• รักหลอก ๆ ต้องบอกลุง •||#33|| 21.01.2019

#33

แน่หรือพี่จ๋า บอกว่าจะมาขอหมั้น

ปีนี้ฤกษ์ดีวันจันทร์ น้องนับวันตั้งตารอ

อกหวาม หวั่นไหว หวั่นใจ ผู้ชายรูปหล่อ

อายเพื่อน อายแม่ อายพ่อ ก็กลัวจะรอเก้อ เหมือนสายบัว

จะขอก็รีบขอ - ศิรินทรา นิยากร

…………………………………………………………………………………………………………

“ถึงแล้วครับ” ผมฉีกยิ้มพลางเหล่มองเจ้าตัวเล็กผ่านกระจกส่องหลัง เด็กหญิงผงกหัวรับหงึกหงักแล้วผุดลุกขึ้นมายืนแนบแก้มข้างเบาะคู่ด้านหน้าอย่างกระฉับกระเฉง “พวกเราเข้าข้างในกันเลยเนอะ”

“ค่ะ”

คนขับดับเครื่อง ปลดเข็มขัดนิรภัย เท้าแขนกับพวงมาลัยแล้วเบือนหน้ามาจ้องปลาวาฬที่กำลังยืนยิ้มยิงฟันอยู่ตรงกลางระหว่างเราสองคน “ไปครับลูก ไปไหว้คุณตา คุณยายกัน”

“โอเคค่ะ”

ฟังแล้วแอบรู้สึกทะแม่ง ๆ ผมเลยเหลือบมองพี่หนาวกับเจ้าวาฬน้อยสลับกันไปมาก่อนจะนึกได้...

เฮ่ย ยังไม่ทันก้าวเข้าบ้าน พี่หนาวก็สอนให้ลูกสาวหัดนับญาติกับครอบครัวผมแล้วงั้นเรอะ!?!  

จากที่ใจเต้นเป็นบ้าเพราะต้องพาผู้ชายเข้าไปฝากตัวกับครอบครัว พอสองพ่อลูกหัวก้าวหน้าแสดงธาตุแท้ออกมาให้เห็นเท่านั้นแหละ ความประหม่าก็โดนความตกใจเบียดเสียกระเด็น

.

.

.

.

สาบานเลย ตั้งแต่เกิดมาจนอายุจะสามสิบ ผมไม่เคยเดินเข้าบ้านแล้วเห็นทุก ๆ คนนั่งรวมตัวกันอยู่ตรงโซฟาหน้าทีวีแบบครบองค์ประชุมมาก่อน ดูเหมือนว่าการมาของสองพ่อลูกจะทำให้ทั้งครอบครัวของผมตื่นเต้นจนวางตัวกันแทบไม่ถูก แต่จะว่าอะไรได้ล่ะ ในเมื่อผมเองก็เพิ่งเคยพาแฟนมากราบพ่อกับแม่อย่างเป็นทางการครั้งแรกเหมือนกัน เพราะฉะนั้น ทางที่ดี ผมจะต้องพยายามหักห้ามใจ ไม่หลุดขำกับภาพครอบครัวสุขสันต์ที่ดูเก้ ๆ กัง ๆ แถมยังโคตรไม่เป็นธรรมชาติเอาเสียเลย

“พ่อ... แม่” ผมยกมือไหว้พลางฉีกยิ้มแจกจ่ายไปทั่ว... เอาล่ะนะทุกคน พร้อมยัง?

“อ้อ เอ้อ มากันแล้วเหรอ”

ทันทีที่พูดจบ พ่อ แม่ กับพี่เอิงก็พร้อมใจกันหันมามองผมสลับกับสองพ่อลูกด้านหลังพลางส่งสายตาถามว่า ‘ใช่ไหม ๆ ’ ใส่อย่างเกรี้ยวกราด ผมเลยยิงฟันใส่ก่อนจะพยักหน้าหนึ่งทีพลางกะพริบตาปริบ ๆ กลับไป ผมไม่รู้หรอกกว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจไหม แต่ไม่เป็นไร เอาเป็นว่าผมแนะนำทีเดียวเลยแล้วกัน “นี่พี่หนาวกับน้องปลาวาฬครับ”

สุดหล่อของผมก็รู้งานเป็นที่หนึ่ง เพราะเจ้าตัวจูงลูกสาวก้าวออกมายืนผึ่งผายอยู่ข้าง ๆ พลางยกมือไหว้พ่อแม่ผมอย่างสวยงาม แถมยังโปรยยิ้มหวานโชว์ฟันขาวได้ถูกจังหวะดีเหลือเกิน “สวัสดีครับ ผมหนาว นี่ลูกสาวผม... ชื่อปลาวาฬครับ”

“สวัสดีครับ เชิญนั่ง ๆ ”

“เชิญนั่งก่อนค่ะ”

แม้จะดูจะแตกตื่นกว่าปกติ แต่พ่อกับแม่ผมกลับรับมือกับสถานการณ์ตรงหน้าได้ดีกว่าพี่เอิงและไอ้สามมาก

คิดดูสิ จนป่านนี้ พี่กับน้องผมยังนั่งอ้าปากกว้างทำตาค้างไม่เลิก... เฮ้อ อนาถใจแทนพ่อกับแม่จริง ๆ

ระหว่างที่พ่อผายมือเชื้อเชิญแขกคนพิเศษทั้งสองนั่ง ผมก็แอบกวาดตามองบุพการีอีกครั้งเพื่อเก็บรายละเอียด (จะได้มีเรื่องแซวกันไปอีกนาน ๆ ) วันนี้พ่อผมลงทุนใส่เสื้อเชิ้ตผ้าลินินแขนสั้นตัวที่ท่านหวงนักหวงหนา กับกางเกงผ้าสีอ่อนที่เจ้าตัวชอบเก็บเอาไว้ใส่เวลาออกงาน สาบานจากใจเลยว่าผมไม่อยากจะเม้าท์พ่อ แต่แขนเสื้อกับกางเกงกลีบโง้งคมกริบ กับผมที่ประโคมเจลแล้วหวีปาดจนเป็นรอยซี่หวีขยับทีสะท้อนแสงวิบวับก็ใช่จะมองข้ามได้

ส่วนแฟชั่นของแม่ผมนั้นเรียกได้ว่าจัดจ้านร้อนแรง...

ถ้าให้เดา คุณนายน่าจะตื่นไปทำผมแต่งหน้าที่ร้านตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง เพราะต่อให้ชุดผ้าไหมที่มาพร้อมระบายตรงชายกระโปรงกับทองหยองประดับพลอยสารพัดสีจะทำให้แม่กลายเป็นเมียปลัดตอนตัดริบบิ้น แต่ทั้งหมดนั่นยังนับว่าซอฟท์ใสหากเทียบกับเมคอัพคมชัดทุกอวัยวะระดับเดียวกับการประกวดนางงาม ไหนจะลอนผมดัดจัดช่อแน่นแบบที่ต่อให้โดนพัดลมเป่าใส่จัง ๆ หน้าม้าก็ยังไม่กระดิกนั่นอีก

เฮ้อ ถ้าจะจัดงานเสื้อผ้าหน้าผมชุดใหญ่ ทำไมพ่อไม่สั่งทำป้ายไวนิลมาแปะหน้ารั้วบ้านเสียเลยล่ะว่าวันนี้จะมีงานต้อนรับลูกเขยคนใหม่ ผมจะได้แต่งตัวไม่ผิดธีมเหมือนไม่ได้อ่านไลน์กลุ่มอยู่คนเดียวแบบนี้

“เดี๋ยวฉันไปเอาน้ำมาให้นะคะ”

“แม่นั่งเหอะ เดี๋ยวสามไปเอาน้ำให้เอง” ก่อนแม่จะปลีกตัวลุกไปในครัว ไอ้สามก็โพล่งขึ้นเดี๋ยวนั้น แม่ผมเลยหน้าม้านจนต้องฉีกยิ้มแห้ง ๆ อย่างน่าสงสาร

“อ้อ อืม เอาสิ”

“ทูไปช่วยสามหยิบน้ำหน่อย” แทนที่จะหลบไปทำหน้าที่ลูกที่ดีตามลำพัง ไอ้สามดันหันมากดตามองต่ำ ทำหน้าถมึงทึงใส่ ผมเลยหันรีหันขวางพลางเหลือบมองไปรอบ ๆ อย่างงง ๆ

“สามไปคนเดียวไม่ได้เหรอ”

“มาเร็ว!” น้องชายตัวดียืนกอดอกค้ำหัวพ่อกับแม่พลางมองกดดัน

“...เอ่อ...” บอกเลยว่าวินาทีนั้นใจผมพะวงมาก ไม่อยากปล่อยพี่หนาวกับปลาวาฬไว้ตามลำพังทั้ง ๆ ที่เพิ่งพาทั้งคู่เข้ามาในบ้านได้ไม่ถึงนาที แต่พอเหลือบไปเห็นลุงไซด์ไลน์ยิ้มพลางพยักหน้าให้ ผมก็จำใจเดินตามหลังน้องชายเข้าไปในครัวอย่างไม่มีทางเลือก

“บ้าไปแล้วเหรอทู นึกไงถึงคบคนนี้วะ” ทันทีที่อยู่กันสองคน ไอ้สามที่กำลังหยิบของในตู้เย็นก็หันมาส่งเสียงข่มขู่

ข้อดีของชั้นล่างบ้านผม คือ แม้พื้นที่ใช้สอยจะถูกแบ่งแยกและกั้นขอบเขตชัดเจน แต่โดยรวมแล้วกลับไม่มีส่วนไหนที่กั้นผนัง (เว้นก็แต่ห้องน้ำ) น้องผมเลยพูดเสียงดังไม่ได้ ไม่อย่างนั้นป่านนี้คนทั้งโลกคงรู้กันหมดแล้วว่า ไอ้สามมันเป็นบ้า

“อะไรของสามเนี่ย” ถึงจะยังงุนงงกับประโยคห้วน ๆ เมื่อครู่ แต่ผมก็ไม่ยืนเฉย ผมเอื้อมเปิดบานตู้เหนือหัวแล้วหยิบแก้วกับจานรองแก้วออกมาอย่างละคู่ ไอ้สามปราดเข้ามาคว้าแก้วหมับแล้วเดินไปคีบน้ำแข็งจากในช่องฟรีซใส่แก้วทั้งสองใบ ผมเลยเดินเข้าไปรอรับแก้วจากน้องต่ออีกทอดหนึ่ง

“ไม่เห็นเหรอไงว่าเขามีลูกแล้ว”

“ก็แล้วไงล่ะ” ถึงจะเริ่มเดาเจตนาของน้องชายได้เลา ๆ ผมก็แกล้งทำไก๋อยู่ดี

“ผู้ชายแท้ ๆ ที่ไหนจะชอบผู้ชายด้วยกันวะ” ไอ้สามพ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิด “อยากโดนฟันแล้วทิ้งอีกหรือไง”

“จะบ้าหรือไงสาม พูดอะไรออกมารู้ตัวบ้างไหมเนี่ย”

“หรือว่าทูยอมมันไปแล้ว...” คนพูดจิกตามองผมแล้วทำปากยื่นปากยาวชี้หน้าเพราะมือมันไม่ว่าง “ใช่ไหม หายไปนอนบ้านมันมาตั้งหลายวัน ยอมมันแล้วใช่ไหม”

“ยอมเยิ...”

“โธ่โว้ย ถึงจะไม่ซิงแล้วแต่ก็ต้องหัดรักนวลสงวนตัวบ้างดิวะ!” ผมยังไม่ทันได้อ้าปากโต้ตอบ น้องชายก็ยัดแก้วหนึ่งใบใส่มือ จากนั้นมันก็เกาหัวตัวเองยิก ๆ พลางทำท่าจะเป็นจะตายคล้ายพรุ่งนี้เป็นวันสิ้นโลก

“โอ๊ยสาม สามแม่งโคตรมโนเลยรู้ปะ!” ผมถลึงตาใส่น้องเดี๋ยวนั้น ไม่รู้วัน ๆ ในหัวสมองไอ้สามจะคิดเรื่องดี ๆ เป็นบ้างไหม หรือในสายตามัน ผมจะเป็นพวกชอบทอดกายให้ผู้ชายเชยชม...

กับผีสิ! ทุกวันนี้ ลำพังแค่จะหอมแก้มพี่หนาวก่อน ผมยังไม่กล้าคิดเลย

“นั่นไง เฉไฉ ถามอะไรก็ไม่ตอบ” คู่สนทนาชะโงกออกไปนอกครัวแล้วเชิดหน้าวางท่าใหญ่โต “ได้ เดี๋ยวสามออกไปถามมันเองก็ได้ว่าได้กันยัง... โอ๊ย!”

ผมตบหัวน้องไปหนึ่งทีด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับไปเทน้ำแดงที่เคาน์เตอร์ครัวใส่แก้วทั้งสอง จากนั้นจึงวางขวดน้ำเย็นเพิ่มลงในถาดแล้วชี้หน้าไอ้สามทิ้งท้าย “อย่าพูดอะไรบ้า ๆ ออกมานะสาม ไม่งั้นทูเอาสามตายแน่!”

ทันทีที่ได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ ดังมาจากโซฟารับแขก ผมก็เทความรู้สึกหนักอึ้งในใจซึ่งเป็นผลพวงจากบทสนทนาเมื่อครู่ทิ้งไปในพริบตา แถมที่น่าประหลาดใจยิ่งไปกว่านั้นเห็นจะเป็น แกนนำทำเสียงดังน่าจะเป็นเจ้าวาฬน้อยของผมที่กำลังนั่งอยู่ตรงหว่างขาของพี่เอิง ผมเลิกคิ้วมองพี่หนาวแล้วถามผ่านสายตาว่าเกิดอะไรขึ้น คุณแฟนก็ยักไหล่แล้วยักคิ้วให้ก่อนจะหันกลับไปจ้องลูกสาวกับพี่ชายผมพลางอมยิ้มชอบใจไม่หยุด

“ทำไมคุณอาถึงชื่อเอิงล่ะคะ ไม่ได้ชื่อเป็นปลาเหมือนปลาทูเหรอ”

พี่เอิงยิ้มแก้มปริก่อนจะอธิบายด้วยเสียงสองอย่างคล่องแคล่วไม่เคอะเขิน “อาเอิงชื่อเอิงก็เพราะอาเอิงเกิดคนแรกค่ะ ส่วนอาทูเป็นลูกคนที่สองของคุณตาคุณยาย เลยชื่อทูไงคะ”

บุญบาป... พี่เอิงพูดคะขา โดนตกแล้วไหมล่ะพี่ผม!

“ทำไมเกิดคนแรกถึงชื่อเอิงล่ะคะ ปลาวาฬเกิดคนแรกยังชื่อปลาวาฬเลยค่ะ”

ขณะทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาตัวยาวฝั่งเดียวกับลุงไซด์ไลน์ ผมทอดสายตามองเจ้าตัวเล็กกับพี่ชายไม่วางตา ฝ่ายไอ้สามที่ปักหลักตรงที่เดิมข้าง ๆ พี่เอิงก็มองพี่หนาวกับผมเหมือนหมากำลังจ้องชิ้นเนื้อ

“ฮ่า ๆๆๆ ” ภาพพี่ชายอ้าปากหัวเราะร่วนช่างดูแปลกตา พี่เอิงไม่ใช่พวกตายด้าน แต่ก็ไม่ได้หัวเราะพร่ำเพรื่อเป็นคนบ้าแบบไอ้สาม พี่ผมยิ้มหวานให้ปลาวาฬแล้วพูดเสียงนุ่ม “เอิงเป็นภาษาฝรั่งเศสแปลว่าหนึ่งค่ะ คุณตาคุณยายมีลูกสามคนเลยตั้งชื่อเรียงกัน หนึ่ง สอง สามแต่คนละภาษาไงคะ”

 

“อ๋อ” เจ้าวาฬน้อยยิ้มกริ่ม ดวงตากลมเป็นประกายเจิดจ้าน่ามอง “ถ้าอย่างนั้นอาเอิงก็ต้องเป็นปลาวาฬน่ะสิคะ”

“ทำไมล่ะคะ”

“ก็เพราะปลาวาฬเป็น Number one เลยชื่อปลาวาฬค่ะ”

“เอ เหรอคะ ทำไมอาเอิงฟังแล้วไม่ค่อยเข้าใจเลย”

“เฮ้อ” ผมเกือบหลุดหัวเราะหลังเจ้าตัวเล็กขมวดคิ้วทำเข้มดุพี่เอิงโทษฐานที่ไม่เข้าใจภาษาเทพ...

โธ่ลูกสาว ขนาดอาทูที่เล่นอยู่กับหนูทุกวันยังไม่รู้เลยครับว่าไอ้ที่หนูพูดน่ะหมายความว่าอะไร

“อาเอิงลองพูดชื่อปลาวาฬเร็ว ๆ สิคะ” เด็กหญิงจับข้อมือพี่ชายผมแล้วกระตุกเบา ๆ แล้วจึงพยักหน้าคะยั้นคะยอจนพี่เอิงยอมผสมโรงพูดตามแกไปอีกคน “ปลาวาฬ ปลาวาฬ ปลาวาฬ ปลาวาฬ ปลาวัน ปลาวัน ปลาวัน...”

เมื่อถึงจุดนึง พี่ชายผมก็มองหน้าเจ้าตัวเล็กแล้วฉีกยิ้มกว้างจนเห็นฟันเกือบครบทุกซี่ จากนั้นทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่ก็หัวเราะใส่กันทันทีที่ได้ข้อสรุป “...ปลา-วัน!”

“เห็นไหมคะ อาเอิงต้องเป็นปลาวาฬเหมือนปลาวาฬจริง ๆ ”

“ใช่ครับ อาเอิงเป็นปลาวาฬเหมือนปลาวาฬเลย”

“แต่ปลาวาฬเป็นปลาวาฬตัวเล็ก ส่วนอาเอิงเป็นปลาวาฬตัวใหญ่นะคะ”

“โอเคครับผม!”

พี่เอิงตะเบ๊ะน่ารักจนเจ้าตัวเล็กกลั้นยิ้มอย่างเขิน ๆ อยู่ชั่วอึดใจ จากนั้นความสนใจของปลาวาฬก็ย้ายไปหยุดที่น้องชายที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับของผมเป็นรายถัดมา “แล้วคุณอาล่ะคะ เป็นปลาอะไร” พูดจบ ลูกพี่ก็หนาวเอียงคอจ้องหน้าไอ้สามตาแป๋ว

ดูท่าว่าความน่ารักสดใสของเจ้าวาฬน้อยจะมีอานุภาพเหนือสิ่งใด เพราะกระทั่งพ่อแม่ผมยังนั่งยิ้มตาเชื่อมราวกับโดนป้ายยา ลองว่าออกอาการชัดเจนแบบนี้ แปลว่าเด็กหญิงทรัพย์สมุทรโปรยเสน่ห์ใส่สมาชิกในบ้านผมสำเร็จไปแล้วกว่าแปดสิบเปอร์เซนต์ พี่หนาวคิดถูกจริง ๆ ที่พาลูกสาวมาด้วย เพราะครอบครัวผมแพ้ทางเด็กเล็ก ๆ ช่างฉอเลาะเหมือนกันเกือบทั้งบ้าน จะเว้นก็แต่น้องชายติงต๊องของผมที่ยังคงสงวนท่าทีไม่เปลี่ยน...

“คนนี้เป็นน้องอาทูเองครับ ชื่ออาสาม” ผมรีบแทรกขึ้นก่อนจะหันไปจิกตาใส่น้อง มันจะได้ทำตัวดี ๆ กว่านี้สักหน่อย บอกตรง ๆ ว่าผมยอมไม่ได้หรอกนะ ถ้าไอ้สามจะโพล่งพล่ามอะไรห่าม ๆ ออกมา เดี๋ยวปลาวาฬจะใจเสียเปล่า ๆ

ทว่าแทนที่น้องผมจะเปิดปากพูด กลับกลายเป็นเจ้าวาฬน้อยที่ออกอาวุธก่อนใครเพื่อน “นี่ปลาวาฬตัวเล็ก...” คนพูดหันปลายนิ้วชี้เข้าหาตัวเอง จากนั้นจึงชี้ปลายนิ้วไปทางพี่ชายและน้องชายผมตามลำดับ “นี่ก็ปลาวาฬแต่เป็นปลาวาฬตัวใหญ่ ส่วนนี่ปลาฉลาม เราสามคนเป็นปลากันหมดเลย” ว่าแล้วเด็กหญิงก็ยิ้มร่า แต่พอเห็นไอ้สามเก๊กหน้า ปลาวาฬก็หุบยิ้มฉับ “ปลาฉลามเป็นอะไรคะ ไม่สบายเหรอ ทำไมไม่ยิ้มเลย”

“เปล่าค่ะ อาสามแค่เขินปลาวาฬเฉย ๆ เอง” และแล้วพี่ชายผมก็ทนความหน้ามึนของไอ้เด็กบ๊องไม่ไหว พี่เอิงจ้องหน้าไอ้สามแล้วถามเสียงขุ่น “ใช่ไหมสาม”

“อืม”

พอเห็นสีหน้าจะยิ้มก็ไม่ใช่ จะบึ้งก็ไม่เชิงของน้องชาย ผมก็แอบหัวเราะในใจ... ที่เห็นนั่งเงียบอยู่นานคงเป็นเพราะมันเองก็หลงเสน่ห์ปลาวาฬจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วเหมือนกัน แต่สงสัยจะกลัวโดนแซะเลยแสร้งทำเข้มกลบเกลื่อนทั้งที่ใจแอบกดไลค์เด็กน้อยรัว ๆ หึ ช่วยไม่ได้ เสือกทำตัวฟอร์มจัดแต่แรกเอง เป็นไงล่ะ สมน้ำหน้า อดเล่นกับปลาวาฬเลย กิ๊ว ๆ

“อาสามขี้อายมากค่ะ เวลาเจอใคร อาสามจะนั่งเงียบเลย”

“แต่ปลาวาฬไม่เงียบนะคะ ปลาวาฬชอบคุยค่ะ”

“ดีเลยค่ะ ปลาวาฬอยากลองชวนอาสามคุยดูหน่อยไหมคะ” พี่เอิงคงดูออกว่าไอ้สามกำลังตกหล่ม ถึงยอมช่วยอุ้มสมให้น้องผมได้แปลงกายเป็นคุณอาปลาฉลามผู้แสนดีในที่สุด

“โอเคค่ะ”

ถึงไอ้สามจะพยายามกลั้นยิ้มให้ตาย แต่สาบานได้เลยว่าเมื่อกี้ผมเห็นมุมปากมันกดลึกจนแก้มเป็นรอยบุ๋ม... อื้อหือ น้องใครทำไมขี้เก๊กจังวะ

“ถ้างั้นเราออกไปนั่งคุยกันตรงข้าง ๆ บ่อปลาดีไหมคะ ปล่อยให้คุณพ่อคุยธุระกับกับคุณตาคุณยายแป๊บนึง” พี่เอิงก้มลงจนใบหน้าอยู่ในระดับสายตาเดียวกันกับเด็กหญิง เจ้าตัวยืดแขนแล้วยื่นปลายนิ้วชี้ไปยังสวนหย่อมกับบ่อปลาคาร์ฟหลังบ้านที่เห็นผ่านประตูกระจกบานใหญ่

ถ้าครัวคือพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ของแม่ สวนหย่อมกับบ่อปลาย่อมถือเป็นความภาคภูมิใจของพ่อกับพี่เอิงไม่ต่าง หลายปีก่อน พ่อกับพี่ชายผมช่วยกันออกแบบและคุมช่างอย่างใกล้ชิดทั้งที่ไม่มีความรู้ด้านช่างหรือภูมิสถาปัตย์ แน่นอนว่าเมื่อผลสุดท้ายภาพร่างลายเส้นง่าย ๆ กลายมาเป็นสวนสวยตรงหน้า ต่อให้พ่อกับพี่เอิงไม่ขิง ผมเองนี่แหละที่จะอวดให้คนทั้งโลกรู้เอง

“คุณพ่อขา ปลาวาฬไปนั่งตรงโน้นได้ไหมคะ” ปลาวาฬเอียงคอพลางมองหน้าคุณพ่อรูปหล่ออย่างลุ้น ๆ ฝ่ายคนตามใจลูกสาวก็ไม่ยอมเสียยี่ห้อง่าย ๆ

“ได้ครับลูก”

“ไปค่ะ ไปนั่งตรงนั้นกันนะคะ” พี่ผมลุกก่อนคนแรกพร้อมกับจูงมือเจ้าตัวเล็กไปด้วย แต่พอเห็นไอ้สามยังนั่งทื่อ พี่เอิงก็ปรายหางตามองจิกแล้วเปรยขึ้นเนิบ ๆ “ไปสาม ผู้ใหญ่เขาจะคุยกัน”

พอเห็นไอ้สามเดินคอตกตามออกไปโดยไม่มีปากเสียง ผมก็อดทอดสายตามองตามแผ่นหลังกว้างของพี่ชายด้วยความซาบซึ้งใจไม่ได้ นึกไม่ถึงจริง ๆ ว่าวันนี้พี่เอิงจะช่วยออกหน้าเป็นกองหนุนทัพหน้าช่วยกำจัดเด็กบ๊องไปไกล ๆ เอาล่ะ ทีนี้ก็เหลือแค่พ่อกับแม่นี่แหละที่ต้องจับเข่าคุยให้รู้เรื่องเสียที

“คุณพ่อ คุณแม่ครับ” คล้อยหลังผู้ก่อกวน คนข้างตัวผมก็เปิดฉากเจรจาทันควัน

พ่อผมสะดุ้งเบา ๆ คล้ายยังไม่ชินกับสรรพนามที่พี่หนาวเรียก แต่ยังดีที่ไม่หลุดทำหน้าเหวอออกมา “คะ ครับ”

รอบนี้สีหน้าตลก ๆ ของพ่อทำผมถอนหายใจ...

ให้ตายสิ จนแล้วจนรอด พ่อก็ยังไม่หายประหม่า

ย้อนไปตอนที่ผมคบกับไอ้พี่บูมใหม่ ๆ นอกจากรายนั้นจะไม่เคยลั่นวาจาว่าจะมากราบไหว้ผู้ใหญ่ฝั่งผมแบบที่พี่หนาวทำ  มันยังอาศัยฐานะพี่ที่ทำงานเสนอหน้าตามติดมาขอข้าวกินมั่ง ขอมานอนค้างด้วยมั่ง หลัง ๆ พอเริ่มคุ้นที่คุ้นทาง บางทีผมก็ลืมตัว ส่วนมันเองก็ไม่ค่อยสำรวม เผลอเป็นไม่ได้ ชอบทำงุ้งงิ้งง้องแง้งใส่กันเรื่อย คนในบ้านผมเลยเริ่มเดาได้ว่า สถานะความสัมพันธ์ของเราสองคนเป็นแบบไหนได้โดยไม่ต้องถาม

เฮ้อ เพราะไอ้พี่บูมสร้างมาตรฐานเปิดตัวไว้ต่ำตมแท้ ๆ พ่อกับแม่ผมเลยยังรับมือกับการจัดชุดใหญ่ของพี่หนาวไม่ได้เสียที

พ่อ แม่... สู้ ๆ ถือโอกาสตอนนี้ซ้อมมือไว้นะ เวลาไปขอสาวให้พี่เอิงกับไอ้สามจะได้ดูเจนเวทีหน่อย

“ที่วันนี้ผมมาที่นี่ เพราะผมอยากมาฝากเนื้อฝากตัวในฐานะแฟนทูน่ะครับ”

“อ้อครับ ได้ครับ... อุ้ย!” ผมรีบยกมือขึ้นอุดปากเพราะไม่อยากหลุดขำหลังเห็นพ่อสะดุ้งโหยงเพราะโดนแม่หยิก พ่อหันไปจ้องตากับแม่พักหนึ่งก่อนจะหันกลับมาถามพี่หนาวด้วยสีหน้ากล้ำกลืนเหมือนเพิ่งโดนมัดมือชกมาหมาด ๆ “พอดีผมไม่มีปัญหานะครับถ้ารัก ถ้าชอบกัน แต่ผมกับภรรยากังวลว่า ถ้าไปอยู่ด้วยกันแบบนี้ แล้วเกิดวันนึงคุณกับทูทะเลาะผิดใจกัน ลูกผมไม่ต้องระเห็จออกจากบ้านเป็นเจ้าไม่มีศาลหรอกเหรอครับ”

“ไม่ครับ ผมรับรองกับคุณพ่อได้เลยว่าจะไม่เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นเด็ดขาด” ลุงไซด์ไลน์เหลือบมองผมอยู่ชั่วอึดใจแล้วว่าต่อ “ถ้าเรามีปัญหากัน เราจะพูดคุยกันด้วยเหตุผล และถ้าไม่ใช่เจตนาของเจ้าตัว ไม่ว่าผมหรือใครก็ไม่มีสิทธิไล่ทูออกจากบ้านเราได้แน่นอนครับ”

หลังคบหาเป็นแฟน พี่หนาวกับผมทำข้อตกลงร่วมกันหลายข้อ ถ้าไม่นับเรื่องรักเดียวใจเดียว ซื่อสัตย์ ห้ามโกหกปลิ้นปล้อนที่ผมเป็นฝ่ายขอ เงื่อนไขข้ออื่นก็ล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่พี่หนาวคิดขึ้นทั้งสิ้น ซึ่งสิ่งที่เจ้าตัวเพิ่งพูดไปเมื่อครู่ ลุงแกเคยให้เหตุผลกับผมว่า เพราะเป็นพ่อคน เขาเลยเข้าใจหัวอกพ่อกับแม่เป็นอย่างดี การที่เขาพาผมมาอยู่ด้วยกันทั้งที่ไม่มีหลักประกันใด ๆ ที่บ้านผมย่อมจะเป็นห่วงกังวล ดังนั้นพี่หนาวจึงสัญญากับผมว่า ไม่ว่าระหว่างเราจะเกิดเรื่องหมางใจใด ๆ เขาจะไม่ทำร้ายร่างกายและจิตใจผม รวมถึงไม่ทำให้ผมตกอยู่ในสถานการณ์ล่อแหลมหรืออันตรายเป็นอันขาด

ในทางกลับกัน ผมเองก็ต้องควบคุมอารมณ์ ไม่หุนหันพลันแล่นแอบหนีหน้าแล้วพาตัวไปทำอะไรเสี่ยง ๆ เพื่อประชดกัน เพราะท้ายที่สุดแล้ว คงไม่ใช่แค่เขาที่เสียใจ ปลาวาฬ รวมถึงครอบครัวผมนี่แหละที่จะต้องโศกเศร้ายิ่งกว่า

“คืออย่างนี้ค่ะ ที่เราอยากจะถามคือ เราจะแน่ใจได้ยังไงว่าคุณจะรักลูกชายของเราเพียงคนเดียวน่ะค่ะ” วีรกรรมทิ้งท้ายของไอ้พี่บูมคงจะเอาเรื่องอยู่ ไม่อย่างนั้นแม่ผมคงไม่ปาดหน้าเค้กพ่อแล้วออกหน้าซักพี่หนาวอย่างเอาเรื่องเสียเอง

แฟนผมคลี่ยิ้มบางแล้วสบตากับแม่อย่างใจเย็น “เราเพิ่งเจอกันวันนี้เป็นวันแรก ผมคงทำให้คุณแม่เชื่อไม่ได้ทันทีว่าผมจริงจังกับทูแค่ไหน แต่ขอโอกาสให้ผมได้พิสูจน์ตัวเองได้ไหมครับ”

ได้ยินแบบนั้น ผมเลยเอื้อมไปจับฝ่ามือลุงแกไว้แล้วบีบเบา ๆ พอเห็นลักยิ้มตรงมุมปากน่าจูบนั่น ผมก็พลอยยิ้มตามไปอีกคน “ผมบอกไม่ได้หรอกนะครับว่าอนาคตจะเป็นยังไง แต่ที่ผมรู้วันนี้ ตอนนี้ คือ ผมรักทูจริง ๆ และผมอยากมีเขาอยู่ข้าง ๆ เพื่อที่เราสองคนจะได้คอยดูแล ประคับประคองกันไปแบบนี้... การได้อยู่กับเขาทุก ๆ วันคือความสุขของผมกับลูกครับ”

นี่หรือคนรักกัน?

ทำไมจะต้องทำให้หัวใจผมล้มเหลว ความสุขจุกอกถึงแก่ความตายแบบเฉียบพลันด้วย  

งื้อ... ลุงบ้า อยู่ดี ๆ ก็มาบอกรักเค้าต่อหน้าพ่อแม่ คนแก่อะไรไวไฟ... ไป! ขึ้นห้องแล้วแก้ผ้าเดี๋ยวนี้เลย

บ้านผมติดซีรีย์เกาหลีเข้าเส้น พอเห็นพระเอกสารภาพรักนายเอกในชีวิตจริงเข้าหน่อย ก็พลอยหลอมละลายพ่ายแพ้กันทั้งหมด ถ้าไม่เชื่อดูจากพ่อผมเป็นตัวอย่างก็ได้ เพราะตั้งแต่ ฟังพี่หนาวพูดจนจบ พ่อผมก็เอาแต่นั่งยิ้ม แถมยังหันไปทำตาเยิ้มใส่แม่โดยไม่พูดอะไร แม่เลยต้องลำบากเล่นใหญ่ คีพลุคโหดต่อไปให้สมกับที่ออกตัวแรงในทีแรก “เดี๋ยวแม่ขอตัวไปอุ่นกับข้าวก่อนแล้วกัน”

“ให้ผมช่วยนะครับ”

“หืม?” ผู้ชายบ้านผมทำครัวแม่ล่มจมมานักต่อนัก แม่เลยค่อนข้างแปลกใจหลังได้ยินว่าพี่หนาวเสนอตัวเป็นลูกมือ ฝ่ายผมเองก็อาศัยจังหวะนั้นรีบสนับสนุนแฟนให้มีโอกาสได้แสดงความสามารถด้านงานบ้านงานเรือน เผื่อว่าถ้าแม่เห็นว่าพี่หนาวเป็นคอเดียวกัน ท่านจะใจอ่อนยอมยิ้มหวานให้ลุงไซด์ไลน์เสียที

“แม่ให้พี่หนาวไปช่วยเถอะ พี่หนาวเขาทำกับข้าวเก่งอย่างนี้เลย” ว่าแล้วผมก็ยกนิ้วโป้งทั้งสองข้างขึ้นแล้วฉีกยิ้มกว้างให้กำลังใจคุณแฟนสุดหล่ออย่างเต็มที่... พี่หนาวอย่าเพิ่งท้อนะครับ แม่ผมแค่กำลังเก๊กอยู่เท่านั้น อีกเดี๋ยวก็หายแล้วล่ะ

“อืม ก็ได้” แม่พยักหน้าแล้วเดินนำพี่หนาวหายเข้าครัวไป

เย่ส!... ลองว่าคุณนายยอมให้ใครเหยียบย่างเข้าสู่ดินแดนต้องห้ามพร้อม ๆ กัน แปลว่าแม่ยอมรับคน ๆ นั้นแล้ว เท่าที่แอบมองทั้งคู่จากตรงนี้ ผมก็พอเดาได้ว่า ใจแม่คงอยากจะฉีกยิ้มให้หน้าบาน แต่ดันติดที่เผลอทำเข้มชงหนักเลยอดกระดากใจไม่ได้...

บุญบาป แม่กับไอ้สามนี่เหมือนกันชะมัด

“คุณหนาวเขาดีกับทูใช่ไหม” เสียงของพ่อที่ดังอยู่ใกล้หูบอกผมให้รู้ว่า เจ้าตัวได้ย้ายทำเลมาปักหลักบนโซฟาตัวเดียวกันกับผมเป็นที่เรียบร้อย

“ดีสิพ่อ เขาดีกับทูที่สุดเลย” แหม... ผมล่ะไม่อยากจะขิง (ว่าที่) ผัว กลัวพ่อหมั่นไส้จนไม่ยอมให้กลับไปบ้านผู้ชาย ไม่ใช่อะไรหรอก

“ต่อไปก็พาเขากับหลานมาที่บ้านบ่อย ๆ สิ พ่อชอบ”

“อืม เดี๋ยวทูจะบอกเขาให้นะ” ผมอมยิ้มพลางเหลือบมองหน้าพ่อ ก่อนจะเลื่อนสายตาลงไปมองเสื้อผ้าหน้าผมเต็มยศของท่านอย่างปลื้มปริ่มระคนซาบซึ้งใจ ไม่ว่าผมจะรักจะชอบใคร พวกท่านก็พร้อมจะเปิดใจและให้โอกาสเสมอ ไม่อย่างนั้นวันนี้พ่อผมจะแต่งตัวแน่นแบบนี้เหรอ... ผมรักพ่อกับแม่ที่สุด

พ่อผมกระแอมแล้วชะโงกหน้ามาพูดใกล้ ๆ “บอกเขาด้วยนะว่าอย่าเรียกคุณพ่อกับคุณแม่เลย... ให้เรียกพี่แต๋มกับพี่อินพอ อายุห่างกันไม่เท่าไร มาเรียกกันแบบนี้ พ่อกับแม่เขินว่ะ”

ผมหัวเราะแล้วเหล่มองล้อคู่สนทนา “แหม... กลัวแก่เหรอพี่แต๋ม”

“รู้แล้วยังจะล้ออีกนะ” พ่อค้อนควักพลางผลักหัวผมเบา ๆ ผมแลบลิ้นก่อนจะยกมือขึ้นไว้พ่อปลก ๆ

“ขอโทษคับพี่แต๋ม!”

“ถ้าสำนึกผิดจริงก็ไปเอาน้ำแดงมาให้พี่แต๋มกินแก้วดิ๊ พี่แต๋มกระหายน้ำมาก” ว่าแล้วพ่อผมก็กระพือคอเสื้อพร้อมวางมาดเสียใหญ่โต ผมเลยยกแก้วน้ำของตัวเองส่งให้เดี๋ยวนั้น

“กินของทูก่อนก็ได้ เดี๋ยวถ้าจะกิน ทูค่อยไปเทใหม่”

“อือ ขอบใจ” พอได้ดื่มน้ำหวานจนชื่นใจ พ่อก็ชวนผมคุยกันเรื่องสัพเพเหระโดยที่เราสองพ่อลูกก็ต่างมองภาพเคลื่อนไหวในครัวกับสวนหลังบ้านอย่างมีความสุข

••••••

แม้ธามจะมาถึงร้านดอกไม้ก่อนเวลาตามปกติ แต่เพราะลูกชายแวะมาขลุกอยู่กับคเชนทร์ตั้งแต่ช่วงสาย ซ้ำร้ายเจ้าตัวยังวิ่งไล่แมวเกือบทั้งวัน เวลาจึงเพลียจัดและผล็อยหลับไปหลังกินข้าวเย็นได้ไม่นาน พ่อม่ายถอนหายใจพลางคลี่ยิ้มยืนมองเลือดเนื้อเชื้อไขที่นอนคุดคู้อยู่บนเบาะใกล้กับโซฟาอย่างปลง ๆ จากนั้นจึงหันไปเหลือบมองเจ้าถิ่นที่ยังคงวุ่นวาย หยิบจับข้าวของอยู่ในครัวคล้ายกับไม่รู้ว่ามีเขาอยู่ในร้านด้วยอีกคน

“อะแฮ่ม” ชายหนุ่มกระแอมเพื่อเรียกร้องความสนใจ แต่แทนที่จะได้ในสิ่งที่ต้องการ เจ้าของร้านดอกไม้กลับชะงักมือจากงานเบ็ดเตล็ดตรงหน้า ล้างและเช็ดมือกับผ้าเหนืออ่าง ก่อนจะหมุนตัวกลับมาแล้วเดินเลี่ยงไปนั่งทำงานตรงหลังเคาน์เตอร์โดยไม่แม้แต่จะเหลือบมองผู้มาเยือน

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่หนุ่มผมยาวแสดงท่าทีเพิกเฉยไม่แยแสธาม อันที่จริง คเชนทร์วางตัวห่างเหินอีกทั้งยังไม่พูดไม่จากับเขามาตั้งแต่เมื่อวานเย็น ทว่าเจ้าของร้านขนมปังกลับเข้าใจผิดคิดว่า อดีตนางโชว์น่าจะกรำงานจนเหน็ดเหนื่อย หรือไม่ก็พักผ่อนไม่เพียงพอ เจ้าตัวจึงเงียบงำ ไม่ใคร่จะสนทนากันเหมือนทุกที กว่าจะสำนึกได้ว่าบรรยากาศหนักอึ้งอึมครึม ณ เวลานี้เป็นผลจากเรื่องเมื่อวาน ก็ต้องรอให้อีกฝ่ายโกรธจนไม่อยากมองหน้ากันเสียก่อนนั่นแหละ

“คุณ...” พ่อม่ายยืนพิงอีกด้านของเคาน์เตอร์พลางจับจ้องหนุ่มผมยาวอย่างเอาเป็นเอาตาย ทว่าคเชนทร์กลับยังคงก้มหน้าทำบัญชีคล้ายกับไม่ได้ยินที่ธามพูดเมื่อครู่ จากที่ตั้งใจว่าจะแสร้งทำเป็นลืม ๆ ไม่ฟื้นฝอยหาตะเข็บแล้วปล่อยให้ทุกอย่างผ่านไป แต่พอโดนเพิกเฉยใส่ ธามก็ทนไม่ไหวเสียเอง “...ผมขอโทษ”

คเชนทร์ยังคงตวัดปากกาสลับกับเคาะแป้นเครื่องคิดเลขเป็นระยะ ๆ ก่อนจะหยุดมือครู่หนึ่งพร้อม ๆ กับระบายลมหายใจพรูแล้วทำบัญชีต่อโดยไม่ยอมเงยหน้าขึ้นสนทนากับอีกฝ่ายแต่โดยดี

“ผมขอโทษคุณเรื่องเมื่อวาน”

จากเดิมที่แค่ทิ้งตัวยืนพิง เวลานี้เจ้าของร้านขนมปังกลับชะโงกกายข้ามสิ่งกีดขวาง แล้วโน้มหัวลงก้มมองกดดันคู่สนทนาอย่างจดจ่อ น้ำหนักตัวของพ่อม่ายทำให้เคาน์เตอร์ค่อย ๆ เขยื้อนเคลื่อนที่ แม้ฝ่ายผู้กระทำจะไม่ทันสังเกต แต่มีหรือที่คเชนทร์จะไม่รู้สึก...

“คุณจะขอโทษผมทำไม คุณไม่ได้ทำผิดอะไรเสียหน่อย” จริงอยู่ที่น้ำหนักตัว หรือน้ำหนักสายตาไม่อาจสะกิดผิวอารมณ์ราบเรียบให้เกิดวงคลื่นได้ ทว่าน้ำหนักของ ‘คำ’ เมื่อครู่กลับส่งผลกับจิตใจคนฟังยิ่งนัก ไม่อย่างนั้นอดีตนางโชว์คงปล่อยธามให้พล่ามพร่ำต่อไปโดยไม่ยอมกลับลำง่าย ๆ แบบนี้   

“ผมทำคุณโมโห ผมก็ต้องขอโทษสิ”

“ผมไม่ได้โมโหคุณ ผมโมโหตัวเองที่เผลอตั้งความหวังกับคุณเกินไป ตอนผิดหวังเลยจัดการอารมณ์ได้ไม่ดี” พูดถึงตรงนี้ เจ้าถิ่นก็วางปากกา ยกสองมือขึ้นกอดอก เอนหลังพิงพนักก่อนจะเชิดหน้าขึ้นมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตานิ่งเรียบ ไม่เผยความรู้สึก “จริง ๆ ต่อให้คุณจะไปหรือไม่ไปงานวันแม่ มันก็เรื่องของคุณ ผมไม่ควรไปยุ่งด้วยแต่แรก”

“ไม่ได้ คุณต้องยุ่ง!”

“ชู่ว์!” คเชนทร์ถลึงตามองคนที่ตบเคาน์เตอร์พลางขึ้นเสียงใส่ตัวเองเมื่อครู่พลางชำเลืองมองเด็กชายที่หลับอยู่บนพื้นอย่างตระหนก ฝ่ายพ่อม่ายซึ่งยังคงมุ่งมั่นอธิบายกลับไม่ได้ใส่ใจสีหน้าดังกล่าว

“ถ้าเมื่อวานคุณไม่มาบอก ผมคงคิดเองไม่ได้”

เจ้าของร้านดอกไม้รับรู้ได้ว่า ลึก ๆ แล้วธามเองคงอัดอั้นกับเรื่องที่เกิดขึ้นเช่นกัน ดังนั้น ต่อให้อยากจะตำหนิอีกฝ่ายที่ทำเสียงดัง แต่เพราะเข้าใจ หนุ่มผมยาวจึงยอมปล่อยให้พ่อม่ายได้ระบายสิ่งที่อยู่ในใจออกมาจนหมด

“ผมคิดมาตลอดว่างานวันแม่เป็นงานของพวกผู้หญิง ตอนนั้นเลยคิดแค่ว่า เดี๋ยวพอม้าไป ทุกอย่างก็น่าจะจบ แต่พอเอาที่คุณพูดมานึกดู ผมก็รู้ว่ามันสำคัญกับเวลาอย่างที่คุณบอกจริง ๆ ”

“อืม” ยิ่งฟังพร้อม ๆ กับยิ่งมองสีหน้าสำนึกผิดของอีกฝ่ายนาน ๆ เข้า คเชนทร์ก็ยอมอ่อนข้อให้โดยไม่ทันรู้ตัว “แล้วเมื่อวานเป็นไงบ้าง”

“ผมขอโทษแล้วก็บอกรักเวลาแล้ว” ธามพูดไปก็กลั้นยิ้มไป แต่พอหัวสมองหวนระลึกถึงภาพเหตุการณ์เมื่อวาน ริมฝีปากของชายหนุ่มก็ดัดขึ้นเป็นเส้นโค้งอยู่ดี “ลูกกอดผมแล้วก็ร้องไห้”

“ผมดีใจด้วยนะ” อดีตนางโชว์คลี่ยิ้มชวนมอง แม้จะเป็นเพียงความเปลี่ยนแปลงเล็ก ๆ แต่ถ้าธามยังคงยืนหยัด ไม่ละทิ้งความพยายาม ในขณะที่เวลาเองก็ยอมลดทิฐิลงให้ สองพ่อลูกก็น่าจะกลับมาคืนดีกันได้ในอีกไม่ช้า

“ขอบคุณคุณมากนะ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ผมคงพลาดโอกาสดี ๆ ไป” พูดจบ ผู้มาเยือนก็ไม่อายหุบยิ้มได้อีกต่อไป และก็เป็นรอยยิ้มนั้นเองที่ทำให้คน ๆ เดียวซึ่งได้ชื่นชมมันใกล้ ๆ หัวใจเต้นผิดจังหวะ

“อืม ไม่เป็นไร” คเชนท์หรุบตามองสมุดบัญชีที่เปิดค้างไว้พลางตวัดปลายนิ้วก้อยเกี่ยวลูกผมขึ้นทัดหู

แปลกจริง ทำไมอยู่ ๆ ก็รู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาได้นะ... ทำไงดี ปล่อยไว้แบบนี้ต้องไม่ดีแน่ ๆ  

โชคดีที่เมื่อเบือนหน้าเลื่อนกรอบสายตาหนีไปอีกทาง เจ้าของร้านดอกไม้ก็พบข้ออ้างที่ช่วยให้ตนหลุดพ้นจากสถานการณ์น่ากระอักกระอ่วนเข้าจนได้ “สองทุ่มแล้ว คุณพาเวลากลับไปนอนเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้แกต้องตื่นไปโรงเรียนแต่เช้า”

“อืม” เมื่อเหลือบมองหน้าปัดนาฬิกาแขวน อาคันตุกะก็ส่งเสียงครางในลำคอพลางส่ายหัวสลัดความรู้สึกหงุดหงิดที่ผุดขึ้นโดยไม่มีสาเหตุทิ้งไป

“รีบไปเถอะ ผมจะทำบัญชีต่อ”

“อืม” ถึงจะยอมผละไปอุ้มบุตรชายแต่โดยดี แต่ในใจธามกลับไม่สงบนิ่งเหมือนใบหน้า...

แปลกจริง... ทั้งที่จะได้พาเวลากลับไปนอนสบาย ๆ ที่บ้านแท้ ๆ แต่ทำไมลึก ๆ แล้วเขากลับรู้สึกเซ็ง ๆ คล้ายกับเพิ่งโดนอีกฝ่ายฉกฉวยความสุขไปต่อหน้าต่อตากันนะ

แม้ใจจะยังพะวงครุ่นคิด แต่จังหวะที่กำลังจะก้าวพ้นชายคาร้านดอกไม้ พ่อม่ายกลับชักเท้าแล้วเบี่ยงตัวหันกลับมายิ้มกว้างให้คเชนทร์ อีกทั้งยังมีน้ำใจเอ่ยคำลาทิ้งท้ายอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน “พรุ่งนี้เจอกันคุณ”

••• TBC •••

มีใครรู้สึกเหมือนเราไหมคะว่าครอบครัวทูเหมือนตระกูลสัตว์กินพืชจำพวกนกหนูเล็ก ๆ

ยิ่งเขียนก็ยิ่งชอบความกากของทู... ชอบลามไปถึงครอบครัวรักสงบของนาง (น่าน้วยเนอะ 555)

ถ้าอ่านแล้วชอบ หรือไม่ชอบอย่างไร ทิ้งคอมเมนต์ไว้ให้เราอ่านบ้างนะคะ ^^

 กดตรงนี้เพื่อเข้าเพจนิยายของเราค่ะ ^^