«♥» บน บานฯ สาน รัก «♥» The 29th Bonding || 01.08.2015

ออกตัวก่อนว่าช่วงท้าย (คี่รัก ฝาแฝด ฌานพลับ) ดังที่กำลังเป็นอยู่นี่

บทบาทของตัวละครอื่น ๆ ที่เราคุ้นเคยกันดีจะลดลงอย่างเห็นได้ชัด

แถมเนื้อเรื่องจะดำเนินไปอย่างรวดเร็วแบบเขย่งก้าวกระโดดอีกต่างหากค่ะ

เพราะเราจะมุ่งเน้นความสัมพันธ์ของ 3P และตัวละครที่เกี่ยวพันกับชีวิตรักของพวกเขาเป็นหลัก

(จำนวนตอนที่เหลือ [กะคร่าว ๆ] น่าจะราว ๆ นี้:

คี่รัก (เรียน แต่ง ท้อง) + เบ่บี๋ไม่เกิน 5 - 10 ตอน

ฝาแฝด ฌอนพลับ ไม่เกิน 10 ตอนเหมือนกัน)

แน่นอน นั่นคงทำให้หลาย ๆ คนคิดถึงเหล่าสมุนเลวเอามาก ๆ

ซึ่งเราต้องขอโทษที่ลดทอนบรรยากาศสนุกสนานเหล่านั้นลง (โค้งตัวต่ำ)

อย่างไรก็ดี หากตอนไหนที่เนื้อเรื่องเดินเร็วไป (เนื่องจากไม่มีความเกี่ยวข้องกับคี่รักมากนัก)

เราอาจจะเก็บตกช่วงเวลาดังกล่าว แล้วนำมาเขียนเป็นตอนพิเศษแทรกเพิ่มทีหลัง

(แต่เราขอไม่รับปากเนาะว่าจะเขียนมากเขียนน้อย เพราะเท่าที่จดไว้ ตอนพิเศษนี่เยอะมากค่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า)

รักชอบประการใด... ฝากข้อความแทนใจเอาไว้ได้เลยค่ะ ^^

 ฝากเพจด้วยนะคนดี!

«♥»------------------------------------------------------------------------------------«♥»

The 29^th Bonding

ตราบจนวันสุดท้าย ฉบับฮาวายเอี้ยนดีไลท์!

“พี่ฌาน!” หนุ่มแว่นเจ้าของเสียงตะโกนโหวกเหวกทิ้งกลุ่มเพื่อนไว้เบื้องหลังขณะปรี่เข้าหาแฝดพี่ด้วยความตื่นเต้นยินดีเหลือกำลัง “ผมคิดถึงพี่ฌานสุด ๆ ไปเลยครับ!”

แม้จะยิ้มรับเมื่อได้ยินมธุรสวาจาของหลานอาม่าใหญ่ แต่ฌานกลับไม่ได้หลงใหลได้ปลื้มเพราะลมปากช่างประจบ... ยิ่งกับสกลด้วยแล้ว ยิ่งเชื่อไม่ได้ไปกันใหญ่ “ให้มันจริงเหอะแว่น... พี่ฌานได้ข่าวว่าแว่นงอแงไม่ยอมขึ้นเครื่องจากนาริตะมานี่นิ”

“แหม่ พี่ฌานล่ะก็ รู้ทันผมเรื่อยเลย! เดี๋ยวผมมานะครับ ไปช่วยพี่รินขนของแป๊บ!” สิ้นคำ คนพูดก็ยิ้มหวานก่อนหันกลับหลังแล้ววิ่งหน้าตั้งหนีความผิดสวนทางกับกลุ่มเพื่อนเพื่อไปรอรับคนรักซึ่งยังยืนรอกระเป๋าเดินทางอยู่ตรงสายพานด้านในด่านตรวจคนเข้าเมือง

“พี่ฌาน!” บ๊วยร้องทักคนมารอรับอย่างดีอกดีใจ ฝ่ายร่างทรงหนุ่มก็คลี่ยิ้มละไมให้เพื่อนรักตัวจ้อยพลางเอ่ยถามเสียงนุ่มผิดกับเมื่อครู่  

“ว่าไง คิดถึงพี่ฌานบ้างไหมบ๊วย?”

“มากเลยครับ พี่ฌานล่ะครับเป็นไงมั่ง?” ชายกลางละล่ำละลักถามอย่างตื่นเต้นพลางลูบ ๆ คลำ ๆ แขนแฝดพี่คล้ายต้องการพิสูจน์ตัวตนของอีกฝ่ายให้แน่ชัดหลังจากห่างกันไปเกือบปี  

“ก็โอเคทุกอย่างเหมือนเดิมนั่นแหละ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง” ร่างทรงหนุ่มตอบกลั้วหัวเราะกับท่าทางน่าเอ็นดูของเพื่อนรักตัวน้อย จากนั้นจึงเอ่ยทักทายอดีตเดือนมหาลัยที่เดินตามบ๊วยเป็นเงา “ไงเก็ก... เป็นไง สบายดี?”

“โหย! โคตรดีอ่ะครับพี่ฌาน หลังบูบู้เรียนจบผมนี่รู้สึกเหมือนพวกผมเป็นคู่แต่งงานยังไงยังงั้นเลยครับ” ชายหนุ่มรูปงามผิวคร้ามแดดที่ดูคมเข้มหนักข้อขึ้นกว่าเมื่อสมัยเรียนหลายเท่าฉีกยิ้มกว้างพลางโอบไหล่คนรัก แล้วออกแรงฉุดร่างกระจ้อยร่อยเข้าไปสวมกอดอย่างไม่สนใจสายตาคนรอบข้าง อาการขี้หึง หวงก้าง แถมท้ายด้วยความขี้อวดของคนพูดทำเอาฌานส่ายหัวอย่างอ่อนใจ... จะกี่ปีผ่านไป อริยะตรัยผู้น้องก็ยังเห่อชายกลางเหมือนเดิม

“ยังไงวะเก็ก?” คำตอบของคู่สนทนาทำให้ฌานตระหนักว่า ตนได้หลวมตัวถามถึงสิ่งไม่สมควรไปเสียแล้ว

”ก็งี้ไงครับพี่ฌาน ตอนเช้า ผมออกไปทำไร่ส่วนบูบู้ก็อยู่ทำงานบ้าน ตกเย็นก็กลับมากินข้าวกินปลาพร้อมหน้าลูกเมีย ก่อนจะนอนก็ชวนเมียหาเรื่องเสียเหงื่อพอเป็นกระษัยแล้วก็หลับยาวไปจนถึงอีกวัน นั่นแหละครับชีวิตหลังแต่งงานอันสุขสันต์ของพวกผมสองคน” อริยะตรัยคนน้องอวดโอ่อย่างภาคภูมิ

“พี่หมี!” บุคคลผู้ถูกพาดพิงอย่างเสีย ๆ หาย ๆ ส่งเสียงตวาดแหว แต่มีหรือที่ธันวาจะสนใจ

“อุ่ยโทษ ๆ ! เค้าพูดผิดไป... เมียอย่างเดียว... ไม่มีลูกเนอะ บูบู้เนอะ”

“ใช่ที่ไหนล่ะครับพี่หมี!”

เสียงหัวเราะสุดระรื่นของเก็กกลายเป็นเพียงเสียงประกอบฉากทันทีที่แฝดน้องกล่าวทักทายชายหนุ่มสายเลือดเดียวกัน “พี่ชาย เป็นไงมั่งครับ?”

“ก็ดี แล้วน้องชายล่ะ เหนื่อยไหม?”

“ไม่เท่าไรครับ... หรือไงอิ๊ก?” ฌอนหันไปถามอดีตเดือนบริหารที่เดินเชิดหน้าตามหลังตนมาติด ๆ เพื่อขอความเห็นที่สองเกี่ยวกับการเดินทางในวันนี้ แต่อคิรากลับใช้พื้นที่สื่อแฉคนรักเสียย่อยยับ  

“หลังฌอนลาออกจากที่ทำงานเก่าเมื่อเดือนก่อน ความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าก็โบกมือลาจากชีวิตอิ๊กในชั่วพริบตาเลยล่ะครับพี่ฌาน”

“อะแฮ่ม!... พี่ชายถามถึงการเดินทางมาฮาวายต่างหากครับอิ๊ก” แฝดน้องถลึงตาทำหน้าเข้มดุคนรักทันควัน

“อ้าวเหรอ?! ก็แล้วใครจะไปรู้ล่ะ อิ๊กได้ยินแค่พี่ฌานถามว่าเหนื่อย ๆ อิ๊กก็นึกว่าเรื่องอื่น” อิ๊กลอยหน้าลอยตาโต้เถียงเสียงใส ก่อนจะยอมให้คำตอบแก่แฝดพี่ดี ๆ ในท้ายที่สุด

“รอบที่บินมาฮาวายนี่ไม่แย่เท่าไรครับ ดีที่พวกเราแวะพักเที่ยวที่ญี่ปุ่นกันหลายวัน ขานั่งเครื่องจากนาริตะเลยไม่ค่อยเหนื่อย แล้วพวกไอ้ตั่วเฮียอ่ะครับ... ไม่มาด้วยกันเหรอ?” เมื่อกวาดตามองไปรอบ ๆ อยู่นาน หากแต่กลับมีแค่ฌานที่ยืนรอรับพวกเขาอยู่ บัณฑิตคณะบริหารจึงอดถามไถ่ถึงคู่อริตลอดกาลไม่ได้

“หึ! วันนี้พวกพี่เต๋อมีนัดคุยเรื่องสถานที่จัดงานน่ะ พี่ฌานเลยติดรถมารับพวกเราแทน” ร่างทรงหนุ่มกระหยิ่มเพราะรู้ดีว่า ลึก ๆ แล้ว อิ๊กเองก็ตั้งตารอเจอหน้ากรกฏอยู่เช่นกัน... ติดที่ว่าปากแข็งเกินจะยอมรับออกมาตามตรงเท่านั้นเอง 

“เรื่องอื่นไว้ค่อยคุยกันบนรถเถอะ... ยิ่งไปถึงโรงแรมเร็วเท่าไร พวกนายก็จะมีเวลากพักผ่อนก่อนออกมากินข้าวเย็นพร้อมหน้ากันมากขึ้นเท่านั้นนะ” ก่อนจะมีใครเปิดประเด็นใหม่ ฌานก็รวบสรุปความแถมแจ้งกำหนดการอย่างเร็วรี่ พลางกวักมือเรียกสกลกับสารินให้เร่งสาวเท้าตามชาวคณะไปขึ้นรถที่พ่อเต๋อจัดไว้รับรองพวกหนุ่ม ๆ เป็นกรณีพิเศษ

«♥»------------------------------------------------------------------------------------«♥»

“แม่บัว พ่อเขียว อุ๊ย! พวกพี่ ๆ สวัสดีครับ!” สกลผู้ได้หลับพักผ่อนจนหน้าใสกิ๊งชิงปราดเข้าไปยกมือไหว้พลางเอ่ยทักทายคนคุ้นหน้าอย่างกระดี๊กระด๊าประสาพีอาร์ขาเผือกประจำกลุ่ม

“หนูแนน เป็นไงบ้างลูก? ไหน... เขยใหญ่แม่ไปอยู่ไหน ทำไมไม่พามาไหว้แม่กับพ่อหน่อยล่ะจ๊ะ?” แม่บัวเอ่ยถามพร้อมกับสอดส่ายสายตามองหาชายหนุ่มร่างใหญ่ผู้เป็นหลานชายคนใหม่ของบ้านพงษ์พินิจรุ่งโรจน์ผู้ไม่เคยปล่อยให้หนุ่มแว่นห่างตัว  

“แม่รอเดี๋ยวนะครับ” ขาดคำ อดีตเด็กสถาปัตย์หัวไข่ก็หันไปโบกมือเรียกหมีโพลาร์ที่เดินทอดน่องพูดคุยกับเต๋อและด้วงอย่างออกรส “พี่ริน! พี่รินมาไหว้แม่กับน้องเร้ว!”

กรกฏฉวยโอกาสที่สกลยังคงหัวหมุนกับครอบครัวใหม่ของตน รีบเอ่ยแนะนำรุ่นน้องที่เหลือกับบรรดาพ่อ ๆ และแม่ ๆ ของหนุ่มร่างหมีทั้งสองทันทีค่าที่ไม่อยากโดนหนุ่มแว่นขัดคอจนเสียมาดที่อุตส่าห์ปรุงแต่งมาอย่างดี “เอ่อ.. น้อง ๆ ครับ นี่แม่แหม่ม พ่อโต้ง คุณพ่อคุณแม่ของพี่เต๋อครับ”  

วาจาแสนสุภาพซึ่งสอดรับกับน้ำเสียงและท่าทางอ่อนหวานของกังฟูเล่นงานอคิราจนสำลักน้ำลาย เมื่อเห็นท่าทางทรมานเจียนตายของแฟนเก่าน้องชายดังนั้น หนุ่มรุ่นพี่ก็หันไปคลี่ยิ้มหวานใส่พลางกึ่งเร่งกึ่งเหน็บแนมหน้าระรื่น “อย่าทำตัวไม่มีมารยาทใส่ผู้ใหญ่สิครับน้องอิ๊ก เลิกแกล้งไอแล้วไหว้คุณพ่อคุณแม่พี่เต๋อเร็วเร้ว!”

หลังจากรุ่นน้องพากันแสดงความเคารพผู้ใหญ่ฝั่งเต๋อเป็นที่เรียบร้อย พี่ชายอดีตเดือนมหาลัยก็เริ่มแนะนำพ่อแม่ของวิญญูต่อทันที “ส่วนนี่แม่จิ๋ว พ่อวัฒน์ คุณพ่อคุณแม่ของพี่ด้วงครับ ทักทายพวกท่านสิครับน้อง ๆ ” พูดจบ กังฟูกับอคิราก็สาดประกายไฟแปลบปลาบในแววตาห้ำหั่นใส่กันแบบเงียบ ๆ ด้วยต่างถือคติว่า ลงมือก่อนย่อมได้เปรียบมากกว่า ฝ่ายบรรดาเหล่าพ่อแม่ที่ไม่รู้เรื่องอะไรก็ส่งยิ้มแทนคำทักทายให้เหล่าชายหนุ่มอย่างทั่วถึง

“แม่แหม่มขอบใจพวกหนูมาก ๆ นะที่สละเวลามาร่วมงานแต่งของลูก ๆ แม่กันถึงที่นี่... พวกเรามาสร้างความทรงจำที่ด้วยกันนะจ๊ะ” รสรินเอ่ยความในใจด้วยความรู้สึกซาบซึ้งใจเป็นที่สุด

“พวกผมต่างหากล่ะครับที่ต้องขอบคุณคุณพ่อคุณแม่ที่ดูแลพวกเราเป็นอย่างดี ถ้าไม่ใช่เพราะความกรุณาจากคุณพ่อคุณแม่ พวกเราคงไม่มีโอกาสได้มาเหยียบฮาวายกันพร้อมหน้าแบบนี้แน่ ๆ ครับ” ในฐานะของหัวหน้ากลุ่มซึ่งได้พบปะกับผู้อาวุโสก่อนหน้าเหล่าสมุนเลวอยู่หลายนวัน ฌานจึงชิงพูดขอบคุณแทนผองเพื่อน ๆ  โดยไม่รอรี

“ถ้าอย่างนั้น ก็ขอให้ทุกคนทำตัวตามสบาย ใช้เวลาอยู่ที่นี่อย่างมีความสุข พ่อกับแม่จะได้พลอยดีใจไปด้วย... พวกลูก ๆ ทำได้ไหม?” พ่อของหนุ่มร่างหมีหน้าคมเอ่ยถามเพื่อน ๆ บุตรชายด้วยสีหน้าและน้ำเสียงเอ็นดู ทำให้ผู้ฟังทั้งหมดกล้าที่จะเอ่ยตอบรับอย่างเต็มปากเต็มคำ   

“ครับ!”

“ไป ๆ งั้นก็ไปกินข้าวกัน เดี๋ยวมื้อนี้พ่อเลี้ยงเอง!”

“ในที่สุดผมก็รู้แล้วครับว่าพี่เต๋อได้รับถ่ายทอดพันธุกรรมความป๋ามาจากใคร” เมื่อแน่ใจว่าพิกัดที่นั่งของตนห่างไกลจากระยะการได้ยินของเหล่าผู้ใหญ่ซึ่งนั่งร่วมโต๊ะกันอยู่อีกฝั่ง หนุ่มแว่นก็เปิดประเด็นเม้าท์มอยอย่างเมามัน “ไม่อย่างนั้นพวกเราคงไม่มีบุญได้มาเที่ยวฟรีไกลถึงฮอนโนลู ๆ นี่แน่ ๆ ครับ!” คนพูดเอ่ยพลางลอบแอบมองบิดาของตรินด้วยความเลื่อมใส

“แต่คุณพ่อคุณแม่พี่เต๋อเขารวยป่ะแนนซี่ ไหนจะพ่อแม่พี่ด้วงอีก... รวยมหารวยมาดองกันแบบนี้ ต่อให้พี่เต๋อจะเปย์จะป๋าล้างผลาญสักกี่สิบชาติขนหน้าแข้งแกก็ไม่ร่วงหรอก” แน่นอนว่าเมื่อเหล่าสมุนเลวและตัวแถมได้กลับมารวมตัวอีกครั้งหลังจากห่างหายกันไปเนิ่นนาน ความรู้สึกโหยหาบรรยากาศในวันวานก็ส่งเสริมให้อคิราผสมโรงร่วมนินทาเจ้ามือในระยะเผาขนโดยไม่คิดหน้าคิดหลัง

“เจ็บแต่จริง!” สกลกดหน้าชิดคางอย่างแรงเพื่อแสดงความเห็นชอบกับอคิราก่อนจะหันไปโอ้โลมปฏิโลมบ๊วยเป็นรายถัดไป “เราคิดไม่ผิดเลยที่ลดตัวไปคบหากับคนอย่างนายมาตั้งหลายปี พี่รหัสนายช่างประเสริฐเลิศล้ำเสียนี่กระไร!”

ได้ยินดังนั้น กังฟูก็เบี่ยงตัวหันหลังให้กับโต๊ะของเหล่าผู้ใหญ่พลางฉีกยิ้มกว้าง แล้วจึงกัดฟันพูดข่มขู่รุ่นน้องหน้าแว่นปากมารทันที “น้องแนนครับ เพ้อเจ้ออะไรเอ่ย? ถ้าขืนน้องแนนยังจะพูดจาสุนัขไม่รับประทานแบบนี้ต่อไป พี่จะไม่เกรงใจน้องแนนแล้วนะครับ”

แต่แทนที่อาการเป็นเดือดเป็นร้อนของกรกฏจะทำให้หลานอาม่าใหญ่รู้สำนึก สกลกลับนึกสนุกกับอาการอิหลักอิเหลื่อของพี่ชายอดีตเดือนมหาลัยเสียอย่างนั้น “เอ๊ ๆ ! ทุกคนครับ พี่ผู้ชายตัวเล็ก ๆ ที่พูดจาเพราะ ๆ คนนี้ชื่ออะไรเหรอครับ? ทำไมไม่มีใครแนะนำให้ผมรู้จักเลย”

“นั่นสิ... พี่เขาเป็นใครล่ะเนี่ย ทำไมถึงได้สุภ้าพสุภาพไม่เข้ากับหนังหน้าอาฆาตแค้นได้ขนาดนี้ก็ไม่รู้ หรือว่าพี่เขากำลังสร้างภาพตบตาใครอยู่นะ”

ยิ่งเห็นอคิราแสยะยิ้มใส่หน้าหลังจากรับมุกต่อจากเด็กเต็กอย่างลื่นไหล อริยะตรัยคนพี่ก็ยิ่งหัวร้อน ติดอยู่อย่างเดียวว่า หากเผลอแผดเสียงแปดหลอดใส่คู่หูผู้ชั่วช้า เขาก็จะกลายเป็นไอ้ตัวร้ายในสายตาพ่อแม่สามีไปในพริบตาเดียว คิดได้ดังนั้น  กรกฏจึงหลับตาพลางอัดลมหายใจเข้าสุดปอด ก่อนจะแดกดันรุ่นน้องทั้งสองโดยไม่ลืมโปรยยิ้มแบบจิกตาหน้าแข็ง “พูดจาเล่นหัวรุ่นพี่แบบนี้เดี๋ยวก็ไม่ได้ตายดีหรอกครับ ที่บ้านอบรมแล้วไม่รู้จักจดจำหรือยังไง ถึงได้ปีนเกลียวผู้หลักผู้ใหญ่เก่งกันจัง”  

“ไม่เอาน่าฟู กินข้าวต่อเถอะนะครับ” วิญญูออกโรงห้ามปรามพลางส่งสายตาเรียกกำลังเสริมหน้าคมทันที  

“ไหนพวกมึงลองเล่ามาซิว่าปีที่แล้วพวกมึงเป็นไงกันบ้าง?” ประเด็นว่าด้วยการอัพเดทชีวิตเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของทั้งหมดที่เต๋อทำจัดว่าได้ผล เพราะแม้เมื่อช่วงต้นเดือนที่ผ่านมา สามหนุ่มรุ่นพี่จะได้กลับไปเหยียบแผ่นดินแม่จริง หากแต่นั่นก็เป็นเพียงระยะเวลาสั้น ๆ ก่อนต้องรีบบินกลับอเมริกาเพื่อเตรียมความพร้อมเรื่องงานแต่ง รวมไปจนถึงจัดหาที่พักระยะยาวสำหรับครอบครัวของพวกเขาและบ๊วยระหว่างขั้นตอนการทำเด็กหลอดแก้วที่ฮาวายจะสำเร็จเสร็จสิ้น  

“มึงก่อนเลยแล้วกันไอ้ตัวบอส พวกเพื่อน ๆ มึงคงอยากได้ยินกันทุกคนแหละว่ามึงไปทำอะไร หายหัวไปอยู่ที่ไหนมา” เต๋อยิงคำถามใส่แฝดพี่โดยตีหน้าซื่อราวกับไม่เคยคุยเรื่องนี้กับรุ่นน้องต่างคณะมาก่อน ฝ่ายร่างทรงหนุ่มก็ดีเหลือใจ เพราะเจ้าตัวยินดีบอกเล่าความเป็นไปของตัวเองในช่วงขวบปีที่ผ่านมาซ้ำอีกครั้ง  

“ตอนนี้ผมยังติดตามริชอยู่เหมือนเดิมครับ หกเดือนหลังมานี่ริชมีโปรเจคตามล่าถ่ายแสงเหนือตามพื้นที่ต่าง ๆ ของโลก โชคดีที่ช่วงเดือนนี้ริชแวะมาอลาสก้าพอดี ผมเลยขอปลีกตัวมางานแต่งพี่เต๋อได้”

“พี่ฌานสบายดีไหมครับ? เหงาหรือเปล่า?” ค่าที่ไม่เห็นหน้ากันนาน บ๊วยจึงอดไต่ถามสารทุกข์สุขดิบของแฝดคนโตไม่ได้

“พี่ฌานโอเคบ๊วย ขอบใจที่เป็นห่วงนะ”

“แล้วที่มึงเที่ยวตะลอน ๆ ไปถ่ายรูปไม่ยอมกลับบ้านกลับช่องแบบนี้... ไอ้เด็กหัวแดงคนนั้นมันไม่ต้องแกร่วรอมึงเงกหรือไง?  มึงไม่กลัวใครมางาบแฟนมึงไปเรอะ?” พอเห็นหัวหน้าเหล่าสมุนเลวต้องนั่งโดดเดี่ยวในดงคู่รัก หนุ่มน้อยหัวสีหนึ่งในสองพี่น้องที่เคยมาพักกับตนชั่วคราวจึงกลายเป็นอีกหัวข้อที่ตรินมักจะคอยถามข่าวคราวจากฌานมิได้ขาด

“ผมไม่ได้ติดต่อกับคนเล็กนานแล้วครับ” ร่างทรงหนุ่มยิ้มบาง ๆ พลางเอ่ยง่าย ๆ ราวกับไม่รู้สึกเสียใจ จนกลายเป็นเต๋อเสียเองที่ทั้งรู้สึกผิดและตกใจไปพร้อม ๆ กัน

“เฮ่ย! ถามจริง?!”

“ครับ”

“มึงโอเคแน่ ๆ นะไอ้ฌาน?”

“ครับ ผมไม่เป็นไรจริง ๆ ”

“แล้วนี่มึงมีแผนจะกลับไปอยู่เมืองไทยไหมเนี่ย? หรือช้ำรักจนหาทางกลับบ้านไม่ถูก?” ถึงประโยคคำถามของเต๋อจะฟังคล้ายกับคำแซะ แต่สมาชิกร่วมโต๊ะอาหารทุกคนต่างสัมผัสความเป็นห่วงของหมีหน้าคมที่มีต่ออีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน

“หึ หึ... ไม่หรอกครับพี่เต๋อ ผมตั้งใจว่าจะทำงานกับริชเพื่อหาประสบการณ์อีกแค่หกปี หลังจากนั้นผมก็จะกลับไปอยู่บ้านเราแบบถาวรเสียทีน่ะครับ”

“ทำไมต้องอีกหกปีด้วยอ่ะครับพี่ฌาน?” คำตอบผ่านน้ำเสียงหนักแน่นของฌานทำอิ๊กข้องใจ... นี่ตัวเขาจะต้องรบรากับหมู่มวลมหาสัมพเวสีที่คอยหาเศษหาเลยกับร่างของฝาแฝดคนน้องเพียงลำพังอีกตั้งหกปีเชียวหรือ? ไม่นะ!!

แต่แทนที่จะได้ฟังคำตอบของร่างทรงหนุ่ม สกลกลับโพล่งเสียงหลอกด่าเพื่อนสนิทผู้มากบารมีขึ้นมาเสียอย่างนั้น “นั่นสิ! ถ้าไม่คิดถึงบ้าน... ก็หัดคิดถึงหัวอกเพื่อนสนิทมิตรสหายที่เป็นห่วงเป็นใยบ้างก็ยังดีนะครับ!”

“แว่นนน!” แฝดพี่ทอดถอนใจเมื่อเห็นว่าคนถูกดุแลบลิ้นปลิ้นตาใส่เขาโดยไม่รู้สึกรู้สา ชายหนุ่มส่ายหัวอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนจะเบือนหนีทัศนะอุจาดหน้าแว่น พร้อม ๆ กับไขข้อข้องใจของอดีตเดือนบริหารเท่าที่ตนพอเล่าได้ “ผมให้สัญญากับคน ๆ หนึ่งไว้ว่าผมจะกลับไปพบเขาในอีกหกปีข้างหน้าน่ะครับ”

“ซึ่งคน ๆ นั้นก็คือผมนั่นเอง... ใช่ไหมเอ่ย?!” สกลเสนอหน้าอีกครั้งทั้งที่ไม่มีใครร้องขอเพราะเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า สัญญาที่ฝาแฝดคนพี่เอ่ยอ้างนั้นหมายถึงสิ่งใด... ถึงเวลาที่พระเอกอย่างเขาจะต้องยื่นมือเข้าช่วยเหลือพี่ฌานจากวิกฤตการณ์ตรงหน้าเสียที!!   

“อีกแล้วนะครับแนน พล่ามไปเรื่อยทั้งที่ไม่มีใครอยากจะฟัง...

.

.

...จริง ๆ จะนั่งหุบปากเงียบ ๆ เฉย ๆ ไปก็ได้นะครับ ไม่มีใครหาว่าเป็นใบ้หรอกเนอะ” แม้จะไม่ได้ใช้ภาษาพ่อขุนจิกกัดอีกฝ่ายอย่างใจ แต่ความว่องไวของฝีปากของกรกฏยังคงที่เช่นเดิม  

แต่นอกจากจะไม่สลดแล้ว หลานอาม่าใหญ่กลับตั้งท่าผ่าเผยแล้วลอยหน้าเอ่ยอย่างถือดี “แหมเฮียฟูล่ะก็ เฮียฟูไม่รู้เหรอครับว่า ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด ภายในหกปี ร้านผมน่าจะกลายเป็นคอมมิวนิตี้มอลล์เล็ก ๆ สำหรับเอาใจทั้งหมาและเจ้าของแบบครบวงจรยังไงล่ะครับ... ถึงตอนนั้น คำสัญญาที่พี่ฌานกับผมตกลงกันเอาไว้ ก็จะกลายเป็นความจริงขึ้นมา ฮิ ฮิ” จอมรับสมอ้างพูดถึงกิจการของตนกับคนรักด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ  

“หึ! ถ้าร้านของแนนจะไม่เจ๊งไปเสียก่อนนะครับ” กังฟูไม่วายดูถูกรุ่นน้องอย่างคะนองปาก แต่มีหรือที่คนอย่างสกลจะหวาดหวั่น  

“โห่! เฮียฟูไม่รู้อะไร รายได้ร้านผมนี่เดือน ๆ นึงไม่ใช่ขี้ ๆ นะครับ”

“เฮอะ! ขี้โม้จังเนอะ เพื่อนใครนะ” กรกฏเบ้หน้าแถมกลอกตามองบนใส่คู่สนทนาอย่างไม่ปรานี พ่อหมีขาวจึงไม่อาจนิ่งเฉยปล่อยให้คนรักถูกย่ำยีชื่อเสียงได้อีกต่อไป

“คืออย่างนี้ครับฟู พอดีพักหลัง ๆ นี่ คาเฟ่สัตว์เลี้ยงคงค่อนข้างเป็นกระแส ลูกค้าร้านเราเลยเยอะจนต้องขยับขยายน่ะครับ" แม้จะยิ้มไปอธิบายไป แต่เหล่าผู้ร่วมโต๊ะกลับสามารถรับรู้ถึงความกดอากาศต่ำ กับบรรยากาศอันหนาวเหน็บที่แผ่ออกมาจากร่างของนายสัตวแพทย์โดยทั่วกัน ไม่เว้นแม้กระทั่งอดีตเด็กวิศวะร่างเล็ก

”เหรอ... เออ! งั้นก็ดีใจด้วยแล้วกัน”

พอเห็นว่าพี่ชายพูดจาอึกอัก อดีตเดือนมหาลัยจึงยิงคำถามช่วยชีวิตสายเลือดเดียวกันอย่างอดไม่ได้ “พี่รินครับ ได้มาเห็นพวกพี่เต๋อแต่งกันแบบนี้ พี่รินไม่คันไม้คันมือคิดจะขอไอ้หนูแนนมันแต่งงานบ้างเหรอครับ?”

“หึ หึ... ไม่ต้องหรอกครับ แค่พี่ได้อยู่ด้วยกับแนนทุกวัน พี่ก็มีความสุขมากแล้ว” คำตอบของพ่อหมีขาวไม่ได้น่าฮือฮาเท่ากับสายตาของเจ้าตัวซึ่งเหลือบมองใบหน้าอมยิ้มของเด็กเต็กหัวไข่ขณะแอบเลื่อนมือข้างซ้าย พลางกระดิกนิ้วนางโชว์แหวนทองคำขาวฝังเพชรริก ๆ เพื่อล่อตาคนทั้งโต๊ะอย่างไม่รู้ไม่ชี้  

สารินคลี่ยิ้มกับภาพที่เห็นก่อนจะถามธันวากลับตามมารยาท “แล้วเก็กกับบ๊วยล่ะครับ วางแผนอนาคตกันไว้ยังไง? จะตามรอยสามคนนี้ไหม? พี่จะได้ฟังข่าวดีเร็ว ๆ นี้หรือเปล่าครับ?”

“โหย! คู่ผมคงไม่ได้อะไรมากมายเหมือนครอบครัวเฮียหรอกครับพี่ริน... แค่ได้ลงหลักปักฐานอยู่กับบูบู้ ได้อยู่ดูแลพ่อกับแม่ที่ปากช่องเหมือนที่ทุกคนรู้ไปเรื่อย ๆ ผมก็แฮปปี้แล้วล่ะครับ” คนพูดเอ่ยพลางส่งสายตาหวานซึ้งให้เจ้าของร่างในอ้อมแขน

“ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าเด็กวิศวะอดีกรีดีตเดือนมหาลัยจะกลายมาเป็นหนุ่มชาวไร่ไปเสียได้” นายสัตวแพทย์เปรยขึ้นลอย ๆ  เมื่อได้ยินคำตอบอันชัดเจนหนักแน่นของหนุ่มรุ่นน้อง

“นั่นสิครับพี่ริน เวลาว่าง ๆ บางทีผมยังนึกแปลกใจตัวเองไม่หาย แต่ที่พูดนี่ไม่ใช่เพราะอยากเปลี่ยนงานหรืออะไรนะครับ ผมแค่แอบคิดเล่น ๆ ว่าถ้าผมรู้มาก่อนว่าผมจะชอบทำไร่ขนาดนี้ ผมคงเลือกเรียนเกษตรไปเสียตั้งแต่ทีแรก”

เพราะไม่อยากให้น้องชายหมกมุ่นกับอดีตที่แก้ไขอะไรไม่ได้ อริยะตรัยคนโตจึงแทรกความเห็นขัดขึ้น “ช่างเหอะ ถึงจะเรียนอะไรจบมาก็ไม่สำคัญหรอก... แค่ตอนนี้หาสิ่งที่อยากทำเจอ แล้วได้ตื่นมาทำมันทุกวัน มันก็ดีที่สุดแล้วหรือเปล่าวะ?”

“ก็จริงครับเฮีย”

“แล้วบ๊วยล่ะ งานการเป็นไงบ้าง?” วิญญูไม่อยากให้บทสนทนาของพวกเขาหนักเกินไป ชายหนุ่มจึงโพล่งถามบุคคลที่สี่แทนชักชวนสองพี่น้องให้เปลี่ยนเรื่องไปโดยปริยาย

“ช่วงนี้ผมพักรับงานออกแบบไปก่อนครับพี่ด้วง พอดีที่ไร่กำลังจะออกสินค้าใหม่ เราทุกคนเลยต้องช่วย ๆ กันน่ะครับ” เมื่อพูดถึงโปรเจคล่าสุด ภาพความเหนื่อยยากหากแต่สนุกสนานระหว่างปลุกปั้นผลผลิตชนิดใหม่ก็ทำให้ลูกแม่บัวระบายยิ้มโดยไม่รู้ตัว ฝั่งเก็กก็ร่ายยาวถึงรายละเอียดเพิ่มเติมของงานดังกล่าวให้ทุกคนฟังอย่างฉะฉาน

“ช่วงปลายปีนี้ถ้ามีกระเช้าผักออร์แกนิคกับไวน์ผลไม้จัดส่งถึงหน้าบ้านก็ไม่ต้องแปลกใจไปนะครับ... นั่นแหละสินค้าตัวใหม่ที่บูบู้เพิ่งพูดถึง  พวกเราตั้งใจว่าจะส่งตัวอย่างของที่จะวางขายไปให้ทุกคนช่วยชิม และขอฟีดแบ็คก่อนทำตลาดอีกทีช่วงปีหน้าน่ะครับ”

“เออ ๆ ความคิดมึงเข้าทีดีไอ้หล่อ!” รุ่นพี่ร่างหมีพยักหน้ายอมรับพลางชูแก้วไวน์ยกย่องน้องเมียพร้อมกับยื่นข้อเสนอ “เอางี้นะ... ถ้าที่ไร่มึงมีของอะไรใหม่ ๆ ก็ลองส่งมาให้ที่บ้านกูกับด้วงทดลองก่อนได้เลย ถ้าสินค้ามึงดีจริง เดี๋ยวกูให้พวกคุณแม่ช่วยประชาสัมพันธ์กับพวกเพื่อน ๆ ให้อีกทอดนึง รับรอง มึงได้ลูกค้ากระเป๋าหนักอีกตรึม!”

“นั่นสิครับ ถ้าผักรสชาติดี หลากหลาย และเก็กพอจะหาช่องทางจัดส่งมากรุงเทพทุก ๆ วันได้ พี่อาจจะลองปรึกษากับอาม่าเรื่องลงเมนูอาหารคาวในคาเฟ่ให้เสร็จภายในปีหน้านะครับ ร้านพี่จะได้เป็นลูกค้าประจำของไร่แม่บัวอีกราย” เทรนด์อาหารคลีน กับผักออร์แกนิคที่แพร่หลายทำให้สารินทาบทามซัพพลายเออร์เจ้าใหม่โดยไม่รอช้า

“โห ขอบคุณพวกพี่ ๆ ล่วงหน้าเลยครับ เดี๋ยวพอใกล้ ๆ ยังไงผมอาจจะขอนัดคุยขอคำปรึกษาจากพวกพี่ ๆ อีกทีดีไหมครับ?” เมื่อรู้ว่าผลิตผลจากหยาดเหงื่อแรงงานมีช่องทางไปถึงมือผู้บริโภค ธันวาก็ยกมือไหว้สองหนุ่มรุ่นพี่ปลก ๆ ด้วยความซาบซึ้งใจ หมีโพลาร์และหมีกริซลีย์ตัวใหญ่ต่างยิ้มรับแล้วตอบกลับแทบจะพร้อมเพรียงกัน

“พี่ยินดีครับ”

“หรือถ้ามึงอยากให้พวกกูช่วยแนะนำอะไรเพิ่มเติมก็บอกได้ กูว่าพวกกูน่าจะมีเส้นสายเยอะอยู่”

“ขอบคุณพวกพี่ ๆ มากครับ!” คำพูดสนับสนุนที่ตรินเอื้อนเอ่ยอย่างจริงจังทำเอาอริยะตรัยผู้น้องฉีกยิ้มกว้างจนตาเป็นขีด

“เรื่องเล็กน่า คนกันเองทั้งนั้น” ขาดคำ เต๋อก็กระดกของเหลวก้นแก้วลงคอพลางยักคิ้วให้คนฟังอย่างป๋า ๆ แล้วจึงหันไปซักฟอกเพื่อนสนิทธันวาเป็นรายต่อไป “เออ แล้วมึงล่ะยังไง? ลาออกจากที่ทำงานเก่าหรือยัง?”

“เรียบร้อยครับ ก่อนมานี่ผมอีเมลเรซูเม่ไปให้แผนกบุคคลตามที่พี่เต๋อบอกแล้วนะครับ”

“เออ ๆ เดี๋ยวกูลองเช็กอีกที... แต่เป็นลูกน้องกูต้องห้ามอู้เด็ดขาดนะมึง!”

“ไม่ต้องห่วงครับพี่” ฌอนรับคำเต็มเสียง เพราะหากเขาได้ทำงานภายใต้สายบังคับบัญชาของรุ่นพี่ร่างหมี อย่างน้อย ๆ ก็ยังพอมีหวังที่จะปฏิเสธการสังสรรค์นอกเหนือเวลางานได้บ้าง

“แล้วอิ๊กล่ะ พักนี้งานเป็นไงมั่ง? พี่ได้ยินว่าอิ๊กกับพวกเพื่อน ๆ รับจัดงานอีเวนท์เหรอ?” หลังจากนั่งกำกับกรกฏให้กินอาหารจนพอใจ วิญญูก็กลับมาทำหน้าที่เจ้าภาพด้วยการชิงถามไถ่ความเคลื่อนไหวของน้องโรงเรียนแทนอริยะตรัยผู้พี่ที่แอบเป็นห่วงอีกฝ่ายแต่กลัวเสียหน้ามากกว่า

“น่าจะอีกสักพักนะครับพี่ด้วง เพราะอิ๊กกับเพื่อนเพิ่งได้คุยเรื่องบริษัทแบบจริง ๆ จัง ๆ ได้ไม่กี่ครั้งเองครับ ช่วงนี้อิ๊กเลยเน้นทำงานกับพ่อมากกว่า” ไม่รู้กรกฏแอบสั่งสมความแค้นที่มีต่อหนุ่มรุ่นน้องผู้นี้มาแต่ชาติปางไหน เพราะลำพังแค่อคิรานั่งหายใจ กังฟูยังรู้สึกหมั่นไส้อีกฝ่ายเสียเต็มประดา แล้วจะนับประสาอะไรกับการจีบปากจีบคอพูดต่อหน้าต่อตากันล่ะ

“หึ! ทำงานกับพ่อแต่ตัวติดไอ้แฝดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเหมือนเมื่อตอนนั้นน่ะเหรอ? เฮอะ! ไม่ค่อยจะยกหางตัวเองเลยนะครับอิ๊ก!” พี่ชายอดีตเดือนมหาลัยพูดจากระทบกระแทกหนุ่มรุ่นน้องเสียงนุ่ม

แน่นอน... ทันทีที่ได้รับสาสน์ท้ารบอย่างเป็นทางการ อดีตเดือนบริหารก็พร้อมจะไฝว้อย่างไม่ลังเล “เฮอะ! ก็ยังดีกว่าพวกกบในกะลาแหละว้า!... เสียแรง อุตส่าห์ข้ามน้ำข้ามทะเลไปร่ำเรียนเมืองนอกเมืองนาอยู่ตั้งหลายปี!”

“ขอโทษนะ เมื่อกี๊น้องอิ๊กขากเสลดหรือพ่นอะไรกันแน่ครับ? พอดีพี่ไม่ทันฟังน่ะ” กรกฏแสร้งตีหน้าซื่อพลางยกฝ่ามือขึ้นป้องหูแล้วเอียงหน้าทำท่าเงี่ยหูฟังไปทางนั้นทีทางนี้ทีอย่างกวนประสาท 

“จิ๊ จิ๊ จิ๊ นี่ตั่วเฮียไม่รู้จริง ๆ เหรอครับว่า เดี๋ยวนี้การทำงานไม่ได้จำกัดว่าต้องนั่งจับเจ่าเฝ้าโต๊ะเหมือนสมัยปู่ย่าตาทวดอีกแล้ว  เฮ่ลโล้ว!... กรุงเทพเป็นเมืองหลวงของประเทศไทยมาจะสองร้อยห้าสิบปีแล้วนะครับตั่วเฮีย แล้วนี่ก็เลิกทาสมาตั้งแต่สมัยรัชการที่ห้าแล้วด้วย ไม่ทราบตั่วเฮียรู้หรือยังเอ่ย?” เมื่อร่ายจบ อคิราก็ยื่นหน้าพร้อมแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ชายหนุ่มรุ่นพี่ เป็นผลให้คู่กรณีตบะแตกจนได้  

“หนอยไอ้สัดอิ๊ก! เดี๋ยวเหอะมึง!!”

“เอาซี่! นึกว่ากลัวหร...ฮื่ออออ!” พูดไม่ทันขาดคำ แฝดน้องก็รวบตัวคนรักมากอดพร้อมกับยกฝ่ามือขึ้นปิดปากกั้นเสียงหวีดแหวเอาไว้ได้ทัน  

“สมน้ำหน้า!” กรกฏยิ้มสะใจพลางแลบลิ้นล้อเลียนอีกฝ่ายที่ดิ้นขลุกขลักอย่างไร้ทางสู้ “ไอ้แฝดมึงปิดปากมันไว้ตลอดเลยนะ! อย่าให้มันเที่ยวปล่อยหมาออกมาเพ่นพ่านอีก!”

“ฮื่อฟู พอเถอะครับ” วิญญูปรามคนรักเพราะไม่อยากให้รุ่นน้องทั้งโต๊ะนึกระอากับนิสัยชอบเอาชนะของอริยะตรัยผู้พี่จนไม่คิดจะนับถือกัน ผู้ฟังซึ่งอ่านสถานการณ์ขาดมาตลอดเช่นบ๊วยก็ช่วยชงคำถามเลี่ยงการปะทะคารมอย่างรวดเร็วทันที

“พวกพี่ ๆ ยังไม่ได้เล่าให้พวกเราฟังเลยนะครับว่าพี่เต๋อขอเฮียกับพี่ด้วงแต่งงานยังไง... พี่เต๋อ ว่าไงครับ?”

“พี่ก็ขอเหมือนคนอื่น ๆ ทั่วไปนั่นแหละ ไม่ได้มีอะไรพิเศษหรอก” ถึงจะพูดปฏิเสธปาว ๆ แต่หนุ่มร่างหมีกลับยกมือขึ้นเกาท้ายทอยแก้ขัดเขินเสียอย่างนั้น

“โหย! เขินจนหน้าคล้ำแบบนี้คงจะมีใครเชื่อหรอกนะครับว่าพี่เต๋อขอแต่งงานแบบธรรมดา ๆ น้องกินข้าวนะครับ... ไม่ได้กินอาหารปลาซากุระ!!” สกลว่าพลางส่ายหน้า กลอกตา แล้วเบ้ปากก่อนจะถอนหายใจยืดยาวแบบเล่นใหญ่

“แต่คนฉลาดทั่ว ๆ ไปก็น่าจะรู้นะว่าตอนไหนควรพูด หรือไม่ควรพูดอะไร ไม่อย่างนั้นอาจได้ไปนอนเป็นอาหารไส้เดือนตามรากมะม่วงก่อนถึงอายุขัยที่เหมาะสม... แนนว่าจริงไหมครับ?” วิญญูเชือดนิ่ม ๆ พลางปรายหางตาชำเลืองมองหนุ่มแว่นนิ่ง ๆ จนหลานอาม่าขนลุกไปทั้งร่าง จากนั้นจึงคลี่ยิ้มละมุนละไมแล้วตอบคำถามของบ๊วยด้วยความเอ็นดูผิดกับวินาทีมรณะเมื่อครู่ลิบลับ “พอดีวันนั้นเต๋อต้องไปเรียนแต่เช้า เขาเลยเขียนการ์ดถามพวกพี่ว่าอยากแต่งงานด้วยไหม แค่นั้นแหละ... ไม่มีอะไรพิเศษหรอก”

“หูย แต่แค่นั้นก็เจ๋งมากแล้วล่ะครับพี่เต๋อ... สมกับเป็นไอดอลของผมจริง ๆ !” ธันวาก้มหัวซูฮกสรรเสริญพี่เขยครั้งแล้วครั้งเล่าจนเจ้าตัวหลุดหัวเราะ  

“ว่าแต่นึกยังไงถึงได้บินมาจัดงานแต่งไกลถึงฮาวายนี่ล่ะ?” คราวนี้เป็นข้อสงสัยของสารินที่ต้องการคำอธิบายเนื่องจากการเดินทางมาฮาวายในครั้งนี้ ทำให้เขาต้องจำใจฝากร้านและคลินิกไว้กับสิงห์และทีม... สองหุ้นส่วนใหญ่ผู้ไม่เคยโผล่หน้ามาที่ร้านหากไม่มีเรื่องฉุกเฉิน  

“ถ้าเป็นเรื่องสถานที่มันก็มีเหตุผลอยู่หลายอย่างว่ะ... แต่ถ้าให้พูดตรง ๆ เราสามคนคงต้องขอโทษทุก ๆ คนไว้ตรงนี้เลยแล้วกันที่ทำให้ต้องลำบากเดินทางมาตั้งไกล” เมื่อเต๋อเกริ่นมาถึงตรงนี้ คี่รักทั้งสามก็ทำหน้าเคร่งขรึมระคนรู้สึกผิดอยู่ในที  ก่อนที่หนุ่มร่างหมีจะสื่อความรู้สึกซาบซึ้งใจผ่านดวงตาไปถึงสมาชิกร่วมโต๊ะทุกคนพลางว่าต่อ “คือ... พวกเรามีนัดคุยเรื่องลูกกับคลินิกที่นี่ปลายอาทิตย์หน้า แต่ไหน ๆ พี่บิวกับแม่บัวก็ต้องบินมาเจอหมอด้วยกันอยู่แล้ว พ่อแม่กูก็เลยอยากให้พวกเราแต่งงานกันที่นี่ให้จบ ๆ ก่อนจะเริ่มดำเนินการเรื่องลูกน่ะ”

“อีกอย่างก็น่าจะเป็นเพราะผมติดงานอยู่ที่นี่ด้วยน่ะครับพี่ริน ถ้าพวกพี่เต๋อแต่งงานกันที่เมืองไทย... ผมคงจะบินไปร่วมงานด้วยไม่ได้” แฝดพี่เสริมเหตุผลอีกประการที่วิเคราะห์ได้จากความใจกว้างของพี่รหัสชายกลางกับคำขอดังกล่าว ด้วยเพราะเดาได้ว่า รุ่นพี่ทั้งสามเห็นความสำคัญของพวกเขาจนไม่อยากให้ใครคนใดคนหนึ่งไม่อาจมาร่วมงานมงคลครั้งสำคัญในชีวิตได้ ไม่อย่างนั้นครอบครัวตรินคงไม่ออกหน้ารับผิดชอบค่าใช้จ่ายตลอดการเดินทางทั้งหมดของทุกคนตั้งแต่ต้นจนกลับถึงเมืองไทยแน่ ๆ  

“จริง ๆ จะว่าไป พวกพี่ ๆ แต่งงานกันที่นี่ก็ดีนะครับ เพราะนี่เป็นครั้งแรกในรอบสองปีที่ผมมีโอกาสได้พาบูบู้มาเที่ยวแบบเต็ม ๆ ” อดีตเดือนมหาลัยออกความเห็นพลางก้มลงส่งสายตากระลิ้มกระเหลี่ยใส่ลูกแม่บัวในอ้อมกอด “เหมือนมาฮันนิมูนกันเลยเนอะบูบู้”

“พวกมึงไม่ได้ฮันนิมูนที่ญี่ปุ่นกันตั้งแต่เมื่ออาทิตย์ที่แล้วหรอกเรอะ?” ตรินโพล่งขึ้นเพราะรู้จากฌานว่า คู่รักทั้งสามแวะเที่ยวโตเกียวอยู่หลายวันก่อนออกเดินทางมาฮอนโนลูลู

“โอ๊ยไม่เลยครับ! นั่นเรียกพรีฮันนิมูนมากกว่า... ที่ฮาวายนี่แหละ คือ การดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ของจริง!” ธันวาค้านหน้าระรื่นพลางขยิบตาให้ฌอนอย่างรู้กัน

“แล้วพวกนายล่ะ จะไปฮันนิมูนกันที่ไหน?” สารินตั้งคำถาม

“เรื่องนั้นคงต้องรอให้เสร็จเรื่องลูกก่อนว่ะแล้วค่อยมาคิดกันอีกทีว่าจะไปฮันนิมูนดีหรือเปล่า... ฟูเขาห่วงพี่บิวน่ะ” หนุ่มร่างหมีรับหน้าที่ตอบแทนคนรักทั้งสอง พร้อม ๆ กับพูดสรุปแผนการเที่ยวเล่นหลังงานแต่งที่เอื้อประโยชน์แก่คนโสดเพียงหนึ่งเดียวเป็นหลัก เพราะไม่อยากให้ฌานรู้สึกแปลกแยก “แต่พูดก็พูดเถอะ ไหน ๆ พวกมึงก็อาบน้ำผึ้งพระจันทร์กันมาเต็มคราบแล้ว กูว่าเรามาเปลี่ยนเป็นเที่ยวด้วยกันจนถึงวันสุดท้ายที่พวกมึงต้องกลับเมืองไทยดีกว่า พวกกูไม่ได้ใช้เวลากับพวกมึงนานแล้วนะ”

“ว่าไง? พวกมึงสนไหม?” ตรินเลิกคิ้วมองหน้าบรรดาสมุนเลวรายตัว  

“ได้ครับพี่ ดีครับผม เหมาะสมครับทั่น!!” ภาพสกลหยัดตัวนั่งหลังตรง ตั้งท่าตะเบ๊ะพลางเอ่ยตอบอย่างเข้มแข็งราวพลทหารเรียกเสียงหัวเราะของทั้งหมดได้เป็นอย่างดี เสียงตอบรับอันล้นหลามทำเอาหนุ่มแว่นนึกครึ้มยกแก้วแล้วเอ่ยปากชวนพวกพ้องทันควัน “ถ้าอย่างนั้น พวกเรามาดื่มฉลองให้คืนวันนี้กันดีกว่า”

“พวกผมขอแสดงความยินดีด้วยนะครับพี่เต๋อ พี่ด้วง เฮียฟู”  แกนนำเหล่าสมุนเลวไหลตามน้ำ ฌานชูแก้วสูงพลางมองสำรวจแก้วของสมาชิกร่วมโต๊ะอย่างว่องไวแล้วจึงเอ่ยเชื้อเชิญตบท้ายทันที “เอ้าพวกเรา... มาดื่มฉลองให้กับเจ้าบ่าวทั้งสามหน่อยเร้ว!”

“เอ้าโชนนน!!”

«♥»------------------------------------------------------------------------------------«♥»

“แม้การแต่งงานของพวกลูก ๆ จะไม่ใช่พิธีการทางศาสนา หรือได้รับการรับรองทางกฏหมาย...

...แต่สำหรับพวกพ่อแม่แล้ว มันคือการให้คำมั่นสัญญาที่มีทั้งศักดิ์ศรีและความศักดิ์สิทธิ์ไม่ต่างจากงานมงคลสมรสงานไหน ๆ ในโลก...

.

.

...พ่อขออวยพรให้พวกลูก ๆ รักกันอย่างมีสติ รู้จักถ้อยทีถ้อยอาศัย และขอให้เห็นความสำคัญของคนในครอบครัวมากกว่าคนนอก หรือแม้กระทั่งตัวเอง” ตระการกล่าวอย่างเชื่องช้าทว่าหนักแน่นในความรู้สึกของคนเป็นลูก ชายหนุ่มทั้งสามซึ่งยกมือขึ้นพนมเหนืออกโดยพร้อมเพรียงขณะนั่งพับเพียบอยู่บนผืนพรมเบื้องหน้าเก้าอี้ประธานคู่กลาง

งานแต่งของตริน วิญญู และกรกฏจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายตรงพื้นที่ส่วนระเบียงของร้านอาหารอิตาเลียนติดชายทะเลซึ่งขึ้นชื่อเรื่องรสชาติอาหาร วิวอ่าวอันงดงาม และความเป็นส่วนตัวอย่างที่สุด เบื้องหลังชุดเก้าอี้คู่ทั้งสามของประธานในพิธี ซึ่งก็ได้แก่บรรดาพ่อ ๆ แม่ ๆ ของเหล่าเจ้าบ่าว คือ ภาพของหาดทรายขาวสะอาดที่ตัดกับสีเขียวอมฟ้าของน้ำทะเลและท้องฟ้าสีครามเข้มไร้เมฆ  

ผู้อาวุโสสูงสุดยิ้มพลางเอ่ยกับลูกชายหัวแก้วหัวแหวนด้วยน้ำเสียงชื่นชม “เต๋อ ตั้งแต่เต๋อยังเล็กจวบจนถึงทุกวันนี้ ไม่มีวันไหนเลยที่พ่อจะไม่ภูมิใจกับทุก ๆ สิ่งที่ลูกเป็น แต่รู้ไหม... พ่อกลับภูมิใจยิ่งกว่าเมื่อพ่อรู้ว่า เต๋อสามารถดูแลน้องด้วงและน้องฟูได้เป็นอย่างดี...

.
.

...หลังจากวันนี้ไป ลูกจงทำตัวเป็นเสาหลักอันมั่นคงของทุกคนในครอบครัว พ่อขอให้ลูกรักและคงมั่นกับน้อง ๆ ไปจนกว่าวันสุดท้ายจะมาถึงนะลูก” สิ้นคำ ผู้เป็นพ่อก็โน้มตัวลงกอดเลือดเนื้อเชื้อไขเสียเต็มรัก

“ครับพ่อ... ผมสัญญาครับ”

“น้องด้วง น้องฟู พ่อฝากตาเต๋อด้วยนะ ลูกพ่อเป็นคนจริงจังจนบางทีก็อาจจะขึงขังเคร่งเครียดเกินไป แต่ทั้งหมดทั้งมวล พ่อเชื่อว่าพี่เขาไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ใครไม่พอใจหรอกนะลูก”

“ครับพ่อ” ทั้งสองหนุ่มรับคำพ่อโต้งพลางก้มลงกราบที่ตักของท่านอีกครั้ง จากนั้นตระการก็บุ้ยใบ้ส่งสัญญาณให้คิวคู่ชีวิต

“นึกถึงใจเขาใจเราให้มาก ๆ นะลูก...

...เวลามีปัญหาก็ขอให้หันหน้าคุยกัน อย่าเก็บมันเอาไว้จนมันบ่อนทำลายครอบครัวลูก ๆ ได้ในภายหลัง...

.

...จำเอาไว้นะคะว่า ความแตกต่างน่ากลัวน้อยกว่าความไม่เข้าใจเยอะเลยจ๊ะ...

...อ้อ! แล้วก็... ลูกแม่แหม่มน่ะว่าง่ายแถมพร้อมจะอยู่ในโอวาทนะ แค่ลูกสองคนอ้อนตาเต๋อเยอะ ๆ ทำตัวน่ารัก ๆ ขี้คร้านตาเต๋อจะยอมพลีกายถวายหัวให้ทุก ๆ อย่างที่พวกลูกอยากได้ทันทีเลยล่ะจ๊ะ เชื่อแม่แหม่มสิ” รสรินยิ้มหวานพลางขยิบตาให้ลูกชายคนใหม่ทั้งสองของหล่อนอย่างขี้เล่น

“หึ หึ หึ... พวกผมสองคนจะช่วยกันดูแลเต๋ออย่างดีครับ”

“ขอบคุณสำหรับเคล็ดลับนะครับแม่แหม่ม” ชายหนุ่มทั้งสามลอบส่งยิ้มให้กันแล้วจึงกราบขอบคุณรสรินอีกครั้งด้วยความซาบซึ้งใจก่อนที่เหล่าเจ้าบ่าวจะเดินเข่าไปกราบเท้าพ่อแม่ของวิญญูในอีกไม่กี่อึดใจให้หลัง

“เต๋อ พ่อเชื่อว่าเต๋อจะเป็นผู้นำที่ดีของครอบครัวได้...

...เพราะฉะนั้น หากตาพดด้วงหรือน้องฟูทำผิด หรือเผลอทำให้เต๋อไม่พอใจ พ่อก็อยากจะขอให้เต๋อใช้ความเมตตาเป็นคู่มือในการแก้ปัญหานั้น ๆ ให้ผ่านพ้นไปนะลูก...

.

.

...เปิดโอกาสให้น้องทั้งสองได้อธิบายเหตุผลแล้วพูดคุยกันดี ๆ ให้เข้าใจ ลูก ๆ ...

...ทั้งสามจะได้อยู่กันไปได้นาน ๆ ...

...รับปากพ่อได้ไหมเต๋อ?” ณวัฒน์รอฟังคำตอบของลูกเขยอย่างตั้งอกตั้งใจ และคำตอบที่ได้ยินก็ไม่ทำให้เขาผิดหวัง

“ครับ ผมจะทำสิ่งที่คุณพ่อขอให้ได้ครับ”

เมื่อหมดธุระกับตริน พ่อวัฒน์ของสามหนุ่มก็หันไปสั่งสอน และฝากฝังลูกชายกับอริยะตรัยคนโตต่อทันที “ตาพดด้วง อย่าดื้อกับพี่เขานะลูก ถ้ามีอะไรในใจก็ต้องบอกอีกสองคน อย่าเก็บมันเอาไว้ เพราะลูกไม่ได้ตัวคนเดียวอีกแล้ว...

.

...ส่วนหนูฟู พ่อฝากดูแลตาพดด้วงด้วยนะลูก ถ้าเห็นว่าตาพดด้วงพูดไม่ฟัง ดันทุรังจะทำในสิ่งไม่สมควร ก็ดุก็ตีได้ พ่ออนุญาตเต็มที่!”

“ครับพ่อ” กังฟูอมยิ้มพลางกราบขอบคุณพ่อของหนุ่มหน้าหยกกับคำชี้แนะอันเป็นประโยชน์

“พ่อรักลูกสองคนมากนะ”

“ขอบคุณครับพ่อ” น้อยครั้งที่ณวัฒน์จะเปิดเผยความรู้สึกข้างใน จึงไม่แปลกหากขณะก้มลงกราบบิดาอีกหน  วิญญูจะแอบกระพริบตาถี่ ๆ ไล่น้ำใส ๆ ในม่านตาให้เลือนหาย

“หากวันไหนที่ไม่เข้าใจกัน ทะเลาะกัน โกรธกัน แม่จิ๋วอยากให้พวกลูก ๆ นึกถึงความรู้สึกของวันแรกที่เริ่มรักกันเอาไว้ เพราะแม่จิ๋วเชื่อว่า กว่าพวกลูก ๆ จะรักกันได้ คงไม่ง่าย... ใช่ไหมตาพดด้วง” เจ้าของชื่อยิ้มรับพลางพยักหน้าให้กับมารดา

“รักกัน ก็ต้องหมั่นพรวนดินรดน้ำต้นรักของพวกลูก ๆ ให้งอกงาม ไม่ใช่เฉพาะแค่ก่อนแต่งงานแล้วละเลยกันไป...

.

...ส่วนอุปสรรคที่ลูก ๆ จะพบเจอในอนาคต แม่จิ๋วอยากให้มองว่า มันเป็นบททดสอบความรักของพวกลูก ๆ ที่เมื่อผ่านไปได้ ความรักของพวกลูก ๆ ก็จะแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ  เพราะฉะนั้น... จับมือกันให้แน่น ๆ นะคะ อย่าปล่อยให้ใครคนใดคนหนึ่งถูกทิ้งไว้เบื้องหลังท่ามกลางความไม่เข้าใจเป็นอันขาด”

“ครับแม่จิ๋ว” เจ้าบ่าวทั้งสามรับคำเป็นเสียงเดียว

“แล้วถ้ามีเรื่องร้อนใจ พวกลูก ๆ สามารถปรึกษาพวกแม่ ๆ ได้ทุกเวลาเลยนะ... ทั้งแม่ แม่แหม่ม หรือ แม่บัว  พวกเราพร้อมให้คำแนะนำกับพวกลูก ๆ เสมอจ๊ะ”

“ขอบคุณครับแม่”

ความที่เป็นคนเสียน้ำตาง่ายเมื่อเห็นคนในครอบครัวร้องไห้ต่อหน้าต่อตา ณวัฒน์จึงรีบเอ่ยแซวภรรยาเพื่อเบรกอารมณ์หลังเห็นวิญญูนั่งน้ำตารื้น “อ้าว! แล้วพวกพ่อ ๆ ล่ะคุณ คุณเอาพวกผมไปไว้ไหน?”

“คุณวัฒน์นี่ล่ะก็! ที่ฉันพูดก็หมายรวมถึงพวกพ่อ ๆ ด้วยนั่นแหละค่ะ!” สิ้นเสียงต่อว่าอย่างไม่จริงจังนักของจรรยา ทั้งผู้ใหญ่และเหล่าชายหนุ่มในงานต่างหลุดหัวเราะกับโมเมนท์หยิกแกมหยอกของครอบครัวเพิ่มพูนไพศาลกันอย่างครื้นเครง

“เอาล่ะ ทีนี้ก็เป็นตาของพ่อแล้วนะ” พ่อเขียวพูดยิ้ม ๆ หลังเหล่าเจ้าบ่าวพากันมากราบแทบเท้าเพื่อขอพรเขากับภรรยา “พ่อไม่มีอะไรจะพูดนักหรอกลูกเอ๊ยเพราะสิ่งที่พ่ออยากพูดพวกพ่อแม่เขาก็พูดกันไปหมดแล้ว แต่! พ่อมีคาถา ๆ หนึ่งจะมอบให้ลูก ๆ ทั้งหลายติดตัวไว้เป็นวิชา นั่นก็คือ... ถ้ามีปัญหา ให้ช่วยกันแก้ แต่อย่าท้าเลิก เพราะมันไม่ใช่คำตอบ แค่นั้นแหละ... จำได้ใช่ไหม?”

“ครับ!” เป็นอีกครั้งที่คี่รักเอ่ยตอบผู้ใหญ่ของงานโดยพร้อมเพรียงกัน

“ดี ๆ !... เอ้าแม่บัว ตาแม่บัวแล้วจ๊ะ!” เจ้าของไร่หันไปส่งยิ้มให้คู่ชีวิตในวันที่หล่อนดูสวยอิ่มเอิบผิดหูผิดตาด้วยความสุขล้นเมื่อเห็นลูกชายกำลังจะเป็นฝั่งเป็นฝาไปอีกคน

“เต๋อ ด้วง แม่พูดไม่ได้เลยว่าหนูฟูของแม่เป็นคนสมบูรณ์แบบ...

...แต่แม่รับรองได้ร้อยเปอร์เซนต์เลยว่า ในโลกนี้ ไม่มีใครรักเต๋อ และด้วงได้มากเท่าหนูฟูของแม่อีกแล้ว...

.

...เพราะฉะนั้น... แม่ขอฝากดวงใจอีกดวงของแม่เอาไว้ในมือของพวกหนูทั้งสองด้วยนะจ๊ะ...

...ดูแลหัวใจของแม่ให้ดี ๆ ล่ะ แม่รักของแม่มากรู้ไหม?” แม่บัวว่าพลางสวมกอดลูกเขยทั้งสองอยู่ครู่ใหญ่

“ครับ”

แม่บัวผละจากหมีหนุ่มทั้งสองแล้วอ้าแขนรอรับอ้อมกอดของลูกชายคนใหม่ที่ตัวเล็กยิ่งกว่าสายเลือดคนไหน ๆ ของเจ้าหล่อน “หนูฟู... หนูจำได้ใช่ไหมลูกว่าแม่เคยสอนคำสามคำที่จะทำให้ความรักของหนูเป็นอมตะ?”

“ครับ จำได้ครับ”

“ดีมากจ๊ะ หนูต้องหัด ‘ขอบคุณ’ เวลาที่คนรักทำสิ่งดี ๆ ให้หนู...

 ...หนูต้องพูด ‘ขอโทษ’ เวลาที่หนูทำผิดไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่...

...และหนูควรใช้คำว่า ‘ไม่เป็นไร’ ทุกครั้งที่หนูพร้อมจะให้อภัยพี่ ๆ เขา...

.

...แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น หนู่ต้องไม่ลืมนะว่า สามคำนี้จะศักดิ์สิทธิ์ได้ ก็ต่อเมื่อใจหนูรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ ”

“ครับแม่ ผมรักแม่ครับ” กังฟูรับคำแม่ด้วยน้ำเสียงครางเครือ

“แม่ก็รักหนูฟูจ๊ะ”

และเมื่อเสร็จสิ้นขั้นตอนการให้พรของเหล่าผู้ใหญ่ ตระการผู้เป็นประธานในพิธีก็ยื่นกล่องของขวัญกล่องหนึ่งให้บุตรชายทั้งสามแถมท้ายด้วยคำอธิบายเสร็จสรรพ “เต๋อ ตาด้วง น้องฟู... นี่คือสิ่งที่พวกพ่อและแม่อยากจะมอบให้ลูก ๆ แทนของขวัญแห่งความภาคภูมิใจกับอีกก้าวหนึ่งของพวกลูก ๆ ในวันนี้ ขอให้ลูก ๆ จงใช้สิ่งเหล่านี้เป็นทุนรอนในการสร้างครอบครัวร่วมกันอย่างมั่นคงต่อไปนะลูก”

“คุณพ่อ?!” ตรินหลุดปากอุทานด้วยความตกใจเมื่อเห็นเอกสารที่อยู่ด้านใน ไม่ว่าจะเป็นเช็กมูลค่าหลายสิบล้าน สมุดบัญชีหลายเล่ม หนังสือสัญญาการโอนหุ้นบริษัท รวมถึงฉโนดที่ดินหลายฉบับ กระนั้นตระการกลับยังเอ่ยเสริมด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ ตามที่ได้ตกลงกับผู้ใหญ่ฝ่ายเจ้าสาวซึ่งจะยกขันหมากทั้งหมดให้เหล่าลูก ๆ ของพวกเขาโดยไม่เรียกร้องสิ่งใดเป็นการตอบแทนทั้งสิ้น  

“หุ้นบริษัทจะปรับเพิ่มขึ้นอีกทีหลังจากลูกนั่งตำแหน่งผู้บริหาร ส่วนบัญชีนั้นคือเงินรับขวัญน้องฟูกับน้องด้วงที่พ่อกับแม่อยากให้ แล้วก็ที่ดินแปลงใหญ่แถว ๆ บ้านพ่อนั่น... พ่อวัฒน์กับแม่จิ๋วเห็นว่าน่าจะพอสร้างบ้านในฝันของพวกลูก ๆ ได้”

“ช่วงระหว่างรอหลาน ๆ ก็ไปอยู่คอนโดที่พ่อกับแม่ซื้อให้เป็นของขวัญแต่งงานไปพลาง ๆ ก่อนก็แล้วกัน” ณวัฒน์แทรกที่มาของหนังสือกรรมสิทธิ์ห้องชุดที่รวมอยู่ในปึกฉโนดอย่างรวบรัดชัดเจน ก่อนที่พ่อของหมีตรินจะรับช่วงต่อถึงอีกหนึ่งหัวข้อสำคัญ

“ส่วนเรื่องงาน พ่อคุยกับพ่อวัฒน์แล้วเห็นตรงกันว่า ช่วงสองปีแรกหลังเรียนจบ เต๋อกับด้วงควรจะเริ่มเรียนรู้ระบบงานในฐานะพนักงานไปก่อน เพราะคงไม่ดีแน่ถ้าวันทั้งวัน ผู้บริหารเอาแต่นั่งใจลอยคอยเป็นห่วงเมีย เป็นห่วงลูกเล็ก ๆ ที่ถูกทิ้งให้อยู่บ้านกันตามลำพัง... จริงไหม?”

“ขอบคุณครับพ่อ!”

“ขอบคุณมาก ๆ ครับ!” ตรินกับวิญญูละล่ำละลักด้วยความดีใจก่อนจะยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งหกเป็นพัลวัน

“แล้วเงินรับขวัญหลานล่ะคะโต้ง?” รสรินทวงสิทธิ์แทนหลาน ๆ เพราะเท่าที่นั่งฟังสามีอยู่นานสองนาน อีกฝ่ายกลับไม่พูดถึงทายาทรุ่นที่สามเลยสักนิด

ตระการส่ายหัวน้อย ๆ พลางคลี่ยิ้มให้ภรรยาอย่างอ่อนใจก่อนจะทำความเข้าใจกับคุณย่าคนสวยต่อหน้าเหล่าสักขีพยาน “เรื่องนั้นค่อยว่ากันตอนหลานคลอดอีกทีดีไหมแหม่ม ขืนให้รวบยอดพร้อมกันตอนนี้ พวกลูก ๆ เราคงได้ตกใจกับตัวเลขจนตาตั้งไม่เป็นอันทำอะไรกันพอดี”

“อืม ก็จริงของโต้งค่ะ”

เมื่อเห็นท่าที่สบายใจของคู่ชีวิต ตระการก็เปลี่ยนบรรยากาศโดยรวมของพิธีอีกครั้ง “เอาล่ะ พ่อว่าถึงเวลาที่พวกลูก ๆ ควรจะสวมแหวนแต่งงานแล้วพูดอะไรหวาน ๆ ให้พวกเราฟังเสียทีนะ” พูดจบ ประธานงานแต่งก็ส่งสายตากระตุ้นลูกชายให้แสดงความเป็นผู้นำครอบครัวโดยพลัน

“ฟูครับ เต๋อรักฟูมากนะ... รักมานาน ตั้งแต่ตอนอนุบาลสามโน่นแหละ...

...ขอบคุณฟูมากนะครับที่รักเต๋อ แถมยังยอมทำอะไรมากมายเพื่อเต๋อ... 

.

...จากวันนี้ไป เต๋อสัญญาว่าเต๋อจะรัก และดูแลฟูเป็นอย่างดีเท่าที่คน ๆ หนึ่งจะทำได้” เมื่อพูดจบ ตรินก็ประคองมือข้างซ้ายของกรกฏขึ้นเพื่อบรรจงสวมแหวนลงบนนิ้วนางข้างซ้ายของอีกฝ่ายพร้อมกับประทับรอยจูบเบา ๆ บนแพนิ้วมือคนรัก เมื่อนั้นก็ถือเป็นอันเสร็จพิธี  ก่อนที่กรกฏจะทำทุก ๆ อย่างเฉกเช่นเดียวกับหนุ่มร่างหมี เหล่าสมุนเลวในฐานะผู้ชม ก็เป่าปากส่งเสียงโห่ร้องอย่างชอบอกชอบใจเมื่อได้ยินคำสารภาพจากปากเจ้าบ่าวคนแรก

“ฟูขอโทษนะที่ก่อนคบกัน ฟูทำตัวไม่ดีแถมยังคอยหาเรื่องเต๋อบ่อย ๆ ...

...แต่ฟูรับปากเลยว่า หลังจากนี้... ฟูจะเป็นคนรักที่ดี และจะพยายามทำตัวให้มีปัญหาน้อยที่สุดเพื่อให้ความรักของพวกเราอยู่กันไปนาน ๆ ...

...ฟูรักเต๋อนะครับ”

เมื่อได้แหวนจากกังฟู หนุ่มร่างหมีก็หันไปหาด้วงที่นั่งอยู่อีกฝั่ง  “จริง ๆ เต๋อแอบคุยเรื่องนี้กับฟูได้สักพักเพราะยังหาจังหวะบอกด้วงไม่ได้เสียที... เต๋อรู้นะ ที่ด้วงไม่เคยถามเต๋อเลยว่า เต๋อเริ่มรักด้วงตั้งแต่เมื่อไรน่ะเป็นเพราะอะไร” แววตาหลุกหลิกของคนฟังฟ้องว่าเจ้าตัวประหม่าเมื่อฟังคำของหนุ่มหน้าคม แต่เต๋อก็ไม่ปล่อยให้วิญญูตระหนกจนตื่นตูมไปเสียก่อน  

“พอเต๋อได้ลองนึกทบทวนดี ๆ เต๋อว่าเต๋อเริ่มหวั่นไหวกับด้วงตั้งแต่ตอนที่ด้วงกับฟูทะเลาะกันจนต้องย้ายมาอยู่ห้องเต๋อชั่วคราวก่อนที่พวกเราจะเป็นแฟนกันแล้ว...

...ด้วงไม่ได้มาทีหลังฟูนะ อีกอย่าง ด้วงก็ไม่ใช่ตัวแถม...

...จริง ๆ แล้วด้วงน่าจะเข้ามานั่งอยู่ในใจเต๋อแทบจะพร้อม ๆ กันกับฟูเลยก็ว่าได้...

...ทีนี้จะสบายใจได้แล้วหรือยัง... ว่าไงครับที่รัก?”

“...อืม...” คำถามพร้อมสายตาหวานฉ่ำของอดีตเด็กสถาปัตย์ทำเอาหนุ่มหน้าหยกหรุบตามองต่ำพลางส่งเสียงงึมงำในลำคอ

“เต๋อรักด้วงนะครับ” คำรักของเต๋อที่เอ่ยท่ามกลางสักขีพยานทั้งหลายทำเอาใบหน้าขาว ๆ ของวิญญูเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ ตรินไม่พูดพล่ามให้มากความ ชายหนุ่มจัดแจงทำทุกขั้นตอนซ้ำอีกครั้ง หากแต่คราวนี้กลับเป็นมือของอดีตเด็กวิศวะที่เขินจนออกอาการงึกงักเลิ่กลั่กจนเหล่าผู้ชมต้องแอบลุ้น

สายตากดดันของเหล่าธารกำนัลทำให้วิญญูต้องเปิดปากตามธรรมเนียมของพิธีการในช่วงนี้อย่างเสียไม่ได้ “บ่อย ๆ ที่นายทำเราเขินจนเผลอพูดจาไม่ตรงกับใจ  แต่ถึงแม้เราจะไม่ชอบพูดความรู้สึกออกมาตรง ๆ ... นายก็ทำให้เรารับรู้ได้เสมอว่านายรักเรามากแค่ไหน...  

.

...ขอบใจที่เอาใจใส่ คอยสังเกต และคอยเป็นห่วงความรู้สึกของเราและฟูอยู่ตลอด...

...การได้เป็นคนรักของนาย ทำให้เรามีความสุขอย่างที่ไม่เคยมาก่อน...

...ขอบใจมากนะเต๋อ ขอบใจจริง ๆ ” จังหวะที่วิญญูตั้งท่าจะสวมแหวนให้เต๋อ จรรยากลับเอ่ยขัดขึ้นด้วยน้ำเสียงดุ ๆ

“ตาพดด้วง บอกรักพี่เขาด้วยสิลูก!” แม้จะรู้ว่าลูกชายเป็นเด็กขี้อาย แต่หล่อนก็อดเป็นห่วงความรู้สึกของเขยใหญ่ไม่ได้จริง ๆ

“ไม่เป็นไรมั้งคะคุณจิ๋ว บัวว่าหลังส่งตัวเข้าหอ คืนนี้เด็ก ๆ คงได้บอกรักกันจนคอแหบคอแห้งแน่ ๆ ”

“อุ๊ยตาย! คุณบัวนี่ล่ะก็ เซี้ยวจริง!” คำพูดติดตลกของแม่บัวเปิดช่องให้ด้วงเอาตัวรอดได้อย่างหวุดหวิด เพราะเมื่อเจ้าหล่อนได้ยินข้อความจากแม่ของกังฟูที่นั่งอยู่อีกฟาห จรรยาก็ยื่นหน้ายิ้มให้อีกฝ่ายโดยไม่คิดติดใจกับอาการเหนียมของบุตรชายอีกต่อไป กระนั้น ด้วงกลับอาศัยจังหวะที่เหล่าพ่อแม่คุยกันกระหนุงกระหนิง ยื่นหน้าไปกระซิบข้างหูหนุ่มร่างหมีก่อนจะพูดอะไรบางอย่างที่เรียกเลือดฝาดให้ไหลขึ้นหน้าอีกฝ่ายได้ในชั่วพริบตาเดียว

“เอาล่ะน้องด้วง สวมแหวนให้น้องฟูเลยเถอะจ๊ะ” แม่แหม่มดึงให้ทุกคนกลับเข้าสู่พิธีการอีกครั้ง เพราะหล่อนอยากส่งลูกทั้งสามเข้าหอใจจะขาด  

หลังจากสวมแหวนให้ตรินแล้ว ด้วงก็เอ่ยกับคนรักร่างเล็กของตนต่อโดยไม่รั้งรอเวลา “ฟูครับ ฟูรู้ไหมว่า หลังจากวันที่เราตกลงคบกัน วันนี้คืออีกวันที่ด้วงดีใจที่สุดในชีวิต...

.

.
...ฟูเป็นคน ๆ เดียวในโลกที่ด้วงต้องการมาตลอด นั่นจึงทำให้การได้ใช้ชีวิตกับฟูทุก ๆ วันคือของขวัญสุดวิเศษ...

...ขอบคุณฟูมากที่มอบหัวใจของฟูให้ด้วงดูแล ขอบคุณที่รักด้วง ขอบคุณที่เสียสละและยอมทำทุก ๆ อย่างเพื่อพวกเรา...

...ด้วงจะขอรัก ขอดูแล ขอเป็นทาสฟูไปจวบจนวันสุดท้ายของชีวิตครับ” วิญญูปิดท้ายคำสัญญาของตนด้วยแหวนและจุมพิตอันอ่อนโยนและเปี่ยมด้วยความรักไม่ต่างจากสิ่งที่เขาได้รับจากตริน จากนั้นจึงเป็นคราวของแหวนวงสุดท้ายที่จะเข้าไปอยู่ในนิ้วของด้วงในที่สุด

“ด้วงคือคนที่ทำให้ฟูรู้สึกโชคดีที่สุดในชีวิต...

...ตั้งแต่เกิดมา นอกจากป๊าม้าแล้ว ฟูก็ไม่เคยเจอใครที่อดทนและมั่นคงทำเพื่อความรักได้มากมายและเนิ่นนานเท่าด้วง...

.

.

...ที่ผ่านมา...

...ด้วงใช้เวลาเกือบยี่สิบปีเพื่อเป็นในสิ่งที่คิดว่าฟูน่าจะสนใจแม้จะต้องแลกกับตัวตนและความผิดหวังของพ่อแม่...

...แต่ฟูอยากบอกให้ด้วงรู้ว่า...

...เวลาต่อจากนี้... ไม่ว่าจะอีกกี่สิบปี ฟูจะทำให้ด้วงซาบซึ้งถึงความรักที่ฟูมีต่อด้วงอย่างถ่องแท้เลยทีเดียว...

...ฟูรักด้วงนะครับ”

“พ่อกับแม่ขอให้แหวนทั้งสองวงบนนิ้วมือข้างซ้ายของลูกแต่ละคน เป็นดั่งเครื่องเตือนใจให้พวกลูก ๆ หมั่นระลึกถึงความรู้สึก และจิตใจของกันและกัน จงรักและหมั่นดูแลกันและกันตราบจนนิจนิรันดร์นะลูก” ตระการเอ่ยทิ้งท้ายเพื่อเน้นย้ำถึงสาระสำคัญอีกประการของสัญลักษณ์ในรูปของแหวนเกลี้ยงวงเล็ก ๆ ทั้งสองวงบนนิ้วของเจ้าบ่าวทั้งสาม  แม้นี่จะเป็นพิธีที่จัดขึ้นโดยไม่อิงกับสถาบัน หรือความเชื่อใด ๆ หากทุก ๆ คนในที่นั้นกลับรู้สึกได้ถึงความอิ่มเอมและเต็มตื้นภายในใจจนพวกเขาไม่อาจหุบยิ้มได้สักวินาที

 «♥»------------------------------------ TBC ------------------------------------ «♥»