Ħ บน บาน ศาล รัก Ħ The 34th Blessing || 02.11.2015

ก่อนจะเริ่มอ่านตอนที่ 34

ขออนุญาตเราประกาศความแทรกที่ยาวนิดนึง

ถ้าเป็นไปได้ ขอความกรุณาจากคุณผู้อ่านแต่ละท่านช่วยแบ่งปันความคิดเห็นหน่อยนะคะ...

1.    มีแนวโน้มกว่า 95% ค่ะว่า นิยายเรื่องนี้จะรวมเล่มค่ะ

แต่รายละเอียดจะเป็นอย่างไร และเมื่อไรนั้น... ขอเราใคร่ครวญอีกสักนิดนะคะ

(ปัญหามันติดที่เราเองนี่แหละค่ะ คือถ้าเราจะรวมเล่มโดยไม่มีตอนพิเศษได้ไหมคะ? –

ได้โปรดอ่านข้อสองก่อนนะคะ แล้วจะเข้าใจว่าทำไมเราถึงไม่เขียนตอนพิเศษของภาคนี้อย่างเป็นกิจลักษณะ)

แนะนำให้กดตรงนี้เพื่อติดตามข่าวสารของนิยายเรื่องนี้ได้ที่เพจเลยนะคะ

2.    สำหรับเนื้อเรื่องหลักของภาคนี้ (เราขอเรียกว่า ภาคอภินิหารก็แล้วกันเนอะ) จะจบในตอนที่ 36 ค่ะ... ไม่น่าปลิ้นหรือล้นด้วย (แต่ถ้าตอนที่ 36 จะยาวมากๆ คงไม่มีใครด่าเราใช่ไหมเอ่ย ฮ่า ฮ่า ฮ่า)

จริงๆแล้ว เดิมที...เราตั้งใจจะเขียนเรื่องราวของตัวละครแต่ละคู่เป็นตอนพิเศษ

แต่เท่าที่เราเคาะพล็อตคร่าวๆ เราว่าเราแยกเป็นอีกเรื่องเลยจะดีกว่า

แต่!!! โปรดทราบว่า หลังจบตอนที่ 36 แล้ว...

เราจะมีตอนพิเศษสั้นๆเพื่ออธิบายเหตุการณ์ที่ไม่ได้เล่าหน้าไมค์ให้ได้อ่านกันด้วย

(อย่างน้อยๆ โมเมนท์ฌานพลับจะอยู่ในนี้แน่ๆค่ะ

รวมทั้งน่าจะมีตอนวันฮาโลวีนของปีถัดไปด้วย –

ซึ่งตอนวันฮาโลวีนนี่น่าจะอีกนาน เพราะต้องรอให้เราเขียนสกลกับแฟนไปได้บางส่วนก่อน

(ขอโทษด้วยค่ะ แต่ตอนนี้เรายังเห็นภาพแฟนสกลไม่ชัดเท่าไร...

นอกจากเป็นคน เป็นใจดี เป็นหมอ เป็นหล่อ และเป็นมิตรกับสตรีสูงวัยและหมาที่สุด ฮ่า ฮ่า ฮ่า))

3.    ส่วนต่อขยายของภาคอภินิหารจะใช้ชื่อว่า

«♥»  บน บานฯ สาน รัก  «♥» (หรือภาครถน้ำตาลคว่ำ)

ซึ่งจะมีเนื้อหาหลักๆดังต่อไปนี้

- ก่อนแฝดสามมาเกิด -

ชีวิตของพี่หมีและบูบู้หลังล้างพรสำเร็จ (ปูมหลัง ปูมกลาง และปูมอนาคต) |ไม่น่าเกิน 5 ตอน

เต๋อด้วงฟู (กล้าม x กล้าม x ก้าง  กินหัวกินหางกินกลางตลอดตัว...อู้ว!) |ไม่น่าเกิน 5 ตอน

ฌอนอิ๊ก... คู่รักเบ้าหน้าดีแต่ไม่มีสติ (อุปสรรคของการมีคนรักไม่เต็มเต็ง) |ไม่น่าเกิน 5 ตอน

แนนซี่กับชีวิตดี๊ดีย์เมื่อได้สามีเป็นหมอ(หมา) – รักนี้มีอาม่าเป็นกองหนุน |ไม่น่าเกิน 15 ตอน

- หลังแฝดสามเกิด -

เต๋อด้วงฟูกับความสัมพันธ์ 3P ที่ต้องเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว (before/after the triplets)

ฌานพลับ... รักเดียวที่เฝ้ารอ (โถ่...พ่อคุณ คนอ่านลุ้นตามแทบล้มตาย)

TwIncest และรวมมิตรเบ็ดเตล็ดของเหล่าอาๆ |ไม่น่าเกิน 30 ตอน

4.    ข้อนี้เป็นการขอคำแนะนำจากคุณผู้อ่านโดยตรงค่ะ

สำหรับเนื้อหาภาคอภินิหาร มีใครอยากอ่านอะไรเป็นพิเศษไหมคะ?

ขอได้โปรดแนะนำกันเข้ามาได้เลยนะคะ

ถ้าเราพอจะเขียนได้ เราจะเขียนเป็นตอนพิเศษของภาคแรกให้ได้อ่านกันค่ะ

(ถ้าซ้ำกับตอนที่เราวางเป็นพล็อตเอาไว้ในภาครถฯคว่ำ

เราจะยกยอดไปไว้ในนั้นเลยเนอะ)

ขอบพระคุณมากค่ะสำหรับเมนท์และกำลังใจ อ่านแล้วปลื้ม ยิ้มได้ตลอดๆ

Ħ------------------------------------------------------------------------------------Ħ

The 34^th Blessing        

แมนๆเตะบอล  นอนเบียดคู่เคียง  เถียงกันเพลิดเพลิน  เดินคุยกอดคอ

[8B]

น้องเมีย

เก็ก

 READ 10.04 PM

Geg:

ครับพี่?

10.05 PM

พี่ฝากดูแลฟูแทนพี่หน่อยนะ

 READ 10.05 PM

โทษทีว่ะ... ทำให้ลำบากเรื่อยเลย

 READ 10.05 PM

Geg:

ไม่เป็นไรครับพี่ เฮียก็พี่ผม

10.06 PM

ฟูนอนหรือยัง?

 READ 10.06 PM

Geg:

ยังครับ

10.08 PM

งั้นก่อนนอน

แอบถามให้พี่อหน่อยว่าปวดท้องไหม?

 READ 10.08 PM

ถ้าไม่สบายท้อง

ฝากหายาให้กินหน่อยนะ

 READ 10.08 PM

วันนี้ดื้อกินเผ็ดไปตั้งเยอะ

 READ 10.09 PM

พี่กับไอ้ด้วงก็เสือกห้ามไม่ทัน

 READ 10.09 PM

Geg:

ครับๆ ได้ครับ

10.10 PM

Geg:

ผมไปก่อนนะครับพี่เต๋อ

เดี๋ยวเฮียจะสงสัย

10.10 PM

เออๆ ขอบใจมากน้องเขย

 READ 10.11 PM

“เดี๋ยวอด้วง! มึงอย่าเพิ่งนอน!”

หนุ่มร่างหมีตะโกนบอกความต้องการกับร่างสูงที่ทอดตัวลงบนฟูกนอนหลังใหญ่ใจกลางห้อง

พลางตวัดนิ้วกดเคลียร์หน้าจอมือถือจากโปรแกรมแชทหลังสั่งความประจำวันกับอดีตเดือนมหาลัยจนเป็นที่พอใจ
เต๋อวางอุปกรณ์สื่อสารลงบนโต๊ะทำงานมุมห้องแล้วบเดินกลับมายืนจิกรูมเมทร่วมห้องที่เลื่อนขั้นมาร่วมเตียงหมาดๆ ตรงปลายเท้าราวกับเจ้ากรรมนายเวร

“อะไรของนายอีกล่ะ? ไหนบอกว่าให้เรารีบตื่นมาเซ็ทผม เราก็รีบนอนให้นายแล้วนี่ไง” คนนอนผู้ถูกก่อกวนทำหน้ายุ่งระหว่างเท้าศอกลงกับฟูกแล้วหยัดตัวขึ้นกึ่งนอนกึ่งนั่งสู้สายตากับคนยืนกอดอกอยู่ปลายเตียง  ก็เห็นๆกันอยู่ว่าพออาบน้ำเสร็จเขาก็ทิ้งตัวลงนอนทันที... ที่บ้านไม่สอนเรื่องมารยาทบ้างเลยหรืออย่างไร?!!

“เอาเหอะน่า! เดี๋ยวกูตั้งปลุกให้  รับรองพรุ่งนี้มึงตื่นทันปั้นขนบนหัวมึงแน่ๆ... เร็วดี้!... ลุกขึ้นมาคุยกับกูก่อน!”

ที่วิญญูผุดลุกขึ้นนั่งด้วยความรวดเร็วหลังจากเจ้าของห้องพูดจบนี่ไม่ใช่อะไร

ก็เพราะไอ้เด็กเต็กตัวใหญ่ดันทิ้งก้นกระแทกลงนั่งตรงปลายเท้าของเขาอย่างพอดิบพอดี...

ที่ชักเท้าหลบได้ทันก็ถือว่าปฏิกิริยาตอบสนองของร่างกายเขาเข้าขั้นมหัศจรรย์อยู่ไม่น้อย

“จิ๊!... จริงๆนายไม่เต็มใจให้เรานอนด้วยใช่หรือเปล่าถึงได้คอยหาเรื่องแกล้งไม่ให้เรานอนสงบๆเสียทีเนี่ย” ด้วงพล่ามเรื่อยเปื่อยไม่หยุดปาก

.

.

“ถ้าไม่อยากให้เรานอนด้วยก็บอกกันดีๆก็ได้ เราจะได้ย้ายออกไปนอนข้างนอกกับพวกนั้น”... บ่นไปก็ตวัดหางตาเกรี้ยวกราดเหลือบมองคนตัวใหญ่ที่ปลายเท้าเป็นพักๆ สุดท้ายก็หักใจเลื่อนกรอบสายตาไปแอบดูเวลาที่ผนังด้วยไม่อยากจะเอาเรื่องอีกฝ่ายให้เปลืองอารมณ์... ก็หนุ่มสถาปัตย์หน้าคมน่ะรั้นน้อยกว่ากังฟูเสียเมื่อไรกันล่ะ!

“ถุยไอ้คุณชาย! แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้เป็นต้องหาเรื่องชิ่งตลอดเลยนะมึง!!” คำพูดทิ้งท้ายเมื่อครู่ของวิญญูทำให้ตรินเหน็บพร้อมเบ้หน้าใส่เพื่อโชว์สเต็ปความหมั่นไส้ให้อีกฝ่ายได้ตระหนัก “มึงฟังกูให้ดีๆนะด้วง ที่กูเรียกมึงขึ้นมาคุยนี่ไม่ใช่เพราะว่าอยากจะขัดขวางเวลานอนอันสงบสุขของมึงเลยสักนิดขอรับ...

.

.

...กูแค่อยากรู้ว่าวันนี้มึงไม่ได้ทำผิดข้อตกลงใช่ไหม? มึงไม่ได้แอบไปคุยกับฟูลับหลังกูใช่หรือเปล่า?” เต๋อยังไม่อาจวางใจ เพราะอีกฝ่ายใจอ่อนกับกรกฏเป็นทุนเดิม  

“เฮ่ออออ! เราบอกนายกี่รอบแล้วว่าเราไม่ได้คุยกับฟูตั้งแต่วันที่ฟูไล่เรา...

...กระทั่งหน้าเค้า เรายังไม่กล้าแอบมองเลย...

.

.

...ว่าแต่คนอื่น แล้วนายล่ะ?...

...วันนี้นายแอบสะกดรอยตามฟูอีกแล้วใช่ไหม? เราเห็นหลังนายไวๆหน้าห้องน้ำตอนพักเบรคคาบบ่ายนะ” ด้วงกดเสียงต่ำต้อนกลับทันทีเมื่อคลับคล้ายคลับคลาว่าเห็นอีกฝ่ายที่คณะอย่างที่กล่าวอ้างจริงๆ...  

เมื่อสายเขาก็จับหมีได้คาหนังคาเขาไปรอบหนึ่งขณะเดินตามร่างเล็กต้อยๆโดยไม่คิดจะปล่อยให้คลาดสายตา...

สงสัยว่าที่โดนเขาด่าไล่กลับคณะไปตอนนั้นคงจะยังไม่เข็ดหลาบ

“เฮ่ย! จะบ้าเหรอ? บ่ายนี้กูมีเรียนเหอะ!!” ตรินปฏิเสธเป็นพัลวัน...

ถึงสิ่งที่ด้วงสงสัยจะเป็นความจริง แต่เขาก็ไม่เคยละทิ้งการเรียนเพื่อไปตามดมหัวเกรียนกังฟูอยู่ตลอดเวลาหรอกนะ  

แต่ถ้าอาจารย์ปล่อยเบรคเกินสิบห้านาทีเมื่อไร... พ่อเป็นได้บึ่งรถข้ามคณะไปเฝ้าอีกฝ่ายแถวๆห้องเรียนให้ว่อง

“ให้มันจริง!” วิญญูผู้ขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงชี้หน้าคาดโทษหมีโดยแอบปักหมุดในใจเอาไว้ว่า ถ้าจับอีกฝ่ายได้ ณ จุดเกิดเหตุอีกครั้งเมื่อไร... เขาจะเนรเทศไอ้หมีออกไปนอนกับน้องร่วมคณะโทษฐานกล้าทรยศต่อนโยบายบอยคอตกรกฏสุดโหดของมันทันที   

“ก็จริงดิวะ! มึงเห็นกูเป็นพวกชอบโดดเรียนหรือไง?”ตรินอาศัยความเอาใจใส่การศึกษาของตนมาโต้จนคำกล่าวหาตกไป... แต่ก็ใช่ว่าคิวท์บอยคนใหม่จะกินหญ้าเป็นอาหารเสียทีเดียว

“คนมีชนักปักหลังอย่างนาย อย่าหวังว่าจะได้ความไว้ใจจากคนอื่นง่ายๆเลย!!” ขาดคำ... ด้วงก็ชำเลืองหางตาไปตอกย้ำความตั้งใจของตนด้วยมาดที่เหนือกว่า เนื่องจากมั่นใจสุดๆว่าอีกฝ่ายจะต้องเผลอลุกลี้ลุกลนจนเขาจับได้ในอีกไม่กี่วันข้างหน้าเป็นแน่  

กระนั้น... ตรินก็พิสูจน์ตัวเองอีกครั้งว่า...

นักล่าอันดับที่สองของห่วงโซ่อาหารถัดลงมาจากกังฟู คือ เขาผู้นี้... หาใช่เจ้าของประโยคเมื่อครู่แต่อย่างใด

“คนอาไร้... ด่าตัวเองก็เป็นแฮะ หึ หึ หึ” พูดจบก็ยักคิ้วยักไหล่ด้วยอาการไม่ยี่หระ... แน่ล่ะ ใช่เขาคนเดียวเมื่อไรที่มีปมให้ขยี้จนชีช้ำ ฝ่ายที่ทำตัวมีพิรุธมากกว่าในสายตากังฟู... ดูจะเป็นไอ้หน้าหยกมากกว่าเขาเสียกระมัง  

“นายนี่มัน!!” ด้วงกัดฟันกรอดก่อนทิ้งตัวลงนอนหดขาตะแคงหันหลังให้  แล้วจึงพยายามข่มตาให้หลับโดยเร็ว

“หึ หึ หึ... ตีฝีปากสู้ไม่ได้ก็อาศัยนอนหนีความอายเลยเหรอขอรับคุณท่าน” นอกจากจะไม่ใส่ใจสภาพไร้อารมณ์พูดคุยของอีกฝ่าย เจ้าของห้องยังกระเซ้าซ้ำเข้าให้อย่างไร้เมตตา  หนุ่มหน้าหยกจึงผงกเอี้ยวหัวขึ้นมาออกตัวด้วยน้ำเสียงติดรำคาญ

“ถ้าพรุ่งนี้เราตื่นสาย อย่ามาบ่นให้เราได้ยินก็แล้วกัน!!”

“หึ หึ! นิสัยมึงนี่ยังตุ๊ดไม่หายจริงๆว่ะด้วง” ตรินส่ายหัวเมื่อเห็นท่าทางกระเง้ากระงอดคล้ายอิสตรีของอีกฝ่าย... ถึงด้วงจะปรับลุคจนกลายเป็นชาย แต่บางครั้งเจ้าตัวก็ยังเผลอกรีดกรายชวนให้นึกถึงกะเทยหัวโปกได้อยู่ดี  

พอคู่สนทนาไม่คิดจะพาทีด้วย หนุ่มร่างหมีจึงผละไปปิดไฟแล้วค่อยๆสไลด์ตัวลงนอนอีกฟากหนึ่งของเบาะหกฟุต  

แต่ก่อนที่สติของตรินจะหลุดเข้าสู่กระแสแห่งห้วงฝัน คนที่นอนหันหลังให้ก็ส่งเสียงฝ่าความมืดออกมาแค่ให้พอได้ยิน

“เต๋อ”

“อะไร?” สายตาคมเบิกโพลงจ้องเพดานห้องนิ่งๆ เพื่อรอฟังสิ่งที่คนร่วมเตียงต้องการจะเอ่ย

.

.

.

.

.

.

.

.

“นายเป็นเหมือนเราไหม?” น้ำเสียงแผ่วเบาส่อเค้าถึงความรู้สึกไม่มั่นใจของวิญญูทำให้เจ้าของห้องอดกวนประสาทไม่ได้

“เป็นกะเทยเหรอ?...

.

...พอดีกูไม่ใช่ว่ะด้วง...เสียใจด้วยนะที่มึงหาพวกไม่ได้” เต๋อลอบยิ้มพรายด้วยรู้ดีว่าคิ้วเรียวได้รูปบนใบหน้าขาวกระจ่างของอีกฝ่ายจะขมวดเป็นปมแน่นเพียงใดหลังจากได้ยินถ้อยคำหยอกเย้าเมื่อสักครู่  คิดดูเถอะ... หากเขาไม่กลั้นเสียงเอาไว้แต่แรก ป่านนี้คงได้แหกปากหัวเราะร่า หลังจากยั่วจนร่างสูงใหญ่พลิกตัวเปลี่ยนข้างหันมานอนจ้องหน้ากันอย่างเอาเป็นเอาตายได้สำเร็จ  

“เปล่า!” หนุ่มวิศวะกระแทกเสียงตอบ ก่อนจะเฉลยให้เพื่อนร่วมเตียงได้รับฟังเรื่องที่กวนใจมาตลอดทั้งวัน “เราอยากรู้ว่า เวลานายมองหน้าคนกลางกับคนเล็ก นายคิดถึงฟูบ้างหรือเปล่า?...

.

.

.

...นี่เราไม่ได้เป็นบ้าเพราะคิดถึงแต่ฟูอยู่คนเดียวใช่ไหม?...

...เราไม่ได้คิดไปเองว่าน้องมันคือฟูเวอร์ชันสดใสใช่หรือเปล่า?”...ยิ่งวิญญูอยู่ห่างจากบุคคลที่สามมากขึ้นเท่าไร ความรู้สึกอาลัยอาวรณ์ที่มีต่อพี่ชายอดีตเดือนมหาลัยก็รังแต่จะหาโอกาสหลั่งไหลระบายออกมากขึ้นเป็นเท่าตัว

ซึ่งการเข้าหาและให้ความช่วยเหลือฝาแฝดที่ถือคนแปลกหน้าโดยสมบูรณ์แม้ไม่ใช่นิสัย ทำให้เขาเริ่มคิดหนัก...

หากเขายังเที่ยวเห็นใครต่อใครเป็นกังฟูไปเสียหมด  การใช้ชีวิตอยู่โดยถูกกรกฏตัวปลอมเฝ้าหลอกหลอนอยู่ตลอดเวลา ก็ดูจะเป็นอนาคตที่น่าหดหู่จนเกินไป

.

.

.

.

.

.

.

“คิดมากว่ะ!...

.

.

.

.

...แต่มึงก็ไม่ได้บ้าอยู่คนเดียวหรอกด้วง”

“จริงเหรอ?!” คำสารภาพผ่านน้ำเสียงจริงจังของตรินทำให้คนฟังอดตื่นเต้นไม่ได้... อย่างน้อยๆก็หนุ่มหน้าหยกก็ไม่ได้ฟุ้งซ่านอยู่คนเดียวอย่างที่เผลอกังวลใจ  

“ก็เออดิวะ!...

.

.

...ถ้าไม่ใช่เพราะเหมือนฟูมาก... 

...กูคงปล่อยคนกลางกับคนเล็กให้เอาตัวรอดตามยถากรรมไปตั้งแต่เมื่อเช้าไม่ลากพวกมันกลับมานอนที่นี่ทั้งที่เหตุผลของไอ้อิ๊กแม่งโคตรฟังไม่ขึ้นหรอกมั้ง”

“ก็จริง... หึ หึ หึ” เสียงหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจของคนพูดทำให้ตรินพลิกตัวตะแคงข้างแล้วจึงวางสายตาพินิจกรอบหน้าเรียวซึ่งเรียบสงบอยู่เป็นนิจราวรูปสลักหินอ่อนของอีกฝ่ายด้วยสายตาจริงจัง  จนเมื่อจุดตรงมุมปากทั้งสองข้างของหนุ่มวิศวะผู้ที่ยังขำกับเหตุผลของอดีตเดือนบริหารไม่หายค่อยๆผลิบานกลายเป็นรอยยิ้มบางๆให้ได้ชื่นชมใกล้ๆนั่นแหละ หัวใจของเต๋อก็เผลอเต้นผิดจังหวะไปโดยไม่ทันรู้ตัว

ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า ช่วงเวลาที่อีกฝ่ายไม่ต้องคอยฝืนตัวเองทำตามใจใคร ด้วงก็จัดเป็นผู้ชายที่น่าหลงใหลอยู่ไม่น้อย

กระทั่งความมืดมิดก็ไม่อาจบั่นทอนเสน่ห์ของรอยยิ้มเมื่อครู่ที่อยู่ในคลองจักษุของหนุ่มร่างหมีได้เลยสักนิด

“ตอนได้ยินอิ๊กบอกว่าขอย้ายมานอนกับแฝดที่นี่เพราะหัวหน้าหอไม่ยอมให้คนนอกเข้าไปนอนเรายังรู้สึกทะแม่งๆเลย...

.

.

...ใครๆก็รู้ว่าหอในชิลขนาดไหน...

...ขนาดห้องตรงข้ามเรายังมีรุ่นพี่ผู้หญิงแอบเข้าไปนอนตั้งหลายคืนแน่ะ” วิญญูมัวแต่เจื้อยแจ้วอย่างออกรสชาติ จึงไม่ทันได้สังเกตว่าคนฟังนิ่งไปพักใหญ่ จนเมื่อตัวเองนึกขึ้นได้นั่นแหละว่ายังมีเรื่องค้างคาใจอยู่ หนุ่มวิศวะจึงเอ่ยเรียกอีกฝ่ายออกมาอีกครั้ง

“เต๋อ”

“จิ๊! อะไรอีก?” ตรินซึ่งแสร้งนอนหลับตาไปตั้งแต่เมื่อครู่ส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอคล้ายไม่พอใจ ทว่าคนหนักอกกลับไม่ได้ยกเลิกความตั้งใจที่จะชวนอีกฝ่ายพูดคุย

“นายว่า... ฟูจะคิดได้จริงๆใช่ไหม?” ด้วงโพล่งข้อกังวลออกไปทันทีที่รู้ว่าคนนอนข้างๆยังไม่หลับ

“กูไม่รู้ว่ะด้วง กูตอบมึงไมได้จริงๆ...

.

.

...กูรู้อย่างเดียว ถ้าพวกเราไม่ทำอะไรสักอย่าง ฟูก็ไม่มีทางเปลี่ยนแปลงตัวเองแน่ๆ...

...ตอนนี้ก็เหลือแค่ต้องวัดกันแล้วล่ะว่า ระหว่างกู มึง และฟู... ความอดทนของใครจะหมดก่อนกัน” หนุ่มสถาปัตย์เอ่ยเนิบๆหากแต่ฟังหนักแน่น

“แปลว่าถ้าสุดท้ายฟูไม่คิดจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง  นายก็จะยอมฟูง่ายๆอย่างนั้นน่ะเหรอ?” วิญญูเริ่มสับสนกับแนวทางของเจ้าทฤษฎี  กระนั้นเต๋อกลับไม่เดือดร้อนที่ต้องอธิบายพร้อมทั้งเตือนสติของอีกฝ่ายไปพร้อมๆกัน

“หึ! ก็ถ้ามันจะยืดเยื้อสักสองสามชาติอย่างที่มึงกังวลจริงๆอ่ะนะ...  

...แต่มึงอยู่กับฟูมาตั้งกี่ปี... มึงก็น่าจะรู้ดีนิว่าความอดทนของฟูแม่งต่ำขนาดไหน...

...ส่วนกู ต่อให้ต้องรอเป็นปีๆกูก็รอได้ถ้าฟูจะยอมปรับตัวเป็นคนใหม่  นานแค่ไหนกูว่าก็คุ้ม...

.

.

.

...เหลือแต่มึงคนเดียวนี่แหละด้วง...

...มึงจะยอมกลับไปเป็นลิ่วล้อรอให้ฟูเขี่ยตกชั้นลงไปอยู่ในสถานะเพื่อนไปตลอดชีวิต...

...หรือถึงเวลาแล้วที่มึงควรจะเตรียมตัวเป็นผู้นำครอบครัวที่ดีได้เสียที...

...ตัดสินใจให้ดีๆก็แล้วกันมึง”

คำพูดของตรินทำให้วิญญูคิดได้... เพราะแม้ผลลัพธ์ของการสารภาพรักเมื่อวันก่อนจะไม่เป็นที่น่าพอใจ

แต่นอกจากพายุอารมณ์ห่าใหญ่ กังฟูกลับไม่ได้ปฏิเสธความรู้สึกของเขาอย่างเป็นกิจลักษณะ

ซึ่งก็หมายความว่า... เขายังมีความหวังที่จะพิชิตใจพี่ชายอดีตเดือนมหาลัยอยู่นั่นเอง

จริงของเต๋อ... หากเขายังทำตัวเหลาะแหละคอยตามร่างเล็กเป็นเงาแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ

สุดท้าย...เขาคงได้ใช้ชีวิตเนือยๆในฐานะเพื่อนของอริยะตรัยผู้พี่ไปทั้งปีทั้งชาติแหงๆ

“ตกลง! เราสัญญาว่าเราจะไม่ใจอ่อนง่ายๆ” หนุ่มวิศวะปฏิญาณด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่น สายตาแวววาวเป็นประกายกับการตอบโต้ด้วยนำเสียงกระฉับกระเฉงแบบทันควันทำให้เต๋ออดหยันอีกฝ่ายไม่ได้

“ให้มันจริงเหอะวะ!”

“ก็จริงดิ! นายเห็นเราเป็นพวกเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อหรือยังไง? / กวนตีน!” เต๋อสวนขึ้นด้วยไม่ทันคิดว่าคุณชายพดด้วงจะกล้าเอาคำพูดของเขามาใช้ย้อนเอาจนกระอัก

“ขอบคุณที่ชม” วิญญูกระหยิ่มที่ขัดขาคู่สนทนาได้... เพราะไม่ง่ายเลยที่ตรินจะเปิดช่องให้เขาเอาคืนได้อย่างถึงลูกถึงคน

“หึ! นอนเลยสัด... ดึกแล้ว!” หลังจากรวบรัดตัดความเมื่อเหลือบไปเห็นว่าเวลาเคลื่อนเข้าสู่วันใหม่ไปได้สักพัก เจ้าของเตียงก็พลิกตัวนอนหงาย หลับตา นับถอยหลังรอเวลาที่ร่างกายจะชัทดาวน์ลงอีกครั้ง

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

“เต๋อ”

“อะไรของมึงอีกวะด้วง?” ตรินชักจะหงุดหงิดกับคนที่ไม่คิดจะข่มตาลงเสียที ทั้งที่ก่อนหน้านี้ก็เอาแต่บ่นว่าเขาอยู่ปาวๆแท้ๆ  แต่สิ่งที่วิญญูเอ่ยออกมาหลังจากนั้น กลับอยู่เหนือความคาดหมายของเขาไปหลายปีแสง

.

.

.

.

.

.

“ฝันดีนะ”

“เหมือนกัน” จากที่คิดว่าจะจวกคนนอนอีกฝั่งให้เลิกฟุ้งซ่าน... หนุ่มร่างหมีกลับยกยิ้มมุมปากอีกครั้งหลังจากตอบรับอีกฝ่ายไปด้วยวลีที่สั้นพอๆกัน

อันที่จริง...

การได้เอ่ยอวยพรก่อนนอนให้ใครสักคนนี่มันก็ช่วยให้นอนหลับได้ง่ายขึ้นเหมือนกันแฮะ

Ħ------------------------------------------------------------------------Ħ

[9B]

“ขอบคุณมากนะครับพี่เต๋อ พี่ด้วง... เดี๋ยวเจอกันตอนกลางวันครับ” ฝาแฝดป้องปากตะโกนพลางโบกมือหยอยๆให้เจ้าถิ่นที่นั่งอยู่ในรถ ก่อนจะหมุนตัวเดินเข้าสู่หอสมุดตามที่ได้บอกกับรุ่นพี่ทั้งสองเอาไว้  

เมื่อเห็นว่าคนกลางกับคนเล็กเดินหายลับเข้าประตูทางเข้าห้องสมุดประจำมหาวิทยาลัยเป็นที่เรียบร้อย

เต๋อก็กดคันเร่งแล้วบังคับพวงมาลัยเพื่อบ้ายหน้าไปยังคณะวิศวกรรมศาสตร์อันเป็นที่หมายถัดไปทันที...

ถึงอย่างนั้น ยวดยานน้อยใหญ่ที่ขวักไขว่ไปมาบนท้องถนนภายในวิทยาเขตกลับไม่ใช่ปัญหาของหัวข้อสนทนาเร่งด่วนที่เขาต้องยกขึ้นมาถกกับร่างสูงใหญ่ในเสื้อช็อปสีดำซึ่งครอบครองเบาะโดยสารด้านหน้าแต่อย่างใด

“ไอ้ด้วง... ไหนเมื่อคืนมึงบอกว่ามึงจะไม่ยอมใจอ่อนไง? เมื่อกี๊มันอะไรกันวะ... หรือว่ากูตาฝาด?” เต๋อเปิดประเด็นด้วยน้ำเสียงเอาเรื่อง... เพิ่งย้ำกันไปเมื่อคืนแท้ๆ แต่พอเจอเป้าหมายออดอ้อนเข้าหน่อย... อีกฝ่ายก็ทำตาเชื่อมหวานจ๋อย ยอมอ่อนข้อรอจะคลานเข่าพุ่งเข้าชาร์จที่ว่างข้างฝ่าเท้าของกังฟูเสียอย่างนั้น

“นายก็เหมือนกันนั่นแหละ... นายก็ป้อนข้าวฟู แล้วยังเอาข้าวฟูไปกินอีกตั้งเยอะ” วิญญูกระแนะกระแหนคนขับโทษฐานที่ทำตัวปากว่าตาขยิบได้อย่างหน้าไม่อาย แถมยังมีหน้ากลับมาฟื้นฝอยเอานิยมนิยายกับเขาอีกต่างหาก  ทว่าเต๋อกลับหลบฉากก่อนจะฉวยโอกาสเปลี่ยนประเด็นมันดื้อๆ

“นั่นมันคนละเรื่องกัน... เอาเรื่องของมึงก่อน เพราะเรื่องของมึงสำคัญกว่าเรื่องกู”

“เฮ่ย! นายจะพูดอย่างน... / มึงอย่าใจอ่อนกับฟูง่ายๆดิวะด้วง  มึงไม่เห็นหรือไงว่าแผนการดัดนิสัยฟูกำลังจะได้ผล...

...อาการฟูวันนี้ยังชัดไม่พอเหรอวะ? นี่มึงยังมองไม่ออกอีกเหรอว่าเขาเริ่มหวั่นไหวกับการที่ไม่มีพวกเราอยู่ข้างๆเต็มแก่แล้วน่ะ?...

.

.

...ถ้าแป๊บๆมึงก็เสือกจะยอมฟูอยู่นั่น แล้ววันสองวันที่เราต้องทรมานกับการไม่ได้อยู่ใกล้ๆฟู มันจะไปมีประโยชน์อะไร?”

“แต่วันนี้ฟูน่ารักมากเลยนะ นายก็เห็นไม่ใช่เหรอ?” หนุ่มวิศวะยังไม่วายให้เหตุผลซึ่งชักจูงให้เขาเผลอหวั่นไหวไปกับท่าทีของพี่ชายอดีตเดือนมหาลัยได้อย่างง่ายดาย

“ถึงฟูจะทำตัวน่ารักออดอ้อนขนาดไหนมึงก็ต้องไม่เป๋...

.

...อย่าลืมดิวะ ตราบใดที่มึงยังไม่ได้ยินคำขอโทษจากฟูเรื่องเมื่อวันนั้น มึงต้องไม่หวั่นไหวเป็นอันขาด!!”

กระทั่งจังหวะที่กำลังเอ่ยปากอยู่นี่ ตรินก็แทบไม่เชื่อว่าตัวเองจะมีความอดทนมากมายกับชายหนุ่มที่นั่งข้างๆ   

เพราะถ้าความจำของเขายังไม่เลือนลาง ตลอดสองวันกว่าๆที่ล่วงเลย... เขาแทบจะต้องเปรยกระหน่ำย้ำเตือนจุดประสงค์ของแผนการในครั้งนี้กับอีกฝ่ายแบบประโยคเว้นประโยคทีเดียว

“ทีนายยังป้อนข้าวฟูกับกินกับข้าวฟูทั้งที่ฟูไม่ได้ขอเลย  นายจะมาเที่ยวสอนเราไม่ได้หรอก”

ครั้นจะปล่อยให้เต๋อไล่ต้อนเอาผิดเขาอยู่ฝ่ายเดียวโดยไม่โต้ตอบ หนุ่มวิศวะหน้าหยกก็ไม่อาจทำใจยอมรับได้อยู่ดี...

ก็เห็นๆกันอยู่ว่าอีกฝ่ายกลืนน้ำลายตัวเองแท้ๆ แล้วเรื่องอะไรที่เขาต้องแบกรับสถานะคนทรยศอยู่คนเดียวด้วยล่ะ?!

ความดื้อดึงของคิวท์บอยคนล่าสุดทำเอาหนุ่มร่างหมีแทบทรุดด้วยความอ่อนใจ

จริงอยู่... เขายอมลงให้กังฟูมากเกินกว่าที่ขีดเส้นเอาไว้ แต่มูลเหตุจูงใจกลับแตกต่างกันกับด้วงโดยสิ้นเชิง

“กูไม่ได้ใจอ่อนกับฟู แต่กูทนเห็นฟูทำร้ายตัวเองเพราะทิฐิและนิสัยชอบเอาชนะไม่ได้...

.

.

...มึงก็รู้นิว่าฟูกินเผ็ดได้ที่ไหน...

...แต่เขาเล่นกินข้าวเผ็ดๆนั่นประชดแฝดไปตั้งหลายคำ แถมน้ำท่ายังไม่มีให้กิน...

...แล้วอย่างนี้ มึงจะให้กูเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ได้ยังไงไหวห๊ะด้วง?!”

“จริงๆถ้าเราไม่ได้ให้สัญญากับนายเอาไว้ ฟูคงไม่ต้องกินกุ้งผัดพริกแบบนั้นตั้งแต่แรกหรอก” แม้จะสะอึกกับข้อเท็จจริงที่เพิ่งได้ยินผ่านหู แต่ความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจที่โดนอีกฝ่ายตำหนิไม่ขาดปากทำให้วิญญูทำใจยอมรับความผิดได้ยากกว่าปกติหลายเท่าตัว

“มึงอย่าพาลดิวะด้วง! / ก็เราอยากทำอะไรให้ฟูได้เหมือนนายบ้างนิ!” ต่างฝ่ายต่างขึ้นเสียงใส่กันโดยไม่มีใครยอมใคร  แต่สุดท้ายก็กลายเป็นเต๋อที่ถอนหายใจหนักๆเพื่อข่มโทสะ ก่อนจะวิเคราะห์ปัญหาของเพื่อนออกมาเป็นฉากๆ

“ด้วง... มึงรู้ตัวไหมว่ามึงกลัวฟูมากเกินไป...

.

.

...บางทีสิ่งที่ฟูห้ามไม่ให้มึงทำแม่งโคตรปัญญาอ่อน...

...แต่มึงก็เอาแต่กลัวว่าเขาจะไม่รัก มึงเลยก้มหน้าก้มตาทำทุกอย่างโดยไม่เคยตั้งคำถาม ห้ามปราม หรือทำตามใจตัวเองเลยสักครั้ง  แล้วที่เขาบอกมึงว่าห้ามยุ่ง ไม่ให้โผล่ไปให้เห็นหน้า แต่ถ้าเกิดเหตุฉุกเฉินกับฟูขึ้นมา... มึงก็จะยืนขาแข็งดูฟูเป็นอะไรไปก่อนเพราะไม่กล้าขัดคำสั่งของเขาอย่างนั้นใช่ไหม?”  

“...”

“แต่มึงไม่ต้องน้อยใจที่เมื่อกี๊ไม่ได้ช่วยฟูหรอกนะด้วง  มึงเพิ่งจะอยู่ห่างฟูได้ไม่กี่วัน...

...จะให้ปรับนิสัยเปลี่ยนเป็นคนละคนเลยมันก็คงไม่ใช่...

.

.

...เดี๋ยวพอมึงเลิกมองว่าฟูเป็นเจ้าเหนือหัวได้เมื่อไร มึงก็จะปรับตัวหาจุดสมดุลย์ให้กับการกระทำต่างๆได้เองนั่นแหละ” จังหวะที่หนุ่มร่างหมีปลอบใจคนนั่งเบาะข้างๆก็พอดีกับที่รถเก๋งคันงามของเต๋อมาถึงยังบริเวณหน้าคณะของอีกฝ่าย

แต่ถึงแม้คนขับจะปลดล็อคเพื่อรอให้ด้วงลงจากพาหนะไปขึ้นเรียนมาได้สักพักแล้วก็ตาม

วิญญูกลับทำท่าอิดๆออดๆคล้ายยังอยากปราศรัยถึงอะไรบางอย่างอยู่ไม่เลิกรา

“ไปเรียนเถอะ... เดี๋ยวสายนะมึง” คำพูดกระตุ้นของหนุ่มสถาปัตย์ดูจะได้ผลตรงกันข้าม... เพราะแทนที่ร่างสูงในเสื้อช็อปจะดีดตัวลุกออกไปจากรถ ด้วงกลับถามเขาด้วยน้ำเสียงสลดหดหู่

“มันจะเป็นอย่างนั้นจริงๆเหรอเต๋อ?... เราจะปรับตัวได้จริงๆใช่ไหม?”  

ที่ผ่านมา ด้วงไม่เคยคิดว่าสิ่งที่ตัวเองเป็น คือปัญหาที่อาจบ่อนทำลายทั้งตัวเองและกรกฏในระยะยาวได้

เพราะตราบใดที่พี่ชายอดีตเดือนมหาลัยมีความสุข เขาก็พร้อมจะทำตามคำสั่งของกังฟูไปเสียทุกสิ่ง...

สิบเก้าปีที่โดนชี้นิ้วบอกให้ทำโน่นทำนี่อยู่ตลอด  ทำให้เขาตาบอด สมองเสื่อมได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ?!!

“ก็ถ้ามึงอยากให้ทั้งตัวเองและฟูมีความสุขโดยที่ไม่มีใครเหนื่อยกว่าใคร กูว่าเดี๋ยวมึงก็คงจะทำได้เองน่ะแหละ” คนขับตบบ่าหนาของหนุ่มวิศวะหนักๆอยู่สองสามครั้งโดยไม่ลืมเอ่ยย้ำสิ่งที่ควรทำเพื่อให้แผนการลุล่วง “แต่ตอนนี้... มึงต้องสัญญาก่อนว่า มึงต้องไม่แสดงออกว่ามึงสนใจฟู มึงต้องทำเหมือนไม่อยากจะมองหน้า...ถ้าเลี่ยงได้ก็ต้องเลี่ยง มึงเข้าใจหรือเปล่า?”

“เออ เข้าใจแล้ว” สิ้นคำ ฝ่ามือหนาก็ดันหัวไหล่ตุ๊กตายักษ์หน้ารถให้ค่อยๆย้ายมวลร่างกายออกจากลูกชายสุดที่รักไปได้สำเร็จ

“เดี๋ยวเที่ยงกูมารับ ถ้ามึงกลัวใจอ่อน มึงก็หลบฟูให้มิดแล้วกัน” เต๋อกำชับเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะห้อรถออกไปด้วยไม่อยากเข้าเรียนสายโดยไม่จำเป็น  ปล่อยให้วิญญูสูดลมหายใจลึกๆเพื่อรวบรวมความกล้า พลางจดจำข้อห้ามต่างๆนาๆของหนุ่มร่างหมีให้ขึ้นใจ

 Ħ------------------------------------------------------------------------Ħ

[9B.1]

“พี่เต๋อครับ... คิดถึงพี่เต๋อจังเลยครับ!!!” หนุ่มหน้าแว่นวิ่งปราดผ่านประตูห้องเข้ามาเกาะแขนเจ้าบ้านเอาไว้แน่น ก่อนจะบดขยี้ใบหน้ากับหัวไหล่ของเต๋อไปมาจนคนโดนลวนลามส่งเสียงลั่น

“ไอ้สัดแว่น! ปล่อย!” หลังความพยายามสะบัดไหล่ไล่ตัวเสนียดหมดลง รุ่นพี่ร่างหมีที่อยู่ในชุดลำลองก็ยอมเสียมือด้วยการผลักหัวไข่ๆของรุ่นน้องให้หลุดออกจากตัว กระนั้น... ฝ่ายคนโดนยี้ราวกับเป็นขี้หมาแห้งก็ออกแรงรัดกล้ามแขนของรุ่นพี่อย่างเอาเป็นเอาตาย แถมยังไม่วายออกท่าตะบึงตะบอนงอนง้ำให้เต๋อยิ่งรู้สึกรำคาญไปกันใหญ่

“แหม่... กอดนิดกอดหน่อยทำเป็นหวงตัว!!”

“ปล่อย! หรือจะให้กูโบกสักทีสองที?” ที่สุดแล้ว ตรินก็กำจัดเห็บหมัดริ้นไรใส่แว่นออกจากแขนได้ หนุ่มรุ่นพี่ใช้มือดันหัวไข่ของสกลเอาไว้เพื่อเว้นระยะห่าง ก่อนจะหันไปถามฝาแฝดผู้พี่ที่เพิ่งเดินตามเข้ามาสมทบด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย “แล้วนี่พวกมึงกินอะไรกันมารึยัง?”

“ยังเลยครับพี่เต๋อ พวกเราว่าจะมาต้มมาม่ากินกันตายเสียหน่อยน่ะครับ” เจ้าของห้องยิ้มรับกับคำตอบจากปากตัวแทนเหล่าสมุนเลว

“พอดีเลย... เมื่อตอนเย็นไอ้ด้วงมันทำกับข้าวเผื่อเอาไว้ให้  พวกมึงช่วยแดกๆกันให้หมดทีเถอะ กูจะได้ไม่ต้องเททิ้งให้หมามันกิน” จ้างให้ เต๋อก็ไม่มีวันเผยความจริงที่ว่า ทั้งเขาและด้วงต่างตั้งใจปรุงอาหารเย็นมื้อนี้โดยกะปริมาณให้พอดีกับรุ่นน้องทั้งหมดตั้งแต่ทีแรก

“อ่ะโห! ประทับใจสุดๆไปเลยครับพี่เต๋อ... ไม่คิดไม่ฝันมาก่อนเลยว่าพวกผมจะมีศักดิ์ศรีทัดเทียมเสมอเหมือนเพื่อนสี่ขาหน้าขนกันเลยทีเดียว” สกลล้มเลิกความพยายามที่จะเกาะแกะหนุ่มร่างหมีแล้วหันมาจีบปากจีบคอเหน็บแนมอีกฝ่ายแทน

“อย่าให้กูเห็นว่ามึงแดกเชียวนะไอ้เหี้ยแว่น!” ตรินชี้หน้ารุ่นน้องปากเสียจนอีกฝ่ายร้อนรน  

“แหม่...พี่เต๋อล... /คนกลางกับคนเล็กล่ะ?” ยังไม่ทันที่สกลจะได้แก้ตัว ฝ่ายรุ่นพี่ที่เพิ่งเดินออกมากจากครัวพร้อมกับแกล้มจานใหญ่ก็ถามแทรกเมื่อเห็นว่ากลุ่มผู้อพยพชั่วคราวยังไม่ครบองค์ประชุม

“แวะซื้อขนมที่มินิมาร์ทอยู่ครับ อีกเดี๋ยวก็ขึ้นมา” ฌานชี้แจงก่อนจะตั้งคำถามคืนทันทีที่เห็นอาวุธคู่มือวิญญู กับเบียร์เย็นเฉียบหลายกระป๋องในมือพี่คณะ  “วันนี้จะตั้งวงกันเหรอครับ?”

“นิดหน่อยน่ะ... พวกนายเอาหน่อยไหม?”

“เดี๋ยวพวกผมขอดูก่อนแล้วกันครับ ถ้าเหนื่อยๆคงขอบาย เชิญคุณพี่ด้วงกับพี่เต๋อตามสบายเถอะครับ” ฌานแบ่งรับแบ่งสู้อย่างสุภาพ

“พวกมึงกินข้าวกันไปก่อนแล้วกัน ถ้าเปรี้ยวปากนักก็ตามมา... พวกกูนั่งอยู่ตรงระเบียงนี่แหละ” สองหนุ่มรุ่นน้องพยักหน้ารับแล้วล่วงหน้าไปรอสมาชิกที่เหลือที่โต๊ะอาหาร  ส่วนปีสามทั้งสองก็เดินเลี่ยงไปยังเฉลียงกว้างข้างห้องที่สามารถมองเห็นวิวของย่านตัวเมืองได้สุดลูกหูลูกตา

“ด้วง” หนุ่มร่างหมีกระดกเบียร์ลงคออึกใหญ่ระหว่างรอสัญญาณตอบรับจากคนนั่งข้าง ฝั่งด้วงที่จับกระแสความเครียดในน้ำเสียงของอีกฝ่ายได้ ก็ละสายตาจากทิวทัศน์ยามเย็นตรงหน้าเพื่อหันไปรับคำและจ้องหน้าเพื่อนร่วมห้องด้วยความตั้งใจ

“หืม... มีไร?”

“วันนี้ตอนกูกลับมาจากห้องน้ำพร้อมคนเล็ก กูเห็นมึงกอดคนกลางแน่นเลยว่ะ...

...มึงยอมรับมาเหอะว่ามึงคิดถึงฟูจนทนไม่ไหว...

...พอเห็นคนกลางคล้ายกับฟูเข้าหน่อย มึงก็อาศัยกอดน้องมันแก้ขัดไปพลางๆ...

.

...ถ้ามึงยอมรับมาแต่โดยดี กูสัญญาว่า กูจะไม่บอกฟู” ดูเหมือนหัวข้อนี้จะไม่ได้ทำให้คนโดนกล่าวหาขมวดคิ้วเครียดเคร่งเพียงลำพัง กระทั่งเจ้าของคำถาม ยังต้องอัดน้ำเมาอย่างเอาเป็นตายคล้ายต้องการดื่มเพื่อให้ลืมความไม่สบายใจอย่างไรอย่างนั้น

“เฮ่ย! ไม่ใช่!!  มันไม่ใช่อย่างนั้นนะเต๋อ” ดวงตาเรียวเบิกกว้างระหว่างริมฝีปากบางขยับรัวเร็วเปล่างถ้อยอธิบายจนลิ้นแทบจะพันกัน  “...คือ...พอดีตอนนั้นน้องรีบลุกไปหน่อยเลยเสียหลัก เราแค่เข้าไปช่วยประคองเฉยๆ” ด้วงร้อนรนจนแทบจะนั่งไม่ติด

“อย่างนั้นเองหรอกเรอะ! กูไม่น่าเผลอคิดไปใหญ่โตว่ามึงหื่นจนหน้ามืดเลยฉวยโอกาสกับน้องมันลยเนอะ โทษๆ” ตรินขอโทษขอโพยกลั้วเสียงหัวเราะแห้งๆพลางเกาท้ายทอยด้วยความเคอะเขินค่าที่เข้าใจอีกฝ่ายผิดแบบไม่น่าให้อภัย  

“จะบ้าเหรอ?! เรารักฟู เราจะไปกอดคนอื่นทำไมล่ะ? ไม่มีใครแทนฟูได้หรอกนะ!!” หนุ่มหน้าหยกแหวเสียงเขียว แต่ลึกๆแล้วกลับอดสงสัยไม่ได้ว่า... อีกฝ่ายใช้อะไรมาตัดสินว่าเขาหื่นขึ้นตาจนต้องหาเศษหาเลยเอากับแฝดหัวทองแบบนั้น?!!  

“เออๆ รู้แล้ว... มึงจะโมโหมากมายไปทำไมเนี่ย?!”

“ก็นายพูดซะเหมือนเราเป็นพวกชีกอเลยนี่นา” หนุ่มวิศวะประท้วงโดยไม่คิดโอนอ่อน แต่ท่าทางหงุดหงิดติดลมบนของด้วงกลับกระตุกหนวดอีกฝ่ายได้ยิกๆ  จากที่คิดจะสงบศึก... หมีหนุ่มเลยนึกครึ้มอยากจิกกัดอีกฝ่ายขึ้นมาเสียอย่างนั้น

“ไม่ใช่ก็อย่าตีโพยตีพายดิวะ  ยิ่งมึงโวยวาย... คนอื่นก็ยิ่งจับผิดมึงไปกันใหญ่อ่ะดิ!”

“ไม่ใช่เสียหน่อย” เพราะคำพูดดักคอของอีกฝ่ายแท้ๆที่ทำให้ด้วงโต้ตอบได้แค่เอ่ยคำปฏิเสธเพียงสั้นๆ แต่ระหว่างนั้น ดูเหมือนหนุ่มวิศวะจะนึกอะไรบางอย่างได้ “เต๋อ”

“อะไร?”

“เราว่าจะถามนายตั้งแต่เมื่อกลางวัน แต่ไม่มีโอกาสสักที”

“...ว่า?...”เจ้าห้องหน้าคมอาศัยจังหวะที่อีกฝ่ายนึกคำพูดจัดการเครื่องดื่มในมือรวดเดียวหมดกระป๋อง

“เรื่องตอนเช้าที่โรงอาหารน่ะ / ทำไม? เรื่องเมื่อตอนเช้าทำไม?” ท่าทางยึกยักของอีกฝ่ายกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของตรินจนต้องโพล่งคำถามสวนกลับอย่างรวดเร็ว

“นายไม่ตกใจเหรอที่เห็นฟูทำตัวน่ารักแปลกๆแบบนั้นน่ะ?”

.

.

.

.

“ก็ดูประหลาดๆอยู่หรอก  แต่กูว่าเหมือนฟูจะพยายามมากไปจนดูตลกมากกว่าจะน่ารักนะมึง”

พอหวนนึกถึงท่าทางออดอ้อนสุดพิลึกพิลั่นของร่างเล็กที่โต๊ะอาหารเมื่อเช้า

หนุ่มร่างหมีก็อดวิจารณ์ตรงๆด้วยไม่ค่อยจะชอบใจนัก...

จะต้องพยายามเลียนแบบท่าทีของคนอื่นไปทำไม ในเมื่อแค่กรกฏทำตัวตามปกติก็ดีที่สุดในสายตาของเขาแล้ว

แต่ดูเหมือนวิญญูจะไม่ได้คิดแบบเดียวกัน

“เราว่าน่ารักออก นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ฟูพูดหวานๆแบบนั้นกับเราน่ะ” คนพูดกระหยิ่มยิ้มระรื่นเมื่อนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์เผชิญหน้ากับกังฟูเป็นครั้งแรกหลังผิดใจกับอีกฝ่าย

“สงสัยที่ผ่านมา มึงคงโดนฟูกดขี่อยู่ตลอดเลยสิท่า มึงถึงได้ชื่นชมอาการผิดธรรมชาติของฟูเสียเหลือเกิน” พอเห็นว่าด้วงหลงใหลได้ปลื้มจนออกนอกหน้า หนุ่มสถาปัตย์ก็แดกดันอีกฝ่ายเสียยกใหญ่ แต่แทนที่คนฟังจะรู้สึกเจ็บปวด... วิญญูกลับยอมรับแบบหมดรูปจนคู่สนทนาอดเวทนาไม่ได้

“ก็คงอย่างนั้น... ตลอดสิบกว่าปีที่อยู่กันมา ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวผี ฟูก็ไม่เคยอ้อนเราหรอก...

.

...ไม่รู้สิ พอไม่เคยได้...มันเลยโหยหาล่ะมั้ง” คิวท์บอยคนล่าสุดประจำมหาลัยปิดบัญชีเมรัยกระป๋องในมือตามเจ้าบ้านรูปหล่อหน้าคมไปติดๆ

“คนเขียนบทฯควรเอาชีวิตมึงไปเขียนหนังดราม่าอกหักรักคุดให้ไวเลยว่ะ  กูว่า...คนดูแม่งต้องน้ำตานองหน้าอ่ะ”

“เพราะทนสงสารเราไม่ไหวน่ะเหรอ?”

“เปล่า... เขาร้องไห้เพราะเสียดายตังค์ที่เลือกหนังผิด” ค่าตอบแทนที่อุตส่าห์ยกยิ้มมุมปากแถมยักคิ้วใส่อีกฝ่าย คือการโดนด้วงผลักหัวจนหน้าหงาย กระนั้น...เต๋อกลับยิ่งหัวเราะชอบใจเสียอร่อยเอร็ดเหมือนไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

“หึ หึ หึ...มึงนี่เป็นเอามากนะด้วง...

...กูว่าถ้ามึงได้คบกับฟู มึงคงไม่มีความสุขสักเท่าไรหรอก...

...คนแข็งๆอย่างฟูน่ะ ไม่มีทางทำตัวหวานแหววให้มึงชื่นใจได้แน่ๆ...

.

.

.

...เพราะฉะนั้น...

...มึงเลิกหวังเรื่องฟู แล้วปล่อยให้กูคบกับฟูจะดีกว่า” ตรินออกตัวขู่ทำลายขวัญและกำลังใจของคู่ต่อสู้เสียแต่เนิ่นๆ

“นายนี่มันร้ายจริงๆเลยนะ นายจงใจทำให้เราไขว้เขวเพราะนายจ้องจะแย่งฟูไปจากเราใช่ไหมล่ะ?” วิญญูปรายหางตามองหนุ่มร่างหมีหน้าแป้นอย่างเจ้าคิดเจ้าแค้น แล้วจึงซดเบียร์อึกใหญ่คล้ายย้อมใจให้พร้อมรับมือกับฝีปากเหลือรับของอีกฝ่าย ซึ่งดูเหมือนเต๋อจะรักษามาตรฐานอันยอดเยี่ยมไร้เทียมทานได้เป็นอย่างดี

“หึ หึ หึ... กูนึกว่ามึงรู้ตัวนานแล้วเสียอีกนะด้วง...

.

...สมองดีเสียเปล่า ไม่น่าโง่เรื่องง่ายๆเลยว่ะ” สายตาที่สื่อความรู้สึกอิดหนาระอาใจกับการส่ายหัวคล้ายจะบอกว่า ‘ไม่เอาไหน’ ทำเอาวิญญูถึงกับขึ้นเสียง

“เต๋อ!”

“โอ๊ย! เจ็บเชี่ยๆ... ด่าไรเนี่ย สุภ๊าพ สุภาพ...

.

...เมื่อกี๊ตอนด่าเสร็จไม่กราบกูเสียหน่อยล่ะวะ กูจะได้เจ็บแบบสุภาพจนหลาบจำ” อาการคอแห้งกะทันหันจนต้องกระดกเบียร์เอื้อกๆติดๆกันโดยไม่พูดไม่จาบอกกับเต๋อว่า คนฟังกำลังหัวเสียสุดๆ แต่มีหรือที่เขาจะหยุดแกล้งแหย่อีกฝ่ายง่ายๆ

“ถามจริงๆเหอะวะด้วง...

.

.

...เกิดมามึงไม่เคยพูดมึงกูเหมือนผู้ชายทั่วๆไปเลยเหรอวะ?...

...หรือมันเป็นข้อกำหนดที่ห้ามไม่ให้กะเทยไทยพูดคำหยาบ?”

“ทีนายล่ะ?...

...นายยังพูดคำหยาบตลอดเวลาจนเราคิดว่านายพูดจาดีๆเหมือนสุภาพชนไม่เป็นแล้วเสียอีก...

...ถ้าเราไม่เคยได้ยินนายพูดจาประจบประแจงฟู เราคงไม่รู้หรอกว่านายก็พูดเข้าหูเป็นเหมือนกัน” หนุ่มหน้าหยกกระแทกหางเสียงพร้อมๆกับวางกระป๋องเครื่องดื่มหนักเสียจนโต๊ะตัวกลางสั่นคลอน

“งั้นเอางี้... คืนนี้มึงพูดคำหยาบแล้วกูจะพูดเพราะๆกับมึงตลอดคืนเลยดีไหม?” ยิ่งอีกฝ่ายเผยให้เห็นความลังเลผ่านสายตาและสีหน้าอย่างเด่นชัด ตรินก็นิ่งรวบรัดจนหนุ่มวิศวะหมดทางเลือก  “เหอะน่า... ไม่ต้องทำเพราะเห็นแก่กูก็ได้ แค่อย่าลืมว่ามึงกำลังซุกหัวนอนอยู่ที่ไหน และใครเป็นเจ้าของห้อง...

.

.

...ช่วยพูดคำหยาบให้กูฟังเป็นบุญหูก็สักทีดิ๊... นะ... กูขอล่ะด้วง อยากได้ยินว่ะ” เจ้าของร่างหมียกมือไหว้อีกฝ่ายปลกๆประกอบวาจาที่เพิ่งเอื้อนเอ่ย

คำขอกึ่งจริงกึ่งเล่นของอีกฝ่ายไม่ได้มีน้ำหนักมากไปกว่าสายตาคมซึ่งดูจริงจังผิดกับวาจา

แม้วิญญูจะใช้เวลาใคร่ครวญอยู่ครู่ใหญ่ แต่ที่สุดแล้ว... เขาก็ไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายรอเก้อ

“บอกตรงๆ เมื่อก่อนกูก็พูดได้นะไอ้คำหยาบเนี่ย...

.

.

...แต่พอต้องมาพูดให้มึงฟัง กูแม่งโคตรประหม่าเลยว่ะ” อยู่ๆประกายคมกล้าที่ฉายวูบขึ้นในดวงแก้วแวววาวสีดำขลับ กับรอยยิ้มสว่างไสวของคู่สนทนาหน้าเข้มก็พาลทำให้หนุ่มวิศวะต้องเสหลุบสายตาต่ำเพราะเกิดรู้สึกขัดเขินขึ้นมาเสียเฉยๆ

“หึ หึ หึ... ครั้งแรกในรอบหลายปีมันก็ต้องตื่นเต้นเป็นธรรมดาอยู่แล้วแหละ” เต๋อเอื้อมมือไปตบบ่าของอีกฝ่ายเบาๆราวกับให้กำลังใจ  ฝ่ายคนที่ยังตกประหม่าไม่คลายก็หันมาขึ้นเสียงพร้อมชี้นิ้วสั่งเพื่อกลบเกลื่อนอาการวางหน้าไม่ถูกของตัวเองเมื่อครู่

“มึงก็อย่าลืมแล้วกันว่าคืนนี้มึงต้องพูดเพราะตลอดคืน!” ...แต่ใครเลยจะรู้ว่า คำสั่งดังกล่าวกลับส่งผลร้ายกาจต่อการเต้นของหัวใจหนุ่มวิศวะหน้าหยกได้อย่างไม่น่าเชื่อ
 

“ผมพูดไม่เพราะตอนไหนกันครับคุณ? ผมจะพูดเพราะให้คุณฟังจนเบื่อเลยดีไหมครับ... หืม?” เจ้าของร่างหมีทอดเสียงพูดอย่างนุ่มนวลพลางยื่นหน้าเปื้อนยิ้มเฉียดเข้าใกล้ดวงหน้าของคนฟังด้วยความตั้งใจ  ระยะห่างที่ถูกร่นใกล้ยิ่งกว่าครั้งไหนๆ นำพาริ้วสีแดงปื้นใหญ่ที่ไม่ได้เกิดจากน้ำมือของน้ำเมาให้ลากผ่านแก้มขาวของอีกฝ่ายได้ทันตา

“เลี่ยนว่ะสัด!” หนุ่มหน้าหยกแยกเขี้ยวด่าพร้อมๆกับผลักเหม่งเด็กเต็กออกห่างอย่างรังเกียจ แต่คนหน้าเป็นกลับไม่หยุดเล่นสนุก

“ด้วงไม่ชอบให้ผมพูดเพราะๆหรอกเหรอครับ?”  

“พอ! พอ! มึงแดกเบียร์ของมึงไปเลย!”  เต๋อยักคิ้วยั่วพลางกลั้นหัวเราะกับท่าทางไปไม่เป็นของคนนั่งข้าง... ฝั่งด้วงก็พร่ำย้ำกับตัวเองว่า มธุรสวาจาของอีกฝ่ายคือท่าไม้ตายที่ทำให้ใครต่อใครระทดระทวยได้อย่างง่ายดาย กระทั่งเขา...ก็ดูเหมือนจะไม่มีข้อยกเว้นแต่อย่างใด  

“กูบอกก่อนเลยนะว่ากูไม่มีทางยกฟูให้มึงแน่ๆเต๋อ!” วิญญูเปลี่ยนเรื่องอย่างฉับไวด้วยไม่อยากให้อาการเก้อกระดากของตนถูกอีกฝ่ายลากออกมาชำแหละแซะซัก

“โห! นี่ยังจะขุดเรื่องนี้ขึ้นมาพูดอยู่อีกหรือครับคุณ?”

“ก็มันเรื่องสำคัญนี่หว่า ถ้ากูไม่ย้ำ...เดี๋ยวมึงจะทึกทักเอาเองว่ากูยอมยกฟูให้มึงแล้วน่ะสิ”

อาจเป็นเพราะบรรยากาศของการร่ำสุรา  หรือจะเป็นเพราะคำพูดคำจาที่พกพาอารมณ์มาเต็มพิกัด

กอปรกับแววตาจริงจังสะท้อนชัดถึงความหวังที่วิญญูมักจะเผยให้เห็นไปเสียทุกครั้งที่เอ่ยถึงร่างเล็กผู้เป็นที่รัก

ที่ทำให้เต๋อยอมบอกเล่าความคิดที่ตนเฝ้าเก็บงำไว้ในซอกหลืบหัวใจให้อีกฝ่ายได้รับฟังอย่างหมดเปลือก

“เอาจริงๆ ถ้าสุดท้ายแล้วฟูไม่เลือกผม...

.

...ผมว่า ถ้าคุณได้คบกับฟู ผมก็โอเคนะ”

“มึงพูดจริงๆเหรอเต๋อ?!!!” ดวงตาเรียวที่เกือบจะดูคล้ายขีดในบางครั้งลุกโพลงเมื่อเจ้าของตกใจกับคำสารภาพที่เพิ่งมีโอกาสได้รับฟังเป็นครั้งแรก

“ก็จริงดิ ใครเขาพูดเรื่องแบบนี้เล่นๆกันคุณ?” หนุ่มร่างหมีหน้าคมเลิกคิ้ว ก่อนจะตรึงสายตาของเด็กหนุ่มต่างคณะด้วยความจริงใจและแน่แน่วในแววตา แล้วจึงเจรจาเนิบๆทว่าฟังหนักแน่น

“ผมรักฟู ผมก็ต้องอยากให้ฟูมีความสุข...

.

.

 ...แต่ในเมื่อสุดท้ายเขาไม่เลือกผม อย่างน้อยๆ... ผมก็หวังให้เขาได้อยู่กับคนที่รักเขาจากใจจริง...

...อีกอย่าง ผมหวังอยากให้คนๆนั้นพร้อมยอมทำทุกอย่างเพื่อความสุขของฟูไปตลอดชีวิต...

...ถ้าคนๆนั้นไม่ใช่คุณ...ผมก็ไม่เห็นว่าจะมีใครเหมาะสมไปกว่านี้อีกแล้วล่ะ”

เมื่อความคิดหยุดลงตรงใจความล่าสุด เจ้าของใบหน้าหล่อเข้มก็ถอนหายใจยาวพลางคลี่ยิ้มอย่างอ่อนระโหยโรยแรง...

แม้สัมผัสแนบชิดกับกรกฏเมื่อคืนวันนั้นจะยังไม่เลือนหายไปจากห้วงความทรงจำ

แต่สิ่งที่กำลังเกิดอยู่ในขณะนี้ก็ไม่อาจทำให้เขาชะล่าใจได้เลยสักวินาที...

อีกอย่าง หากอริยะตรัยผู้พี่ไม่ได้คิดอะไรกับเพื่อนสนิทจริงๆ แล้วร่างเล็กจะออเซาะเจ๊าะแจ๊ะอีกฝ่ายต่อหน้าเขาให้ได้อะไรขึ้นมา?!!

ถ้อยแถลงที่แสดงให้เห็นถึงการยอมรับในตัวเขาที่ตรินประกาศไปหยกๆ

ทำให้วิญญูยอมเปิดอกเล่าความลับที่ไม่คิดแย้มพรายให้ศัตรูหัวใจล่วงรู้มาก่อนได้ทราบโดยดุษฎี

“หึ! กูว่ามึงนั่นแหละที่ฟูจะเลือก ไม่ใช่กูหรอก” คนพูดเหลือบมองสีหน้าสนอกสนใจของเต๋ออยู่ครู่หนึ่ง “ฟูไม่เคยแสดงออกว่าแคร์ใครเท่ามึงมาก่อนเลยนะ...

.

.

...เมื่อก่อนฟูไม่เคยเดือดร้อนกับมือถือ...

...เผลอไม่ได้  รายนั้นเป็นต้องวางทิ้งขว้างวางแหมะเอาไว้ให้กูต้องคอยตามเก็บให้ตลอด...

...แต่พอเขารู้จักมึง ฟูก็ไม่เคยอยู่ห่างจากมือถืออีกเลย...

...ขนาดตอนนอน...ฟูยังเอามือถือสอดไว้ใต้หมอนทุกคืน...

.

.

...มึงคงไม่รู้หรอกว่า ฟูรอโทรศัพท์มึงทุกเย็น...

...วันไหนมึงไม่โทรมา... กูกับเก็กเป็นต้องได้คอยหลบหลีกระเบิดอารมณ์กันแทบไม่ทัน” ด้วงยิ้มขื่นๆเมื่อนึกย้อนไปถึงท่าทางผิดปกติของเพื่อนรักอันเป็นผลพวงมาจากความรู้สึกพิเศษที่เจ้าตัวมอบให้กับหนุ่มต่างคณะเรือนร่างสูงใหญ่คนข้างๆ

“ขนาดนั้นเลย?!!” ตรินแทบไม่เชื่อหูตัวเอง ซึ่งหากไม่ได้ยินคำรับรองผ่านน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจระคนหมั่นไส้ของอีกฝ่ายที่ตามมาหลังจากนั้น... เขาคงไม่อาจปักใจได้ง่ายๆ  

“ก็เออดิวะ! มึงเห็นกูเป็นพวกโกหกเพื่อทำให้ศัตรูแฮปปี้หรือยังไง?!”

ไม่รู้เพราะอะไร... แต่วิญญูรู้สึกว่า น้ำเมาอึกเมื่อครู่ ดูจะขมกว่าทุกครั้งที่จิบ

ทว่าคำพูดจิกกัดของอีกฝ่ายก็ช่วยปรับอารมณ์ขื่นๆของเขาให้หมุนเปลี่ยนได้อีกครั้งอย่างรวดเร็ว   

“ก็ไม่นะ... คุณไม่ได้ใจดีขนาดนั้นหรอก ออกจะชอบบ่อนทำลายคนอื่นอยู่ตลอดเสียด้วยซ้ำ” เจ้าของห้องส่งยิ้มยียวนกวนประสาทตามมากำกับจนคนรับอดเจริญพรไม่ได้

“ปากมึงนี่เหลือเกินจริงๆว่ะ! กูว่ามึงไม่ต้องพูดเพราะๆแล้วล่ะ ภาษาแม่งไม่ช่วยขัดเกลาสันดานให้มึงกลายเป็นคนดีขึ้นมาได้เลยสักนิด... พูดเพราะไปก็ไม่เข้ากับหน้า แถมฟังไปฟังมาแม่งก็กระดากหูฉิบหาย”

“หึ หึ หึ... ขอบคุณที่ชมครับ” หนุ่มร่างหมีก้มหัวโค้งคำนับน้อมรับคำด่าจากอีกฝ่ายอย่างไม่ยี่หระ ซึ่งการกระทำเช่นนั้นก็สามารถเรียกร้องความสนใจของคิวท์บอยคนล่าสุดได้เป็นอย่างดี

“ไอ้สัด!”

“แหม... ด่าม่วนปากเลยนะมึง! อัดอั้นหรือไงสัด?!”

“อัดอั้นพ่อง!!”

“อูยยยยย! เจ๊บเจ็บครับมึง! ขออีกได้ป่ะ พอดีกูหนังหนา... แค่นี้ไม่กระเทือนกูง่ายๆหรอก” ตรินสวนยิ้มๆ... เรื่องยั่ววิญญูนี่ขอให้ไว้ใจเขาเถอะ เมื่อไรเมื่อนั้นเป็นอันเรียกเสียงด่าราวกับสั่งได้เลยเชียวล่ะ  

แต่รอบนี้...แทนที่จะไหลตามน้ำ หนุ่มหน้าหยกกลับนั่งนิ่งแล้วตั้งสติเงียบๆอยู่พักหนึ่ง

แล้วจึงเปล่งวจีด้วยสีหน้าและน้ำเสียงซีเรียสผิดกับเมื่อครู่เป็นคนละคน

“เต๋อ... กูพูดจริงๆนะ” ด้วงสบตากับอีกฝ่ายตรงๆ ก่อนจะเน้นย้ำความต้องการจากส่วนลึกของตน “ถ้าเป็นมึง... กูยอมได้ว่ะ”

“เหมือนกัน...

...ถ้าฟูเลือกมึง  กูก็ดีใจด้วย...

.

.

.

...จริงๆนะเว่ยด้วง” เมื่อสัมผัสได้ถึงน้ำใจไมตรีที่แท้จริงของคู่แข่งในสนามหัวใจ สุดท้าย... เต๋อก็อดฝากฝังร่างเล็กเอาไว้ในมือของวิญญูไม่ได้

“ขอบใจนะเต๋อ!” กำปั้นถูกส่งไปชกไหล่หนาของคนนั่งข้างๆแทนการตบบ่าขอบอกขอบใจอย่างที่คิดจะลองทำ...

ยิ่งใช้เวลากับเต๋อมากขึ้นเท่าไร ด้วงก็ไม่เข้าใจตัวเองมากขึ้นเท่านั้น...

ทำไมพออยู่ต่อหน้าอีกฝ่ายแล้วเขากลับไม่รู้จะวางมือไม้ไว้ตรงไหน  แถมยังมักจะสับสนอยู่บ่อยๆว่าควรแสดงออกอย่างไรให้ดูเหมาะสม และไม่ชวนให้พรั่นใจกันไปทั้งสองฝ่ายดี?!

“อย่าเพิ่งขอบใจกูเลย... ไม่รู้ฟูแม่งจะคิดได้เมื่อไร มึงกับกูอาจจะต้องอยู่กันไปแบบนี้จนเรียนจบก็ได้” ...ฝ่ายที่ไม่รู้ไม่เห็นอะไรด้วยก็ชกคืนพลางประเมินสถานการณ์ด้วยความรู้สึกสองจิตสองใจ

จะว่าหนักใจกับความคิดอ่านของร่างเล็ก...ก็ใช่

ถึงอย่างนั้น ตรินกลับปฏิเสธไม่ได้ว่า... การได้ใช้เวลากับด้วงก็ถือเป็นเรื่องดีๆที่เกิดขึ้นในช่วงวิกฤตของความสัมพันธ์กับพี่ชายอดีตเดือนมหาลัยเช่นกัน

“อยู่กับมึงแบบนี้ก็ดีนะกูว่า... อย่างน้อยๆก็สบายใจดี”

คำพูดของวิญญูทำเอาคนฟังหันขวับเพื่อจับจ้องสีหน้าของเจ้าของประโยคทันที...

ถ้าเกิดเขาบอกกับอีกฝ่ายว่า ฟังแล้วรู้สึกโคตรดี ริ้วสีแดงจะโผล่ขึ้นบนสองแก้มของด้วงอีกครั้งหรือไม่นะ?!

แต่สุดท้าย ตรินกลับเลือกที่จะไม่ทำให้คู่สนทนารู้สึกกระอักกระอ่วนไปเปล่าๆ...

แซวเอามันก็น่าจะทำให้วิญญูสะดุ้งได้แรงไม่แพ้กันนักหรอก

“แหน่ะ! พูดแบบนี้ คิดอะไรกับกูเปล่าเนี่ย? / สัด! ฟ้าผ่าตายห่า!” ...นั่นปะไร แค่จิ้มด้วยวาจาเพียงนิดเดียว คนนั่งข้างๆก็เต้นเป็นเจ้าเข้าให้ดูเสียแล้ว เต๋อจึงวางมือจากอีกฝ่ายก่อนหัวข้อสนทนาจะไหลออกทะเลไปเสียก่อน

“แค่คิดอกุศลกับฟูก็ฟ้าผ่าแล้วเหอะมึง!”

“เออว่ะ! หึ หึ หึ”

“แล้วถ้าฟ้าจะผ่าลงมาจริงๆ กูว่าแม่งผ่านานแล้วว่ะ” ตรินว่าพลางอมยิ้มกรุ้มกริ่มจนด้วงอดสงสัยไม่ได้

“ทำไมอ่ะ?”

“ก็ฟ้าน่ะแม่งควรจะต้องผ่าตั้งแต่ไอ้เก็กกับน้องรหัสกูแล้ว... ไหนจะไอ้แฝดน้องหัวจุกกับไอ้เด็กทอมนั่นอีก” คนพูดบุ้ยใบ้ให้วิญญูมองตามตนไปยังกลุ่มก้อนของชายฉกรรจ์ที่มะรุมมะตุ้มกองรวมกันอยู่ตรงโซฟาส่วนรับแขกภายในห้อง

“ทอมไหนวะ?” แม้สรรพนามของเต๋อจะพิลึกพิลั่น แต่เมื่อหันไปเห็นน้องโรงเรียนกำลังอี๋อ๋อกับรุ่นน้องต่างคณะที่ผูกจุกน้ำพุเหนือหน้าแง หนุ่มวิศวะก็ถึงกับยิ้มกว้างด้วยอดเห็นชอบกับชื่อเรียกดังกล่าวไม่ได้ “อ๋อ! อิ๊กน่ะเหรอ? หึ หึ หึ”

“ก็เออเด่ะ... ตอนแรกที่กูเจอไอ้น้องทอมนั่น กูก็หลงหวั่นใจอยู่ตั้งนานว่าแม่งต้องมีดราม่าแย่งไอ้เก็กกันแหงๆ...

.

...ที่ไหนได้...ไอ้หัวจุกเสือกมาวินเสียอย่างนั้น”

“ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ เก็กกับน้องบ๊วยจะได้ไม่มีปัญหา... แค่ฟูป่วนเก็กมันคนเดียวกูก็ปวดหัวแทนเก็กจะตายอยู่แล้ว” ด้วงเอ่ยกลั้วหัวเราะเมื่อนึกถึงบรรดาเรื่องวุ่นวายที่ร่างเล็กสรรหามาก่อกวนน้องชายกับแฟนใหม่ได้ไม่เว้นแต่ละวัน  

ทั้งที่พยายามหักห้ามความต้องการที่จะกลั่นแกล้งวิญญูให้กลับเป็นศูนย์

แต่พอได้เห็นรอยยิ้มสะกดสายตาของหนุ่มวิศวะใกล้ๆ เต๋อก็หยุดตัวเองไม่ได้จริงๆ

“มึงคงจะเอาแต่ปวดหัวอยู่ล่ะสินะ... กูไม่เคยเห็นมึงห้ามฟูได้สักที”

“ทำอย่างกับมึงห้ามได้อย่างนั้นแหละ”

“ก็ได้บ้าง ไม่ได้บ้าง... แต่ก็ดีกว่ามึง!” ตรินปรายตามองเย้ยคนนั่งข้างๆอย่างถือดี

“กูขอถอนคำพูด! คนปากเสียอย่างมึงน่ะไม่คู่ควรกับฟูหรอก” วิญญูชักสีหน้าแล้วคว้าแขนทั้งสองข้างมากอดเข้าที่อกฉึบฉับจนดูน่าขัน ซึ่งนั่นยิ่งยุยงส่งเสริมให้หนุ่มร่างหมีคะนองปากไปกันใหญ่

“ไอ้สัด! แพ้แล้วพาลนี่หว่า! / เรื่องของกู! ”  

“ตุ๊ดฉิบหาย! ไม่สะบัดบ็อบด้วยล่ะมึง จะได้ครบสูตรตุ๊ดเต็มเหนี่ยว / ไอ้เหี้ยเต๋อ!”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า... มึงนี่ก็แกล้งแล้วสนุกดีนะ แหย่แล้วขึ้นง่ายดีว่ะ... กูชอบ”

ดูเหมือนว่า... คำทิ้งท้ายสั้นๆที่หนุ่มสถาปัตย์หลุดปากจะสร้างบรรยากาศประดักประเดิดให้เกิดขึ้นได้ในชั่วพริบตา

โดยไม่ได้นัดหมาย... คู่สนทนาทั้งสองต่างก็ลอบมองหน้าอีกฝ่าย แล้วก็ได้แต่แอบเขินเงียบๆอยู่ข้างใน

แต่ก่อนที่ความเงียบจะเข้าทำลายบรรยากาศอันชื่นมื่นระหว่างสองหนุ่มจนราบคาบ

เจ้าของห้องก็อาศัยภาพเคลื่อนไหวภายในห้องมาช่วยบรรเทาความรู้สึกเก้อเขินจนต้องแกะเกาเนื้อตัวอย่างที่ต่างฝ่ายต่างทำอยู่ทันที

“ด้วง... มึงดูโน่นดิ”

“อะไรเหรอ?”

“สงสัยว่าไอ้แฝดพี่มันน่าจะหมายตาคนเล็กอยู่นะ กูไม่เห็นมันปล่อยน้องไม้ขีดไฟไปไหนเลย” ทั้งฉายาของแฝดหัวแดง กับสมมติฐานอันน่าเชื่อถือของตรินทำให้ด้วงหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ

“หึ หึ หึ  เออ...ดี! กูกับมึงจะได้มีเพื่อนโดนฟ้าผ่าด้วยกันหลายๆคน”

“เสียดายว่ะ กูว่าถ้าฟ้าผ่าไอ้สกลคนแรกก็คงจะดี กูหมั่นไส้แม่งมานานแล้ว!” เต๋อเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันเมื่อเหลือบไปมองรุ่นน้องร่วมคณะหน้าแว่นที่ปากดีจนน่าทำปืนลั่นใส่วันละหลายๆหน

“ปากอย่างนั้น ไม่ต้องรอให้ฟ้าผ่าก็ได้... เชื่อกู ถ้าแม่งไม่ตายเพราะโดนใครกระทืบก็อยู่เป็นมลภาวะให้โลกได้อีกไม่นานหรอก” ถ้อยคำอวยพรของหนุ่มหน้าหยกที่เอ่ยพร้อมรอยยิ้มเหี้ยมเกรียมทำเอาคนฟังหัวเราะร่วน

“หึ หึ หึ... พูดถูกใจว่ะ  เอ้า...โชนนนนนน! / ชนนนนนนน!”

Ħ------------------------------------------------------------------------Ħ

[10B]

“เมื่อเช้าไม่เห็นพวกนั้นอีกแล้ว... มึงทันเจอไหม?” หนุ่มวิศวะเอ่ยถามเจ้าของร่างสูงใหญ่ระหว่างที่ทั้งสองเดินตามฝาแฝดหัวสีเข้าสู่โรงอาหารกลาง

“เหอะ! กูก็ไม่เจอพวกมันเหมือนกัน ไม่รู้จะรีบแหกขี้ตาตื่นไปไหน... ออกจากห้องมาก็เจอโน้ตหนึ่งใบบอกว่าให้แฝดติดรถเข้ามอมาด้วยเนี่ย” เต๋อตอบเสียงห้วนจนคนหัวแดงที่เดินนำรีบเบื้อนหน้ากลับหันมาขอโทษขอโพยแทบไม่ทัน

“ขอโทษนะครับพี่เต๋อ พี่ด้วง... พวกพี่ๆเลยต้องลำบากเพราะพวกผมเลย”

“ฮื่อ! คิดมากน่ะคนเล็ก...

.

...แล้วเป็นไง... เมื่อคืนนอนหลับสบายไหม? เสียงพวกพี่กวนเราจนไม่ได้นอนหรือเปล่า?” เจ้าบ้านถามสารทุกข์สุขดิบของอาคันตุกะร่างเล็กทั้งสองค่าที่ทั้งพวกเขาและหนุ่มรุ่นน้องต่างตั้งวงพูดคุยสังสรรค์กันจนถึงเที่ยงคืน

“สบายมากเลยครับ นอนหลับรวดเดียวจนถึงเช้าเลย” ฝาแฝดหัวแดงยิ้มหวานจนแก้มเต่ง

“แล้วนี้วันนี้เราสองคนจะทำอะไรกัน?” คิวท์บอยยิงคำถามให้กับแฝดหัวทองที่ชะลอฝีเท้าเพื่อรอเดินข้างๆตน

“พวกเราว่าจะไปนั่งอ่านหนังสือกันที่หอสมุดอีกวันน่ะครับ หนังสือใหม่ๆเยอะแยะเลย แอร์ก็เย็น แถมขนมยังอร่อยอีกต่างหาก”

“ดีๆ... งั้นตอนนี้ไปหาอะไรกินกันก่อน เดี๋ยวพี่จะไปส่งที่หอสมุด” เต๋อสรุปเพื่อส่งสัญญาณให้ทั้งหมดแยกย้ายไปเลือกซื้ออาหารเช้าตามชอบใจ  แต่ก่อนที่ทั้งหมดจะออกตัว คนกลางก็จัดแจงแบ่งคู่ให้ทั้งสี่เสร็จสรรพ

“พี่ด้วงกินอะไรครับ... พาคนกลางไปด้วยได้ไหม?”

“ข้าวราดแกงมั้ง  ไป... เดี๋ยวพี่พาไป” พลุอ้อนคุณแดดดี๊เสียจนอยู่หมัด แล้วจึงหันไปจัดการกับคุณป๊ะป๋าเป็นรายถัดไป

“พี่เต๋อครับ ผมฝากน้องด้วยนะครับ... เจอกันที่โต๊ะนะครับ” ฝาแฝดหัวทองพยักหน้าให้คิวท์บอยวิศวะแล้วจึงเดินตีคู่กับอีกฝ่ายฉีกไปอีกทางทันที

“พี่เต๋อครับ” ร่างเล็กหัวแดงกระตุกชายเสื้อนักศึกษาของคนตัวโตเบาๆ จนเต๋อต้องชะลอฝีเท้าลงเพื่อคุยกับอีกฝ่ายพลางสอดส่ายสายตาเล็งว่าที่อาหารมื้อเช้าของตนไปพร้อมๆกัน

“ว่าไงเหรอคนเล็ก?”

“พี่เต๋อคิดยังไงกับคุณกังฟูครับ?”

“เฮ่ย!” ดีว่าทั้งคู่อยู่ท่ามกลางเหล่านักศึกษา ไม่อย่างนั้นเสียอุทานของเขาคงจะดังเรียกสายตาใครต่อใครได้แน่ๆ  ฝ่ายพลับก็ยิ้มรับอาการตื่นตระหนกของอีกฝ่ายก่อนเริ่มอธิบายด้วยน้ำเสียงรื่นหู

“พี่เต๋อไม่ต้องตกใจหรอกครับ พวกพี่ๆบอกคนเล็กหมดแล้วว่าพี่เต๋อมีปัญหากับคุณกังฟูอยู่...

.

...แล้วสรุปว่าพี่เต๋อคิดยังไงกับคุณกังฟูกันครับ?”

หมัดฮุกตรงเข้าเป้าอย่างจังไม่ได้ทำให้เต๋อจุก

ร่างสูงใหญ่กลับไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งเหมือนไม่แน่ใจว่าจะยอมรับความรู้สึกกับรุ่นน้องที่เพิ่งรู้จักได้ไม่กี่วันดีหรือไม่

ทว่าสายตาเว้าวอนที่ดูละม้ายกับดวงตากลมโตที่สดใสแม้ในความมืดของกังฟูยามเฝ้ารอคำสัญญาของเขาอย่างจดจ่อต่างหากที่เอาชนะใจตรินได้ง่ายราวพลิกฝ่ามือ  

“เอ่อ... พี่... พี่รักฟูน่ะ”

“พี่เต๋อรักคุณกังฟู แล้วทำไมต้องทะเลาะกันด้วยล่ะครับ?” คนเล็กสงสัยจนอดใจไม่ซักไซ้ไม่ได้... บางทีมนุษย์ก็ทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยาก โดยเฉพาะบรรดาพ่อๆในอนาคตของพวกเขาเองนี่แหละ

“อืม... มันก็พูดยากเหมือนกันว่าทำไมเราต้องทะเลาะกัน” คำถามง่ายๆไม่ซับซ้อนของฝาแฝดคนน้องทำเอาหนุ่มร่างหมีหยุดคิดเพื่อสรุปใจความจนกระชับเพื่อป้องกันไม่ให้คำถามตอบยากข้ออื่นๆผุดขึ้นมาเป็นดอกเห็ด  “เอาเป็นว่า... พี่ไม่ได้ตั้งใจทะเลาะกับฟูหรอก แต่บังเอิญว่าเรื่องที่พี่กับเขาทะเลาะกันมันดันต้องอาศัยเวลาเพื่อให้ทางโน้นใคร่ครวญอะไรนิดหน่อย พี่ก็เลยต้องหลบออกมาอย่างนี้นี่แหละ”

ตรินคงจะประเมินขอบเขตความสงสัยของอีกฝ่ายต่ำจนเกินไป

เพราะแม้จะเข้าใจ... แต่ก็ใช่ว่าคนเล็กจะหยุดตั้งคำถามง่ายๆเสียหน่อย

“แล้วเมื่อไรจะกลับไปดีกันล่ะครับ?”

“ไม่รู้สิ... พี่ก็กำลังรอให้เขาคิดได้เหมือนกัน” เต๋อยอมรับตรงๆอย่างจนปัญญา จนอีกฝ่ายอดเห็นใจไม่ได้

“อยู่ห่างๆกันแบบนี้ไม่ดีเลยนะครับ”

“อืม... ไม่ดีเลย” หนุ่มร่างหมีนิ่วหน้าด้วยไม่โปรดปรานการเอาตัวออกห่างจากร่างเล็กสักเท่าไร... แต่ที่ยังสงบอยู่ได้ เพราะเชื่อมือว่าที่น้องเมียกับน้องรหัส และหวังอยู่ๆลึกๆว่ากรกฏจะตัดสินใจเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ในไม่ช้า

“ถ้างั้นให้คนเล็กช่วยดีไหมครับ?” พลับเสนอตัวด้วยความยินดี ซึ่งนี่ถือเป็นการเดินหมากท้ายกระดานตามแผนการจับคี่ที่บรรดาสมุนเลวและเจ้าพ่อทั้งสองวางเอาไว้

“หืม? พูดอย่างกับเรารู้จักฟูดีงั้นแหละ...

.

...ได้ข่าวว่าเพิ่งเจอหน้าเขาเมื่อวานเองไม่ใช่เหรอ แล้วเราจะไปทำอย่างนั้นได้ยังไง?” แม้ข้อเสนอของอีกฝ่ายจะไม่น่าเชื่อถือสักเท่าไร แต่ความน่าเอ็นดูของแฝดหัวแดงนี่ถือว่าไม่ธรรมดา... คุณป๊ะป๋าในอนาคตจึงส่งยิ้มให้อีกฝ่ายทันทีที่ร่ายจบ

“เชื่อมือคนเล็กกับคนกลางเถอะครับ... รับรอง คุณกังฟูจะต้องมาขอโทษพี่เต๋อภายในวันนี้แน่ๆ  โอ๊ะ!!!” อวดอ้างสรรพคุณยังไม่ทันจะขาดคำ อยู่ๆคนเล็กก็เกิดเดินสะดุดหน้าคะมำเพื่อให้ตรินช่วยคว้าร่างเอาไว้...

กว่าจะได้มุมล้มที่เหมาะสมที่สุด...

พลับต้องกะจังหวะให้ทั้งคู่เดินมาหยุดในระยะไม่ใกล้ไม่ไกลจากสายตาของกรกฏผู้กำลังจับจ้องพวกเขาอย่างไม่ลดละ

แน่นอน... การกระทำดังกล่าวถูกจัดฉากมาเป็นอย่างดี

โดยมีเจ้าพ่อห่อไหล่ช่วยดลบันดาลให้แฝดผู้น้องทรงตัวไม่อยู่จนเต๋อทนอยู่เฉยไม่ได้  

ซึ่งนั่นช่วยเร่งให้กังฟูรู้ใจตัวเองได้รวดเร็วราวกระพริบตา เฉกเช่นเหตุการณ์คล้ายๆกันที่เกิดขึ้นเมื่อช่วงเลิกเรียนของวันวาน

หากแต่เปลี่ยนตัวละครเป็นด้วงกับพลุแทนนั่นอย่างไร  

“แค่เดินยังจะล้มแล้วจะช่วยพี่ให้คืนดีกับฟูได้ยังไงกันหือคนเล็ก?” หนุ่มร่างหมียกมือขึ้นยีเรือนผมสีแดงนุ่มมือเบาๆ ทำเอาลูกชายในอนาคตของตนยิ้มแป้นกับสัมผัสอบอุ่นของผู้เป็นบิดา

“เชื่อคนเล็กเถอะครับ ถึงคนเล็กจะซุ่มซ่าม แต่คนเล็กเก่งเรื่องทำให้คนรักกันน้า” คนพูดหมุนตัวเดินกลับไปอีกทางเมื่อการแสดงชุดดังกล่าวสิ้นสุด  ฝ่ายเหยื่อบริสุทธิ์อย่างเต๋อก็เดินตามอีกฝ่ายโดยยังไม่คลายฝ่ามือที่ประคองศอกรุ่นน้องจอมซุ่มซ่ามไปอีกพักใหญ่ๆ

“พี่ด้วงครับ”  ฝาแฝดหัวทองถึงกับต้องสะกิดรุ่นพี่ร่างสูงที่ยืนนิ่งตรงหน้าตู้กับข้าวร้านประจำที่เขามักจะมากินกับกังฟู

“หืม... ว่าไงเหรอคนกลาง?” วิญญูจำใจบอกลากรกฏในจินตนาการเพื่อตอบรับคนกลางที่ยืนข้างๆตน

“พี่ด้วงเป็นอะไรหรือเปล่าครับ ทำไมพี่ด้วงดูไม่ค่อยสดใสเลย?”

“ไม่มีอะไรหรอก พี่แค่กำลังคิดอยู่ว่าจะกินอะไรดีน่ะ... เรานี่ถามเหมือนรู้จักพี่ดีเลยนะ” ด้วงปดก่อนจะตั้งข้อสังเกตกับท่าทางเป็นห่วงจนออกนอกหน้าของเด็กหัวทองที่หน้าเหมือนกังฟูอย่างกับอะไรดี  

“พอดีคนกลางเป็นพวกความรู้สึกไวน่ะครับ” พลุยิ้มบางๆให้กับคุณแดดดี๊ก่อนจะท่องบทอย่างเป็นธรรมชาติ “คนกลางรู้สึกหลายทีแล้วว่าเวลาที่พี่ด้วงไม่ได้อยู่กับพี่เต๋อ...พี่ด้วงจะดูไม่ค่อยร่าเริงเท่าไร  เมื่อกี๊พอเห็นพี่ด้วงเหม่อนานๆ เลยพาลเป็นห่วงขึ้นมาน่ะครับ”

“โทษที... พอดีพี่มีเรื่องให้ต้องคิดนิดหน่อยน่ะ แต่ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วล่ะ เห็นไหม... พี่ยิ้มแล้วนะ” หนุ่มหน้าหยกฝืนยิ้มก่อนจะหันไปสั่งข้าวของตัวเองกับร่างเล็กหัวทอง เมื่อจ่ายเงินและรับจานข้าวมาจากคนขาย...ฝาแฝดคนกลางจึงเปรยเบาๆเพื่อให้กำลังใจแดดดี๊ในอนาคตของพวกตนจากใจจริง   

“พี่ด้วงอย่าสะสมความทุกข์เอาไว้กับตัวเลยครับ ยังมีคนที่รักและหวังดีกับพี่ด้วงอีกตั้งหลายคน” ...ซึ่งนั่นหมายรวมถึงตัวเขาและฝาแฝดอีกสองคนที่กำลังจะมาเกิดในอีกห้าปีนับจากที่พ่อทั้งสามตกลงคบหาดูใจกันอย่างเป็นทางการ ซึ่งก็คือวันนี้ นี่เอง

“ขอบใจนะที่เป็นห่วงพี่ พี่จะพยายามทำตามที่เราบอกให้ได้ก็แล้วกัน” คำพูดของอีกฝ่ายทำให้หนุ่มวิศวะยิ้มได้ทั้งตาและปากเป็นครั้งแรกหลังจากเผลอคิดถึงกังฟูจนหดหูไปชั่วครู่

“ไม่ต้องห่วงครับ คนกลางเชื่อว่า... ต่อไปพี่ต้องทำได้แน่ๆ” พลุยืนยันหนักแน่นตามภาพอนาคตที่ตนหยั่งรู้ แม้แดดดี๊ของพวกเขาจะพูดน้อยเมื่อเทียบกับพ่อฟูและป๊ะป๋า ทว่าแดดดี๊จะยิ้มให้กับลูกๆได้อย่างสดใสและเจิดจ้าไปเสียทุกครั้งจนพวกเขากลายเป็นเด็กยิ้มง่ายตามรอยแดดดี๊ด้วงไปโดยปริยาย

“ไปเอาความมั่นใจมากจากที่ไหนนักหนาฮึเรา?”

“คนกลางรู้ก็แล้วกัน” คำพูดคำจาน่าฟัง กับท่าทางมั่นอกมั่นใจของอีกฝ่ายทำให้วิญญูเผลอลูบหัวคนกลางอย่างเอ็นดูก่อนจะผละออกโดยเร็วด้วยไม่อยากให้เต๋อเข้าใจผิดว่าเขาแอบหื่นใส่หนุ่มรุ่นน้องดังเหตุการณ์ไม่คาดฝันเมื่อวาน...

เขาไม่ได้หื่นจริงๆนะ

เขาแค่วูบไปเฉยๆ

“ไปนั่งกันเถอะ เมื่อกี๊พี่เห็นพวกฌานนั่งอยู่ตรงโน้นพอดี” ด้วงชวนพลางเร่งฝีเท้าเดินนำแฝดผมทองเพื่อเว้นระยะห่าง ระหว่างทางเดินไปยังโต๊ะที่เหล่ารุ่นน้องต่างคณะจับจองอยู่

“พี่เต๋อ... พี่เต๋อมาตั้งแต่เมื่อไรกันครับ?” สกลร้องเสียงหลงทันทีที่เงยหน้าขึ้นจากจอมือถือแล้วพบกับสายตาจับผิดของรุ่นพี่ร่างหมีที่ยืนค้ำหัวพวกตนอยู่

“ทำไม? พวกมึงแอบทำอะไรกันอยู่เหรอ ถึงได้เห็นหน้ากูแล้วตกใจเหมือนเห็นผีกันแบบนี้?ใ”  ท่าทางมีพิรุธหลุดสาวแตกของหนุ่มหน้าแว่น กับใบหน้าซีดเผือดไม่เหลือสีเลือดของฝาแฝดทำให้เต๋อติดใจจนไม่อาจปล่อยวางได้

“เปล่า เปล่าครับ... ไม่มีอะไรเลยครับ” รุ่นน้องหน้าแว่นบอกปัดปากคอสั่น พลางแอบเคลื่อนย้ายโทรศัพท์จอสีถ่ายรูปได้อันมีศักดิ์เป็นของกลางไปซ่อนไว้ด้านหลังอย่างช้าๆ ซึ่งอากัปกิริยาเจี๋ยมเจี้ยมผิดธรรมชาติของสามหนุ่มยิ่งกระตุ้นความสงสัยของตรินได้เป็นอย่างดี

“แล้วนั่นพวกมึงดูอะไรกันอยู่?”

“โอ๊ยยยยย! จะดูอะไรกันล่ะครับ ไม่มีอะไรสักหน่อย... เนอะ เนอะ พี่ฌานเนอะ” สกลพยายามขอความช่วยเหลือของแฝดพี่ผู้มากบารมีเพื่อหวังให้อีกฝ่ายช่วยปิดบัญชีกับรุ่นพี่ร่างหมีก่อนที่เรื่องทั้งหมดจะบานปลายไปใหญ่โต

“อืม... ไม่มีอะไรจริงๆครับ พอดีเมื่อกี๊พวกเราเช็คฟีดในเฟสบุคแล้วก็คุยกันติดพันไปหน่อย พอพี่เต๋อเข้ามาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียงพวกเลยตกใจเป็นปกติแหละครับ” ฌานเอ่ยนิ่งๆอย่างไม่หลุดมาดจนเต๋อเกือบจะเชื่อสนิทใจ... หากไม่มาพลาดตกม้าตายง่ายๆด้วยน้ำมือของสมุนเลวหน้าใหม่ผู้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรกับเขาสักอย่าง

“จะไม่มีอะไรได้ยังไงกันพี่ฌาน?!!... ก็นี่ไง รูปพี่เต๋อในเพจคิวท์บอยนี่ยั... เอ้ย!อายอะอิดอากอั๊นอำไอเอ้า!!” อิ๊กเฉลยความให้แก่รุ่นพี่ร่างหมีได้รับทราบโดยเท่าเทียม แต่ยังไม่ทันที่ร่างบางจะได้โชว์กร่างอย่างเต็มร้อย... ริมฝีปากบางจ๋อยก็ถูกฝ่ามือหนาของแฝดน้องเซนเซอร์เสียงออกอากาศเอาไว้เสียก่อน

อดีตเดือนบริหารผู้ทำหน้าที่เบิกเนตรให้กับกังฟูเมื่อราวๆครึ่งชั่วโมงก่อน

ก็ยังคงปฏิบัติหน้าที่ประกาศศักดาคิวท์บอยสดๆร้อนๆของทั้งเต๋อและด้วงได้อย่างดีเลิศ...

หากแต่บทพูดของอคิราในครั้งนี้ กลับมีดีกรีทำลายล้างไม่ต่างจากการวางระเบิดใส่ค่ายของตัวเองไปเสียฉิบ

เรื่องราวในครั้งนี้สอนให้เหล่าสมุนเลวยุคบุกเบิกได้รู้ว่า... คบเด็กสร้างบ้าน คบอดีตเดือนบริหารสร้างเรื่องให้แท้ๆทีเดียว

“ไม่มีอะไรหรอกครับพี่เต๋อ พี่เต๋อนั่งก่อนเถอะ” ฌอนรีบแก้ลำ แต่นั่นกลับไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นเลยสักนิด

“ไอ้สัดกล ถ้ามึงไม่อยากเจ็บตัว ส่งมือถือเครื่องนั้นมาเดี๋ยวนี้!!” เต๋อย่างสามขุมเข้าหาหนุ่มหน้าแว่นที่กระถดตัวหนีแท่ดๆไปตามม้านั่งยาวในโรงอาหาร

“ผมบอกว่าไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไรสิครับพี่เต๋อ” ฌานเอาตัวเข้าบังเพื่อนสนิทแล้วส่งสายตากดดันอีกฝ่าย ทว่าบารมีที่เคยใช้ได้ผลในยามปกติถึงกับสิ้นฤทธิ์เมื่อเจอตรินในโหมดหงุดหงิดเข้าเส้น

“เอามาไอ้ตัวบอส!” กัปตันตรินคำรามเสียงดัง แต่ร่างทรงหนุ่มก็ยังไม่เปลี่ยนใจ

“ไม่ครับ!”

“หึ! ไม่ให้ใช่ไหม... ได้! กูดูเครื่องกูก็ได้!” สิ้นคำ เต๋อก็กดเรียกเพจคิวท์บอยขึ้นมาบนหน้าจอมือถือของตน แต่ยังไม่ทันได้ลากสายตาอ่านเนื้อหาหรือรูปภาพใดๆตามลายแทงที่ได้จากอิ๊ก แฝดพี่ก็ออกคำสั่งเรียกหน่วยจู่โจมพิเศษให้เข้าปฏิบัติหน้าที่เสียก่อน

“สกล! ปลดอาวุธ!”

“ฮะว๊ากกกกก!! พี่เต๋ออออออ... ผมขอโต๊ดดดดดด!!”

สกลตะโกนเรียกขวัญและกำลังใจพลางกระโดดเข้าชาร์จแขนข้างหนึ่งของเต๋อในจังหวะเดียวกันกับร่างทรงหนุ่ม

ทั้งคู่ต่างทุ่มเทแรงกายยื้อแย่งโทรศัพท์แสนแพงของรุ่นพี่อย่างมุ่งมั่น แต่หนุ่มร่างหมีกลับดึงดันแถมยังต่อสู้ขัดขืนจนถึงที่สุด

สถานการณ์ตึงเครียดดังกล่าวดำเนินไปเพียงชั่วอึดใจ ก่อนที่มือถือจะทนไม่ไหว กระโดดแผล็วออกจากมือของเต๋อจนได้

แต่แทนที่อุปกรณ์สื่อสารรุ่นใหม่จะตกกระทบพื้นให้ทั้งสามหนุ่มได้ใจเสีย

ด้วงผู้เพิ่งตามมาสมทบก็ช้อนเครื่องโทรศัพท์เจ้ากรรมขึ้นก่อนร่อนสู่พื้นได้อย่างพอดิบพอดี

ผู้มีพระคุณต่อไอโฟนรุ่นล่าสุดสไลด์หน้าจอที่เปิดค้างไว้แล้วดูรูปทั้งหลายด้วยความสนใจ...เพียงไม่นาน ก่อนจะโก่งคอร้องเสียงหลงอย่างกับโดนน้ำมนต์พ่นใส่ตา

“ซวยแล้วเต๋อ!”

“ซวยอะไรวะ? มึงไม่เห็นเหรอว่าแค่โดนไอ้เหี้ยสองตัวนี้กอด กูก็ซวยจะแย่อยู่แล้วเนี่ย” เจ้าของชื่อที่ด้วงเรียกตะโกนโต้อย่างเหลืออด... จะมีอะไรที่เลวร้ายไปกว่าการถูกรุ่นน้องร่วมคณะเล่นงานจนหมดท่าได้อีกล่ะ?!  

“มีรูปมึงจับมือกับคนเล็กแปะหราอยู่หน้าเพจคิวท์บอยมหาลัยด้วยว่ะ”

“ห๊ะ?! จริงดิ?”อารามตระหนกถึงขีดสุดกับสิ่งที่เพิ่งได้ยิน ตรินก็สามารถกำจัดทั้งฌานและสกลทิ้งได้ว่องไวยิ่งกว่ากระพริบตา ร่างหมีปรี่เข้าไปหารูมเมทด้วยสีหน้าเดือดร้อนจนคนฟังยื่นโทรศัพท์คืนให้พร้อมกับหลักฐานประกอบคำพูด

“มึงดูเองก็แล้วกัน”

“เฮ่ย!! ซวยแล้ว!... ฟูจะเห็นหรือยังวะเนี่ย?” เด็กเต็กปีสามถึงกับหน้าถอดสีเมื่อเห็นภาพที่มือดีแอบถ่ายจังหวะที่เขาช่วยประคองรุ่นน้องหัวแดงที่เดินเซเมื่อวาน... ไอ้ประโยคที่เขียนกำกับเหนือรูปนี่มันหมายความว่าอะไร?!!  

ใครควงใคร? แล้วใครจะซัดลูกตุงตาข่ายใคร?

อะไร?...แค่จับมืออีกฝ่ายด้วยความบริสุทธิ์ใจเดี๋ยวเดียวก็กลายเป็นประเด็นให้พูดเล่นกันสนุกปากเลยเหรอวะ?!!

อย่าให้รู้เชียวว่าฝีมือใครถ่าย ฝีปากใครเต้าข่าวมั่วซั่ว... เขาจะตามไปรัวหมัดใส่จนเดินไม่เป็นอีกเลย

ส่วนไอ้สามสี่พันกว่าคนที่เข้ามากดไลค์ แล้วเมนท์สนับสนุนกันไปใหญ่โตนี่ก็เหลือเกิน...

อยากให้ผู้ชายเดินทางสายสีม่วงกันนักหรือไง?...

ก่อนจะทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่... มาถามความสมัครใจของเขาก่อนได้ไหมวะ?!!

แล้วถ้าคนอื่นรู้กันทั่วราวกับเป็นวาระแห่งชาติ

กังฟูจะพลาดข่าวนี้ไปได้อย่างไรกัน?!! บรรลัยแล้วไงไอ้เต๋อ!!

“คงยังมั้ง ปกติฟูไม่เข้าเพจพวกนี้หรอก... มึงอย่าเพิ่งคิดมากไปเลย” วิญญูรีบปลอบหนุ่มร่างหมีที่ดูใกล้จะเป็นลมอยู่รอมร่อ

“นั่นสิครับพี่เต๋อ  อย่าเพิ่งวิตกไปเลยนะครับ” ฌานผสมโรงพลางส่งสายตากำชับน้องชายฝาแฝดให้ควบคุมความประพฤติของอคิราอย่างเข้มงวดเป็นพิเศษ

“งานนี้กูตายแน่ๆว่ะด้วง ถ้าฟูเห็นรูปนี้...กูได้หลุดจากวงจรชีวิตฟูแหงๆ” เต๋อทิ้งตัวลงนั่งอย่างหมดเรี่ยวแรงเมื่อเผลอคิดไปถึงปฏิกิริยาของร่างเล็ก ถึงทางนั้นจะยังไม่ตอบรับความรู้สึกของเขา... แต่คนเอาแต่ใจและต้องการเป็นที่หนึ่งอย่างกังฟู ไม่มีทางรับเรื่องชู้สาวของเขากับบุคคลที่สามได้เป็นอันขาด ถึงเรื่องนั้นจะเป็นเพียงเรื่องเข้าใจผิดก็เถอะ

“อย่าเพิ่งตีตนไปก่อนไข้ดิวะ ใจเย็น... กินข้าวก่อน ไหนมึงบอกว่าไม่ชอบเข้าเรียนสายไง” คิวท์บอยหน้าหยกยกเรื่องความรับผิดชอบขึ้นมาโน้มน้าวอีกฝ่ายจนได้สติชั่วคราว

“เออๆ”

“เอ่อ พี่เต๋อพี่ด้วงครับ... เย็นนี้พวกพี่ๆมีเรียนหรือเปล่าครับ?”  หลังจากรุ่นพี่ทั้งสองจัดการอาหารเช้าจนหมดจาน อิ๊กที่พ้นโทษทัณฑ์บนชั่วคราวก็ออกโรงเกริ่นตามแผนการ

“ก็ไม่นะ เพิ่งอาทิตย์แรก อาจารย์ยังไม่ได้เครียดอะไรมาก ทำไมเหรออิ๊ก?” ด้วงรวบตอบคำถามแทนเต๋อแบบเบ็ดเสร็จ ซึ่งคำตอบดังกล่าวคือสิ่งที่ทั้งหมดได้คาดการณ์เอาไว้ล่วงหน้าเป็นที่เรียบร้อย อคิราจึงสามารถดำเนินการต่อได้อย่างราบรื่น

“คือ วันนี้ตารางเรียนอิ๊กยังแน่นเอี๊ยดอยู่เลยอ่ะครับ  ฝากพี่เต๋อกับพี่ด้วงมารับแฝดที่ห้องสมุดแล้วพากลับห้องก่อนหกโมงเย็นได้ไหมครับ?” อดีตเดือนมหาลัยกัดปากพลางแสดงสีหน้าลำบากใจอย่างล้นเหลือ... กระนั้น กลับไม่มีทางเลือกอื่นให้กับรุ่นพี่ได้เลือกตัดสินใจแต่อย่างใด

“ทำไมต้องก่อนหกโมงด้วยล่ะ?” วิญญูที่ดูจะประคองสติได้ดีกว่าเต๋อหลายเท่าเหมาหน้าที่ในการโต้ตอบกับน้องโรงเรียนเอาไว้กับตัวแต่เพียงผู้เดียว

“อ๋อ คืออิ๊กให้เบอร์ห้องพี่เต๋อกับที่บ้านของคนกลางกับคนเล็กเอาไว้น่ะครับ ตอนหกโมงเย็น...ทางโน้นเขาจะโทรมาเช็คว่าน้องอยู่ที่นี่กับอิ๊กจริงหรือเปล่า อิ๊กเลยต้องรบกวนพี่เต๋อกับพี่ด้วงเป็นธุระให้หน่อยน่ะครับ”

“มึงโอเคตามนี้ไหมวะเต๋อ?” หนุ่มวิศวะใช้ศอกกระทุ้งชายโครงร่างสูงใหญ่ที่นั่งหมดอาลัยตายอยากอยู่ข้างๆเพื่อขอความเห็นชอบ

“เออ... กลับห้องเร็วๆก็ดีเหมือนกัน กูไม่มีอารมณ์จะทำห่าอะไรอีกแล้ว” ฝ่ายที่วิญญาณหลุดออกจากร่างไปตั้งแต่เห็นรูปชวนเข้าใจผิดของตัวเองในเพจคิวท์บอยนั่งตาลอยแล้วเอ่ยตอบเสียงอ่อย

“งั้นอิ๊กฝากแฝดด้วยนะครับ... ขอบคุณมากครับ” ได้ยินดังนั้น อดีตเดือนบริหารผู้ไม่มีส่วนได้ส่วนเสียกับผู้ใดในที่นี้จึงปิดจ็อบของตัวเองลงอย่างสวยงามตามท้องเรื่อง  ก่อนจะชำเลืองมองหน้าแฝดน้องสุดหล่อเพื่อทวงขอคำชมโดยไม่ได้ใส่ใจกับประโยคที่ตามมาของด้วงเท่าไรนัก

“ไม่เป็นไรหรอก เรื่องแค่นี้เอง... ยังไงน้องก็ต้องกลับไปนอนที่ห้องไอ้เต๋อมันอยู่แล้ว... เนอะมึง!” วิญญูสอดแขนล็อคแผ่นหลังร่างหมีแล้วฉุดให้อีกฝ่ายลุกขึ้นพร้อมๆกัน ก่อนจะตบหลังตรินหนักๆเพื่อเรียกสติ

“เออๆ”

“เฮ่ย! มึงอย่าซึมดิวะเต๋อ  กูไม่ชินนะเว่ย!” ด้วงกระตุ้นพลางหมุนตัวออกเดินนำจนอีกฝ่ายต้องลากขาตามอย่างเสียไม่ได้  แต่เพราะเต๋อยังซึมกะทือทำท่าบื้อใบ้ไม่เปลี่ยน  หนุ่มวิศวะจึงเริ่มจะเวียนหัวเพราะไม่เหลือตัวช่วยมากนัก... ซึ่งเขาหวังว่า มาตรการล่าสุดของเขาจะได้ผล  “ถ้ามึงไม่เลิกติ๋ม กูจะให้ไอ้พวกนั้นเรียกมึงว่าเณรแทนเต๋อดีป่ะ?”

“เฮ่ย!! ไม่ได้นะเว่ย!” ตรินแหวเสียงดังจนด้วงอดหัวเราะไม่ได้

“หึ หึ หึ ก็แล้วมึงจะหายบ้าได้รึยังล่ะ?”

“เออๆ! หายแล้วก็ได้วะ... อย่าได้คิดเสี้ยมไอ้พวกนี้เชียวนะมึง!” หนุ่มร่างหมีผลักหัวรูมเมทร่วมเตียง ก่อนจะเบี่ยงแขนพาดลงบนบ่าหนา แล้วจึงกอดคอพาวิญญูเดินออกจากโรงอาหารไปโดยไม่สนใจใคร  จนสกลอดรนทนไม่ได้ ถึงกับต้องส่งเสียงประท้วงลอยลมตามไปแทบไม่ทัน

“อ้าว! แล้วน้องนุ่งนี่ไม่คิดจะสนใจกันหน่อยหรือไงครับคุณพี่ด้วง พี่เต๋อ?...เฮ่ย! กลับมาเอาคนกลางกับคนเล็กไปด้วยดิพี่!”

“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวพวกเราวิ่งตามพี่เต๋อกับพี่ด้วงไปเอง... ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ” คนกลางฉวยข้อมือน้องแล้วออกวิ่งดุ๊กๆตามคุณพ่อทั้งสองไปอย่างรวดเร็ว  แต่ก่อนที่ร่างบางทั้งสองจะทิ้งระยะห่าง แฝดพี่ก็ตะโกนสั่งความกับร่างเล็กที่วิ่งหันรีหันขวางมองหน้าสลับหลังอยู่เป็นพักๆทันที

“ตัวเล็ก... ค่อยๆวิ่งนะครับ!!”

“ครับฌาน!!” พลับทำท่าคุยโทรศัพท์กำกับเสียงตะโกนรับปากตอบฌาน

“แหน่ะ! พี่ฌานส่งซิกอะไรกับคนเล็กอ่ะครับ?... ผมเห็นนะ!” สกลหรี่ตาพลางยกนิ้วขึ้นชี้หน้าเพื่อนผู้มากบารมี แต่มีหรือที่ฌานจะยอมรับง่ายๆ... ถ้าต้องปล่อยให้อีกฝ่ายได้รู้เรื่องความสัมพันธ์อันซับซ้อนของตนกับพลับ คงต้องรอให้มีเหตุผลที่ดีพอมารับรองก่อนล่ะมั้ง

“คิดมากน่าแว่น... พี่ฌานทำอะไรที่ไหนกัน”

“แต่ผมเห็นนี่!!! เมื่อกี๊พี่ฌานส่งสายตาให้คนเล็ก... สารภาพกับผมมาดีๆนะครับว่าพี่ฌานแอบนอกใจผม!!” หนุ่มหน้าแว่นโวยวายด้วยอารมณ์เมียหลวงจับได้ว่าสามีแอบไปมีอีหนูน้อยๆก็ไม่ปาน  

กระนั้นแฝดน้องกลับไม่ปล่อยให้เพื่อนหัวไข่ได้ใช้จิตวิญญาณแห่งโคนันพร่ำเพรื่อ

ลำพังต้องตกอยู่ในสถานะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกทุกเมื่อที่สกลคอยเผือกเรื่องของเขากับอิ๊ก เขาก็เหนื่อยใจมากพอดู...

ครั้นจะปล่อยให้ฌานรู้สึกกล้ำกลืนขื่นขมเหมือนอมบอระเพ็ดอย่างที่เขากำลังประสบอยู่จึงเป็นเรื่องที่ฌอนยอมไม่ได้

“หึ หึ ช่างจินตนาการเป็นสาวน้อยวัยหวานเลยนะแนนซี่” แฝดน้องทิ้งท้ายพลางฉุดมืออคิราให้ลุกตาม “ไปกันเถอะครับพี่ชาย วันนี้พวกเรามีงานที่ต้องทำกันอีกเยอะเลย” ขาดคำ ฌอนก็กอดคออิ๊กแล้วเดินนำพี่ชายฝาแฝดไปโดยไม่เหลียวหลังหรือสั่งเสียให้ร่ำไร  

“อืม ไปกันเถอะ” เมื่อนึกถึงสิ่งละอันพันละน้อยมากมายที่รอให้พวกเขาทั้งหมดไปจัดเตรียมก่อนที่ละครจะปิดฉากลงในช่วงเย็นของวัน ฌานจึงรับคำง่ายๆแล้วลุกเดินตามไปโดยไม่อิดออด  

ฝ่ายสกลก็ถึงกับกัดฟันกรอดเมื่อใครๆต่างพร้อมใจกันทำท่าเพิกเฉยใส่

คล้ายกำลังปกปิดเรื่องใหญ่ให้รอดพ้นจากสายตาของเหยี่ยวข่าวฝีปากกล้าอย่างเขา

“เดี๋ยว! พี่ฌาน! พี่ฌานจะชิ่งผมไปกับชาวนาและไอ้งูเห่าปากเปราะไม่ได้นะครับ!! กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน!!” หนุ่มหน้าแว่นส่งเสียงโหวกเหวกดังลั่นพลางออกวิ่ง พร้อมกับตั้งปณิธานกับตัวเองอย่างจริงจังว่า เขาจะหาทางเปิดโปงความลับนี้ให้จงได้!!

Ħ------------------------------------ TBC ------------------------------------Ħ

บทสนทนาของเหล่าชายสี่หมีไม่เกี่ยวเมื่อราวๆวันสองวันก่อน :

“โหย! ไม่อยากจะเชื่อเลยนะครับว่าคุณกรกฏจะกลายเป็นซินเดอเรลลาตกถังข้าวสารในชั่วพริบตา...
.

...อีกไม่นานก็จะมีแฟนหล่อลากแถมยังรวยไม่ปรึกษาใครทีเดียวตั้งสองคนแบบนี้  ผมว่า...คุณกรกฏไม่ต้องเรียนให้เหนื่อยแล้วก็ได้ครับ ออกไปนอนกระดิกขานับเงินสามีทั้งสองอย่างเดียวก็อยู่ได้อีกเป็นสิบๆชาติ”

“นั่นก็เว่อร์ไปนะสกล พี่ฌานว่า... ถ้าไม่ใช่สกล คงไม่มีใครอยากงอมืองอเท้ากินๆนอนๆโดยไม่ทำอะไรเลยหรอก”

“แหม่! พี่ฌานก็ ทำมาเป็นว่าน้อง จริงๆตอนพี่ฌานรู้ว่าคุณกรกฏจะมีแฟนถึงสองคน พี่ฌานก็ตกใจเหมือนกันใช่ไหมล่ะครับ? ผมรู้ทันหรอก”

“อืม... พี่ฌานก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าสุดท้ายแล้วทั้งพี่เต๋อและคุณพี่ด้วงจะได้ลงเอยกับเฮียฟู...

.

...ขนาดยังไม่ทันได้เป็นแฟน สองคนนั่นยังเที่ยวแย่งเฮียฟูกันแทบตาย...

...นี่ถ้าลองได้ร่วมหัวจมท้ายกันสามคนจริงๆ จะไม่ยิ่งทะเลาะกันบ้านแตกวันเว้นวันเลยเหรอ?”

“อิ๊กว่าพวกพี่เต๋อพี่ด้วงอาจจะไม่ทะเลาะกันก็ได้นะครับพี่ฌาน...

.

...ถึงเวลานั้นแล้ว พวกพี่ๆอาจจะตกลงกันได้ก็ได้ว่า ใครเอาท่อนบนไป ใครเอาท่อนล่างไป คึ คึ คึ”

“เฮ่ย! ใครใช้ให้พูดเรื่องแบบนี้โต้งๆกันคุณ?!!”

“ทำไมฉันจะพูดไม่ได้?!! โตจนหมาเลียไข่ไม่ถึงกันหมดทุกคน แล้วทนจะแอ๊บใสไม่ประสาให้ได้อะไรขึ้นมากันล่ะนาย...

.

...ฉันว่านายก็อยากรู้เหมือนกันน่ะแหละว่า ถ้าฮอร์โมนมันพลุ่งพล่านซ่านกระเซ็น สามคนนั่นจะเย็บกันเน้นๆด้วยท่าไหน...

...เพราะขนาดฉันยังสงสัยเลย คุ คุ คุ”

“ป๊าดดดดด! นี่ถือเป็นหัวข้อแรกที่ผมเห็นพ้องต้องกันอย่างเป็นเอกฉันท์กับงูเห่าเลยนะครับเนี่ย...

.

...ผมก็สงสัยเหมือนกันครับคุณอิ๊ก ติดอยู่ที่ว่า... ผมดันไม่เคยมีประสบการณ์ทั้งทางตรงและทางอ้อม ผมเลยไม่สามารถออกความเห็นอะไรได้”

“ถ้านายอยากรู้อะไรก็ถามฉันได้เลย...

.

...ฉันน่ะทฤษฎีแน่นปึ๊ก แถมภาคปฏิบัติยังโชกโชนและช่ำชองเป็นที่ซู๊ดดดดด คึ คึ คึ”

“อ่ะแฮ่ม!”

“คึ คึ คึ ไม่ต้องน้อยใจไปนะครับหนองฌอน... เดี๋ยวไว้วันไหนว่างๆ พี่อิ๊กนี่จะติวหลักสูตรเร่งรัดให้หนองฌอนเอง”

“ถ้างั้นเรามาเริ่มติวกันเดี๋ยวนี้เลยดีไหมครับอิ๊ก ฌอนกำลังว่าง...อยากหาอะไรทำอยู่พอดี”

“ใจเย็นหนองฌอน! วันนี้ขอพี่อิ๊กปาฐกถาธรรมกับสหายผู้ร่วมอุดมการณ์ก่อนก็แล้วกันนะ”

“ผมแน่ใจเป็นอย่างยิ่งครับว่า เรื่องของคุณกรกฏจะต้องเป็นที่เล่าขานสืบไปตราบจนชั่วลูกชั่วหลานแน่ๆ...

.

...ใครมันจะไปคิดว่า คนที่เกลียดเกย์เข้าไส้อย่างคุณกรกฏจะได้แฟนเป็นผู้ชายทีเดียวตั้งสองคน เนอะ...งูเห่าเนอะ”

“ใช่ๆ โบราณเขาถึงได้ว่า เกลียดอะไรจะได้อย่างนั้น... สมน้ำหน้า อยากด่าคนอื่นเอาไว้เยอะดีนัก!!”

“อีกนิดก็ตัวโกงแล้วนะคุณน่ะ”

“จิ๊! อย่าเพิ่งมานายหัวใส่ได้ป่ะ?  อีกห้านาทีค่อยตบจูบนะ... ขอฉันเม้าท์เดี๋ยว”

“ใช่ๆ หลบไปไกลๆเลยยิ่งดี ยายหมีจะเม้าท์มอย ยายมอยจะเม้าท์หมี... และ ฌอน ศรี ไม่ เกี่ยว!”

“นี่ๆๆๆ แนนซี่... นายว่าระหว่างพี่เต๋อกับพี่ด้วง ใครจะได้เปิดซิงเย็บไอ้ตั่วเฮียก่อนกัน?”

“ผมว่าต้องเป็นพี่เต๋อแน่ๆครับ... ก็พี่เต๋อแกออกจะมาดแมนสุดเฉียบเนี๊ยบหนิงขนาดนั้น...

.

...ถ้าผมเป็นคุณกรกฏ รับรองว่าคงได้แอ๊บแข้งขาอ่อนเปลี้ยเสียการทรงตัวใส่แกไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วแหละ”

“แว่นนนน... ออกตัวแรงไปรึเปล่า?!...

.

...พี่ฌานว่าแว่นเก็บอาการหน่อยก็ดีนา พี่เต๋อน่ะว่าที่แฟนเฮียฟูนะเว่ย รู้ดีอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?”

“บ้า! พี่ฌานนี่ล่ะก็ พูดอะไรก็ไม่รู้!!...

.

...อย่าหึงน้องออกนอกหน้านักเลยครับ  เดี๋ยวน้องก็เสียหายกันพอดี”

“เฮ่อ! หึงกับปลงสังเวชมันไม่เหมือนกันหรอกนะแนนซี่ เอาแต่คิดเรื่องแบบนี้สินะ คนอื่นถึงได้ชอบบอกว่าแนนซี่ไม่มีสมอง”

.

.

.

.

.

.

.

.

“ยิ่งฌอนศรีพูดจาร้ายกาจกับผมเหมือนเมื่อกี๊มากเท่าไร ผมก็ยิ่งอิจฉาคุณกรกฏจนชักจะทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้วล่ะครับ”

“นี่นายโดนฌอนว่าจนบ้าไปแล้วเหรอแนนซี่? ฌอนพูดไม่ดีกับนายแล้วมันไปเกี่ยวอะไรกับอิจฉาไอ้ตั่วเฮียมันด้วยล่ะ?”

“ก็ถ้าผมมีแฟนล่ำๆแบบพี่เต๋อกับคุณพี่ด้วง ผมก็จะควงแฟนมาถล่มอ้ายอีที่มันทำร้ายผมจนสาสมใจยังไงละครับ... หึ หึ หึ”

“ลำพังแค่จะหาแฟนสักคนยังแทบเป็นไปไม่ได้  สงสัยชาตินี้แว่นคงจะไม่ได้แก้แค้นแล้วล่ะมั้ง...พี่ฌานว่านะ”

“โห! ไม่ดูถูกน้องเกินไปหน่อยเหรอครับพี่ฌาน?...

.

...คอยดูเถอะ... ถ้าน้องมีแฟนกับเขาเมื่อไร พี่ฌานนั่นแหละที่ต้องร้องไห้น้ำตาเช็ดหัวเข่า!”

“ถ้าแว่นมีแฟน ชีวิตของพี่ฌานจะอาภัพอับโชคขนาดนั้นเลยเรอะ?”

“ก็ใช่น่ะสิครับพี่ฌาน... พี่ฌานไม่รู้หรอกว่าตัวเองกำลังคัฟเวอร์พวกไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาอยู่”

“งั้นแว่นก็รีบมีแฟนให้ไวเลยนะ พี่ฌานตั้งตารอร้องไห้มาจะสองปีแล้วเนี่ย”

“พี่ฌานใจร้าย! พี่ฌานไม่รักน้อง!”

“เข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้วแว่น”

“หึ! จะมาแก้ตัวบอกว่ารักน้องตอนนี้ น้องก็ไม่ใจอ่อนคืนดีกับพี่ฌานง่ายๆหรอกนะครับ”

“พี่ฌานไม่ได้จะแก้ตัว... พี่ฌานแค่อยากจะบอกว่า ไม่ใช่แค่พี่ฌานหรอกที่ไม่รักแว่น ทุกๆคนไม่รักแว่นเลยต่างหาก”

“จริง!/ ฌอนศรี!!!!”
“หมดห้านาทีแล้วคุณ ผมจูบคุณได้หรือยัง? / บ้า!... ไปหาที่เหมาะๆ ก่อนเซ่!!! / ฌอนศรี! กล้าเมินผมเร๊อะ?!!!!!”