• รักหลอก ๆ ต้องบอกลุง •||#13|| 11.06.2018

#13

ก่อนจะนอนคิดถึงกันสักครั้งหนึ่ง

ยิ่งถ้านอนฝันถึงกันก็ยิ่งขอบใจ

ตื่นขึ้นมาคิดถึงอีกสักครั้งหนึ่ง

เพียงแต่ใจซึ้งถึงคนที่ห่างไกลสายตา สองเวลาก็พอแล้ว

สองเวลา - ศรัณย่า ส่งเสริมสวัสดิ์

…………………………………………………………………………………………………………

“ผมในฐานะตัวแทนของผู้บริหารบริษัท King’s Bev. ขอเชิญทีมโปรเจคทุก ๆ คนร่วมงานสังสรรค์ช่วงเย็นพรุ่งนี้พร้อมกันนะครับ” หลังจากทีมผมพรีเซนต์ Blueprint จบ ผู้มีอำนาจตัดสินใจสูงสุดก็ชิงปิดการประชุมก่อนที่ทั้งยูสเซอร์และคอนซัลท์จะแยกย้ายกันกลับไปทำงานต่อ

“พวกเราไปแน่ค่ะเพราะต้องไปฉลองที่คุณคิมหันต์อนุมัติ blueprint... ใช่ไหมคะ” คนพูดหลิ่วตาก่อนจะฉีกยิ้มกว้างเสียจนมุมปากแทบผลุบหายเข้ารูหู

ตั้งแต่เกือบโดนพี่หนาวเปิดประตูฟาดหน้าไปเมื่อคราวนั้น พี่ฟี่ก็ทำตัวเหมือนแอบไปอัพเลเวลความซ่าจนเดี๋ยวนี้กล้าพูดจาหยอกเอินตัวท็อปฝั่งลูกค้าต่อหน้าธารกำนัลไปเสียแล้ว แต่นั่นกลับไม่น่าแปลกใจมากเท่ากับการที่พี่หนาวลดกำแพงน้ำแข็งลงแล้วเปิดทางให้ซีเนียร์ทีมผมปู้ยี้ปู้ยำได้ตามใจ

มีอย่างที่ไหน แทนที่จะปั้นหน้าเป็นม้าหมากรุกแล้วโขกสับพวกผมเหมือนช่วงแรก ๆ ท่าน HR Director กลับหลุดหัวเราะเบา ๆ ราวกับชอบใจ “ขอผมอ่านเอกสารอีกสักรอบนะครับ ถ้าเอกสารตรงตามที่พวกคุณพรีเซนต์ก็ไม่น่ามีปัญหา”

ได้ยินแบบนั้น สองสาวคอนซัลท์ก็พากันหัวเราะคิกคักก่อนที่ตัวแม่จะลุยต่อ “ว่าแต่งานพรุ่งนี้จะจัดที่ไหนเหรอคะ มีเดรสโค้ดไหม พวกเราจะได้แต่งตัวถูก” ฟังแล้วผมก็แอบเบ้ปากใส่รุ่นพี่เพราะแกนี่แหละคือสายที่คาบข่าวเรื่องงานเลี้ยงวันพรุ่งนี้มาบอกผมกับยีนส์ตั้งแต่เมื่อสองวันก่อน

รู้แล้วยังจะแกล้งถามลุงแกอีก... พี่ฟี่เล่นอะไรอยู่วะ

“ผมรวบกวนคุณมิ้มช่วยชี้แจงรายละเอียดให้ทุกท่านทราบทีนะครับ”

“ได้ค่ะ” พี่หนาวพยักหน้ารับคำก่อนจะยกมุมปากน้อย ๆ ปิดท้ายเป็นอันจบพิธี

เออเว้ย ลุงแกไม่โกรธพี่ฟี่จริง ๆ ด้วยว่ะ...

เอ ผมชักสงสัยแล้วสิว่าการที่ท่านผู้อำนวยการแผนกบุคคลเข้าถึงง่ายกว่าเดิม เป็นเพราะลูกพี่ผมไม่มีความเกรงใจ หรือเพราะลุงแกเริ่มคุ้นเคยกับพวกเรา พี่ฟี่เลยกล้าปีนเกลียวเทียบรุ่น แต่เอาเถอะ พี่หนาวไม่โกรธก็ดี ขืนองค์เทพลงประทับจริง ๆ ทีมคอนซัลท์ที่ไม่มีพี่ใหญ่คงตายก่อนที่จะทำโปรเจคสำเร็จ

.

.

.

.

“เดี๋ยว ๆ แวะก่อน” พี่ฟี่ฉุดแขนผมให้หยุดตรงหน้าร้านที่รวบรวมขนมจากร้านเบเกอรี่ขึ้นชื่อหลาย ๆ แห่งมาวางขาย แกบุ้ยใบ้พร้อมอธิบายเสร็จสรรพโดยไม่รอให้ผมถาม “ยีนส์มันฝากซื้อ”

นาน ๆ ทีน้องนุชสุดท้องประจำทีมจะไม่ลงมากินข้าวกลางวัน แม้ลึก ๆ ผมจะเป็นห่วง แต่ถ้าได้ลองมาเห็นสีหน้าพร้อมประจัญบานประหนึ่งชาวบ้านบางระจันของยีนส์ตั้งแต่เมื่อเช้า เป็นใครก็ต้องยอมปล่อยให้น้องมันแอบใช้เน็ตลูกค้าแย่งกดซื้อบัตรคอนฯ ตามยถากรรมเหมือนที่ผมกับพี่ฟี่ทำแน่ ๆ

“แค่นี้ยีนส์มันจะอิ่มเหรอพี่ฟี่” ผมปรายตามองบรรดาถุงขนมตรงหน้าอย่างไม่เชื่อถือ... เห็นผอม ๆ ลีน ๆ หุ่นเป็นนางแบบนั่นคือภาพลวงตา เพราะถ้าเป็นเรื่องกินแล้ว ยีนส์คือเครื่องบดอัดกำจัดอาหารในคราบเด็กสาวหน้าใสวัยแบ๊วที่แท้ทรู

“ใครบอกว่าแค่นี้ยะ นี่ ดูซะก่อน” ว่าแล้วพี่ฟี่ก็ชูบ๊ะจ่างสองลูกพร้อมด้วยผลไม้ถุงใหญ่กับชานมไข่มุกขึ้นอวด

“โอเคพี่” ผมชูมืออย่างพ่ายแพ้ก่อนจะหยิบถุงขนมตรงหน้าขึ้นมาส่องวันหมดอายุแก้เบื่อไปพลาง ๆ

“นี่”

ปลายศอกของรุ่นพี่ที่จิ้มโดนสีข้างผมเบา ๆ ทำให้ผมยอมละสายตาจากถุงขนมในมือ “อะไรพี่”

“แกจะไม่ซื้ออันนี้จริงอ่ะ” เป็นเพราะมือไม่ว่าง คู่สนทนาจึงถลึงตาพลางยื่นปลายคางชี้ถุงขนมที่ผมเพิ่งวางลงพลางทำหน้ามีเลศนัย

นึกยังไงถึงถาม หรือว่าอยากกินแต่กลัวอ้วน

“ไม่อ่ะ ซื้อไปก็ผมกินไม่หมด แต่ถ้าพี่ฟี่อยากกินเดี๋ยวผมซื้อแล้วเราแบ่งกันกินดีป่ะ” ผมพยายามเสนอทางเลือกเพราะโดยส่วนตัว ผมมักจะไม่เอาใจใครด้วยการกินทิ้งขว้างเป็นอันขาด ยิ่งโตมาในบ้านที่แม่อุทิศเวลาและความใส่ใจให้กับการทำอาหารทุก ๆ เมนูเป็นพิเศษด้วยแล้ว ผมก็ยิ่งบูชาของกินทุกชนิดจนไม่กล้ากินเหลือ

“โอ๊ย ที่ถามเนี่ยไม่ใช่เพราะฉันจะกิน ฉันถามเพราะบ่ายนี้ต้องมีคนหิวมากแน่ ๆ ” นอกจากเฟมแล้วคงมีพี่ฟี่นี่แหละที่สามารถกลอกตาทำหน้ารำคาญแล้วเปลี่ยนไปทำหน้ากรุ้มกริ่มได้ในชั่วพริบตาแบบหารอยต่อไม่เจอ... เชื่อเขาเลย

“ใครวะพี่” ผมคงจะทำหน้าหมางงอยู่นาน อีกฝ่ายเลยทนรำคาญไม่ไหว

“จิ๊ นี่แกไม่รู้จริง ๆ เหรอว่าวันนี้แฟนแกเขาติดประชุมยาวถึงบ่ายสามโมง คุณ-หนาว-ไม่-ได้-ลง-มา-กิน-ข้าว-กลาง-วัน-นะ-แก”

“อ้าวเหรอ แล้วพี่ไปรู้เขาได้ไง” ผมเลิกคิ้วพลางหรี่ตามองพี่ฟี่อย่างสนอกสนใจ แหม พักนี้เมนเทอร์ผมชักจะฟอร์มดีเกินไปแล้ว เรื่องเมื่อเช้าก็ทีนึง กลางวันยังไม่วายขยันทำเซอร์ไพรส์ไม่หยุดหย่อน

“นั่นแน่ แกอยากรู้แล้วอ่ะดี้ว่าฉันรู้ได้ไง” คนพูดยักคิ้วแล้วโยกหัวมองผมอย่างกวน ๆ

“เฮ่อ” เห็นอาการเหิมเกริมของคู่สนทนาแล้วผมก็ถอนหายใจ อีกฝ่ายเล่นออกตัวแรงเบอร์นี้ ผมคงจะไม่อยากรู้เลยมั้ง แต่เพราะรู้ว่าพี่ฟี่ต้องด่าพ่อผมแน่ ๆ ถ้าผมพูดทุกอย่างที่คิดออกมา สุดท้ายผมเลยจำใจพยักหน้ายอมรับแบบขอไปที

“ฉันไม่บอกหรอกย่ะ แกจะได้อยากรู้จนอกแตกตาย คึ ๆ ” ซีเนียร์คอนซัลท์เล่นท่าก่อนจะแค่นหัวเราะด้วยอินเนอร์พี่กิ๊ก สุวัจนี แต่ถึงอีกฝ่ายจะไม่ยอมบอกแต่ผมก็พอเดาได้ว่าแหล่งข่าวของแกคือคุณมิ้ม ยูสเซอร์ที่รู้ลึกรู้จริงขิงเก่งทุกประเด็น ซึ่งเมื่อมองในแง่ดี ผมก็พอเห็นประโยชน์ เพราะในบางครั้งการเม้าท์มอยของรุ่นใหญ่ทั้งสองก็ช่วยเบิกเนตรทำให้ผมได้รู้จักแง่มุมใหม่ ๆ เกี่ยวกับตัวพี่หนาวมากขึ้นโดยที่ผมไม่ต้องไปเลียบ ๆ เคียง ๆ เอากับเจ้าตัว

“อยากรู้ใช่ไหม จ้างให้ก็ไม่บอก”

“เฮ่อ” ผมส่ายหัวอย่างหน่าย ๆ แล้วปล่อยพี่ฟี่พร่ำเพ้อของแกไปก่อนจะหันไปแอบงุบงิบยัดเงินให้คนขายแล้วรวบห่อขนมปังแล้วยัดใส่ถุงเสื้อยืดที่เพิ่งซื้อเมื่อครู่อย่างแนบเนียน ทว่า ณ จังหวะที่กำลังลักลอบขนของหนีภาษีนั้นเอง อยู่ ๆ กลับมีคนมายืนเบียดไหล่อีกฝั่งราวกับจงใจ

“อ้าว มาซื้อขนมเหมือนกันเหรอครับ ใจตรงกันดีเนอะ”

“คุณไวท์”...พี่บูม พอได้เห็นหน้าอดีตคนรักใกล้ ๆ อีกครั้ง ผมก็เริ่มแน่ใจว่าผมตัดใจจากอีกฝ่ายได้เด็ดขาดแล้วจริง ๆ เพราะนอกจากความรู้สึกตกใจจนเผลอสะดุ้งหลังโดนคุณไวท์กระแทกไหล่แล้ว ผมก็ไม่รู้สึกอะไรอีก

“คุณทูซื้ออะไรอ่ะครับ ช่วยแนะนำหน่อยสิ... คุณทูกินอะไรอร่อยผมก็อยากอร่อยด้วยน่ะครับ” ไอ้สายตาชิ้ง ๆ เหมือนกำลังหาเรื่องของคุณไวท์หมายความว่าอะไรวะ หรือแกจะยังแค้นฝังหุ่นเรื่องที่ผมไม่เล่นด้วย ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ผมอยากจะบอกคุณไวท์เหลือเกินว่า รับกับรับไม่ทับกันเอง เก็ทเนาะ

“เสร็จยัง”

“เดี๋ยวสิพี่บูม ไวท์ยังไม่ได้เลือกเลย” คนโดนเร่งยิ่งดูหงุดหงิดส่วนคนเร่งก็หน้าหงิกเป็นตูด... เออเว้ย สองคนนี้ประหลาดดีแท้ แต่ก่อนที่ใครจะเพลี่ยงพล้ำ พี่ฟี่ที่เพิ่งซื้อขนมเสร็จก็แทรกเข้ามายืนกันผมออกจากบรรยากาศมาคุระหว่างสองคู่หูทีม FI ได้ทันท่วงที

“พวกพี่ไปก่อนนะคะ พอดีพี่จะไปซื้อกาแฟเสียหน่อย” ว่าแล้วรุ่นพี่ก็ลากผมติดมือแกแล้วเดินดุ่ม ๆ ไปเลย

.

.

.

.

“เมื่อกี้บูมมันทำอะไรแกหรือเปล่าทู” พี่ฟี่ถามขึ้นทันทีที่เราสองคนอยู่ในลิฟท์กันตามลำพัง

“เปล่าครับ”

“แน่นะ” รุ่นพี่หรี่ตามองจับผิดจนผมอดรู้สึกแปลก ๆ ไม่ได้

“แน่ดิพี่ ผมจะโกหกพี่ทำไมล่ะ”

“แล้วไป” คนพูดดูโล่งอกเสียจนผมเผลอจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างเอาเป็นเอาตาย ในใจนึกอยากถามแกเหลือเกินว่าแกจะเดือดร้อนกับเรื่องพี่บูมไปทำไม แต่อยู่ดี ๆ พี่ฟี่ก็โพล่งขึ้นด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ แบบรู้ทันเหมือนที่แกทำตอนเจอพี่หนาวมารับผมเมื่อเย็นวันก่อน “แล้วนี่แกจะเอาขนมไปให้คุณหนาวยังไงยะ”

“บ้า ขนมอะไรของพี่” ถึงผมจะเกลียดท่าทางกรุ้มกริ่มของพี่ฟี่สักแค่ไหน แต่ก็ยังน้อยกว่าใบหน้าเหวอ ๆ จนแสร้งตีมึนกลบไม่มิดที่ตัวเองกำลังเป็นอยู่ในตอนนี้อยู่ดี

“หึ!” เมนเทอร์ปรายหางตาลงมองถุงเสื้อในมือผมก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากพลางยักไหล่ “แล้วนั่นอะไร”

“เฮ่ย นี่ผมซื้อมากินเองเหอะ” ถึงรอบนี้ผมจะกดหางเสียงไม่ให้ปลิ้นได้ทันแต่ เอาจริง ๆ ผมดันหุบยิ้มไม่ลงว่ะ

“ย่ะ ทำปากแข็งไปให้ได้ตลอดแล้วกัน” สายตาของพี่ฟี่ฟ้องว่าเจ้าตัวไม่เชื่อและออกจะรำคาญผมมาก ๆ แต่การที่หัวหน้าทีมไม่พูดไม่จาหนำซ้ำยังทำท่าสนอกสนใจขวดยาทาเล็บสีเจ็บที่เพิ่งตำหมาด ๆ มากกว่าจะเชื่อคำแก้ตัวข้าง ๆ คู ๆ ของผม ก็ทำให้ผมสำนึกได้

เออว่ะ แล้วผมจะเอาขนมไปให้พี่หนาวกินยังไงถ้านางฟ้าแม่ทูนหัวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ไม่ยอมช่วย

ที่สุดแล้วความเป็นห่วงผู้ชายก็ทำให้ผมยอมพ่ายแพ้โดยละม่อม

“พี่ฟี่... ผมขอโทษ” ฟังแล้ว คนข้าง ๆ ก็โก่งคอหัวเราะอย่างบ้าคลั่งแต่ยังไม่ยอมพูดอะไร ผมเลยต้องรีบตื๊อก่อนอีกฝ่ายจะเล่นตัวเกินเบอร์ “พี่ช่วยผมหน่อยดิ”

“แกจะให้ฉันช่วยอะไร”

ยัง ยังจะให้ผมพูดออกมาอีก

“ผมอยากฝากขนมให้พี่หนาวอ่ะครับ พี่ว่าผมควรทำไงดี” มาถึงขั้นนี้แล้ว ผมก็พร้อมจิกตาสู้ทุก ๆ คำครหาจากขาเม้าท์ แต่โชคดีที่พี่ฟี่ไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้นอะไร

“แกถามถูกคนแล้วทู คึ ๆๆ ” พูดแล้ว หัวหน้าผมก็ยิ้มร่าสาสมใจก่อนจะเชิดหน้ามองบนอย่างมาดหมายคล้ายกำลังนึกเรื่องสนุกสนานอยู่ในหัว

••••••

“เวลา มาล้างมือแล้วกินขนมก่อนครับ” คเชนทร์เดินออกจากห้องครัวหลังร้านพลางส่งเสียงเรียกอาคันตุกะเจ้าประจำ สองมือของชายหนุ่มถือจานคุกกี้กับนมสตรอว์เบอร์รี่หนึ่งกล่องติดมาด้วย

เมื่อชื่อถูกเอ่ยขาน เด็กชายก็ค่อย ๆ มุดออกมาจากใต้โต๊ะทำงานตรงมุมห้องก่อนจะตั้งท่าวิ่งตามไปตะครุบแมวหน้ากากที่เพิ่งกระโดดแผล็วหลบไปอีกทาง แต่เพราะยังไม่ทันตั้งหลักให้ดี เจ้าตัวเล็กที่เสียศูนย์ก็ล้มคะมำต่อหน้าต่อตาอดีตนางโชว์  “เวลา!”

“เป็นยังไงบ้าง ไหนขอลุงดูหน่อยครับ... เจ็บตรงไหนเป็นพิเศษไหมครับเวลา” เจ้าของร้านดอกไม้ถามพลางประคองเด็กชายให้ลุกขึ้นนั่ง ฝ่ายเวลายังคงนั่งก้มหน้านิ่งไม่ตอบคำ คเชนทร์จึงรีบสำรวจร่างกายอีกฝ่ายอย่างคร่าว ๆ ก่อนจะพบว่าเจ้าตัวได้แผลถลอกตรงเหนือข้อศอกเป็นที่ระลึก

ดูท่าว่าก่อนที่จะล้มกระแทกพื้น เด็กชายน่าจะใช้แขนยันสีข้างไม่ให้ฟาดพื้น ข้อศอกจึงรับบทหนักเกินไปถึงขั้นเลือดตกยางออก “เจ็บไหมครับ”

เด็กชายแม้ไม่สบตาหากพยักหน้ารับ คเชนทร์จึงค่อย ๆ อุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นไปนั่งพักบนโซฟาแล้วอธิบายถึงสิ่งที่ตนกำลังจะทำ “เดี๋ยวล้างแผลแล้วใส่ยาก่อนนะครับ” พูดจบ เจ้าบ้านก็หมุนตัวเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลบนชั้นข้าง ๆ ตู้แช่ดอกไม้แล้ววกกลับมานั่งข้าง ๆ กัน

“ขอลุงล้างแผลหน่อยนะครับ” คนโตกว่าใช้สำลีชุบน้ำเกลือเช็ดทำความสะอาดรอบ ๆ ก่อนจะซับทั่วบาดแผลอย่างเบามือพลางสอบถาม “แสบมากไหม”

เวลากัดฟันกลั้นสะอื้นจนแผ่นหลังกระเพื่อมคลอน ท่าทางพยายามเข้มแข็งของเด็กชายทำให้คเชนทร์ใจหวิว

“ใส่ยาเดี๋ยวเดียวแล้วก็จะหายเจ็บแล้วนะครับ” เพราะไม่รู้ว่าจะปลอบประโลมอีกฝ่ายเช่นไร อดีตนางโชว์จึงบรรเทาอาการเจ็บปวดให้เวลาด้วยวิธีที่มารดาเคยทำให้ตนเมื่อครั้งยังเป็นเด็กเล็ก ๆ

“เพี้ยง... หายแล้วเนอะ” หลังจากเป่าแผลเบา ๆ พลางร่ายคาถาที่มีแต่คำภาวนาจากความปรารถนาดีล้วน ๆ คเชนทร์ก็ฉวยจังหวะที่เด็กชายมองเหม่อรีบใส่ยาแล้วปิดแผลด้วยผ้าก๊อซอย่างว่องไว “เสร็จแล้วครับ เห็นไหม ไม่เจ็บแล้วนะ”

“เวลาครับ” สายตาที่มองสบประสานทำให้คเชนทร์มั่นใจว่าเวลากำลังตั้งใจรอฟัง “คราวหน้าถ้าจะวิ่ง เวลาต้องคอยมองพื้นกับมองทางข้างหน้าด้วยนะครับ ไม่อย่างนั้นเวลาก็จะล้มแล้วได้แผลแบบคราวนี้อีก สัญญากับลุงนะครับ”

ฟังคำแล้วเด็กชายก็พยักหน้า เจ้าของร้านดอกไม้จึงปิดกล่องปฐมพยาบาล รวบก้อนสำลีใช้แล้วใส่มือพลางตั้งท่าผุดลุกขึ้น แต่แล้วอยู่ ๆ เวลากลับโผเข้ากอดคอเขาเอาไว้เสียแน่น “อ๊ะ?!”

“สัญญาครับ” แม้เสียงเล็ก ๆ ที่เพิ่งได้ยินจะแผ่วเบาราวกระซิบ แต่ความรู้สึกยินดีในอกของเจ้าของร้านดอกไม้กลับรุนแรงและชัดเจนเสียจนทำให้คเชนทร์เผลอตัวตวัดวงแขนโอบกอดเวลาอย่างทะนุถนอม

“เวลาสัญญาครับ” แม้สัมผัสนี้จะไม่นุ่มนวลอ่อนหวานเหมือนอ้อมกอดของมารดา แต่ความอบอุ่นหนักแน่นที่จับต้องได้ก็ทำให้เด็กชายหลับตาพลางสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจะระบายยิ้มอย่างผ่อนคลาย

••••••

จังหวะที่ผมกำลังนั่งไถฟีดส่องความเป็นไปของโลกโซเชียลพลางเช็ดผมอยู่ตรงปลายเตียง สายเรียกเข้าจากหมายเลขที่ไม่คาดฝันก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ ที่น่าตื่นเต้นยิ่งไปกว่านั้น... มันคือการโทรหาแบบที่เรียกร้องให้ผมโชว์หนังหน้า ณ ขณะนี้ด้วยเว่ย

บุญบาป พี่หนาวเฟซไทม์มา!

แม้ใจจะอยากแห่โทรศัพท์แล้ววิ่งกรี๊ดไปรอบ ๆ ห้อง แต่ผมกลับรีบก้มลงมองสำรวจสารร่างตัวเองอีกครั้ง เมื่อแน่ใจแล้วว่าไม่ได้เผลอหยิบชุดนอนไม่ได้นอนมาใส่ ผมก็กระโจนไปนั่งพิงหัวเตียงแล้ววาดขาไขว่ห้างพลางพ้อยท์เท้าก่อนกดรับอย่างไม่คิดจะดึงเกมหรือเล่นตัวใด ๆ

“สวัสดีครับ” ผมฉีกยิ้มกลบเกลื่อนอาการหมาหอบแดดเฉียบพลันอันเป็นผลจากการเปลี่ยนอิริยาบทอย่างรวดเร็ว แต่แทนที่จะเห็นใบหน้าหล่อเหลาของอีกฝ่าย ภาพเคลื่อนไหวจับโฟกัสไม่ได้บนหน้าจอผมกลับล้มเอียง จากนั้นก็เหวี่ยงไปรอบ ๆ แบบไร้จุดสิ้นสุด

“เดี๋ยวนะคุณ”

“เอ่อ ครับ” ขณะที่ผมเริ่มสงสัยว่าลุงแกกำลังทำอะไรอยู่นั้นเอง เสียงเล็ก ๆ ของปลาวาฬที่ร่ำร้องจะคุยกับผมเสียให้ได้ก็ปัดเป่าอาการประหม่าผู้ชายให้หายเป็นปลิดทิ้งในบัดดล... หนูลูก ใจเย็นหน่อยครับ อาทูอยู่นี่ อาทูไม่หนีหนูไปไหน

“ปลาทูขา” ปลาวาฬโบกมือพลางคลี่ยิ้มให้ผมอยู่บนที่นอน ข้างแก้มกลม ๆ คือตุ๊กตาหมีสีพาสเทลสองตัววางประกบซ้ายขวา

“ครับปลาวาฬ” ผมอมยิ้มกับภาพน่าเอ็นดูของอีกฝ่าย จังหวะที่ชูมือขึ้นโบกไหว ๆ ใส่กล้องผมก็นึกขึ้นได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ “เอ ตอนนี้สองทุ่มครึ่งแล้ว ทำไมปลาวาฬยังไม่นอนอีกล่ะครับ แล้วพรุ่งนี้จะตื่นไปโรงเรียนไหวไหมเนี่ย”

“ไหวค่ะ ปลาวาฬตื่นไหว จริง ๆ เมื่อกี้ปลาวาฬกำลังจะนอนแล้วค่ะ แต่ปลาวาฬคิดถึงปลาทูม้ากมาก คุณพ่อเลยอนุญาตให้ปลาวาฬคุยโทรศัพท์กับปลาทูห้านาทีค่ะ”

โอ๊ย ตาย ๆๆๆ ใจบ๊างงง... เจ้าวาฬน้อยเล่นผมเสียแล้ว

“ที่ปลาวาฬโทรหาอาทู ปลาวาฬจะคุยอะไรกับอาทูครับ” ผมหลุดยิ้มเป็นพัก ๆ หลังใจความของประโยคล่าสุดที่คู่สนทนาเอ่ยออกมายังคงวนเวียนอยู่ในหัว

“วันนี้คุณครูให้ออกไปเล่าเรื่องอาหารที่ฉันโปรดปราน ปลาวาฬเลยเล่าเรื่องสปาเก็ตตี้ร้องว้าวให้เพื่อน ๆ ฟังค่ะ” สิ้นเสียงลูกสาว ผมก็ได้ยินเสียงหัวเราะดังทุ้ม ๆ ลอดลำโพงตามเข้ามาด้วย พี่หนาวจะต้องกำลังยิ้มหน้าบานอยู่แน่ ๆ เชื่อผมสิ

“เหรอครับ” ปลาวาฬพยักหน้าแรงจนตุ๊กตาหมีฝั่งซ้ายไหลตกจากหมอน สีหน้าภูมิใจปนโอ้อวดนิด ๆ ของเจ้าตัวเล็กทำให้ผมรู้สึกปลาบปลื้มลืมตายคล้ายกับได้เป็นแม่คน “แล้วปลาวาฬเล่าให้เพื่อน ๆ ฟังว่ายังไงบ้างครับ”

“ปลาวาฬเล่าว่าปลาวาฬช่วยปลาทูล้างผัก ส่วนคุณพ่อก็ต้มเส้นสปาเก็ตตี้ แล้วก็บอกว่าต้องหั่นแครอทกับเห็ดเป็นรูปลูกเต๋าเล็ก ๆ  ต้องหั่นข้าวโพดอ่อนเป็นแว่น ๆ แล้วก็ต้องใส่อะไรลงไปในซอสบ้าง แล้วก็ แล้วก็บอกว่าพอได้ลองชิมมันก็อร่อยมาก ๆ จนต้องร้องว้าวเลยค่ะ” คำตอบยืดยาวกับน้ำเสียงเร็วรัวราวกับคนพูดลืมหายใจเรียกเสียงหัวเราะจากผมได้อีกครั้ง

โธ่เด็กน้อย... ไม่ต้องขยันทำตัวน่ารักบ่อยนักก็ได้ครับ แค่ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้อาทูก็หลงหนูจะตายอยู่แล้วลูก

“ห้านาทีแล้วครับลูก ถึงเวลานอนแล้วครับ” ไฟห้องมืดลงพร้อมเสียงเข้ม ๆ ของพี่หนาวที่ดังอยู่ไกล ๆ ผมเลยพลอยมีโอกาสได้เห็นเด็กหญิงทำท่าไม้ตายอ้อนใส่พ่อไปหนึ่งดอก

“ทำไมห้านาทีถึงเร็วจังเลยล่ะคะคุณพ่อ ปลาวาฬยังไม่ได้คุยธุระกับปลาทูเลย” เจ้าวาฬน้อยเบือนหน้ามองไปอีกทางพลางทำปากอูด แม้ริมฝีปากล่างสีแดงสดของเด็กหญิงที่ยู่ยื่นล้ำหน้าออกมาจะทำให้ผมนึกหมั่นเขี้ยวจนอยากบีบเบา ๆ แต่อีกใจผมก็อดอยากรู้ไม่ได้ว่าถ้าลูกสาวเล่นไม้นี้ ชายผู้มีจิตใจแข็งแกร่งยิ่งกว่าหินผาจะรับมือยังไง

จากที่ผมคิดกระบวนท่าตอกรไว้มากมาย แต่พี่หนาวกลับทำแค่เพียงส่งเสียงหัวเราะลอดลำโพงมาให้ฟังก่อนที่เจ้าตัวจะยอมใจผ่อนผันให้ปลาวาฬง่าย ๆ “โอเคครับ พ่อให้ลูกคุยกับอาทูอีกแค่นาทีเดียวนะ”

เป็นผม ๆ ก็ยอมเหมือนพี่หนาวนี่แหละ

แหม... ถ้าถูกปลาวาฬทำหน้าน่าสงสารใส่แล้วยังทนทำไม่รู้ไม่ชี้ได้ ผมว่าปลงผมบวชเถอะ

“ขอบคุณค่ะ” แก้มกลม ๆ บนหน้าจอผมเต่งเป็นลูก ๆ เมื่อเจ้าของคลี่ยิ้มเต็มหน้า เด็กหญิงหันมาทำตาปริบ ๆ ใส่ผมพลางส่งเสียงออดอ้อนหวานหู “ปลาทูขา ปลาวาฬคิดถึงปลาทู เมื่อไรปลาทูจะมาหาปลาวาฬอีกเหรอคะ”

“ขออาทูดูปฏิทินก่อนได้ไหมครับ แล้วถ้าอาทูว่างวันไหน อาทูจะฝากคุณพ่อไปนัดเจอปลาวาฬดีไหมครับ” ผมซื้อเวลาเพราะรู้สึกเกรงใจพี่หนาวกับพี่ป๊อบปี้ ขืนผมโผล่ไปเล่นกับปลาวาฬบ่อย ๆ เดี๋ยวทั้งพ่อและแม่จะไม่ค่อยได้ใช้เวลากับเด็กหญิงกันพอดี

“ก็ได้ค่ะ” เจ้าตัวเล็กเลิกคิ้วเหมือนเพิ่งนึกอะไรออก “แต่ปลาวาฬขอโทรไปหาอาทูบ่อย ๆ ได้ไหมคะ”

“ปลาวาฬโทรหาอาทูได้ตลอดเลยครับ แต่ต้องให้คุณพ่อคุณแม่อนุญาตก่อนนะครับ”

“โอเคค่ะ ถ้าอย่างนั้นปลาวาฬนอนก่อนนะคะ Goodnight ค่ะ” พอเห็นคู่สนทนาโบกมือไหว ๆ ใส่หน้า ผมก็เข้าใจเดี๋ยวนั้นเลยว่าทำไมพี่หนาวจึงทั้งรักทั้งหลงลูกสาวเอามาก ๆ เพราะนอกจากจะช่างพูด ช่างฉอเลาะ แถมยังฉลาดสดใสสมวัยแล้ว เจ้าวาฬน้อยของผมยังเป็นเด็กรักษาคำพูดและเชื่อฟังพ่อแม่อย่างที่สุดอีกด้วย

“Goodnight and sleep tight, princess”

ผมหุบยิ้มแล้วถอนหายใจทันทีที่หน้าจอเปลี่ยนเป็นสีดำสนิท... พักหลัง ๆ ที่ต้องแยกจากปลาวาฬ ผมมักจะรู้สึกโหวง ๆ ในอกเหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง แต่ก่อนผมจะคิดมากจนฟุ้งซ่านหลุดโลก เบอร์โทรของพี่หนาวก็โผล่ขึ้นมาบนจอโทรศัพท์ในมือผมอีกครั้ง

อ้าว ไหนบอกว่าจะนอนแล้วไง

ผมรีบยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหูเพราะคราวนี้ปลายสายไม่ได้เจาะจงให้โชว์หนังหน้า “ยังไม่นอนอีกเหรอครับปลาวาฬ”

“ผมเอง”

เหยด พ่อปลาวาฬโทรมา!

“เอ่อ ครับ” ผมต้องคอยบอกตัวเองให้ค่อย ๆ สูดลมหายใจ ไม่อย่างนั้นผมคงล่กจนอีกฝ่ายจับโป๊ะได้ “มีอะไรหรือเปล่าครับ”

“พรุ่งนี้ตอนเย็นพวกคุณไปกินเลี้ยงกันยังไง ถ้าไม่มีรถ พวกคุณนั่งรถตู้ไปกับพนักงานผมได้นะ” ตอนเริ่มทำโปรเจค พวกผมรู้มาว่า บริษัทของพี่หนาวมีสวัสดิการรถตู้ให้บริการแก่พนักงานกลุ่มใหญ่ ๆ ในกรณีที่ต้องเดินทางไปทำงานนอกสถานที่ แต่ไม่นึกว่าพรุ่งนี้คุณพันเลิศจะเผื่อแผ่โควต้านั่งรถฟรีมาถึงฝั่งคอนซัลท์ด้วย

“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวพวกผมติดรถพี่ฟี่ไปครับ” อันที่จริง หากออฟฟิศพี่หนาวไม่ได้ตั้งอยู่ในย่านรถติดมหาประลัย จะพรุ่งนี้หรือวันไหน ๆ ผมก็ไม่จำเป็นต้องรบกวนพี่ฟี่ให้คอยเป็นสารถี ส่วนขากลับไว้ผมค่อยคิดอีกที เพราะเกิดผมเผลอดื่มจนเมาเป็นหมา พี่เอิงคงอยากขับรถมารับมากกว่าจะปล่อยผมให้นั่งแท็กซี่กลับบ้านคนเดียว

“คุณรู้ใช่ไหมว่าต้องไปร้านไหน”

“รู้แล้วครับ”

“โอเค” ปลายสายนิ่งไปนานจนผมต้องยกโทรศัพท์ขึ้นมาดูหน้าจอว่าสายตัดไปแล้วหรือยัง... แต่ก็ไม่ เพราะตัวเลขบอกเวลาบนหน้าจอก็ยังคงบอกวินาทีที่เคลื่อนไปข้างหน้าเรื่อย ๆ

“ฮัลโหล?” ความสงสัยทำให้ผมอดส่งเสียงไม่ได้ แต่เมื่ออีกฝ่ายกระแอมตอบกลับมาเบา ๆ ผมก็แน่ใจว่าพี่หนาวแค่เงียบไปเฉย ๆ

ยังไง ทำไมอยู่ ๆ ก็เงียบไปนานสองนาน หรือฟังเสียงผมนาน ๆ แล้วเกิดอารมณ์จนข่มใจไม่ไหว

“เอ่อ คุณมีอะไรอีกหรือเปล่าครับ” ผมจะไม่ยอมให้ลุงไซด์ไลน์ปั่นหัวผมจนฟุ้งซ่านไปกว่านี้อีกแล้ว

“จริง ๆ ที่ผมโทรมา เพราะผมอยากขอบคุณคุณเรื่องขนมเมื่อกลางวันน่ะ”

อ๋อ... ที่แท้ก็อยากจะพูดเรื่องนี้นี่เอง

แหมลุง ฟอร์มจัดเหลือเกิน

“ได้กินแล้วใช่ไหมครับ”

“อืม ขนมอร่อยมาก”

“ครับ”ถึงจะเพิ่งแอบบ่นอีกฝ่ายไปหมาด ๆ แต่พอได้ยินเขาชมขนมที่ผมซื้อให้ ผมก็ดันเขินจนหน้าแดงขางี้บิดไขว้กันจนใกล้จะเป็นเลขแปดเต็มที

“ขอบคุณที่นึกถึงผมนะ ขนมคุณช่วยให้ผมประชุมรู้เรื่องขึ้นเยอะเลย”

“ครับ ไม่เป็นไรครับ” ดีเท่าไรแล้วที่รอบนี้พี่หนาวไม่เฟซไทม์มา ขืนเห็นหนังหน้าผมตอนกำลังยิ้มเยิ้มได้ที่ ลุงแกคงหลอนจนนอนไม่หลับไปอีกหลายวัน แต่พอคิดกลับกัน ผมก็อดนึกเสียดายไม่ได้ เพราะเท่าที่ฟังจากเสียง ผมมั่นใจว่าตอนนี้พี่หนาวน่าจะกำลังยิ้มอยู่เหมือนกัน

“ขนมที่คุณซื้อขายที่ไหนเหรอ เผื่อผมจะซื้อมาติดบ้านไว้ ปลาวาฬจะได้กินกับนมก่อนไปโรงเรียนน่ะ”

โห่ลุง ถามจริง ที่โทรมาเพราะจะถามว่าซื้อขนมที่ไหน... แค่นั้นน่ะเหรอ

จากที่เขินตัวบิด ผมก็ได้สติเดี๋ยวนั้นเลย “อ๋อ ร้านมันอยู่ในตลาดนัดน่ะครับ ใกล้ ๆ กับร้านยำมะม่วง ผมเห็นมาขายเกือบทุกวัน แต่เดี๋ยวยังไงผมไปถามพี่ฟี่ให้นะครับ”

“ไม่เป็นไร” อ้าว สรุปว่าที่พูดอ้อมไปอ้อมมาอยู่ตั้งนานนี่คือไม่ได้อยากรู้หรอกเหรอ “ไว้วันไหนคุณว่างและผมไม่ติดประชุม คุณช่วยพาผมไปหน่อยแล้วกัน”

“อ่า... ครับ” ใครไม่เป็นผมไม่มีวันรู้หรอกว่าแค่ผู้ชายขอให้พาไปซื้อขนมมันดีต่อใจเบอร์ไหน

โอ๊ยลุ้งงง ไว้ชีวิตผมเถอะ ผมเขินจนหน้าจะระเบิดแล้วเนี่ย

“ผมไม่กวนคุณแล้วล่ะ” เหมือนอีกฝ่ายจะไหวตัวทัน ไม่อย่างนั้นคงไม่ตัดบทกันห้วน ๆ ทั้ง ๆ ที่เพิ่งทำให้ผมใจเต้นไม่เป็นส่ำไปเมื่อครู่

“อ่า ครับ”

“ฝันดีนะคุณ”

“ฝันดีครับ”

พี่หนาวบอกผมว่าฝันดี...

ตาลุงที่โคตรดุแถมยังชอบแผ่ออร่าฆ่าล้างเผ่าพันธุ์คนนั้นบอกฝันดีกับผม

แม่งเอ๊ย! ดีใจฉิบหายเลยโว้ย

“อ้ากกกก!!” ทันทีที่กดตัดสาย ผมก็เผลอหวีดด้วยความดีใจยิ่งกว่าได้โบนัสหกเดือน กว่าจะรู้ตัวว่าสร้างความรำคาญให้กับคนร่วมชายคาก็ตอนที่ประตูหน้าห้องถูกเคาะถี่ ๆ อยู่หลายทีนั่นแหละ  

“ทูเป็นอะไรหรือเปล่า”

“นั่นดิ เป็นอะไรวะทูร้องเสียงดังเป็นหมาถูกเชือดเลย”

“ไอ้สาม!”

“โอ๊ย! พี่เอิง เจ็บนะเว่ย!” ผมแทบไม่ต้องลำบากเดินออกไปโบกหัวไอ้สามให้เปลืองแรง เพราะเท่าที่ฟังเสียงร้องเอ๋งของน้องชายเมื่อครู่ ผมก็มั่นใจว่าพี่เอิงได้จัดการทุกอย่างแทนผมตามสมควรแล้ว

“สรุปเป็นอะไรหรือเปล่าทู เปิดประตูออกมาคุยกับพี่ดิ๊”

“ทูไม่เป็นไรพี่เอิง ทูแค่ดีใจเฉย ๆ พี่เอิงกับสามไปนอนเถอะ” ถึงจะแอบรู้สึกผิดที่ทิ้งขว้างพี่และน้องชายตัวเองอยู่นิดหน่อย แต่ความรู้สึกฟินเฟ่อร์ที่ท่วมขังรอการระบายอยู่ในหัวอกก็ทำให้ผมวิ่งไปที่โต๊ะเขียนหนังสือตรงปลายเตียง เปิดโน้ตบุ๊คแล้ววาร์ปเข้าสู่โลกสมมติยอดนิยมด้วยความรวดเร็ว

คืนนี้จะต้องเป็นคืนที่ฝันดีที่สุดในชีวิต #mynowornever

หลังจากลงสเตตัสเสร็จผมก็นั่งอมยิ้มพลางไล่ตอบเม้นท์ของเหล่าเพื่อนสนิทขี้อิจฉาอย่างเพลิดเพลิน แต่แล้วอยู่ ๆ กลับมีข้อความแจ้งเตือนเด้งขึ้นต่อหน้าต่อตา ใจความสั้น ๆ นั้นบอกให้ผมรู้ว่าใครบางคนต้องการสนทนากับผมผ่านโปรแกรมที่เปิดอยู่นี้

Suramet K. (สรุเมธ ก.) ขอติดต่อกับคุณผ่าน messenger

“เฮ่อ” อันที่จริง ก่อนหน้านี้ผมก็เคยเห็นคำขอนี้ผ่านตามาหลายหน ซึ่งทุกครั้งผมมักจะกดยกเลิกคำขอไป แต่ลึก ๆ ผมก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเพราะอะไรพี่เมธจึงพยายามติดต่อผมทุกวิถีทางตลอดหลายวันมานี่ เพื่อไม่ให้มีเรื่องค้างคาใจ ที่สุดแล้ว ผมก็ยอมกดตอบรับคำขอของอีกฝ่าย

ทู นี่พี่เมธเองนะ

สองสามวันมานี่พี่โทรหาทู แต่ทูคงไม่สะดวกคุย

หรือถ้าจริง ๆแล้วคือทูไม่อยากคุยกับพี่

พี่ก็เข้าใจและก็ขอโทษด้วยที่ต้องรบกวน

แต่พี่อยากให้ทูรู้ว่าพี่จำเป็นต้องคุยกับทูจริง ๆ

พี่อยากให้ทูช่วยอะไรพี่หน่อยได้ไหม

ทูช่วยพี่หน่อยเถอะนะ พี่ขอร้อง

ถ้าทูไม่ช่วยพี่ พี่ก็ไม่รู้จะไหว้วานใครแล้วล่ะ

ขอโทษนะครับ

แต่ผมคงช่วยอะไรคุณไม่ได้

หลังจากนี้เราต่างคนต่างอยู่ดีกว่านะครับ

เดี๋ยวทู คือว่าพี่ติดต่อบูมไม่ได้

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผมล่ะโว้ย!” ผมอดบ่นไม่ได้ทว่าจังหวะที่ผมกำลังจะจรดนิ้วพิมพ์ตัดบท ข้อความจากฝั่งโน้นก็เด้งเข้าเครื่องผมเสียก่อน

พี่จะไม่อ้อมค้อมแล้วกัน

คืองี้ บูมบอกเลิกพี่เมื่อสองอาทิตย์ก่อน

แต่หลังจากนั้นพี่ก็ติดต่อบูมไม่ได้อีกเลย

โทรไปทีไรก็ฝากข้อความ

ขนาดพี่ให้เพื่อน ๆ ที่โน่นช่วยลองโทร ก็ยังติดต่อบูมไม่ได้อยู่ดี

พี่ไม่ค่อยกลับไทย พี่เลยไม่มีเบอร์เพื่อนบูม พี่เลยไม่รู้ว่าจะติดต่อเขาทางไหน

ตอนนี้พี่เป็นห่วงบูมมาก อยากรู้ว่าเขาเป็นอะไรหรือเปล่า

ผมห้ามใจตัวเองแทบตายเพื่อจะไม่พิมพ์ตอบอีกฝ่ายกลับไปว่า ไม่ต้องห่วงหรอก เพราะไอ้พี่บูมน่ะตายยากยิ่งกว่าแมลงสาบเสียอีก แต่พออ่านข้อความของพี่เมธอีกรอบก็คิดได้ว่า ผมควรแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นต่อไปดีกว่า เพราะยิ่งต่อปากต่อคำ ผมก็ยิ่งเสียเวลา... ผมไม่อยากวิสาสะกับพี่บูม ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร หรือจะเพื่อใครก็ตาม

ทูช่วยบอกเขาให้เขาติดต่อพี่ทีได้ไหม

พี่ไม่อยากโทรไปรบกวนคุณพ่อบูม ไม่อยากให้ท่านกังวลใจ นะทู พี่ไหว้ล่ะ

“เฮ่อ” อ่านแล้วผมก็เผลอถอนหายใจพลางยกมือนวดหัวคิ้วด้วยความหงุดหงิด ชาติที่แล้วผมไปทำเวรทำกรรมอะไรไว้นักหนา ชาตินี้ผมเลยต้องโดนตามราวีไม่จบสิ้น หรือสองคนนั่นอยากเห็นผมโมโหจนเป็นบ้าถึงจะยอมรามือ

••• TBC •••

อ่านมาถึงตรงนี้ เชื่อว่าต้องมีใครอยากให้ทูไปทำบุญสะเดาะเคราะห์แน่ ๆ เลย

แต่ไม่ต้องห่วงนะคะ รับรองว่าแค่มีพี่หนาวอยู่ข้าง ๆ ทูก็จะได้รับการปกป้องคุ้มครองอย่างดี

ไม่เชื่อก็รออ่านตอนหน้าได้เลย เพราะลวดลายของลุงแกไม่ธรรมดาจริง ๆ

อ่านแล้วชอบ หรือไม่ชอบอย่างไร อย่าลืมติดแท็ก #ลุงไซด์ไลน์ละมุนมาก #คันหิม บ้างนะคะ

 นี่เพจเราเองค่ะเข้าไปชวนคุยได้นะ ไม่กัด เพราะเชื่องแล้ว ^^