หลากเรื่องรักเกือบสั้น...ว่าด้วยพยัญชนะตัวที่ ๔๑ :: หอม (เรื่องสั้นหมายเลขห้า)

หอม

คุณว่า...

คนโสดที่วาดภาพงานแต่งของตัวเองได้อย่างชัดเจน

รู้กระทั่งว่า จัดงานด้วยรูปแบบไหน ธีมอะไร...

การตกแต่งและบรรยากาศเป็นอย่างไร มีปริมาณแขกเหรื่อกี่มากน้อย...

คิดภาพได้เป็นฉากๆแบบรู้แจ้งเห็นจริงขนาดนี้  นับว่าเป็นคนเพ้อเจ้อไหมครับ?

ถ้าใช่...

แล้วคนที่เห็นตัวเองกับคนแปลกหน้า ยืนเคียงข้างกันในฐานะบ่าวสาว...

แต่ที่หนักยิ่งไปกว่านั้น  คือ...เจ้าบ่าวและเจ้าสาวของงาน ต่างเป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่  

อาการแบบนี้ ยังพอเรียกได้ว่าเพ้อเจ้อ แต่ไม่ถึงกับบ้าใช่ไหมครับ?

สาเหตุที่ต้องถามความเห็นพวกคุณๆเพื่อให้แน่ใจอีกครั้ง

เพราะนั่นคือสิ่งที่ผมเผลอทำเป็นประจำโดยไม่รู้ตัว ทุกเมื่อที่ได้ยืนใกล้ๆ...ได้สูดดมกลิ่นกายหอมหวานของผู้ชายคนหนึ่ง

หวังว่ากลิ่นหอมรัญจวนใจจากตัวเขา...

จะไม่ร้ายกาจขนาดทำให้ผมหลงละเมอเพ้อพก จนเข้าข่ายชายบ้าบอไร้สติไปเสียก่อน

ก็ผมน่ะ...ยังไม่อยากเป็นบ้า ถ้ายังไม่ได้แต่งงานกับคนตัวหอมคนนั้นจริงๆน่ะสิ

๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑

(ขณะนี้ระบบการเดินรถไฟฟ้าบีทีเอสขัดข้อง จะใช้เวลาในการแก้ไขประมาณ 10 นาที)

หลังเสียงประกาศปัญหาภายในขบวนรถที่ผมโดยสารอยู่สิ้นสุด

ภาพฝันที่มีผมและคนข้างๆตัว ยืนอิงแอบแนบชิดกันขณะต้อนรับแขกเหรื่อในงานแต่งที่กำลังโลดแล่นอยู่ในหัวก็พลันชะงัก

ไม่บ่อยนัก ที่เสียงประกาศด้วยเนื้อหาทำนองนี้  จะทำให้ผมสุขจนเผลอลอบยิ้ม...

สุขจนยินดีก้าวออกจากโลกแห่งจินตนาการอันน่ารื่นรมย์โดยไม่นึกเสียดายแม้แต่น้อย

เพราะนั่นหมายความว่า...

เย็นนี้...ผมจะได้ดอมดมกลิ่นกายหอมหวานอันมีต้นกำเนิดมาจากคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าได้นานขึ้นอีกนิด

เพิ่งจะรู้วันนี้เองว่า การติดแหง็กอยู่ในขบวนรถไฟฟ้าที่แน่นขนัดน้องๆปลากระป๋องช่วงหลังเลิกงานมันดีอย่างไร

ถ้าไม่ลำบากจนเกินไป...

ได้โปรดช่วยทำให้ระบบที่ว่า ขัดข้องต่อเนื่องนานสักสี่ห้าชั่วโมงได้ไหมครับ?

ผมจะได้ใช้เวลาอยู่ตรงนี้นานๆ สมกับที่ตั้งตารอคอยมาทั้งวัน

...คนอะไร หอมจริงหอมจัง...

กลิ่นที่ผมกำลังสูดดมอย่างโหยหาไม่ใช่กลิ่นแปลกใหม่

ถ้าจะพูดให้ถูก ควรต้องอธิบายว่า...

ความหอมที่ระเหยจากร่างบอบบางซึ่งลอยมากระทบนาสิกยามนี้

เป็นกลิ่นที่จิตใต้สำนึกผมสั่งให้จดจำจนขึ้นใจ นับตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาเดินเฉียดผมออกจากรถไฟฟ้าเมื่อหลายอาทิตย์ก่อน

เกิดมาเพิ่งเคยเจอ ความหอมซึ่งถูกอกถูกใจผมอย่างที่สุด

หอมยิ่งกว่าหัวน้ำหอมชั้นยอดใดๆ

หอมทน แถมตราตรึงใจ...ขนาดเย็นป่านนี้ กลิ่นหอมอ่อนๆยังกรุ่นไม่หาย

ยิ่งวันและคืนผันผ่าน...อาการยิ่งหนักหนาสาหัส

กลิ่นหอมละมุนจากกายเขา...ทำเอาผมลืมไปเลยว่า

เจ้าของกลิ่นหอมจรุงคนนั้น เป็นผู้ชายเช่นเดียวกับผมนี่แหละ

นอกจากจะไม่รังเกียจนคิดตีตัวออกห่างแล้ว...

ผมกลับอยากอยู่ใกล้ๆ

อยากใช้เวลาร่วมกับเขา

อยากให้เรารู้จักกันมากกว่านี้...

และเหนืออื่นใด...ผมอยากเป็นเพียงผู้เดียวที่ล่วงรู้ว่า เรือนร่างสะโอดสะองนั้น...หอมถ้วนทั่วหมดทั้งเนื้อทั้งตัวจริงหรือไม่?

เพราะฉะนั้น ...

ใครก็ได้...

ช่วยยืนกินที่ ช่วยขยับเบียดเข้ามาใกล้ๆ...

เพื่อที่ผมกับเขา จะได้ยืนประกบกันสนิทแนบแน่นยิ่งกว่านี้จะได้ไหมครับ

ถึงการเจอกันรอบนี้จะไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมเจอเขา...

หากมันคือครั้งแรกที่มีโอกาสได้ยืนใกล้ๆ จนสามารถสังเกตรูปพรรณสันฐานด้านหลังของเขาได้อย่างละเอียด

ผิวขาวสว่าง ไร้ด่างดวง... เดาว่าคงได้มาเพราะมีเชื้อสายจีน

ผมสีอ่อนเส้นเล็กทรงรากไทรยาวสลวยระต้นคอ

ตัวไม่สูงไม่เตี้ย ราวๆหัวไหล่ผมได้

เมื่อมองดีๆ...จะเห็นได้ว่า ภายใต้เครื่งแบบนักศึกษาโคร่งๆ  คือ หุ่นกำลังพกพา...ชวนให้คว้ามากอด

ส่วนรูปลักษณ์ด้านหน้า...

หากใช้มาตรฐานของคนส่วนใหญ่ตีค่ารูปกายภายนอกของเขา...

ร่างบางคงถูกจัดอยู่ในจำพวกไร้ความโดดเด่น ไม่ตกเป็นเป้าความสนใจ...

ท่ามกลางฝูงชนมากมาย...ผมว่า ตัวเขาค่อนข้างกลมกลืนไปกับพื้นหลังเสียด้วยซ้ำ

ทว่า...ทันทีที่เปิดรับกลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์จากเรือนกายเขา เข้าสู่เรือนใจของตัวเองเป็นที่เรียบร้อย...

ความหอมตราตรึงนั้นก็เล่นตลกกับสายตาผม

ทำให้ไม่ว่าเมื่อไรที่มองเขา...ตี๋น้อยตากลมใสคนนี้ กลับยิ่งดูน่ารักขึ้นเรื่อยๆ

เขากำลังก้มหน้าก้มตาฟังเพลงผ่านหูฟังแล้วโยกหัวน้อยๆตามจังหวะ

โดยไม่มีทีท่าสนใจว่าใครกำลังทำสิ่งใด...หรือเกิดอะไรขึ้นบ้าง

แน่ล่ะ...เขาจะไปรู้ได้อย่างไรกันว่า โลกภายนอกกำลังวุ่นวาย และจอแจแออัดมากขนาดไหน

ก็เจ้าตัวเล่นเปิดเพลงดังกลบเสียงรายรอบขนาดคนยืนข้างหลังอย่างผมยังได้ยิน

คงจะชอบฟังเพลงมาก...

มิน่า เจอกันทีไร เป็นต้องเสียบหูฟังแล้วโยกตัว ไม่ก็ร้องตามเบาๆอยู่ตลอด

ดีเหมือนกัน...

ช่วยตั้งใจฟังเพลงแบบนี้ไปเรื่อยๆนะครับ

ผมจะได้แอบกระชับพื้นที่เข้าหาคุณ เอาให้ใกล้จนเรียกได้ว่า...ตั้งใจสิงร่างกันไปเลยดีไหม หึ หึ หึ

อาห์...ยิ่งใกล้ ก็ยิ่งหอม

หอมจนอยากจ่อจมูกสูดดมตรงๆจากผิวกาย...

อยากกอดเรือนร่างนี้แล้วฝังเอาไว้ตรงกลางใจ..

อยากจับเจ้าของกลิ่นใส่กระเป๋าติดมือกลับบ้านไปด้วย...จะได้ดอมดมให้ชื่นใจได้ทุกเวลา

ทำไปทำมา ผมชักเริ่มไม่แน่ใจเสียแล้วว่า...การรุกคืบเข้าหาเขาแบบเนียนๆ ตามสภาพการณ์ที่เอื้ออำนวยนั้น

ดีต่อตัวผม หรือ มันบั่นทอนความอดทนอดกลั้นให้ย่อยยับราบคาบกันแน่

กลิ่นหวานหอมกับความตื่นเต้นยามชิดใกล้

ทำให้ผมเกือบเผลอตัวหลุดเข้าไปในโลกแห่งความคิดอีกจนได้...

ถ้าได้ฝังจมูกลงซอนไซ้ต้นคอขาวเนียนยวนตา...จะหอมแค่ไหนกันนะ?...

.

แล้วแก้มแต้มเหงื่อพรายล่ะ?

เม็ดเหงื่อที่ผุดออกมานั่น...จะหอมเหมือนกันกับผิวเนื้ออ่อนๆตรงพวงแก้มสุกปลั่งบ้างไหม?

ยังดี...ก่อนปลายจมูกจะแตะลงตรงซอกคอขาวชวนดมอย่างที่หมายมั่นในใจ ผมสามารถรั้งสติของตัวเองเอาไว้ได้ทัน ...

ไม่อย่างนั้น ภาพอนาจารในหัวตอนกำลังหน้ามืดตามัวทำมิดีมิร้ายคนตรงหน้าจนสาแก่ใจ คงได้เกิดขึ้นจริงๆ

ระหว่างที่ผมพยายามเรียกสติ พลางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วเลื่อนสายตาเลี่ยงไปมองทางอื่นเพื่อเบนจุดสนใจ

พนักงานควบคุมขบวนรถไฟฟ้ากลับมอบช่วงเวลาที่แจ่มแจ๋วยิ่งไปกว่าการฉวยโอกาสเล็กๆน้อยๆของผมมาให้ราวกับรู้ใจ

เพราะอยู่ดีๆ ขบวนรถของเราที่หยุดนิ่งไปนานหลายนาที ก็เกิดจะเขยื้อนออกตัวขึ้นมาเสียเฉยๆ

เปิดช่องให้ตัวเอกทั้งสองของเรื่องได้ทดลองช่วงเวลาถึงเนื้อถึงตัวกันอย่างเปิดเผย

ความฟินสุดยอดอยู่ตรงที่ ท่านพี่คนขับแกออกรถแถมกระชากโครมเข้าให้

ผลที่ได้ คือ เหล่าปลากระป๋องที่ยืนเบียดเสียดไร้หลักยึดทั้งหลายต่างเซแถดๆไม่เป็นท่า

รายที่หนักหน่อย...ถึงกับเอนกระแทกเข้ากับคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ หรือล้มไปบ้างก็มี...

รวมถึงร่างบอบบางที่วิญญาณหลุดเข้าไปในโลกแห่งเสียงเพลงด้วยเช่นกัน

ก่อนคนตัวเล็กจะล้มหน้าคะมำไปคว่ำทับคนอื่น ผมก็อาศัยเหตุผลที่ตัวเองยืนได้อย่างมั่นคงกว่า

ถือโอกาสเอื้อมแขนออกไปคว้ารวบเอวคอด แล้วกดบั้นท้ายที่ถลาล้ำไปข้างหน้าให้แนบกลับเข้ามาหาตัวได้ทัน

แหม...อะไรจะเหมาะเจาะพอดีกับมโนภาพที่อยากให้เกิดขึ้นเหลือเกินอย่างไรก็ไม่รู้

ด้วยความเริงใจในรสสัมผัส ควบคู่กลิ่นหอมฟุ้งตลบยามชิดใกล้ และความรู้สึกวูบวาบหลังร่างกายของเราสนิทแนบ

ผมเลยอาศัยช่วงชุลมุนยืนนิ่งๆเพื่อดื่มด่ำกับช่วงเวลานี้โดยไม่คิดกระดุกกระดิก โดยไม่ปล่อยร่างบอบบางให้ห่างไปไหน

จนเมื่อได้ยินเสียงห้าวๆที่คนตรงหน้าเอ่ยออกมาเบาๆ

“ขอบคุณครับ” ใบหน้าแดงก่ำเบือนกลับมามองหน้าผมคล้ายจะอ้อนวอน

แม้จะชอบใจอาการของอีกฝ่ายอยู่ไม่น้อย

แต่เมื่อเห็นสายตา และใบหน้าที่สื่อความขวยเขินจนไม่เป็นอันทำอะไรของเขา

ผมก็ยอมปล่อยมือที่คล้องเอวของเขาไว้ เพื่อให้อีกฝ่ายเป็นอิสระ

อย่าเพิ่งคิดไปไกลเลยครับว่า...

เรื่องราวหลังจากนั้นจะดำเนินไปตามสูตรสำเร็จของละครหลังข่าว

ที่เมื่อพระเอกยื่นมือเข้าช่วยเหลือนางเอกจนผ่านพ้นวิกฤตการณ์ต่างๆไปได้แล้ว...

ทั้งสองจะสานความสัมพันธ์ฉันท์ชู้สาวต่อทันที

เอาเข้าจริง...เมื่อคนตัวเล็กกระเถิบเว้นช่องไฟระหว่างเราให้กว้างขึ้น

บรรยากาศรอบๆตัวเราสองคนก็กลับกลายเป็นกระอักกระอ่วนชวนอึดอัดขึ้นมาอย่างเลี่ยงไม่ได้...

ผม...ทำได้แค่ถอนหายใจยาวอย่างต่อเนื่อง

เพราะทั้งเสียดาย ทั้งรู้สึกผิดที่ไม่คิดหน้าคิดหลังให้ดี และทั้งไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร...

ครั้นจะเอ่ยปากขอโทษ...

อีกฝ่ายอาจจะเข้าใจผิดว่า ผมยอมรับความผิดโทษฐานล่วงเกินกลายๆ...

ใครล่ะอยากจะให้คนที่ชอบมองตัวเองไม่ดี...ถึงตอนที่ทำจะมีเจตนาส่อไปในทางจริงๆนั้นก็เถอะ

แต่จะให้หน้าด้าน ทำมึนเปิดบทสนทนาเพื่อชวนคุย ก็เห็นจะไม่เข้าที...

อีกอย่าง ผมกลัวทำใจไม่ได้ หากอีกฝ่ายไม่ได้อยากจะสานไมตรีด้วย

(สถานีต่อไป...สนามเป้า    Next station, Sanam Pao – เสียงประกาศแจ้งสถานีในขบวนรถไฟฟ้า)

เวลา วารีไม่คอยท่า ฉันใด..

คนตัวหอมก็ไม่คอยผมแก้ไขสถานการณ์ให้ดีขึ้นฉันนั้น

เขาค่อยๆเขยิบขอทางผู้โดยสารคนอื่นๆ ก่อนก้าวพ้นออกจากประตู ณ สถานีอันเป็นจุดหมายปลายทาง

แล้วจึงออกเดินจนลับสายตาผมไป

ทำตัวรุ่มร่ามจนได้เรื่องนะไอ้คีย์!

แล้วอย่างนี้ คราวหลังจะเข้าหน้ากันติดได้ยังไง?

จริงสิ! เมื่อกี๊ผมควรขอโทษเขา จะได้ลากเข้าเรื่องอื่นๆที่อยากถามมาตั้งนานได้ซะที

เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยหาโอกาสก็แล้วกัน...

ว่าแต่...พรุ่งนี้จะได้เจอเขาหรือเปล่าเหอะ?!

เพื่อให้เข้าใจตรงกัน  ผมขอเท้าความสักนิด

ส่วนตัว...ผมเป็นพวกบ้าน้ำหอมครับ

ที่บ้านมีไม่รู้กี่สิบขวด ใช้มาตั้งหลายปี แต่ไม่มีทีท่าว่าจะหมด

แถมยังออกลูกออกหลานมาอีกเรื่อยๆ ไม่รู้จักจบสิ้น

พูดก็พูดเถอะ...

ไม่มีน้ำหอมใด เทียบเทียมกลิ่นหอมรัญจวนใจจากร่างบางๆของคนๆนั้นได้แม้แต่กลิ่นเดียว 

อย่างไรก็ดี การจะได้ดอมดมกลิ่นหอมตรึงใจกลิ่นนั้นบ่อยๆ กลับไม่ง่ายเลย

เพราะผม กับ คนตัวหอม...เราเป็นเพียงคนแปลกหน้าในสายตาของอีกฝ่าย

ช่วงเวลาที่ผมจะได้เจอกับเขาถูกจำกัดอยู่เพียง  

ราวๆแปดโมงเช้า กับช่วงเย็นหลังเลิกงาน...ตรงชานชาลารถไฟฟ้าและในขบวนรถ

(ถ้าบังเอิญวันนั้น ใจของเราเกิดตรงกัน และตู้โดยสารไม่แน่นจนเกินไป)

ผมมันผู้โดยสารขาประจำสถานีสองอ่าง สำหรับเดินทางจากบ้านไปออฟฟิศ.... อารีย์ – อโศกฯ

ส่วนเขาเป็นสองเสือ... สนามเป้า – สยาม...เดาว่าคงเรียนอยู่แถวๆนั้น   ซึ่งคงหนีไม่พ้นรั้วมหาวิทยาลัยที่ผมเคยเรียน

วันที่โชคไม่ดี...

โอกาสจะได้เห็นหน้ามีค่าเท่ากับศูนย์

ไม่ก็ทำได้แค่มองตามร่างเขาเดินผ่านไปขึ้นรถไฟตู้อื่น หรือยืนนิ่งๆตรงหน้าเพราะไม่อาจเบียดพาร่างตัวเองเข้าข้างในมาได้

ส่วนเย็นไหนที่โชคดีหน่อย...

ผมจะเจอเขาเดินเข้ามาในตู้ที่ผมโดยสารอยู่

ซึ่งนับเป็นช่วงเวลาพิเศษ... เพราะแม้ไม่สามารถฉกฉวยสูดกลิ่นหอมหวานตรึงใจใกล้ๆ

แต่แค่อาศัยแอบมองหน้า...ก็พาให้ฟินได้

สำหรับเหตุการณ์เมื่อครู่ ผมขอยกให้ติดอันดับวันที่ผมโชคดีสุดๆ

เพราะนอกจากจะได้ดมความหอมจนสมใจ ผมยังได้สัมผัสตัวเขาเป็นครั้งแรกอีกด้วย หึ หึ

อุปสรรคของผม ไม่ได้มีเพียงสถานะคนแปลกหน้า และโชคชะตาเท่านั้น

หากแต่ความถี่ที่จะได้มีโอกาสชื่นชมกลิ่นกายของเขา ยังไม่แน่นอนอีกต่างหาก

อาทิตย์หนึ่งๆ ผมจะมีโอกาสได้เจอเขาไม่ถึงห้าวัน...

อย่างแรก คงเป็นเพราะผมทำงาน และเขาเป็นนิสิต

ช่วงเวลาเดินทางด้วยรถไฟฟ้าจึงตกหนักเฉพาะวันทำงานทั้งห้า

แต่ที่แย่ยิ่งไปกว่านั้น...นั่นคือ ผมต้องเสียทุกๆเย็นวันพฤหัสไปกับการเข้าประชุมโปรเจคใหม่

ถึงผมจะแน่ใจว่าเราต่างใช้รถไฟฟ้าเหมือนๆกันทั้งห้าวัน...

แต่เพราะผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใคร มีตารางชีวิตแบบไหน

จึงทำให้ผมเริ่มนิสัยยืนรอรถไฟฟ้าที่ชานชาลา นานเกินสองชั่วโมงในช่วงหลังเลิกงาน

โดยเจาะจงยอมลงรถที่สยาม เพื่อตั้งหน้าตั้งตารอเจอเขาคนนั้น และเราจะได้นั่งรถกลับบ้านพร้อมๆกันแม้เขาจะไม่เคยรับรู้ก็เถอะ

หนึ่ง...เพื่อจะได้ชื่นใจเพียงชั่วครู่ก่อนกลับบ้าน

และสอง...เพื่อจะได้แอบเก็บข้อมูลว่า ช่วงเวลาใดบ้าง ที่เขาจะเดินทางมาถึงสถานีแห่งนี้ในแต่ละเย็น

เคยถามตัวเองเหมือนกันว่า...ทำไมถึงบ้าได้ขนาดนี้?

แทบทุกเย็น...ผมลงทุนยืนรอผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้อยู่ได้ตั้งหลายชั่วโมง 

แถมยังต้องควักเงินจ่ายเงินค่าปรับเกือบครึ่งร้อย เพราะออกจากสถานีช้าแทบทุกวัน

แต่ที่บ้าที่สุดเห็นจะไม่พ้น...

ทำไมผมถึงไม่กล้าทำความรู้จักกับคนตัวหอมคนนั้นให้รู้แล้วรู้รอดไป?

สาเหตุที่เรื่องระหว่างเราไม่เคยก้าวหน้าไปถึงไหนๆ...

เพราะผมรู้แก่ใจดีว่า ทั้งผมและเขา...

เราต่างเป็นผู้ชาย...

ต่อให้ผมพยายามคิดหาเหตุผลสนับสนุนจนล้มประดาตาย

แต่สุดท้าย...มันจะไม่ดูประหลาด และน่ากลัวสำหรับเขาเกินไปหรือ...

หากอยู่ๆ ผมเดินเข้าไปทักทาย พร้อมกับบอกเขาว่า...

ผมชอบกลิ่นตัวคุณชะมัด...อยากขอฟัด อยากขอดมคุณไปตลอดชีวิตเลยจะได้ไหม?

อยากรู้จัง...

เวลาเกิดถูกใจใครที่อาศัยรถไฟฟ้าขบวนเดียวกันในช่วงเวลาสั้นๆ...

เขาเหล่านั้น...เริ่มต้นทำความรู้จักอีกฝ่ายด้วยวิธีใด?

“อ้าว คีย์...วันนี้ก็ออกไม่ได้อีกแล้วเหรอ?” เสียงใจดีดังทักผมที่กำลังเดินเข้าไปใกล้กับบูธเจ้าหน้าที่ประจำสถานีรถไฟฟ้า ผมยกมือไหว้อีกฝ่ายแล้วยิ้มแห้งๆแทนการตอบรับล่วงหน้า

“แหะ แหะ...หวัดดีครับพี่นพ...

.

...สี่สิบใช่ไหมครับ?  พี่รอเดี๋ยวนะ...ผมมีเหรียญ” ผมรีบควักเหรียญในกระเป๋ากางเกงขึ้นมานับอย่างตั้งใจ

“คีย์ พี่ถามจริงๆเถอะ...

.

...คีย์มัวแต่ไปทำอะไรในสถานีอยู่ได้ตั้งนาน...

...ทำไมไม่รีบออกมาล่ะ จะได้ไม่ต้องเสียค่าปรับทุกวันแบบนี้?”

น้ำเสียงเป็นห่วงของพี่นพ ทำให้ผมต้องยอมเปิดปากเล่าเรื่องของตัวเองให้แกฟัง

หลังจากบ่ายเบี่ยงเลี่ยงคำถามของแกมาได้หลายอาทิตย์...

สารภาพกันตามจริง...

จะว่าไป ผมก็อยากระบายให้ใครสักคนได้รับฟังเหมือนกันแหละครับ

“ผมรอคนน่ะพี่... 

...ผมไม่รู้หรอกว่าเค้าเป็นใคร...

...อยากรู้จัก แต่ก็ไม่กล้า เลยต้องอาศัยนั่งรอเค้าทุกเย็นไปเรื่อยๆ...

.

.

...แค่ได้เห็นหน้า ได้อยู่ใกล้ๆแค่เดี๋ยวเดียว ผมก็ดีใจมากแล้วครับพี่”

ผมมันเป็นพวกปากหนักโดยเฉพาะกับเรื่องความรัก...

กระทั่งเพื่อนสนิทอย่างไอ้แทน ยังไม่ค่อยได้รู้เรื่องทำนองนี้ออกจากปากผมสักเท่าไร

ถ้าไม่ติดว่าข้างในอึดอัดจนจวนระเบิด...

อย่าได้หวังว่า ใครจะได้ดำรงตำแหน่งที่ปรึกษาปัญหาหัวใจให้กับผมง่ายๆ

“ทำไมไม่เดินเข้าไปทักเค้าเลยล่ะ...แมนๆหน่อยซี่”

“หึ หึ...จะดีเหรอพี่...

...อีกฝ่ายเค้าก็ผู้ชายเหมือนๆกับผมนี่แหละครับ...

.

...เค้าจะไม่หาว่าผมแปลก หรือกลัวผมไปเสียก่อนเหรอพี่?”

“หึ หึ เออว่ะ...

...เป็นพี่ อยู่ดีๆมีผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้เดินเข้ามาขอทำความรู้จัก พี่ก็คงนอยด์เหมือนกัน...

.

...อ่ะ เอานี่ พี่ทำบัตรให้แล้ว...แตะออกได้เลยนะ” ผมยื่นมือไปรับบัตรโดยสาร แล้วยกมือไหว้อีกฝ่ายตามความคุ้นเคยก่อนบอกลา

“หวัดดีครับพี่นพ...พรุ่งนี้เจอกันนะครับ” พี่นพยิ้มรับขำๆ เมื่อได้ยินประโยคส่งท้าย...ใช่ ผมมันขาประจำเคาน์เตอร์นี่นะ

“อื้อ ไปดีมาดี...พรุ่งนี้เจอกัน”

๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑

ผมอดแปลกใจไม่ได้ ที่เมื่อเช้า...ผมไม่เจอหน้าคนตัวหอม

ทำไมกัน?...

ทั้งที่เกือบทุกเช้าเราต้องเจอกันแท้ๆ

วันนี้ไม่มีเรียน? ไม่สบาย? หรือเพราะเรื่องเมื่อวานทำให้อยากมาเจอหน้าผมกันแน่?

แต่ที่ผมรู้...การหายหน้าไปของเขา ทำให้ผมทำให้ผมร้อนรนจนอยู่ไม่สุขตลอดระยะเวลาเกือบสามชั่วโมง ระหว่างนั่งรอเจอเขาตรงชานชาลารถไฟฟ้าสถานีสยาม

ใจจริงผมอยากจะรอจนกว่าจะเจอเขา...

ถ้าไม่ติดว่าแม่โทรมาตามให้รีบกลับบ้านเป็นรอบที่ล้านได้ 

ผมคงไม่ต้องหักห้ามใจแล้วเดินขึ้นรถขบวนที่เพิ่งเทียบเข้าชานชาลาอย่างเนือยๆแบบนี้

แต่พวกคุณรู้อะไรไหมครับ?

จังหวะที่ประตูรถไฟฟ้ากำลังจะปิดลงนั้น

ผมเห็นร่างบางๆที่ผมจำได้ติดตาวิ่งกระหืดกระหอบจากบันไดก้าวเข้าสู่ชานชาลา

แต่ไอ้ที่ทำให้ผมประหลาดใจ ไม่ใช่เพราะผมได้เห็นหน้าเขาในนาทีสุดท้าย

หากแต่เป็นเพราะ...

เมื่อขาสองข้างแตะลงบนพื้นชานชาลาอย่างมั่นคงแล้ว

มันยังคงพาร่างกะทัดรัดร่างนั้นวิ่งตรงไปยังขบวนรถ...

.

.

อันเป็นขบวนฝั่งตรงข้ามกับรถไฟขบวนปกติที่เขาควรใช้โดยสารกลับบ้าน

สองทุ่มกว่าแล้ว...จะรีบไปไหน?

ทำไมถึงดูร้อนรนกังวลใจ?...จะไปหาใคร?

สถานีแถวบ้าน คือ สนามเป้าไม่ใช่หรือ?

แล้วทำไมถึงขึ้นรถขบวนที่มุ่งหน้าไปฝั่งธนฯแบบนั้นกันล่ะ?....ทำไม?

ผมครุ่นคิดเรื่องของเขาที่เห็นมาเมื่อครู่อยู่ตลอดเวลา

กระทั่งมาหยุดความสงสัยเอาไว้ได้พักหนึ่ง เมื่อเดินมาถึงช่องติดต่อพนักงานเพื่อจ่ายค่าปรับเฉกเช่นทุกเย็น

“สีหน้าไม่ค่อยดีเลยนะคีย์...ทำหน้าแบบนี้เพราะต้องเสียค่าปรับรึเปล่า?”

“หวัดดีครับพี่นพ...

.

...เฮ้ออออออออออออออออออ...

...เปล่าครับพี่ ไม่มีอะไร”

จริงๆ ผมไม่ได้ต้องการแสดงท่าทางสลดหดหู่ให้พี่นพเป็นห่วงเท่าไรหรอกนะครับ

ลำพังแค่เผยให้แกรู้ว่า ผมแอบปิ๊งผู้ชายด้วยกัน...

ก็ดูจะเป็นการรบกวนพื้นที่สมองของแกมากเกินไปแล้ว

แต่พอคิดถึงเรื่องคนตัวหอมกับท่าทางผิดวิสัยของเขาขึ้นมา

ผมก็อดถอนหายใจยาวไม่ได้จริงๆ

“นั่น...ทักพี่แล้วถอนใจ แสดงว่าวันนี้ไม่เจอหน้าคนที่อยากเจอเหรอไง?”

“ก็...เจอครับพี่  แต่เค้าเลท”

“แต่เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็เจออีกไม่ใช่เหรอ...ไม่เป็นไรๆ พี่เอาใจช่วยนะ...

.

...อ่ะนี่ บัตร กลับบ้านไปพักผ่อนเถอะ อย่าคิดมากเลย”

“ครับพี่...เจอกันครับ”

เมื่อแตะบัตรโดยสารออกจากสถานีเป็นที่เรียบร้อย

ผมก็เดินอย่างเลื่อนลอยไปตามทิศทางที่คุ้นเคย...แต่กลับต้องสะดุ้งด้วยความตกใจ

เมื่ออยู่ๆกลับมีเด็กมัธยมปลายหุ่นนักกีฬา สูงใหญ่ หากแต่ยังไม่เท่าคนวัยผมเดินเข้ามาหยุดยืนประจันหน้า แล้วส่งสายตาอาฆาตมาดร้ายมาให้ ก่อนจะเดินลับหายไป

เมื่อกี๊มันอะไรวะ?

เจ้ากรรมนายเวรของผมแต่หนไหน?

จำไม่ยักได้ว่า เร็วๆนี้เคยไปมีเรื่องอะไรกับเด็กวัยเกรียนติ่งสิงห์มอปลายแบบนั้นเลยนี่หว่า...

ไอ้เด็กนั่นท่าจะประสาท

ทุกทีก็เห็นเอาแต่เมียงมองอยู่ห่างๆ ไม่เคยโผล่มาทำหน้าเป็นลิงโดนกะปิใกล้ๆอย่างนี้มาก่อน...

มันไปเมาชานมไข่มุกที่ไหนมมาวะ?

๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑

เจอแล้ว!

ในที่สุดก็ได้เจอหน้า ได้ยืนใกล้ๆ ได้สูดกลิ่นน่าชื่นใจเสียที...

ตอนที่แผ่นหลังบางในเสื้อนักศึกษาตัวโคร่งมีเหงื่อซึมนิดหน่อยเดินหันหลังผ่านหน้าไป

ทำให้ผมเพิ่งเข้าใจว่า เมื่อเช้า...เราสองคนขึ้นรถขบวนเดียวกัน

ใจผมนึกอยากจะเรียก... แต่ก็จนปัญญา เพราะไม่รู้จะเรียกเขาด้วยชื่อใด

ที่สำคัญ...ไม่มีเหตุผลที่จะรั้งตัวเขาเอาไว้อีกต่างหาก

ผมเลยต้องจำใจปล่อยให้เขาก้าวไปข้างหน้าเพื่อต่อแถวลงบันไดเลื่อนลงจากชานชาลาสถานีสยาม

เย็นวันนี้ผมใช้เวลารอไม่ถึงครึ่งชั่วโมง  คนตัวหอมก็มายืนฟังเพลงรอรถไฟฟ้าเรียบร้อยแล้ว

ผมเลยกระวีกระวาดรีบเดินอ้อมชานชาลาไปอีกฝั่ง...

พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ปรากฏตัวอยู่ในระยะสายตาของอีกฝ่าย

แล้วจึงเดินไปต่อท้ายแถวที่เขาคนนั้นยืนรอรถไฟอยู่

โชคดีเป็นของคนส่วนใหญ่...เพราะเย็นนี้รถไฟฟ้าไม่อัดแน่นเท่าใดนัก

แต่จะถือเป็นวันโชคดีของผมหรือไม่...ใครเลยจะรู้

ผมรีบสาวเท้าเดินตามคนที่ยืนข้างหน้าราวๆสามช่วงตัวเข้าตู้โดยสาร

แล้วรีบสอดส่องสายตาหามุมที่พอจะยืนใกล้ๆอีกฝ่ายอย่างไม่น่าสงสัยจนเกินไปนัก

แต่ก็ต้องผิดหวัง เพราะแค่เดินคล้อยหลังกันไม่กี่วินาที...ผมก็หาร่างบางๆนั่นไม่เจอเสียแล้ว

คลาดกัน?

เปลี่ยนใจ ไม่อยากนั่งรถขบวนนี้?

หรือเขาจะเห็นผมเข้า แล้วตัดสินใจลงจากรถเพื่อหนีหน้าไอ้บ้ากาม?

เพราะไม่อยากออกอาการตระหนกจนตกเป็นเป้าสายตาของคนทั้งโบกี้

ผมเลยต้องรอจนกว่าจะถึงราชเทวี เพื่อเปลี่ยนที่ยืนไปสำรวจพื้นที่ตู้ข้างๆ

สุดท้ายผมก็เจอเขายืนหลบอยู่ตรงมุมตู้ของโบกี้ก่อนหน้า พลางหลับตาฟังเพลงเหมือนทุกที

อย่างนี้นี่เอง...ตอนขาเข้ามา เจ้าตัวคงจะเดินเบี่ยงไปหามุมสงบฟังเพลงสินะ

ถึงได้ว่า...พอผมเดินเข้าขบวนรถมาจึงมองไม่เห็น

เพื่อป้องกันไม่ให้อีกฝ่ายต้องคลาดสายตาไปอีกครั้ง ผมเลยตัดสินใจยืนเฝ้า รอให้เขาลืมตาขึ้น

เมื่อนั้น...ผมจะได้เอ่ยปากขอโทษเรื่องวานซืนให้สิ้นเรื่องสิ้นราว ก่อนก้าวสู่บทสนทนาอื่นๆต่อไป

จนแล้วจนรอด...เปลือกตาบางจ๋อยนั่นกลับไม่ยอมเปิดขึ้นสักครั้ง

ระหว่างรอจังหวะพูดคุยกับอีกฝ่าย ผมจึงทำได้เพียงแค่ปล่อยให้ตัวเองเคลิบเคลิ้มไปกับกลิ่นหอมๆ

และเสียงเพลงที่ดังลอดออกมาจากหูฟังของคนข้างๆ...

เพราะพุ่งความสนใจทั้งหมดไปที่เขา

ผมเลยจับทำนองเพลงที่กำลังบรรเลงก้องในหูอีกฝ่ายขึ้นมาได้ง่ายๆ...

อีกอย่าง...จะไม่ให้ผมฟังเพลงนั้นออกได้อย่างไร...

ก็นั่นมันเพลงของศิลปินที่ผมชอบมากวงหนึ่งเลยนี่นา

(เดินผ่าน มองคนไม่รู้จัก วนเวียนและเป็นอยู่

ดูไปก็รู้สึก อย่างเคย เหมือนเคย

ลองมองผ่าน ความทรงจำที่มีอยู่ คงมีเพียงฉันคนหนึ่ง

คนเดียวที่รู้จัก อย่างเดิม เหมือนเดิม)

กระทั่งเมื่อรถเทียบที่สถานีอนุเสาวรีย์

กระเป๋าลากใบโตของนักท่องเที่ยวต่างชาติคนหนึ่งเกิดกระแทกเข้ากับขอบประตูรถไฟฟ้าส่งเสียงดังก้อง

จึงทำให้คนตรงหน้าลืมตาขึ้นเพื่อมองไปรอบๆอย่างเสียไม่ได้

เมื่ออาตี๋ตากลมกวาดตามองมาเจอผมที่จับจ้องใบหน้าขาวๆของเขาไม่วาง...

ก็ทำให้เจ้าของดวงหน้า แสดงอาการเซอร์ไพรส์ผ่านสายตาและท่าทางออกมาอย่างชัดเจน

ด้วยความตื่นเต้นหลังจากเกิดสถานการณ์ไม่คาดฝัน

ผมจึงเผลอส่งยิ้มกว้างไปให้คนตัวหอม ที่จนตอนนี้...ยังวางสีหน้าไม่ถูก

พอรับรู้ว่า อีกฝ่ายพุ่งความสนใจทั้งหมดมาให้...

ปากผมก็เริ่มขยับร้องคลอเสียงเพลงในหูฟังของอีกคนโดยไม่เปล่งเสียง

ถ้าไม่เรียกว่าจีบ...

ผมก็ไม่รู้ว่าควรจะเรียกการกระทำแสนเสี่ยวนี้ว่าอะไรแล้วล่ะ...

“คนๆหนึ่งได้เปลี่ยนแปลงทุกๆอย่างไป

คนที่ทำให้ยิ้มได้ ไม่ว่าเราจะเศร้าเพียงไหน

เธอคนหนึ่ง ทำให้รักฉันเปลี่ยนไป

ก็ไม่รู้ไม่เข้าใจ อาจเป็นเพราะคู่กัน”

เพียงครู่เดียวจริงๆที่รอยยิ้มน้อยๆผุดขึ้นตรงริมฝีปากบางสีแดงสดคู่นั้น...

เพียงครู่เดียวที่ผมได้มีโอกาสจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสุกใสราวกับผืนฟ้ายามค่ำคืนที่แต่งแต้มประกายของดวงดาวเอาไว้

เพียงครู่เดียวครู่นั้น...ที่ทุกๆอย่างในสายตา สามารถทำให้หัวใจของผมเต้นแรงราวกับจะหลุดออกจากทรวงอก

และแล้ว...ใบหน้าหวานๆ กับรอยยิ้มชวนมองของเขาก็ลอยเคลื่อนห่างออกไป เมื่อรถไฟฟ้าจอดเทียบยังสถานีของเขา

อาห์...หอมไม่พอ ยิ้มสวยอีกต่างหาก

คนอะไรจะน่ารักได้มากขนาดนี้กันวะ?! ไอ้คีย์สุดจะฟิน!!

เฮ๊ย...อ้าว! แล้วชื่อล่ะ?

แล้วเบอร์ล่ะ?

แล้วเรื่องส่วนตัวของเขาล่ะ?

โธ่ไอ้คีย์...ทำท่าจะไปได้ดีอยู่แล้วเชียว ทำไมถึงลืมเรื่องสำคัญพวกนี้ไปง่ายๆได้ล่ะวะ?! ฮึ่ย!!!

“อ้าว...วันนี้ก็ยังโดนอีกเหรอ...

.

...นี่ก็มาเร็วกว่าเวลาปกติตั้งครึ่งชั่วโมงแล้วไม่ใช่เหรอ” เสียงทักทายของพี่นพทำให้ผมจำต้องพักเรื่องคนตัวหอมยิ้มหวานเอาไว้ก่อน

“หึ หึ...หวัดดีครับพี่นพ สงสัยบีทีเอสคงอยากให้ผมได้เจอหน้าพี่ทุกวันล่ะมั้งครับ” ผมยื่นแบงค์สีเขียวสองใบส่งผ่านช่องรับเงินตามความคุ้นเคย “เอ่อ พี่นพครับ ผมมีเรื่องอยากถามหน่อยครับ”

เอาล่ะ..ถ้าไม่ถามใครตอนนี้ ผมคงอกแตกตายแน่ๆ

ขอฟังความเห็นจากบุคคลที่สามเสียหน่อยถอะ

“อะไรเหรอคีย์?”

“พี่ว่า ผมไปตั้งกระทู้ตามหาตัวคนที่ผมชอบในพันทิปดีป่ะพี่?...

.

.

...ผมเห็นมีคนตั้งกระทู้ทำนองนี้เยอะขึ้นเรื่อยๆ...

...ที่ได้ลงเอยเป็นแฟนกันก็มีหลายคู่...

...ถ้าผมทำแบบนั้นมั่ง พี่ว่า...มันจะเวิร์คไม๊ครับพี่?”

“คีย์...จริงอยู่ที่กับบางคนมันได้ผล แต่กับคนส่วนมาก...มันอาจจะไม่ใช่...

.

...คนที่ยินดีมีความสุขเมื่อตัวเองกลายเป็นศูนย์กลางของความสนใจมันก็มี...

...แต่บางคนก็ไม่ได้อยากป่าวประกาศเรื่องส่วนตัวให้ใครต่อใครรับรู้...

...ไม่อยากถูกคนอื่นจับตาด้วยเรื่องละเอียดอ่อนทำนองนี้...

.

.

...แล้วยิ่งคีย์ถ้าไม่รู้จักคนๆนั้นด้วยล่ะก็ คีย์ไม่มีทางรู้เลยว่า เค้าจะชอบวิธีการแบบนี้ไม๊

...พี่ว่าอาจจะได้ไม่คุ้มเสียนะคีย์...

...ดีไม่ดี...เค้าอาจจะกลัวไม่กล้าเข้าหน้าเราไปเลยก็ได้”

“เออ...มันก็จริงแฮะ แล้วอย่างนี้ผมควรทำไงดีอ่ะพี่?”

“ง่ายๆเลย แค่รวบรวมความกล้าแล้วลองเข้าไปคุยกับเค้าซะสิ ยังไงก็ดีกว่าเอาแต่แอบมองอยู่อย่างนี้”

“ง่ายจริงด้วยพี่...แต่ทำโคตรยากเลยครับ”

“หึ หึ...สู้ๆนะ พี่เอาใจช่วย” พี่นพยื่นบัตรให้ ผมรับเอาไว้แต่ก็ค้างมือกลางอากาศอยู่อย่างนั้น เพราะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

“ขอบคุณครับพี่.........เออ พี่นพครับ วันนี้น้องคนนั้นไม่มาเหรอ?”

“น้องไหนเหรอคีย์?”

“อ๋อ...ก็น้องมัธยมกางเกงดำหัวเกรียนที่ชอบมาป้วนเปี้ยนแถวๆนี้บ่อยๆไงครับ...

...วันก่อนตอนที่คุยกับพี่นพเสร็จ...

...น้องเค้าก็เดินมามองหน้าผมแปลกๆ แถมยังทำท่าเหมือนไม่ค่อยชอบขี้หน้าผมซักเท่าไหร่...

.

.

...เผอิญวันนี้ผมหยุดคุยกับพี่ตั้งนาน แต่ยังไม่เห็นหน้าเหวี่ยงๆของน้องมัน...

...เลยรู้สึกคิดถึงขึ้นมาแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ เลยลองถามพี่ดูน่ะครับ...

...เผื่อพี่จะรู้จักน้องคนนั้น”  พอผมพูดถึงตรงนี้ หน้าพี่นพดูเจื่อนๆชอบกล...เอ...หรือผมจะคิดไปเอง

“เหรอ...

...อืม พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน เอาไว้พี่จะลองสังเกตดูนะ”

“หวัดดีครับพี่นพ”

๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑

เย็นวันนี้ ผู้คนที่รอโดยสารรถไฟฟ้ายืนเบียดเสียดกันแน่นขนัดเต็มพื้นที่ชานชาลา...

เมื่อรถมา คนตัวหอมของผมก็เดินนำเข้าด้านในไปก่อนตามเคย

แต่ด้วยจำนวนคนที่คับคั่งเป็นพิเศษ ทำให้ผมต้องยอมวิ่งไปแทรกตัวเข้าตู้ข้างๆ...

นาทีนี้...ต่อให้ไม่เห็นหน้า แค่รู้ว่าได้โดยสารรถขบวนเดียวกันกลับบ้านก็ยังดี

ให้ตายเถอะ...ผมต้องรอจนผ่านอนุเสาวรีย์ฯไปแล้วนั่นแหละ ถึงจะมีโอกาสเดินตามหาคนที่ผมอยากเจอมากที่สุด

ซึ่งหมายความว่า ผมมีเวลาเจอหน้าเขาไม่กี่นาทีเท่านั้น ก่อนเจ้าตัวจะลงจากรถไป

โน่นแน่ะ...ยืนหลับตาฟังเพลง พลางโยกหัวเบาๆอยู่ตรงมุมโบกี้เหมือนเดิมเปี๊ยบ

ผมสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ บังคับขาทั้งสองข้างให้ก้าวเดินอย่างมั่นคงตรงไปยังเป้าหมาย

วันนี้ผมเตรียมความพร้อม และบทสนทนามาเป็นอย่างดี

จะได้รู้กันไปเสียทีว่าจะออกหัวหรือก้อย

อย่างมากก็กลายเป็นไอ้เกย์ใจกล้าในสายตาเขา...

คงจะไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้หรอก...

...มั้ง...

เสียงแหลมๆของไซเรนรถตำรวจดังลั่นออกมาจากมือถือของผมพอดีจังหวะที่กำลังจะเดินเข้าไปทักทายคนตัวหอม

มันเป็นเสียงริงโทนพิเศษสำหรับผู้หญิงคนแรกที่ผมเทิดทูนเหนือใครๆ...

ถ้าไม่รับสาย...ความตายคือคำตอบเดียวที่รอผมอยู่หลังจากเดินเข้าบ้าน

“ฮัลโหล...ครับแม่”

(คีย์ น้ำปลาที่บ้านหมด แม่ฝากหนูซื้อหน่อยได้ไม๊ลูก)

“เอ่อ...ได้ครับแม่ แต่ผมเพิ่งขึ้นรถไฟฟ้าเองนะครับ ยังไงแม่รอหน่อยนะ” ...พูดความจริงแต่ครึ่งเดียว แม่คงไม่ด่าผมหรอกมั้ง

(ไม่ต้องห่วงลูก...เพราะแม่ไม่ได้รอ แต่แกงเขียวหวาน พ่อ กับพี่ขิงรอน้ำปลาจากหนูอยู่นะลูก รีบๆมาล่ะ)

อ่ะโห...นี่น่ะเหรอที่บอกว่าไม่ได้รอ

ไซโคเก่งไม่มีใครเกินล่ะแม่คุณของผม...

เวลานึกอยากได้อะไรก็โทรมา แล้วก็วางหูใส่กันง่ายๆทันทีที่เสร็จธุระ

แถมโทรมาแต่ละที...เลือกเวลาได้พอดีกับช่วงเวลาสำคัญของผมแทบทั้งนั้น

ครั้งนี้ก็ไม่ต่างกัน...เพราะจังหวะที่แม่ผมสั่งความ เป็นช่วงเวลาเดียวกับที่ร่างบางเดินออกจากขบวนรถไป

น้ำปลาเหรอ?...

เอาเป็นว่า แวะซื้อน้ำปลาแถวสนามเป้าเสียเลยดีกว่า

จะได้ซื้อทั้งน้ำปลา และได้แอบเดินตามไปส่งใครบางคนถึงหน้าบ้าน...คุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้มอีกนะไอ้คีย์

ผมรีบกระโดดออกจากขบวนรถแล้ววิ่งกระหืดกระหอบลงบันไดเพื่อตามรอยของอีกคนที่ล่วงหน้าเดินลงไปยังชั้นทางออก

โชคดีที่อีกฝ่ายออกจะเดินช้า เลยทำให้ผมสามารถไล่ตามเขาได้อย่างไม่ยากเย็นนัก 

แต่แล้วผมกลับต้องประหลาดใจ

เมื่อร่างบางไม่ได้เลี้ยวไปทางซ้าย หรือ ขวาเพื่อหาทางออก

หากเดินมุ่งไปยังบันไดอีกฟาก แล้วค่อยๆไต่ระดับความสูงกลับขึ้นไปบนชานชาลาฝั่งตรงข้ามอีกครั้ง

นั่นเขากำลังจะทำอะไร?

จะไปไหน?

ถึงสนามเป้าแล้วไม่ใช่หรือ? ทำไมไม่รีบกลับบ้าน?

นี่มันชักจะแปลกเกินไปแล้ว...

และผมคงปล่อยให้เรื่องนี้คาใจอยู่ต่อไปไม่ได้...

ไหนๆก็ไหนๆ ขอตามไปดูให้สุดเสียหน่อยเถอะวะ

อยากรู้เหลือเกินว่า...คนตัวหอมกำลังเล่นอะไรอยู่กันแน่?

ส่วนน้ำปลา...ขอเวลาคีย์ออกเรือไปล่าปลามาทำน้ำปลาชั้นยอดให้แม่ก่อนก็แล้วกันนะครับ

๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑

 ‘ไอ้คีย์...มึงต้องลองคุยกับเค้าดูว่ะ ถ้าพลาด...มึงก็ได้เพื่อน...

...แต่ถ้ามึงจะป๊อดแล้วเก็บความรู้สึกเอาไว้แบบนี้ มึงก็ต้องถามตัวเองว่า มีงโอเคกับการแอบรักไปตลอดไม๊’

‘เอาน่าไอ้คีย์ เชื่อพวกกู...มึงลองคุยกับเค้าดู...

...ขำๆ...

...อย่างน้อยมึงจะได้ไม่เสียใจ ที่มึงได้ลองให้โอกาสตัวเองทำความรู้จักกับคนที่มึงชอบยังไงล่ะวะ...

...มึงดูกูเป็นตัวอย่างก็ได้ ขนาดรู้ว่าเค้ารักคนอื่นอยู่...กูยังมีน้ำหน้าเสนอตัวบอกว่าจะรอเค้าเลยนะเว่ย!’

‘ถ้าเค้าไม่สนมึง เดี๋ยวกูบอกให้โซ่หาเพื่อนหน้าตาน่ารักๆให้ซักคนไม๊ล่ะ กูว่าน้องตู๋นี่แม่งเด็ดใช้ได้เลยนะ’

‘พี่คีย์ครับ...อย่าเอาแต่คิดอยู่อย่างเดียวเลยครับ ลงมือซักทีเถอะ...พวกผมกับพี่ๆจะเอาใจช่วย’

วันนี้ผมมีภารกิจอันยิ่งใหญ่...

มันเป็นภารกิจที่ต้องอาศัยการแฝงตัวอยู่ท่ามกลางคนหมู่มาก เพื่อหลีกเลี่ยงการตกเป็นจุดสังเกต

หนำซ้ำยังต้องใช้เวลานานพอสมควรกว่าภารกิจจะลุล่วง

ผมเลยอาศัยเวลาว่างหลังเลิกงานเย็นวันพฤหัสแรกที่ไม่ต้องประชุมเพื่อการนี้โดยเฉพาะ

หลังจากเลิกงาน ผมก็รีบแอบมาแฝงตัวในชานชาลาสถานีสยามเพื่อสังเกตการณ์อยู่ร่วมสองชั่วโมง

แล้วจึงนั่งรถเล่นไปถึงสนามเป้าเบาๆ

ก่อนจะเปลี่ยนฝั่งนั่งย้อนกลับมายังจุดเริ่มต้นเพื่อกระโดดขึ้นรถไฟฟ้าอีกขบวนมุ่งสู่บางหว้า

ระหว่างปฏิบัติภารกิจอยู่นี่...คำพูดของเหล่าสมาชิกชมรมเฉพาะกิจของไอ้แทนยังคงวนเวียนก้องอยู่ในหัว

ถ้าถามผมว่า...ผมทำแบบนี้แล้วจะได้อะไร

ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน...ว่าผลลัพธ์ที่รอผมอยู่จะคุ้มค่าไหม

เอาเป็นว่า ขอให้พวกคุณอดใจรอคำตอบที่ผมกำลังจะคาดคั้นออกมาจากปากเขาในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้จะดีกว่า

“วันนี้ที่สยามน่ะ...คุณรอใครเหรอ?” ผมถามอีกฝ่ายที่ยังหลับตาฟังเพลงอยู่ตรงมุมตู้โดยสารรถไฟฟ้าเหมือนทุกวันโดยไม่คิดจะกล่าวอารัมภบท

“ห๊ะ...อะไรนะครับ?” คนตัวหอมทำหน้างงก่อนจะถอดหูฟังออกช้าๆ สายตาบ่งบอกถึงความแปลกใจขั้นสูงสุด

“ผมถามว่า...คุณไปนั่งรอใครที่ม้านั่งสุดปลายชานชาลาสถานีสยามตั้งแต่ห้าโมงกันครับ?”

“.......”

เขาไม่ตอบคำถามผม แถมยังทำหน้ากระอักกระอ่วนเหมือนจะร้องไห้อีกต่างหาก

ถึงอย่างนั้น...สายตาเว้าวอนเหมือนลูกกวางน้อยของเขา กลับไม่ทำให้ผมออมมือง่ายๆ

“แล้วนี่คุณกำลังจะไปไหนเหรอครับ?”

“.......”

“บ้านคุณไม่ได้อยู่แถวๆสนามเป้าเหรอ?”

“........”

“ก็ได้...คุณจะไม่ตอบคำถามผมก็ได้...

.

...เอาเป็นว่า วันนี้...คุณไปไหน ผมก็ไปด้วยแล้วกัน คุณคงไม่มีปัญหาอะไรใช่ไม๊ละครับ?”

“..........”

“นั่นไง..ผมว่าแล้วว่าคุณต้องโอเค” ผมรวบรัดตัดความ แล้วกดดันอีกฝ่ายต่อทันที  “เดี๋ยวผมถือกระเป๋าให้นะครับ..คุณไม่ต้องกลัวคนอื่นเค้าเข้าใจเราผิดหรอกครับ”

เขาพยายามยื้อกระเป๋าสะพายไหล่ของตัวเองเอาไว้

จนผมต้องปล่อยหมัดเด็ดเข้าเล่นงานเป้าหมายหลักของภารกิจในครั้งนี้เข้าจนได้

“ก็เราเป็นแฟนกันนี่เนอะ” ผมตั้งใจพูดเสียงดังกว่าปกติ...ยิ่งถ้าคนทั้งโบกี้ได้ยิน ก็ยิ่งดี

“ห๊ะ?!” คนตัวหอมหลุดปากร้องเสียงหลงแบบเสียอาการ แล้วจึงปล่อยมือจากกระเป๋าเพื่อปิดริมฝีปากตัวเองทันที

“แหม ไม่ต้องเขินหรอก...เดี๋ยวลงรถแล้วเราไปหาอะไรกินกันดีกว่า จะได้กินไปคุยไปยังไงล่ะครับ”

(สถานีต่อไป...สุรศักดิ์    Next station, Surasak – เสียงประกาศแจ้งสถานีในขบวนรถไฟฟ้า)

“ถ้าจำไม่ผิด เราต้องลงสถานีนี้ใช่ไม๊...

.

...ป่ะ...ไปกันเถอะครับ” ผมเอื้อมมือไปคว้าข้อมือของเขามากุมเอาไว้ แล้วเดินนำอีกฝ่ายออกจากขบวนพร้อมกัน

“พี่ปล่อยผมก่อนเถอะครับ คนมองใหญ่แล้ว” คนพูดพยายามแกะมืออกจากมือผมด้วยท่าทางร้อนรน พร้อมๆกับส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากผู้โดยสารคนอื่น...

แต่ผมแน่ใจพันเปอร์เซนต์ว่า คงไม่มีใครอยากเข้ามาก้าวก่ายปัญหาของคู่รักเกย์แน่ๆ...

ก็ผมเล่นประกาศหน้าไมค์อออกจะดังเสียขนาดนั้นแล้วนี่

ผมยื่นหน้าเข้าไปกระซิบใกล้ๆหูของอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงเย็นๆ แบบที่แม่ผมมักจะทำทุกครั้งที่อยากให้ผมทำอะไรตามคำสั่ง

 “ถ้าวันนี้เราแตะบัตรออกจากสถานีไม่ได้เพราะต้องจ่ายค่าปรับ เราต้องยอมบอกเบอร์เราให้พี่รู้ ตกลงนะครับ” ตบท้ายด้วยรอยยิ้มแสยะเสียหน่อย จะได้สมบทบาท

“พี่อย่าทำอย่างนี้ซิครับ  ขอกระเป๋าผมคืนเถอะนะ” สายตาอีกฝ่ายดูล่อกแล่กทุกครั้งที่เหลือบมองกระเป๋าสะพายบนไหล่ผม...สงสัยต้องลองแหย่ดูเสียหน่อย

“งั้นตอบคำถามพี่มาก่อน.. ถ้าตอบได้ถูกใจ พี่จะคืนกระเป๋าให้” ผมชูกระเป๋าของคนตัวหอมขึ้น แล้วแกว่งล่อสายตาพร้อมกับยิงคำถามทันควัน “บอกพี่ได้ไม๊ครับว่า จริงๆแล้ว เรามาทำอะไรที่นี่?”

“....เอ่อ....”

หลอกล่อถึงขนาดนี้ยังจะปากแข็ง...

ชักอยากรู้เสียแล้วสิว่า ในกระเป๋านี่มีอะไร

ทำไมถึงได้ทำหน้าซีดเหมือนจะเป็นลมตอนที่ผมแกว่งกระเป๋าไปมาอย่างเมื่อครู่

“ไม่อยากได้กระเป๋าคืนเหรอ?”

ผมล้วงเข้าไปหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาชูสุดช่วงแขน...

เดาว่า ความลับส่วนใหญ่คงอยู่ในนี้...

เพราะผมเองยังไม่ชอบให้คนอื่นมาเปิดกระเป๋าตังค์เล่นเลย... อายบัตรประชาชนน่ะครับ

“อย่า!! อย่าเปิดนะครับ!!!......พี่คีย์ อย่า!!!” ส่งเสียงห้ามปรามผมยังไม่พอ คนตัวหอมยังพยายามยืดแขนสั้นๆเพื่อไล่คว้าเอากระเป๋าตังค์สุดปลายแขนผม ทั้งที่สรีระเราต่างกันไม่ใช่เล่น

สุดท้าย...ร่างบางที่เอาแต่สนใจของนอกกาย ก็เสียหลักพุ่งเข้าชนอกผม

ผมเลยต้องปล่อยมือจากกระเป๋าตังค์เพื่อมาคว้าตัวของเขามากอดเอาไว้

ส่วนเจ้ากระเป๋าตังค์ดูจะเข้าใจสถานการณ์ดีเหลือเกิน เพราะมันเปิดอ้าขายความลับที่อยู่ด้านในทันทีหลังจากตกลงบนพื้น

พอเห็นสิ่งที่อยู่ข้างใน  ผมถึงกับร้องถามอีกฝ่ายโดยไม่ต้องเสียเวลาใคร่ครวญ

“เรารู้จักพี่?” คำถามนี้มาจากรูปถ่ายใบเล็กๆที่เจ้าตัวพกติดกระเป๋า...รูปนั้น เป็นรูปติดบัตรสมัยหัวเกรียนของผมเอง

“ครับ...ผมรู้จักพี่ รู้จักมานานแล้วด้วย แต่พี่คงจำผมไม่ได้หรอก ทางที่ดี...พี่อย่ามายุ่งกับคนอย่างผมจะดีกว่า”

ฟังพูดเข้า...สิ่งที่เพิ่งพูดออกมานี่ ยิ่งทำให้เรื่องระหว่างเราชักจะแปลกไปกันใหญ่แล้วนะ

“ทำไมถึงพูดอย่างนั้นล่ะ?” อีกฝ่ายดูลังเลเพียงไม่นาน สุดท้ายก็สูดลมหายใจลึกเข้าปอด แล้วก้มหน้าก้มตาตอบผม

“ก่อนพี่จะย้ายไปเรียนมอปลายที่อื่น เราสองคนเคยเรียนโรงเรียนเดียวกัน...

...ตั้งแต่พี่เข้ามาเรียนมอหนึ่ง พี่ก็กลายเป็นนักกีฬาบาสที่ป็อบสุดๆ เพราะพี่ทั้งเก่ง ทั้งหล่อ...

...ผมชื่นชมพี่มาก คอยแอบเฝ้าตามเชียร์พี่ตรงขอบสนามไม่เคยพลาดซักแมทช์...

...แต่คนดังอย่างพี่ ก็ไม่เคยชายตามองคนอย่างผม เพราะผมมันเป็นแค่เด็กอ้วนๆแถมยังขี้เหร่ดูไม่ได้...

.

.

...แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ยังไม่ตัดใจ...

...ผมยังคงติดตามสืบเสาะเรื่องเกี่ยวกับตัวพี่ทุกๆเรื่อง...

...ผมรู้ว่าพี่ย้ายไปเรียนที่ไหน ต่อมหาลัยอะไร คณะอะไร...

...พี่ชอบอะไร ไม่ชอบอะไร แฟนคนแรก...ยันคนสุดท้ายชื่ออะไร เลิกกันเพราะเรื่องไหน ผมก็รู้รายละเอียดทุกอย่าง...

...รู้กระทั่งว่า บ้านพี่อยู่ที่ไหน ครอบครัวพี่มีใครบ้าง เพื่อนสนิทพี่คือใคร...ผมรู้หมด...

.

.

...ตั้งแต่เด็กจนโต ผมบ้าพี่มาก ผมพยายามทำทุกอย่างเพื่อเปลี่ยนแปลงตัวเองเป็นคนแบบที่พี่ชอบ...

...ผมลดน้ำหนัก เปลี่ยนแปลงตัวเองเป็นคนใหม่ เพราะพี่บอกว่าพี่ชอบคนผอม พี่ชอบคนหน้าใส...

...ผมตั้งใจเรียน เพราะอยากเรียนที่เดียวกับพี่ อยากมีประสบการณ์ดีๆร่วมกัน แม้ว่าเราจะอยู่คนละคณะก็เถอะ...

...พอพี่จบ ผมก็อุตส่าห์ออกจากบ้านแต่เช้า แล้วนั่งรถไปยืนรอพี่ที่สนามเป้าทุกวัน...อย่างน้อยๆ เราก็ได้ขึ้นรถพร้อมๆกัน...

...ตกเย็น ผมก็มานั่งอ่านหนังสือรอ เผื่อว่าจะได้ขึ้นรถไฟไปส่งพี่กลับบ้าน...

.

.

.
...พี่คีย์รู้ไม๊ ที่ผมทำขนาดนี้ เพราะอะไร...

...เพราะผมรักพี่...

...ผมรักพี่ข้างเดียวมาตลอด...

.

.

...รู้อย่างงี้แล้ว พี่คีย์ก็ไม่ควรมายุ่งกับผม...

...ปล่อยไอ้คนไม่มีอะไรดีอย่างผมเพ้อถึงพี่อยู่คนเดียวอย่างนี้เถอะครับ อย่ามาสนใจผมเลย” ร่างบางๆพยายามดันตัวออกห่างจากผม กลับกัน...ผมก็ยิ่งจะยื้อตัวของเขาเอาไว้ เพราะผมยังไม่ได้คำตอบของเรื่องคาใจผมที่สุด

“เดี๋ยวนะ...เราบอกพี่ว่า เราแอบชอบพี่มานานแล้ว...

.

...แถมยังรู้อีกว่าพี่ชอบอะไร...ไม่ชอบอะไรโดยละเอียดไปเสียทุกอย่าง? อย่างนั้นใช่ไม๊?”

“ขอกระเป๋าผมคืนเถอะครับพี่คีย์ แล้วพี่คีย์ก็ปล่อยผมกลับบ้านซะที...ผมไม่อยากจะเสียค่าปรับมากไปกว่านี้แล้วล่ะ” เขาพยายามกระพริบตาถี่เพื่อกั้นไม่ให้น้ำใสๆในดวงตากลมโตนั่นไหลออกมา

 “เดี๋ยวก่อน...พี่มีอีกคำถามที่อยากจะฟังคำตอบจากปากเรา...

.

... พี่ไม่เชื่อหรอกว่าเราชอบพี่จริงๆ...

...เพราะถ้าเราชอบพี่ เราต้องรู้ซิว่า ตั้งแต่ไหนแต่ไร...พี่แพ้น้ำหอม ได้กลิ่นทีไรเป็นต้องจามตลอด...

...เลยพลอยทำให้ไม่ชอบคนใส่น้ำหอมที่สุด...

...ถ้าเรารู้อย่างนี้ ...ทำไมยังใส่น้ำหอมจนฉุนไปหมด?”

“ผมรู้หรอกน่าว่าพี่แพ้น้ำหอม ผมเลยไม่เคยใส่น้ำหอมยังไงล่ะ!!... พี่ส่งกระเป๋าผมคืนมาเถอะครับ ผมอยากกลับบ้านแล้ว”

อีกฝ่ายคงจะเหลืออด เพราะเจ้าตัวเผลอตวาดใส่ผมแบบลืมเขิน

แต่นั่นยิ่งทำให้เขาดูน่ารักไปกันใหญ่...
ในที่สุดก็ยอมเผยไต๋แสดงตัวตนด้านอื่นๆออกมาให้ผมเห็นได้เสียที

แถมที่ดีสุดๆเห็นจะเป็น คำตอบของเขาที่โดนใจผมเต็มๆ...

หึ! หอมธรรมชาติแบบนี้ พี่คีย์ยอมเป็นทาสไปทั้งชาติเลยครับผม

“แต่พี่คงให้เรากลับบ้านตอนนี้ไม่ได้หรอก...

.

.

...เว้นเสียแต่ว่าเราจะยอมบอกชื่อเรากับพี่ ยอมให้พี่ไปส่งบ้าน และบอกเบอร์มือถือมาซะก่อน”  ผมยิ้มมุมปาก แล้วพูดต่อ“เมื่อก่อนเราอาจจะเหนื่อยที่ต้องรักพี่อยู่ฝ่ายเดียว... แต่รอพี่เดี๋ยวนะครับ อีกไม่นานพี่คงจะรักเราหมดใจแล้วล่ะ”

“ห๊ะ?! พี่คีย์ว่าไงนะครับ?”

“ก็หมายความว่า พี่ก็ชอบเรายังไงล่ะ...แล้วจะยอมบอกชื่อให้พี่รู้ได้รึยังครับ  หรือจะกลับขึ้นไปนั่งรถเล่น แล้วแวะกินข้าวแถวบ้านพี่ก่อนดี?”

“.......”

“เร็วๆซิครับคนดี พี่คีย์หิวจนจะกินเราได้ทั้งตัวแล้วนะครับ”

“ผมชื่อตู๋ครับ”

๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑

อาจเป็นเพราะวันนี้ กลิ่นหอมจรุงใจนั้น รุนแรงชวนดมยิ่งไปกว่าทุกๆวัน

แถมเรือนกายต้นกำเนิดกลิ่นนั้น ยังอยู่ใกล้ในระยะที่ทำให้ทั้งผมและเขาประหม่าได้ทั้งคู่

ผมเองก็เพิ่งรู้เหมือนกันว่า สัมผัสของฝ่ามือผมที่สอดประสานเข้ากับมือของเขานั้น จะยิ่งทำให้กลิ่นหอมๆของเขายิ่งกรุ่นอวลได้มากขนาดนี้

เช้าวันนี้ผมจึงโดนความหอมเล่นงานเสียอ่วม  จนหลวมตัวหลุดเข้าสู่ห้วงแห่งจินตนาการอันกว้างไกลของตัวเองอีกครั้ง...

ซึ่งรอบนี้  บอกอย่างไม่อายเลยครับ...

ไอ้คีย์อาการหนักมาก

ฟุ้งไปไกลขนาดที่ว่า...

สามารถคิดคำพูดขอบคุณผู้คน และสิ่งของที่อยู่เบื้องหลังงานแต่งงานของตัวเองได้เป็นฉากๆ

สิ่งแรกที่สนับสนุนให้ผมสองคนมีวันนี้ได้ เห็นจะเป็น...

ระบบรถไฟฟ้าบ้านเรา ที่ห่างไกล และไม่คุ้นเคยกับคำว่าเสถียรเท่าใดนัก...

ถ้าไม่ได้ความล่าช้า ขัดข้อง และสถานการ์ณวิกฤตใดๆของบีทีเอสช่วยเอาไว้

ป่านนี้ผมอาจจะไม่ได้เจอกับตู๋...

เราสองคนคงไม่ได้เจอกับเนื้อคู่ของตัวเอง

ขอขอบคุณน้ำปลาของแม่ที่หมดอย่างกะทันหัน

รวมทั้งแกงเขียวหวานหม้อที่ปรุงนานที่สุดในโลก...

เพราะกว่าคนทั้งบ้านจะได้กิน...ก็ปาเข้าไปตอนเกือบสี่ทุ่ม ทั้งๆที่แม่ครัวเริ่มลงมือตั้งแต่ก่อนสี่โมงเย็น

ขอบคุณพี่นพ...พนักงานบีทีเอสผู้อารี มีจิตสาธารณะ...

คนๆเดียวที่รับฟัง ให้คำปรึกษา และรับรู้พัฒนาการปัญหาหัวใจของผมตั้งแต่แรกเริ่ม ยันบทสรุป

อีกทั้งเหล่าศิษย์ร่วมสำนักรุกโสดใสหัวใจสี่ดวง...

ก่อนอื่น  ผมขอยกเครดิตการตั้งชื่อปัญญาอ่อนของสมาคมลับให้แก่ไอ้แทนเพื่อนรัก...

ผู้ซึ่งชีวิตนี้ คงเป็นอะไรไม่ได้ นอกจาก...

ลูกที่ดี สามีที่เคารพน้องโซ่ และเพื่อนดีที่โง่เหลือจะเอ่ย

และขอมอบคำขอบคุณอย่างจริงใจแก่ทั้งพี่เผ่า พี่เจ และโยน้องน้อยที่คอยให้คำแนะนำ กำลังใจ

รวมทั้งแรงผลักดันผ่านการด่าทอประสาผู้ร่วมอุดมการณ์สละซิงในฐานะสามีมือใหม่

สุดท้าย...

สิ่งที่เห็นจะขาดไปไม่ได้เลย...

อย่างแรก คือ...ความกล้าของตัวผม กล้าที่จะทำตามเสียงเรียกร้องของหัวใจ...

และความรักมั่น ซึ่งมากพอๆกันกับความพยายามของตู๋...

คนที่คอยเฝ้าดูผมอยู่ห่างๆด้วยความแน่วแน่มาตลอดหลายปี

ขอบคุณที่รักพี่...

ขอบคุณที่มาเจอกัน...

ขอบคุณที่ ‘หอม’ ไปเสียทุกวัน จนทำพี่หวั่นใจ

พี่รักตู๋นะครับ

๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑

ขอบคุณเนื้อเพลง: คู่กัน ◘ สครับ

ที่มา: http://sz4m.com/t5515

หวัดดีค่า ^_^

ขอให้อ่านอย่างมีความสุขนะคะ  และขอบคุณที่เข้ามาทักทายค่ะ

รักคนอ่านทุกท่านค่ะ จ๊วบๆ

๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑๔๑