเลือดเข้าตา ความสามารถด้านการวางมวยในระยะประชิดของทั้งสองฝ่ายจึงแทบจะก้ำกึ่งสูสี ถึงอย่างนั้น นายตำรวจผู้เก๋าสังเวียนกว่าก็หาจังหวะเตะสกัดขาจนอีกฝ่ายเสียหลัก ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งซ้อนหลังแล้วสอดวงแขนล็อกใต้ลำคอเพื่อปิดฉากได้อย่างสวยงาม

ฝ่ายชยินที่เริ่มจะตาลายจนเห็นแสงวูบวาบในกระบอกตาอีกครั้งก็พยายามสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมเป็นพัลวัน กระนั้นแรงกดของวงแขนบริเวณใต้กรามทั้งสองข้างกลับทำให้เขาเริ่มเฉื่อยชาขึ้นทุกวินาที ทว่าก่อนที่เด็กหนุ่มจะพ่ายแพ้แก่ท่าเชือดของสัตยาจนหมดรูปนั้นเอง เสียงหวีดร้องอย่างเจ็บปวดของไอ้ตัวแสบก็ทำลายสมาธิของผู้พิทักษ์สันติราษฎร์เสียย่อยยับ

“โอ๊ยยยย!”

“ไอ้ท็อป?!” สัตยาหน้าถอดสีทันทีที่หันไปเห็นภาพของธีทัตขณะฟาดด้ามปืนลงบนศรีษะของอังคาร จากนั้นเพื่อนร่วมงานของเขาก็รวบร่างโผเผนั่นเอาไว้แล้วจ่อปลายกระบอกปืนลงแนบขมับบางที่เปื้อนเลือดเป็นทางอย่างตั้งอกตั้งใจ

“มึงกับกู... เรามายื่นหมูยื่นแมวกันดีกว่าว่ะ” สัตยาอดคิดกับตัวเองไม่ได้ว่า เรื่องทั้งหมดคงจะง่ายกว่านี้หากอีกฝ่ายคือธีทัต... เพื่อนร่วมรุ่นนักเรียนนายร้อยนิสัยดีที่เขาเคยรู้จักมาตลอดชีวิต หาใช่ร่างอวตารของเทพแห่งการทำลายล้างผู้ยืนแสยะยิ้มร้ายกาจอยู่ตรงหน้า

*****|| TBC ||*****

เราเชื่อมั่นเหลือเกินว่า

เมื่ออ่านตอนนี้จบ ทุกคนก็จะยิ่งเยี่ยวเหนียวไปกันใหญ่

แต่ทางเราต้องขออภัยจริง ๆ เพราะเราวางพล็อตเดิมของตอนนี้เท่านี้จริง ๆ ค่ะ

และโปรดทราบโดยทั่วกันว่า หากไม่มีอะไรผิดพลาด

ตอนหน้าจะเป็นตอนสุดท้ายที่เราจะได้อ่านเรื่องราวของพี่เสือและน้องเพียรกันแล้ว

ฉะนั้น หากใครรู้สึกคับข้องประการใดก็อย่าลืมทิ้งคอมเมนท์ไว้ให้เราอ่านมั่งนะคะ

รักทุก ๆ คนเหมือนเดิมเลยค่ะ  ^^

เราไม่ลืมฝากเพจปิดท้ายตามธรรมเนียม อิอิ