ก่อนจะอ่านตอนนี้
แนะนำว่าให้ทำใจในหลาย ๆ ส่วนด้วยกัน
ประการแรก
คาแร็กเตอร์คุณด. นามสมมตินี่มีความเว่อร์เสมอตัวร้ายรั่ว ๆ ในการ์ตูนมากค่ะ
(ที่มาคือเราอยากเขียนตัวละครที่อีโก้ล้น
ๆ จนดูตลก)
หากคุณด.และหลานชายสุดที่รักทำให้ใครรำคาญ
เราต้องขออภัยมา ณ ที่นี้
แต่ไม่ต้องห่วงไปนะคะ
คุณด.จะได้ออกสื่อแค่ตอนนี้ตอนเดียวเท่านั้น
(แกติดงานอีเวนท์ฝังลูกนิมิต
กับ เดินสายทอดผ้าป่าตลอดหน้าฝนค่ะ – เดี๋ยว!)
ประการที่สอง...
สำหรับแฟนด้อมของพ่อหมีเต๋อด้วง กรุณาทำใจล่วงหน้าแต่เนิ่น ๆ ว่า
เนื้อหาที่กำลังจะได้อ่าน
เป็นการสรรเสริญเสน่ห์ของหมากระเป๋าแบบเต็ม ๆ ...
กังฟูหมาเป๋ามาทวงบัลลังก์เจ้าของความงามล่มเมืองแล้วนะคะ
(กร๊ากกก! เขียนมาถึงตรงนี้เรานี่แอบขำความเห็นของเหล่าสมาชิกทีม
#ปล้ำหมี
รอเลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า)
ขอให้อ่านอย่างมีความสุข
และหากตอนนี้ทำให้คุณ ๆ หัวเราะได้ นั่นถือเป็นกำไรของเราแล้วค่ะ ^^
ฝากเพจหน่อยนะจ๊ะเบ่บี๋ (กดเลย
รออะไร?!https://www.facebook.com/pages/A-Smile-of-Silence-Malimaru/102532126768532?sk=timeline
«♥»------------------------------------------------------------------------------------«♥»
The 34th
Bonding
ตัวประกอบชื่อคุณด. นามสมมติ
“ฮือออ!!”
ภาพใบหน้าตาเหยเกเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาประกอบซาวด์เอฟเฟคแสดงความเจ็บปวดของหลานชายวัยสี่ขวบขณะพุ่งเข้ามาหาทำให้คุณ
ด. นามสมมติอดรนทนนิ่งเฉยไม่ได้ “เทมส์ เทมส์เป็นอะไรครับ?!”
“...ฮึก
ฮึก...” เมื่อได้ยินน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใหญ่ของที่พึ่งหนึ่งเดียวในยามนี้
เด็กชายเทมส์ในชุดหมีสีเหลืองประจำชั้นอนุบาลสามก็ยิ่งสะอื้นไห้หนักข้อขึ้นกว่าเดิมหลายเท่าตัว
“เทมส์ เทมส์ร้องไห้ทำไมครับ? ไหนเทมส์บอกอาซิว่าเกิดอะไรขึ้น?”
“...ฮึก...พี่พายแก้ง...
ฮือออ พี่พายแก้ง...”
“อะไรนะครับ? ใครทำอะไรเทมส์
เล่าให้อาฟังดี ๆ ซิครับ!” คุณอาวัยสามสิบต้น ๆ ซักไซ้เด็กน้อยด้วยความร้อนใจ...
นี่โรงเรียนอนุบาลหรืออะไร ทำไมพวกครูถึงปล่อยให้หลานชายเขาโดนทำร้ายจนร้องไห้ฟูมฟายพูดจากับใครไม่รู้เรื่องแบบนี้?!
เด็กชายผู้เสียขวัญปาดน้ำตาด้วยหลังมือพลางกลั้นสะอื้นก่อนตั้งใจตอบคุณอาอย่างชัดถ้อยชัดคำ
แต่เมื่อเอ่ยอ้างถึงชื่อคู่กรณี น้ำตาเจ้ากรรมก็ดันไหลปรี่ออกมาอีกครั้งจนได้ “พี่พายแก้งเทมส์คับ...
โฮ!”
“พี่พายแกล้งอะไรเทมส์ครับ?
เทมส์หยุดร้องไห้ก่อนครับแล้วเล่าเรื่องทั้งหมดให้อาฟังซิ” คนโตกว่าย่อตัวลงนั่งยอง
ๆ ตรงหน้าหลาน ล้วงหยิบผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าเสื้อเชิ้ตแล้วบรรจงเช็ดหน้าเช็ดตาให้เด็กชายอย่างทะนุถนอม
ความรู้สึกอบอุ่นปลอดภัยที่ผู้เป็นอาหยิบยื่นให้
ปัดเป่าอาการตื่นตระหนกได้เป็นปลิดทิ้ง เด็กน้อยวัยสี่ขวบจึงสามารถรวบรวมสติและตอบคำถามของคุณ
ด. นามสมมติได้อย่างราบรื่นและเป็นเรื่องเป็นราวยิ่งกว่าครั้งไหน ๆ “เทมส์...
ฮึก... เทมส์กับพุเล่นน้องต่ายอยู่ดี ๆ พี่พายก็มาผักเทมส์แล้วแย่งน้องต่ายไปคับ!”
เรื่องราวเบื้องหลังสาเหตุของการหลั่งน้ำตาที่หลานชายเล่าเคล้าเสี้ยงสะอึกสะอื้นทำให้คนเป็นอาโกรธจนหน้ามืด
“เล่นกันยังไงถึงได้ต้องผลักกันรุนแรงขนาดนี้เนี่ย?! หนอย! ไอ้เด็กพ่อแม่ไม่สั่งสอน! อย่าได้เจอตัวเชียวนะ
พ่อจะเบิ้ดกะโหลกให้ร้องไห้ไปฟ้องแม่เลย!”
“...ฮึก...”
“แล้วไอ้เด็กพี่พายมันอยู่ไหนครับ?
ไหนเทมส์พาอาไปหาเด็กพี่พายนี่หน่อยซิ!” คุณอาประกาศกร้าวราวยอดพยัฆค์พร้อมสู้ศึก เชื่อเถอะว่าต่อให้เอาช้างมาฉุด
ด.ก็ไม่มีทางยอมปล่อยให้ไอ้เด็กเวรตะไลนั่นลอยนวลไปได้ หนอย! เก่งนักใช่ไหมไอ้เด็กพาย? ลองมาเจออาด. ผู้เก่งกล้าเวอร์ชันเตะหมา
ด่าเด็กหน่อยเป็นไร ขี้คร้านจะร้องไห้กลับไปซุกอกแม่แทบไม่ทัน!
กระนั้นฝ่ายหลานชายกลับหวาดหวั่นกลัวเกรงเจ้าของชื่อพี่พายที่ว่าจนปากคอสั่นไปเสียแล้ว
“...ฮึก... ไม่เอา ไม่ไป! เทมส์ไม่อยากเจอพี่พาย เทมส์อยากกลับบ้าน!” เด็กชายเทมส์แหกปากร้องไห้แบบไม่รักษาอาการพลางทิ้งตัวนั่งแปะกับพื้นเพื่อตั้งท่าเตรียมกระจองอแงต่อต้านคุณอาแบบเต็มสูบเป็นรายการถัดไป
“ไม่เอาอย่างนั้นสิเทมส์
เราเป็นฝ่ายถูก เราก็ต้องไม่กลัวสิ! คนทำผิดอย่างไอ้เด็กพายต่างหากที่ต้องหัวหดเวลาเจอคนจริงอย่างอาด.ของเทมส์...
ไปครับ! เดี๋ยวอาจะไปตีไอ้เด็กพายล้างแค้นให้เทมส์เองนะ”
คุณด. นามสมมติพยายามปลุกปั่นจิตวิญญาณแห่งนักสู้ในตัวหลานชายพร้อม ๆ กับหิ้วปีกฉุดร่างเหลว
ๆ ของอีกฝ่ายขึ้นจากพื้นอย่างขมีขมัน แต่ก่อนจะได้ข้อสรุปเป็นเอกฉันท์ เสียงเพรียกจากด้านหลังก็ดึงดูดความสนใจของสองอาหลานได้อย่างชะงัด
“ขอโทษนะครับ ใช่น้องเทมส์หรือเปล่าครับ?”
...นะ นะ นางฟ้า!... คุณด.
นามสมมติถึงกับอุทานในใจเมื่อหันไปเห็นใบหน้าหวานล้ำฉ่ำแฉล้มของชายร่างเล็กซึ่งยืนระบายยิ้มอยู่ตรงหน้า
อำนาจแห่งความขาวใสอมชมพูที่ตีคู่มากับออร่ามีอันจะกินของนางฟ้าจำแลงทำให้หัวใจของคุณอาหนุ่มเต้นระรัวคล้ายแรกตกหลุมรัก
ส่วนอีกคนที่ถูกนางฟ้าจับมือเพื่อให้ยืนข้าง
ๆ กัน คือ เด็กชายหน้าตาหล่อเหลาคมคายผู้เป็นเจ้าของแววตาแน่วแน่ มั่นใจที่ไม่ว่าใครก็สามารถทำนายได้ทันทีว่า
เด็กผู้นี้จะเติบใหญ่เพื่อเป็นผู้นำที่คนส่วนใหญ่ต่างยอมศิโรราบ... ดูจากอาการหวาดหวั่นของเด็กชายเทมส์ในตอนนี้เป็นตัวอย่างก็ได้
“...ฮึก...ฮึก...”
เด็กน้อยผู้ตกเป็นเหยื่อคลานดุ๊กดิ๊กไปนั่งแอบอยู่ตรงด้านหลังท่อนขาของคุณอาทันทีที่เผลอสบตากับเด็กชายในชุดหมีสีเหลืองเช่นเดียวกับตน
ท่าทางผิดปกติของเด็กชายเทมส์ทำให้นางฟ้าค้อมตัวลงเพื่อส่งเสียงถามไถ่อีกฝ่ายด้วยความเป็นห่วง
“หนูคือน้องเทมส์ใช่ไหมลูก?”
“...ฮึก
ฮึก...” เสียงสะอื้นที่หลุดรอดจากร่างสั่นเทาอธิบายทุกอย่างได้ชัดแจ้ง ชายหนุ่มผู้มาใหม่จึงปลอบขวัญเด็กอนุบาลที่กำลังประหวั่นพรั่นพรึงทันที
“น้องเทมส์ครับ
ที่พี่พลายมานี่ พี่พลายไม่ได้มาทำอะไรน้องเทมส์หรอกนะครับ... พี่พลายแค่จะมาขอโทษน้องเทมส์...
น้องเทมส์ไม่ต้องกลัวพี่พลายนะครับ”
...อา คนอะไร เสียงหวานน่าฟังเหลือเกิน... ยิ่งได้สดับมธุรสวาจาของนางฟ้ามากขึ้นเท่าไร
คุณด. ก็ยิ่งถลำใจจนยากเกินถอนตัวเสียแล้ว
“เอ่อ
คุณครับ”
...ยิ่งดูใกล้
ๆ ก็ยิ่งโดนใจ!
นี่มันนางในฝัน แม่ของลูกของไอ้ด. ชัด ๆ !... ชายหนุ่มพร่ำเพ้อละเมอถึงอนาคตอันหอมหวานที่จะมีร่วมกันกับอีกฝ่ายโดยไม่คิดหน้าคิดหลัง
“คุณครับ!”
“ห๊ะ?!
ครับ?!” เสียงเรียกฟังขึงขังกับหางเสียงฉุน ๆ ดึงคุณด.
นามสมมติให้หลุดจากภวังค์โดยพลัน... เป็นเพราะเมื่อกี๊มัวแต่เหม่อแท้ ๆ
นางฟ้าเลยพลอยน้อยใจที่เห็นเขาไม่ให้ความสำคัญ
ไม่ได้การล่ะ!
หลังจากนี้ พี่ด. จะตั้งใจฟังทุก ๆ คำของนางฟ้าแบบไม่ให้ตกหล่นเลยครับ!
“คุณเป็นผู้ปกครองของน้องเทมส์ใช่ไหมครับ?”
“ใช่ครับ! ผมชื่อด. เป็นอาของน้องเทมส์ครับ” แม้ใบหน้าจะยิ้มแย้ม
แต่ลึก ๆ แล้ว คุณด. กลับรู้สึกเสียดายที่ไม่ทันได้อวดอ้างสรรพคุณและข้อดีทั้งหลายให้อีกฝ่ายได้ตระหนัก
“พอดีเลยครับ
ผมพาพี่พลายมาขอโทษน้องเทมส์น่ะครับ”
เมื่อเห็นใบหน้าหวานหยดของนางฟ้าส่อเค้าความโศกสลดเมื่อเจ้าตัวเอ่ยถึงตัวการทำร้ายหลานชายเขา
คุณด.ก็อดรู้สึกเศร้าสะท้านสะเทือนใจตามไปด้วยไม่ได้ อารามเป็นห่วงความรู้สึกของอีกฝ่ายอย่างสุดประมาณ
คุณด.จึงโยนความแค้นที่มีต่อเด็กพี่พลายทิ้งไปโดยพลัน
“โอ๊ย!
ขอท่งขอโทษอะไรกันครับ?! ไม่ต้อง ไม่ต้อง! เด็กเล่นกัน ร้องห้งร้องไห้ก็ต้องมีบ้าง เป็นธรรมดา”
เมื่อปะเหลาะนางฟ้าเสร็จสรรพ คุณด.ก็รีบหันไปรวบตึงกึ่งหยอกล้อหลานชายผู้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่เพื่อสร้างภาพของชายหนุ่มอบอุ่น
อารมณ์ดีให้เป็นที่ประจักษ์ “ใช่ไหมครับเทมส์... คนเก่งของอา อีกอย่าง
เทมส์ก็ไม่เป็นอะไรสักหน่อยเนอะ”
ทว่านางฟ้ากลับโต้แย้งอย่างแข็งขัน
“ไม่ได้หรอกครับ! พี่พลายทำผิด
พี่พลายก็ต้องหัดขอโทษเพื่อนสิครับ”
“โธ่คุณครับ! เรื่องขี้ปะติ๋วแค่นั้นไม่ต้องลำบากพาน้องพี่พลายมาขอโทษน้องเทมส์ถึงที่นี่หรอกครับ
เล่นแบบเด็กผู้ชายก็งี้แหละครับ... วันนี้อาจจะคุยเล่นกันดี ๆ วันรุ่งขึ้นก็อาจจะตีกัน โกรธกัน แต่เดี๋ยวไม่นาน ก็วนกลับมาเล่นกันใหม่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
ผู้เป็นอาตบบ่าหลานชายวัยสี่ขวบเบา ๆ คล้ายปลอบประโลมให้เข้าใจโลก ก่อนจะสรุปด้วยโทนเสียงร่าเริงทว่าอบอุ่นซึ่งเจ้าตัวออกแบบมาเป็นอย่างดี
“มิตรภาพลูกผู้ชาย แมน ๆ เตะบอลเนอะเทมส์เนอะ!”
“ถึงคุณด.จะพูดอย่างนั้น
แต่ยังไงทางผมก็ต้องให้ลูกขอโทษน้องเทมส์ให้เป็นเรื่องเป็นราวอยู่ดีแหละครับ” กรกฏชิงตกลงกับบุตรชายคนโตตัดโอกาสต่อปากต่อคำของคุณด.
ด้วยเพราะไม่อยากปล่อยให้เหตุการณ์ดังกล่าวกินเวลาเนิ่นนานไปกว่านี้
“พี่พลายครับ... พี่พลายทำผิดกับน้องเทมส์ พี่พลายต้องทำยังไงกับน้องเทมส์ครับ?”
“ขอโทษ” ปภพเอ่ยห้วน
ๆ อย่างไม่เต็มใจเพราะในระหว่างที่ทั้งหมดเล่นอยู่ด้วยกันนั้น
พลายแค่ต้องการคืนตุ๊กตากระต่ายให้พลุหลังจากของเล่นชิ้นโปรดที่แฝดคนกลางหอบหิ้วมาจากบ้านถูกเทมส์แย่งไปเล่นโดยไม่คิดแบ่งปัน
จริง ๆ แล้วเด็กชายหาได้มีเจตนาข่มขวัญเพื่อนใหม่ใจเสาะตรงหน้าเลยแม้แต่นิดเดียว กระนั้น
คนเป็นพ่อกลับไม่ยอมปล่อยผ่านแม้จะเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดก็ตามที
“พูดกับเพื่อนเพราะ
ๆ สิครับพี่พลาย”
“พี่พายขอโทษเทมนะคับ”
ทายาทตระกูลคุณะประสิทธิ์คนโตทำตามคำบอกของคุณพ่ออย่างว่าง่าย...
ช่างเรื่องชอบใจไม่ชอบใจไปก่อนก็ได้ เพราะตอนนี้อยากกลับบ้านไปเล่นกับพลุพลับเร็ว
ๆ มากกว่า
“ดีมากครับคนเก่งของพ่อฟู”
กรกฏชื่นชมน้ำใจลูกชายที่ยอมเอ่ยคำขอโทษเมื่อกระทำผิด ส่วนตัวเขา ในฐานะผู้ปกครอง ชายหนุ่มก็ไม่ลืมแสดงความเสียใจต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอีกครั้งอย่างเป็นกิจลักษณะด้วยเช่นกัน
“น้องเทมส์ คุณพ่อขอโทษแทนพี่พลายอีกครั้งนะครับ...
คุณพ่อสัญญาว่าจะไม่ให้พี่พลายทำแบบนั้นกับน้องเทมส์อีกแล้วนะครับ ไว้พรุ่งนี้น้องเทมส์มาเล่นกับพี่พลาย
พลุ พลับอีกนะครับ”
“...ครับ...”
“คุณพ่อขอบคุณน้องเทมส์มาก
ๆ เลยครับ” พี่ชายอดีตเดือนมหาลัยคลี่ยิ้มละไมให้กับเด็กชายเจ้าของชื่อด้วยความเอ็นดู
ฝ่ายคุณด. ก็โดนรอยยิ้มกระจ่างของนางฟ้าขโมยหัวใจไปทั้งดวง
...อา
ยิ้มแล้วน่ามองจัง! คนอะไรช่างน่ารักได้ไม่บันยะบันยังเสียจริง ๆ !...
“พวกผมขอตัวก่อนนะครับ”
สิ้นคำ กังฟูกับลูกชายก็เดินจูงมือกันมุ่งหน้าไปยังลานจอดรถซึ่งทายาทอีกสองคนนั่งรอพวกเขาอยู่ในรถได้พักใหญ่
ๆ แล้ว
.
.
.
.
.
.
.
“คุณ! คุณครับ!” อารามตกใจเมื่อเห็นนางฟ้าหายลับไปกับตา คุณด.นามสมมติจึงตัดสินใจทิ้งหลานชายให้ยืนงงอยู่ตรงจุดเดิม
ก่อนจะวิ่งตาลีตาเหลือกพลางส่งเสียงตะโกนรั้งสองพ่อลูกให้หยุดรอ “เดี๋ยวครับ! รอเดี๋ยว!”
“ครับ?!”
“ไม่ทราบคุณชื่ออะไรครับ?”
ขณะพยายามทอดสายตาและจัดแต่งทรงผมพลางเต๊ะท่าให้น่ามอง
ชายหนุ่มผู้เป็นอาของน้องเทมส์ก็ต้องพยายามกลั้นอาการกระหืดกระหอบอย่างยิ่งยวดไปพร้อม
ๆ กัน
สีหน้าของผู้ถูกเรียกว่านางฟ้าแลดูแปลกใจเมื่อได้ยินคำถามดังกล่าว
ชายหนุ่มชี้นิ้วเข้าหาตัวเองแล้วจึงตรวจสอบความเข้าใจกับคนตรงหน้าอีกครั้ง “ผมเหรอครับ?”
“ครับ...
ผมอยากทำความรู้จักคุณเป็นกรณีพิเศษน่ะครับ” เนื่องจากแน่ใจในรสนิยมของตัวเองอย่างถ่องแท้
เมื่อสบโอกาสดี ๆ คุณด.จึงออกตัวล้อฟรีโดยไม่คิดแชเชือน แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะภาวนาให้ความปรารถนาที่ถูกซุกซ่อนอยู่ในแววตาเจ้าชู้ของคุณด.
เป็นเพียงเรื่องเข้าใจผิดกันเท่านั้น
“หืม?
คุณอยากทำความรู้จักผม?” กังฟูแสร้งตีหน้าซื่อขณะก้มลงช้อนตัวลูกชายขึ้นมาอุ้มก่อนจะสับขาเดินด้วยความว่องไวกว่าเมื่ออึดใจก่อนหน้าอยู่หลายเบอร์
ทว่าคุณด.กลับเกาะติดทุก ๆ ความเคลื่อนไหวของอริยะตรัยผู้พี่ประหนึ่งขี้หมาเปียกในร่องรองเท้า
“ครับ” ผู้ปกครองน้องเทมส์ตอบกลับทันควันด้วยความมั่นหน้าไม่มีใครเกินจนกรกฏยังอดรู้สึกประดักประเดิดแทนอีกฝ่ายไม่ได้
“...เอ่อ...”
“พ่อฟู
ไปหาพุพับกันเถอะคับ พี่พายจาหย่อย ๆ !” ณ ชั่วขณะที่พี่ชายอดีตเดือนมหาลัยกำลังประสบปัญหาใหญ่หลวง
อัศวินม้าขาวตัวป้อมก็ขี่ม้าแคระฝ่าทะลวงแนวรบของข้าศึกเข้ามาช่วยพ่อฟูให้ปลอดภัยจากคุณอาน่าสงสัยได้ทันท่วงที
นับว่าไม่เสียแรงที่ป๊ะป๋าไว้ใจ มอบหมายหน้าที่บอดี้การ์ดปกป้องกรกฏจากเหล่าพ่อ ๆ อา
ๆ รวมไปถึงพวกคุณลุงคุณตาที่คอยมาส่งสายตาเยิ้มหวานให้กังฟูแทนคุณพ่อร่างหมีทั้งสองจริง
ๆ
“เอ่อ ผมว่า
ผมขอตัวก่อนดีกว่าครับ พอดีลูก ๆ ผมหิวแล้วน่ะครับ” อริยะตรัยคนโตรับไม้ต่อจากลูกชายอย่างเร็วรี่ก่อนที่จะอุ้มลูกเดินหนีคุณด.นามสมมติไปทันทีโดยไม่คิดจะกล่าวคำร่ำลา
...อา
นางฟ้าของพี่ด. เย็นชากับพี่ด.เสียให้พอนะจ๊ะ
พรุ่งนี้พี่ด.จะละลายน้ำแข็งในใจนางฟ้าให้หมดเลยจ๊ะ!... อานุภาพแห่งความรักอันยิ่งใหญ่ได้บดบังดวงตาของชายหนุ่มจนมืดบอด
ไม่อย่างนั้นผู้มีศักดิ์เป็นอาของเด็กชายเทมส์คงจะยิ้มไม่ออกเมื่อเห็นนางฟ้าและลูกชายในสภาพวิ่งหน้าตั้งจากไปด้วยสีหน้าหวาดระแวงและสยดสยองราวกับโดนผีหลอกกลางวันแสก
ๆ
«♥»------------------------------------------------------------------------------------«♥»
“น้องเทมส์
คุณอามารับแล้วค่ะ” คุณครูเวรประกาศเรียกลูกศิษย์ที่กำลังเล่นชิงช้าอยู่ในสนามเด็กเล่นอย่างสนุกสนาน
ฝ่ายคุณด.นามสมมติ เมื่อเห็นหลานชายอยู่ในกรอบสายตา เจ้าตัวก็ปราดเข้าไปชาร์จเด็กชายเพื่องุบงิบอะไรบางอย่าง
“เทมส์ครับ”
“คับ?!” เจ้าของชื่อปัดฝุ่นที่เกาะอยู่ตามเสื้อพลางเอียงคอรอฟังคำของอาอย่างตั้งใจ
“วันนี้เทมส์ไม่เล่นกับพี่พลายแล้วเหรอครับ?”
“ไม่อ่ะคับ
พี่พายเล่นแลง เทมส์เจ็บ” เด็กชายตอบเรื่อยเจื้อยแบบไม่เจือความจริงแต่อย่างใด... เหตุผลที่วันนี้เจ้าตัวไม่ไปขลุกอยู่กับแฝดสามเพราะเครื่องเล่นสุดฮ็อตอย่างชิงช้ากลับไร้เงาเด็กอ.หนึ่งขาใหญ่จับจอง
เขาเลยอยากลองเล่นชิงช้าให้ชุ่มปอดสักทีอย่างไรล่ะ
“เฮ่ย ไม่ได้!
เทมส์ต้องไปเล่นกับพี่พลายสิ...
ไปเร็ว ไปเล่นกับพี่พลายเดี๋ยวนี้เร้ว!” ผู้เป็นอาผลักดันหลานรักอย่างหนักหน่วงด้วยหวังใช้อีกฝ่ายเป็นข้ออ้างบังหน้าเพื่อหาโอกาสเข้าหานางฟ้าอย่างแนบเนียน
“ไม่อาว
เทมส์จะกับบ้าน!”
เด็กชายเทมส์สะบัดตัวออกจากการเกาะกุมของอาแล้วกระทืบเท้าปึงปังอย่างเอาแต่ใจ
วาจาปฏิเสธด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดของหลานชายช่างไม่ต่างจากสายฟ้าที่ฟาดผ่าลงกลางใจ
คุณด.เริ่มจะรับไม่ได้กับอารมณ์เนือยนอยที่กามเทพตัวน้อยแสดงออกมากขึ้นทุกที แต่เพราะสำเหนียกได้ว่า
ลูกเทพที่กำลังเบะหน้าใส่เขาอย่างก้าวร้าวตนนี้ ถูกหมอแหวกออกมาจากท้องของพี่สาว เขาจึงไม่อาจเบิ้ดกะโหลกสั่งสอนอีกฝ่ายได้อย่างใจ
ชายหนุ่มจึงอาศัยลูกอ้อนมาโน้มน้าวเด็กชายให้ยอมเป็นพวกด้วยแต่โดยดี “ฮื่อ
เทมส์อย่าดื้อสิครับ นะ... ทำเพื่ออาสักครั้งเหอะนะ อาขอร้อง!”
“...” แทนที่จะตอบคำ
ความรู้สึกขัดอกขัดใจก็ทำให้เด็กชายเทมส์รวมรวมลมปราณโศกสลดจากทั้งร่างมาเม้มกองรวมกันตรงใบหน้า
พร้อม ๆ กับสอดส่ายสายตาเศร้าสร้อยไปขอความช่วยเหลือไปจากคนรอบข้าง
“มีอะไรกันหรือเปล่าคะคุณด.?”
คุณครูเวรที่หวนกลับมาตรวจสอบความเรียบร้อยรอบ ๆ
บริเวณโรงเรียนอีกครั้งเดินเข้ามาถามไถ่สองอาหลานที่ยังยืนคุยกันอยู่ที่เดิมทั้ง ๆ
ที่ควรกลับบ้านไปนานแล้ว ชายหนุ่มรีบดึงหลานให้ยืนหันหลังให้บุคคลที่สาม ก่อนจะพล่ามนี่อ้างนั่นให้ครูฟังไปเรื่อยเปื่อย
“อ๋อ
ไม่มีอะไรหรอกครับ
ผมแค่กำลังต่อรองกับน้องเทมส์เรื่องของขวัญที่จะซื้อให้แกเท่านั้นน่ะครับ” หลังจากทำให้คุณครูผู้หวังดีงงงวยกับคำตอบไปได้พักหนึ่ง
คุณด.ก็กระซิบแผนล่อซื้อเด็กชายเทมส์ให้ร่วมทำสังฆกรรมด้วยกันทันที “ถ้าเทมส์ยอมไปเล่นกับพี่พลาย
อาจะซื้อหุ่นยนต์ตัวใหม่ให้เทมส์เอง.. สนเปล่า?”
“หุ่นยนต์จิง
ๆ นะอาด.?” พอเห็นเด็กชายทำตาโต คุณด.ก็กระซิบติดสินบนหลานต่อทันควัน
“จริงสิครับ!”
.
.
.
.
.
“ก็ได้ครับ”
“ทันทีที่ปลางับเหยื่อ
คุณอาผู้ร่ำรวยแผนการก็เล่นใหญ่รัชดาลัยเธียเตอร์ให้คุณครูยอมหลงเชื่อ “โอ้เทมส์หลานรัก
มาให้อากอดแน่ ๆ ทีซิครับ!”
“...” เด็กชายเทมส์ทำหน้าเนือยใส่คนเป็นอาจนคุณด.ที่นั่งอ้าแขนกว้างเพื่อรอรับหลานชายถึงกับหน้าแห้ง
บรรยากาศแปลก ๆ ระหว่างสองอาหลานทำเอาครูบาอาจารย์ถอนตัวไปตั้งหลักแทบไม่ทัน
“เอ่อ... ถ้าไม่มีอะไรแล้ว
ครูขอไปดูเด็ก ๆ ด้านโน้นก่อนนะคะ”
“มาสิเทมส์ โธ่!
เขินอาเหรอ?...
ไม่ต้องเขิน ๆ ... เราซี้กันไม่ใช่ไง?!” คุณด.ยังไม่หลุดบทคุณอาผู้แสนดี ชายหนุ่มเอ่ยกับหลานชายที่ยังไม่ยอมขยับเขยื้อนเคลื่อนร่างไปไหนสักองคุลีด้วยการพูดคำว่า
‘หุ่นยนต์’ แบบไม่มีเสียงซ้ำไปซ้ำมาจนเด็กชายเทมส์ได้สติจนวิ่งถลาเข้าสู่อ้อมกอด
.
.
.
.
.
“สวัสดีครับครู”
“อ้าวคุณฟู! มารับน้องแฝดแล้วเหรอคะ?”
“ครับครู...
ไม่ทราบว่าพี่พลาย พลุ พลับอยู่ไหนเหรอครับครู?”
“คุณฟูรออยู่ตรงนี้เดี๋ยวนะคะ
ครูจุ๋มเดินไปตามน้อง ๆ ให้แล้วค่ะ”
แม้จะกำลังกอดหลานสร้างภาพต่อหน้าครู
ทว่าสองหูของคุณด.กลับยังปฏิบัติหน้าที่สอดแนมได้อย่างดีเยี่ยม และเมื่อได้ยินคำว่า
‘พี่พลาย’ ลอยลมเข้าสู่โสตประสาท ชายหนุ่มก็หันกลับไปมองยังต้นเสียงโดยไม่รอช้า
ก่อนจะพบว่า ณ ที่แห่งนั้น มีนางฟ้าของตนยืนเหม่ออยู่อย่างอ้างว้างลำพังโดยมีภาพเบลอ
ๆ ของคุณครูเป็นแบ็คกราวด์ซ้อนหลังอยู่อีกที
“สวัสดีครับ
เจอกันอีกแล้วนะครับคุณ... เอ่อ คุณ...?” คุณด.ยิ้มกรุ้มกริ่มขณะเอ่ยทักทาย สายตาล่อกแล่กของนางฟ้ายืนยันให้เขาเชื่อว่า
อีกฝ่ายน่าจะกำลังเขินจนวางตัวไม่ถูกอยู่เป็นแน่
ทว่าแท้จริงแล้ว
อริยะตรัยคนพี่กำลังรู้สึกกระอักกระอ่วนมวนท้องเพราะน้ำท่วมปากต่างหากล่ะ ครั้นจะขับไล่ผู้ปกครองน้องเทมส์ให้ไปเล่นไกล
ๆ ชายหนุ่มก็ดันเกรงใจคุณครูประจำชั้นลูกชายที่มีน้ำใจยืนรอเด็ก ๆ เป็นเพื่อนเขาเสียนี่
ที่สำคัญ... ตั้งแต่มีลูกเป็นตัวเป็นตน
คนเลือดร้อนอย่างกังฟูสมัยเรียนก็ได้เปลี่ยนแปลงตัวเองจนกลายเป็นคุณพ่อผู้อารี
ใจดี แถมยังรักสงบไปเสียแล้ว
สุดท้าย
สายตากดดันของคุณด. พ่วงด้วยสายตาช่างสังเกตของคุณครูก็ทำให้พ่อฟูของสามแฝดจำใจต้องแนะนำตัวเองอย่างไม่มีทางเลือก
“กรกฏครับ ผมชื่อกรกฏ”
...คนอะไร เพราะตั้งแต่เสียงยั้นชื่อ!... เมื่อได้รู้ชื่อแซ่ของนางฟ้า คุณด.ก็ฟินจนตาลอย
แต่ไหน ๆ ก็สบโอกาสได้คุยกันดี ๆ ชายหนุ่มก็รีบยิงคำถามใส่อีกฝ่ายด้วยความไวแสง
“คุณกรกฏครับ
ไม่ทราบว่าคุณกรกฏมารับน้องพลายทุกวันหรือเปล่าครับ?”
“เอ่อ” ขณะที่คิดว่าจะแกล้งเฉไฉทำไม่ตอบ
หางตาของกรกฏกลับเหลือบไปเห็นว่าคุณครูของลูกชายกำลังลอบมองตนอย่างพินิจพิเคราะห์ คุณพ่อร่างเล็กจึงต้องตอบคำถามของอีกฝ่ายตามมารยาทเสียอย่างนั้น
“ครับ”
“โห! นี่ถ้าผมรู้ว่าคุณกรกฏจะมารับลูกทุกวันอย่างนี้ผมคงอาสาที่บ้านมารับน้องเทมส์ไปนานแล้วล่ะครับ”
ว่าแล้วคุณด.นามสมมติก็ทำท่าเสียดมเสียดายเพียงครู่หนึ่ง
ก่อนจะกลับมาทำหน้าเกี้ยวพาราสีนางฟ้าอยู่เหมือนเดิม แต่ที่เพิ่มเติมคือสปอตโฆษณาเกี่ยวกับตัวเองทั้ง
ๆ ที่ไม่มีใครอยากรู้ “แต่ไม่เป็นไร พอดีผมทำธุรกิจส่วนตัวที่ค่อนข้างมั่งคั่งและมั่นคงพอสมควร
ต่อจากนี้ไป ผมขอสัญญาต่อหน้าคุณกรกฏและคุณครูเลยว่า ผมจะออกมารับน้องเทมส์หลังเลิกเรียนทุกวันไม่มีขาดเลยครับ”
ผู้ฟังทั้งสองต่างพากันกลอกตามองบนโดยมิได้นัดหมาย กระนั้น กลับไม่มีผู้ใดคิดจะขัดคอพ่อนักธุรกิจใหญ่ผู้ร่ำรวยด้วยล้วนแต่ไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดให้มากความ
“พ่อฟู!!” และแล้ว เสียงสวรรค์ของเด็กชายทั้งสามก็ทำให้คุณพ่อหน้าหวานหายใจหายคอได้อีกครั้ง
เหล่าฝาแฝดวิ่งตุ๊บตั้บนำหน้าคุณครูพี่เลี้ยงมาหากรกฏด้วยความคิดถึงอัดแน่นเต็มเปี่ยม
พอถึงเนื้อถึงตัวกัน บรรดาพ่อลูกก็ต่างแลกเปลี่ยนความรักผ่านภาษากายโดยไม่สนใจสีหน้าแตกตื่นตะลึงตะลานของผู้ชมอย่างคุณด.
เลยสักนิด
“นี่ลูก ๆ ของคุณกรกฏหมดเลยเหรอครับ?!!” คุณอาของน้องเทมส์โพล่งขึ้นด้วยน้ำเสียงตกใจ ส่วนกังฟูก็ทำหูทวนลม
ตั้งหน้าตั้งตาเพียรกอดเพียรหอมเหล่าลูก ๆ อย่างแข็งขัน
“มีลูกทีเดียวสามคนเลยเหรอครับ?!” จนถึงบัดนี้ คุณด.ก็ยังคงทำใจไม่ได้
ชายหนุ่มจึงหลุดปากอุทานอย่างตกอกตกใจจนคุณครู ฝาแฝดทั้งสาม รวมถึงกังฟูต่างก็กวาดตาไปมองชายตัวประกอบนามสมมติตั้งแต่หัวจรดเท้า
ริ้วความไม่พอใจในแววตาสวยสะกดใจของนางฟ้าทำให้คุณอาของเด็กชายเทมส์แสร้งเอ่ยชมลูก
ๆ ของกรกฏแก้เก้อ
“โอ้โห!
แต่ละคนน่ารักจังเลยนะครับ...
หน้าตาได้พ่อมาเต็ม ๆ เลยเนอะ” สเต็ปการแถจนสีข้างเปิดเปิงที่เพิ่งได้รับชมไปนั้น ทำให้คุณครูประจำชั้นเด็กแฝดกับกังฟูอยากจะกลอกตามองบนจนเรตินาย้ายไปอยู่ตรงท้ายทอยเสียให้รู้แล้วรู้รอด
เพราะไม่ว่าจะจะมองมุมไหน เด็กชายทั้งสาม ก็ดูไม่เหมือนกับทายาทของกังฟูเลยสักคน
...เชี่ยเอ๊ย!
ลูกสามเลยเหรอวะ?
แล้วอย่างนี้จะเลี้ยงกันยังไงไหว?
แค่เจ้าเทมส์คนเดียวก็แทบจะขายบ้านขายรถจ่ายค่าเล่าเรียนกันอยู่แล้ว!... คุณด.บ่นอุบในใจด้วยความวิตก แต่ชายหนุ่มคงจะหมกมุ่นอยู่กับความคิดของตัวเองมากเกินไป
เพราะกว่าจะรู้สึกตัว นางฟ้าและลูกชายทั้งสามก็ร่ำลาคุณครูแล้วเดินลับสายตาไปอีกครั้ง
“ไปครับเด็ก ๆ
ลาคุณครูก่อน”
“หวัดดีคับ!”
“เก่งมากลูก!... ผมขอตัวนะครับครู”
.
.
.
.
.
.
.
“อาด. อาด.”
“อาด.คับ”
แรงกระตุกยิก ๆ ตรงขากางเกงทำให้ผู้ตกหลุมรักนางฟ้าของฝาแฝดทั้งสามได้สติอีกครั้ง
“หืม?”
“เทมส์จะเอาหุ่นยนต์”
เด็กชายจอมเอาแต่ใจทวงอามิสสินจ้างที่ตนพึงได้ทันทีที่ไม่มีใครแย่งพูด
แต่ก่อนที่น้องเทมส์จะได้ส่งเสียงอีกครั้ง ร่างแกร็น ๆ
ค่อนไปทางผอมบางของเด็กอนุบาลวัยสี่ขวบก็ถูกผู้เป็นอารวบขึ้นมาอุ้มเอาไว้โดยพลัน
“ผมไปก่อนนะครับครู!” คุณด.ยกมือไหว้คุณครูแบบขอไปทีก่อนจะกระเตงหลานชายวิ่งหน้าตั้งไปตามหาหัวใจอย่างรีบเร่ง
ในขณะที่เด็กชายเทมส์ซึ่งยังไม่ได้ข้อสรุป ก็ยังจะโหวกเหวกวอแวคุณอาต่อไปอย่างไม่ลดละเช่นกัน
“อาด. เทมส์จะเอาหุ่นยนต์!!”
“ชู่ว์!” คุณด.เร่งฝีเท้าพร้อมกับยกฝ่ามือขึ้นปิดปากหลานรักพลางตะล่อม
“เทมส์ช่วยอาเอาคุณพ่อพี่พลายมาเป็นแฟนให้ได้ก่อน
เดี๋ยวอาซื้อหุ่นยนต์ให้เทมส์ไม่อั้นเลยครับ!”
“คุณกรกฏ! คุณกรกฏเดี๋ยวครับ!” ในที่สุดคุณด.ก็วิ่งอุ้มหลานกระหืดกระหอบตามมาถึงที่รถของกังฟูได้พอดีกับที่ทายาทคนเล็กค่อย
ๆ ก้าวขึ้นรถตู้เป็นรายสุดท้าย
เมื่อพี่ชายอดีตเดือนมหาลัยได้ยินเสียงตะโกนเรียกที่ไม่พึงประสงค์
คุณพ่อร่างเล็กก็เปลี่ยนใจอุ้มพลับนั่งบนเบาะรถ ก่อนจะกระโดดแผล็วขึ้นรถตาม แต่ยังไม่ทันที่ประตูไฟฟ้าจะเลื่อนปิดลง
ลำแขนชื้นเหงื่อเป็นเลื่อมสะท้อนแดดยามเย็นก็สอดเข้ามาขวางจนบานประตูเปิดออกอีกครั้ง
“...แฮ่ก
แฮ่ก... คุณกรกฏครับ...”
“คระ ครับ” กังฟูอึกอักเพราะเจ้าตัวไม่เคยโวยวายหรือเหวี่ยงใส่ใครเมื่อมีลูก
ๆ อยู่ร่วมสถานที่เกิดเหตุเลยสักครั้ง
“ผมขอเบอร์มือถือ
ไลน์ หรือเฟซบุ๊คของคุณกรกฏหน่อยได้ไหมครับ?”
“...เอ่อ...”
อริยะตรัยคนพี่ออกอาการเลิ่กลั่กเมื่อไม่สามารถหาทางหลีกเลี่ยงคำขอของอีกฝ่ายได้อย่างใจ
คุณด.ที่เห็นสีหน้าหนักใจของนางฟ้า
ก็เข้าใจไปว่า คุณพ่อของฝาแฝดคงจะลำบากใจที่ต้องทอดสะพานให้ตนต่อหน้าต่อตาลูกชายตัวเอง
คิดได้ดังนั้น ชายหนุ่มจึงยิ่งเหิมเกริมไปกันใหญ่ “นะครับ...
เผื่อหลานผมเผลอไปทำอะไรลูก ๆ คุณ
ผมจะได้สอนให้แกรู้จักขอโทษคนอื่นเหมือนที่คุณสอนน้องพี่พลายยังไงล่ะครับ”
“พ่อฟูครับ
พี่พายหิว” เด็กชายปภพยังคงทำหน้าที่ได้ดีไม่เสื่อมคลาย แต่สิ่งที่ทำให้กังฟูใจชื้นได้เป็นกอง
น่าจะเป็นการที่น้องคนเล็กอย่างปวรก็เอากับเขาด้วย
“พะ - ลับก็หิวครับ”
“นะครับคุณกรกฏ”
ฟากคุณด.ก็ตื๊อเหลือใจจนคุณพ่อแทบจะขาดใจตายมันตรงนั้น
ทว่าการกระทำของบุตรชายคนกลางที่แม้ไม่ได้เอ่ยอะไรมากมายดังเช่นพี่น้อง
กลับทำให้กังฟูตัดสินใจได้อย่างฉับไวและเด็ดขาด
“พ่อฟู” เด็กชายปพนเรียกบิดาสั้น
ๆ ก่อนจะปีนเบาะมานั่งตักแล้วกอดคนเป็นพ่อเอาไว้แน่น
“ผมว่าเอาไว้ก่อนเถอะนะครับคุณด.
วันนี้ลูก ๆ ผมหิวมาก ๆ ผมไม่อยากให้พวกแกปวดท้องน่ะครับ”
“แต...”
“พี่เทพครับ
ออกรถเลยครับ” สิ้นเสียงสั่งของเจ้านายร่างเล็ก พลขับประจำบ้านก็เคลื่อนรถออกไปอย่างรวดเร็วโดยไม่สำคัญว่า
บานประตูไฟฟ้าจะปิดสนิทหรือไม่
“โธ่เว้ย!
อีกนิดเดียวแท้
ๆ !”
คุณด.เตะฝุ่นระบายความอัดอั้นตันใจเพราะไม่คิดว่าเหล่าลูกชายของนางฟ้าจะพร้อมใจกันตั้งป้อมทำลายความพยายามของเขาเสียป่นปี้
.
.
.
.
.
.
“อาด.”
“อาด.”
“ไร?!” คุณด.กระชากเสียงตอบหลานชายอย่างฉุนเฉียว
“เทมส์อยากกลับบ้าน”
เด็กอนุบาลผู้เฝ้าสังเกตการณ์อยู่ในอ้อมกอดของคุณอามาตั้งแต่ต้นออกคำสั่งอย่างเอาแต่ใจ
เพราะไม่ใช่แค่แฝดสามที่เริ่มหิว... ข้างในพุงน้อย ๆ ของน้องเทมส์เองก็ทำเสียงฟ้าร้องโครมครามแล้วเช่นกัน
“อาก็กำลังจะพากลับอยู่นี่ไงครับ”
คุณด.เสยผมพลางตอบหลานแบบขอไปที ก่อนจะเดินคอตกมุ่งหน้าไปยังรถสัญชาติยุโรปที่เจ้าตัวภูมิใจนักหนาอย่างเชื่องช้าค่าที่ต้องแบกทั้งหลานและความชอกช้ำกลับบ้านอย่างผู้แพ้
.
.
.
.
“อาด.”
“ไรอีกครับ?” คนโตกว่าถามด้วยน้ำเสียงอ่อนระโหย
“เทมส์อยากได้หุ่นยนต์”
.
.
.
.
.
.
อาการหน้ามึนไม่หยุดหย่อนของหลานชาย
ทำให้ชายหนุ่มเกิดฮึดสู้ขึ้นมาอีกครั้ง “ถ้าจะเอาหุ่นยนต์ เทมส์ก็ต้องช่วยอาให้สำเร็จ...
ตกลงไหมครับ?”
... เกือบต้องอายเจ้าเทมส์แล้วไหมล่ะ? ...
...จริงสินะ...
ถ้าอยากได้อะไร
เราก็ต้องกัดไม่ปล่อยเหมือนเจ้าเทมส์ที่อยากได้หุ่นยนต์จนไม่เห็นหัวเราแบบนี้ยังไงล่ะ...
“คับ ๆ
เทมส์จะช่วยอาด.คับ” เด็กชายตอบตกลงอย่างว่าง่ายพลางฝันหวานถึงหุ่นยนต์แปลงร่างที่อยากได้มานานเป็นวรรคเป็นเวร
«♥»------------------------------------------------------------------------------------«♥»
“นี่ค่ะคุณฟู
เด็ก ๆ เล่นอยู่ตรงนี้ค่ะ” จังหวะที่คุณครูพี่เลี้ยงเอ่ยพลางผายมือให้กรกฏมองเข้าไปด้านหลังห้องเรียนของฝาแฝด
เด็กชายทั้งสามก็หันมาเห็นคนเป็นพ่อเข้าเสียก่อน
ทั้งหมดจึงวิ่งถลาออกมากอดขาพี่ชายอดีตเดือนมหาลัยเอาไว้อย่างเหนียวแน่น
“พ่อฟู!”
กังฟูยิ้มแป้นให้กับบุตรชายก่อนจะหันไปกล่าวกับเรือจ้างสาวอย่างซาบซึ้ง
“ขอบคุณนะครับครู”
“ไม่เป็นไรค่ะ...
เด็ก ๆ เจอกันพรุ่งนี้นะจ๊ะ”
“หวัดดีคับคุณคู”
พลาย พลุ พลับต่างยกมือไหว้คุณครูใจดีอย่างพร้อมเพรียงและสวยงามโดยที่คนเป็นพ่อไม่ต้องเอ่ยปาก
เมื่อคุณครูปลีกตัวไป สมาชิกบ้านคุณะประสิฒธิ์ก็ช่วยกันเก็บข้าวของเพื่อเตรียมตัวกลับบ้านกันทันที
.
.
.
.
.
.
“สวัสดีครับคุณฟู”
คุณด.นามสมมติที่ดักรอคุณพ่อหน้าหวานอยู่นอกห้องเรียนพร้อมหลานชายคู่ใจเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นนางฟ้าอยู่ในกรอบสายตาอย่างชัดเจน
“...เอ่อ...” กรกฏหน้าเสียเมื่อเจอโจทก์ไม่พึงประสงค์
“ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ” อริยะตรัยคนโตตัดบทพลางจูงลูก ๆ ออกเดินโดยไม่เหลือบแลชายหนุ่มอีกคนให้เสียสายตา
แต่ท่าทีเย็นชาดังกล่าวไม่ได้ทำให้คุณด.ท้อแท้แต่อย่างใด
“ให้ผมเดินไปส่งคุณฟูที่รถนะครับ”
“ไม่รบกวนดีกว่าครับ”
กระนั้น แทนที่กรกฏและลูก ๆ จะได้เดินกลับไปที่รถแต่โดยดี
ชายหนุ่มผู้มีความหวังเต็มเปี่ยมก็ใช้เรือนร่างของตัวเองกับหลานชายแทนเครื่องกีดขวางทางเดินของสี่พ่อลูกจนกังฟูจำต้องชะลอฝีเท้า
ก่อนจะต้องหยุดในท้ายที่สุดอย่างช่วยไม่ได้
“ผมเต็มใจครับ...
ใช่ไหมน้องเทมส์ น้องเทมส์ก็อยากไปส่งพี่พลาย พลุ แล้วก็พลับที่รถเหมือนกันใช่ไหม?”
คุณด.ชักชวนหลานชายคุยด้วยน้ำเสียงร่าเริง แต่กลับไม่เว้นช่องไฟรอให้หลานโต้ตอบ “นั่นแน่
ทำหน้าแบบนั้นเพราะอยากจะบอกอาว่า อารู้ใจเทมส์สุด ๆ ไปเลยใช่ไหมล่า!” ชายหนุ่มออกอาการลั้นลาชวนให้รู้สึกหมั่นไส้เป็นอย่างยิ่ง
“ไปครับ!
เดี๋ยวผมเดินไปส่ง”
คำพูดดังกล่าวทำกังฟูลังเล แต่คุณด.กลับไม่เปิดช่องให้นางฟ้าได้ทันคิดเลี่ยง
เพราะวันนี้คุณอาของน้องเทมส์เบนความสนใจไปหาฝาแฝดทั้งสามเสียอย่างนั้น “ไปครับเด็ก
ๆ เดี๋ยวอาด.เดินไปส่งที่รถน้า!” ทันทีที่สิ้นเสียงของคุณด.ผู้เริงร่า ฝาแฝดคนที่หนึ่งและสองก็ชิงเดินจับมือกันแล้วดึงมือพ่อฟูที่อุ้มพลับอยู่ออกนำไปเลย
.
.
.
.
.
.
“คุณฟูครับ
ขอผมถามอะไรคุณฟูสักอย่างจะได้ไหมครับ?” คุณด.ที่อุ้มหลานชายเดินตีคู่กับกรกฏมาอย่างว่องไวใช้เวลาที่มีจำกัดอย่างคุ้มค่า...
วันนี้แหละที่เขาจะเผด็จศึกรุกคืบครั้งใหญ่จนอีกฝ่ายไม่อาจปฏิเสธความตั้งใจของเขาได้อีก!
“คระ ครับ?
ถามอะไรเหรอครับ?”
“คุณฟูเป็นพ่อเลี้ยงเดี่ยวใช่ไหมครับ?”
“...เอ่อ...” อีโก้กับความไม่รู้ของอีกฝ่ายซึ่งสะท้อนผ่านคำถามล่าสุดทำให้กังฟูไม่รู้จะตอบคุณด.อย่างไรดี...
ครั้นจะอธิบายที่มาที่ไป ก็กลัวจะต้องคุยกันยาว ครั้นจะบอกปัดไปเลยว่าไม่ใช่ เขาก็ดันขี้เกียจตอบคำถามมากมายที่อาจตามมาเสียอีก
“ไม่ต้องตกใจไปหรอกครับ...
กับคนที่ผมสนใจ ผมก็ต้องสืบหาข้อมูลและประวัติกันมาอย่างถี่ถ้วนนิดนึง” คุณด.ผู้ไม่รู้อะไรบ้างเลยคลี่ยิ้มละไมอวดฟันขาวที่เจ้าตัวสุดแสนจะภูมิใจรองจากใบหน้าและรูปร่างที่เขาหมั่นดูแลเป็นอย่างดี
“...” พี่ชายอดีตเดือนมหาลัยทำหน้าลำบากใจแต่กลับยังคงนิ่งเฉยไม่โต้ตอบคำใดเหมือนที่เคย
กระนั้นคำถามข้อถัดไปของคุณด.
กลับทำให้คุณพ่อร่างเล็กไม่อาจถือหลักนิ่งสงบสยบมารได้อีกต่อไป
“ถ้าคุณฟูไม่รังเกียจ
ไว้วันไหนเราไปกินข้าว แล้วทำความรู้จักกันดีไหมครับ?”
“ไม่ดีหรอกครับ
ผมว่าอย่าดีกว่า” เจ้าของประโยครวบรัดพลางรีบเดินผ่านรถคันอื่น ๆ
เพื่อมุ่งหน้าไปยังพาหนะของที่บ้านซึ่งจอดอยู่ไม่ไกลนัก
“อย่าปฏิเสธเลยครับ
ผมรู้ว่าเรื่องระหว่างเรามันเป็นไปได้
และผมไม่รังเกียจพ่อเลี้ยงเดี่ยวอย่างคุณเลยสักนิด” ไม่ว่าเมื่อไร คุณด.
ก็ยังคงเป็นคุณด.ผู้หลงตัวเองอยู่วันยันค่ำ ทว่าชุดความเข้าใจดังกล่าวของอีกฝ่าย
กลับไม่ใช่สิ่งที่กังฟูจะปล่อยผ่านไปง่าย ๆ ได้เหมือนเคย
“ที่ผมปฏิเสธ
เพราะผมแต่งงาน และมีคนรักอยู่แล้ว” คุณพ่อหน้าหวานประกาศสถานะเสียงดังฟังชัดด้วยแน่ใจว่าระยะทางจากตรงนี้จนถึงรถน่าจะไม่เกินสิบก้าว...
อดทนอีกนิดนะกังฟู!
“หืม?!”
เพราะเห็นว่าคุณด.ทำหน้าหมางงใส่
คุณพ่อร่างเล็กของฝาแฝดทั้งสามจึงรีบตอกย้ำใจความเมื่อครู่ซ้ำอีกครั้งเพื่อปิดการขายอย่างสมบูรณ์
“ผมมีสามีแล้วครับ”
ชะรอยว่ากรกฏคงจะรู้จักคุณด.นามสมมติน้อยเกินไป
เพราะมีหรือที่ชายหนุ่มผู้เปี่ยมไปด้วยความนับถือตัวเองแบบเหลือล้นอย่างเขาจะหลงเชื่อคำลวงง่าย
ๆ ... บ้า! ผู้ชายที่ไหนจะกล้าเที่ยวโพนทะนาว่าตัวเองมีสามีแล้วกัน?! นางฟ้านะนางฟ้า จงใจโกหกเขาใช่ไหมล่ะ? ร้ายนักนะ
เดี๋ยวพ่อจับตีก้นเสียให้เข็ดเลยหนิ!
“หึ! คุณนี่เข้าใจกุเรื่องมาปฏิเสธผมนะครับ แต่คุณกรกฏรู้ไหม... เรื่องแค่นี้ไม่ทำให้ผมถอดใจจากคนที่ผมหมายตาไปได้หรอกนะครับ”
“ผมว่าคุณนั่นแหละที่สมองไม่ปกติจนฟังภาษาไทยไม่รู้เรื่อง”
น้ำเสียงข่มขู่เย็นเยียบดังขึ้นเมื่อร่างสูงใหญ่ในชุดสูทแพงระยับก้าวลงจากรถตู้คันตรงหน้าด้วยท่าทางผึ่งผายองอาจของนักธุรกิจใหญ่
การที่คุณพ่อหน้าหยกโผล่มารับเด็ก
ๆ ถึงที่โรงเรียนทำให้ฝาแฝดทั้งสามอดเซอร์ไพรส์ไม่ได้ พลายกับพลุจึงปล่อยมือกังฟูแล้ววิ่งเข้าไปกอดขาวิญญูเอาไว้ทันที
“แด๊ด!”
“นี่สามีผมเองครับ”
อริยะตรัยคนพี่อุ้มบุตรชายคนเล็กตามเข้าไปสมทบกับคนรัก ก่อนจะจงใจเอ่ยประโยคดังกล่าวให้คุณด.ฟังโดยเฉพาะ
“ไปครับเด็ก ๆ
ขึ้นรถ” ด้วงบอกลูกพลางขอความช่วยเหลือจากพลขับประจำตัวกังฟู “พี่เทพ
ผมฝากอุ้มลูกขึ้นรถหน่อยนะครับ”
“ฟูขึ้นรถครับ”
เจ้าของชื่อเลื่อนสายตาขึ้นจับจ้องคุณพ่อหน้าหยกด้วยความวิตกเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายข่มขู่ผู้ใดจนอาจก่อให้เกิดเรื่องบาดหมางระหว่างผู้ปกครองได้ ฝั่งวิญญูที่รู้ใจคนรักเป็นอย่างดีก็น้อมรับความต้องการดังกล่าวด้วยการพยักหน้าน้อย
ๆ ให้แทนตอบคำ
คล้อยหลังกรกฏ
แดดดี๊ก็หันมาชำระหนี้กับเสี้ยนหนามหัวใจโดยพลัน “เห็นแก่เด็กหรอกนะ
วันนี้ผมเลยจะปล่อยคุณไป” แม้น้ำเสียงของด้วงจะฟังเนิบ ๆ นุ่ม ๆ แต่บรรยากาศเย็นยะเยือกที่ปกคลุมทุกตารางนิ้วรอบ
ๆ ตัวรถซึ่งแถมมากับทุก ๆ ถ้อยคำ ก็ทำให้คุณด.และหลานชายอดรู้สึกสะพรึงตั้งแต่หัวถึงปลายเท้าไม่ได้
“ผมจะดีใจมาก ถ้าหลังจากวันนี้ไป คุณจะไม่เสนอหน้ามายุ่งกับเมียผมอีก”
“...” จู่ ๆ
ความรู้สึกกลัวจนฉี่จะราดที่หลงลืมไปตั้งแต่วัยเยาว์ก็ย้อนมาเล่นงานคุณด.นามสมมติจนแข้งขาสั่นไม่เป็นอันเอื้อนเอ่ยคำใด...
การเผชิญหน้ากับสามีของนางฟ้าแบบจะ ๆ ช่างเป็นอันตรายต่อจิตใจของคุณด. เสียจริง ๆ !
“อย่าให้ผมต้องใช้ความรุนแรงเลยนะ...
เห็นใจผมเถอะ” วิญญูขอร้องอย่างคุณด.อย่างสุภาพแต่กลับไม่สงวนออร่ากดดันคู่สนทนาลงเลยสักนิด
แดดดี๊หน้าหยกคลี่ยิ้มน่ามองทิ้งท้ายพลางก้าวขึ้นรถด้วยมาดผู้ชนะ “พี่เทพครับ
ออกรถเลยครับ”
“อาด.”
.
.
.
.
.
“อาด.”
.
.
“เทมส์กลัว!” เด็กชายเอ่ยกระท่อนกระแท่นด้วยน้ำเสียงสั่นเทา ทว่านั่นยังไม่ได้ครึ่งของสภาพที่ผู้เป็นอากำลังประสบ
คุณด.นามสมมติพยายามตั้งสติด้วยการสูดลมหายใจเข้าปอดเสียเต็มเหนี่ยวก่อนจะสารภาพกับหลานตามตรงด้วยน้ำตาคลอหน่วย
“อือ... อาก็กลัวเหมือนกัน”...
สรุปว่าเขาหลุดรอดจากเงื้อมมือมัจจุราชมาแล้วใช่ไหม? ใช่ไหม?!
“เทมส์อยากกลับบ้าน!”
“อาก็อยากกลับบ้านครับเทมส์!” สิ้นคำ
ผู้เป็นอาก็แทบจะพาหลานชายเหาะกลับไปหลบกบดานที่บ้านในทันที
«♥»------------------------------------------------------------------------------------«♥»
“คุณด.คะ”
“คุณด.”
.
.
“คุณด.
น้องเทมส์มาแล้วค่ะ”
“อาด.”
.
.
“อาด.คับ”
.
.
.
“อาด.”
ความรู้สึกเหมือนมีใครมาดึงชายเสื้ออยู่ไหว
ๆ ทำให้ชายหนุ่มขอบตาดำคล้ำกลับเข้าสู่วงโคจรปกติของโลกภายนอกได้เสียที “หือ?! อ้าว! ว่าไงเทมส์? เทมส์มาตอนไหนเนี่ย?
ทำไมอาไม่เห็นเทมส์เลยล่ะ?” ถ้าคุณครูมองไม่ผิด ดูเหมือนเด็กชายเทมส์จะเพิ่งเรียนรู้การกลอกตาใส่ผู้อื่นเป็นครั้งแรกก็คราวนี้เอง
“กับบ้านกันเถอะคับ”
เด็กน้อยวัยสี่ขวบเตือนสติคุณอาให้กลับมาอยู่กับร่องกับรอย
“อืม
กลับบ้านกันนะ” ทั้งสองกล่าวลาคุณครูเวร ก่อนคุณด.จะเดินลากส้นเท้านำหน้าหลานไปยังลานจอดรถเหมือนทุกวัน
.
.
.
.
.
.
.
.
“อาด.”
.
.
.
“อาด.คับ” ยังไม่ทันที่ทั้งสองจะเดินพ้นเขตรั้วโรงเรียน
เด็กชายเทมส์ก็ส่งเสียงเรียกคนโตกว่าให้หันมาสนใจกันอีกจนได้
“หือ
อะไรครับ?”
“เทมส์ยังจะได้หุ่นยนต์อยู่ไหมคับ?”
ระหว่างเปรยถึงของกำนัลที่คุณอาสัญญาว่าจะให้ เด็กชายเทมส์ก็เผลอหลุดสีหน้าหงอย ๆ
ออกมาให้เห็นเป็นพัก ๆ จนคุณด.อดทักขึ้นไม่ได้
“หืม?
ทำไมเทมส์ถึงถามอย่างนั้นล่ะครับ?”
“เทมส์กลัวอาด.ลืมคับ”
เด็กสี่ขวบสารภาพตามสิ่งที่ตนพบเห็น ซึ่งประโยคเรียบง่ายดังกล่าว ทำเอาผู้มีศักดิ์เป็นอาถึงกับพูดอะไรไม่ออก
“...”
.
.
.
.
.
.
“อาด.”
“อาด.คับ”
“อะไรอีกล่ะเทมส์?”
น้ำเสียงของคุณด.ห้วนขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเพราะเจ้าตัวเริ่มจะรำคาญหลานชายที่เอะอะก็เอาแต่ดึงชายเสื้อของเขาอยู่นั่น
แต่ฝ่ายหลานกลับชิงพูดในสิ่งที่เขาไม่อยากได้ยินขึ้นเสียก่อน
“นั่นพี่พายนี่คับ!” เด็กชายเทมส์ว่าพลางชะเง้อมองพร้อมกับชี้โบ๊ชี้เบ๊ไปยังทิศทางด้านหลัง
“แล้วไงล่ะเทมส์
พี่พลายแล้วไง... ช่างพี่พลายเขาเถอะ! ช่างพ่อเขาด้...” คุณด.โต้อย่างเหลืออด
ทว่าการรายงานสดด้วยน้ำเสียงแปลกใจของเด็กอนุบาลกลับทำให้ชายหนุ่มชะงักค้างกลางอากาศ
“แต่พ่อพี่พายมากับใคไม่ลู้!”
“ไหนครับ?!”
“นู่ม นู่ม!”
เมื่อลากสายตามองตามปลายนิ้วชี้สั้น
ๆ ของหลานชาย คุณด.ก็เห็นภาพที่ทำให้ไม่อาจกลั้นเสียงอุทานเอาไว้ได้อีกต่อไป “เออเฮ้ย! จริงด้วย!”
...ไอ้นั่นไม่ใช่ไอ้หล่อคนเมื่อวานนี่หว่า! ...โห นางฟ้า! จับปลาสองมือได้หน้าตาเฉยมาก ๆ ครับ!... คุณด.รำพึงในใจด้วยความรู้สึกหลากหลาย
โดยที่หนึ่งในนั้น คือ ความรู้สึกลิงโลดใจหลังจากที่อยู่ ๆ เขาก็คิดแผนการชั่วร้ายขึ้นมาได้อย่างน่าอัศจรรย์
“ไปครับเทมส์
เราไปเล่นสายลับแอบดูพวกพี่พลายตรงโน้นกันเถอะ!” ผู้เป็นอาเอ่ยชักชวนเด็กชายอย่างร่าเริงราวกับเพิ่งเปลี่ยนถ่าน
แต่ฝั่งหลานกลับไม่ให้ความร่วมมือสักเท่าไร
“ไม่เอา
เทมส์จะกับบ้าน เทมส์หิว!”
“เอาหน่อยน่า! เดี๋ยวอาซื้อหุ่นยนต์ให้สองตัวเลยเอ้า!”
“สองตัวจิง ๆ
นะ?”
“ครับ!” เมื่อเห็นแววตาลังเลของหลานชาย คุณด.ก็รวบรัดตัดความด้วยการอุ้มอีกฝ่ายขึ้นโดยไม่รอฟังคำทักท้วง
“ไปครับ! ไปเล่นเป็นนักสืบกัน!”
“อาด.”
“อาด.คับ”
“เทมส์เมื่อยคับ”
“เมื่อยก็นั่งสิครับเทมส์”
คุณด.นามสมมติซึ่งยืนแอบส่องความเคลื่อนไหวของนางฟ้าหลายใจอยู่ตรงขอบรั้วด้านที่ค่อนข้างมิดชิดบอกหลานชายผู้ยืนเกาะรั้วอยู่ข้าง
ๆ กันแบบส่ง ๆ
“แต่หม่าม้าบอกเทมส์ว่าอย่านั่งกับพื้น
เดี๋ยวกางเกงเปื้อน”
คำพูดคำจาฉลาดเฉลียวเกินเด็กทำให้คุณอาทำหน้าเหม็นเบื่อใส่หลานชายอย่างจาบจ้วง
เพราะถ้าเขาจำไม่ผิด เมื่ออาทิตย์ก่อน คุณด.ยังเห็นเด็กชายเทมส์จุ่มตูดลงบ่อทรายในสนามเด็กเล่นอยู่เลย
“เออน่ะ! นั่ง ๆ ไปก่อนเหอะเทมส์
เดี๋ยวอากลับไปคุยกับหม่าม้าให้” ชายหนุ่มตัดบทอีกครั้งเพื่อจะได้ตั้งสมาธิกับการเก็บข้อมูลของนางฟ้ากับชายชู้ที่ดูเข้มดำล่ำทมึนยิ่งกว่าไอ้โหดสามีคนเมื่อวานเป็นไหน
ๆ
...โห! นั่นไง! ชัดเลย! นางฟ้าคบซ้อนชัด ๆ เลย!...
...ก็น่าอยู่หรอก...
ถ้าต้องทนคบกับไอ้หน้านิ่งเมื่อวานนาน ๆ นางฟ้าก็ต้องเบื่อเป็นธรรมดา...
...หึ!
สามีงั้นเหรอ?!...
...ได้เป็นสามีแต่กดขี่เมียมากเกินไป
เลยโดนเมียสวมเขาให้แบบไม่รู้ตัว
สมน้ำหน้าแม่งว่ะ!...
...เอ๊ะ!
แต่เดี๋ยวก่อน!!...
...นางฟ้ามีกิ๊กงั้นเหรอ?...
...ถ้านางฟ้าแอบมีกิ๊ก
ทำไมเราไม่ทำให้ไอ้หน้านิ่งกับไอ้กิ๊กนั่นรู้ตัวล่ะว่า ที่แท้นางฟ้าก็คือนางโมราดี
ๆ นี่เอง...
...ถึงตอนนั้น
พวกมันก็จะหน้ามืด แล้วก็มีเรื่องกันจนไม่สนใจจะเอานางฟ้าอีกต่อไป...
...แล้วนางฟ้าก็จะกลายเป็นอิสระอีกครั้ง...
...อา
นางฟ้าที่รักของพี่ด. รอพี่ด.สักหน่อยนะ...
...อีกไม่นาน
พี่ด.จะปลดปล่อยนางฟ้าเอง!... คิดได้ดังนั้น คุณด.ก็อดดีใจไม่ได้...
การได้กอบกู้อิสรภาพคืนให้แก่นางฟ้า พร้อม ๆ
กับกำจัดสามีหน้าโง่ไปให้พ้นเส้นทางรักของตาอยู่เช่นเขา
ช่างเป็นแผนการที่เข้าท่าเสียจริง ๆ !
“คึ คึ คึ คึ
คึ คึ คึ!” ชายหนุ่มหัวเราะล่วงหน้า
ให้กับความสำเร็จของตัวเอง
“อาด.”
.
.
.
“อาด.คับ”
“ไรอีกล่ะเทมส์!?”
“อะไลติดคออาด.อ๋อคับ?”
เด็กชายเทมส์เลิกคิ้วพลางตั้งหน้าตั้งตารอฟังคำตอบของคุณอาอย่างจดจ่อ
“หึ หึ... เมื่อกี๊อาหัวเราะหรอกเทมส์
ฟังเป็นติดคอไปได้ยังไงครับ?”
“แต่มะกี๊เสียงอาด.เหมือนโกโก้ตอนกินกะดูกแล้วติดคอเลยนะคับ”
หนูน้อยวัยสี่ขวบตั้งข้อสังเกตจากประสบการณ์ที่เฝ้าดูหมาแก่ที่บ้านมาอย่างช่ำชอง
“เป็นเด็กช่างจินตนาการเหลือเกินนะหลานอา
คึ คึ คึ” ความรู้สึกกระชุ่มกระชวยในใจทำให้ชายหนุ่มไม่รู้สึกหงุดหงิดคำพูดใด ๆ
ของเจ้าหนูจำไมตรงหน้าอีกเลย หนำซ้ำ... คุณด.กลับมองมันเป็นเรื่องดี ๆ
ประจำวันไปเสียนี่
«♥»------------------------------------------------------------------------------------«♥»
“สวัสดีครับคุณฟู”
“คุณด.!” กรกฏแทบผงะหงายเมื่อหันไปเห็นบุคคลไม่พึงประสงค์ปรากฏกายขึ้นต่อหน้าต่อตา คุณด.เก็กหล่อพลางตอบรับ
“ครับ ผมเอง”
“ผมขอตัวไปรับลูกก่อนดีกว่าครับ”
พี่ชายอดีตเดือนมหาลัยชิงเดินฉีกอ้อมไปอีกทางเพื่อหลีกเลี่ยงการพูดคุยกับอีกฝ่าย
แต่คุณด.ไม่ใช่คนเหลาะแหละที่จะยอมโดนทอดทิ้งง่าย ๆ แบบที่กังฟูเผลอเข้าใจ
“อย่าเพิ่งสิครับ
อยู่คุยกับผมสักนิดสักหน่อยไม่ได้เหรอ?” ไม่ว่าอริยะตรัยคนโตจะเดินไปทางไหน
คุณด.ผู้หล่อเหลา เก่งกาจและว่องไวก็สามารถตามไปประกบได้เสมอ
“ไม่ดีกว่าครับ
วันนี้ผมไม่สะดวก”
“ทำไมเหรอครับ?
กลัวใครจะมาเห็นเข้างั้นเหรอ?”
“เพื่อตัวของคุณด.
ผมว่าเราอย่าเจอกันอีกเลยจะดีกว่าครับ” ค่าที่ไม่อยากสร้างปัญหาให้กับลูกชายทั้งสาม
กังฟูจึงทั้งอดทนและพยายามรักษามารยาทกับอีกฝ่ายจนถึงที่สุด
“คุณน่าจะห่วงตัวเองมากกว่านะคุณฟู
เพราะสิ่งที่คุณทำอยู่น่ะเสี่ยงกว่าผมเยอะ” คุณด.เอ่ยยิ้ม ๆ อย่างมีเลศนัย... ...ยังไงครับนางฟ้า?
เริ่มอยากคุยกับพี่ด.ขึ้นมาแล้วใช่ไหม?...
“ผมไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดเรื่องอะไร
แต่ถ้าคุณไม่อยากให้ผมโมโห ก็ช่วยถอยไปด้วยครับ ผมจะรีบไปรับลูก!” ด้วยความกังวลว่าฝาแฝดจะต้องรอนาน กังฟูจึงตวาดมนุษย์อาผู้น่ารำคาญอย่างเหลืออด
และดูเหมือนว่า จะไม่ได้มีแค่กรกฏเพียงคนเดียวที่เส้นความอดทนใกล้จะขาดเต็มที
“ใช่! คุณช่วยถอยไปห่าง ๆ คนรักของผมได้แล้ว!” วิญญูที่เพิ่งวางสายจากที่ทำงานเดินมาสมทบกับคนรักตรงลานจอดรถด้วยสีหน้าโกรธเกรี้ยว
น่าแปลกที่บ่ายวันนี้
คำขู่ของไอ้หน้าหยกตรงหน้ากลับมีค่าเพียงลมปากเท่านั้น คุณด.ชูคอตั้ง
ยืดหลังตรงก่อนจะเริ่มแฉเรื่องฉาวคาวโลกีย์ของนางฟ้าที่รักด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน “หึ!
คนรักของคุณงั้นเหรอ?
ผมว่าไม่ใช่ม้างงง!”
“คุณพูดอะไรของคุณ?!” ทั้งด้วงและกังฟูต่างก็งงเป็นไก่ตาแตก
ทว่าการแสดงปาหี่ของคุณด. นามสมมติกลับไม่ได้หยุดอยู่เพียงแค่นั้น
“หึ หึ หึ...
คุณคงไม่รู้สินะว่า คุณน่ะโง่จนควายยังต้องอาย”
ผู้ปกครองของเด็กชายเทมส์ค่อนแคะและยั่วยุอดีตคิวท์บอยเสียสนุกปาก
“ไอ้เห...”
“คุณฟูไม่ได้มีแค่คุณคนเดียว!”
“หืม?” จากที่คิดว่าจะปล่อยหมัดลุ่น
ๆ ใส่หน้าตี๋ ๆ ของไอ้คุณด.ให้หนำใจ คำเฉลยที่เพิ่งลอยเข้าหูกลับทำให้วิญญูมองหน้ากังฟูอย่างงง
ๆ เพราะพวกเขาปฏิเสธคำพูดของอีกฝ่ายไม่ได้จริง ๆ
“แด๊ด
เราเข้าไปรับลูกกันเถอะ ป่านนี้พวกแกคงรอพวกเรากันแย่แล้ว” พี่ชายอดีตเดือนมหาลัยเป็นคนแรกที่ได้สติ
ท่าทีไม่เดือดเนื้อร้อนใจของคนรักร่างเล็กทำให้แดดดี๊ลำดับความสำคัญได้อีกครั้ง
“ครับ ๆ
ไปครับ” ว่าแล้วด้วงก็โอบไหล่กรกฏเดินผ่านหน้าคุณด.ไปอย่างไม่เห็นหัว
แต่ยังไม่ทันที่ทั้งคู่จะเดินไปไหนไกล
ชายหนุ่มผู้มาพร้อมกับเปลวไฟแห่งความริษยาก็วางระเบิดลูกสุดท้ายเพื่อทำให้ผู้ชายทั้งสองต้องแตกคอกันอีกครั้ง
“หึ หึ หึ!
คุณไม่อยากรู้จริง
ๆ เหรอว่าแฟนคุณแอบสวมเขาให้คุณยังไง? แฟนคุณน่ะพาชู้มารับลูก ๆ
คุณถึงที่หน้าโรงเรียนเลยนะ” คุณด.
นามสมมติเกริ่นนำราวกับผู้หวังดีก่อนจะตบท้ายด้วยพูดท้าทายชายหนุ่มหน้าหยกอย่างเหนือ
ๆ “เอาซี่! ถ้าคุณไม่เชื่อผม...
คุณลองไปถามผู้ปกครองหรือครูคนไหนดูก็ได้ เมื่อวานนี้... ใคร ๆ เขาก็เห็นคุณฟูอี๋อ๋อออเซาะผู้ชายคนนั้นกันทั้งนั้นแหละ”
“เมื่อวาน?”
แรกเลย วิญญูก็ตั้งใจว่าจะสืบสวนคุณด.ให้หนักมือกว่านี้ แต่พอได้ยินคำว่าเมื่อวาน
แดดดี๊หน้าหยกก็เหมือนจะนึกอะไรได้
“ใช่ครับ..
เมื่อวานนี้” คุณด. ยืนยันอย่างเย้ย ๆ ... ใช่เลย! หน้าตาเหวอ ๆ แบบนี้นี่แหละคือจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์อันล่มสลาย!
“เมื่อวานทำไมเหรอ?”
ป๊ะป๋าร่างหมีผู้ซึ่งเพิ่งฝ่าการจราจรย่านใจกลางเมืองมาถึงโรงเรียนอนุบาลเอ่ยถามเสียงเข้ม
“นี่ยังไง!
ไอ้คนนี้นี่แหละที่เป็นชู้ของคุณฟู!
ผมเห็นมันเต๊าะคุณฟูเต็ม
ๆ สองตา!”
คุณด.หันไปสรุปภาพเหตุการณ์เมื่อวานให้วิญญูฟังเป็นฉาก ๆ
“หืม?!” เต๋อส่งเสียงในลำคอคล้ายขอคำอธิบายจากคนรักทั้งสอง
และเมื่อชายหนุ่มเห็นสีหน้ากึ่งเหนื่อยหน่ายกึ่งไม่สบอารมณ์ของกังฟู ท่านรองประธานก็รู้ได้ทันทีว่าไอ้หมอนี่เป็นใคร
“เอ้า! แล้วนั่นจะยืนเอ๋อกันอยู่อีกนานไหมล่ะ?... ต่อยกันสิ! ต่อยกันให้ตายไปเลย! ไหนบอกว่าชอบใช้ความรุนแรงนักไม่ใช่เหรอ?!” ตาอยู่คุณด.ยุยงส่งเสริมหมีทั้งสองอย่างคะนองปากก่อนจะหันไปประจ๋อประแจ๋นางฟ้าด้วยมาดของชายหนุ่มผู้พึ่งพาได้
“คุณฟูครับ ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ... ผมจะปกป้องคุณฟูจากไอ้กุ๊ยสองคนนี้เอง!”
แต่แม้จะตั้งตารอดูมวยคู่เอกอยู่นานสองนาน
คุณด.กลับไม่เห็นแม้แต่วี่แววของการประสานงาระหว่างสามีตีตรากับชู้หน้าเคราเลยสักนิด
ผู้เป็นอาของเด็กชายเทมส์จึงต้องเชียร์กระตุ้นอย่างเสียไม่ได้ “เอ้า! ต่อยสิครับ! ไอ้คนนี้ไงที่มันตีท้ายครัวคุณ!”
“คุณชื่อคุณด.ใช่ไหมครับ?”
อยู่ ๆ
ชายผู้มาใหม่ในชุดสูทให้อารมณ์เจ้าพ่อก็โพล่งคำถามขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ท่าทางสุขุมนุ่มลึกหากแต่ทรงอำนาจทำให้คุณด.
อดประหวั่นไม่ได้
“...เอ่อ...
ครับ” ผู้ปกครองน้องเทมส์ถึงกับต้องแหงนหน้าคุยกับชู้รักของนางฟ้าค่าที่ฝั่งนั้นสูงกว่าตนมาก
ยิ่งเมื่อต้องมายืนใกล้ ๆ กัน
โครงร่างสูงใหญ่คล้ายชาวตะวันตกของชายแปลกหน้าก็ทำให้คุณด. กลายเป็นเด็กน้อยหุ่นขี้ก้างระดับหางแถวไปในพริบตาเดียว
“คุณด.ครับ...
ฟังผมให้ดี ๆ นะครับ เพราะผมจะพูดแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น” อดีตเด็กสถาปัตย์ใช้น้ำเสียงดุดันบวกมาดนายใหญ่ของบริษัทร่วมทุนที่มีพนักงานหลายพันมาเจรจากับมนุษย์อาจอมดึงดัน
“...” รังสีบางอย่างของคู่สนทนาทำให้คุณด.ได้แต่ยืนกลืนน้ำลายพร้อมกับก้มหน้ารอฟังคำของอีกฝ่ายอย่างไม่มีทางเลือก
“ผมชื่อตริน
เป็นสามีของฟู และผู้ชายคนนี้... คนที่คุณเพิ่งหาเรื่องไปหยก ๆ ” คนพูดผายมือแนะนำด้วงอย่างเป็นทางการ
“พวกเราสามคนแต่งงานและอยู่กินกันฉันท์ผัวเมียมานานหลายปีแล้วครับ
และคุณไม่ใช่คนแรกที่พยายามจะแทรกแซงความรักของพวกเรา แต่โปรดรู้ไว้ด้วยว่า
ไม่มีใครทำสำเร็จเพราะผมไม่เคยเปิดโอกาสให้ใครหน้าไหนทั้งสิ้น”
ป๊ะป๋าของฝาแฝดสรุปด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเฉียบขาด
“...เอ่อ...” ในที่สุดคุณด.นามสมมติก็ถึงบางอ้อ...
เพราะความอวดฉลาดของตัวเองแท้ ๆ
ที่ทำให้เขาต้องตกอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกแบบนี้!
“ถ้าคุณรู้จักรักตัวกลัวตาย...
ผมขอแนะนำให้คุณรีบหลบไปให้พ้น ๆ หน้าพวกผมเสียทีเถอะครับ แล้วถ้าหลังจากนี้
คุณยังจะดื้อดึงแอบมาวอแวเมียผมอีกล่ะก็... รับรองเลยว่า คุณและครอบครัวจะซาบซึ้งถึงเส้นสายและอำนาจมืดของผมเป็นอย่างดีแน่
ๆ ” ตรินวาดอนาคตอันสวยหรูให้คุณด.รับฟังทิ้งท้าย... แน่นอน นั่นคือสิ่งที่ชายหนุ่มหน้าคมบันดาลให้เกิดขึ้นได้เพียงยกหูสั่งการแค่ครั้งเดียว
“...เอ่อ...” สิ่งที่สามีอีกคนของนางฟ้าบอกใบ้ทำให้คุณอาของน้องเทมส์ถึงกับหาเสียงของตัวเองไม่เจอ
“เข้าใจแล้วใช่ไหมครับ?”
“...เอ่อ คระ
คระ...ครับ” คุณด.นามสมมติรับคำพลางกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
“เข้าใจแล้วก็ไสหัวไปเสียทีสิครับ”
“ครับ!” ไม่ต้องรอให้เต๋อพูดซ้ำสอง คุณด.ก็วิ่งเตลิดเปิดเปิงหายลับไปคล้ายชายเสียสติ
.
.
.
.
.
.
.
.
“หึ หึ...
ดีนะที่ลูก ๆ ไม่อยู่ ไม่งั้นฟูไม่ยอมให้ป๋าโกหกเป็นไฟแบบนั้นหรอก”
กรกฏเอ่ยขึ้นทันทีที่กรอบสายตาปราศจากเงาของมนุษย์อามารบกวนอีกต่อไป
“นี่หนูไม่เชื่อที่ป๋าพูดเลยเหรอครับ?”
ป๊ะป๋าร่างหมีเลิกคิ้วมองคนรักด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ
“หึ!” พี่ชายอดีตเดือนมหาลัยส่ายหัวน้อย
ๆ พลางตอบกลับด้วยท่าทางไม่ยี่หระ เต๋อจึงอยากฟังความเห็นที่สองขึ้นมาติดหมัด
“หนูด้วงก็ไม่เชื่อป๋าเหรอ?”
“ไม่อ่ะ!”
“โธ่! ขนาดวันนี้ลงทุนแต่งตัวเลียนแบบเจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้ไปทำงานเลยนะ...
หนู ๆ ยังไม่เชื่ออีกเหรอว่าป๋าสั่งเก็บไอ้หมอนั่นได้ง่ายกว่าสั่งก๋วยเตี๋ยวกินอีกเหรอ?”
หนุ่มร่างหมีส่ายหัวปลง ๆ เมื่อเห็นด้วงมองเมินขณะเดินลอยชายพร้อม ๆ กอดคอกังฟูผ่านหน้าไป
แต่ก่อนที่หมีใหญ่จะน้อยใจบรรดาเมีย
ๆ ยิ่งไปกว่านี้ ทั้งวิญญูและอริยะตรัยผู้พี่ก็หยุดเดินแล้วหันกลับมายื่นมือพร้อมกระดิกนิ้วเรียกเต๋อให้มาร่วมเดินไม่ต่างจากทุกที
อากัปกิริยาน่ารักเกินบรรยายของแฟนหนุ่มวิศวะทำให้ตรินในมาดเจ้าพ่อสรุปอย่างไม่คิดติดใจกับบทสนทนาเมื่อสักครู่อีกต่อไปแล้ว
“โอเค ๆ ไปครับ! ไปรับลูก
ๆ กันดีกว่า... เสียเวลากับเรื่องไร้สาระกันมานานแล้ว”
“อ้าวคุณแม่! วันนี้เป็นคุณแม่ที่มารับน้องเทมส์เหรอคะ?” คุณครูประจำชั้นเอ่ยทักมารดาของเด็กชายเทมส์ที่หายหน้าจากรั้วโรงเรียนไปพักใหญ่
ๆ
“ค่ะ”
“แล้วคุณด.ล่ะคะ?
คุณด.ไม่มารับหลานแล้วเหรอ?” จากเดิมที่ออกจะรำคาญชายหนุ่มขี้โอ่อยู่นิด ๆ
แต่พอไม่เห็นหน้ากันกะทันหัน คุณครูก็อดเป็นห่วงอีกฝ่ายไม่ได้
“ไม่แล้วล่ะค่ะ
ตาด.ย้ายไปอยู่ภูเก็ตตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้วค่ะ
เห็นบอกว่าจะไปเปิดตลาดใหม่ที่นั่น... คนหนุ่ม ๆ ก็แบบนี้แหละนะครู
คิดอะไรได้ปุ๊บก็อยากจะลงมือทำปั๊บจนที่บ้านแทบตั้งตัวกันไม่ทันเลยค่ะ โฮะ ๆๆ ” หญิงไทยเชื้อสายจีนวัยสามสิบกว่าโอ่ถึงน้องชายอย่างภาคภูมิใจเสียเต็มประดา
“อ๋อค่ะ แหะ ๆ
” ท่าทางคุยโวโอ้อวดที่เหมือนกับคุณด.ราวลอกกันมาทำให้คุณครูเลือกที่จะรับคำคุณแม่สั้น
ๆ แทนการบอกเล่าเหตุการณ์ตลอดทั้งอาทิตย์ให้อีกฝ่ายรับฟัง... อย่าให้คุณแม่รู้เลยจะดีกว่าว่าคุณด.สร้างเรื่องน่าปวดหัวอะไรเอาไว้บ้าง
ลำพังแค่ตระกูลคุณะประสิฒธิ์ไม่เอาเรื่องทางโรงเรียนก็ดีเท่าไรแล้ว
«♥»------------------------------------ TBC ------------------------------------ «♥»
No comments:
Post a Comment