Ħ บน บาน ศาล รัก Ħ The Extra Wish II || 09.10.2015

แต่นแต๊น เราแอบเอาตอนพิเศษมาลงค่ะ

(มาทุกๆสิบห้าตอน... ซึ่งไม่น่าจะมีตอนที่สามแล้วค่ะ

เพราะเรื่องนี้น่าจะจบก่อนครบสี่สิบตอนแน่ๆค่ะ)

ตอนนี้มาสั้นๆ เพื่ออธิบายการหายตัวไปของเจ้าพ่อห่อไหล่กับเจ้าพ่อไทรทองค่ะ

ส่วนความเห็นของตอนนี้และเนื้อเรื่องหลัก... เราขอรวบตอบตอนอัพภาคหลักเลยทีเดียวนะคะ

**เราตั้งใจเขียนฉากนี้ให้ออกมาในรูปนี้โดยเฉพาะ

อยากให้การแสดงออกทางความรักของเจ้าพ่อทั้งสองมีเอกลักษณ์

และสื่ออารมณ์แตกต่างจากบทรักของเหล่าชายหนุ่มทั้งหลายในเรื่องค่ะ **

รักษาสุขภาพกายและใจให้แข็งแรงนะคะ เราเป็นกำลังใจให้ค่ะ

รักคนอ่านทุกๆท่าน... เจอกันวันจันทร์ค่ะ ^^

Ħ------------------------------------------------------------------------------------Ħ

The Extra Wish Vol.2      

เทพมีปัญหา...หา หา เวลาพักหายใจไม่ได้เลยเธอ!

“เบ๊บ... เทพอย่างเราไม่หลับไม่นอนกันหรอกนะครับ”

เทวบุตรสุดชิคอมยิ้มพลางเอ่ยทักบุตรแห่งเทพอีกองค์ที่ทอดร่างขาวสว่างคว่ำหน้าลงกับเตียง

ผ้าผวยผืนบางพาดคลุมเรือนกายเปลือยเปล่าส่วนล่างเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่

ท่าทางคล้ายคลึงกับลูกมนุษย์ขณะพักสายตาในนิทรารมณ์ของอีกฝ่ายช่างน่าเอ็นดูในความรู้สึกของเจ้าพ่อไทรทองเสียเหลือเกิน

“บันยันอยากหายไปนานเองนี่” กระแสจิตอันแรงกล้าของอีกฝ่ายทำให้ดวงเนตรของผู้พูดยังคงปิดสนิทเช่นเดิม...

ถ้อยแถลงแย้งเย้าของเจ้าพ่อห่อไหล่ที่มาพร้อมรอยยิ้มน้อยๆตรงมุมปากทั้งที่เจ้าตัวยังหลับตาทำท่าไม่เดือดร้อน  

เร่งเร้าเจ้าพ่อไทรทองให้ตั้งจิตปลิดอาภรณ์ที่ห่อหุ้มร่างตนจนอันตรธานไปโดยพลัน  

แล้วจึงค่อยๆแนบร่างเปี่ยมไปด้วยความงดงามสมบูรณ์แบบของบุรุษเพศลงทาบทับผิวกายละเอียดนวลเนียนของอีกฝายในทันที    

“ฮื่อ... อึดใจเดียวเอง พอคุยกับเจ้าธันวาเสร็จบันยันก็รีบกลับมาเลย”  เจ้าพ่อไทรทองออดอ้อนพลางพรมจูบลาดไหล่บาง ร่างข้างใต้สะดุ้งรับเบาๆไปเสียทุกทีที่กลีบปากของเทวบุตรสุดชิคประทับรอยจูบ

“เมื่อกี๊ถึงไหนแล้วนะครับเบ๊บ?” คำถามสิ้นเปลืองนี้ถูกเปรยออกมาลอยๆโดยไม่ต้องการคำตอบ...

เจ้าพ่อไทรทองเพียงต้องการกระเซ้าอีกฝ่ายให้หวนระลึกถึงลำนำรักที่เพิ่งสิ้นสุดลงไม่กี่เพลาก่อนหน้านั่นต่างหาก  

ร่างบางขาวนวลยวนตาเคลื่อนไหวพะเยิบพะยาบคล้ายคลื่นผิวน้ำยามต้องสายลม
เมื่อเรียวฝ่ามือของเทวบุตรสายบู๊หน้าคมลากไล้อย่างแผ่วเบาไปทั่วแผ่นหลังอย่างหลงใหลโดยไม่คิดแหนงหน่าย

ก่อนจะเลื้อยลงแหวกว่ายในห้วงแห่งความอุ่นนุ่มชุ่มชื้นที่โอบล้อมรัดรึงอย่างทั่วถึงลำดัชนีเรียวยาวอย่างเอาแต่ใจ  

“อืม..บันยัน... เราสองตน... ไม่ต้องกลับ...ไป... ดูแล...เจ้าพวกนั้น...กันหน่อยเหรอครับ?”

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรที่เจ้าพ่อห่อไหล่ไม่อาจประคับประคองน้ำเสียงให้เป็นปกติได้

ยิ่งเมื่อปลายลำเทียนจรดย้ำยังจุดอ่อนไหวครั้งแล้วครั้งเล่าราวจะแกล้งกันให้ขาดใจ

เรียวขาทั้งสองเบิกกว้าง เอวสอบลอยเด่นหมุนคว้างกลางอากาศตามห้วงอารมณ์ดำฤษณาที่อีกฝ่ายหยิบยื่นให้

หยาดสวาทที่คั่งค้างอยู่ภายใน ถ่ายเทหลั่งไหลออกสู่ภายนอกเมื่อเรือนกายได้รับการเติมเต็มอีกครั้ง  

“ฮื่อ ไหนเบ๊บว่าจะตามใจบันยันทุกเรื่องไง?” ปากเอ่ยคำตำหนิ ทว่าแววตาพราวระยับ แถมมือยังขยับอย่างไม่หยุดยั้ง “ไม่คุยเรื่องอื่นแล้วนะครับเด็กดี”  สิ้นคำ ความปรารถนาแห่งเทวบุตรสุดชิคก็ล่วงล้ำเข้าสู่ใจกลางความอบอุ่นโดยพลัน

“...ฮ่าห์!!!..“

เสียงครางฟังจรุงจิตของโฮลี่ฮิปสเตอร์ก้องกังวานไปทั่วตำหนักของเจ้าพ่อนักรักเมื่อความว่างเปล่าถูกเติมจนเต็มปรี่

เจ้าพ่อไทรทองโน้มตัวลงจูบซับเหงื่อเม็ดโตที่ผุดตรงท้ายทอยใต้ไรผมดำดกสีปีกกาอย่างรักใคร่  

จากนั้นจึงรั้งเรือนร่างแบบบางน่าหลงใหลให้หยัดขึ้นเหนือฟูก ก่อนเคลื่อนร่างไปตามเสียงเรียกร้องของความปรารถนาอันรุนแรงที่ลุกโชนเหมือนเปลวไฟได้ลมหนุน  

“อ๊ะ อ๊ะ...บัน...ยัน”

เสี้ยวหน้างามตาขึ้นสีลูกตำลึงสุกปลั่ง  

กอปรกับดวงเนตรปรือปรอยที่มองมาเปรียบดั่งลมวูบใหญ่ที่พัดเข้ากองไฟให้โหมกระพือ

เจ้าพ่อไทรทองโถมตัวเข้าใส่คล้ายจะสลักรอยรักเอาไว้ภายในใจกลางความหวานฉ่ำร่ำรัญจวนซ้ำไปซ้ำมา

ฝ่ายผู้รักษาคำมั่นสัญญาอย่างดีเยี่ยมก็ขยับเรือนกายสอดรับทุกๆการเคลื่อนไหวของเทวบุตรสุดชิคผ่อนบ้าง...หนักบ้าง

จนปลายทางความรู้สึกปรากฏให้เห็นอยู่รำไรใกล้แค่สุดหัตถ์เอื้อม

แม้จะไม่ใช่ครั้งแรกของสัมผัสแนบชิดสนิทกายของทั้งสอง...

ยิ่งถ้าต้องให้ระบุจำนวนตั้งแต่หลังจากเจ้าลูกมนุษย์ทั้งหมดกลับยังที่ปลอดภัยเมื่อตอนบ่าย...ก็แทบนับรอบได้ไม่ถ้วน  

ทว่าความรู้สึกรัญจวนที่ส่งผ่านถึงกันและกันกลับไม่ได้คลายคลารารส

เจ้าพ่อสายบู๊เกี่ยวกระหวัดรัดร่างบางเข้าแนบสนิท ก่อนผละจากแล้วจำหลักฝากรักอย่างกระชากกระชั้น

เสียงครางเครือคลอเสียงเนื้อกระทบกัน กับกลิ่นกรุ่นกำจายจากกายหอมท่ามกลางไออวลของการหลอมรวมร่วมรัก

ชักนำให้บุตรแห่งเทพทั้งสองล่องลอยสู่ห้วงวิมาน ก่อนที่ความรู้สึกซาบซ่านจะทำให้กายละเอียดเครียดเขม็ง บิดเกลียว เสียดเสียวจนเศษเสี้ยวแห่งความปรารถนาในตัวอีกฝ่ายพรายพุ่งแตะขอบรุ้งงาม

หากแม้นโฮลี่ฮิปสเตอร์มีอำนาจล่วงรู้อนาคตอันใกล้ได้เฉกเช่นเจ้าพ่อไทรทองเพียงสักน้อย

เทวบุตรสายบุ๋นผู้เพียบพร้อมไปด้วยรูปทรัพย์และคุณสมบัตินับร้อย คงไม่ยอมตกร่องปล่องชิ้นกับอีกฝ่ายโดยง่าย...  

เพราะกว่าเจ้าพ่อห่อไหล่จะได้ออกจากตำหนักตากอากาศมาอาบแสงดาว เฝ้าชมแสงตะวันอีกครั้ง ก็ปาเข้าไปอีกกว่าหนึ่งอาทิตย์ให้หลังเลยทีเดียว

และสิ่งที่แย่ยิ่งไปกว่าการไม่หลับไม่นอนเห็นจะหนีไม่พ้น...

คุณสมบัติอันวิเศษเหลือล้นของกายละเอียดที่เอื้อต่อความหฤหรรษ์บันเทิงของเจ้าพ่อไทรทองเป็นที่สุด...

ทั้งอิ่มทิพย์จนไม่ต้องเจียดเวลาให้กับสำรับคาวหวาน

ทั้งตอบสนองต่อการสัมผัสได้ดีเยี่ยม แถมยังเปี่ยมไปด้วยพลังงานไร้ขอบเขต

อีกทั้งยังฟื้นตัวเร็วคล้ายเปลี่ยนอะไหล่ได้ในชั่วพริบตาหลังจากรสรักคลายคลาตามประสาเทพนั่นอีกล่ะ

แล้วอย่างนี้ใครยังจะกล้าบอกว่าการจุติเป็นเทพแล้วสุขสบายได้อยู่อีกหรือ?

อย่างน้อยๆ....ก่อนจะสรุปตามนี้ ลองไปถามความเห็นของโฮลี่ฮิปสเตอร์ดูหน่อยดีไหม?

Ħ------------------------------------ TBC ------------------------------------Ħ